Pamiętnik nastolatki 3 - ebook

1 września

Od miesiąca chodzę z Jackiem. Dziś dostałam od niego czerwoną różę. Szkoda, że wakacje już się skończyły. To będzie ciężki rok: egzaminy gimnazjalne i wybór szkoły średniej. Mamy nowych uczniów w klasie: Blankę i Olka. Chłopak nie przypadł mi do gustu. Jest bardzo chamski i wulgarny. Szybko podporządkował sobie grupkę z naszej klasy, a z resztą w ogóle nie gada. Blanka jest mistrzynią Polski w biegu na sto metrów, Olek na czterysta. Doszli do naszej klasy z powodu Kosy. On będzie ich trenował przez ten rok po to, by przekazać przygotowanych zawodników trenerom z klasy sportowej w liceum.

– Oni nie muszą się martwić o egzaminy gimnazjalne. Miejsce w klasie sportowej mają zaklepane – powiedziała Donia z zazdrością. – A ty, co? Będziesz chodziła do Kosy?

– Tak, rozmawiałam z rodzicami i twierdzą, że także powinnam się starać o klasę sportową na wypadek, gdyby słabo poszły mi egzaminy. Mama mówi, że jest to dla mnie jakaś szansa.

– To zupełnie tak jak moja – westchnęła Donia. – Wiesz, najchętniej przespałabym ten rok i obudziła się, gdy będzie już po wszystkim.

– A Adrian? – zapytałam o wakacyjną miłość przyjaciółki.

– Obiecał, że będzie przyjeżdżał w każdy weekend – odparła. – W końcu z Oleśnicy daleko nie ma.

– A więc wakacyjnej miłości ciąg dalszy?

– Bardzo mi na nim zależy – przyznała.

– Kiedy go poznam?

– Wkrótce. Może nawet w sobotę.

– Świetnie, nie mogę się doczekać.

– Widziałaś? – Donia szturchnęła mnie w bok, pokazując Agnieszkę. – Wróciła do poprzedniego wcielenia. Ale tapetę na twarz nałożyła!

– No, trochę przesadziła – skomentowałam i w tym momencie poczułam na sobie wzrok Agnieszki. Miałam nadzieję, że nie zorientowała się, że o niej rozmawiałyśmy. Ostatnio nieźle nam się układało. W końcu to od niej pierwszej dowiedziałam się, że zerwała z Jackiem. Wprawdzie rozmawiałyśmy wyłącznie na Tlenie, ale pogodziłyśmy się. Wolałabym tego nie zepsuć.

Pech chciał, że wracając do domu wpadłam na nią po raz drugi i to w chwili, gdy Jacek objął mnie ramieniem.

– Wciąż się spotykamy – powiedziała, mierząc mnie wzrokiem. Do Jacka się nie odezwała. Potem był milczący, nawet podczas wyprawy do Galerii Dominikańskiej na moją ulubioną straciatellę. Było mi smutno. W końcu to nasza rocznica. Byliśmy razem od miesiąca.

– O czym myślisz? – zapytałam.

– Nieważne – odparł.

– Od chwili spotkania z Agnieszką dziwnie się zachowujesz.

– A uważasz, że powinienem nad tym przejść do porządku dziennego? – zapytał z wyrzutem. – Byliśmy razem, dużo nas łączyło, a ona nawet nie powiedziała mi „cześć”.

– Dlaczego ty jej nie powiedziałeś? Jesteś w końcu chłopakiem.

– I tak by nie odpowiedziała. Nawet na mnie nie spojrzała.

– Jacek, mamy dziś małą rocznicę. Jesteś tutaj ze mną, twierdzisz, że mnie kochasz, a myślisz o tym, że Aga na ciebie nie spojrzała?

– To ty zaczęłaś temat – stwierdził.

– Owszem, bo trochę inaczej sobie ten dzień wyobrażałam. Chcę wrócić do domu.

– Dobrze – odparł. – Chyba nie jestem dziś w odpowiednim nastroju.

W drodze powrotnej milczał. Odprowadził mnie pod bramę, pocałował w policzek i już go nie było. Tylko czerwona róża w wazonie przypominała, że dziś minął miesiąc odkąd jesteśmy razem.

13 września

Ostatni tydzień okazał się fantastyczny. W końcu było tak jak być powinno. Jacek miał dobry humor, a w szkole jeszcze zbyt dużo nie zadawali. Mamy nowego fizyka. Jest lekko zakręcony.

– To jest kosz na śmieci – pokazał na kubeł stojący w kącie sali. – To mój kosz na śmieci i nie wolno wam tu nic wrzucać.

– Dlaczego? – zdziwił się Franek.

– Bo pani sprzątaczka musi po was sprzątać – wyjaśnił.

Wszyscy popatrzyli po sobie zdziwieni.

– I nie opierać się o ściany. To są atrapy. Wystarczy, że popchniecie i wszystko się przewróci. To biurko to też atrapa i to krzesło – dodał i usiadł na swoim obrotowym krześle.

– A pan na nim siedzi – zauważył Franek.

– Ja także jestem nieprawdziwy, ale jedynki, które wam wpiszę do dziennika, będą jak najbardziej prawdziwe. Ty, chłopcze – wskazał na Jędrka. – Powiedz mi, co wiesz o filozofii.

– Nic nie wiem – odparł zaskoczony Jędrek.

– Nie ma takiej odpowiedzi. Na pewno wiesz. Pomyśl tylko.

– W takim razie zapomniałem – wydukał Jędrek.

– O widzisz, już lepiej – ucieszył się fizyk. – Filozofia dzieli się na wiele działów – roześmiał się. – Nas będzie interesowało to, co ma związek z fizyką, a właściwie z filozofią przyrody. Dialektykę i etykę odłożymy na razie na bok.

– Ale tego nie ma w programie – wtrącił Franek.

– Od teraz jest – odparł fizyk. – Na następną lekcję macie znaleźć informacje dotyczące filozofów, którzy wysnuwali swoje wnioski na podstawie obserwacji przyrody. To ma być na kartkach i w głowie – polecił.

Rozmawialiśmy o nim z Jackiem i śmialiśmy się do łez. W ogóle ten tydzień należał do zabawnych, a wczoraj byliśmy w Parku Szczytnickim. Tylko we dwoje. Dzień był ciepły. Usiadłam przy pergoli i wpatrywałam się w tryskającą fontannę. Oparłam się plecami o Jacka. Objął mnie i wtulił głowę w moją szyję.

– Dobrze mi z tobą – powiedział.

– Mnie z tobą także.

– Życie dziwnie się układa – westchnęłam. – Do tej pory wciąż się mijaliśmy.

– Najważniejsze, że teraz jesteśmy razem.

– Wierzyłeś, że tak się może stać?

– A ty?

– Ja wierzyłam. Na swój sposób walczyłam o ciebie.

– Kłócąc się z Agnieszką? – roześmiał się.

– Było mi bardzo ciężko pogodzić się z tym, że kogoś masz. Wolałam już, gdy nie chciałeś ze mną być, ale byłeś sam – wyznałam. – Twoje zaangażowanie w związek z Agą bardzo mnie raniło.

– Przecież ty byłaś z Bartoszem – zauważył.

– Bartek nigdy tak do końca nie był na poważnie. Zawsze to czułam, ale teraz wiem to na pewno.

– A ja? Jestem na poważnie? – zapytał zaczepnie.

– Tak – powiedziałam i odepchnęłam szybko na bok wątpliwość, która od czasu wakacji dość często pojawiała się w mojej głowie. Wiedziałam, że dokonałam wyboru i tego powinnam się trzymać, że dość już dziecięcych zagrywek.

– Kocham cię – powiedział, przesuwając się przede mnie, a potem długo się całowaliśmy.

25 września

Z Jackiem wciąż układa się jak w bajce. Znów spacerujemy naszymi literackimi uliczkami, rozmawiamy o wszystkim i o niczym. Całujemy się. Donia trochę się wścieka, bo chciała nam przedstawić Adriana, a Jacek wciąż się wykręca, mówiąc:

– Zdążymy go poznać, a teraz chcę cię mieć tylko dla siebie.

– On cię izoluje od nas! – zawołała któregoś dnia Donia. – Nie widzisz tego?

– Chyba jesteś zazdrosna – wypaliłam. – Po prostu chce być tylko ze mną.

– Natka, ja to rozumiem, ale bez przesady. Oprócz Jacka masz jeszcze przyjaciół i nie powinnaś nas odtrącać z jego powodu.

Zaczęłam się nad tym zastanawiać i w myślach przyznałam Doni rację.

– Jutro nie dam rady, bo dziś ciocia Kasia przywozi Kacpra. Zostanie z nami przez klika dni i będę musiała się nim opiekować, ale obiecuję, że za tydzień chętnie poznam Adriana.

– Nie wiem, czy za tydzień Adrian będzie mógł – powiedziała z przekąsem, ale po minie widać było, że ją trochę udobruchałam.

Wieczorem poszłam z Jackiem i Kacprem nad Odrę, by się psiak wybiegał. Od wakacji ten puchaty, biało-czarny kudłacz, był moim oczkiem w głowie i lubiłam, gdy ciocia zostawiała go pod moją opieką. Wiedziała doskonale, że zadbam o niego dużo lepiej, niż wujek czy Marcin. Kacper stał się też przyczyną awantur z mamą, ponieważ pozwalałam mu wskakiwać do mojego łóżka. Ba! Kochałam to, gdy wysuwając rękę czułam jego miękką sierść i równomierny oddech albo budząc się rano słyszałam ciche sapanie koło ucha. Był najsłodszy na świecie!

– Pies nie powinien spać z ludźmi! – krzyczała mama.

– To nie pies, to Kacper – broniłam się.

– A Kacper to krowa?

– Nie, Kacper to mój pies.

– Nie twój, tylko cioci Kasi.

– Mój też, bo ciocia woli go zostawić ze mną niż z Marcinem.

– Bo ty masz świra na jego punkcie – śmiała się Zuza.

– Czasem jeden pies potrafi być lepszym przyjacielem, niż dziesięciu ludzi.

– Ale on ma zarazki!

– Ludzie też mają zarazki!

– Wojtek! – mama wołała tatę na pomoc. – Natalia mnie w ogóle nie słucha i jeszcze pyskuje.

Tata próbował wypracowywać jakieś kompromisy, ale gdy tylko mama szła do pokoju i gasiła światło, Kacper wskakiwał do mojego łóżka i spaliśmy razem. Rano, by nie drażnić mamy, delikatnie kładłam go na dywanie.

– Myślisz, że jestem głupia?! – wołała. – I tak wiem, że z tobą spał!

Zupełnie jej nie rozumiałam. Widziałam czasem, jak bawiła się z nim ukradkiem, a więc lubiła go. Gdy wydawało jej się, że nikogo nie ma, to do niego mówiła. Sama słyszałam, gdy zapomniałam wziąć komórkę i nieoczekiwanie wróciłam do domu.1 października

– To co, mogę jutro poznać Adriana? – zapytałam Donię.

– Tak, myślę, że tak – ucieszyła się, że pamiętałam. – Przyjdziesz sama, czy z Jackiem?

– Mam nadzieję, że z Jackiem. Pogadam z nim o tym dzisiaj.

– Jeszcze tego nie zrobiłaś?

– Nie gniewaj się, Donia. Nie było kiedy.

– Obiecaj, że tym razem nie wystawisz mnie do wiatru.

– Będę na pewno.

– A jeśli Jacek się nie zgodzi?

– Przyjdę sama.

– A dlaczego nie było go dziś w szkole?

– Nic ważnego – odparłam. – Jakieś badania miał zrobić, czy coś w tym stylu. Będzie u mnie wieczorem.

– OK – powiedziała.

Czekając na Jacka, weszłam na Formspring. Przez ostatnie tygodnie odpowiadałam na zwyczajne pytania w stylu:

→ CO LUBISZ ROBIĆ W WOLNYM CZASIE?

→ JAKIEJ MUZYKI SŁUCHASZ?

→ CZY LUBISZ TRENINGI Z KOSĄ?

→ JAKICH PRZEDMIOTÓW NIE LUBISZ?

I tym podobne. To, co ujrzałam tym razem, wywołało u mnie irytację pomieszaną ze złością:

→ CZY UWAŻASZ, ŻE JESTEŚ INTELIGENTNA? BO JA MAM WĄTPLIWOŚCI CO DO FUNKCJONOWANIA TWOJEJ MÓZGOWNICY.

→ DLACZEGO CHWALISZ SIĘ TYMI OBLEŚNYMI ZDJĘCIAMI?

→ PO CO JESTEŚ Z JACKIEM, SKORO NA NIEGO NIE ZASŁUGUJESZ? PRĘDZEJ CZY PÓŹNIEJ POZNA SIĘ NA TOBIE I CIĘ ZOSTAWI.

Było tego całkiem sporo. Ktoś sobie po prostu po mnie jeździł. Nie wiedziałam, czy mam odpowiadać, czy to wykasować. Postanowiłam odpowiedzieć: Napisałam, że jestem inteligentna, że uważam, że moje zdjęcia są całkiem dobre i myślę, że będą jeszcze lepsze. Napisałam też, że jestem z Jackiem, bo się kochamy, oraz że na Formspring zadaje się pytania, a nie wpisuje opinie.

Nie minęła godzina, gdy dostawałam kolejne komentarze zamiast pytań. Ktoś usiłował mi wmówić, że jestem samotna, nieszczęśliwa, głupia, brzydka i że nic nie potrafię porządnie zrobić. Myślałam, że w trzeciej klasie gimnazjum nie będę prowadziła rozmów na takim poziomie. A jednak! Usunęłam wszystkie wpisy, zostawiając informację:

„Jeśli zamierzasz mnie nadal obrażać, to powiedz mi to prosto w oczy, a nie anonimowo”.

– Hej – usłyszałam głos Jacka. – Co się stało? – zapytał, widząc moją minę.

Opowiedziałam.

– Podejrzewasz kogoś?

– Tylko jedna osoba przyszła mi do głowy – szepnęłam nieśmiało.

– Kto? – nie zrozumiał w pierwszej chwili.

– Nie wiesz?

– Nie! Aga taka nie jest – odparł pospiesznie. – Jak mogłaś w ogóle tak pomyśleć?

– Kłóciłam się już z Agą kilka razy i wiem, jaka potrafi być.

– Znam ją lepiej – powiedział stanowczo.

– Czasem wydaje mi się, że w ogóle jej nie znasz – wypaliłam. – Już nie pamiętasz, jak ona i jej koleżanki wyśmiewały moje zdjęcia zamieszczone na Digarcie? Nie pamiętasz kłótni między nami, w której Aga napisała z ironią, że przefarbuje się z Czerwonym na blond, to będzie mądrzejsza? Nie pamiętasz, jaki był poziom tych rozmów? Bo ja bardzo dokładnie pamiętam, że przekopiowałam je dla ciebie, ale wtedy też stanąłeś po stronie Agnieszki, że to niby ja zaczęłam. Tylko że to ona zaczęła – wyrzucałam z siebie słowa. – I wyobraź sobie, że poziom tych dzisiejszych komentarzy jest bardzo podobny do tych z tamtego roku.

– Nie masz pewności, więc nie możesz nikogo oskarżać – powiedział oschle.

– Nie oskarżam. Zapytałeś, czy kogoś podejrzewam, a więc podejrzewam Agę, ale pomiędzy podejrzeniami a oskarżeniem jest różnica. Dlaczego wciąż jej bronisz?

– Nie bronię jej – odparł. – Powiedziałem już. Znam ją lepiej niż ty.

– A ja powiedziałam, że ci się wydaje. Ona zmieniła się dla ciebie, bo chciała z tobą być. Z wyzywającej dziewczyny stała się szarą myszą. Nawet zachowanie zmieniła. Wszyscy ci o tym mówili, a ty upierałeś się, że ona dojrzała, że z potrzeby serca zaszły w niej te zmiany – byłam zła i przez mój ton przebijała kpina.

– Nie wszyscy mi mówili, tylko ty – zauważył.

– To już nie ma znaczenia, bo i tak się myliłeś. Gdyby zrobiła to z potrzeby serca, to nie paradowałaby teraz po szkole z toną tapety na twarzy, czerwonymi pazurami i na szpilkach.

– Co cię ugryzło? – zapytał również wyraźnie zły.

– Nic! Po prostu mówię to, co myślę, a nie to, co chciałbyś usłyszeć.

– Idę do domu – powiedział nagle. – Spotkamy się, jak ci przejdzie.

– Poczekaj – złagodniałam. – Donia chce, byśmy poznali jutro Adriana.

– Mamy się spotkać we czwórkę?

– Nie, ma być jeszcze Karolina i Blanka, bo one też nie zdążyły go poznać.

– Jeśli będzie Blanka, to ja nie idę – stwierdził.

– Dlaczego? – zdziwiłam się.

– Nie znoszę Blanki. Jest pusta i głupia.

– To Donia nas prosi o spotkanie, nie Blanka – zauważyłam. – Z Donią się kumplujesz.

– Nie mam ochoty przebywać w towarzystwie takich tępych panienek jak Blanka.

– W takim razie pójdę sama – powiedziałam, zagryzając z wściekłości wargi.

Jacek obrócił się na pięcie i wyszedł. Wtuliłam twarz w poduszkę. Płakałam. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego mi to robił. Przecież był teraz ze mną, nie z Agą, a gdy przychodziło co do czego, to stawał po jej stronie. I to jeszcze dziś, gdy stuknęły nam dwa miesiące bycia razem. Z tą Blanką też wypalił jak nienormalny! Wiedziałam, że za nią nie przepada, lecz mógł się zgodzić na to spotkanie ze względu na Donię. Nikt od niego nie oczekiwał, że będzie słodził Blance.

5 października

Dzień pod znakiem filozofii. Dostałam dwie jedynki, bo nie przygotowałam nic, co zadowoliłoby fizyka.

– Wpisałem ci je ołówkiem. Poprawię jednak długopisem, jeżeli tego nie zrobisz jak najszybciej – powiedział.

Zaczęłam szperać po internecie i wertować stronice książek znalezionych w domu. Chciałam opisać Sokratesa. Zaprosił kiedyś do domu bogatych ludzi. Ksantypa wstydziła się, że nie będzie czym ich ugościć. Wówczas Sokrates powiedział, że jeśli bogaci są ludźmi rozsądnymi, to będą zadowoleni z tego, co otrzymają. Jeśli zaś okażą się pospolitymi głupcami, to nie warto się nimi przejmować. Innym razem Aischines powiedział do Sokratesa, że jest biedny i może mu ofiarować jedynie siebie. Sokrates odparł: „Czyż nie widzisz, jak wielki jest twój dar?” A kiedy mu powtarzano, że ktoś źle o nim mówi, twierdził, że widocznie dobrze mówić nie potrafi. Przeczytałam też historię o czerwonym płaszczu; „Kiedy Sokrates miał wypić cykutę, Apollodor ofiarował mu piękny płaszcz, żeby go włożył przed śmiercią. «Jakże – powiedział Sokrates – to mój płaszcz był dosyć dobry, żeby w nim żyć, a nie jest wystarczająco dobry, żeby w nim umrzeć?». Oczekując w więzieniu na śmierć, do samego końca prowadził wzniosłe rozmowy”. Fajny gość był z Sokratesa.

O dziwo, nie byłam nawet zła, że źle trafiłam.