Pamiętnik nastolatki 4 - ebook

2 września

Dzisiejszy dzień w szkole był typowo organizacyjny. Donia wciąż wypytywała o Maksyma i miałam wrażenie, że nasze wspólne spotkanie zorganizowałaby natychmiast, ale grzecznie odmówiłam. Po wczorajszym dniu wolałam to odwlec w czasie. Maksym najwyraźniej podobał się Doni i nie byłam z tego powodu zachwycona.

– Przecież się przyjaźnicie – próbowała uspokoić mnie Blanka, której zwierzyłam się ze swoich obaw. – Chyba jej ufasz.

– No, niby tak – przyznałam. Sama już nie wiedziałam, co o tym sądzić. Wróciłam myślami do wczorajszego wieczoru. Nigdy w życiu nie zamieniłabym go na jakąś imprezę w Scenie, choć nie obyło się bez niemiłych przygód. Poszliśmy na pętlę ósemki. Tramwaj stał, więc wsiedliśmy do środka. Do odjazdu pozostało jakieś sześć minut. Chwilę po nas wsiadła grupka pijanych młodych mężczyzn. Mieli po dwadzieścia kilka lat.

– Przejdźmy do przodu – szepnął mi na ucho Maksym. Nie usiadł już, tylko stanął tak, by mnie przed nimi osłonić. Zachowywali się głośno. Maksym nie reagował. Znałam go już na tyle dobrze, że wiedziałam, iż nie zareaguje i nie będzie ich prowokował do chwili, gdy czegoś nie zrobią. W duchu modliłam się, by na ich pijackich krzykach się skończyło. Tramwaj już miał ruszyć, gdy jeden z nich zablokował drzwi.

– Ej, ty, motorniczy! – krzyknął. – Otwieraj te drzwi! Koledzy jeszcze chcą wsiąść.

– Nie mam zamiaru tu stać pół godziny i czekać – rzucił motorniczy zza szyby oddzielającej go od pasażerów i ruszył dalej. Zatrzymał się dopiero na czerwonym świetle. Dwóch mężczyzn podbiegło i pięściami zaczęło walić w szybę kabiny.

– Ty, koleś! Masz jakiś problem?! Mówię do ciebie, stój, bo ci demolkę tu zrobię! Kolega chce wsiąść! Trzeciemu z nich udało się w tym momencie otworzyć drzwi na oścież.

Spojrzałam na Maksyma. Widziałam, jak poruszają się jego dolne szczęki.

– Słuchaj, albo jedziesz, albo wysiadasz z tego tramwaju i to już! – powiedział Maksym spokojnie, ale bardzo stanowczo.

– A co mi zrobisz, ziomek? – roześmiał się jeden z nich i zachwiał.

– Wystarczy, że cię palcem pchnę i wylecisz, taki jesteś pijany – rzucił Maksym.

Dwóch pozostałych, walących wcześniej w szybę kabiny motorniczego, zareagowało natychmiast. Jeden z nich podniósł dłoń zaciśniętą w pięść i zamachnął się na Maksyma. Maksym złapał go za nadgarstek, zanim tamten zdążył wykonać ruch, wykręcił mu rękę i powalił na podłogę tramwaju. W tym momencie wybiegł motorniczy i od tyłu złapał drugiego napastnika.

– Wysiadacie w tej chwili albo dzwonię po policję – krzyknął.

– No, dobra – odezwał się ten trzeci, który gdyby nie to, że trzymał się poręczy, to już dawno sam wypadłby z tramwaju. – No, dobra – powtórzył. – Chodźcie, chłopaki.

Maksym podniósł leżącego mężczyznę i nie puszczając, wyprowadził go z pojazdu. Motorniczy pchnął w kierunku drzwi drugiego, a trzeci wysiadł, a właściwie wytoczył się na zewnątrz. Motorniczy podziękował Maksymowi, zamknął drzwi i ruszył. Grupka pijanych mężczyzn biegła jeszcze chwilę za tramwajem, uderzając pięściami gdzie popadnie i rzucając przekleństwa pod adresem motorniczego i Maksyma.

– Przepraszam cię, Natalia. Nie chciałem, żebyś była świadkiem takich scen, ale musiałem zareagować.

– Spoko – odparłam i po raz kolejny uświadomiłam sobie, że przy Maksymie czuję się bezpieczna.

Usiadł na krześle za mną i nie spuszczał ze mnie wzroku.

– Tutaj wysiadamy.

– A powiesz mi, dokąd idziemy?

– Do Muzeum Narodowego.

– Do Muzeum Narodowego? Na wystawę?

– Można tak powiedzieć. To będzie wystawa jednego obrazu połączona z inscenizacją świetlno-ruchową. Zresztą sama zobaczysz.

– A jaki to obraz?

– Pejzaż zimowy z łyżwiarzami i pułapką na ptaki Petera Brueghela.

– Tego, co namalował Upadek Ikara i Wieżę Babel? – Przypomniało mi się, że omawialiśmy w szkole te dwa obrazy.

– Wieżę Babel i Upadek Ikara namalował jego ojciec. Często określa się ich mianem Peter Bruegel Starszy i Peter Brueghel Młodszy – wyjaśnił. – Obraz Petera Brueghela Młodszego stał się inspiracją dla Teatru Ad Spectatores. Młodszy, dla odróżnienia, pisał swoje nazwisko, wstawiając literkę „h”, z której zrezygnował w nazwisku ojciec. Bruegel Starszy miał dwóch synów i oboje zostali malarzami, ale Jan malował głównie Madonny, bukiety i sceny biblijne.

Zbliżaliśmy się do wejścia. Maksym przepuścił mnie przodem. W środku było pełno odświętnie ubranych ludzi. Jakiś długowłosy chłopak podszedł do Maksyma i serdecznie się z nim przywitał, potem objął mnie i powiedział:

– Witam, witam. Obraz jest już wystawiony.

– Bardzo proszę! Kto nie widział jeszcze obrazu, proszę tutaj – wołała czarnowłosa kobieta ubrana w białą bluzkę i czarną plisowaną spódniczkę. – Proszę się przesuwać, aby innym umożliwić obejrzenie dzieła.

Podeszliśmy z Maksymem blisko. Obok nas jakiś mężczyzna pochylił się nad obrazem i chciał go dotknąć ręką.

– Proszę nie dotykać! – zawołała kobieta. – Możecie państwo oglądać, ale proszę o zachowanie pewnej odległości. To jest oryginał! To jest oryginał! – instruowała.

Odsunęliśmy się z Maksymem na bok, by innym umożliwić obejrzenie dzieła.

– Dlaczego nie ma ochrony, skoro ten obraz jest tak cenny? – spytałam.

Maksym nie odpowiedział, bo nagle rozległ się krzyk kobiety:

– Proszę pana, proszę się nie zbliżać! To jest oryginał! Co pan robi?!

Słyszałam, jak wali mi serce! Jakiś mężczyzna, zataczając się, zaczął iść w kierunku obrazu, nie zwracając uwagi na krzyki kobiety. Nagle potrącił go! Obraz upadł. Zapadła grobowa cisza.

– Matko święta! – szepnęłam przerażona. – Ależ dzień! Najpierw zadyma w tramwaju, a teraz spadł oryginał! Maksym, spadł oryginał – powtarzałam jak w transie. – Spadł oryginał.

Alarm zawył przeraźliwie, a światła zaczęły mrugać w tempie błyskawicy: białe, czarne, białe, czarne! Kobieta w białej bluzce i czarnej plisowanej spódniczce zrzuciła pantofle i rozpoczęła dynamiczny taniec! Do niej dołączyła inna, w zwiewnej sukni jak łyżwiarka, i mężczyzna, który chwycił ją w pasie. Załapałam! Upadek obrazu był początkiem spektaklu! Spojrzałam na Maksyma. Prawie płakał ze śmiechu. Szturchnęłam go w bok, a on musnął ustami moje włosy. Patrzyłam na przesuwających się aktorów jak zaczarowana. Dawno nie przeżyłam tylu pozytywnych emocji związanych ze sztuką. Tańczyli to dynamicznie, to znów płynnie i rytmicznie. Pospadały białe zasłony, tak że trzeba było spektakl podglądać niemalże przez szpary, ale potem aktorzy podarli te zasłony, a z góry na scenę poleciały tysiące białych skrawków papieru niczym śnieg na obrazie. Spektakl dobiegł końca. Aktorzy zostali nagrodzeni oklaskami.

– To było niezwykłe! – powiedziałam. – Ale się nabrałam!

– Wiedziałem, że się nabierzesz – uśmiechnął się Maksym.

– To znaczy, że jestem naiwna?

– Nie, Natalia, to znaczy, że umiesz przeżywać sztukę. Dzięki temu, że się nabrałaś, odkryłeś znacznie więcej emocji niż ja. Ja jestem gruboskórny.

– Nieprawda!

– Chodź, idziemy na lody – zmienił temat, objął mnie i ruszyliśmy przez park w stronę rynku. To był cudowny wieczór.

11 września

Półtora tygodnia nauki za mną. Nauczyciele zaczęli prowadzić normalne lekcje. Dziś sobota, ale do południa musiałam się uporać z zadaniami domowymi. Maksym to ma dobrze. Bez problemu dostał się na studia i wciąż ma jeszcze wakacje. Wieczorem byliśmy w kinie letnim na dachu Renomy. Projekcje filmów odbywały się przez całe lato, a w ten weekend miały być ostatnie dwa pokazy. To znak, że zbliża się jesień. Poszliśmy we czwórkę, z Zuzą i Witoszem. Granatowe leżaki były już rozłożone.

– A tak w ogóle, to co grają? – spytał Witosz.

– Jaki ty jesteś nierozgarnięty – roześmiała się moja siostra. – Idziesz na pokaz filmu, a nie wiesz jakiego.

– Dla mnie ważne, żeby być z tobą – uśmiechnął się.

– Zakochana Jane – wyjaśnił Maksym.

– O rety, to jakieś straszne romansidło! – skrzywił się Witosz. – Może zmienimy plany?

– Mowy nie ma! – zaprotestowała Zuzka. – Ja chcę zobaczyć ten film. Przed chwilą mówiłeś, że chcesz być ze mną.

– OK, OK, ale będę się wpatrywał w ciebie, a nie w ekran, dobrze?

– Spoko – odparła Zuza, kręcąc głową na znak, że nie ma już do Witosza siły.

Maksym przysłuchiwał się ich przekomarzaniu i jak zwykle bawił się doskonale.

Zajęliśmy miejsca. Byliśmy wcześniej, więc do seansu pozostało jeszcze trochę czasu. Za nami usiadło kilku chłopców i dwie dziewczyny. Jedna miała tak piskliwy głos, że mimowolnie, słysząc ją, uśmiechaliśmy się do siebie.

– Och, Janek – piszczała. – Zróbmy u ciebie jutro imprezę!

– Imprezę można by zorganizować, ale dlaczego zawsze u mnie?

– Och, Janek! Ty masz duży dom.

– Tylko potem chętnych do sprzątania nie ma – prychnął.

– Och, Janek! Ktoś na pewno zgodzi się pomóc w sprzątaniu.

– Deklarujesz swoją pomoc?

– Och, Janek! Dlaczego ja?

Wiedziałam, że gdy jeszcze raz powie „och, Janek”, to będzie po mnie. Nie wytrzymam. Ostatkiem sił tłumiłam wybuch śmiechu.

– A dlaczego nie ty?

– Och, Janek... – zapiszczała i w tym momencie mój śmiech zagłuszył wszystko. Ludzie siedzący przed nami odwrócili się i patrzyli na mnie, nie wiedząc, co się dzieje. A ja skręcałam się na granatowym leżaku. Z oczu ciekły mi łzy. Maksym złapał mnie za rękę i przyglądał mi się wyraźnie rozbawiony. Z naszej czwórki był najbardziej opanowany. Zuzce i Witoszowi udzielił się mój nastrój i już po chwili też zabawnie rechotali. Nie mogłam się opanować. Łapałam oddech, próbowałam przestać, ale po chwili następował kolejny wybuch i kolejny. Towarzystwo z tyłu zamilkło. Nie miałam pojęcia, czy wiedzą, co mnie tak rozśmieszyło, ale chyba zrobiło im się nieswojo. Nie chciałam, aby dziewczynie było przykro, ale to „och, Janek” w jej ustach rozkładało mnie zupełnie. Wzięłam się w garść i postanowiłam odzyskać powagę. Z trudem, ale się udało.

– Nie będziesz się nudził na jakimś filmie o miłości? – próbowałam odwrócić swoją uwagę od „och, Janek”.

– Z tobą na pewno nie – Maksym wciąż był rozbawiony, obserwując, ile trudu musiałam włożyć, by zapanować nad sobą.

– To film oparty na faktach, biograficzny – powiedział, nie przestając się uśmiechać.

– Skąd wiesz?

– Wiem. Nawet czytałem książki, które napisała bohaterka tego filmu.

– Ciekawe?

– Owszem.

– Maksym, dlaczego wciąż się śmiejesz?

– Mam przed oczami twój wybuch śmiechu. – Ukazał swoje białe zęby. – Myślałem, że będę musiał pogotowie wzywać. Nie mogłaś złapać oddechu.

– Narobiłam ci siary, co? – spytałam poważniej.

– Lubię twoją spontaniczność – szepnął mi do ucha.

Przytuliłam się do niego mocno.

– To jakie to książki?

– Książki? – nie zrozumiał początkowo. – Ach! Książki Jane Austen! Duma i uprzedzenie, Rozważna i romantyczna, Emma i kilka innych. Na ich podstawie powstały filmy. Nigdy nie oglądałaś?

– Nie – przyznałam. – A o czym pisała?

– Głównie o problemach zamążpójścia. Nie powiem ci, czy sama wyszła za mąż, bo popsułbym ci oglądanie. Duma i uprzedzenie to romans mówiący o tym, że pierwsze wrażenia bywają mylące.

– Jestem pod wrażeniem. Czytasz romanse?

Roześmiał się.

– Czytam, co mi w ręce wpadnie. Te książki przeczytałem ze względu na fakt, że akcja toczy się w XVIII wieku. Bardziej od spraw miłosnych interesował mnie obraz społeczeństwa w tych powieściach. Na filmie też to zobaczysz. W tamtych czasach bycie kobietą niezależną było bardzo trudne, a utrzymywanie się z pióra, jak pragnęła tego Jane, postrzegane jako coś w rodzaju szaleństwa.

– Udało jej się?

– Za chwilę się przekonasz – powiedział Maksym, wskazując na ekran, na którym pojawiły się napisy rozpoczynające film.

Oglądałam w wielkim skupieniu. Podobał mi się, choć byłam zła, że główna bohaterka nie walczyła o swoją miłość. Jak mogła się zdecydować na ucieczkę z ukochanym, a potem zrezygnować i powrócić do domu? Rozmawialiśmy o tym po projekcji.

– Wiedziała, że im się nie uda – rzekł Maksym. – Miała świadomość, że mogą sobie w życiu poradzić, ale osobno.

– A miłość? – spytała Zuza.

– Być może zrobiła to z miłości. Kochała i wiedziała, że on, bez niej u boku, jest w stanie wieść godne życie i zrobić karierę.

– Może – westchnęła Zuza. – Sama też została sławną pisarką.

– Mnie i tak się nie podoba to zakończenie. Mogliby być razem i zrobić kariery, które zrobili oddzielnie.

– Czasem jest tak, że trzeba dokonać wyboru.

– Co byś wybrał? – spojrzałam na Maksyma.

– Żyjemy w innych czasach i na szczęście nie musimy dokonywać takich wyborów – odpowiedziała Zuza. Maksym się zamyślił.

– Jakich wyborów? – zainteresował się Witosz.

– Czy ty w ogóle wiesz, o czym rozmawiamy?

– O dokonywaniu wyborów – odparł z głupią miną.

– Proszę cię, Witosz – Zuzka popatrzyła na niego karcąco. – Ty nic już nie mów. Przespałeś cały film. Myślisz, że nie widziałam?

– Nieprawda! Tylko dwa razy mi się oczy przymknęły, bo się strasznie dłużył.

– Akurat! Dwa razy to ja cię szturchnęłam, bo myślałam, że zaraz zaczniesz chrapać.

– Nic na to nie poradzę. Nie znoszę romansów. Ty, gdy poszłaś ze mną na mecz piłki nożnej, też ziewałaś – dodał na swoje usprawiedliwienie.

– Ziewałam, ale nie spałam.

– Nie miałbym pretensji, gdybyś spała.

– Jasne. Mówisz tak, bo nie chcesz, żebym się teraz na ciebie wściekała.

Przysłuchiwałam się tej wymianie zdań z rozbawieniem. Zuzka z Witoszem często tak się droczyli. Kątem oka zauważyłam, że Maksym ustawił normalną głośność w komórce. Na czas projekcji filmu miał wyciszoną. Teraz przeglądał coś i miał bardzo zdziwiony wyraz twarzy.

– O co chodzi? – zapytałam.

– Mam pięć nieodebranych połączeń, ale nie znam jednego numeru. Przepraszam na chwilę, oddzwonię. Może to coś ważnego. Wcisnął zieloną słuchawkę.

– Dzień dobry – powiedział i podał swoje imię i nazwisko. Przerwał na chwilę i wsłuchiwał się uważnie w głos po drugiej stronie. – Tak, rozumiem. Oczywiście. Zapiszę twój numer. Nie, nie mogę dać ci teraz odpowiedzi. Muszę porozmawiać z Natalią. Tak, oddzwonię ja albo Natalia. Do zobaczenia! Cześć.

– Kto to? – spytałam.

Patrzył na mnie poważnym wzrokiem.

– Donia.

– Kto?! – nie mogłam uwierzyć.

– Donia. Chce się spotkać ze mną i z tobą – powiedział. Potem zwrócił się do Zuzki i Witosza: – Wrócimy kawałek pieszo. Chciałbym z Natalią porozmawiać.

Zgodzili się bez przeszkód.

– Natalia, Donia mówi, że odkąd jesteśmy razem, traci z tobą kontakt, że byłyście bardzo zżyte, że byłaś jej najlepszą przyjaciółką. Powiedziała, że to dlatego zależy jej na tym spotkaniu, że chce być bliżej nas, bo ma nadzieję, że w ten sposób odzyska ciebie. I to ty musisz zdecydować. Ja nie mam nic przeciwko spotkaniu z Donią, ale wydaje mi się, że ty masz. Jeśli jesteś zazdrosna, to powiedz. Odpuścimy to sobie. Nie chcę, byś się źle czuła, żebyś się do czegoś zmuszała. Z drugiej strony nie chciałbym też, abyś przeze mnie straciła przyjaciółkę. Przyjaźń to coś bardzo cennego, czasem na całe życie. Nie wyobrażam sobie, że mógłbym się przestać przyjaźnić z Witoszem. A więc, co robimy? – zakończył swój monolog pytaniem.

Z wrażenia zaschło mi w gardle. Próbowałam błyskawicznie uporządkować myśli. Byłam zazdrosna o Maksyma. Od pierwszego spotkania wiedziałam, że Maksym bardzo się Doni podoba, ale z drugiej strony jego wygląd budził zachwyt u wielu dziewczyn. Donia była moją przyjaciółką. Co z tego, że jej się podobał? Nie odbiłaby mi przecież chłopaka. W przyjaźni takich rzeczy się nie robi! Czego więc się bałam? Maksym zachował się jak zwykle dojrzale. Powiedział, że nie chciałby, żebym z jego powodu straciła przyjaciółkę, a z drugiej strony myślał o mnie, o moich uczuciach. Dał mi wybór. Ja również musiałam się zachować dojrzale. Ani Maksym, ani Donia nie dali mi powodów do zazdrości. On nie miał nawet zapisanego jej numeru telefonu. Owszem, swój jej dał, na prośbę Doni, bo pewnie nie chciał jej sprawić przykrości odmową.

– Spotkamy się w przyszły weekend – powiedziałam.

– Jesteś tego pewna?

– Tak. Nie jestem, Maksym, zazdrosna. Po prostu jakoś tak samo wyszło.

– Miałem wrażenie, że jesteś – uśmiechnął się wesoło, ale mnie nie było do śmiechu.

– A mam powód?

– Z mojej strony z całą pewnością nie – rzekł zdecydowanie. – Myślę, że ze strony Doni też nie. W końcu się przyjaźnicie.

– No, właśnie.

– Ale coś jest nie tak – zauważył.

– Po prostu nie lubię, gdy wszystkie moje koleżanki gapią się na ciebie, jakby siódmy cud świata zobaczyły – wyrzuciłam z siebie. – A Donia dokładnie tak na twój widok reaguje.

Roześmiał się.

– W ogóle nie zwracam na to uwagi, Natalia. Uwierz mi. Nie zauważam tego.

– Jasne, zdążyłeś się już przyzwyczaić.

– Ufasz mi? – zajrzał mi w oczy.

– Tak – szepnęłam.

– Dla mnie Donia jest twoją przyjaciółką, której nawet nie znam zbyt dobrze.

– Ale jest bardzo ładna, prawda?

– Tak, jest ładna – przyznał, a mnie z zazdrości ukłuło w serce. Ale zaraz dodał: – Na świecie jest mnóstwo ładnych dziewczyn i przystojnych chłopaków. I co z tego? Dla mnie liczy się wnętrze. Powiedziałem ci już kilka razy, że do związków podchodzę bardzo, bardzo poważnie. A przecież jesteśmy razem? Tak?

– Tak. Ale czy to znaczy, że ja nie jestem ładna, skoro dla ciebie liczy się wnętrze?

– Nigdy nie spotkałem piękniejszej dziewczyny od ciebie, głuptasie – rzekł i pocałował mnie. – Zadałaś mi w kinie pytanie i z całą stanowczością mogę ci powiedzieć, że wybrałbym ciebie.