Otchłań. Cykl Pendorum. Część II - ebook

I. NOWY LĄD

Szczęśliwie pokonujemy drogę morską przez wewnętrzne morze kontynentu Pendorum. W pobliżu brzegu opuszczamy z okrętu łódź i nasza siódemka płynie prosto w kierunku nieznanego nam lądu Otchłani.

Wyskakuję do wody w momencie, gdy ta sięga mi do kolan. Czuję w nogach zimno oraz wilgoć, które wespół z nowym otoczeniem działają na mnie niezwykle ożywczo.

Jest wczesny ranek i w chłodnym powietrzu unosi się dość gęsta mgła, przez co trudno jest dostrzec szczegóły jawiącego się przed nami otoczenia. Idziemy blisko siebie niezorganizowaną grupą i rozglądamy się z uwagą na boki. Po opuszczeniu kamienistej plaży wkraczamy na skąpą, wilgotną łąkę z pożółkłą, przegniłą trawą. Dalej towarzyszą nam już kolczaste zarośla i pojawiają się pierwsze ogołocone z listowia drzewa.

Początkowa cisza wkrótce przerywana jest przez donośny rechot żab, a wtóruje im krzykliwe krakanie ptaków. Gdzieś z oddali dobywa się także potępieńczy skowyt trudnej do określenia istoty, być może w ogóle nam nieznanej.

Zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami podejmujemy starania, aby nieustannie podążać na północ, zmierzając przez całą Otchłań aż do Srebrzystych Gór, z których można zejść do księstwa Razzinal. Choć posiadamy również alternatywę, czyli marsz w poprzek Otchłani do kolejnego akwenu wodnego i ponowne przechwycenie statku. Za jego pomocą moglibyśmy wypłynąć na szeroki Światowy Ocean. Przed nami stanęłaby wówczas niezliczona ilość dróg, z których jedna prowadziłaby nawet do niewielkiej wyspy, jaką był niegdyś mój pierwotny dom.

Ostatecznie mamy więc dwa kierunki podróży. Ja natomiast, po niespodziewanym obwołaniu mnie przywódczynią wyprawy, jestem niezwykle rada z tego powodu, że już na początku udaje się nam uniknąć ostrych sporów. Choć wiem, że w tak zróżnicowanej grupie długotrwała i całkowita jednomyślność będzie praktycznie niemożliwa. Jednak, aby w ogóle utrzymać nas razem, muszę pamiętać, by brać pod uwagę głos każdego z moich przyjaciół. Natomiast wytyczane kroki powinny być wypadkową wskazywanych rozwiązań. Bowiem jak wspominał Etos: „w jedności mądrość, siła i ostateczne zwycięstwo”.

– Na walecznego Gragezona! Toż to xeratoks!

Z rozmyślań wyrywa mnie rozpaczliwy głos Ravela. I nagle dostrzegam, jak z gęstej mgły wyskakuje znane mi monstrum tym razem w kolorze czystego srebra. Rzuca się zajadle na mężczyznę z chanatu Precis, a ten w ostatniej chwili uratowany zostaje przez Exona. Uderza on mieczem w masywny łeb bestii, pozostawiając krwawą pręgę, a przede wszystkim ściąga na siebie uwagę potwora. I zaraz wojownik z Saladior sam musi czynić sprawne uniki przed wystrzeliwanym w niego jęzorem.

Osobiście pragnęłabym krzyczeć, aby ostrzec pozostałych przed niespodziewanym atakiem xeratoksa ogonem. Lecz taka sposobność mnie, niemowie, nie jest dana. Dlatego tylko rozpaczliwie oglądam, jak Gabu otrzymuje wspomnianą częścią ciała potężne uderzenie, ale na swoje szczęście jedynie w swój niezwykle masywny tyłek. Zaskoczony grubas po ciosie nawet nie rusza się z miejsca, natomiast pozostała część uzbrojonej drużyny już otacza xeratoksa.

Viria raz za razem wyrzuca ze swego gardła wojenne okrzyki i uderza ostentacyjnie toporem o tarczę. Kalilla podskakuje zwinnie do bestii i pierwszym wypadem niemal przeszywa jej oko grotem włóczni. Z kolei Ravel również odzyskuje zimną krew i zarzuca sieć na głowę potwora. Ten czyni unik, a osaczony miota się chwilę w miejscu, aż gwałtownie się wycofuje i na powrót ginie w gęstej mgle.

Wszyscy obecni zastygają w pozycjach bojowych gotowi zarówno do obrony, jak i ataku, a w przestrzeni cały czas rozchodzi się złowrogi warkot bestii. Lecz nieoczekiwanie odczytuję w brzmieniu jej głosu coś nietypowego. Bynajmniej nie jest to znany mi z aren Terraticos zew krwi. Odbieram żałosne wołanie niczym o pomoc.

Ostrożnie wychodzę przed wszystkich i daję znak ręką, aby cofnęli się o krok. Z pewnym wahaniem, ale to czynią, gdy ponawiam zdecydowanie gest. I raptem wyskakuje na mnie xeratoks z rozwartą paszczą. Gwałtownie się cofam, a on niespodziewanie zastyga tuż przede mną, by następnie wydobyć ze swej gardzieli straszliwie żałosny jęk.

I wtedy to dostrzegam. Jedną z jego czterech łap, zakończonych szponiastymi pazurami, oplatają zębate wnyki na łańcuchu, raniąc dotkliwie przednią kończynę. Wskazuję na nią ręką pozostałym, a oni, jak jeden mąż rozluźniają szyk bojowy. Wpatrujemy się dłuższy czas bez słowa w szamoczące się monstrum, to kulące z bólu aż Exon zdecydowanie oznajmia:

– Zabijmy to coś.

– Zgadzam się – przyznaje Kalilla. Na co agresywnie reaguje Ravel:

– Zdawało mi się, że to Anrea tu dowodzi, zatem?!

– Właśnie! – Viria staje po jego stronie. Nastaje dłuższa chwila ciszy przerywana jedyni skowytami xeratoksa, aż kładąc zachowawczo dłoń na torsie swego partnera, głos ponownie zabiera Kalilla:

– Przewodzi nami Anrea, to prawda, niech więc ona podejmie decyzję. Zabijamy potwora czy też ruszamy dalej.

W odpowiedzi kręcę przecząco głową, bowiem nie zadowala mnie żadne z proponowanych rozwiązań. Jednocześnie nie mam w sobie dość odwagi ani uporu, żeby forsować własne, ukryte zamierzenie, dlatego gestykuluję:

– „Oddalmy się, rozbijmy obóz i przeczekajmy mgłę. Poruszanie się w małej widoczności jest niebezpieczne”.

Wszyscy wbijają wzrok w Kalillę, aby przetłumaczyła moje gesty. Ona jednak tylko lekceważąco oznajmia:

– Mamy stąd odejść jak tchórze.

Na te słowa krzywię się na twarzy i przybieram kwaśną minę. Przecież nie to chciałam przekazać. I wtedy pomoc przychodzi zupełnie z nieoczekiwanej strony. Głos zabiera Adora i z całą dokładnością przekłada na głos mój przekaz, po czym skromnie dodaje:

– Mój brat był… Jest niemową. Znam bardzo dobrze język gestów i mogę tłumaczyć wolę Anrei.

Kalilla mierzy krytycznie pyzatą dziewczynę wzrokiem i rezolutnie do niej oznajmia:

– Zatem to ty bądź ustami naszej… przywódczyni, ja o to nie zabiegam. – Obejmuje Exona i razem ruszają przodem. Viria z Ravelem kłaniają się z uznaniem Adorze i stanowią drugą parę. Natomiast ja, już uspokojona, zwracam się gestami troskliwie do Gabu:

– „Dasz radę iść”? – Spoglądam na jego masywny tyłek.

Adora tłumaczy mój przekaz na głośno wypowiadane słowa, a wtedy słyszę męską, nieco strapioną odpowiedź:

– Iść raczej mogę… Ale nie wiem, kiedy znowu usiądę… – Grubas masuje się po obolałych pośladkch, a zaraz głaska go po nich Adora i razem stanowią trzecią parę znikającą we mgle.

Sama, chociaż podobno dowodzę, idę ostatnia. I czuję się całkiem dobrze, zabezpieczając tyły naszej drużyny, w tym tyłek Gabu. O przód naszej kolumny jestem spokojna. Exon oraz Kalilla powinni sobie poradzić w razie niebezpieczeństwa. Bardziej martwiłabym się o ich kolejną sprzeczkę z Ravelem i Virią.

Tymczasem wkrótce docieramy na wilgotną polanę i tutaj nasza mała kolumna się zatrzymuje. Wyjmujemy z toreb przy pasach pożywienie i każdy zasiada w preferowanym przez siebie towarzystwie, aby się spokojnie posilić. Jedząc, czekamy aż słońce oraz wiatr wraz z późniejszą porą dnia rozgonią poranną mgłę.

Osobiście kończę posiłek pierwsza i przekazuję Adorze, że idę zbadać najbliższą okolicę. Tak oto oddalam się od skromnego obozowiska i ukradkiem powracam tam, gdzie od pewnego czasu ciągnie mnie ze wszystkich sił.

Przypominam sobie, jak przybyłam na kontynent Pendorum w kajdanach krępujących me ręce i nogi. Pamiętam też dokładnie moje późniejsze zniewolenie i zabijanie na rozkaz. Teraz z kolei, mając w pamięci tamten stan, żywię gorące przeświadczenie, że nikt nie powinien być niewolnikiem. Dlatego idę prosto do uwięzionego xeratoksa, żeby zanieść mu wolność. Będzie nią przecięcie okowów bestii albo jej śmierć.

Naraz, tuż przed sobą, we mgle, słyszę złowrogi warkot i na ten dźwięk uzbrajam się w dwa miecze. Czynię jeszcze ostrożny krok naprzód i oto jest, spętany xeratoks. Spoglądam w jego czerwone, demoniczne ślepia, starając się zaszczepić w nim ufność. Lecz wiem, że samo spojrzenie nie wystarczy. Dlatego powoli chowam miecze do pochew przy pasie i okazuję puste, bezbronne dłonie. Potwór wodzi po mnie wzrokiem, jakby starając się zrozumieć, co takiego czynię i co zamierzam. Ja zaś z wolna do niego podchodzę. Już wręcz czuję na ciele jego gorący oddech z rozwartej gardzieli, gdzie widnieje tak duża ilość zębów, jakiej nie potrafię zliczyć.

Zastygam dłuższy czas w miejscu i daję bestii oswoić się z moją obecnością, mym wyglądem oraz zapachem. Następnie próbuję bez strachu wyciągnąć przed siebie dłoń i dotknąć xeratoksa, nawiązać z nim więź.

Gdy wtem monstrum wystrzeliwuje ku mnie swój niebotycznie długi jęzor. Zawija mi się on kilka razy wokół szyi, oplatając ją mocno i coraz bardziej się zaciska. I zaraz braknie mi tchu. Odruchowo chwytam za rękojeści mieczy, ale jestem na bezdechu i kompletnie bez sił. Obraz przed moimi oczyma staje się zamazany i odnoszę wrażenie, jakby srebrzystego xeratoksa pochłaniała mętna mgła. Wraz z tym zjawiskiem rozmyty staje się dla mnie cały świat. Uginają się pode mną nogi i padam na kolana. Próbuję jeszcze rozpaczliwie wyciągnąć przed siebie rozczapierzone dłonie, lecz moja świadomość w jednym momencie znika.

Budzę się po nie wiem jak długim czasie. W pierwszym momencie chwytam się za bolące gardło i niespodziewanie uderzam dłonią o metal. Zaskoczona zauważam przy swojej szyi połyskującą klingę miecza. Wiodę wzrokiem po ostrzu aż do rękojeści i oglądam jej właściciela. Jest nim Exon. Zaraz z boku dostrzegam Kalillę, która wyciera w szmatkę krew z grotu swojej włóczni. Zaś na widok broni swego partnera przy moim gardle kobieta z księstwa Razzinal łapie go zdecydowanie za ramię i ostro oświadcza:

– Rozmawialiśmy o tym, to nie jest sposób.

Na te słowa mężczyzna zabiera swoje ostrze i chłodno do mnie przemawia:

– Nie zamierzałem cię skrzywdzić ani przestraszyć, a jedynie ocucić. Prawdziwa gladiatrix potrafi wyczuć niebezpieczeństwo i zmobilizować wszystkie siły nawet we śnie, by się przebudzić.

Kiwam z lekka głową na zgodę i oszołomiona siadam ze skrzyżowanymi nogami, ciągle masując obolałą szyję. W pobliżu dostrzegam odcięty język xeratoksa, zaś nieco dalej jego samego z wyłupionymi oczyma i mocno okaleczoną głową, a przede wszystkim martwego.

Patrzę tak na zwłoki potwora, gdzie satysfakcja z jego śmierci miesza się we mnie ze smutkiem. Z kolei Kalilla, jakby odczytując moje odczucia, matczynym głosem oświadcza:

– Bestia, którą chciałaś uwolnić to nie pies, który będzie ci za to wdzięczny, czy rumak, którego będziesz mogła oswoić i dosiąść. Znajdujemy się w Otchłani, a ta rządzi się własnymi prawami. I wierz mi, nie uświadczysz tu dobroci czy bezinteresowności, nie licz też na okazywanie honoru. To przeklęte miejsce i wszystkie zamieszkujące tu istoty noszą znamiona przekleństwa. Skalane są one pierworodnym grzechem mitycznej Anrei. Pamiętaj o tym.

– „Chciałam go tylko uwolnić, aby był wolny, jak my” – gestykuluję, czyniąc to dość bezradnie.

– Od razu się tego domyśliliśmy – stwierdza Kalilla. – Dlatego po twoim zniknięciu podążyliśmy za tobą i tylko dlatego ciągle żyjesz. Natomiast xeratoksa i tak nie dałoby się uwolnić.

– „Rozumiem i… dziękuję”.

– Chodźmy już do reszty – oświadcza Exon. – Pozostawiliśmy najsłabszych z nas bez należytej obstawy. Nie powinniśmy się więcej rozdzielać. W Otchłani za wszelką cenę musimy trzymać się razem. Siedem osób może ma jakieś szanse, ale pojedynczo czy w parach nikt nie będzie w stanie tu dłużej przetrwać.

– „Zatem ruszajmy” – przyznaję wojownikowi słuszną rację. Spoglądam jeszcze na martwego xeratoksa, po czym przenoszę wzrok na Kalillę oraz Exona i wspominam sentencję Etosa: „pewnego przyjaciela poznasz w sytuacji niepewnej”.

Tak, ta para osób właśnie zdaje egzamin lojalności wobec mojej osoby. Gdyby rzeczywiście posiadali względem mnie nieczyste intencje, nie narażaliby swego życia w starciu z krwiożerczą bestią i już bym nie istniała. Muszę być im za to wdzięczna i o tym pamiętać.

Wkrótce taszczymy ze sobą pokaźnych rozmiarów udziec z xeratoksa przewidziany na dodatkową strawę i powracamy wspólnie na polanę do reszty grupy. Lecz tutaj czeka nas niespodzianka. Oto napotykamy oddział obcych ludzi z tatuażami na twarzach oraz w grubych futrach. Moje skojarzenie ich z barbarzyńcami, z którymi niegdyś walczyłam na arenie, jest natychmiastowe. A w parze z tym spostrzeżeniem idzie wyciągnięta strzała z kołczanu i zdjęty z pleców łuk.

Jednak Exon kładzie mi zdecydowanie dłoń na ramieniu, sugerując, abym się wstrzymała. Spoglądamy razem na Kalillę, która z podobnymi ludźmi miła już do czynienia w swej krainie. Ona zaś czyni do nas uspokajający gest ręką i rusza przodem nieuzbrojona. Z jej partnerem idziemy krok w krok za nią i kiedy docieramy do naszych oraz obcych ludzi, jesteśmy świadkami nawiązującej się rozmowy:

– Pozdrawiam waleczny lud Srebrzystych Gór – oświadcza z powagą Kalilla i czyni lekki skłon głową.

– Pochodzisz z Razzinal, jasnowłosa? – pytanie zadaje przybysz, który wychodzi przed szereg kilkunastu pozostałych. Jest bardziej rosły od swoich kompanów. Zza ramienia widać mu wystającą rękojeść przewieszonego przez plecy długiego miecza, a po bokach, za pasem, ma dwa toporki. Ponadto jego twarz naznaczona jest granatowymi malunkami. Podobnie ufarbowane są jego długie włosy, a także wąsy i broda. Na czole zaś ma wytatuowany czarny krzyż.

– Tak, pochodzę z księstwa – przyznaje z kolei Kalilla i kontynuuje: – Ani was, ani nas nie powinno tutaj być. To drugi kraniec Otchłani względem Srebrzystych Gór. Ale skoro tutaj zawędrowaliście, proponuję, abyśmy wspólnie sobie pomogli, a nie skoczyli do oczu. – Wskazuje Viri oraz Ravelowi, aby zdjęli dłonie z rękojeści swej broni. Oni czynią to z pewnym oporem, a wtedy przemawiający uprzednio barbarzyńca, również uspokaja swoich ludzi. Następnie się przedstawia:

– Me imię to Gront z klanu Mroźnej Rzeki. A wy… widzę, że macie coś, co należy do nas. – Spogląda na znajdujący się w pobliżu udziec xeratoksa.

– Jestem Kalilla z Liliowej Doliny i sama zabiłam wskazaną bestię, więc należy ona do mnie – oświadcza zdecydowanie kobieta, a wobec naraz srogiej twarzy barbarzyńcy, pojednawczym głosem dodaje: – Ale mięsa xeratoksa i tak mamy aż nadto. I w tej odległej krainie pragniemy się nim z wami podzielić.

Na te słowa oblicze Gronta nieco pogodnieje. Patrzy łapczywie na Kalillę z góry na dół i z przekąsem chrypi:

– Tylko mięsem potwora się podzielicie, hę? – Przenosi łakomy wzrok na Virię. Nie mija chwila, a Ravel oraz Exon występują zdecydowanie naprzód. Wobec czego przywódca barbarzyńców uderza gwałtownie dłońmi w swoje uda i rubasznie oznajmia: – Ha! Te wasze cnotliwe zwyczaje rodem z serca Pendorum! Rozumiem, rozumiem! Kobiety są zajęte! Ale gdyby zmieniły zdanie… – zawiesza głos, po czym wyzywająco dodaje: – i zapragnęły prawdziwych mężczyzn! To jesteśmy na posterunku! Gotowi! – Cofa się o krok i kładzie dłonie na drewnianych trzonkach swoich toporków, prowokując Ravela oraz Exona do walki.

Atmosfera na powrót robi się napięta i w tym momencie sama wkraczam do akcji. Przecież to mi powierzono przywództwo, a skoro tak, muszę zareagować. Staję pomiędzy dwiema grupami i zdecydowanie gestykuluję do Gronta:

– „Upieczmy mięso i świętujmy w pokoju naszą nową znajomość. Została przelana krew xeratoksa, a nasza krew niech pozostanie w żyłach, gdzie jej miejsce. Tak mówię ja, Anrea” – kończę, uderzając się pięścią w pierś.

Po mimice twarzy obcego przywódcy widzę, że w pierwszej chwili zamierza wyśmiać moje słowa. Lecz zaraz skupia wzrok na mym wytatuowanym udzie i poważnieje. Drapie się on po zarośniętej brodzie i w zamyśleniu powtarza:

– Anrea…

– „Tak”.

Powoli podchodzi do mnie i niezwykle surowo spogląda w oczy. Aż zupełnie jakby nie mógł wytrzymać mojego spojrzenia, raptownie potrząsa głową i odwraca się do swoich ludzi. Unosi wysoko ramiona i naraz padają jego gromko wykrzyczane słowa:

– Powitajcie zatem swoich nowych przyjaciół, kamraci! Oto dziś będziemy świętować, nie zabijać! Zjemy mięso xeratoksa, pieczętując nowy sojusz! Za klan Mroźnej Rzeki! Za jego przyszłego przewodnika! Za mnie i za was, moi kamraci! Ha!

Niebawem wspólnie układamy pokaźny stos gałęzi i pieczemy udziec xeratoksa na rożnie. Z jednej jego strony zasiadają moi przyjaciele, a z drugiej wojownicy Gronta. On sam nalega, abym zajęła miejsce na skraju swojej grupy i kiedy to czynię, przysiada się do mnie. Okazuje się, że doskonale zna język gestów i wyjawia mi przyczynę, dla której zawitał w te okolice oraz jakie plany wiąże obecnie z moją osobą.

Ponoć jest on jednym z trzech synów starego wodza, który umiera. Aby wyznaczyć następcę, wódz wysłał swoich potomków, z ich zaufanymi wojownikami, na drugi kres Otchłani, żeby się wykazali. To jest zgładzili się nawzajem i po władzę nad klanem powrócił tylko jeden z nich. Gront dumnie oświadcza, że własnoręcznie zabił już swego pierwszego, młodszego brata, ale drugi ciągle mu się wymyka. Zaś zabity przez nas xeratoks był pułapką na Otcha, jego żyjącego, starszego brata. Potwór miał go zwabić do siebie swym wyciem i obietnicą smakowitego mięsa, a potem zgładzić lub chociaż zranić. Teraz natomiast bestia za naszą sprawą nie żyje, a Gront składa mi bezpośrednią propozycję:

– Mój starszy brat ufortyfikował się na pobliskim wzgórzu i czeka tam na mnie w nadziei, że sam się wystawię. Ale ja nie mam zamiaru pchać się w pułapkę. Ty z kolei, jako kobieta, możesz się do niego zbliżyć. Znam mego brata, on bardzo cierpi, będąc dłuższy czas bez kobiet… Oj cierpi… – Przygląda mi się lubieżnie. – Więc kiedy dopuści cię do siebie, wówczas go zabij. To wszystko, a w zamian poprzysięgam ci na klątwę krwi mego rodu, że doprowadzę waszą grupę całą i zdrową do samego księstwa Razzinal. Postanowione?

Nie zastanawiam się długo nad przedstawioną ofertą. Życie jakiegoś barbarzyńcy z zamian za istnienie moich przyjaciół? Odpowiedź jest oczywista i jednoznaczna zarazem. Jednak czy mogę zaufać Grontowi, że wywiąże się z danej obietnicy? Tego nie wiem, ale tak, chcę zawrzeć ten pakt, widząc jego rozliczne korzyści.

– „Mamy umowę” – gestykuluję. Na co Gront szczerzy się szeroko i klepie mnie mocno po plecach. Następnie odkrawa nożem kawał ociekającego tłuszczem mięsiwa z xeratoksa i ofiarowuje mojej osobie.

Na chwilę koncentruje on uwagę na moim tatuażu na udzie. Poważnieje i kręci, jakby z niedowierzaniem głową. Ale zaraz znowu zakwita wyśmienitym nastrojem i gromko zwraca się do swoich kompanów, po czym wszyscy intonują gardłowym głosem jakąś nieznaną mi pieśń. Czynią to niezrozumiałym dla mnie językiem, choć jedno słowo jestem w stanie wyłowić z tej pieśni, a brzmi ono – Anrea.

Po skończonej uczcie powoli zapada już zmierzch. A zanim Gront żegna się z nami, proponuje mi, abym spędziła z nim upojną noc, za którą obiecuje mi obfite dary i wielką rozkosz. Zdecydowanie odmawiam, przez co na chwilę wzbudzam w nim gniew. Jednak na szczęście tylko przez chwilę. Spogląda on jeszcze jakiś czas po kobietach w naszym obozie, aż w końcu stwierdza, że najważniejsze to abym wykonała naszą umowę i uśmierciła jego brata. A wtedy będzie miał kobiety, dziesiątki kobiet. Po tym oświadczeniu odchodzi.

Sprawy wydają się więc przybierać pomyślny obrót. Nadarza się bowiem okazja na pozyskanie silnych sojuszników. Choć jak się szybko okazuje, nikt z grupy nie podziela mego optymizmu. Nawet więcej, moi przyjaciele się ode mnie odsuwają, stroniąc ode mnie. Słyszę z ich ust, że układy z istotami z Otchłani nigdy nie kończą się dobrze i to droga jedynie do jeszcze większych kłopotów. Gdy zaś pytam, co wobec tego powinniśmy teraz zrobić, dowiaduję się, że skoro zawarłam już pakt, to za późno na odwrót. Jednakże jakiekolwiek złe konsekwencje tego ruchu spadną bezpośrednio na moje barki.

Po zapoznaniu się z opiniami grupy czuję się boleśnie samotna. Tym bardziej że kładę się w pojedynkę koło ogniska. Podczas gdy inni, w tę zimną noc, szukają sobie w pobliżu innego towarzystwa.

Leżąc skurczona, tęsknie wspominam Avesa. I nawet się nie orientuję, kiedy te wspomnienie, jakby wyciąga ze mnie w przestrzeń mego wyzwolonego ducha. Lecz niestety nie może on wyruszyć na poszukiwanie mego ukochanego. Jak głoszą moi kompani, ludzkie dusze po śmierci rozpływają się w całkowity niebyt bądź w razie skalania grzechem mogą czasem powrócić, aby odbyć pokutę. Tym ponoć różnią się od wiecznych istot noszących boskie znamiona jak pięciu Bogów Pendrorum, czy mityczna Anrea. Z tego powodu mój duch nie może wybrać się na poszukiwanie zmarłych śmiertelników, a pozostaje w najbliższej okolicy i przechadza się, jakby ukradkiem, podglądając dyskretnie moich przyjaciół.

Na początek natrafiam na Ravela oraz Virię, którzy znajdują sobie ustronne miejsce na piasku w otoczeniu wysokich skał. Są nadzy i kochają się bardzo żywiołowo, zupełnie jakby dzięki szybkim ruchom muskularnych ciał chcieli się dodatkowo rozgrzać w tę zimną noc. Aż w pewnym momencie kobieta z Favers szepcze namiętnie do mężczyzny:

– Zrób to, do końca, teraz…

– Ale… – Ten na chwilę zastyga w bezruchu. – Napój Harremid, przecież nie zdobędziemy go w tej krainie…

– Nie dbam o to. Pod wodzą Anrei i tak nie wyjdziemy żywi z Otchłani. Więc przynajmniej dajmy sobie tyle przyjemności, ile możemy…

– Masz rację…

– A więc…? Och!

Kiedy obserwowana przeze mnie para, doznaje szczytu rozkoszy, mój duch ulatuje w górę. Lecz po zasłyszanych słowach czyni to niczym z podciętymi skrzydłami i zaraz opada, tym razem do kochających się Exona oraz Kalilli. Ta para spoczywa w jedności w pozycji lotosu i kołysząc się miarowo nad brzegiem strumienia, prowadzi ze sobą szeptem rozmowę.

– To tylko kwestia czasu… – mówi słodko kobieta z Razzinal. – Anrea nie wytrzyma brzemienia odpowiedzialności oraz władzy i zechce scedować ją na kogoś innego. Dlatego musimy ją wspomagać, aby uzależnić ją od siebie.

– A dziś zaciągnęła u nas kolejny dług – zauważa Exon.

– To prawda… Ponadto sama wpakowała się w tarapaty, wchodząc w konszachty z barbarzyńcami. Tylko więc patrzeć, jak zwróci się do nas o pomoc…

– Tak, ukochana.

– Tak, ukochany. – Kobieta całuje mężczyznę w usta. – A wówczas ty, jako jedyny prawy, będziesz przewodził tej wyprawie.

Exon kiwa twierdząco głową i z pewnym lekceważeniem w zadumie oświadcza:

– Ta niby… Anrea… Wcale nie jest ładna i mało kobieca. Co właściwie Aves w niej widział? Bo jego uczucie było szczere, wiem o tym.

– Co widział? – pyta ironicznie Kalilla. – Otóż coś nowego, swoistą egzotykę, mój kochany. Aves był znudzony i zmęczony życiem, a tu trafił mu się niezwykły kąsek, który potrafił jeszcze rozbudzić jego zmysły i rozniecić w nim pożądanie…

– Pewnie masz rację – przyznaje mężczyzna z Saladior. Na co kobieta z Razzinal całuje go ponownie i potwierdza:

– Oczywiście, że mam rację… Zawsze ją mamy, dlatego to my musimy dowodzić. A ty, jako mężczyzna, przede mną…

Tym razem mój duch wręcz ucieka od kolejnej pary i nie chcę już nic więcej słyszeć, nikogo oglądać. Czuję wielki zawód przeplatający się z pomieszaniem. Lecz w powrocie do mego ciała, napotykam jeszcze Gabu z Adorą. Oni się nie kochają, a jedynie wtuleni w siebie zasiadają na pniaku drewna. Zaś pyzata dziewczyna z królestwa Saladior oznajmia:

– Martwię się…

– Czym takim znowu…? – zapytuje troskliwie Gabu.

– Poparłeś Anreę, aby nami dowodziła. Ale…

– Tak…?

– Czy ona temu podoła…? Czy… nie jest za słaba?

– Anrea nie jest słaba – odpowiada zdecydowanie były kucharz.

– A… nie jest zbyt…

– Jaka…?

– Dzika? Nieprzewidywalna, szalona…? – dopytuje w zamyśleniu Adora.

– Hm… – mruczy Gabu i w tym samym tonie dodaje: – Nie znam jej tak dobrze, jakbym chciał. Jest niemową, Bogowie ją przekleli, i przez to trudno ją dogłębnie zrozumieć…

– Ja znam mowę gestów.

– Tak, opowiadałaś, twój brat był… jest niemową. I wiesz co…?

– Słucham…?

– Wykorzystajmy twoją umiejętność – podchwytuje Gabu.

– To znaczy?

– Anrea nami przewodzi, a to odpowiedzialność, brzemię i nie powinna być z tym sama. Powinniśmy ją wspierać. Słowem, chodźmy z nią porozmawiać…

– Ale…

– Co znowu…?

– Boję się jej… – stwierdza bojaźliwie Adora

– Czemu…?

– Wydaje mi się okrutna… Zabiła już tylu ludzi. I ma coś dziwnego w oczach…

– No tak… – przyznaje nieco zafrasowany Gabu. – Faktycznie jest w niej coś innego – zgadza się i z pewną nadzieją dodaje: – Ale może właśnie to coś jakimś cudem pomoże nam przetrwać w Otchłani. Jak powiedziałem, chodźmy ją odwiedzić.

– Dobrze, skoro każesz…

– Proszę…

– Prosisz, zatem dobrze… – Adora całuje tłuściocha w nalany policzek i razem wstają, by skierować się w moją stronę.

Zaraz mój duch powraca do ciała i w oczekiwaniu na rychłą wizytę siadam ze skrzyżowanymi nogami. Wpatruję się tępo w skaczące płomienie ogniska, zastanawiając się, kim jest właściwie ktoś taki, jak przyjaciel i czy ja sama takowych posiadam. Ja sama, czyli kto taki?

– Witaj – oświadcza do mnie rezolutnie Gabu i wskazuje Adorze miejsce koło mojej osoby. Ta się ociąga, na co grubas wzrusza bezradnie ramionami. Siada przy mnie, a dziewczynie z Saladior pokazuje, aby zajęła miejsce przy nim. Tak oto oddziela swoim postawnym ciałem mnie od Adory.

Sama czuję się już na swój sposób zmęczona tym zachowaniem pełnym dystansu. Dlatego bez ogródek gestykuluję do dziewczyny:

– „Mówiłaś, że znasz język gestów. Przekaż Gabu, że chcę poznać historię mitycznej Anrei i to ze szczegółami”.

Adora spogląda na mnie z rezerwą, ale przekazuje moją prośbę do byłego kucharza. Ten patrzy mi w oczy z zadowoleniem.

– Wiesz, że kocham opowiadać, więc wyjawić ci historię mitycznej Anrei, będzie to z mojej strony czysta przyjemność – zapewnia Gabu, zbierając jakby przez moment myśli i zaraz, patrząc w ogień, zaczyna snuć historię o dalekiej przeszłości: – Był to czas… nikt nie wie jak bardzo odległy. Nikt także nie wie, ile czasu upłynęło przed tym wydarzeniem, ani też po nim. Jednak wówczas wielki kontynent Pendorum pozbawiony był fragmentu lądu zwanego Otchłanią. W całości zamieszkiwali go pierwotni mieszkańcy, Allearzy. Natomiast pieczę nad nimi sprawowała Bogini Matka, Anrea, jej mąż Abezzal oraz ich boskie dzieci: córka Harremid, synowie Avenedor, Gragezon, Arezar i Biramond. Życie na kontynencie toczyło się harmonijnie według ustalonych, odwiecznych zasad. Aż pewnego razu mityczna Anrea wybrała się w podróż do innych wymiarów, aby odwiedzić tam różne śmiertelne rasy i nieśmiertelnych Bogów. Kiedy zaś powróciła, nie uczyniła tego sama. Z wyprawy przywiozła ideę uczynienia świata Pendorum lepszym, a mianowicie zapragnęła podporządkować Allearów dziesięciu przykazaniom. Było to dziesięć grzechów, których od tej pory nie wolno było popełniać pod groźbą boskiej kary i gniewu. Kto zaś się sprzeciwił i zgrzeszył, miał powrócić na jedno życie do świata śmiertelników z bolesnym piętnem za swe przewiny. I tak za grzech łakomstwa odradzano się bez ust i zębów oraz żołądkiem tak małym, niczym piąstka dziecka. Lubieżnicy powracali bezpłodnymi impotentami. Chciwców trawiła ślepota, gniewnych ludzi asteniczna budowa ciała, wiotkość mięśni i kruchość ich kości. Ludzie zazdrośni chorowali z powodu chorób gorąca z obrzydliwymi czyrakami na skórze, a istoty grzeszące swym smutkiem trawione były chorobami zimna z wiecznymi drgawkami, jak w malignie. Ludzie pyszni rodzili się karłami. Z kolei osoby zdradzieckie przychodziły ponownie na świat z pomieszaniem zmysłów. Mściwcy rodzili się bez dłoni, a kłamcy, jako niemowy… – Gabu spogląda na mnie z wielką powagą i w tym samym tonie kontynuuje: – Legendy głoszą, że mitycznej Anrei przyświecał wzniosły cel, jednak w efekcie sprowadziła na lud Pendorum wielkie cierpienie, bowiem tamtejsi mieszkańcy w większości nie byli w stanie wytrwać w absolutnej czystości. A wówczas po ich stronie staną Bóg Ojciec, Abezzal i swoją mocą sprawił, że klątwa za grzechy spadała tylko na pojedyncze osoby, nie zaś wszystkich, jak do tej pory z mocy Anrei. Jednakże nie był to koniec konfliktu i rozłamu w świecie Bogów, a dopiero początek. Czujący ucisk Allearzy, wyrzekli się Anrei, którą zaczęli postrzegać, jako ciemiężycielkę i w całości oddali się pod władztwo jej męża. Wtedy Anrea, aby ich ukarać i siłą zmusić do posłuchu, powołała do istnienia Otchłań. Stworzyła dodatkowy ląd oraz zamieszkujące go wojownicze rasy i na ich czele z wielką armią najechała ziemie Allearów. Co więcej, Bogini Matka sama przyjęła fizyczną postać. To samo uczynił jej mąż. Nadchodził czas wielkiej, rozstrzygającej bitwy, ale z nieznanych powodów Anrea ociągała się z decydującym starciem. Potem się okazało, iż zakochała się w zwykłym śmiertelniku imieniem Zan i oczekiwała narodzin ich dziecka. Do walnej bitwy przystąpiła dopiero po szczęśliwym porodzie. Straszliwe starcie trwało wiele dni i nocy, a wraz z jego końcem naprzeciw siebie stanęli niegdysiejsi małżonkowie, boscy Anrea oraz Abezzal i nawzajem się pozabijali, zadając sobie śmiertelne rany. Sama bitwa pozostała nierozstrzygnięta. Lecz to ciągle było dopiero preludium do dalszych spektakularnych wydarzeń. Otóż dzieci pary Bogów, która się nawzajem uśmierciła, zamknęły przed rodzicami bramy do nieśmiertelnego wymiaru. Ponadto wezwali oni zza morskich krain obcych najeźdźców, aby czcili ich jako nowych, jedynych Bogów oraz ostatecznie pokonali Allearów. Tak narodziły się władztwa: Terraticos, Saladior, Razzinal, Favers oraz Precis. Jednocześnie od tamtej pory zarówno Anrea, jak i Abezzal odradzają się nieustannie na kontynencie Pendorum. Przy czym Abezzal czyni to, aby każdorazowo dokonywać pomsty na małżonce, która sama nie dotrzymała stworzonego przez siebie kodeksu, zdradzając męża i swego czasu okłamując go. Z kolei Anrei wciąż przyświeca cel stworzenia z Pendorum czystego świata, jak również ukaranie Allearów. Jednak pragnie ona także pokoju i zjednoczenia kontynentu i dlatego w kolejnych żywotach zaczęła zwalczać stworzone przez siebie okrutne rasy z Otchłani. Stąd wśród przedstawicieli pięciu władztw Pendorum z jednej strony budzi ona strach, a z drugiej podziw. Jest niewątpliwie istotą kontrowersyjną, ale ze wszech miar niezwykłą. Lecz czy na pewno jest, istnieje…? – Gabu zawiesza głos i dobrodusznie się uśmiecha, po czym rezolutnie kończy swoją opowieść: – Być może cała opowieść o mitycznej Anrei to tylko zmyślona legenda. Nikt tego nie może wiedzieć. Albowiem nikt nie pamięta już czasów, gdy odrodzona Bogini Matka prowadziła wojska ku Allearom, czy komukolwiek innemu. Ale jaki jest tego powód? Niektórzy twierdzą, że ze względu na własne grzechy ciąży na niej złowrogie fatum i odradza się ona jako prosta dziewczyna, by co raz doświadczać pełnego bólu życia śmiertelników. Słowem żyć i umierać pomiędzy nami. Przykładowo jako dziewka służebna, czy…

– Gladiatrix… – oznajmia nieoczekiwanie Adora i odwraca ode mnie wzrok.