Pięć i pół śmierci - ebook

Rozdział 1

Obce siostry

22 sierpnia 2022, Bielsko-Biała

Nie lubiła chodzić wytyczonymi ścieżkami. Nigdy tego nie robiła i nie widziała powodu, dla którego miałaby na starość zmieniać swoje przyzwyczajenia. Teraz także zeszła ze żwirowej alejki będącej przedłużeniem ulicy Jana Kazimierza i zmierzając w stronę niedużego zagajnika dochodzącego do ulicy Siewnej, minęła ogródki działkowe i kilka budynków jednorodzinnych. Jak zwykle zlekceważyła ostrzeżenia córki o zagrożeniach związanych z samotnymi wyprawami, uważała bowiem, że mimo swoich osiemdziesięciu trzech lat ma lepszą kondycję niż niejedna trzydziestolatka, a zgwałcenie w tym wieku już jej nie grozi.

Maleńki towarzysz codziennych wypraw miał prawdo­podobnie takie samo zdanie, gdyż poparł decyzję Klementyny Draski krótkim szczeknięciem. Jakiś czas dreptał kornie przy nodze, wkrótce jednak zaczął odbiegać, oddając się z zapałem eksploracji doskonale znanego terenu. Draska przyjęła to z uśmiechem.

– Myślisz, że od wczoraj pojawiło się tutaj coś nowego?

Papillon o biało-rudo-czarnym umaszczeniu nie odpowiedział, tylko ponownie zniknął jej z oczu, tym razem na dłużej. Klementyna przeszła skrajem zagajnika jeszcze jakieś dziesięć metrów, nim uświadomiła sobie, że nieobecność pupila trwa nieco zbyt długo. Przystanęła i rozejrzała się, nigdzie go jednak nie zauważyła.

– Gdzie on znowu polazł? – sarknęła pod nosem, głoś­no zaś zawołała: – Rambo! Rambo, wracaj!

Odpowiedziało jej szczekanie, które po chwili przeszło w żałosne skomlenie. Nie przybliżało się, toteż Draska natychmiast zawróciła i weszła głębiej między drzewa w miejscu, gdzie pies ją opuścił. Szła, kierując się popiskiwaniem, aż natrafiła na jakieś krzewy, z każdym krokiem zdające się rosnąć gęściej.

– Gdzież tę małą cholerę znowu poniosło? – utyskiwała.

Tym razem skomlenie rozległo się całkiem blisko, mimo to nadal nie mogła nigdzie dojrzeć zguby. Naraz tuż przed nią pojawiła się wielka kępa jeżyn. Zamierzała ją ominąć, gdy coś w niej się poruszyło, a chwilę później mały kłębek futra wydał z siebie kolejny rozpaczliwy pisk.

– O święty Jacku z pierogami! – jęknęła Draska na widok kolczastych pędów wplątanych w skołtunioną sierść. – Jak mam cię stamtąd wydostać, ty głupolu?

Zanim zdołała uwolnić psa z pułapki, ostre kolce zarysowały na jej dłoniach plątaninę głębokich zadrapań. Pochylone plecy protestowały dotkliwym bólem przeciwko pozycji wymuszonej okolicznościami. Wreszcie ostatnia gałązka została wyplątana z gęstego futerka i Klementyna przytuliła pupila do piersi.

– Od teraz będziesz chodził na smyczy – odgrażała się, lecz w jej głosie nie było gniewu, tylko ulga.

Wychodząc wolno z jeżynowej pułapki, ostrożnie odchylała pędy, i z pewnością dlatego zauważyła czerwonawe plamy na kilku liściach. Pomyślała, że widocznie nie tylko Rambo dał się złapać, i ruszyła w stronę pieńka po ściętym drzewie. Przysiadłszy, najpierw dokładnie obejrzała psa, a gdy nie dopatrzyła się żadnych obrażeń, wyjęła chusteczkę higieniczną i owinęła nią prawą rękę. Rana na niej była dość głęboka i nadal krwawiła; najwyraźniej kolec przeciął jakieś naczynko krwionośne.

– Po kiego grzyba właziłeś w te chaszcze? Co tu zobaczyłeś?

Pupil chyba zrozumiał, bo w odpowiedzi szczeknął kilka razy i przekrzywił głowę. Pani nie zareagowała, szczeknął więc ponownie, potem zastrzygł stojącymi, wielkimi uszami porośniętymi gęstym, zwisającym futerkiem. Kształtem przypominały skrzydła motyla, czemu rasa papillon zawdzięczała swoją nazwę.

Dopiero wówczas Klementyna również spojrzała w tamtym kierunku. W pierwszej chwili niczego nie zobaczyła, dopiero gdy wzrok przyzwyczaił się do słońca migoczącego między gałęziami, zauważyła poruszane wiatrem ciało.

– O mój Boże!

Błyskawicznie znalazła się przy wisielcu, lecz wystarczył rzut oka na widoczne między paskami sandałów sino-wiśniowe palce stóp, by się zorientowała, że na ratunek od dawna jest za późno. Taki młody. Miał przed sobą całe życie. Czemu wybrał śmierć? – zastanawiała się, wstukując numer alarmowy.

22 sierpnia 2022, Czechowice-Dziedzice

Nie zamierzała jej dłużej szukać. To było ostatnie, co mog­łoby przyjść Zycie Zakrzyckiej do głowy; życie już dawno ją nauczyło, że nic na siłę. Zmuszanie kogokolwiek do zrobienia czegoś, czego nie chciał zrobić, lub zaniechania czynności, którą pragnął wykonać, rzadko kiedy przynosiło coś więcej prócz rozczarowania.

To stało się całkowicie przypadkiem. Szła, a właściwie wlokła się w stronę przystanku autobusowego i rozmyślała o tym, jak wszystko niespodziewanie się popieprzyło. Z naprzeciwka nadciągała grupka, wśród której zauważyła młodą kobietę pchającą potrójny dziecięcy wózek. Pozostałych ludzi miała gdzieś, ale wpojone jej przez rodziców zasady nakazywały pomóc ciężarnym i matkom z małymi dziećmi, przesunęła się więc na skraj chodnika, by umożliwić kobiecie swobodny przejazd. I to był błąd, bo dosłownie kilka sekund później przejeżdżający zbyt blisko krawężnika samochód ochlapał jej jasne dżinsy wodą z kałuży pozostałej po porannym deszczu.

O ty, kurwa, gnoju! Co za cham, nawet się nie zatrzymał, kutas jeden! Wściekła na bezmyślnego kierowcę, jeszcze przez jakiś czas rzucała w myślach pod jego adresem różne inwektywy zaczerpnięte z bogatego słownika ojczyma, nim zaczęła gorączkowo ścierać ciemne zacieki z przemoczonych nogawek. Chusteczka już po kilku pociągnięciach zamieniła się w brudne strzępki i dopiero wtedy dotarło do dziewczyny, że to daremny trud. Spodnie były zbyt mokre, a manewry z chusteczką tylko pogorszyły sprawę – przedtem nogawki jedynie pociemniały w wyniku spotkania z brudną wodą, teraz natomiast zostały dodatkowo upstrzone szarobiałymi punkcikami.

Zastanawiając się, gdzie mogłaby je wyprać, ciągle jeszcze schylona, ruszyła do przodu. W tej samej chwili przywaliła w coś głową tak mocno, że odrzuciło ją w tył. W dalszym ciągu walczyła o utrzymanie się na nogach, machając przy tym rękami niczym wiatrak śmigłami pod naporem zawieruchy, gdy usłyszała pełen złości głos, ewidentnie należący do kobiety:

– Uważaj, jak chodzisz, ślepoto!

– Przepraszam panią… – wybąkała Zyta z pokorą uaktywniającą się zawsze, gdy ktoś miał do niej pretensje. Najczęściej bezzasadne, ale to nie miało nic do rzeczy, taka już była. Gdyby zaszła potrzeba, przeprosiłaby nawet za wprowadzenie Polskiego Ładu i za wojnę w Ukrainie. Nienawidziła się za to, niestety nie umiała inaczej.

Udało jej się wreszcie wygrać z tą wredną, złośliwą grawitacją, pozwoliła więc śmigłom opaść wzdłuż ciała. Potem popatrzyła na siedzącą na chodniku ofiarę własnej nieuwagi i aż zamarła, ujrzawszy jej twarz.

Kobieta wyglądała tak jak Zyta.

Oczywiście nie było to dokładne podobieństwo, już przy pobieżnym oglądzie rzucały się w oczy pewne różnice, takie jak tusza czy kolor włosów. Ktoś bardziej spostrzegawczy naliczyłby ich więcej, chociażby kształt brwi lub wykrój ust, jednak mniej wprawny obserwator orzekłby zapewne, że kobiety są identyczne.

Zyta stanęła nad nią w milczeniu, skonsternowana, nie wiedząc, jak powinna się zachować. No bo co to miało być? Przypadek? Zrządzenie losu? Nie wierzyła w cuda, a to zdarzenie tylko do takich musiałoby się zaliczać, gdyby faktycznie siedząca na chodniku dziewczyna była Anną. Szukała jej przez blisko rok, ale nie natrafiła na żaden ślad i w końcu się poddała, bo nie miała dość czasu ani pieniędzy, a gdy umarła mama, zabrakło też motywacji. Wszak robiła to wyłącznie na jej prośbę; Zakrzyckiej osobiście było wszystko jedno, czy poszukiwania zakończą się sukcesem.

A teraz nagle Anna miałaby się odnaleźć? Tak sama z siebie, bez wysiłku ze strony Zyty, bez żadnych starań? Ale wyglądało na to, że rzeczywiście się znalazła, a Zakrzycka wślepiała się w nią z pustką w głowie. Gdybyż przynajmniej zdziwiła się na widok twarzy tak bardzo podobnej do jej własnej, ale dziewczyna nie zauważyła niczego świadczącego o bodaj cieniu zainteresowania. Mimo to na wszelki wypadek postanowiła się upewnić. Ona mogła nic o niej nie wiedzieć, toteż taka wiadomość byłaby z pewnością jak cios między oczy. Zyta nie chciała jej spłoszyć, spytała więc ostrożnie:

– Czy ty jesteś Anna? Anna Żuraw?

– Nie! – warknęła tamta ze złością kompletnie nieprzystającą do niewinnego pytania i dodała: – Mam na imię Julitta.

Zważywszy na fakt, że Zyta spytała ją o kogoś zupełnie innego, ostatnia informacja była całkowicie zbędna, tak samo jak agresywny ton, którym ją przekazano. Nieznajoma podniosła się już z chodnika i Zakrzycka mogła ocenić, że obca jest od niej minimalnie wyższa. Figurę miała doskonałą, z tymi bujnymi krągłościami, których dziewczyna zawsze zazdrościła koleżankom obficiej obdarowanym przez los.

– Przepraszam, z kimś cię pomyliłam.

Znowu to cholerne przepraszam. Kurwa mać, czy ja zawsze muszę być taką uprzejmą, grzeczną aż do porzygu ciućmą, którą każdy może bezkarnie dojeżdżać? Niedługo zacznę przepraszać nawet wtedy, gdy ktoś mi nasra na głowę! – wściekała się Zyta w myślach, chociaż dobrze wiedziała, że nie stać jej na nic więcej.

Tyle razy sobie obiecywała, że koniec z tym, i przysięgała, że nie będzie dłużej robić za podnóżek i chłopca do bicia w jednym. Cóż z tego, skoro wystarczył cień niezadowolenia na czyjejś twarzy, a już kładła uszy po sobie, zamiast porządnie obsobaczyć delikwenta. Zwyczajnie nie umiała się odgryźć i nawet całkiem niewinna „cholera” nie mogła jej przejść przez gardło, a co dopiero te wszystkie jędrne bluzgi, którymi z upodobaniem się posługiwała. Niestety zawsze jedynie w myślach.

Wyminęła Julittę (przez dwa „t”, co tamta wyraźnie podkreśliła, gdy podawała swoje imię) i powlokła się w stronę przystanku, choć równie dobrze mogłaby iść w kierunku przeciwnym. I tak zmierzała donikąd. Uszła nie więcej niż pięć metrów, gdy usłyszała za sobą nawykły do wydawania poleceń głos:

– Zaczekaj!

Jednocześnie jej uszu dobiegł stukot obcasów i chociaż jak zwykle usłuchała, poczuła satysfakcję, że Julitta musiała za nią pobiec. Ta po kilku sekundach zrównała się z Zakrzycką i przytrzymała ją za rękę.

– Masz na imię Zyta, prawda?

Zaskoczenie było tak wielkie, że jedyne, na co Zakrzycka umiała się zdobyć, to bezmyślne kiwnięcie głową. Przedtem była całkowicie pewna, że Julitta nigdy o niej nie słyszała, i teraz najzwyczajniej w świecie odjęło jej mowę. Dopiero po chwili zdobyła się na w miarę inteligentną odpowiedź:

– Owszem. Czemu pytasz?

– Bo chyba coś nas łączy, choć na mój gust wydaje się to niemożliwe.

Zyta czuła na sobie jej taksujące, pełne wyższości spojrzenie i po raz pierwszy w życiu zdobyła się na odrobinę asertywności.

– To wszystko? – spytała chłodno. – W takim razie cześć. Trochę się spieszę, więc wybacz, że nie padam przed tobą na kolana.

Julitta zachichotała i to był pierwszy ludzki odruch, jaki Zyta u niej zauważyła.

– Sorry, chyba źle zaczęłam, ale to skutek szoku. Spotkanie z tobą po prostu zbiło mnie z nóg.

Uśmiechnęła się, a Zyta w tym uśmiechu rozpoznała kobietę ze zdjęcia. Siebie także, co sprawiło, że nagle przeszła jej cała złość.

– Rozumiem, w końcu nie na co dzień spotyka się nieznaną dotąd siostrę.

To jednak prawda, że właśnie życie pisze najdziwniejsze scenariusze. Gdyby podobne sceny znalazły się w jakiejś książce, Julitta uznałaby, że autora zdrowo poniosła wyobraźnia i z pewnością rzuciłaby owym dziełem w kąt, gdyż nigdy nie miała cierpliwości do czytania nieprawdopodobnych historyjek.

Niektórzy poświęcają połowę życia i niewyobrażalne wręcz pieniądze na odszukanie zaginionych krewnych. Nigdy nie potrafiła pojąć zasadności takich działań. W końcu skądś się wzięło powiedzenie, że z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciach. Minęło już dwadzieścia siedem lat od chwili, gdy rozdzielono ją z młodszą siostrą, ale jeżeli Julitta kiedykolwiek za nią tęskniła, to w ogóle tego nie pamiętała. Dlatego wcale jej nie zależało na ponownym spotkaniu i kultywowaniu rodzinnych więzi, tymczasem odnalazła ją bez żadnych starań, zupełnie przypadkiem.

Zyta Zakrzycka. Tak się teraz nazywała – i było to wszystko, czego Julitta się o niej dowiedziała. Nie żeby chciała wiedzieć więcej. Nie interesowało jej, z kim Zyta mieszka, jakie szkoły pokończyła i czy gdzieś pracuje. Było jej to zupełnie obojętne.

Po pierwszym szoku, kiedy zobaczyła, że tak bardzo są do siebie podobne, zamierzała spuścić ją po brzytwie, nie przyznać się do pokrewieństwa. Od razu zauważyła, że choć siostra wygląda schludnie i ma nawet w sobie pewien rys elegancji, jej odzież to zwykła taniocha, a włosy chyba nigdy nie widziały fryzjera. Tego jeszcze brakowało, żeby siostrzyczka brała mnie na litość i faszerowała łzawymi historyjkami, by później prosić o wsparcie – przemknęło Julitcie przez myśl i to sprawiło, że kobieta aż się wzdrygnęła na wspomnienie tego, co dopiero kilka lat temu zdołała ukrócić.

Dopiero gdy Zyta już odchodziła, Julitcie przyszło na myśl, że mogłaby ją wykorzystać do definitywnego pozbycia się problemu. Ułożywszy błyskawicznie plan działania, pobiegła za siostrą, wołając, żeby zaczekała, a później zaprosiła ją na kawę i teraz siedziały naprzeciwko, obserwując się wzajemnie. Boże mój, cóż za melepeta z tej dziewuchy! Julitta widziała jak na dłoni, że Zyta chce zapytać o milion rzeczy, ale tylko gapiła się na siostrę jak cielę na malowane wrota i nerwowo wykręcała palce. Widocznie mamusia jej powiedziała, że nieuprzejmie jest wypytywać.

– Szukałaś mnie?

By przerwać ciszę, która zaczęła już ją drażnić, Julitta zainicjowała rozmowę. Gotowa była się założyć, że siostra natychmiast zaleje ją potokiem słów, jednakże Zyta odezwała się po dość długim czasie, w dodatku tylko jednym słowem:

– Szukałam.

Znowu zamilkła, a Julittę zaczął ogarniać coraz większy gniew. To ona miała milczeć, a Zyta pytać i w napięciu czekać, aż siostra raczy jej odpowiedzieć! Powinnam wstać i wyjść niby to do toalety, a tak naprawdę opuścić lokal. Ciekawe, jak by się zachowała, gdy wreszcie by do niej dotarło, że została sama przy stoliku? Rozbeczałaby się i uciekła czy raczej zostałaby jeszcze jakiś czas, demonstrując sztucznie nonszalancką minę?

Przez mniej więcej minutę Julitta bawiła się tą myślą, rozważając, które rozwiązanie jest bardziej prawdopodobne. Wyszło jej, że pierwsze. Ogromnie ją korciło, żeby to sprawdzić, na szczęście w porę wrócił rozsądek. Wszak nie zaprosiła tu siostry dla rozrywki. Odgrywała w błyskawicznie wymyślonym planie istotną rolę, Julitta nie mogła więc jej do siebie zrażać. Przypuszczalnie po raz pierwszy w całym swoim żałosnym życiu Zyta Zakrzycka była komuś niezbędna.

– Szukałaś Anny Żuraw. – Postarała się, żeby w jej głosie pojawiły się współczucie i żal, a nawet skrucha. – O tym nie pomyślałam, kiedy postanowiłam zmienić personalia. Teraz nazywam się Julitta Żurawińska.

Zyta znowu zwlekała nieco zbyt długo ze skomentowaniem wypowiedzi, ale przynajmniej nie ograniczyła się do jednego słowa.

– Najpierw poszukiwałam Anny Pieniążek, dopiero po pewnym czasie mamie przyszło do głowy, że twoi nowi rodzice mogli ci dać swoje nazwisko. Niestety nie przewidziała, że mogłaś je zmienić.

„Mama”! Po usłyszeniu tego określenia niechęć Julitty zamieniła się w zimną nienawiść. Miała ochotę złapać siostrę za te czarne, gęste kłaki i wyszarpać je co do jednego, a potem tak długo walić jej głową o kant stołu, aż z twarzy zostałaby tylko miazga. Nie umiała pojąć, w czym takie nic jak Zyta miałoby być lepsze od niej. Dlaczego matka wywalczyła odzyskanie wyłącznie młodszej córki, a starszą nie tylko pominęła, ale nawet nie próbowała jej odnaleźć? Ze słów siostry wynikało co prawda, że właśnie Alina Pieniążek sterowała poszukiwaniami, ale wzmogło to jedynie gniew Julitty, bo gdzie matka była przez cały ten czas? Skoro przez dwadzieścia siedem lat nie zainteresowała się pierworodną, to teraz nie jest do niczego potrzebna. Już nie!

Zmrużyła oczy, żeby Zyta nie zobaczyła płonącej w nich nienawiści, i spytała, udając życzliwe zainteresowanie:

– Nadal mieszkasz z rodzicami?

Młodsza z sióstr zgarbiła się jak pod ogromnym ciężarem, na jej obliczu pojawił się wyraz beznadziei. Wyglądała teraz jak kupka nieszczęścia, co starszej sprawiło niekłamaną satysfakcję. Zdołała jednak ukryć prawdziwe uczucia, wiedziała bowiem, że od tej rozmowy zależy powodzenie naprędce ułożonego planu.

– Ojciec zmarł osiem lat temu, a po dwóch latach mama związała się z Andrzejem – odpowiedziała Zyta cicho. – Wydawał mi się w porządku. Przeprowadziłyśmy się do niego, zatrudnił mnie w swojej firmie…

– Dobierał się do ciebie. – Julitta nawet nie próbowała nadać swojej wypowiedzi formy pytania. Na pewno miała rację, zatem po prostu stwierdziła fakt. – Co za świnia! Wiedział, że matka ci nie uwierzy, weźmie jego stronę i każe ci się wynosić. Masz gdzie spać? – zatroszczyła się obłudnie.

Miała ochotę skakać z radości. Szczęście jednak jej nie opuściło, los nadal stał po jej stronie. Zadowolona, że wszystko znakomicie się układa, nie zauważyła miny siostry, wyrażającej kompletne osłupienie.

– Nie bardzo – wyznała Zyta dziwnie zduszonym głosem.

Na to Julitta również nie zwróciła uwagi, zajęta przeżywaniem chwil triumfu.

– No tak. Kasy na wynajęcie mieszkania też pewnie nie masz. Ja ci nie pomogę. – Zaasekurowała się na wszelki wypadek. – Zainwestowałam wszystkie środki i nie mogę ich wycofać przed terminem.

– O nic cię nie prosiłam.

Ostry ton Zyty nieco Julittę zdeprymował, nie spodziewała się po siostrze podobnej asertywności. Zerknęła na nią spod oka, a ujrzany wyraz przygnębienia spowodował natychmiastowy powrót pewności siebie.

– Nie ma się co złościć. Tak tylko powiedziałam, bo trochę mi głupio, że nie mogę ci pomóc. Ale mam pomysł. Nie chciałabyś pojechać do Szczyrku? Wykupiłam tam pobyt w pensjonacie, bo chciałam się zresetować, niestety dzisiaj zadzwonił prezes. Okazało się, że muszę wracać do pracy. A podobno nie ma ludzi niezastąpionych – stwierdziła niby melancholijnie, a w gruncie rzeczy wyłącznie po to, by dopiec Zycie. – Pomyślałam, że mogłabyś pomieszkać tam zamiast mnie.

Na widok zaskoczenia siostry o mało się nie roześmiała, gdyż Zyta jako żywo przypominała jej wyjętego z wody karpia, gdy tak otwierała i zamykała usta. Minęła co najmniej minuta, nim Żurawińska doczekała się odpowiedzi.

– Ale jak to? – spytała w końcu Zyta. – Nie masz zamiaru tam wrócić? Chcesz całkiem zrezygnować? Dla mnie.

– Nie mam innego wyjścia – odpowiedziała Julitta ze smutkiem. – Taka praca, nic nie poradzisz. Na szczęście zakład zwróci mi koszt pobytu, żebym nie była stratna, więc nie jest to żadne wyrzeczenie.

Ostatnie słowa wyraźnie uspokoiły Zytę, która wreszcie zaczęła okazywać jakie takie zainteresowanie.

– A co to właściwie jest w tym Szczyrku? Ośrodek wczasowy czy prywatna kwatera? Nikt się do mnie nie doczepi?

– Czemu miałby się doczepić? – odpowiedziała pytaniem Julitta. – Będziesz tam występować jako ja, a nikt o dokumenty cię nie zapyta, bo już się meldowałam. Z nikim się nie zaprzyjaźniłam, a jesteśmy na tyle do siebie podobne, że nie powinni się zorientować. Inaczej pewnie musiałabyś zapłacić – dorzuciła na wszelki wypadek, żeby ta głupia kretynka się nie wygadała, bo wtedy cały plan trafiłby szlag. – To jak, decydujesz się czy mam zadzwonić i powiedzieć, że rezygnuję?

– Byłabym kompletną debilką, gdybym odrzuciła taką propozycję. Dzięki. Ale mam nadzieję, że nie robisz tego, żeby mi pomóc? – upewniała się Zyta i nadspodziewanie twardo dodała: – Nie potrzebuję łaski.

Żurawińska wygięła wargi w niezbyt udanej imitacji przyjaznego uśmiechu.

– No coś ty! Nie bądź głupia. Czy ja wyglądam na Matkę Teresę? Nic na tym nie tracę, przecież mówiłam, że zakład mi zwróci kasę za pobyt.

– Nie będą żądać jakiejś podkładki?

– Ależ z ciebie piczka-zasadniczka – westchnęła Julitta. – Oczywiście, że chcą podkładkę. I dostaną, mam przecież rachunek za pobyt. I błagam cię, nie mów mi, że to oszustwo. Oni mają dość szmalu, żeby zafundować pracownikowi mały relaks, a z mojej strony będzie to mała zemsta za przerwanie mi urlopu.

Koniec końców siostra odpuściła i nie wysunęła dalszych zastrzeżeń. Na swoje szczęście, bo Julitcie kończyła się już cierpliwość. Mogły wreszcie przejść do uzgodnienia szczegółów istotnych dla Żurawińskiej, która nie zamierzała niczego zostawiać przypadkowi. Z lektury kryminałów wyniosła wiedzę, że przestępcy najczęściej wpadali z powodu własnego niedbalstwa. Nie myślała iść w ich ślady.

– Zostaw. Nie chcę twoich pieniędzy, na kawę jeszcze mnie stać. – Zyta zdecydowanie odsunęła rękę usiłującą wsunąć jej stuzłotowy banknot.

– Okej, nie ma się co tak rzucać. Jak mówiłam, posiłki i nocleg masz opłacone, ale dobrze by było, gdybyś pokazała się od czasu do czasu również w kawiarni i w ogóle w pensjonacie. Bo jeszcze ktoś pomyśli, że umarłam w łóżku albo co.

Zakrzycka zachichotała.

– Wyobraziłam sobie minę pokojówki po tym, jak by weszła do pokoju i odkryła, że w łóżku są zwłoki.

Julitta nie podzielała rozbawienia siostry. Nie grzeszyła nadmiarem poczucia humoru, a tego typu żarty uważała za wyjątkowo niesmaczne, zwłaszcza teraz, gdy planowała wprowadzić w życie obmyślony przed kilkunastoma minutami scenariusz. Czym prędzej zmieniła temat.

– Spotkamy się w piątek w południe w lodziarni. – Wymieniła nazwę lokalu, następnie powtórzyła to zdanie jeszcze dwa razy, niepewna, czy ta głupia gęś wszystko zrozumiała. Strzeżonego Pan Bóg strzeże. – Tylko pamiętaj, że nie możesz się wymeldować. Ja przyjdę do pensjonatu koło trzynastej, spokojnie wypiję kawę, spakuję się i dopiero wtedy oddam klucz. Zdzwonimy się po powrocie i pogadamy. Zapisz mi na kartce swój numer. – Ujrzawszy zdziwienie siostry, czym prędzej wyjaśniła: – Utopiłam telefon w wannie, a nowego nie opłaca się kupować, bo awansowałam, co się wiąże z nową komórką i nowym numerem. Dostanę go za tydzień, wtedy do ciebie zadzwonię.

Wrzuciła niedbale świstek z numerem telefonu Zyty do torebki i stwierdziwszy, że jest już spóźniona, wybiegła z lokalu. Spotkanie obcych sobie sióstr dobiegło końca.