Pałac kłamstw. Tom 3 - ebook

PODZIĘKOWANIA

Podzię­ko­wa­nia

Kiedy jesie­nią 2015 roku zaczy­na­ły­śmy pisać _Papie­rową księż­niczkę_, robi­ły­śmy to dla sie­bie. Wymie­nia­ły­śmy roz­działy drogą mailową. Strony wypeł­niały się sło­wami.

I choć spra­wiało nam to wiele rado­ści, nie spo­dzie­wa­ły­śmy się, że książka spo­tka się z tak entu­zja­stycz­nym odbio­rem na całym świe­cie. Jeste­śmy wdzięczne Wam, czy­tel­ni­kom, za to, że tak cie­pło przy­ję­li­ście tę histo­rię. To Wy dali­ście życie naszym boha­te­rom.

Dzię­ku­jemy rów­nież Margo za to, że cier­pli­wie wysłu­chała stresz­cze­nia fabuły i na tym wstęp­nym eta­pie podzie­liła się z nami swo­imi uwa­gami.

Jeste­śmy wdzięczne pierw­szym czy­tel­nicz­kom – Jes­sice Clare, Michelle Kan­nan, Mel­jean Brook i Jen­ni­fer L. Armen­trout za bez­cenne komen­ta­rze.

Dzię­ku­jemy naszej agentce pra­so­wej Ninie za wypro­mo­wa­nie serii. Wiemy, że kosz­to­wało ją to mnó­stwo pracy!

Zgi­nę­ły­by­śmy bez Nata­shy i Nicole – asy­sten­tek, które codzien­nie dbają o to, żeby nic nas nie roz­pra­szało.

Oczy­wi­ście jeste­śmy dozgon­nymi dłuż­nicz­kami blo­ge­rów, recen­zen­tów i wszyst­kich osób, które zechciały prze­czy­tać, zre­cen­zo­wać naszą książkę i zwa­rio­wały na jej punk­cie. Wasze wspar­cie i odzew spra­wiają, że całe to przed­się­wzię­cie jest warte zachodu!ROZDZIAŁ 1 REED

Roz­dział 1

REED

– Gdzie byłeś mię­dzy dwu­dzie­stą a dwu­dzie­stą trze­cią?

– Od jak dawna sypiasz z dziew­czyną ojca?

– Dla­czego ją zabi­łeś, Reed? Wku­rzyła cię? Gro­ziła, że powie o was two­jemu ojcu?

Naoglą­da­łem się dość seriali o poli­cjan­tach, żeby wie­dzieć, że w pokoju prze­słu­chań naj­le­piej sie­dzieć cicho. Chyba że chce się wypowie­dzieć magiczne słowa: „Chciał­bym skon­tak­to­wać się z adwo­ka­tem”.

Powta­rzam je od godziny.

Gdy­bym był nie­letni, tych dwoje popa­prań­ców mogłoby naj­wy­żej poma­rzyć o prze­słu­chi­wa­niu mnie bez obec­no­ści rodzica albo praw­nika. Ale mam osiem­na­ście lat i naj­wy­raź­niej uznali, że mogą sobie tak ze mną poczy­nać. Albo mają mnie za głu­piego i myślą, że dam się zła­pać na te ich pod­chwy­tliwe pyta­nia.

Detek­tywi Cousins i Schmidt jakby nie przej­mo­wali się moim nazwi­skiem. W pew­nym sen­sie to nawet cie­kawe doświad­cze­nie. Całe życie wszystko ucho­dziło mi pła­zem, bo nazy­wam się Royal. Kiedy mam kło­poty w szkole, tata wypi­suje czek i moje grze­chy idą w zapo­mnie­nie. Odkąd pamię­tam, dziew­czyny pchały mi się do łóżka, żeby potem chwa­lić się kole­żan­kom, że zali­czyły Roy­ala.

Nie żeby mi zale­żało na dziew­czy­nach, które pchają mi się do łóżka. Ostat­nio zależy mi tylko na jed­nej – Elli Har­per. I szlag mnie tra­fia na samą myśl o tym, że widziała, jak wypro­wa­dzają mnie z domu w kaj­dan­kach.

Bro­oke David­son nie żyje.

Wciąż nie mie­ści mi się to w gło­wie. Kiedy opusz­cza­łem pen­tho­use, dziew­czyna mojego ojca, tle­niona na pla­ty­nowy blond kone­serka boga­tych fra­je­rów, miała się świet­nie.

Ale nie zamie­rzam wspo­mi­nać o tym śled­czym. Nie jestem idiotą. I tak wszystko poprze­krę­cają.

Poiry­to­wany moim mil­cze­niem Cousins ude­rza dłońmi w meta­lowy blat stołu mię­dzy nami.

– Odpo­wia­daj, gów­nia­rzu!

Pię­ści same zaci­skają mi się pod sto­łem. Zmu­szam się, żeby wypro­sto­wać palce. To ostat­nie miej­sce, gdzie chciał­bym stra­cić pano­wa­nie nad sobą.

Part­nerka Cousinsa, spo­kojna kobieta, Teresa Schmidt, rzuca mu ostrze­gaw­cze spoj­rze­nie.

– Reed – mówi miękko – jeżeli nie będziesz z nami współ­pra­co­wał, nie będziemy mogli ci pomóc. A o to nam cho­dzi.

Uno­szę brew. Serio? Dobry i zły poli­cjant? Musieli oglą­dać te same seriale co ja.

– Zaczy­nam myśleć, że macie pro­blemy ze słu­chem – rzu­cam bez­tro­sko. Uśmie­cham się z wyż­szo­ścią i krzy­żuję ręce. – Pro­si­łem już o kon­takt z praw­ni­kiem, co ozna­cza, że powin­ni­ście zacze­kać z pyta­niami do jego przy­jazdu.

– My możemy zada­wać ci pyta­nia – mówi Schmidt. – A ty możesz na nie odpo­wia­dać. Prawo tego nie zabra­nia. Możesz ponadto dobro­wol­nie udzie­lać infor­ma­cji. Gdy­byś nam na przy­kład wyja­śnił, dla­czego masz krew na koszulce, ruszy­li­by­śmy wresz­cie z miej­sca.

Mam ochotę zła­pać się za bok. W ostat­niej chwili powstrzy­muję jed­nak ten odruch.

– Zacze­kam z tym do przy­jazdu Hal­stona Griera, ale dzięki za pro­po­zy­cję.

W cia­snym pomiesz­cze­niu zapada cisza.

Cousins wyraź­nie zgrzyta zębami. Schmidt tylko wzdy­cha. Potem oboje odsu­wają krze­sła i bez słowa wycho­dzą z pokoju.

1:0 dla Roy­ala.

Może i sobie odpu­ścili, tyle że jakoś się nie palą, żeby speł­nić moją prośbę. Przez następną godzinę sie­dzę sam i zasta­na­wiam się, jak to moż­liwe, że sprawy przy­brały taki obrót. Nie jestem święty i ni­gdy takiego nie uda­wa­łem. Wpa­ko­wa­łem się w nie­jedną roz­róbę. Jak trzeba, potra­fię być bez­li­to­sny.

Ale… Nie jestem prze­cież takim face­tem. Takim, któ­rego wypro­wa­dza się z domu w kaj­dan­kach. Który musi oglą­dać prze­ra­że­nie w oczach swo­jej dziew­czyny, kiedy pakują go do radio­wozu.

Wresz­cie drzwi znowu się otwie­rają. Do tego czasu ogar­nia mnie już jed­nak klau­stro­fo­bia i robię się bar­dziej bez­czelny, niż powi­nie­nem.

– Nie spie­szył się pan – mówię do praw­nika mojego ojca.

Pomimo póź­nej pory siwy męż­czy­zna po pięć­dzie­siątce ma na sobie gar­ni­tur. Uśmie­cha się do mnie smutno.

– Widzę, że ktoś tu jest w świet­nym nastroju.

– Gdzie tata? – pytam, spo­glą­da­jąc w prze­strzeń za ple­cami Griera.

– W pocze­kalni. Nie wolno mu tu być.

– Dla­czego?

Grier zamyka drzwi i pod­cho­dzi do stołu. Sta­wia na nim aktówkę i odpina złote zatrza­ski.

– Bo prawo dopusz­cza prze­słu­chi­wa­nie rodzi­ców w spra­wach prze­ciwko ich dzie­ciom. Przy­wi­lej odmowy zeznań doty­czy tylko mał­żon­ków.

Po raz pierw­szy od chwili aresz­to­wa­nia robi mi się nie­do­brze. Zeznań? Ta sprawa chyba nie trafi do sądu, co? Jak długo oni zamie­rzają cią­gnąć ten cyrk?

– Reed, oddy­chaj.

Żołą­dek mi się skręca. Niech to szlag. Czuję się strasz­nie ze świa­do­mo­ścią, że ten czło­wiek jest świad­kiem mojej bez­sil­no­ści. Ja nie oka­zuję sła­bo­ści. Ni­gdy. Jedyną osobą, w któ­rej obec­no­ści pozwa­lam sobie taki luk­sus, jest Ella. Ta dziew­czyna potrafi poko­nać mur, który zbu­do­wa­łem, i przej­rzeć mnie na wylot. Widzi, jaki jestem naprawdę pod maską tego zim­nego, bez­dusz­nego dra­nia, za któ­rego uwa­żają mnie inni.

Grier wyj­muje blok papieru w linie i złote wieczne pióro. Siada naprze­ciwko mnie.

– Wycią­gnę cię z tego – obie­cuje. – Ale naj­pierw muszę wie­dzieć, z czym mamy do czy­nie­nia. Udało mi się wyci­snąć z funk­cjo­na­riu­szy pro­wa­dzą­cych śledz­two, że kamery moni­to­ringu zare­je­stro­wały, jak wcho­dzisz do pen­tho­use’u O’Hal­lo­ra­nów o ósmej czter­dzie­ści pięć. To samo nagra­nie poka­zuje, że wysze­dłeś stam­tąd jakieś dwa­dzie­ścia minut póź­niej.

Roz­glą­dam się ner­wowo. Ni­gdzie nie widać kamer ani innych urzą­dzeń reje­stru­ją­cych. Nie ma tu lustra, więc chyba nikt nie obser­wuje nas z ciem­nego pomiesz­cze­nia za ścianą. A przy­naj­mniej mam taką nadzieję.

– Wszystko, o czym mówimy, pozo­sta­nie mię­dzy nami – zapew­nia Grier, widząc moją nie­uf­ność. – Nie wolno im nas nagry­wać. Rela­cja adwo­kat–klient i tak dalej.

Powoli wypusz­czam powie­trze.

– Taaak. Byłem tam. Ale nie zabi­łem jej, do cho­lery.

Grier kiwa głową.

– Dobrze. – Notuje coś w swoim bloku. – Cof­nijmy się tro­chę. Chciał­bym, żebyś zaczął od początku. Opo­wiedz mi o sobie i o Bro­oke David­son. Niczego nie pomi­jaj. Chcę znać każdy szcze­gół.

Powstrzy­muję wes­tchnie­nie. Eks­tra. Szy­kuje się ubaw po pachy.ROZDZIAŁ 2 ELLA

Roz­dział 2

ELLA

Chłopcy Roy­alów mają pokoje w połu­dnio­wym skrzy­dle, a apar­ta­menty ich ojca znaj­dują się w innej czę­ści budynku. U szczytu scho­dów skrę­cam w prawo i bie­gnę po wyfro­te­ro­wa­nym par­kie­cie do drzwi Eastona. Moje puka­nie pozo­staje bez odpo­wie­dzi. Przy­się­gam, ten chło­pak mógłby prze­spać hura­gan. Pukam gło­śniej. Dalej zero reak­cji. Otwie­ram drzwi. Easton leży na brzu­chu wycią­gnięty na łóżku.

Pod­cho­dzę i szar­pię go za ramię. Wydaje z sie­bie nie­ar­ty­ku­ło­wany jęk.

Jesz­cze raz potrzą­sam nim w panice, czu­jąc rosnącą gulę w gar­dle. Jak to moż­liwe, że wciąż tak mocno śpi? Jak mógł prze­spać całe to zamie­sza­nie na dole?

– Easton! – wołam. – Obudź się!

– Co się dzieje?! – bur­czy, uno­sząc na mili­metr jedną powiekę. – Cho­lera, zaspa­łem na tre­ning?

Prze­ta­cza się przez łóżko, cią­gnąc za sobą przy­kry­cie i demon­stru­jąc przy tym znacz­nie wię­cej ciała, niż mam ochotę oglą­dać. Pod­no­szę z pod­łogi spodnie dre­sowe i rzu­cam mu je. Lądują na jego gło­wie.

– Wsta­waj – bła­gam.

– Dla­czego?

– Bo świat się wali!

Mruga pół­przy­tom­nie.

– Hę?

– Cho­lera, jest źle! – wrzesz­czę, a potem biorę głę­boki oddech i usi­łuję się uspo­koić. Nic z tego. – Przyjdź do pokoju Reeda, dobrze? – rzu­cam.

Musi sły­szeć panikę w moim gło­sie, bo bez dal­szego ocią­ga­nia zwleka się z łóżka. Znowu bły­ska gołym tył­kiem, lecz ja już wymy­kam się z pokoju.

Zamiast do pokoju Reeda bie­gnę jed­nak sze­ro­kim kory­ta­rzem do swo­jej sypialni. Ten dom jest absur­dal­nie wielki, absur­dal­nie piękny, a wszy­scy jego miesz­kańcy kom­plet­nie popa­prani. Łącz­nie ze mną.

Zdaje się, że naprawdę należę do rodziny Roy­alów.

Cho­ciaż wła­ści­wie nie. Facet na dole wymow­nie mi o tym przy­po­mina. Steve O’Hal­lo­ran. Mój nie-taki-znowu-nie­ży­jący ojciec.

Z emo­cji kolana ugi­nają się pode mną, jestem na skraju histe­rii. Czuję się okrop­nie, że tak go zosta­wi­łam na dole. Nawet się nie przed­sta­wi­łam, tylko zro­bi­łam w tył zwrot i ucie­kłam na górę. Zgoda, Cal­lum Royal zacho­wał się iden­tycz­nie. Tak się mar­twił o Reeda, że rzu­cił tylko:

– Teraz nie mogę. Steve, zacze­kaj tu na mnie.

Pomimo wyrzu­tów sumie­nia spy­cham Steve’a w naj­głęb­sze zaka­marki świa­do­mo­ści i zatrza­skuję nad nim wieko. Nie mogę teraz o nim myśleć. Muszę się sku­pić na Reedzie.

Po powro­cie do swo­jego pokoju się­gam pod wiel­kie łoże i wycią­gam ple­cak. Zawsze mam go pod ręką. Otwie­ram go i oddy­cham z ulgą na widok skó­rza­nego port­fela wypcha­nego comie­sięcz­nymi wypła­tami od Cal­luma.

Kiedy się tu wpro­wa­dzi­łam, Cal­lum obie­cał pła­cić mi dzie­sięć tysięcy dola­rów mie­sięcz­nie, byle­bym tylko nie pró­bo­wała uciec. Na początku nie­na­wi­dzi­łam rezy­den­cji Roy­alów, wkrótce jed­nak się w niej zako­cha­łam. Teraz nie wyobra­żam sobie, że mogła­bym miesz­kać gdzie indziej. Zosta­ła­bym nawet bez zachęty w gotówce. Jed­nak lata bez gro­sza przy duszy oraz moja zasad­ni­czo podejrz­liwa natura spra­wiły, że dotąd nie powie­dzia­łam Cal­lumowi, żeby dał sobie spo­kój.

Teraz bar­dzo się z tego cie­szę. Za to, co odło­ży­łam, spo­koj­nie można prze­żyć kilka mie­sięcy. Pew­nie wystar­czy­łoby na znacz­nie dłu­żej.

Zarzu­cam ple­cak na ramię i bie­gnę do pokoju Reeda. W tej samej chwili na kory­tarz wycho­dzi Easton. Jego ciemne włosy ster­czą każdy w inną stronę, ale przy­naj­mniej ma już na sobie spodnie.

– Co jest, do dia­bła? – pyta, rusza­jąc za mną do sypialni star­szego brata.

Otwie­ram gar­de­robę Reeda i roz­glą­dam się gorącz­kowo po prze­stron­nym wnę­trzu. Na dol­nej półce w głębi znaj­duję to, czego szu­kam.

– Ello – nie daje za wygraną Easton.

Nie odpo­wia­dam, a on ze ścią­gnię­tymi brwiami przy­gląda się, jak wlokę po kre­mo­wej wykła­dzi­nie gra­na­tową walizkę.

– Ello! Do dia­bła, mogła­byś się do mnie ode­zwać?

Kiedy zaczy­nam wrzu­cać do walizki ubra­nia, zmarszczka na czole Eastona ustę­puje, za to jego oczy otwie­rają się coraz sze­rzej. Kilka T-shir­tów Reeda, jego ulu­biona zie­lona bluza z kap­tu­rem, dżinsy, jakieś pod­ko­szulki. Co jesz­cze by mu się przy­dało? Hm, bok­serki, skar­petki, pasek…

– Dla­czego paku­jesz rze­czy Reeda?! – Pod­nie­siony głos Eastona spra­wia, że na chwilę odzy­skuję zimną krew.

Sprany szary T-shirt wypada mi z rąk. Potem powaga sytu­acji przy­tła­cza mnie na nowo i serce znowu mi przy­spie­sza.

– Aresz­to­wali Reeda za zabój­stwo Bro­oke – wyrzu­cam z sie­bie. – Wasz ojciec jest z nim na poste­runku.

Easton otwiera usta ze zdu­mie­nia.

– Że co?! – wykrzy­kuje. – Zgar­nęli go, kiedy my byli­śmy w Waszyng­to­nie?

– Nie, jak wró­ci­li­śmy.

Wszy­scy oprócz Reeda pole­cie­li­śmy tego wie­czoru na kola­cję do Waszyng­tonu. Tak się bawią Roy­alo­wie. Cal­lum ma do dys­po­zy­cji kilka pry­wat­nych odrzu­tow­ców. Może dla­tego, że jego firma pro­jek­tuje samo­loty, lecz i tak brzmi to dość abs­trak­cyj­nie. Lata­nie z Karo­liny Pół­noc­nej do Waszyng­tonu, żeby zjeść kola­cję, to tylko mały przy­kład ich nie­przy­zwo­itego bogac­twa. Reed nie pole­ciał, bo źle się czuł.

Został pchnięty nożem pod­czas bójki w por­cie i twier­dził, że jest zbyt otu­ma­niony środ­kami prze­ciw­bó­lo­wymi, żeby lecieć z nami.

Ale nie prze­szko­dziło mu to spo­tkać się z Bro­oke…

Boże. Co on dzi­siaj zro­bił?

– To się stało jakieś dzie­sięć minut temu – dodaję resztką sił. – Nie sły­sza­łeś, jak twój ojciec krzy­czał na poli­cjanta?

– Nic nie sły­sza­łem. Ja… ech… – W jego nie­bie­skich oczach dostrze­gam błysk zakło­po­ta­nia. – Byłem u Wade’a i oba­li­li­śmy we dwóch pra­wie połówkę. Jak wró­ci­łem, od razu padłem.

Nawet nie mam siły pra­wić mu kazań. Wpraw­dzie pro­blem Eastona z alko­ho­lem wydaje się poważny, ale w tej aku­rat chwili pro­blem Reeda z mor­der­stwem jest milion razy pil­niej­szy.

Zaci­skam pięść. Gdyby Reed tu teraz był, przy­wa­li­ła­bym mu za to, że mnie okła­mał, i za to, że pozwo­lił się aresz­to­wać.

Zaszo­ko­wany Easton w końcu prze­rywa mil­cze­nie.

– Myślisz, że on naprawdę to zro­bił?

– Nie – mówię z prze­ko­na­niem, cho­ciaż cała jestem roz­trzę­siona.

Po powro­cie z kola­cji zdą­ży­łam zauwa­żyć, że Reed nacią­gnął sobie szwy, na brzu­chu miał krew. Zacho­wuję jed­nak te obcią­ża­jące szcze­góły dla sie­bie. Ufam Easto­nowi, kiedy jest trzeźwy, ale to zda­rza się rzadko. Kto wie, co może wyga­dać po pijaku albo na haju. Przede wszyst­kim muszę ochro­nić Reeda.

Z wysił­kiem prze­ły­kam ślinę i pró­buję się sku­pić na tym jed­nym zada­niu – ochro­nić Reeda. Pośpiesz­nie dorzu­cam do walizki parę rze­czy i zasu­wam zamek.

– Nie powie­dzia­łaś mi, dla­czego go paku­jesz – mówi z iry­ta­cją Easton.

– Na wypa­dek, gdy­by­śmy musieli ucie­kać.

– Jacy „my”?

– Ja i Reed. – Rzu­cam się do komody Reeda i prze­cze­suję zawar­tość szu­flady ze skar­pet­kami. – Chcę być gotowa na wszelki wypa­dek, okej?

Goto­wość do ucieczki to moja spe­cjal­ność. Nie wiem, czy rze­czy­wi­ście będę musiała ucie­kać. Może Reed i Cal­lum wkro­czą zaraz fron­to­wymi drzwiami i oznaj­mią: „Zała­twione! Zarzuty wyco­fane!”. A może Reed nie zosta­nie zwol­niony nawet za kau­cją, czy jak to się tam nazywa, i w ogóle nie przy­je­dzie do domu?

Gdyby jed­nak nic z tego się nie wyda­rzyło, chcę być gotowa do wyjazdu z mia­sta. W ple­caku zawsze mam naj­po­trzeb­niej­sze rze­czy, ale Reed nie jest tak zapo­bie­gliwy jak ja. Jest impul­sywny. Nie zawsze myśli, zanim zacznie dzia­łać…

Zanim zabije?

Odpy­cham od sie­bie tę kosz­marną myśl. Nie. Reed nie zro­biłby tego, o co go oskar­żają.

– Co to za krzyki? – dobiega od drzwi sypialni zaspany głos. – Sły­chać was aż na dole.

Do pokoju wcho­dzą szes­na­sto­letni bliź­niacy. Każdy owi­nięty kocem od pasa w dół. Czy w tym domu nikt nie uznaje piżam?

– Reed sprząt­nął Bro­oke – wyja­śnia bra­ciom Easton.

– Easton! – wołam obu­rzona.

– Co? To już nawet nie można podzie­lić się wia­do­mo­ścią o aresz­to­wa­niu naszego wspól­nego brata?

Sawyer i Seba­stian zasty­gają.

– Serio? – pyta Sawyer.

– Wła­śnie zabrała go poli­cja – szep­czę.

Easton wydaje się zanie­po­ko­jony.

– A ja wła­śnie mówię, że nie zabra­liby go, gdyby nic na niego nie mieli. Może cho­dzi o… – Zakre­śla okrąg w oko­licy swo­jego brzu­cha.

Bliź­niacy mru­gają w bez­gra­nicz­nym zdu­mie­niu.

– O co? O dziecko? – pyta Seb. – Dla­czego Reeda miałby obcho­dzić dia­bel­ski pomiot Bro­oke?

Niech to szlag. Zapo­mnia­łam, że bliź­niacy nie są na bie­żąco. Wie­dzą, że Bro­oke była w ciąży – wszy­scy sły­sze­li­śmy, jak to obwie­ściła – lecz nie wie­dzą wszyst­kiego.

– Bro­oke chciała roz­po­wie­dzieć, że Reed jest ojcem jej dziecka – tłu­ma­czę.

Dwie pary iden­tycz­nych nie­bie­skich oczu otwie­rają się sze­roko.

– To nie­prawda – mówię zde­cy­do­wa­nie. – Prze­spał się z nią tylko kilka razy, a to było ponad pół roku temu. Jej ciąża nie była tak zaawan­so­wana.

– Bez róż­nicy – wzru­sza ramio­nami Seb. – Że niby Reed zacią­żył mło­do­cianą narze­czoną taty, a potem ją sprząt­nął, bo nie chciał małego Reedziątka?

– To nie było jego dziecko! – wrzesz­czę.

– Że niby taty? – pyta powoli Sawyer.

Waham się.

– Wąt­pię.

– Dla­czego?

– Bo…

Uch… W tej rodzi­nie jest tyle tajem­nic, że można by nimi obdzie­lić pięć innych. Ale mam już dość mil­cze­nia. Nic dobrego nam z tego nie przy­szło.

– Miał wazek­to­mię.

Seb mruży oczy.

– Tata ci to powie­dział?

Kiwam głową.

– Powie­dział, że pod­dał się zabie­gowi, kiedy się uro­dzi­li­ście, bo wasza mama chciała mieć wię­cej dzieci, ale z przy­czyn zdro­wot­nych nie było jej wolno.

Bliź­niacy wymie­niają poro­zu­mie­waw­cze spoj­rze­nia.

Easton pociera pod­bró­dek.

– Mama zawsze chciała mieć córkę. Dużo o tym mówiła. Że przy dziew­czynce byśmy tro­chę zmię­kli. – Jego usta zaczy­nają drżeć. – Ale nie zauwa­ży­łem, żebym przy dziew­czy­nach robił się miękki. Pod jakim­kol­wiek wzglę­dem.

Czuję się taka bez­silna, że brak mi słów. Easton jak zwy­kle tylko o jed­nym.

Sawyer zasła­nia usta, a Seb śmieje się zupeł­nie otwar­cie.

– No to załóżmy, że Reed i tata mówią prawdę. W takim razie kto jest ojcem dziecka?

– Może nikt? – pod­suwa Easton.

– Musi być jakiś ojciec – mówię. Reed i Cal­lum jakoś ni­gdy nie wąt­pili w ciążę Bro­oke.

– Nie­ko­niecz­nie – zauważa Easton. – Mogła kła­mać. Może chciała upo­zo­ro­wać poro­nie­nie po ślu­bie z tatą?

– Chore, ale praw­do­po­dobne. – Seb kiwa głową, naj­wy­raź­niej gotów w to uwie­rzyć.

– Dla­czego myślisz, że Reed jej nie zabił? – pyta mnie Easton. Jego nie­bie­skie oczy błysz­czą z cie­ka­wo­ści.

– A dla­czego ty myślisz, że byłby do tego zdolny? – odpa­ro­wuję.

Wzru­sza ramio­nami i spo­gląda na bliź­nia­ków.

– Gdyby gro­ziła naszej rodzi­nie, to kto wie? Może się pokłó­cili i zda­rzył się jakiś wypa­dek. Wyja­śnień może być wiele.

Robi mi się nie­do­brze. Wer­sja, którą tak lekko przed­sta­wia Easton, brzmi… praw­do­po­dob­nie. Reed miał nacią­gnięte szwy. Był zakrwa­wiony. Co, jeśli…

– Nie – wykrztu­szam. – On tego nie zro­bił. A ja nie chcę o tym wię­cej mówić. On jest nie­winny. Koniec kropka.

– No to dla­czego przy­go­to­wu­jesz się do wyjazdu?

Spo­kojne pyta­nie Eastona zawisa w powie­trzu. Powstrzy­muję jęk i prze­cie­ram oczy. Ma rację. W głębi duszy już uzna­łam Reeda za win­nego. Czy mia­ła­bym teraz spa­ko­waną walizkę i ple­cak, gdyby było ina­czej?

Mil­cze­nie się prze­ciąga. Na dole sły­chać czy­jeś kroki. W domu Roy­alów nie mieszka na stałe nikt ze służby, więc chłopcy natych­miast zasty­gają w bez­ru­chu.

– Czy to były drzwi wej­ściowe? – pyta Seb.

– Wró­cili? – pyta Sawyer.

Przy­gry­zam wargę.

– Nie, to nie drzwi wej­ściowe. To…

Znowu ści­ska mi się gar­dło. Boże. Zapo­mnia­łam o Ste­vie. Jak mogłam o nim zapo­mnieć, cho­lera.

– Co takiego? – nie odpusz­cza Easton.

– Steve – wyznaję. Wszy­scy patrzą na mnie.

– Na dole jest Steve. Poja­wił się zaraz po tym, jak zabrali Reeda.

– Steve – powta­rza Easton w oszo­ło­mie­niu. – Wujek Steve? Seba­stian wydaje jakiś chra­pliwy dźwięk.

– Nie­ży­jący wujek Steve? Zaci­skam zęby.

– On żyje. Wygląda jak Tom Hanks w _Poza świa­tem_, ale żyje. Tylko nie ma piłki do siat­kówki.

– Niech to szlag!

Easton rusza do drzwi, ale chwy­tam go za nad­gar­stek i cią­gnę z powro­tem. Choć jest znacz­nie sil­niej­szy ode mnie, udaje mi się go zatrzy­mać.

Prze­krzy­wia głowę i przy­gląda mi się przez chwilę.

– Nie idziesz z nim poroz­ma­wiać? To twój ojciec, Ello.

Znowu wpa­dam w popłoch.

– Nie. To tylko facet, który zacią­żył moją mamę. Nie mam teraz do tego głowy. Ja… – Prze­ły­kam ślinę. – On chyba nie wie, że jestem jego córką.

– Nie powie­dzia­łaś mu?! – woła Sawyer.

Powoli kręcę prze­cząco głową.

– Czy któ­ryś z was mógłby zejść na dół i… sama nie wiem… zapro­po­no­wać, żeby się roz­go­ścił czy coś?

– Zajmę się tym – mówi od razu Seb.

– Idę z tobą – odzywa się drugi z bliź­nia­ków. – Muszę to zoba­czyć.

Ruszają do drzwi.

– Chło­paki, nie mów­cie mu o mnie! – wołam. – Poważ­nie, nie jestem na to gotowa. Zacze­kajmy do powrotu Cal­luma.

Bliź­niacy wymie­niają jedno z tych spoj­rzeń, w któ­rych w ciągu sekundy odbywa się cała roz­mowa.

– Jasne – mówi Seb i już ich nie ma.

Zbie­gają na dół na spo­tka­nie z nie­zu­peł­nie-nie­ży­ją­cym wuj­kiem.

Easton pod­cho­dzi do mnie. Patrzy na sto­jącą obok szafy walizkę, a potem na moją twarz. W następ­nej chwili bie­rze mnie za rękę i splata palce z moimi.

– Nie uciek­niesz, sio­strzyczko. Wiesz prze­cież, że to głupi pomysł.

Wpa­truję się w nasze sple­cione palce.

– Jestem ucie­ki­nierką, East.

– Nie. Jesteś wojow­niczką.

– Umiem wal­czyć o innych. O takie osoby jak moja mama, Reed, ty, ale… kiedy cho­dzi o mnie, jakoś sobie nie radzę. – Przy­gry­zam moc­niej dolną wargę. – Co tutaj robi Steve? Myśla­łam, że nie żyje. I jak mogli aresz­to­wać Reeda? – Głos strasz­li­wie mi drży. – A jeśli naprawdę pój­dzie za to do wię­zie­nia?

– Nie pój­dzie. – Jego ręka zaci­ska się na mojej. – Reed wróci, Ello. Tata się tym zaj­mie.

– A jeśli mu się nie uda?

– Uda mu się.

A jeśli nie?ROZDZIAŁ 3 ELLA

Roz­dział 3

ELLA

Po bez­sen­nej nocy scho­dzę do pokoju dzien­nego, któ­rego okna wycho­dzą na podwó­rze od frontu. Pod ogrom­nymi oknami na przed­niej ścia­nie domu znaj­duje się wyście­łana ławka. Opa­dam na plu­szową poduszkę i wpa­truję się w okrą­gły pod­jazd przed domem. Tele­fon mam na kola­nach. Przez całą noc ani rano nie wydał żad­nego dźwięku. Ani jed­nego połą­cze­nia, ani jed­nego ese­mesa. Nic.

Moja wyobraź­nia pra­cuje jak sza­lona, pod­su­wa­jąc mi prze­różne obrazy. Reed w celi. Reed bity przez gli­nia­rza za odmowę zeznań. Czy będzie musiał zostać w aresz­cie do pro­cesu? Nie mam poję­cia, jak to wszystko działa.

Wiem nato­miast, że im dłu­żej trwa nie­obec­ność Reeda i Cal­luma, tym więk­sze ogar­nia mnie przy­gnę­bie­nie.

– Dzień dobry.

Na dźwięk nie­zna­jo­mego męskiego głosu omal nie spa­dam z ławki. Przy­cho­dzi mi do głowy, że ktoś wła­mał się do domu albo że wró­cili poli­cjanci z naka­zem rewi­zji. Ale kiedy się odwra­cam, oka­zuje się, że w drzwiach stoi Steve O’Hal­lo­ran.

Jest ogo­lony, ma na sobie spodnie i koszulkę polo. Już mniej przy­po­mina bez­dom­nego, a bar­dziej ojca któ­re­goś z moich szkol­nych kole­gów. Z pew­no­ścią nie rzu­całby się w oczy w oko­licy Astor Park – pry­wat­nego liceum, do któ­rego cho­dzą bra­cia Roy­alo­wie i ja.

– Ella, tak? – Uśmie­cha się z waha­niem.

Kiwam gwał­tow­nie głową, odkła­dam tele­fon ekra­nem do dołu i odwra­cam się z powro­tem do okna. Nie wiem, jak mam się zacho­wać.

Wczo­raj wie­czo­rem ukry­wa­łam się w swoim pokoju, a Steve’em zajęli się Easton i bliź­niacy. Nie wiem, co mu o mnie naopo­wia­dali, ale naj­wy­raź­niej nie pamięta ani mnie, ani listu, który dostał od mojej mamy, zanim wyje­chał na wyprawę lot­niar­ską, pod­czas któ­rej miał rze­komo zgi­nąć.

Easton zaj­rzał do mnie przed pój­ściem do łóżka i oznaj­mił, że Steve nocuje w zie­lo­nym pokoju gościn­nym. Nawet nie wie­dzia­łam, że mają jakiś zie­lony pokój gościnny, i zupeł­nie nie orien­tuję się, gdzie on jest.

Jestem tak zde­ner­wo­wana, że naj­chęt­niej ucie­kła­bym i gdzieś się scho­wała. W grun­cie rze­czy wła­śnie się ukry­wam. Ale on i tak mnie zna­lazł. Spo­tka­nie twa­rzą w twarz z wła­snym ojcem prze­raża mnie znacz­nie bar­dziej niż zmie­rze­nie się z setką wred­nych kole­ża­nek z Astor.

– Cóż, Ello. Jestem odro­binę zdez­o­rien­to­wany.

Głos Steve’a dobiega z tak bli­ska, że się wzdry­gam. Kiedy oglą­dam się przez ramię, stoi tuż obok.

Wbi­jam pięty w poduszkę ławki i usi­łuję pozo­stać w bez­ru­chu. To tylko czło­wiek. Dwie nogi, dwie ręce. Czło­wiek, który dowie­dział się z listu od umie­ra­ją­cej kobiety, że ma córkę. A potem, zamiast odna­leźć tę kobietę i dziecko, wybrał się na eks­cy­tu­jącą wyprawę. Tego rodzaju czło­wiek.

– Sły­sza­łaś? – Wydaje się teraz jesz­cze bar­dziej zdu­miony, jakby nie mógł zro­zu­mieć, czy go igno­ruję czy po pro­stu mam pro­blemy ze słu­chem.

Spo­glą­dam roz­pacz­li­wie na drzwi. Gdzie jest Easton? I dla­czego Reeda nie ma jesz­cze w domu? Co, jeśli w ogóle nie wróci?

Dławi mnie nara­sta­jąca panika.

– Sły­sza­łam – odpo­wia­dam wresz­cie.

Steve pod­cho­dzi jesz­cze bli­żej. Czuję zapach kosme­ty­ków, któ­rych uży­wał dziś rano.

– Sam nie wiem, czego się spo­dzie­wa­łem, wysia­da­jąc wczo­raj z tak­sówki, ale… – mówi cierpko – w każ­dym razie na pewno nie tego. Z opo­wia­da­nia Easta rozu­miem, że Reed został aresz­to­wany?

Znowu kiwam ner­wowo głową. I z jakie­goś powodu wku­rza mnie, że mówi na Eastona „East”. To brzmi jakoś nie­wła­ści­wie w ustach obcej osoby.

On nie jest obcy. Zna ich od uro­dze­nia.

Prze­ły­kam ślinę. Tak, rze­czy­wi­ście. Zdaje się, że z nas dwojga to ja jestem tu bar­dziej obca. Cal­lum chyba kie­dyś wspo­mi­nał, że Steve jest ojcem chrzest­nym wszyst­kich chłop­ców.

– Jak na razie nikt mi nie wyja­śnił, kim t y jesteś. Wiem, że długo mnie nie było, ale Roy­alo­wie od lat miesz­kali po kawa­ler­sku.

Po ple­cach prze­biega mi dreszcz. Nie. Boże, nie! Nie mogę teraz o tym roz­ma­wiać. Jed­nak Steve przy­gląda się badaw­czo mojej twa­rzy. Czeka na odpo­wiedź, a ja wiem, że coś muszę odpo­wie­dzieć.

– Cal­lum spra­wuje nade mną opiekę.

– Spra­wuje nad tobą opiekę – powta­rza z nie­do­wie­rza­niem.

– Tak.

– Kim są twoi rodzice? Przy­ja­ciółmi Cal­luma? Znam ich? – pyta tro­chę jakby samego sie­bie.

Znowu ogar­nia mnie panika, na szczę­ście nie muszę odpo­wia­dać na to pyta­nie, bo na pod­jazd przed domem wjeż­dża czarny lin­coln.

Wró­cili!

Zry­wam się i po góra dwóch sekun­dach jestem w salo­nie. Zmę­czony Cal­lum i rów­nie zmę­czony Reed wcho­dzą do środka, ale na mój widok zatrzy­mują się w pół kroku.

Reed odwraca się w moją stronę, jego inten­syw­nie błę­kitne oczy powoli odnaj­dują moje spoj­rze­nie.

Serce mi zamiera, a po chwili zaczyna bić jak sza­lone. Bez słowa rzu­cam mu się na szyję.

Chwyta mnie i zanu­rza jedną silną dłoń w moich wło­sach, a drugą obej­muje mnie w talii. Przy­wie­ram do niego pier­sią, udami, zupeł­nie jak­bym chciała zamknąć go w bez­piecz­nym uści­sku.

– Nic ci nie jest? – szep­czę w jego klatkę pier­siową.

– Wszystko w porządku – mówi niskim, szorst­kim gło­sem.

Łzy napły­wają mi do oczu, czuję pie­cze­nie.

– Byłam prze­ra­żona.

– Wiem. – Jego oddech muska moje ucho. – Wszystko będzie dobrze. Obie­cuję. Chodźmy na górę, wszystko ci wyja­śnię.

– Nie – mówi sta­now­czo Cal­lum. – Zapo­mnij o roz­mo­wach z kim­kol­wiek. Chcesz, żeby Ella była wzy­wana na świadka?

Na świadka? O Boże. Poli­cja prze­słu­chuje świad­ków, a Reed twier­dzi, że wszystko w porządku?

Roz­le­gają się kroki jesz­cze jed­nej osoby. Reed wypusz­cza mnie z ramion. Na widok wcho­dzą­cego do holu wyso­kiego blon­dyna otwiera sze­roko oczy.

– Wujek Steve? – wykrztu­sza.

– Reed! – Steve kiwa głową na powi­ta­nie.

Cal­lum odwraca się w stronę mojego ojca.

– Steve, rany, zupeł­nie o tobie zapo­mnia­łem. Myśla­łem, że to wszystko mi się przy­śniło – mówi, zer­ka­jąc to na Steve’a, to na mnie. – Zna­cie się?

Kiwam ener­gicz­nie głową, usi­łu­jąc sze­roko otwar­tymi oczami dać mu do zro­zu­mie­nia, że nie chcę teraz wał­ko­wać tej całej sprawy z ojcem i córką. Cal­lum marsz­czy brwi, ale jego uwagę odwraca Steve.

– Wła­śnie się pozna­wa­li­śmy, kiedy przy­je­cha­li­ście. I nie, to nie sen. Naprawdę prze­ży­łem.

Dwaj męż­czyźni przez chwilę przy­glą­dają się sobie nawza­jem. A potem ruszają naprzód, spo­ty­kają się w pół drogi i wymie­niają męski uścisk, któ­remu towa­rzy­szy przy­ja­ciel­skie pokle­py­wa­nie po ple­cach.

– Cho­lera, dobrze być w domu – mówi do sta­rego przy­ja­ciela Steve.

– Jak to moż­liwe? – dziwi się Cal­lum. – Gdzie, do dia­bła, byłeś przez ostat­nich dzie­więć mie­sięcy? Wyda­łem pięć milio­nów dola­rów na akcję poszu­ki­waw­czo-ratun­kową. – W jego gło­sie pobrzmiewa ni to zdu­mie­nie, ni to pre­ten­sja.

– Długo by mówić – przy­znaje Steve. – Może sią­dziemy gdzieś i opo­wiem wam…

Prze­rywa mu tupot na scho­dach. Na pode­ście poja­wiają się trzej naj­młodsi bra­cia Royal. Spoj­rze­nia ich nie­bie­skich oczu bły­ska­wicz­nie padają na Reeda.

– Mówi­łem, że wróci! – trium­fuje Easton, prze­ska­ku­jąc po dwa stop­nie. Jego włosy przy­po­mi­nają stóg siana po ude­rze­niu pio­runa i ma na sobie wyłącz­nie bok­serki, to jed­nak nie prze­szka­dza mu natych­miast uści­skać brata. – Żyjesz?

– Spoko – bur­czy Reed.

Dołą­czają do nas Sawyer i Seba­stian i od razu zasy­pują ojca pyta­niami:

– Co się działo na poli­cji?

– Co będzie dalej?

Cal­lum wzdy­cha.

– Wycią­gną­łem z łóżka zna­jo­mego sędziego i przy­je­chał z samego rana wyzna­czyć kau­cję za Reeda. Jutro muszę dostar­czyć jego pasz­port. Na razie cze­kamy. Moż­liwe, że będziesz musiał zostać tu tro­chę dłu­żej, Steve – infor­muje mojego ojca. – Twoje miesz­ka­nie jest aktu­al­nie miej­scem zbrodni.

– Nie­moż­liwe! Czyżby ktoś wresz­cie sprząt­nął moją uko­chaną żonę? – pyta iro­nicz­nie Steve.

Wzdry­gam się zasko­czona. Dinah, żona Steve’a, to okropne, zło­śliwe bab­sko, ale i tak nie rozu­miem, jak może stroić sobie takie nie­smaczne żarty.

Cal­lum naj­wy­raź­niej podziela moje odczu­cia, bo odpo­wiada ostro:

– To nie było śmieszne, Steve. Nie, to Bro­oke nie żyje. A Reed został nie­słusz­nie oskar­żony o mor­der­stwo.

Palce Reeda zaci­skają się na mojej dłoni.

– Bro­oke? – Steve unosi brwi nie­mal do linii wło­sów. – Jak to się stało?

– Uraz głowy – mówi spo­koj­nie Reed. – I nie, nie zro­bi­łem tego.

Cal­lum patrzy z przy­ganą na syna.

– No co? – war­czy Reed. – Takie są fakty. Nie boję się fak­tów. Poje­cha­łem tam wczo­raj wie­czo­rem, bo Bro­oke do mnie zadzwo­niła. Was nie było, czu­łem się nie­źle, więc poje­cha­łem. Koniec histo­rii.

A twoje szwy?! – mam ochotę zawo­łać. – A krew, którą widzia­łam na twoim brzu­chu, kiedy wró­ci­łam z kola­cji?!

Słowa wię­zną mi w gar­dle, łapie mnie gwał­towny kaszel. Wszy­scy przez chwilę patrzą na mnie. Wresz­cie odzywa się Easton.

– W porządku, jeżeli taka jest ofi­cjalna wer­sja, to ja w to wcho­dzę.

Reed posęp­nieje.

– To nie żadna wer­sja, to prawda.

Easton kiwa głową.

– Jak już mówi­łem, total­nie w to wcho­dzę, bra­cie. – Jego spoj­rze­nie wędruje ku nowo przy­by­łemu. – Tak czy owak, wolał­bym jed­nak posłu­chać histo­rii Steve’a. Powrót z zaświa­tów? To dopiero jest mocne.

– Taaak, wczo­raj nie chciał nam nic powie­dzieć – skarży się Seba­stian, patrząc na ojca. – Upie­rał się, żeby zacze­kać na cie­bie.

Cal­lum znowu wzdy­cha.

– Może pój­dziemy do kuchni? Marzę o kawie. Od tej lury na komi­sa­ria­cie mam zgagę.

Idziemy za głową rodziny Roy­alów do wiel­kiej, nowo­cze­snej kuchni, w któ­rej zako­cha­łam się, gdy tylko tu zamiesz­ka­łam. Cal­lum włą­cza eks­pres do kawy, a my gro­ma­dzimy się przy stole. Sia­damy, jakby to była naj­zwy­klej­sza w świe­cie nie­dziela, a nie nie­dziela po tym, jak mój chło­pak został aresz­to­wany za mor­der­stwo, zaś czło­wiek uznany za zmar­łego wynu­rzył się z oce­anu, by poja­wić się na progu naszego domu. Nie wie­rzę, że to się dzieje naprawdę. Nic z tego nie rozu­miem. Nic.

Sie­dzący na sąsied­nim krze­śle Reed kła­dzie dłoń na moim udzie, choć nie jestem pewna, czy pró­buje w ten spo­sób dodać otu­chy mnie czy sobie. A może nam obojgu.

Easton siada i od razu przy­stę­puje do rze­czy.

– To powiesz nam wresz­cie, dla­czego nie zgi­ną­łeś? – pyta mojego ojca.

Steve uśmie­cha się słabo.

– Wciąż nie jestem pewny, czy się z tego cie­szy­cie czy wręcz prze­ciw­nie.

Ani jedno, ani dru­gie, ciśnie mi się na usta. W ostat­niej chwili gryzę się w język, ale to prawda. Czuję się tym jego powro­tem sko­ło­wana. I może tro­chę prze­ra­żona.

– Cie­szymy się! – odpo­wia­dają chó­rem bliź­niacy.

– Wia­domo – wtó­ruje im Easton.

– Jak to się stało, że żyjesz? – Tym razem pyta o to Reed. Jego głos brzmi natar­czy­wie, a dłoń prze­suwa się deli­kat­nie po moim udzie, jakby zda­wał sobie sprawę, jaka jestem spięta.

Steve opiera się wygod­niej na krze­śle.

– Nie wiem, co o tej wypra­wie powie­działa wam Dinah. O ile w ogóle coś mówiła.

– Że poje­cha­łeś latać na lotni i obie uprzęże zawio­dły – mówi Cal­lum, dołą­cza­jąc do nas. Sta­wia jedną fili­żankę przed Steve’em, po czym siada i wypija łyk ze swo­jej. – Dinah udało się otwo­rzyć wła­sny spa­do­chron ratun­kowy. Ty spa­dłeś do oce­anu. Przez cztery tygo­dnie szu­ka­łem two­jego ciała.

Na twa­rzy Steve’a poja­wia się krzywy uśmie­szek.

– I mówisz, że wyda­łeś tylko pięć milio­nów? Przy­osz­czę­dzi­łeś na mnie, sta­ruszku.

Cal­luma to nie śmie­szy. Jego twarz pozo­staje nie­ru­choma jak ściana klifu.

– Dla­czego nie wró­ci­łeś do domu zaraz po tym, jak zosta­łeś ura­to­wany? Minęło dzie­więć mie­sięcy, na litość boską!

Steve prze­suwa drżącą dło­nią po szczęce.

– Bo zosta­łem ura­to­wany dopiero parę dni temu.

– Co? – Cal­lum jest wyraź­nie zasko­czony. – To gdzie, u dia­bła, byłeś przez cały ten czas?!

– Nie wiem, czy to przez cho­robę czy przez nie­do­ży­wie­nie, ale nie wszystko pamię­tam. Morze wyrzu­ciło mnie na brzeg Tavi. To taka maleńka wysepka jakieś trzy­sta kilo­me­trów na wschód od Tonga. Byłem bar­dzo odwod­niony, tygo­dniami na prze­mian tra­ci­łem i odzy­ski­wa­łem przy­tom­ność. Zaopie­ko­wali się mną tubylcy i wró­cił­bym wcze­śniej, tylko że jedy­nym spo­so­bem opusz­cze­nia wyspy jest wypły­nię­cie kutrem rybac­kim, który przy­pływa mniej wię­cej dwa razy w roku, żeby han­dlo­wać z miej­sco­wymi.

Mówi twój ojciec, powta­rzam sobie. Stu­diuję jego twarz w poszu­ki­wa­niu podo­bień­stwa, ale nie dostrze­gam u nas żad­nych cech wspól­nych oprócz koloru oczu. Mam rysy mamy, jej syl­wetkę, jej włosy. Jestem młod­szą, nie­bie­sko­oką wer­sją Mag­gie Har­per, która widocz­nie nie zro­biła na Ste­vie wiel­kiego wra­że­nia, skoro nie roz­po­znaje jej we mnie.

– Oka­zało się, że ci wyspia­rze zbie­rają jaja jakiejś szcze­gól­nej odmiany mew, a w Azji ucho­dzą one za przy­smak. Dzięki temu kuter rybacki zabrał mnie do Tonga i tam udało mi się wypro­sić trans­port do Syd­ney. – Wypija łyk kawy, po czym wygła­sza komen­tarz, który w tej sytu­acji brzmi dziw­nie nie­wy­star­cza­jąco: – To cud, że żyję.

– Kiedy dotar­łeś do Syd­ney? – pyta Seba­stian.

Steve w zamy­śle­niu wydyma usta.

– Nie pamię­tam – mówi. – Powie­dział­bym, że może ze trzy dni temu.

Cal­lum nie­ru­cho­mieje.

– I nie przy­szło ci do głowy, żeby zadzwo­nić i dać znać, że żyjesz?

– Mia­łem pewne sprawy, któ­rymi musia­łem się zająć – mówi zwięźle Steve. – Wie­dzia­łem, że jeżeli zadzwo­nię do cie­bie, to wsią­dziesz w naj­bliż­szy samo­lot, a nie chcia­łem, żeby coś mnie roz­pra­szało pod­czas szu­ka­nia odpo­wie­dzi.

– Odpo­wie­dzi? – powta­rza ostrzej­szym niż dotąd tonem Reed.

– Chcia­łem odszu­kać faceta, który kie­ro­wał wyprawą lot­niar­ską i odzy­skać swoje rze­czy. Pasz­port, port­fel, ubra­nia.

– I co, zna­la­złeś go? – pyta zain­try­go­wany całą histo­rią Easton.

Jak my wszy­scy.

– Nie. Do tej pory nie wia­domo, co się z nim stało. Kiedy się prze­ko­na­łem, że niczego wię­cej się nie dowiem, zgło­si­łem się w ame­ry­kań­skiej amba­sa­dzie, a oni pomo­gli mi wró­cić do domu. Pro­sto z lot­ni­ska poje­cha­łem do was.

– Dobrze, że nie do domu – mówi ponuro Cal­lum. – Mogli aresz­to­wać i cie­bie.

– Gdzie jest moja żona? – pyta nie­uf­nie Steve. – Dinah i Bro­oke były nie­roz­łączne.

– Dinah jest jesz­cze w Paryżu.

– Co tam robiły?

– Były na zaku­pach – mówi Cal­lum i milk­nie na chwilę. – Przed wese­lem Bro­oke.

Steve par­ska.

– Co za palant dał się tak wyro­lo­wać?

– Ja. – Cal­lum wska­zuje na sie­bie.

– Żar­tu­jesz.

– Była w ciąży. Myśla­łem, że to moje dziecko.

– Prze­cież mia­łeś wazek… – Steve milk­nie i szybko się roz­gląda, żeby spraw­dzić, czy ktoś zauwa­żył tę wpadkę.

– Wazek­to­mię? – koń­czy Easton.

Cal­lum zerka na mnie, a potem na syna.

– Wie­dzia­łeś o tym?

– Powie­dzia­łam im. – Wysu­wam pod­bró­dek. – W tym domu jest za dużo idio­tycz­nych tajem­nic.

– Też tak uwa­żam – przy­znaje Steve. Kie­ruje na mnie spoj­rze­nie swo­ich zna­jomo nie­bie­skich oczu. – Cal­lum – mówi, nie odry­wa­jąc ode mnie wzroku – skoro już odpo­wie­dzia­łem na wszyst­kie twoje pyta­nia, to może mógł­byś odpo­wie­dzieć na jedno moje. Kim jest ta zachwy­ca­jąca młoda kobieta?

Dłoń Reeda zaci­ska się na moim udzie. Supeł w moim żołądku przy­po­mina teraz grudę betonu, ale wiem, że prę­dzej czy póź­niej prawda będzie musiała wyjść na jaw, więc wła­ści­wie czemu nie teraz?

– Nie pozna­jesz mnie? – pytam, uśmie­cha­jąc się słabo. – Jestem twoją córką.ROZDZIAŁ 5 REED

Roz­dział 5

REED

– No to wieść już się chyba roz­nio­sła – mówi pół­gło­sem Easton.

Upy­cham w szafce swoje kla­moty i roz­glą­dam się po pomiesz­cze­niu. Zwy­kle przed poran­nym tre­nin­giem w szatni panuje wrzawa, wszy­scy sobie żar­tują, a dzi­siaj nikt się nie odzywa. Nie­któ­rzy odwra­cają wzrok, żeby nie patrzeć mi w oczy. W końcu zer­kam na Wade’a, który pusz­cza oko i poka­zuje mi unie­sione kciuki. Nie jestem pewny, co to ma zna­czyć, ale doce­niam ten gest. Odpo­wia­dam mu krót­kim ski­nie­niem głowy.

Obok niego stoi Liam Hun­ter z ataku i mie­rzy mnie wzro­kiem. Jesz­cze raz kiwam głową, żeby go wku­rzyć. Może się na mnie rzuci i wyła­du­jemy się na pod­ło­dze. Pod­no­szę ręce, zachę­ca­jąc go, żeby pod­szedł, ale wtedy w uszach dźwię­czy mi prze­stroga praw­nika: „Żad­nych bójek. Żad­nych kar. Żad­nych pro­ble­mów w szkole”.

Kiedy Grier recy­to­wał instruk­cje przed komi­sa­ria­tem, tata stał obok z surową miną. „Jeden fał­szywy krok i pro­ku­ra­tor cię zała­twi. Pamię­taj, że w zeszłym roku byłeś oskar­żony o napaść, kiedy sko­pa­łeś tyłek temu chło­pa­kowi”.

Pogry­złem sobie cały język, powstrzy­mu­jąc się od dys­ku­sji. Grier dobrze wie, dla­czego zro­bi­łem gościowi z gęby jesień śre­dnio­wie­cza i że w życiu nie pod­niósł­bym ręki na kobietę.

Cho­ciaż jeżeli o jakiej­kol­wiek kobie­cie można powie­dzieć, że pro­siła się o łomot, to z całą pew­no­ścią o Bro­oke David­son. Nie zabi­łem jej, ale nie ukry­wam, że nie jest mi przy­kro z powodu jej śmierci.

– Nie powinno cię tu być – sły­szę za ple­cami cichy, wzbu­rzony głos.

Wyj­muję ze spor­to­wej torby pla­ster i odwra­cam się. To Ronald Rich­mond.

– Serio? – pytam non­sza­lancko, sia­da­jąc na meta­lo­wej wyście­ła­nej ławce przed swoją szafką.

– Tre­ner wyko­pał Briana Maussa tylko dla­tego, że przy­pad­kiem ude­rzył swoją dziew­czynę.

Prze­wra­cam oczami.

– Bo przez przy­pa­dek upa­dła twa­rzą na jego pięść i przez trzy tygo­dnie miała pod­bite oko? Aż trzeba było popra­wiać w Pho­to­sho­pie jej zdję­cia z powi­ta­nia absol­wen­tów? O tym przy­padku mówisz?

Z boku sły­szę prych­nię­cie Eastona. Koń­czę pla­stro­wa­nie rąk i rzu­cam bratu pla­ster.

Ron­nie łypie na mnie gniew­nie.

– Mniej wię­cej taki przy­pa­dek jak sprząt­nię­cie wie­śniac­kiej dziew­czyny two­jego sta­rego.

– Dzięki za zapro­sze­nie od Briana Dam­skiego Bok­sera, ale nikogo nie zabi­łem. – Uśmie­cham się do niego tak przy­jaź­nie, jak tylko potra­fię.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki