Pandemonium - ebook

TERAZ

Leżymy z Aleksem na kocu w ogrodzie przy Brooks Street 37. Drzewa wydają się większe i ciemniejsze niż zazwyczaj. Liście są niemal czarne, splecione z sobą tak gęsto, że zasłaniają niebo.

– To raczej nie jest najlepszy dzień na piknik – oznajmia Alex i właśnie wtedy uświadamiam sobie, że coś w tym jest, bo nawet nie tknęliśmy przyniesionego jedzenia. Koło koca leży koszyk pełen nadgniłych owoców, obleziony rojem małych czarnych mrówek.

– Dlaczego nie? – pytam. Leżymy oboje na plecach, wpatrzeni w plątaninę liści nad naszymi głowami, gęstą jak mur.

– Ponieważ pada śnieg – odpowiada Alex ze śmiechem. I znowu stwierdzam, że ma rację. Wokół nas wirują płatki śniegu barwy popiołu. Do tego jest zimno. Mój oddech zamienia się w kłęby pary, więc przyciskam się do Aleksa, próbując się ogrzać.

– Daj mi rękę – mówię, jednak on nie reaguje. Próbuję się wtulić w zagłębienie między jego ramieniem a piersią, ale jego ciało jest sztywne, twarde. – Alex, daj spokój. Zimno mi.

– Zimno mi – powtarza za mną, a jego usta, sine i spękane, ledwo się poruszają. Wpatruje się w liście nieruchomym wzrokiem.

– Spójrz na mnie – mówię, ale on nie odwraca głowy, nie porusza powiekami, jego ciało ani drgnie. Zaczyna we mnie wzbierać paniczny lęk, w głowie słyszę histeryczny głos: „Coś jest nie tak, coś jest nie tak!”, więc podnoszę się i kładę rękę na piersi Aleksa, która okazuje się zimna jak lód. – Alex – mówię, a potem krzyczę: – Alex!

– Leno Morgan Jones!

Wracam do rzeczywistości przy wtórze stłumionych chichotów.

Pani Fierstein, nauczycielka fizyki w klasie maturalnej szkoły Quincy Edwards High School dla dziewcząt w Brooklynie, spogląda na mnie surowym wzrokiem. To trzeci raz w tym tygodniu, kiedy zasnęłam na jej lekcji.

– Skoro temat stworzenia naturalnego porządku wydaje ci się zbyt nużący – oświadcza – proponuję wycieczkę do gabinetu dyrektorki, może to cię obudzi.

– Nie! – protestuję głośniej, niż zamierzałam, wywołując kolejną serię chichotów.

Zaczęłam naukę w tym liceum zaraz po przerwie zimowej – nieco ponad dwa miesiące temu – a już przypięto mi etykietkę klasowego świra. Ludzie unikają mnie, jak gdybym była chora – jak gdybym była chora na tę chorobę.

Gdyby tylko wiedzieli...

– To twoje ostatnie ostrzeżenie, panno Jones – mówi pani Fierstein. – Zrozumiano?

– Obiecuję, że więcej się to nie powtórzy – odpowiadam, starając się przybrać skruszoną minę. Odsuwam od siebie wspomnienie koszmaru, odsuwam myśli o Aleksie, o Hanie, o mojej dawnej szkole. Jak najdalej, tak jak mnie nauczyła Raven. Moje dawne życie umarło.

Pani Fierstein rzuca mi jeszcze jedno spojrzenie – które, jak mniemam, miało wzbudzić we mnie strach – po czym odwraca się w stronę tablicy i wznawia swój wykład o boskiej energii elektronów.

Dawna Lena panicznie by się bała takiej nauczycielki jak pani Fierstein. Jest stara, złośliwa i wygląda jak skrzyżowanie żaby z pitbullem. Jest jedną z tych osób, które sprawiają, że remedium wydaje się zbędne – nie można sobie wyobrazić, by była zdolna do miłości nawet bez zabiegu.

Ale dawna Lena również umarła.

Pogrzebałam ją.

Zostawiłam ją za tamtym ogrodzeniem, za ścianą dymu i ognia.