Oszukana - ebook

Oszukana to wciągający thriller psychologiczny, który zachwyca świetnie skonstruowaną fabułą i nieprzewidywalnymi zwrotami akcji. Finezyjnie uknuta intryga zapewni ciągłe zaskoczenia, a bogata pisarka i jej przyszła synowa tworzą iście wybuchowy duet. Gorąco polecam!

Dominika Orluk, @rude.kadry

Obgryzione paznokcie, szeroko otwarte oczy, napięcie od pierwszej do ostatniej strony… A do tego książka w książce, czyli motyw, który uwielbiam! I twist! Zwrot akcji, który wbija w fotel! Jednego możecie być pewni… Karolina znowu namiesza wam w głowach!

Agnieszka Bendkowska, @__pinklife

Tej książki nie da się zapomnieć. Wciąga, szokuje i prowadzi do zakończenia, które wbije Was w fotel. Nie wiem, skąd autorka bierze pomysły na takie historie, ale zdecydowanie chcę więcej!

Joanna Ćwiertka, @panda_zksiazka_

To bardzo zawiły i intrygujący thriller psychologiczny, potęgujący z każdą stroną w czytelniku obawę, że coś tu nie gra, a wszystko ma drugie dno. Wejdziecie w świat, w którym fikcja literacka miesza się z realnym życiem, a prawda okaże się okrutnie szokująca…

Agnieszka Rybska, www.blonderka.pl

Wójciak prowadzi czytelnika przez powieść niczym pan swojego osiołka z marchewką przed pyszczkiem. Każda próba bycia sprytniejszym od niej w konsekwencji jest równoznaczna z uderzeniem bata w kark i pogardliwym śmiechem autorki w tle. Czytelnik nie ma tu prawa na własne scenariusze, zachcianki czy życzenia. Jedyne, co może, to poddać się lekturze i czekać na paraliż myśli. To będzie znak, że doszliśmy do zakończenia.

Aneta Marciniak, @amatorka_ksiazek

W tej książce autorka pokazuje Wam wszystkie elementy układanki w swoim czasie, ale robi to w tak inteligentny sposób, że dopóki nie są ułożone, nie domyślacie się, jak będzie wyglądał cały obrazek. Poznając i dopasowując poszczególne części tej historii, nie mogłam się oderwać, a efekt bardzo, ale to bardzo mnie zaskoczył.

Justyna Gumiela, @justynagumiela

Choćbym nie wiem jak się starała, i tak nie udało mi się przewidzieć absolutnie nic z jej książek. Wy też nie próbujcie, bo na to nie da się wpaść. Usiądźcie i przygotujcie się na ogromny szok.

Marta Sarnecka, @bookholiczka_poleca

Karolina z każdą kolejną książką zaskakuje coraz bardziej i tworzy historie, od których nie sposób się oderwać. Intrygują, ciekawią i wciągają, wywołując burzę emocji sprawiających, że opowiedziana historia na długo pozostaje w naszych głowach. Ta książka to prawdziwa uczta czytelnicza, a zakończenie szokuje i zwala z nóg.

Ania Pawłusiów, @ania_reads

Z całego serca polecam Wam książkę, po której przeczytaniu będziecie mieć kaca czytelniczego. Jej intrygująca fabuła wciąga od pierwszej do ostatniej strony. Niczego nie będziecie pewni, a zakończenie dosłownie zwala z nóg. Jeśli jesteście gotowi na takie emocje, sięgnijcie po Oszukaną już dziś!

Katarzyna Czarnecka-Kuc, @matkaksiazkoholiczka

Każda książka Karoliny Wójciak to istny emocjonalny rollercoaster. Tym razem jednak przeszła samą siebie, już od pierwszych stron fundując czytelnikowi zawrotne tempo z odważnym, wielokrotnym twistem. Dwie linie czasowe, kryminalna zagadka sprzed lat, książka w książce, nikczemna gra, mistyfikacja i oszustwo, które pozostawią Was w emocjonalnych zgliszczach na wiele godzin, a może nawet dni. Polecam!

Anna Krukowska, @czytam.z.kotem

Karolina Wójciak z zabójczą precyzją mąci czytelnikowi w głowie, jednocześnie zapewniając wyborną rozrywkę. Wsiąknijcie w tę utkaną z intryg i kłamstw historię, w której pierwsze skrzypce gra manipulacja – gwarantuję, że nie pożałujecie!

Weronika Trzęsień, @ver.reads

Piekielnie dobra historia okraszona fascynująco niepokojącym klimatem, podana w zupełnie unikatowej formie. Autorka bez skrupułów wikła bohaterów w makabryczne wydarzenia i bezpardonowo uzewnętrznia mroczną stronę ich osobowości. Pierwszorzędna rozrywka, która totalnie namiesza Wam w głowach!

Gabriela Setla, @gabriela_setla_

Kiedy myślisz, że w książkach przeczytałeś już wszystko, wtedy zjawia się ona i znowu to robi. Karolina Wójciak po raz kolejny zadziwia oraz szokuje i robi to w najlepszy możliwy sposób. Z precyzją godną najlepszego chirurga prowadzi przez niewiarygodną intrygę utkaną z ludzkich żądz, słabości, cierpienia i zemsty, by na koniec pozostawić Was tylko z własnymi myślami. Usiądźcie wygodnie i pamiętajcie, że ostrzegałem…

Adam Matyjaszczyk, @zaczytany.tata

Prócz stosowania niesamowitej intrygi autorka porusza ważne społecznie tematy i robi to w najlepszy możliwy sposób. Daje do myślenia, nie ocenia, nie wybiela – po prostu przedstawia pewną historię. Jak mnie się to podobało! Krótko mówiąc, to był po prostu majstersztyk.

Katarzyna Ziembicka, @aellirenn_czytaRok 1978

Para pijanych studentów wracała z najlepszej warszawskiej hotelowej restauracji. Prowadzili się nawzajem, przyciskając do siebie ciała – trochę z powodu zimna, trochę z powodu upojenia, a trochę z pożądania. Śmiali się, wspominając wspólną zabawę. Ona liczyła na związek, on – na seks, więc gdzieś pośrodku ich potrzeby miały szansę się spotkać. W zależności od tego, które z nich będzie w stanie pójść na kompromis.

– Kaziu – zaczęła dziewczyna, walcząc z czkawką. – Nikomu nie powiesz?

– Nieee.

– Jeszcze nigdy nie byłam tak pijana.

– Zawsze jest ten pierwszy raz.

Chłopak, wykorzystując stan koleżanki, chwycił ją pod pachę. Jego dłoń jednak ześlizgnęła się niżej. Bez skrupułów zaczął miętosić jej pierś. Z jego obserwacji wynikało, że podobało jej się to niedyskretne łapanie okazji, a skoro nie protestowała, on nie przestawał.

Panowała już ciemność, chłód smagał twarze. Ich uszu dobiegały odgłosy miasta – ktoś coś krzyknął, zaśmiał się, gdzieś zatrąbił samochód, zadzwonił tramwaj. Życie toczyło się sennym tempem, kiedy zbliżali się do stancji dziewczyny. Młoda piękność przygryzła wargę, zastanawiając się, czy zaprosić młodzieńca na górę, czy to zbyt pochopna decyzja. Należała do grona dobrze prowadzących się panien i tak chciała być przez niego postrzegana, ale przecież obiecał, że nikomu nic nie powie. Podobał jej się, nawet bardzo. Druga szansa na takie spotkanie mogła szybko nie nastąpić. Kobieta, z którą dziewczyna mieszkała, zazwyczaj pilnowała jej jak oka w głowie, ale dzisiaj… zwłaszcza o tej porze… powinna się jeszcze bawić na weselu. Prawdopodobieństwo, że jej się znudziło i wróciła wcześniej, było niewielkie.

– Chcesz wejść? – zapytała wprost, przygryzając nerwowo wargę z niepewności.

Kazio podniósł ją, nie mogąc się doczekać zbliżenia, i biegiem pokonał schody niewielkiej kamienicy w centrum miasta. Nikt niczego nie widział ani nie słyszał. Nikt nie zapamiętał koloru jego płaszcza. Nikt nawet nie wiedział o obecności tych dwóch osób tamtego dnia w tamtym miejscu.Rok 2022

KRYSTYNA

Przeciągnęłam się, po raz kolejny patrząc ukradkiem na monitor komputera. Z białego ekranu spoglądały zdania, które napisałam, i stworzone przeze mnie postacie. Nic mi się nie podobało. Nic. Kompletnie nic.

– Pani Krysiu… – Do pokoju zapukała i jednocześnie weszła moja gosposia, pani Bogusia. – Zrobiłam herbatkę. Z miodem. Jak pani lubi. Pozwoliłam sobie też dołożyć łyżeczkę konfitur z malin. Od siostry ze wsi przywiozłam. Lubi pani, prawda?

Uśmiechnęłam się. Sposób bycia tej kobiety doprowadziłby do szału niejednego. Robiła coś, zanim pomyślała o konsekwencjach. Teraz najpierw dodała maliny, a potem zapytała, czy lubię. Mogłabym rzucić w nią tą filiżanką wściekła za popsucie herbaty, której jeszcze nie zdążyłam spróbować, ale dopatrywałam się w działaniu tej kobiety troski. Czegoś, czego bardzo mi brakowało – zainteresowania, dbania i rozpieszczania.

– Poproszę. – Wskazałam na jeszcze wolny fragment biurka, na którym mogła postawić tacę.

– Co pani pisze? – zagadała typowo dla siebie.

– Bestseller – pochwaliłam się i zaśmiałam. – Jak osiemdziesiąt dwie poprzednie książki. Taki sam, oparty na tym samym schemacie. On piękny, ona zresztą też. Trochę kłopotów, dużo miłości i na koniec kilka prawd o nas.

– O nas?

– O ludziach, o kobietach.

– Jakich prawd?

– Że kobiety są silne i nie potrzebują mężczyzn, a mężczyźni mogą płakać i odpuścić z udawaniem macho.

– Ja to panią podziwiam. – Przysiadła na fotelu nieproszona. – Pani tak pisze te książki. Nie nudzi się pani?

– Potwornie. Ale nie mogę tego powiedzieć mojemu wydawcy. Na spotkaniach czaruję czytelników tym, co chcą usłyszeć, czyli… – Wiedziałam, że zaraz o to zapyta. – Czyli że to dla mnie frajda i, rzecz jasna, najlepsze, co mogło mnie spotkać. Idealny zawód.

– I że pani kocha to, co robi – dopowiedziała, bo to zdanie faktycznie zawsze padało, kiedy ktoś pytał, dlaczego wybrałam pisanie książek jako zawód.

Przeżyłam już swoje życie, odchowałam dzieci i pochowałam męża. Zostałyśmy tylko ja i książki. No i pani Bogusia. Od lat wykonywałam tę samą pracę. Praktycznie na zamówienie. Pisałam dokładnie to, co się sprzedawało. Po jakimś czasie wystarczyło nazwisko. Nikt nie kwestionował sensu powstania osiemdziesiątej trzeciej takiej samej historii.

– To dlaczego te książki nadal się sprzedają? – zauważyła słusznie Bogusia. Mimo powtarzalności obie utrzymywałyśmy się na niezłym poziomie z mojej pracy.

Mogłybyśmy się ganiać na ponad trzystu metrach kwadratowych mojej pięknej powojennej willi. Wcześniej rozważałam zmianę miejsca zamieszkania, ale uśmiechałam się za każdym razem, kiedy patrzyłam na ściany. To tu spędziłam swoje najszczęśliwsze lata. Dbanie o ten dom z biegiem czasu stało się wyzwaniem, więc zatrudniłam pomoc. Pani Bogusia zrezygnowała z posady woźnej w szkole, gdzie w ogóle nie była szanowana przez młodzież, i przyszła do mnie gotować, sprzątać i towarzyszyć mi w codzienności.

– Wie pani, dlaczego mimo tego samego schematu ludzie nadal sięgają po te romanse? – zapytałam i nie czekając na odpowiedź, zaczęłam mówić: – Bo nadal nie wierzą w miłość. Nadal potrzebują zapewnienia, że ona gdzieś tam jest, łączy kolejne pary. Nawet jeśli to wymyślone postacie. Kobiety czytają i marzą: „może ja będę tą następną”. Tylko że… – Urwałam na chwilę. – Czasy się zmieniły. Sensem życia nie jest już wyłącznie dobre zamążpójście. Trzeba pisać o kobietach, które chcą jeszcze czegoś poza tą miłością. Muszą być niezależne, mieć swoje życie. No i pieniądze.

– Jak pani.

– Jak ja – przyznałam i się uśmiechnęłam. – A teraz pani wybaczy, ale muszę napisać ten tekst, bo wydawca mi nie daruje.

– Oczywiście, oczywiście.

Podeszła do dużego drewnianego okna i bez słowa uprzedzenia otworzyła je ze skrzypnięciem.

– Otworzyć tu pani okno? – zapytała, gdy już układała firanki po bokach, a świeże powietrze owiało moje plecy. – Dam pani ten szydełkowy sweterek – dodała i znów bez prośby o pomoc położyła mi go na ramionach. – Od razu lepiej, prawda?

Dobra z niej kobieta, ale niecierpiąca sprzeciwu. Czasami wydawało mi się, że jej opieka nade mną sięgała daleko ponad to, co ustaliłyśmy. Nazywała mnie artystką, siebie – pracownicą. Chyba odpowiadał jej układ, w którym ja nie mam pojęcia o podstawowych rzeczach, za to bryluję intelektualnie, ona z kolei dysponuje ogromną wiedzą potrzebną do przetrwania, a książki to dla niej nuda i nikomu niepotrzebne bzdury.

Mój telefon zabrzęczał zaraz po tym, jak Bogusia wyszła. Kierowana ciekawością zawróciła, wzięła komórkę i jakby nigdy nic przeczytała mi na głos wiadomość – wszystko oczywiście w celu ułatwienia mi radzenia sobie z technologią. Była młodsza ode mnie o dekadę, czyli dla przeciętnego dwudziestolatka równie stara jak ja. Po pewnym czasie różnica wieku się zaciera. Kobieta po pięćdziesiątce niewiele odstaje od innej po sześćdziesiątce, a ta po siedemdziesiątce – od tej po osiemdziesiątce. Wszystkie jesteśmy tak samo stare, pomarszczone i niewidzialne dla społeczeństwa.

Ja miałam swoją sławę, poczucie, że coś osiągnęłam, że jestem kimś. Ludzie kochali mnie i moje książki. Bogusia zaś miała tylko mnie – kobietę, której życie wydawało się dużo ciekawsze i nieosiągalne dla kogoś takiego jak ona.

Podziękowałam jej kulturalnie, przejęłam telefon i poprosiłam, aby zostawiła mnie samą. Przeczytałam zaproszenie na kolację z okazji moich siedemdziesiątych urodzin. Córka oczekiwała eleganckiego stroju i dobrego humoru. W tym wieku ani jedno, ani drugie już dobrze nie leży.

Męcząc się z maleńką klawiaturą dotykową telefonu, utworzyłam odpowiednią wiadomość, aby wyrazić entuzjazm i potwierdzić przybycie. Poproszę panią Bogusię o podwózkę, a potem odbiór – jak w czasach, kiedy to ja woziłam taksówkami dzieci do kolegów na zabawę. Teraz to mnie wożono.MILENA

Nic mnie tak ostatnio nie stresowało jak konieczność wyjścia z rodziną mojego chłopaka. Pod tak wieloma względami się różniliśmy – i nie chodziło tylko o wychowanie. Dzieliła nas przepaść w postaci statusu materialnego. Ich było stać na wszystko. Najlepsze szkoły, ubrania; matka intelektualistka, ojciec lekarz, i to nie byle jaki, bo chirurg. Nie zarabiają tak śmiesznych pieniędzy jak moi rodzice, którzy zadowalali się państwowymi posadami. Ojciec nieprzerwanie od trzydziestu lat pracował jako kierowca śmieciarki. Mama kwitła w księgowości miejskich zakładów komunalnych.

Przez całe dzieciństwo wołano na mnie „szambiarka”. I co z tego, że to nazwa pojazdu. Co z tego, że ojciec nie jeździł po szambo, tylko opróżniał kosze w mieście. Dla dzieciaków nie miało to żadnego znaczenia. Tłumaczenia mamy w połączeniu z czasem upływającym na ciągłym słuchaniu tego samego budowały wokół mnie coraz grubszy pancerz. Ten z kolei ułatwiał parcie do tego, na czym mi zależało. Nawet gdy oberwałam, nawet kiedy ktoś podciął mi nogi w biegu, wstawałam, otrzepywałam się i mówiłam sobie: „Nie rycz, mała. Głowa do góry i pamiętaj, na czym ci zależy”. A zależało mi na pozycji. Na szacunku, zmianie życia na lepsze. Na tym, aby ludzie nie odważyli się powiedzieć o mnie niczego złego.

Stałam przed lustrem, przykładając do ciała raz czarną, raz szarą, a raz burgundową sukienkę. Bałam się oceny stroju oraz mnie samej. Może nawet kombinowałam, jak się ukryć pod materiałem, aby matka Kiliana nie mogła zajrzeć w głąb mnie. Jeśli jest taka błyskotliwa, jak mówił Kilian, przekonanie jej do siebie może się okazać trudniejsze, niż mi się na początku wydawało.

To spotkanie powinno się odbyć wyłącznie w gronie najbliższych składającym się z matki, Kiliana i Alany. No, ewentualnie jeszcze z udziałem męża Alany, Sebastiana – jako tego, który został zaakceptowany. Mnie mieli dopiero poznać. Co jeśli matka zezłości się na syna za wybór właśnie tego dnia na oficjalne przedstawianie swojej dziewczyny? Przecież obchodziła jubileusz. To jej święto. Powinni się skupić na niej, nie na mnie.

Wypuściłam powietrze przez usta, czując, jak drżę. Usłyszałam z korytarza dźwięk otwieranych drzwi, następnie brzdęk kluczy rzucanych na szafkę, potem odgłos otwieranej szafy wnękowej, a na końcu stuknięcie butów odkładanych na półkę. Mój chłopak stanowił pod tym kątem ideał. Tyle kobiet narzekało na bałaganiarskich partnerów – takich, którzy nie wiedzą, co to odkurzacz czy szufelka, którzy mają dwie lewe ręce nie tylko do sprzątania, ale też do prania czy gotowania. Ot, taki kwiat narodu, którego bierze się do siebie bezpośrednio od matki i który przechodzi jak z hotelu z obsługą dwadzieścia cztery na dobę do hotelu z niemal równie dobrym serwisem. Ciut gorszym, bo wiadomo, że u mamusi wszystko lepsze. Kilian przeczył wizerunkowi skupionego na zarabianiu pieniędzy współczesnego faceta, który jest sierotą w domu. Niestraszne mu były zarówno porządki, jak i robienie kariery. Bardzo karny, solidny i sumienny mężczyzna. Jak unikatowy model.

– Cześć, kochanie. – Podszedł, luzując krawat. Zatrzymał się, pocałował mnie w policzek i usiadł w fotelu. – Ale dzień… – Nie dokończył.

– Która? – Poprzykładałam do siebie wszystkie trzy sukienki jedna po drugiej, dając mu jak najmniej czasu do namysłu. Nauczyłam się już, że większość mężczyzn wybiera pierwszą. Ewentualnie tę, którą kobieta trzymała najdłużej.

– Bordowa – powiedział od razu.

– Wybierasz ją, bo do mnie pasuje, czy dlatego, że podoba ci się kolor?

Zaśmiał się.

– Poproszę łatwiejszy zestaw pytań.

– Co takiego się działo w pracy? – spytałam.

– Nie chcę o tym nudzić w domu.

– Ale mnie to nie nudzi. – Uśmiechnęłam się zachęcająco. – To element twojego życia, więc jeśli chcesz się tym podzielić…

– Wiesz, że ludzie, którzy narzekają, mają trwale zmieniony mózg? – wszedł mi w słowo. – Proces narzekania zmienia ich w dosłownym tego słowa znaczeniu.

– Ciekawe. W sumie dla niektórych narzekanie staje się hobby. Wręcz sposobem odbierania codzienności.

– Gotowa?

– Nie. Najchętniej bym uciekła. Nie jestem gotowa i chyba nigdy nie będę. Boję się, a przez to nawet kombinuję, co zrobić. I wiesz, do jakiego wniosku doszłam?

Uśmiechał się, ja też. I choć żartowałam, ten pomysł naprawdę zrodził się w mojej głowie jako jedno z rozwiązań mających mi pomóc uniknąć konfrontacji.

– Myślałam, żeby po wyjściu przed blok specjalnie się przewrócić, zwichnąć kostkę… cokolwiek… i zostać w domu.

Rozbawiłam go na tyle, że wstał, podszedł i objął mnie od tyłu. Patrzyliśmy na swoje odbicia w lustrze.

– Pokochają cię – zapewnił.

– Nie chcę narzekać, żeby mi się nie zmienił mózg, ale co, jeśli nie? Co jeśli…

– Nie ma co jeśli. Jeśli ja cię kocham, oni też cię pokochają.

– Tak myślisz?

– Jestem tego pewien.

– A co, jeśli zapytają o moje pochodzenie? O rodziców i ich pracę?

– Powiesz prawdę. W mojej rodzinie ceni się szczerość i to, jaki człowiek jest, a nie to, jak dobrze potrafi grać. Po prostu wyluzuj i bądź sobą. – Pocałował mnie w szyję.

– Jest coś, o czym nie powinnam wspominać?

Zmarszczył brwi, jakby nie rozumiejąc, o co pytam. Wyjaśniłam więc:

– Nie wiem, jakieś drażliwe tematy, konflikty rodzinne, tajemnice. Coś, co mogłoby wywołać niepotrzebny kwas.

– Nieee. – Pokręcił głową. – Nie ma niczego takiego w mojej rodzinie. Odkąd pamiętam, omawialiśmy problemy otwarcie. Rodzice siadali z nami przy stole, przedstawialiśmy im zagadnienie, oni pochylali się nad sprawą, radzili nam na podstawie swojego doświadczenia i nigdy nas nie uciszali, mówiąc, że coś im nie pasuje albo jest nieistotne. Nawet kiedy się przeciwko czemuś buntowaliśmy, słuchali naszej argumentacji. Dawali nam szansę na przekonanie ich do swojego zdania.

Zestawiłam to z moją rodziną. Tata potrafił wykrzyczeć mnie i siostrze, że jeśli czegoś nie zrobimy, to pas nam wytłumaczy, w czym rzecz, i przekona nas do wypełniania poleceń.

– Chcę powiedzieć – odezwał się Kilian po chwili – że możesz mówić, co tylko chcesz. I wiem, że powtarzam to w kółko, ale serio wyluzuj i bądź sobą. Nie myśl o niczym innym niż to, że jesteśmy razem. Mamy siebie i świat jest piękny.

– Kiedy liczę błogosławieństwa w życiu, ciebie liczę dwa razy – przyznałam szczerze.

Choć w takich momentach zwykle zaprzeczał, jakby wcale nie był kimś wyjątkowym, to zawsze się uśmiechał, kiedy go chwaliłam. Lubił to – zresztą jak każdy. Jeszcze nie spotkałam człowieka, który nie przepada za byciem komplementowanym, zwłaszcza przy rodzinie.

Puścił mnie, zanim jednak odszedł, ucałował czubek mojej głowy. Ta drobna czułość dodawała mi otuchy i siły. Wiedziałam, jak bardzo zaangażował się w nasz związek, jak poważnie go traktował. Nie wspomnę o moich potrzebach, które respektował. Martwienie się o cokolwiek innego niż my nie wnosiło nic poza niepotrzebnym stresem.

– A to co? – zapytał z gabinetu.

Nawet nie zauważyłam, kiedy tam wszedł.

Stanęłam w progu pokoju i oparłam się o futrynę.

– Aaa, to – powiedziałam z uśmiechem. – Wysoki Sądzie, na swoją obronę…

Wybuchnął śmiechem, przekładając kartki z kupki na kupkę.

– Chciałam się przygotować – zapewniłam zgodnie z prawdą.

– Wow. – Odwrócił jedną zapełnioną tekstem i wyciągnął rękę w moją stronę. – I czytałaś to wszystko?

– Tak. Czytałam o niej, o każdej książce, o szkole, o życiu, o macierzyństwie. Chciałam ją poznać przez to, co stworzyła.

– A czytałaś którąś jej książkę?

– Pewnie. Niejedną. Tę dedykowaną tobie też.

Znów go rozbawiłam.

– To taka nierzeczywista książka. – Podniósł wzrok znad wydruków. – O Alanie napisała dużo ciekawszą, pokazała jej siłę charakteru.

– Ale to nie jest o tobie – upierałam się. – Ja tam nie widzę podobieństw.

– No wiesz co! – Udał obrażonego. – Jestem tam takim geniuszem.

– Tak, ale to historia chłopca znalezionego w lesie przez starszą kobietę, która go wychowuje jak własnego syna, wypuszcza w świat i której on potem pomaga. Niestety chłopiec zataja jej obecność przed ludźmi z zewnątrz, bo sądzi, że nikt jej nie zrozumie. Ona dziwaczka, zielarka, lekarka z torbą pełną tego, co znalazła w lesie. On geniusz na uniwersytecie, na którym, notabene, znajduje miłość. I to właśnie ta dziewczyna uczy go kochać nieidealną przybraną matkę dokładnie taką, jaka jest. Akceptuje nie tylko jego, ale też ją, więc i chłopiec przestaje ukrywać kobietę i w końcu okazuje jej bezwarunkową miłość. – Zrobiłam przerwę, żeby zaczerpnąć powietrze. – Gdzie tu jesteś ty? To nie o tobie.

– No wiem, wiem. Przecież się droczę. Ale… kurde, tak dobrze znasz tę fabułę.

– Kiedyś się zastanawiałam, co skłania matkę pisarkę do dedykowania książki własnemu dziecku. Czy to wiadomość do niego? A może przemyca w dziele coś z siebie, ze swoich uczuć, obaw?

– Bardzo dobre pytanie. Zadaj jej dzisiaj.

– A co, jeśli zadedykowała ci ją, bo tak wypadało?

Zaśmialiśmy się jednocześnie.

– To najwyżej ją urazisz i będziesz musiała przepraszać. – Walczył z napadem śmiechu.

– O Jezu, nie zniosłabym tego. – Pokręciłam nerwowo głową. – Wyobraź to sobie: obrażenie potencjalnej teściowej na pierwszym spotkaniu.

– Ty i obrażenie kogoś? – Uśmiechnął się serdecznie. – Jesteś słodka jak cukierek.

– Jesteś kochany, aleee… – Szukałam rozwiązania. – Może umówimy się na jakiś gest… wiesz… jak ludzie, którzy grają w karty i są w tej samej drużynie.

– A po co ten gest? – Zmarszczył czoło.

– Jeśli coś palnę albo poruszę newralgiczny temat, dasz mi sygnał, że mam się zamknąć albo wycofać. Znasz swoją matkę na tyle dobrze, że będziesz wiedział, zanim ja…

– Dobra – podekscytował się. – Jeśli pociągniesz za ucho, to znaczy, że potrzebujesz pomocy – podsunął dość oklepany pomysł.

– No wiesz co – prychnęłam. – Ja mówię serio.

– Ja też.

– Tak? – Przekrzywiłam głowę. – To jaki ty wykonasz gest, żeby dać mi cynk, że coś palnęłam?

– Standardowy. Kopnę cię pod stołem.

Szłam na niebotycznie wysokich szpilkach, używając Kiliana jako podpory zarówno psychicznej, jak i fizycznej. Przeklinałam je od momentu ich włożenia. Nie wiem, co mi przyszło do tego durnego łba, żeby kupować tak wysokie i niepraktyczne buty. Tyle dobrego, że chociaż były piękne.

Przy stoliku siedziała już cała grupa. Ten widok w pierwszej chwili przyprawił mnie o palpitacje serca. Nie wypadało! Jako ostatnia powinna wejść jubilatka.

– Jeśli się spóźniliśmy – wycedziłam, sztucznie rozciągając w uśmiechu usta – to… – Nie dokończyłam odpowiednio grzecznego przeproszenia popartego wymyślonym naprędce powodem, takim jak wypadek na trasie, bo właśnie podeszliśmy na tyle blisko, że kolejne moje słowo dobiegłoby ich uszu.

– Mamo! – zawołał Kilian. – Jak dobrze cię widzieć. To jest Milena, kobieta mojego życia.

Zaprezentował mnie tak, że gdybym to ja była jego matką, nie polubiłabym partnerki syna.

Tyle się mówi, że kobietą życia faceta powinna być własna matka, a on wyskoczył z tym podczas przedstawiania swojej dziewczyny. Nie narzeczonej, tylko dziewczyny. Serce dudniło mi tak mocno, jakby ktoś obok grał na perkusji. Słyszałam je w głowie, miałam nawet wrażenie, że moje ciało drga w rytm wybijany przez ten mięsień i oni wszyscy to widzą.

Krystyna podała mi rękę odzianą w wysokie atłasowe rękawiczki. Jak żyję nie widziałam czegoś takiego na żywo. W filmach kostiumowych – owszem. W teatrze, może na balu studniówkowym w późnych latach dziewięćdziesiątych, ale nie współcześnie. A może moda stawała na głowie i teraz nikt nie przejmował się tym, co powiedzą inni?

– Bardzo mi miło panią poznać. – Uścisnęłam jej dłoń, przyglądając się nałożonym na tkaninę pierścionkom.

Kilian nachylił się i pocałował matkę w policzek.

– Tak dużo o pani słyszałam – ciągnęłam, mając nadzieję, że właściwie dobieram słowa, a język się nie plącze i nie zamienia ich w bełkot.

– Ja również słyszałam o tobie same superlatywy. – Uśmiechnęła się przyjaźnie. – Jesteś jedyną dziewczyną, którą mój syn do mnie przyprowadził. Do tej pory nazywał swoje koleżanki jedynie rozpraszaczami. Ty z kolei pozwalasz mu się skupić. To coś niezwykłego, nieprawdaż?

Ciepło wypełniało mnie od brzucha aż po czubek głowy, skupiając swoją falę na twarzy. Zapewne czerwieniłam się jak sześciolatka recytująca wiersz na pierwszej w życiu akademii. Wszyscy czekali na jakąś błyskotliwą reakcję, a mój mózg dostał zatwardzenia. Nic, kompletnie nic nie przychodziło mi do głowy. Czy to komplement i mam podziękować, czy zbłaźnię się, dziękując? A może powinnam odbić piłeczkę i pochwalić jej wychowanie Kiliana?

– Mamo – odezwała się Alana. – Daj dziewczynie spokój. Nie widzisz, że się stresuje?

– Siadaj, dziecko. – Kobieta wskazała mi krzesło obok siebie. – Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że tu jesteś. I nie, nie chodzi tylko o to, że mój syn zaczyna się statkować. To ważne, owszem, ale nie najważniejsze. Wiesz, co jest najważniejsze? – Patrzyła na mnie, a w mojej głowie panowała pustka jak na pustyni. – To, że nie będę musiała mówić o swoim wieku. Że twoja obecność odwróci uwagę od moich urodzin i każdy zapomni, jak stara jestem.

Wszyscy się zaśmiali, w tym ja. Tyle że oni radośnie i od serca, ja – nerwowo.

– Synku – zwróciła się do Kiliana, dotykając delikatnie wierzchu jego dłoni. – Czy zrobisz nam ten zaszczyt i zamówisz wino? Dobre wino. Drogie wino. – Puściła mi oko. – Dzisiaj mamy tyle okazji, że nie możemy sobie żałować.

– Tak jakbyś kiedykolwiek sobie żałowała – skomentowała Alana i zwinnym, delikatnym ruchem rozłożyła serwetkę na kolanach.

Ta kobieta też wyróżniała się niezwykłymi manierami, choć jej uroda nie zachwycała tak jak w przypadku mojego chłopaka. On upodobnił się do matki, ale miał dużo drobniejszą posturę niż ona. Krystyna była wyjątkowo wysoką i postawną kobietą. Odziedziczył po niej za to piękne zielone oczy, oprawę tak samo wyraźnie zarysowaną jak u niej. Usta – mimo że jej bez dwóch zdań sztuczne – nadal przypominały kształtem wargi mojego ukochanego. Alana z kolei przejęła po matce chyba tylko kolor włosów, o ile obydwie się nie farbowały. Po Krystynie spodziewałabym się wszystkiego – jako adwokatka kobiet walczących o prawo do robienia z własnym wizerunkiem, co tylko zechcą, mogła nosić nawet perukę. Pamiętam jej pierwsze występy w telewizji: jak mówiła o noszeniu biustonosza jako narzuconej przez mężczyzn formie niewoli. Reklamowała swobodę, wyglądając przy tym jak marzenie większości Polek. Miała dostęp do niekończącej się gotówki męża, więc poprawiła wiele i mówiła o tym bez skrępowania. Nikt nie kwestionował jej wyborów ani bezpośredniości w temacie wyglądu. A wyglądała zjawiskowo, w ogóle nie jak pani po siedemdziesiątce.

– Chciałabym… – Sięgnęła po dłonie moją i Alany, która siedziała po jej drugiej stronie. – …z całego serca podziękować za waszą obecność, za oddanie, za znoszenie moich humorów, za uczynienie mnie waszą matką. Spędzanie życia z wami jest dla mnie zaszczytem. To wyróżnienie mieć obok bliskich, którzy chcą patrzeć, jak zdmuchuję świeczkę po raz enty. Oglądanie w waszych oczach radości to dla mnie największy prezent.

Jak ona pięknie mówiła. Tak lekko i otwarcie. Jednocześnie pamiętała, aby każdemu z nas poświęcić chwilę, a nie patrzeć tylko na jedno dziecko – ulubione. Zachwycała mnie swoją osobą na każdym kroku. Gesty, uśmiechy, dotyk. To wszystko było takie płynne, naturalne. Jak u damy, która zna swoją wartość, ale nie musi jej nikomu udowadniać i dzięki temu może być ludzka. Łączyć dostojność z normalnością. Jedynie ona to umiała. Jeszcze nie spotkałam się z kimś takim jak Krystyna Brzezińska.Rok 1979

BOGUSIA

Kiedy po czterech latach nauki odebrałam dyplom zespołu szkół medycznych, patrzyłam na papier i nie mogłam uwierzyć, że jestem pielęgniarką. Miałam iść do szpitala, pracować z chorymi, pomagać lekarzom i żyć dokładnie tak, jak chciała moja matka – kobieta, której życie naznaczone wojną utrwaliło w głowie przekonanie o tym, jak ważne jest mieć w domu kogoś z dyplomem medycznym. Zostałam wysłana do Warszawy z głębokiej wsi, gdzie mieszkało dwanaścioro dzieci w jednej izbie. Jako czwarta z kolei, po trzech braciach, najstarsza siostra miałam przetrzeć szlaki rodzeństwu i udowodnić, że przy odpowiednim nakładzie pracy można wiele osiągnąć. Poza odpowiedzialnością za rodzeństwo poprzez dawanie przykładu ciążyła na mnie również konieczność zwrócenia tego, co zainwestowali we mnie rodzice. Ojciec już planował, jak spożytkuje moją pierwszą pensję, której jeszcze nie dostałam. Ba, nie zdążyłam nawet znaleźć pracy.

Wróciłam na stancję i pochwaliłam się dyplomem rodzinie, u której pracowałam. Zajmowałam się dziećmi, sprzątałam i gotowałam w zamian za dach nad głową. Tak naprawdę robiłam za gosposię i matkę, choć miałam zaledwie dwadzieścia lat i zero pojęcia o życiu. Nie mogłam się doczekać momentu, aż się stamtąd wyprowadzę.

– Nie myśl sobie, że jak teraz masz papier, to od razu zajmiesz się inną robotą – prychnęła pani Stefania, patrząc na mnie jak na gorszy sort człowieka.

Miała kamienicę, na której parterze otworzyła zakład krawiecki. Wykonywała poprawki, szyła ubrania, płaszcze jesienne, palta na zimę. Brała wszystkie możliwe zlecenia, bo przy pięciorgu dzieci i mężu piekarzu należało odkładać na czarną godzinę każdy grosz. Ludzie nie wyglądali lepszych czasów, jakby nie umieli zapomnieć o tych złych. Przygotowywali się na to, że może być jeszcze gorzej, a mnie ten ciągły strach i gadanie o oszczędzaniu doprowadzały do szału.

– Przebierz się. Dzieci trzeba ogarnąć. Ja idę na dół. Mam pracę. – Dwa ostatnie słowa wypowiedziała tak, jakby chciała mnie nimi opluć.

Zrobiłam, co kazała, i stanęłam przy garach, żeby ugotować coś dla całej gromady. Pani Stefania nauczyła mnie oszukiwać na potrawach: dawać więcej tego, co tańsze. A ponieważ maluchy zjadały wszystko z kopytami – jak zwykle mawiała – trzeba było imać się każdej sposobności na oszczędność. Karmiąc najmłodsze dziecko, marzyłam o własnym domu, o usługującej mi gosposi, o życiu, jakiego nigdy nie znałam i nawet nigdzie nie widziałam.

Przepustką do tego życia okazał się telegram z przydziałem na stanowisko pielęgniarki w jednym z warszawskich szpitali. Czyli będę robiła dokładnie to samo co tutaj, ale za pieniądze.Rok 2022

KRYSTYNA

Patrząc na moje dzieci odświętnie ubrane i siedzące przy stole w wykwintnej restauracji, nie mogłam uwierzyć, że to już ten moment. Oboje będą mieć niedługo swoje latorośle. Przekażą dalej geny i będą tworzyć naszą rodzinę przez kolejne pokolenia. Córka już mnie wtajemniczyła. Wiedziałam o jej ciąży. Jednak jak przystało na skromną, wrażliwą kobietę, czekała z tą wieścią na odpowiedni moment. Pozwalała bratu cieszyć się dziewczyną, którą przyprowadził po raz pierwszy.

Stresowała się biedulka, ale niepotrzebnie. Co mogłabym zrobić? Okazać złośliwość? Nie przywitać jej z otwartymi ramionami? Tak postępują prości ludzie, którzy nie potrafią zasłonić zgorzknienia kulturą niczym parawanem. Na szczęście nie musiałam się silić na sympatię, bo dziewczyna od razu mi się spodobała. Nie mogłam się doczekać, aż poznam ją bliżej.

– Czy mogę mieć propozycję? – zapytałam Kiliana po tym, jak złożył zamówienie na dwie butelki wina: białego i czerwonego.

– Proszę. – Uśmiechnął się do mnie szeroko.

– Mileno – skierowałam słowa do jego wybranki – czy możemy zwracać się do siebie po imieniu?

– Nieee – zaprzeczyła, kładąc sobie dłoń na piersi. Jej blond loki aż drgnęły od tego gwałtownego ruchu. – Mnie nie wypada. Ja… mnie… naprawdę nie wypada.

– Niby czemu?

– Bo pani jest sta… – Urwała.

– Jeśli uważasz, że słowo „starsza” mnie obrazi, to się grubo mylisz. Obrazisz mnie, jeśli mi odmówisz – zastrzegłam surowo, a potem się uśmiechnęłam i zmieniłam głos na łagodniejszy. – Chociaż w ten sposób będę mogła poczuć się młodsza, a nie jak piernik, co ma więcej świeczek na torcie niż kości w ciele.

– To niemożliwe. Dorosły człowiek ma dwieście sześć kości – zauważyła bystro moja córeczka.

– Mądra dziewczynka – pochwaliłam ją, co sprawiło jej przyjemność. – A teraz jeszcze raz. – Wyciągnęłam dłoń do Mileny. – Krystyna.

Zerknęła na Kiliana, szukając u niego ratunku. Skinieniem głowy pozwolił jej przystać na tę propozycję. Nie zostawiając mnie dłużej z ręką wiszącą nad talerzem, zawarła umowę. W ciągu tego wieczoru pewnie jeszcze nieraz odruchowo użyje zwrotu grzecznościowego, ale ja postawiłam sobie za cel ją tego oduczyć. Niech się czuje mile przyjęta.

Słyszałam od syna o jej pochodzeniu i o stresie wynikającym z różnicy statusów. Czytała za mało moich książek, jeśli uważała, że rodowód jest dla mnie najważniejszy. Jako matka chciałam jedynie dobrej partnerki życiowej dla Kiliana. Reszta to tylko dodatki – jak pantofle do sukienki. Możesz włożyć najlepsze, od projektanta, ale te za parę groszy z targu zaprowadzą cię w to samo miejsce.