Pawana - ebook

PROLOG

pro­log

W cie­pły lip­cowy wie­czór roku tysiąc pięć­set osiem­dzie­sią­tego ósmego w kró­lew­skim pałacu Gre­en­wich w Lon­dy­nie pewna kobieta umie­rała od kul, postrze­lona przez zabójcę w brzuch i pierś. Twarz ran­nej była pomarsz­czona, zęby sczer­niałe, a bli­skość śmierci nie przy­dała jej god­no­ści, jed­nak jej ostat­nie tchnie­nie wywo­łało echa, które wstrzą­snęły pół­kulą pół­nocną. Zabra­kło bowiem Elż­biety Pierw­szej, kró­lo­wej wiesz­czek, naj­więk­szej wład­czyni Anglii…

Wście­kłość Angli­ków nie miała gra­nic. Wystar­czyło słowo, szept; mło­kos nie­spełna rozumu roz­szar­pany przez tłum powo­łu­jący się na bło­go­sła­wień­stwo papieża. Angiel­scy kato­licy, dopro­wa­dzani do ruiny przez podatki, na­dal opła­ku­jący kró­lową Szko­tów, jesz­cze pamię­ta­jący krwawe powsta­nie pół­nocne, musieli się zmie­rzyć z nowymi pogro­mami. Nie­chęt­nie, w samo­obro­nie, pod­nie­śli broń prze­ciwko swoim współ­ziom­kom, gdy pożoga wznie­cona przez masa­kry Wal­sin­ghama roz­sze­rzyła się na cały kraj, a świa­tła latarni ostrze­gaw­czych wymie­szały się z ponu­rym bla­skiem _auto da fé_.

Nowina się roze­szła; doszła do Paryża, do Rzymu, do Esco­rialu, oso­bli­wej twier­dzy, w któ­rej Filip II roz­my­ślał o swo­jej wypra­wie na Anglię. Wie­ści o kraju roz­dar­tym i podzie­lo­nym dotarły do wiel­kich stat­ków Armady, które mijały wła­śnie przy­lą­dek Lizard, prąc na spo­tka­nie z armią Parmy, by wraz z nią doko­nać inwa­zji na wybrzeże fla­mandz­kie. Przez jeden dzień, pod­czas gdy Medina-Sido­nia prze­mie­rzał pokłady San Mar­tina, losy świata ważyły się na szali. Gdy w końcu powzięto decy­zję, jeden po dru­gim gale­ony, karaki, galery i ocię­żałe holki skrę­ciły na pół­noc ku lądowi. W stronę Hastings i pra­sta­rego pola bitwy San­tla­che, gdzie już raz przed wie­kami prze­to­czyło się koło histo­rii. Powstały zamęt zakoń­czył się osa­dze­niem Filipa na tro­nie angiel­skim. We Fran­cji zwo­len­nicy Gwi­zju­szy, pod­bu­do­wani zwy­cię­stwami po dru­giej stro­nie Kanału, wresz­cie pozbyli się osła­bio­nej dyna­stii Wale­zju­szów. Wojna trzech Hen­ry­ków zakoń­czyła się trium­fem Ligi Świę­tej, a Kościół odzy­skał dawną potęgę.

Dla zwy­cięzcy łupy. Po umoc­nie­niu się wła­dzy Kościoła kato­lic­kiego młody naród Wiel­kiej Bry­ta­nii oddał swoje woj­ska w służbę papie­żom: roz­gro­mił nider­landz­kich pro­te­stan­tów, osła­bił nie­miec­kie mia­sta-pań­stwa w dłu­go­trwa­łych woj­nach lute­rań­skich. Miesz­kańcy kon­ty­nentu pół­noc­no­ame­ry­kań­skiego pozo­stali pod wła­dzą Hisz­pa­nii. Cook zatknął w Austra­la­zji kobal­tową flagę tronu Pio­tro­wego.

W samej Anglii, w kraju na pół sta­ro­żyt­nym, na pół nowo­cze­snym, podzie­lo­nym jak w pra­daw­nych cza­sach barie­rami języka, klasy i rasy, na­dal stra­szyły prze­żytki śre­dnio­wie­cza. Całe mile nie­prze­by­tych lasów sta­no­wiły schro­nie­nie dla istot z innej epoki. Dla nie­któ­rych minione lata były cza­sami speł­nie­nia, osta­tecz­nego wyko­na­nia Bożego planu; dla innych nastał nowy mroczny wiek, pełen stwo­rzeń mar­twych i takich, o któ­rych lepiej zapo­mnieć: niedź­wie­dzi, pum, strasz­nych wil­ków i wiesz­czek.

Przede wszyst­kim jed­nak dłu­gie ramię papieży karało i nagra­dzało. Kościół Woju­jący stał się naj­wyż­szą wła­dzą. Jed­nak w poło­wie dwu­dzie­stego wieku zaczęły się sze­rzyć groźne pomruki nie­za­do­wo­le­nia. W powie­trzu znowu wyczu­wało się bunt…