Pan. Ukryte insygnia króla elfów - ebook

ŚWIAT ELFÓW RADA KRÓLEWSKA

Skąpo oświetloną salę wypełniał półmrok. Twarze zgromadzonych wokół okrągłego stołu były tak poważne, że w przytłumionym świetle wyglądały jak maski. O szyby dzwonił deszcz, gdzieś w oddali rozległ się grzmot. Pogoda pasowała do nastroju zebranych w sali osób: pięciu mężczyzn i dwóch kobiet.

– Musimy dojść do porozumienia – powiedział mężczyzna siedzący na najpiękniej zdobionym krześle. Pozostała szóstka nie spuszczała z niego oczu. Ich twarze ani drgnęły.

– Czy jesteś pewien, że nowy wpis został właściwie zinterpretowany? – zapytała kobieta o rudych falistych włosach, która siedziała trzy krzesła od niego.

– Księga przepowiedni jeszcze nigdy się nie pomyliła – stwierdził mężczyzna siedzący po jej prawej stronie takim tonem, jak gdyby poczuł się osobiście urażony.

– Nie, ale zdarzało się już, że jej treść była źle interpretowana – rzekł mężczyzna siedzący naprzeciwko.

Mężczyzna zajmujący miejsce po drugiej stronie rudej kobiety chrząknął.

– Myślę, że tym razem błędna interpretacja jest wykluczona.

– Mówimy tu o decyzji, której nie da się cofnąć – zauważyła druga kobieta, której blond włosy były splecione w gruby warkocz i upięte wokół głowy. – Zanim podejmę jakąkolwiek decyzję, chciałabym skrupulatnie rozważyć wszystkie za i przeciw. Nie tak, jak ostatnim razem, kiedy po naszej decyzji księga przepowiedziała upadek. Pamiętacie?

– Rzeczywiście, wtedy udało nam się wycofać w ostatniej chwili – przyznał jej rację mężczyzna siedzący na tronie. – Ale tym razem fakty wyglądają zupełnie inaczej.

– Co dokładnie jest napisane w księdze? – zapytał mężczyzna po lewej stronie rudowłosej kobiety. Był to konstabl, dowódca straży w królestwie elfów.

Mężczyzna, który wcześniej wydawał się osobiście urażony, teraz z namaszczeniem zacytował z pamięci słowa księgi:

O wszystkim zadecyduje przepowiedziany ratunek.

Czerwień przeciwko bieli.

Światło przeciwko ciemności.

W zależności od tego, jak upadną kości,

upadnie światło

lub skończy się ciemność.

Niedługo kości zostaną rzucone.

Na chwilę zapanowała cisza. Potem odezwała się kobieta z blond warkoczem, seneszal królestwa:

– Pierwsza część przepowiedni nie jest niczym nowym. Kiedy pojawiło się to ostatnie zdanie?

– Dwie godziny temu – odpowiedział mężczyzna, Merlin szkoły w Avalonie.

Po jego wypowiedzi kilku członków rady wzięło głęboki wdech. Konstabl pochylił się i zapytał:

– Czy nie dałoby się wpłynąć na decyzję wybranki, która ma nas uratować?

– Przecież już wysłano do niej Lee, prawda? On z łatwością owinie ją sobie wokół palca. – Jasnowłosa seneszal uśmiechnęła się ironicznie i dodała: – Lee ma duże szanse na przeciągnięcie wybranki na naszą stronę.

– Zwłaszcza że jest z nią zaręczony – dodała rudowłosa kobieta, która była skarbniczką.

– To musi mieć jakieś znaczenie – pokiwał głową konstabl. – Nie bez powodu księga przepowiedni mówi o tak szczególnym związku między nimi. Czy możemy liczyć na Lee?

Pytanie było skierowane do mężczyzny siedzącego po prawej stronie króla.

– Lee zrobi to, co zostanie mu polecone – powiedział stanowczo kanclerz.

– Został wychowany tak, by wypełnić to zadanie – potwierdził Merlin, który siedział obok rudowłosej skarbniczki.

– A ty jak sądzisz, Eamonie? – Oberon zwrócił się do swojego syna, który dotychczas milczał.

Eamon wziął głęboki wdech i spojrzał na pełne napięcia twarze członków rady królewskiej. Potem powiedział:

– Myślę, że w ogóle nie znacie wybranki. Wiecie o niej tylko to, co przekazują wam kruki. A ona zrobi to, co uzna za właściwe.

– Co masz na myśli? – zapytał Oberon. Mówił cichym, a zarazem władczym głosem.

– Ona jest zupełnie inna, niż tego oczekiwaliście – wyznał Eamon i spojrzał ojcu w oczy.

Król oparł się na krześle. Nikt nie miał odwagi się odezwać. W końcu Oberon powiedział:

– Lee powinien bardziej się postarać. Jeśli mu się nie uda, wybranka straci dla nas jakiekolwiek znaczenie.

Eamon zacisnął usta w wąską kreskę.

– A Lee? Co z nim? Od tego fragmentu księga przepowiedni wspomina o nich tylko i wyłącznie razem.

Teraz król skierował wzrok na kanclerza.

– Jeżeli Lee nas zawiedzie, uznam to za zdradę stanu.

Nikt nie śmiał spojrzeć na kanclerza.FELICITY ZUPEŁNIE ZWYCZAJNE SZALEŃSTWO

W moim życiu nic już nie było takie jak wcześniej. Byłam zaręczona z półelfem. Zaręczona wbrew własnej woli, bo w jakiejś księdze napisano, że to byłby korzystny związek. Z owego zapisu wynikało ponadto, że ja, Felicity Morgan, zamieszkała w Londynie, rozmiar buta 40, jestem wybranką, która ocali świat elfów.

Po raz pierwszy miałam ochotę spalić jakąś książkę.

Przeżyłam osiemnaście lat, nie mając pojęcia o jej istnieniu. Jednak odkąd dziewięć miesięcy temu Lee, wspomniany wcześniej półelf, mój narzeczony, pojawił się w moim życiu, nic nie było już takie jak dawniej. Nauczyłam się podróżować w czasie, zostałam porwana razem z Karolem Wielkim, obudziłam się w Wersalu w przededniu rewolucji francuskiej; poza tym popełniono wiele dziwnych morderstw, które miały jakiś związek ze mną. I jakby tego było mało, mój były nauczyciel historii, półelf Ciaran, na moich oczach przeistoczył się w smoka. Nie mam tu na myśli małego warana – o ile te dwumetrowe potwory można nazwać małymi – o nie, Ciaran zamienił się w monstrum wielkości wieloryba, zionące ogniem i buchające oparami siarki. Uciekłam wtedy z domu Ciarana i od tamtego czasu już go nie widziałam. Nie odbierałam też telefonów od niego. Starałam się wyprzeć to wszystko ze świadomości, chociaż nie bardzo mi się to udawało.

Szkoła stała się dla mnie swego rodzaju ucieczką. W college’u panowała względna normalność, nie licząc szkolnych dziwaków. Bez wątpienia Paul był jednym z nich. Kilka tygodni temu zaczął snuć się za mną jak cień. Bez przerwy za mną łaził, nie odzywając się ani słowem, patrzył maślanym wzrokiem niczym spaniel i wciąż chciał nosić mi torbę. A przecież nigdy go nie zachęcałam ani nie okazywałam mu jakiegokolwiek zainteresowania. Miałam ochotę uciec. I właśnie to zrobiłam. Uciekłam przed Paulem do łazienki, ciągnąc za sobą moją koleżankę Nicole.

– Kup sobie różowe ciuchy z Hello Kitty jak ta zwariowana Chinka, która chodzi z nami na historię sztuki – podsunęła Nicole, kiedy myłam ręce. – Albo pomaluj paznokcie na wszystkie kolory tęczy. I dołóż naklejki z twarzą Grahama Nortona. Będziesz mała Paula z głowy raz na zawsze.

– Coś mi się zdaje, że nie odstraszyłabym go nawet wtedy, gdybym wymalowała sobie na paznokciach twarz panny Ehle – mruknęłam. Nasza nauczycielka geografii wyglądała jak stereotypowa stara panna. Jej idolką musiała być chyba Margaret Rutherford w roli panny Marple. W każdym razie strój panny Ehle na to wskazywał – nosiła plisowaną spódnicę, pończochy, wełnianą kamizelkę i białą bluzkę. Kiedy była w wyjątkowo dobrym humorze, wkładała bluzkę we wzorek paisley.

– Powinnam raczej przytyć znowu parę kilo i wrócić do pracy w barze mamy. Wtedy codziennie rano spóźniałabym się do szkoły i Paul nie mógłby się czaić na mnie przy szafkach – dodałam.

Nicole opierała się o ścianę i czekała, aż skończę myć ręce.

– Wiesz, Feli, bardzo się zmieniłaś, odkąd Lee pojawił się w naszej w szkole. Nie chodzi tylko o twój wygląd. Zachowujesz się inaczej. Jesteś… bardziej energiczna.

Nie było to wielkie odkrycie. Zaczęłam uprawiać sport, rzuciłam bezproduktywną pracę na rzecz takiej, która pozwalała mi zarobić jakieś pieniądze, a za pierwszą pensję kupiłam sobie kosmetyki do makijażu. Zdecydowanie była to zmiana na lepsze. Znacznie mniej korzystne było to, że w świecie elfów, którego losy podobno miały ode mnie zależeć, nagle pojawiły się wątpliwości i obawy, czy nie stanowię jednak zagrożenia. Tak, odkąd pojawił się Lee, moje życie było pełne niespodzianek.

– Wcale nie jestem pewna, czy to taka dobra zmiana i czy nie wolałabym być na powrót starą Felicity. Cóż, na pewno to było łatwiejsze… – powiedziałam powoli.

Żadnych elfów, przepowiedni, przenoszenia się w czasie. Jednak… pewnie szybko zaczęłoby mnie to nudzić. Przynajmniej skoki w czasie sprawiały mi przyjemność. No, chyba że ktoś próbował mnie w ten sposób uprowadzić.

Nicole skrzyżowała ramiona na piersi.

– Nie. W przeciwnym razie naprawdę skończyłabyś w pubie twojej mamy. Już nawet zaczęliśmy się zastanawiać, co z tym począć.

– Serio? – spytałam rozbawiona. – Mieliście zamiar przypuścić szturm na bar?

– Coś w tym rodzaju. Jayden chciał wykupić reklamę w internecie i zaprojektować plakaty, żeby przyciągnąć klientów, a Phyllis miała zamiar zaangażować swoją mamę, żeby trochę podrasowała wnętrze, a potem ściągnęła do baru swoje koleżanki z wyższych sfer. Corey i Ruby też chcieli pomóc, ale ich propozycje lepiej przemilczę.

Byłam szczerze wzruszona. Jeśli rzeczywiście skończyłabym w pubie, moi znajomi mieli zamiar zadbać o to, żeby przynajmniej interes jakoś się kręcił. Czy można sobie wymarzyć lepszych przyjaciół?

– No, chodź już. Inaczej stracisz ostatnie miejsce ucieczki przed Paulem.

Jak można się było spodziewać, Paul już czekał przy mojej szafce. Tym razem jednak przynajmniej się odezwał.

– W sobotę? – zapytał swoim dziwnie ochrypłym, piskliwym głosem.

– Co w sobotę? – Spojrzałam na niego zdziwiona. Rzadko zdarzało nam się usłyszeć jego głos.

– Basen. Kingfisher Leisure Center. Powiedziałaś, że ze mną pójdziesz.

Ups. To prawda. Rzeczywiście obiecałam to Paulowi, kiedy było mi go wyjątkowo żal. Zastanawiałam się, czy szukać wymówki, czy po prostu mu powiedzieć, żeby spadał na drzewo. Potem jednak pomyślałam, że nie mam prawa rozmawiać z Paulem w ten sposób. W czasach p.L., czyli przed pojawieniem się Lee w naszej szkole, może nawet bym się ucieszyła, że Paul zwraca na mnie uwagę. (Nicole wprowadziła nowy podział czasu: na erę p.L. – przed Lee i p.p.L. – po pojawieniu się Lee). No dobrze, może niekoniecznie. Jednak wiem, jak to jest być wykluczonym. Nigdy nie należałam do najbardziej lubianych uczniów, ale zawsze miałam Phyllis, Coreya, Nicole, Jaydena i Ruby. Trzymaliśmy się razem już od czasów późnej podstawówki.

Paul spojrzał na mnie błagalnym wzrokiem niczym zbity pies. Zrobiło mi się go żal.

– Okej. Pojutrze o drugiej. Spotkajmy się na miejscu.

Paul nie zareagował jakoś szczególnie. Tylko jego oczy zrobiły się wielkie jak spodki.

Złapałam Nicole za ramię i pociągnęłam ją w stronę sali do biologii.

– Tylko nie zostawiaj mnie z nim samej! – syknęłam.

Nicole wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu.

Poranne lekcje minęły wyjątkowo szybko. Podczas przerwy na lunch zebraliśmy się w szkolnej stołówce. Nicole powiedziała już reszcie o moich planach na sobotę. Wszyscy zdawali się zachwyceni.

– Kingfisher Leisure Center? Cool! – zawołał Corey, kiedy dosiadłam się do stolika. Paul nadal jeszcze czekał w kolejce po posiłek. – Uwielbiam pływać. Nie byliśmy na basenie od czasu trzynastych urodzin Phyllis!

– Nawet mi o tym nie przypominaj – jęknęła zażenowana Phyllis.

– Dlaczego? Trudno mi sobie wyobrazić, żebyś kiedykolwiek się zbłaźniła. – Lee postawił swoją tacę obok Coreya i usiadł na krześle.

– A jednak. Najadłam się urodzinowych muffinów, a potem postanowiłam skoczyć z trzymetrowej trampoliny i wpadłam do wody płasko na brzuch – wyjaśniła Phyllis i zrobiła się czerwona.

– I zwymiotowała do basenu – dokończył radośnie Corey.

Wszyscy świetnie to pamiętaliśmy. Świadczyły o tym szerokie uśmiechy na naszych twarzach.

– I dlatego nie poszliście już nigdy więcej na basen? Przecież to było dawno temu – powiedział pocieszająco Lee.

Teraz to ja się zarumieniłam.

– Nie. To raczej ze względu na mnie.

Nie musiałam dodawać nic więcej. W domu nigdy nam się nie przelewało i dlatego moi przyjaciele, żeby nie robić mi przykrości, zrezygnowali ze wspólnych wycieczek do drogich parków wodnych. Lee od razu to zrozumiał.

– Ale teraz chcecie się tam znowu wybrać? – zapytał.

– Nie pójdziesz z nami? – Nicole była zaskoczona.

– Nie przepadam za pływaniem. – Lee się skrzywił.

– No weź, stary. W takim razie daj nam szansę pobić cię w jakimś sporcie, chociaż ten jeden raz! – Corey przyjacielsko walnął go pięścią w ramię.

Lee zrobił niechętną minę i powiedział:

– Jeszcze się zastanowię.

Zaciekawiło mnie jego zachowanie. Zazwyczaj podchodził z entuzjazmem do wszelkich propozycji, byle tylko być blisko mnie. Pomyślałam, że muszę go o to koniecznie spytać, gdy nagle Phyllis szturchnęła mnie w bok.

– Zauważyłaś, że z Ruby dzieje się coś dziwnego? – szepnęła i wskazała na nieobecny wzrok naszej przyjaciółki.

Ruby nie brała udziału w rozmowie, ale to żadna nowość. Trzeba będzie jeszcze ze dwa razy jej przypomnieć, że w sobotę idziemy na basen. Przyjrzałam się jej. Wyglądała jak zwykle: jakby myślami była w zupełnie innym świecie, a odgłosy i rzeczywistość wokół niej w ogóle do niej nie docierały. Jak to Ruby.

– Wygląda jak zawsze – powiedziałam i wzięłam łyk wody.

Phyllis spojrzała na mnie zirytowana.

– Czy ty w ogóle zwracasz jeszcze uwagę na kogokolwiek innego niż twój osobisty model z katalogu bielizny?

– Nie jest to łatwe, chyba się zgodzisz? – Uśmiechnęłam się szeroko.

Obie przeniosłyśmy wzrok na Lee, który siedział na drugim końcu stołu – właśnie błogo się przeciągał, rozprawiając z Coreyem o niedzielnym meczu. Obcisły T-shirt opinał jego tors, zdradzając zarys idealnego sześciopaku. Półelfy były niezwykle atrakcyjnymi stworzeniami. I chociaż nikt nie wiedział, że według starej przepowiedni Lee jest ze mną zaręczony, to jednak wszyscy zauważyli, że stara się o moje względy. On sam nie robił z tego zresztą żadnej tajemnicy. Co oczywiście bardzo mi schlebiało.

Phyllis przewróciła oczami.

– Zejdź na ziemię, Feli. Kiedy niecały rok temu pojawił się w naszej szkole, nie chciałaś mieć z nim nic wspólnego. A teraz powoli zaczynasz się zachowywać jak Felicity… – powiedziała, a widząc uśmiech na mojej twarzy, dodała: – Stratton. Mam na myśli Felicity Stratton.

– No dobrze, może akurat mam trochę słabszą percepcję. Dasz mi jakąś podpowiedź co do Ruby?

Spojrzałam znów na Ruby, która pogrążona w myślach próbowała właśnie nabrać purée z ziemniaków na długopis. Czasem jej się to zdarzało. Jayden lekko szturchnął ją w bok, ale Ruby nadal niewzruszenie grzebała długopisem w ziemniakach. To było już coś niecodziennego. Zazwyczaj reagowała na kuksańce Jaydena. Nie odpływała myślami aż tak daleko.

– Okej, teraz widzę, co masz na myśli – powiedziałam w zamyśleniu.

– Od zeszłego czwartku tak się zachowuje – wyjaśniła Phyl­lis. – Zaczęła się przebierać na lekcji angielskiego, bo myślała, że jesteśmy na wuefie. A na plastyce zaczęła rysować.

Zdziwiona tym ostatnim zdaniem uniosłam brew. Phyllis jęknęła.

– Teraz akurat lepimy z gliny. Rany boskie, ten koleś absorbuje cię bez reszty!

– Ruby, przestań! – powiedziała stanowczo Nicole i zabrała jej z ręki upaćkany długopis. Wokół ust Ruby widać było niebieskie kreski. Wyglądała teraz, jakby dopiero co się obudziła.

– Co się dzieje? – zapytała nieprzytomnie.

– To my powinnyśmy cię o to spytać – odparła Phyllis. – Co się z tobą dzieje?! Od zawsze zdarza ci się odpłynąć myślami gdzie indziej, ale tak źle jak teraz nie było jeszcze nigdy.

Ruby spojrzała na długopis leżący obok talerza. Otworzyła szeroko oczy. Nagle wybuchnęła płaczem i wybiegła ze stołówki. Patrzyliśmy za nią zmartwieni.

– Nie było aż tak źle… – powiedział zakłopotany Corey.

Spojrzałam na Lee. Zdawało się nie robić to na nim wrażenia. Na jego twarzy malowało się może trochę współczucia, ale na pewno nie taka bezradność jak u reszty z nas.

– Pójdę za nią – mruknęła Phyllis i wstała od stołu. – Nie, wy zostańcie – powiedziała, gdy Nicole i ja zaczęłyśmy się zbierać do wyjścia. – Myślę, że to by było dla niej zbyt wiele.

Opadłyśmy z powrotem na miejsca. Rozmowa się nie kleiła. Owszem, Ruby zawsze była trochę roztrzepana, ale w ciągu ośmiu lat naszej znajomości nigdy nie widzieliśmy, żeby straciła nad sobą panowanie. Mocno nas to zaniepokoiło.

Wszyscy odetchnęliśmy z ulgą, gdy w końcu zadzwonił dzwonek na lekcje.

Przed angielskim miałam zamiar zapytać Lee, dlaczego nie chce iść z nami na basen. Niestety, moje plany pokrzyżowała Felicity Stratton, nasza szkolna piękność. Bez pytania usadowiła się Lee na kolanach, odwracając się do mnie plecami, i pogłaskała go po policzku.

– Lee, kochanie, masz już jakieś plany na sobotę? – zaćwierkała słodko.

Zadawała mu to pytanie prawie co tydzień i za każdym razem dostawała kosza, bo Lee zawsze był już umówiony z nami. Ale Felicity się nie poddawała. „Może dziś ma jakąś szansę”, pomyślałam.

– Fay i ja idziemy popływać do Kingfisher Leisure Center – powiedział Lee.

Zaskoczona podniosłam wzrok.

– Ale przecież mówiłeś… – zaczęłam, ale Lee kopnął mnie pod stołem.

Felicity przylgnęła do Lee.

– Ach, ja też już dawno tam nie byłam. Jestem pewna, że świetnie pływasz – powiedziała, przeciągając dłonią po jego piersi. – Pójdę z wami. Możemy wypróbować razem sauny, podobno są super.

Lee rzucił mi zdesperowane spojrzenie. W tej chwili pojawił się Paul. Usiadł w ławce obok i uśmiechnął się do mnie nieśmiało.

– Sauna to dobry pomysł – powiedział swoim niewytrenowanym głosem. – Podobno to bardzo relaksujące.

– To prawda – przyznałam. – Ale i tak nie pójdę z wami do żadnej sauny.

Lee odsunął od siebie Felicity, żeby na mnie spojrzeć.

– Hmm, nie wydaje mi się, żebyś kiedyś była już w saunie – stwierdził.

Teraz nawet Felicity odwróciła się zaciekawiona w moją stronę. Spojrzałam Lee prosto w oczy i pomyślałam o tamtym wspaniałym dniu, kiedy Ciaran zabrał mnie do starożytnego Rzymu i odwiedziliśmy razem termy Dioklecjana.

Lee zrobił wielkie oczy i powiedział cicho:

– Ach tak…

Felicity i Paul patrzyli całkiem skołowani to na Lee, to na mnie.

– Czy ty jej czytasz w myślach? – zapytała podejrzliwie Felicity i wstała. Prawdopodobnie po raz pierwszy od początku ich znajomości zdarzyło się tak, że Felicity dobrowolnie oddaliła się od Lee.

– Nie bądź niemądra. Gdybym potrafił czytać ludziom w myślach, zajmowałbym się spekulowaniem na giełdzie albo grał w kasynie – odpowiedział i posłał jej czarujący uśmiech.

– To prawda – uspokoiła się Felicity, rozpływając się pod jego spojrzeniem. Gdyby Lee chciał jej w tej chwili sprzedać ubezpieczenie na życie, kupiłaby bez wahania. Na sto procent.

Paul znowu na mnie popatrzył.

– Czy po basenie miałabyś ochotę wpaść do mnie? – zapytał z nadzieją.

– Rany boskie, Paul, ty sieroto, ona chodzi z Richardem Cosgrove’em! Dlaczego miałaby się zadawać z tobą? – rzuciła mu Felicity prosto w twarz.

Paul otworzył szeroko oczy. Opadła mu szczęka. Zanim zdążyłam zapytać, skąd Felicity Stratton wie o mojej przyjaźni z Richardem, pojawił się pan Sinclair i przegonił wszystkich na swoje miejsca.

„Co robiłaś w saunie z moim kuzynem?”

Wzdrygnęłam się przestraszona. Usłyszałam głos Lee, chociaż jego usta w ogóle się nie poruszyły. Spojrzałam na niego. „No dobra, gadaj: jak to możliwe, że słyszę twoje myśli?”, pomyślałam.

Lee się uśmiechnął, ale nie usłyszałam żadnej odpowiedzi. Po chwili westchnął i naskrobał na kawałku papieru:

To taka szczególna rzecz między tobą a mną.

Znowu na niego spojrzałam. „Czy to ma związek z całą tą historią o tym, że podobno jesteśmy sobie przeznaczeni?” (Bardzo praktyczne: wystarczyło, że formułowałam wypowiedź w myślach, nie musiałam niczego zapisywać). Pokiwał głową. Czy to oznaczało, że rzeczywiście jesteśmy sobie przeznaczeni? Nie potrafiłam czytać w myślach nikomu innemu. Ciaran długo ze mną ćwiczył, ale na próżno. Słyszałam tylko myśli Lee, i to nie zawsze.

„Dlaczego słyszę twoje myśli tylko czasami?”

Nie wiem. Mam tylko pewne przypuszczenia.

„No mów!”

Słyszysz mnie tylko wtedy, kiedy targają tobą wyjątkowo silne emocje. No więc? Co się działo w saunie?

„A co miało się dziać? Spędziłam miły dzień w spa”.

„IDZIESZ Z MOIM KUZYNEM DO SAUNY, A ZE MNĄ NIE CHCESZ?!”

Tego nie musiał zapisywać. Głośno i wyraźnie usłyszałam jego słowa w głowie. I natychmiast doznałam olśnienia. Słyszałam Lee wtedy, kiedy to nie mną, ale nim targały wyjątkowo silne emocje! Poczułam ulgę, że w końcu udało mi się ustalić, jak to działa. Właśnie miałam uspokoić Lee i wyjaśnić mu, że w termach były oddzielne strefy dla kobiet i mężczyzn, gdy nagle otworzyły się drzwi. Poczułam, że żołądek zjeżdża mi o dziesięć centymetrów w dół, jakbym przeoczyła stopień przy schodzeniu ze schodów. W tej chwili chyba wolałabym iść z Lee do sauny, niż stawić czoło temu, co mnie czekało. W samym środku lekcji do klasy wszedł bowiem Ciaran Duncan. Wszystkie dziewczyny natychmiast wyprostowały się na krzesłach; prawie każda poprawiała sobie włosy albo oblizywała usta, żeby sprawiały wrażenie bardziej pełnych. Także Tony Loughlin, o którym wszyscy wiedzieli, że ma odmienne preferencje.

– Bernhard, muszę porozmawiać z Felicity Morgan. – Ciaran zwrócił się do pana Sinclaira.

Pan Sinclair spojrzał na niego zaskoczony.

– Czy to nie może poczekać do końca lekcji? Właśnie mamy ważną powtórkę przed testem semestralnym, który będzie w przyszłym tygodniu.

Ciaran potrząsnął głową.

– To bardzo pilna sprawa.

Najchętniej schowałabym się pod stołem albo – jeszcze lepiej – za plecami Lee.

Wszyscy w klasie patrzyli to na mnie, to na Ciarana. Poczułam, że robię się czerwona jak burak, a dezodorant zaczyna mnie zawodzić.

– Felicity? – Ciaran wyciągnął do mnie rękę.

Czułam, że Lee jest gotów mu się przeciwstawić. To byłoby bardzo nierozsądne. Ciaran do niedawna pracował jako nauczyciel w naszej szkole. Lee oficjalnie był „tylko” uczniem.

Rzuciłam Lee krótkie spojrzenie. „Żadnej sauny. Obiecuję”.

Wcale go to jednak nie uspokoiło. Wiedział, że coś zaszło między mną a Ciaranem, skoro kuzyn złożył w szkole wypowiedzenie, a ja zerwałam z nim wszelkie kontakty. I starałam się wyprzeć wszelkie wspomnienia o tym, co zobaczyłam w piwnicy obok stacji metra.

Tylko że teraz – ze względu na okoliczności – nie byłam w stanie odpychać od siebie tych myśli. Zanim więc mogłabym przypadkiem zdradzić coś Lee, podniosłam się z miejsca i wyszłam z klasy za panem Duncanem. Zamknął za nami drzwi i popatrzył na mnie. Stałam w odległości ponad metra od niego. Skrzyżowałam ręce na piersi.

– Nie odbierasz ode mnie telefonu. Przecież chcę tylko z tobą porozmawiać. Też bym wolał załatwić to dyskretniej.

– Tylko porozmawiać? – upewniłam się.

– Tylko porozmawiać – potwierdził Ciaran. – Wolałbym jednak, żebyśmy pojechali do mnie. Tam na pewno nikt nas nie podsłucha.

Natychmiast zesztywniałam.

– Proszę, Felicity. Jeśli chcesz, możemy pojechać metrem. Nie uprowadzę cię.

Zastanowiłam się. Gdyby cokolwiek mi się stało, Lee wiedziałby, gdzie i u kogo mnie szukać.

– Felicity. Proszę.

Wzięłam głęboki oddech. Potem skinęłam głową.ROZMOWA

Siedziałam w niewielkim salonie Ciarana i czułam, jak wszystko drży od przejeżdżającego metra. Filiżanka herbaty na tacy stojącej przede mną zabrzęczała. Chyba to nieuniknione, jeśli mieszka się w bezpośrednim sąsiedztwie stacji metra. Jednak teraz, kiedy już znałam jego tajemnicę, stało się dla mnie zupełnie jasne, dlaczego Ciaran wybrał właśnie ten dom. Choć był agentem FISS – Fairy Intelligence Secret Service – i miał do dyspozycji złotą kartę kredytową bez limitu, mieszkał w taniej norze w jednej z najbardziej obskurnych dzielnic Londynu. Jaskinia znajdująca się w piwnicy, oddzielona tylko ścianą od tunelu metra, stanowiła dla niego idealne miejsce do przeobrażania się. Pomieszczenie było bardzo duże, panował w nim nieznośny upał, a huk przejeżdżających za ścianą pociągów zagłuszał smoczy ryk.

Teraz Ciaran siedział naprzeciwko mnie ze szklaneczką czegoś mocniejszego w ręku.

– Powiedz coś, Felicity – mruknął.

Zazwyczaj nie był taki nieśmiały. Wręcz przeciwnie: jako nauczyciel w Horton College był w stosunku do uczniów – czyli również do mnie – bardzo autorytarny. Jego pewność siebie wynikała z niemal dwóch tysięcy lat doświadczenia życiowego. Tyle lat miał bowiem Ciaran w rzeczywistości, nawet jeśli wyglądał na trzydzieści parę. To zdenerwowanie do niego nie pasowało, dlatego nie wiedziałam, co powiedzieć. I dlatego, że sama byłam strasznie zdenerwowana.

– Rozumiem, że potrzebowałaś czasu, żeby to wszystko przetrawić. Ale jestem tą samą osobą co wcześniej. – Ciaran obracał szklankę w dłoniach, jakby się czegoś bał. Mnie? Mojej reakcji? – Nie wybrałem tego. Taki się urodziłem. Płynie we mnie taka, a nie inna krew. To tak, jak odziedziczyć po rodzicach blond włosy albo niebieskie oczy – nie masz na to wpływu.

Spojrzałam na niego, unosząc sceptycznie brew.

– Oczywiście jestem też w połowie elfem. Druga połowa to geny ludzkie – no, prawie. Do cholery, Felicity, ta cisza strasznie mnie denerwuje! Powiedz coś!

Nie odezwałam się jeszcze ani słowem. Co miałam powiedzieć? Mój mózg właśnie na nowo odtwarzał scenę przeobrażenia, którą w ostatnich dniach starałam się wyprzeć ze świadomości, i analizował wszystkie moje spotkania z Ciaranem. Łącznie z tym w VIII wieku naszej ery. To było w Boże Narodzenie. Jakieś trzy miesiące temu.

– Czy to dlatego kazałeś mnie uprowadzić wtedy w Germanii? – wyszeptałam w końcu.

– Nie tylko – odparł bez cienia żalu. – Chciałem się też dowiedzieć, gdzie są insygnia Pana.

Nie mogłam się nadziwić, jak bardzo potrafił być bezwzględny.

– A niby skąd ja miałabym to wiedzieć?

– Według przepowiedni insygnia mają ścisły związek z tobą. Nawet jeśli nie znajdują się w twoim bezpośrednim otoczeniu, to zarówno elfy, jak i smoki są gotowe zrobić wszystko, żeby dostać je w swoje ręce. A ty jesteś osobą, która widziała je po raz ostatni.

– Wcale ich nie widziałam – zaprzeczyłam gwałtownie.

– Nie świadomie. Ale faktem jest, że insygnia zniknęły w dniu twoich narodzin. Zleciłem twoje porwanie, żeby się zorientować, ile wiesz i co potrafisz. Początkowo myślałem, że się co do ciebie pomyliliśmy, ale później zobaczyłem tę wizję w twoich oczach. Pamiętasz? Kiedy w Germanii leżeliśmy razem przy ognisku, zobaczyłem w twoich oczach wizję. Widać w niej było murowaną ścianę, a przed nią coś jakby hełm. Ale to musiało być coś innego. Jedno z insygniów Pana. Wyczułem wahania mocy, chociaż to była tylko wizja. Od tego czasu czekam, aż się przeobrazisz albo zrobisz coś innego, co jest charakterystyczne dla smoczych dzieci. Tego, że posiadasz elfie geny, dowiodłaś już, przenosząc się w czasie.

– Wiedziałam, że to ty kazałeś mnie uprowadzić! Karol Wielki mi o tym powiedział. Naprawdę nieźle dostałam w głowę od twoich ludzi – poskarżyłam się.

– Chłopaki działały trochę brutalniej, niż bym sobie tego życzył. Ale trzeba przyznać, że stawiałaś niezły opór.

– Czy w twoim języku to oznacza: „Przepraszam, Felicity, to się już więcej nie powtórzy. Wynagrodzę ci to”?

Ciaran westchnął.

– Przeobraziłem się w smoka na twoich oczach, a ty oczekujesz przeprosin? Czy to naprawdę jedyna rzecz, która cię w tej chwili interesuje?

No cóż… Rzeczywiście nasuwało mi się kilka pytań.

– Kto jeszcze o tym wie?

– Nikt. Nawet moi rodzice nie wiedzieli.

Prychnęłam z niedowierzaniem i pomyślałam: „A co z twoim pokrytym łuskami towarzyszem?”.

– Kiedy spotykam się ze swoim pośrednikiem, zawsze jesteśmy w postaci smoków. Nie znam jego prawdziwego nazwiska, a on nie zna mojego.

– A Lee?

– Zwariowałaś? To syn kanclerza. Lee pod żadnym pozorem nie może się o tym dowiedzieć. Wychowano nas w Avalonie, gdzie od tysięcy lat wpaja się kolejnym pokoleniom, że smoki są odwiecznymi wrogami elfów. Lee jest agentem z krwi i kości. Wydałby mnie bez wahania.

Lee na pewno nie zmienił zdania o smokach na lepsze, odkąd był więziony i torturowany przez jednego z nich. Smok chciał go zabić. I dopiąłby swego, gdyby nie udało mi się znaleźć Lee na czas.

– Jest agentem tylko po to, żeby zgrywać Jamesa Bonda. Przede wszystkim bardzo chętnie korzysta z wrażenia, jakie wywiera na kobietach.

Przygryzłam od środka policzek. Dlaczego to powiedziałam? Może i myślałam tak kiedyś, zanim dowiedziałam się całej reszty. Ale teraz już przecież w to nie wierzyłam. Nie po tym, co Lee wyznał mi w grocie. Równocześnie jednak tamte zwierzenia mnie speszyły i kazały mi trzymać się na dystans.

Ciaran wyczytał to w moich oczach i uśmiechnął się słabo.

– Felicity, dobrze wiesz, że działasz na niego inaczej niż wszyscy.

– Tak, wielkie dzięki, że przypominasz mi o naszych przymusowych zaręczynach. Czy wy, elfy, nie zdążyliście się zorientować, że średniowiecze już dawno minęło? – Szybko wzięłam łyk herbaty. Była gorzka. Całkiem jak mój nastrój. – Chyba rozumiesz, że czuję się z tym jak kobieta z czasów renesansu? Nawet jeśli wiedziała, że wychodzi za mąż za skończonego flirciarza, to nie mogła nic z tym zrobić.

– Większość tych kobiet odpłacała niewiernym małżonkom tą samą monetą.

Przewróciłam oczami. Naprawdę nie przyszło mu do głowy nic lepszego?

– Zapomniałam już, jaki jesteś stary. Przecież ty przeżyłeś historię – powtórzyłam zdanie, które rzucił mi w twarz pierwszego dnia jako nauczyciel historii.

– Cieszę się, że twój niewyparzony język odzyskał sprawność – powiedział trzeźwo Ciaran. – No więc jak to z tobą jest? Kiedy przeobraziłaś się po raz pierwszy?

Odstawiłam filiżankę i spojrzałam na niego zdziwiona.

– Ja się wcale nie przeobraziłam.

Spojrzenie Ciarana zdradzało powątpiewanie.

– Nigdy, naprawdę. Nie jestem smoczym dzieckiem.

Bo przecież nie byłam smoczym dzieckiem, prawda? Nie mogłam nim być. Wprawdzie Reggie Raik – smok, który więził Lee – też insynuował coś podobnego, ale potem zbadałam się dokładnie pod kątem wszelkich możliwych oznak – łusek, wydychania dymu czy ostrych kłów. Niczego takiego nie znalazłam. Nie miałam nawet żadnych znamion o dziwnym kształcie, tylko kilka zwykłych pieprzyków.

– Daj spokój, Felicity, w tobie też płynie ta krew. Wyczułem ją, kiedy…

Zobaczyłam, jak jego jabłko Adama podskakuje. Przeszedł mnie dreszcz, którego nie udało mi się stłumić. Miał na myśli ten moment, gdy na moich oczach przeistoczył się w smoka. Jego wielki rozwidlony język był naprawdę przerażający. Trochę jak u warana, ale o wiele większy i bardziej niebezpieczny.

– Ale ja się nigdy nie przeobraziłam, słowo honoru. Jak to w ogóle działa? To jakiś rytuał?

– Potrzebna jest tylko wysoka temperatura – wyjaśnił ze spokojem Ciaran i pociągnął kolejny łyk złocistego płynu.

Słyszałam już o tym wcześniej. Nagle wszystkie syreny w mojej głowie zaczęły wyć na alarm.

– Ten upał w twoim gabinecie – wycedziłam ze złością.

Ciaran przytaknął.

– Nie wiedziałem, czy jesteś w stanie przeobrazić się sama, więc postanowiłem ci trochę pomóc.

– W szkole?! – Z przerażeniem pomyślałam o małym pokoju bez okien, w którym mieścił się gabinet Ciarana.

– Gdyby proces przemiany się zaczął, natychmiast sprowadziłbym cię z powrotem – usiłował mnie ułagodzić. Przyjrzał mi się uważnie. – Sądziłem, że już się wcześniej przeobrażałaś i będziesz potrafiła to powstrzymać.

Pokręciłam głową. Ciaran naprawdę usiłował przeobrazić mnie w smoka tu, w szkole, wśród wszystkich uczniów. Co by było, gdyby mu się to udało? Gdybym jednak nie potrafiła powstrzymać przemiany? Przeszedł mnie dreszcz. Całe szczęście, że nic takiego się nie stało.

Na chwilę zapadło milczenie. Każde z nas dopiło swój napój. Od czasu do czasu dało się słyszeć huk przejeżdżającego obok metra. Za każdym razem szklanki lekko brzęczały.

– A wtedy w starożytnym Rzymie? Zabrałeś mnie do term Dioklecjana tylko po to, żebym spędziła więcej czasu w wysokiej temperaturze i w końcu się przeobraziła? – Byłam bardzo zawiedziona. To był jeden z najpiękniejszych dni w moim życiu. A wszystko to tylko element jakiejś gry…

Ciaran spojrzał na mnie i potrząsnął energicznie głową.

– Nie. Poważnie. Naprawdę zrobiłem to tylko ze względu na ciebie.

Zmrużyłam oczy z niedowierzaniem. Ale wydawało się, że mówi serio.

– Ty naprawdę nigdy…? – podjął znów Ciaran. – Znamiona. Na twoich plecach. Mogę je obejrzeć?

Wzruszyłam obojętnie ramionami, obróciłam się i uniosłam koszulkę. Ciaran stanął za mną. Poczułam, że delikatnie przesuwa palcami po moich plecach.

– To jest… – w jego głosie słychać było podziw i niedowierzanie zarazem.

– Co? – zaniepokoiłam się. – Co tam jest?

– Niespotykane. Nic tu nie ma. Tylko dwa małe pieprzyki. Ani śladu smoczych brodawek. Zadziwiające, naprawdę zadziwiające. A jednak jestem pewien, że to czułem…

Ciaran usiadł z powrotem na swoim miejscu. Wstałam. Zegar wiszący na ścianie wskazywał, że lekcja już się skończyła.

– Muszę już iść. Lee będzie się zastanawiał, co się ze mną dzieje. Co mam mu powiedzieć? Na pewno będzie zadawał pytania, po tym jak wyciągnąłeś mnie z klasy na oczach wszystkich.

Ciaran też się podniósł, podszedł do kredensu stojącego pod ścianą i wyjął coś z szuflady. Wręczył mi małe zawiniątko.

– Daj mu to. Znalazłem to przy zamku Urquhardt, kiedy prowadziłem śledztwo w sprawie śmierci Monahana. Dotychczas trzymałem to w tajemnicy.

Rozwinęłam paczuszkę.

– Czy to skorupka jaja? – Nieufnie przyjrzałam się zawartości paczki. Przedmiot był ciężki. Ważył mniej więcej tyle co spodek do filiżanki, ale miał wielkość wizytówki. Wnętrze było niesamowicie gładkie w dotyku, a zewnętrzna strona miała kolor szaroniebieski, z typowymi dla skorup jajek maleńkimi pęknięciami. Tylko po tym i po wyszczerbionych brzegach poznałam, że kiedyś było to jajko.

Ciaran skinął głową.

– Tak, to skorupka jajka. Ale nie pochodzi od żadnego występującego w naturze gada ani ptaka. To skorupka po smoczym jaju.

Spojrzałam na niego bezradnie.

– Nie mówiłeś mi kiedyś przypadkiem, że urodziłeś się tak jak ludzie?

– Zgadza się. I o to właśnie chodzi. Jesteśmy smoczymi dziećmi. Rodzimy się tak jak wszyscy ludzie, ale mamy w sobie gen smoka. Dopiero pod koniec okresu dojrzewania smocza natura zaczyna brać górę. Nawet sam Fafnir dopiero w pewnym wieku przeobraził się z człowieka w smoka. A my wszyscy jesteśmy potomkami Fafnira.

– Wiem. Powiedział mi o tym smok z Groty Fingala. Wiem zresztą, jak się nazywa. Raik. Reggie Raik. Nie mówiłeś wcześ­niej, że zawsze spotykacie się incognito?

Ciaran prychnął z pogardą.

– Szukałaś tego nazwiska w internecie? To pseudonim. Raik oznacza „dym”.

– Skąd wiesz? – zapytałam zdumiona.

– Tak się nazywał mój dziadek w Irlandii.

Och. No, w takim razie musiał wiedzieć. Znowu wlepiłam wzrok w skorupkę, którą trzymałam w ręku.

– Co dokładnie mam powiedzieć Lee?

Ciaran westchnął.

– Wyjaśnił mu, że znalazłem tę skorupę dopiero teraz. W środku było twoje imię.

Moje imię? Zaalarmowana jeszcze raz obejrzałam skorupkę ze wszystkich stron. Nic nie zauważyłam.

– Starłem je – przyznał Ciaran. – Niech Lee przekaże skorupkę radzie królewskiej. Możesz mu powiedzieć, że w środku było twoje imię.

Odetchnęłam z ulgą. Gdyby rada królewska skojarzyła moje imię z kolejnym morderstwem, byłoby już po mnie.

– Właśnie – potwierdził Ciaran, który znowu czytał mi w myślach. – Ale Lee powinien wiedzieć. Przynajmniej o tym. Zachowa to dla siebie, a jednocześnie zrozumie, dlaczego chciałem porozmawiać z tobą na osobności. Tylko nie wspominaj o tym, co widziałaś w mojej piwnicy. Potrafisz ukryć przed nim swoje myśli?

Przełknęłam ślinę. Jak dotąd udawało mi się wyprzeć wszelkie myśli o tamtym dniu. Ale teraz, po tej rozmowie, wspomnienia powróciły z podwójną mocą. Były niepokojąco realne i zdałam sobie sprawę, że nie mogę ich już dłużej spychać do podświadomości.

– Nie wiem – powiedziałam cicho. „Ale zrobię, co w mojej mocy”, dodałam w myślach.

Ciaran powoli pokiwał głową.

– Dzięki.

Stanęłam w drzwiach i zawahałam się chwilę. Wyglądał tak… bezradnie. Nagle zdałam sobie sprawę, jak ciężki był jego los. Nie mógł się nikomu zwierzyć. Musiał żyć z tym ciężarem na zawsze. A „zawsze” w rozumieniu smoków i elfów mogło trwać naprawdę bardzo, bardzo długo.

– Co się dzieje, Felicity? O czym myślisz? – Ciaran podniósł głowę i spojrzał na mnie.

Sprawiał wrażenie takiego zagubionego i nieszczęśliwego. Ten twardy Ciaran, zawsze taki silny i wyniosły, którego dotychczas nikt i nic nie potrafiło wyprowadzić z równowagi.

Nabrałam powietrza i powiedziałam przesadnie oskarżycielskim tonem:

– Wiesz co, Ciaran, jeśli chodzi o postaci z baśni, to zawsze marzyłam o przystojnym, seksownym wampirze. Coś jak Edward Cullen albo Damon Salvatore. A co mi się trafiło? Przerośnięte gady i aroganci ze spiczastymi uszami.

Na te słowa na twarzy Ciarana pojawił się uśmiech.

– Nie powiesz chyba, że nie jesteśmy seksowni. Mam ci przypomnieć o tej grze, którą urządziliście sobie na mojej lekcji?

Zmarszczyłam czoło. Ciaran wyjątkowo drażliwie zareagował na tamtą grę. Założyłam się z moją paczką, że za każdym razem, kiedy on wypowie słowo „tortury”, ja krzyknę „sexy”. Ciaran nie uznał tego za zabawne. Wręcz przeciwnie.

– Proszę bardzo. Myślałam, że nie wolno mi o tym wspominać.

Ciaran uśmiechnął się szeroko.

– Ty i twój niewyparzony język. Przepraszam za tamto porwanie w Germanii. Wynagrodzę ci to.

Uniosłam brew, oglądając paznokcie.

– Mam nawet pomysł, co mógłbyś dla mnie zrobić.

Ciaran spojrzał na mnie uważnie.

– Zamieniam się w słuch.

– Nigdy więcej odsiadek! Poza tym nie miałabym nic przeciwko jeszcze jednej wizycie w rzymskich łaźniach.