Pięć Królestw. Łupieżcy niebios. Tom 1 - ebook

ROZDZIAŁ 1. HALLOWEEN

Aby przebić się przez tłum na korytarzu, Cole musiał ominąć wojownika ninja, wiedźmę, pirata i gnijącą pannę młodą. Przystanął, kiedy pomachał do niego smutny klaun w prochowcu i filcowym kapeluszu.

– Dalton?

Przyjaciel Cole’a potwierdził skinieniem głowy i się uśmiechnął. Dziwnie to wyglądało, bo na twarzy miał namalowane usta wygięte w smutną podkówkę.

– Ciekaw byłem, czy mnie poznasz.

– Nie było łatwo – odparł Cole.

Odetchnął z ulgą, gdy zobaczył, że jego najlepszy kumpel też przyszedł w wymyślnym przebraniu. Bał się, że sam trochę przesadził ze strojem. Stali teraz obaj na środku korytarza. Po obu stronach mijały ich dzieci. Niektóre przebrały się na Halloween, inne – nie.

– Jesteś gotowy na zbieranie cukierków? – zapytał Dalton.

Cole się zawahał. Zdali już do szóstej klasy, więc trochę się martwił, że są za duzi na to, żeby chodzić od drzwi do drzwi. Nie chciał wyglądać jak przedszkolak.

– Słyszałeś o nawiedzonym domu przy Wilson Avenue?

– O tym, w którym urządzili uliczkę strachów? – upewnił się Dalton. – Podobno są tam żywe szczury i węże.

Cole przytaknął skinieniem głowy.

– Słyszałem, że gość, który wprowadził się do tego domu, jest ekspertem od efektów specjalnych. Chyba pracował przy dużych produkcjach. Może to tylko plotki, ale podobno jest tam super. Trzeba to sprawdzić.

– Jasne, ja też jestem ciekaw – zgodził się Dalton. – Ale nie chcę, żeby ominęło mnie zbieranie cukierków.

Cole zastanowił się przez chwilę. Rzeczywiście w zeszłym roku widział, że po okolicy chodziło paru szóstoklasistów. Niektórzy wyglądali nawet na jeszcze starszych. Poza tym czy to ma jakieś znaczenie, co pomyślą inni? Skoro ludzie rozdają cukierki za darmo, to czemu z tego nie skorzystać. Obaj i tak byli już przebrani.

– Dobra. Możemy ruszyć wcześniej.

– Pasuje.

Zabrzmiał pierwszy dzwonek. Za chwilę miała się zacząć lekcja.

– Widzimy się potem – pożegnał się Cole.

– Na razie.

Cole wszedł do klasy i zauważył, że Jenna Hunt już siedzi w ławce. Starał się o niej nie myśleć. Lubił ją, ale nie w ten sposób. Jasne, dawniej ożywiał się i denerwował, gdy tylko pojawiała się w pobliżu, ale teraz była po prostu jego koleżanką.

A przynajmniej właśnie to sobie powtarzał, kiedy starał się usiąść na swoim miejscu w sąsiedniej ławce. Był przebrany za stracha na wróble, na którym ktoś ćwiczył strzelanie z łuku. Pierzaste strzały sterczące z klatki piersiowej nie ułatwiały mu zadania.

Czy kiedyś podkochiwał się w Jennie? Może kiedy był młodszy. W drugiej klasie dziewczyny przechodziły taki okres, że na przerwach uganiały się za chłopakami i próbowały ich całować. To było obrzydliwe. Coś jak berek, tylko że można dostać dziewczyńskich bakterii. Nauczyciele byli temu przeciwni. Cole także – no, chyba że chodziło o Jennę. Kiedy to ona go goniła, w głębi duszy potajemnie chciał dać się złapać.

To nie jego wina, że w trzeciej, czwartej i piątej klasie wciąż zwracał na nią uwagę. Była za ładna, żeby jej nie dostrzegać. Nie on jeden tak uważał. Pozowała nawet do jakichś katalogów. Jej ciemne włosy kręciły się wprost idealnie, a gęste rzęsy sprawiały wrażenie, jakby były pomalowane, chociaż wcale nie używała tuszu.

Czasami snuł marzenia o tym, że Jennę zaczepiają jakieś starsze głupki. W swoich fantazjach ratował ją dzięki męstwu i ciosom karate rodem z filmu akcji, aby potem znosić jej łzawe podziękowania.

Ale wraz z początkiem szóstej klasy wszystko się zmieniło. Nie tylko trafiła do jego klasy, lecz także zupełnym przypadkiem dostała miejsce tuż przed nim. Pracowali więc razem podczas ćwiczeń grupowych. W końcu nauczył się odprężać w jej towarzystwie. Zaczęli normalnie rozmawiać i żartować. Jenna okazała się fajniejsza, niż myślał. Naprawdę się zaprzyjaźnili. Zatem nie było powodu, dla którego serce miałoby mu walić tylko dlatego, że przebrała się za Kleopatrę.

Na ławce Cole’a leżał oceniony sprawdzian. O sukcesie informowała liczba 96, zakreślona czerwonym długopisem. Na pustych ławkach czekały testy innych uczniów. Chłopiec próbował nie podglądać wyników kolegów, ale zauważył, że sąsiedzi dostali 72 i 88 procent.

Jenna odwróciła się i spojrzała na niego. Na głowie miała perukę z prostych czarnych włosów z równiutko obciętą grzywką. Jej oczy podkreślał mocny makijaż. Złota opaska z wężem służyła za koronę.

– Za co się przebrałeś? – zapytała. – Za martwego stracha na wróble?

– Blisko – odparł Cole. – Za stracha na wróble, na którym ktoś ćwiczył strzelanie z łuku.

– To prawdziwe strzały?

– Tak, ale odłamałem groty. Gdybym przyniósł do szkoły ostre strzały, to nawet w Halloween odesłaliby mnie do domu.

– Znowu błysnąłeś na teście. Myślałam, że strachy na wróble nie mają rozumu.

– Wczoraj nie byłem strachem na wróble. Podoba mi się twój kostium.

– Wiesz, za kogo się przebrałam?

Cole skrzywił się, jakby naprawdę go zagięła.

– Za ducha?

Jenna przewróciła oczami.

– Ale wiesz, prawda?

Skinął głową.

– Za jedną z najsłynniejszych kobiet wszech czasów: królową Elżbietę.

– Nie ten kraj.

– Żartuję. Za Kleopatrę.

– Znowu pudło. Mógłbyś się bardziej wysilić.

– Serio? Bo byłem pewien.

– Jestem siostrą bliźniaczką Kleopatry.

– No to mnie załatwiłaś.

– Może powinnam się przebrać za Dorotkę podziurawioną strzałami. Wtedy byśmy do siebie pasowali.

– Udawalibyśmy bohaterów smutnej wersji zakończenia Czarnoksiężnika z krainy Oz.

– W której czarnoksiężnik okazuje się Robin Hoodem.

W ławce obok Jenny usiadła Laini Palmer, przebrana za Statuę Wolności. Jenna odwróciła się do niej i zaczęły rozmawiać.

Cole zerknął na zegar. Do rozpoczęcia lekcji zostało jeszcze parę minut. Jenna miała zwyczaj przychodzić do klasy zaraz po pierwszym dzwonku i jemu jakoś też weszło to w nawyk. W klasie pojawiali się kolejni uczniowie: zombi, wróżka-wampir, rockman, żołnierz. Kevin Murdock nie miał przebrania. Sheila Jones też nie.

Kiedy Jenna skończyła gadać z Laini, Cole stuknął ją w ramię.

– Słyszałaś o tym nowym nawiedzonym domu?

– Przy Wilson Avenue? Wszyscy o nim mówią. Dekoracje halloweenowe jeszcze nigdy mnie nie przeraziły. Zawsze wiem, że to ściema.

– Podobno facet, który się tam wprowadził, robił efekty specjalne w Hollywood. Słyszałem, że niektóre rzeczy w tej jego uliczce strachów wyglądają jak prawdziwe. Ma żywe nietoperze, tarantule i amputowane kończyny ze szpitala.

– To rzeczywiście może być straszne – przyznała Jenna. – Musiałabym się przekonać na własne oczy.

– Podobno wstęp jest za darmo. Idziesz zbierać cukierki?

– Tak, z Lacie i Sarah. A ty?

– Mam iść z Daltonem. – Cole’owi ulżyło, że ona też będzie polować na słodkości.

– Znasz adres? – zapytała Jenna.

– Nawiedzonego domu? Zapisałem go sobie.

– Musimy go obejrzeć. Spotkamy się koło siódmej?

Cole starał się zachować obojętną minę.

– Gdzie?

– Kojarzysz dom tego starego faceta na rogu? Z wielkim masztem w ogródku?

– Jasne. – Każdy, kto był stąd, go kojarzył. Dom był parterowy, natomiast sam maszt to istny drapacz chmur. Facet chyba był weteranem. Co rano wciągał flagę, a wieczorem ją opuszczał. – To tam się widzimy?

– Przynieś adres.

Cole wyjął zeszyt z plecaka. Zaczął w nim szukać pracy domowej, ale myślami był gdzie indziej. Do tej pory nie spotykał się z Jenną po lekcjach, ale przecież nie umówili się na randkę. Po prostu z grupką kolegów pójdą zobaczyć, czy uliczka strachów jest naprawdę straszna.

Wkrótce pan Brock zaczął lekcję. Nauczyciel był przebrany za kowboja, miał skórzane spodnie, wielki kapelusz i odznakę szeryfa. W takim stroju nie dało się go traktować poważnie.

Cole szedł ulicą obok Daltona. Jedną nogę miał na krawężniku, a drugą – w rynsztoku. Wciąż miał na sobie kostium stracha na wróble, najeżony strzałami. Słoma, wystająca zza kołnierza, drapała go w brodę. Dalton nadal był smutnym klaunem.

– Jenna chciała się spotkać pod masztem? – upewnił się Dalton.

– Gdzieś koło domu, bo przecież nie na trawniku – odparł Cole.

Dalton podciągnął rękaw płaszcza i spojrzał na zegarek.

– Będziemy za wcześnie.

– Tylko trochę.

– Denerwujesz się?

Cole rzucił mu rozdrażnione spojrzenie.

– Nie boję się nawiedzonych domów.

– Nie o to mi chodzi. Przecież zawsze ci się podobała…

– Coś ty, daj spokój – przerwał mu Cole. – Bądź poważny. To nie tak. Po prostu się przyjaźnimy.

Dalton wymownie poruszył brwiami.

– Moi rodzice też na początku się przyjaźnili.

– Fuj, przestań! – Cole nie mógł dopuścić do tego, aby Dalton powiedział albo zrobił coś, co zdradziłoby Jennie, że ona mu się podoba. – Niepotrzebnie w ogóle ci o tym mówiłem. To było sto lat temu. Umówiliśmy się dla zabawy.

Dalton popatrzył przed siebie.

– Spora grupa.

Rzeczywiście. Jenna czekała z siedmiorgiem innych osób, w tym z trzema chłopakami. Wciąż była przebrana za Kleopatrę.

– Już są. Możemy iść – oznajmiła.

– Mam adres – poinformował Cole.

– Wiem, gdzie to jest – powiedział Blake. – Dzisiaj tamtędy przechodziłem.

– Jak tam jest? – zapytał Dalton.

– Nie byłem w środku. Po prostu mieszkam niedaleko.

Cole znał Blake’a ze szkoły. To był jeden z tych gości, którzy lubią rządzić i dużo mówią. Na przerwach zawsze chciał stać na bramce, chociaż wcale nie był w tym jakoś szczególnie dobry.

Kiedy ruszyli, Blake zajął miejsce na przedzie. Cole dogonił Jennę.

– To jak masz na imię? – spytał.

– Co? – odparła. – Kleopatra?

– Nie, przecież jesteś jej bliźniaczką.

– Fakt. Może zgadniesz?

– Irma?

– Niezbyt egipskie imię.

– Tutanchamonka?

– Dobre, może być. – Jenna zaśmiała się, a potem odeszła do Sarah i zaczęły rozmawiać.

Cole zwolnił, żeby Dalton mógł się z nim zrównać.

– Myślisz, że ta uliczka naprawdę będzie przerażająca?

– Mam nadzieję – odparł Cole. – Już sobie narobiłem apetytu.

Blake narzucił niezłe tempo. Szybkim krokiem minęli gromadkę dzieci w plastikowych maskach superbohaterów. Dekoracje większości domów wyglądały na przygotowane od niechcenia. Na niektórych budynkach nie było ich w ogóle. Przed kilkoma stały misternie wycięte dynie, do których wykonania na pewno użyto szablonów.

Dalton trącił Cole’a łokciem i wskazał mu drzwi jednego z domów. Korpulentna czarownica rozdawała dzieciom duże twixy.

– Spoko – odparł Cole i potrząsnął poszewką na poduszkę. – I tak już sporo zebraliśmy.

– Ale takich dużych mało – zauważył Dalton.

– Miniaturowe twixy wcale nie są gorsze – stwierdził Cole, chociaż wcale nie był pewien, czy w ogóle od kogoś dostali twixy.

– Podobno są tam prawdziwe trupy – opowiadał Blake. – Ciała przekazane w celach naukowych, ukradzione i przerobione na dekoracje.

– Myślicie, że to prawda? – zastanawiał się Dalton.

– Wątpię – odrzekł Cole. – Facet trafiłby do więzienia.

– A co ty o tym wiesz? – zakwestionował jego słowa Blake. – Kradłeś kiedyś trupy?

– Nie – odparł Cole. – Twojej matki nie było na to stać.

Wszyscy parsknęli śmiechem, a Blake nie wiedział, co odpowiedzieć. Cole słynął z ciętych ripost. To był jego najlepszy mechanizm obronny, bo dzięki temu inni zwykle się go nie czepiali.

Kiedy szli dalej ulicą, Cole szukał jakiegoś pretekstu, żeby podejść do Jenny. Niestety teraz po jednej stronie miała Lacie, a po drugiej – Sarah. Cole gadał z Jenną wystarczająco często, żeby czuć się przy niej swobodnie, ale z tymi dziewczynami to już była inna historia. Nie miał tyle odwagi, żeby wciąć się w ich rozmowę. Każdy tekst, jaki przychodził mu do głowy, wydawał się wymuszony i nieporadny. Przynajmniej Dalton mógł zobaczyć, że Cole i Jenna naprawdę tylko się kolegują.

Cole pilnował drogi. W głębi duszy miał nadzieję, że Blake coś pomyli, ale niestety prowadził bezbłędnie. Kiedy w końcu zobaczyli nawiedzony dom, pokazał go wszystkim tak, jakby to on robił dekoracje.

Z zewnątrz budynek wyglądał porządnie. Znacznie lepiej niż większość domów. Na dachu siedziało parę sztucznych kruków. Z rynien zwisały kotary pajęczyn. Jedna z dyniowych głów wymiotowała na chodnik nasionami i miąższem. W ogródku było sporo kartonowych nagrobków, a tu i ówdzie z trawy sterczała plastikowa ręka czy noga.

– Całkiem nieźle – przyznał Dalton.

– No, nie wiem – odparł Cole. – Po tym całym szumie spodziewałem się granitowych grobowców z prawdziwymi ludzkimi szkieletami. I może paru holograficznych duchów.

– Pewnie wszystko, co najlepsze, jest w środku.

– Zobaczymy. – Cole zamilkł i przyglądał się szczegółom dekoracji.

Dlaczego czuł się taki rozczarowany? Dlaczego w ogóle przejmował się dekoracjami? Ponieważ namówił Jennę, żeby tutaj przyszła. Gdyby nawiedzony dom okazał się super, może na Cole’a spłynęłoby trochę splendoru. Ale jeśli byłoby do bani, wyszłoby na to, że Jenna niepotrzebnie zawracała sobie głowę. Czy rzeczywiście o to chodziło? A może był zły, bo prawie z nią nie pogadał?

Blake pierwszy ruszył do drzwi. Zapukał, a pozostała dziewiątka zgromadziła się na werandzie. Otworzył im długowłosy facet z krótką brodą. W głowę miał wbity tasak, a z rany lała się krew.

– To naprawdę musi być spec od efektów – mruknął pod nosem Dalton.

– Sam nie wiem – odparł Cole. – Fakt, krwawe to, ale nie na maksa.

Śmiertelnie ranny mężczyzna odsunął się z przejścia, żeby wpuścić gości do środka. Wewnątrz bez przerwy migotał stroboskop, nad ziemią snuła się mgła z suchego lodu, a ścianę pokrywała folia aluminiowa, odbijająca pulsujące światło. W korytarzu rozwieszono pajęczyny, rozstawiono czaszki i kandelabry. Ruszył ku nim rycerz w pełnej zbroi, nad głowę uniósł olbrzymi miecz. W błyskach stroboskopu jego ruchy były rwane. Kilka dziewczyn wrzasnęło.

Rycerz opuścił miecz. Aby wykorzystać ten moment dla osiągnięcia maksymalnego efektu, poruszał się jeszcze trochę, głównie na boki, ale przestał być taki straszny, bo nie doprowadził ataku do końca. Chyba zrozumiał, że nie jest już groźny, więc zaczął tańczyć jak robot. Kilkoro dzieci się roześmiało.

Cole aż się skrzywił, jeszcze bardziej rozczarowany.

– No i niby czym się tak wszyscy podniecali? – odezwał się do Daltona.

– A czego się spodziewałeś?

Cole wzruszył ramionami.

– Wściekłych wilków walczących na śmierć i życie.

– Nie jest źle – pocieszył go Dalton.

– Za dużo było szumu. Miałem wielkie oczekiwania. – Gdy się odwrócił, obok niego stała Jenna. – Bardzo się boisz? – zapytał.

– Niezbyt – odparła, rozglądając się wkoło. – Nie widzę żadnych kończyn. Ale i tak nieźle to urządzili.

Niezgrabny rycerz wracał już do swojej kryjówki. Facet z tasakiem rozdawał słodycze – miniaturowe, ale każde dziecko dostało po kilka sztuk.

Na korytarzu pojawił się chudy starszy chłopak ze zmierzwioną fryzurą. Mógł być tuż po dwudziestce. Ubrany był w dżinsy i pomarańczową koszulkę z wielkim czarnym napisem: „Buu!”. Poza tym nie miał przebrania.

– Dostatecznie się wystraszyliście? – zapytał nonszalancko.

Kilka dziewcząt przytaknęło. Większość osób milczała. Cole uznał, że byłby niegrzeczny, gdyby powiedział prawdę.

Gość w koszulce z napisem „Buu!” skrzyżował chude ręce na piersi.

– Część z was nie wygląda na szczególnie przerażonych. Chcecie zobaczyć coś naprawdę strasznego?

Brzmiał serio, ale równie dobrze mógł to być wstęp do kiepskiego żartu.

– Jasne – odezwał się Cole.

Poparła go Jenna. I kilka innych osób.

Buu spojrzał na nich jak generał niezadowolony z nowych rekrutów.

– No, dobra, skoro tak mówicie. Ale ostrzegam: jeśli już teraz coś was przestraszyło, to nie idźcie dalej.

Dwie dziewczyny zaczęły kręcić głowami i wycofały się w stronę drzwi. Jedna z nich oparła głowę na piersi Stuarta Fulsoma. Stu wyszedł razem z nimi.

– Popatrz na Stu – mruknął Cole do Daltona. – Myśli, że wielki z niego uwodziciel.

– Po co te dziewczyny w ogóle tu przyszły, skoro nie chciały się bać? – jęknął Dalton.

Cole wzruszył ramionami. Czy gdyby Jenna chciała zrezygnować, wyszedłby razem z nią? Może gdyby, drżąca ze strachu, oparła głowę na jego piersi…

Pozostała siódemka poszła za Buu. Zaprowadził ich przez zwyczajną kuchnię do białych drzwi z typową mosiężną gałką.

– To tu, w piwnicy. Ja nie idę. Jesteście pewni, że tego chcecie? Tam jest naprawdę strasznie.

Blake otworzył drzwi i ruszył na dół. Cole i Dalton wymienili spojrzenia. Skoro doszli aż tutaj, nie było mowy, żeby teraz wymiękli. Również nikt inny nie stchórzył.ROZDZIAŁ 2. ULICZKA STRACHU

Cole zszedł za Jenną do ciemnej piwnicy. Tuż za ostatnim stopniem skrzypiących schodów zaczynały się czarne kotary. Otaczały ich ze wszystkich stron, sięgały od sufitu aż po podłogę i przesłaniały większość pomieszczenia. Jedynym źródłem światła była stara latarnia stojąca na niewysokim stołku. Brudna i pordzewiała, wyglądała jak pamiątka z Dzikiego Zachodu.

Dalton pociągnął Cole’a za rękaw. Na twarz chłopca padały ostre cienie, które sprawiały, że makijaż smutnego klauna stał się upiorny. Na jego policzku lśniła namalowana łezka. W blasku latarni brokat ledwo połyskiwał.

– Gość zamknął drzwi na klucz – szepnął Dalton.

To on schodził ostatni po schodach.

– Co?

– Ten w koszulce z napisem „Buu!”. Usłyszałem zgrzyt, więc sprawdziłem. Jesteśmy tu zamknięci.

Cole westchnął i spojrzał w górę.

– Pewnie tylko po to, żeby zwiększyć napięcie.

– Nie podoba mi się to – nie ustępował Dalton.

Cole przyjaźnił się z Daltonem, odkąd w pierwszej klasie przeprowadził się z Boise do Mesy w Arizonie. Lubili te same książki i gry komputerowe. Obaj grali w piłkę nożną i jeździli na rowerach. Ale Dalton łatwo się denerwował.

Cole pamiętał, jak kiedyś byli w kinie i Dalton przed seansem zostawił bilet w łazience. Potem cały czas się gorączkował, że go przyłapią i oskarżą o wejście na gapę. W końcu poszedł do kogoś z obsługi, żeby się przyznać. Oczywiście, facet kazał mu się nie przejmować.

– To tylko dla efektu – uspokajał przyjaciela Cole. – Żeby było straszniej.

Dalton pokręcił głową.

– On to zrobił po cichu. Ledwo usłyszałem. Co to za efekt, którego nikt nie słyszy?

– Usłyszałeś. Sprawdziłeś. Przestraszyłeś się. Najwyraźniej to eksperci.

– Albo psychopaci.

Pozostała piątka kręciła się u stóp schodów. Blake przykucnął, żeby obejrzeć latarnię. Potem odszedł od źródła światła i pociągnął za jedną z czarnych kotar.

– Tędy.

Za odsuniętą zasłoną ukazał się rosły mężczyzna. Blask latarni odbijał się od jego niemal łysej głowy z wianuszkiem szczeciniastych włosów na skroniach. Pod szerokim, płaskim nosem wyrastały sumiaste, podkręcone wąsy, a z płatka jednego ucha sterczała cienka kostka. Miał na sobie ogrodniczki, chyba domowej roboty, pozszywane ze sztywnego materiału. Każde z jego tęgich, odsłoniętych ramion porastały kręcone włosy.

Większość dzieci cofnęła się albo wręcz odskoczyła. Lacie wrzasnęła. Potężny nieznajomy skwitował tę reakcję szerokim uśmiechem. Dwa jego zęby wyglądały na zrobione z szarego, matowego metalu.

– Czy jesteście gotowi na to, żeby się bać? – zapytał z błyskiem w oku, zacierając mięsiste łapy.

Miał delikatny południowy zaśpiew.

Cole zerknął na Daltona. Może jego przyjaciel miał rację. Nie podobało mu się, że zamknięto go z tym dziwakiem.

– Kim pan jest? – zapytała Jenna.

– Ja? – Mężczyzna przyjrzał się jej przez zmrużone powieki. – Przyszliście tu, żeby się bać, prawda?

– Tak – odparł Blake.

Nieznajomy wyszczerzył zęby.

– Już ja dopilnuję, żebyście się nie rozczarowali. Oprowadzę was, ale bądźcie grzeczni. Niczego nie wolno dotykać.

Dalton stanął bliżej Cole’a. Jenna i Chelsea złapały się za ręce.

– Mówią na mnie Baleron – powiedział mężczyzna i podniósł latarnię. Cuchnął kurzem i potem. – Dziś pokażę wam koszmary, jakich jeszcze nie widzieliście. Na pewno chcecie iść dalej?

– Drzwi są zamknięte na klucz – powiedział cicho Dalton i ruchem głowy wskazał schody.

Baleron wbił w niego wzrok.

– W takim razie lepiej trzymajcie się blisko mnie.

Przytrzymał kurtynę. Blake ruszył przodem. Cole i Dalton szli jako ostatni. Obaj chłopcy należeli do najniższych w klasie. Ledwo sięgali Baleronowi do piersi. Kiedy przeszli, mężczyzna puścił zasłonę.

Następną przestrzeń odgradzały kolejne ciemne kotary. Na ziemi leżały kości, niektóre pożółkłe, inne spękane lub ukruszone. Kości ludzkie mieszały się tu z dziwnymi zwierzęcymi. Z boku leżała czaszka wielkości wózka z supermarketu. Miała dwa grube, ułamane kły. Nie mogła być prawdziwa. Nie pasowała do żadnego zwierzęcia, które Cole sobie przypominał, nawet prehistorycznego. Ale wyglądała równie prawdziwie jak reszta kości, więc pewnie i one były sztuczne.

Blake podniósł coś, co przypominało ludzką kość ramieniową.

– Bardzo autentyczne – powiedział.

– Równie autentyczne jak ty sam – odparł Baleron.

– Uciekajcie! – dobiegł ich krzyk dziecka zza zasłony po lewej. – Już prawie za późno. Zmykajcie! To nie jest…

Głos gwałtownie zamilkł.

Baleron uśmiechnął się szeroko.

– Nie mieliście tego usłyszeć. Proszę, nie zwracajcie na to uwagi.

Dalton rzucił Cole’owi zaniepokojone spojrzenie. Cole musiał przyznać, że ostrzeżenie to był naprawdę niezły akcent. Okrzyk zabrzmiał bardzo prawdziwie. A Baleron robił zatrważające wrażenie. Coś z nim było nie tak – wielki, trochę straszny, niezbyt bystry, może nie do końca normalny. Idealny przewodnik upiornej wycieczki. Czy to zawodowy aktor?

Rozchyliły się zasłony po przeciwnej stronie i wyłoniła się zza nich niska, smagła kobieta. Była krępa, a nad kącikami jej ust rósł rzadki czarny wąsik. Zmierzwione czarne włosy rozjaśniał niejeden siwy kosmyk. Wyglądało na to, że jest ubrana w grube warstwy szmat.

– Ostatnia grupa – oznajmiła, patrząc na Balerona. – Ansel chce już iść.

– Ansel to nasz szef – powiedział mężczyzna.

Kobieta skupiła uwagę na przybyszach.

– Przyszliście się bać? Co wy wiecie o strachu? Co wy wiecie o trudach życia? Pochodzicie z miękkiego, tłustego świata pełnego miękkich, tłustych społeczności, w których rodzą się miękkie, tłuste dzieci. Co to za świat, który urządza święta ku czci posępności? Świat, który nie zna jej na co dzień. Świat, w którym posępność stała się atrakcją.

– O rany, teraz będzie lekcja? – westchnął Blake z rozpaczą.

Kobieta się uśmiechnęła.

– I to jeszcze jaka. Przyszedłeś tu po emocje, chłopcze, i emocji się doczekasz.

– Mam nadzieję. Bo te kości są równie straszne jak wystawa w muzeum.

– Gdybyś miał choć trochę oleju w głowie, kości wielce by cię wystraszyły. Te kości to ostrzeżenie. Te kości to trofeum. Przyszliście poczuć strach, więc należy was nagrodzić. Strach bywa względny. Czego jeden się boi, tego nie boi się ktoś inny. Weźmy na przykład takiego karalucha tropiciela.

Uniosła plamistego karakana wielkości kostki mydła. Wił się i syczał, poruszając odnóżami. Dwa długie czułki kołysały się i drgały. Kiedy go trzymała, pochylił głowę i kilka razy uderzył ją w kciuk.

– Widzicie, jak mnie gryzie? Na prerii albo nabierasz odporności na jad, albo giniesz. Czy ktoś chce go potrzymać? – Nikt się nie zgłosił. Kobieta wzruszyła ramionami. – Może wy boicie się tego stworzenia. Pewnie nawet słusznie, bo od jego jadu paliłaby was skóra i zaczęła ropieć. Może nawet by was zabił. Ale dla mnie to zwykła przekąska. – Włożyła sobie karalucha do ust i zaczęła żuć. Cole usłyszał chrupanie. Z kącika ust kobiety pociekł czarny sok. Otarła go wierzchem dłoni, pozostawiając ledwie widoczną, rozmazaną plamę.

Cole zerknął na Daltona, który zrobił taką minę, jakby go mdliło. Lacie i Sarah odwróciły się, mamrocząc coś do siebie histerycznie. Kobieta wpatrywała się w Blake’a.

– I co, już się boisz? – spytała.

– Trochę – przyznał chłopiec. – Ale to było bardziej obleśne niż straszne.

Kobieta lekko się uśmiechnęła.

– Nie masz pojęcia, co jest za tymi kotarami. Wszyscy jesteście w bardzo trudnym położeniu. Czy przestraszy was wiadomość, że wasz czas na tym świecie dobiegł końca? Że już nigdy nie zobaczycie bliskich? Że kiedy zeszliście po tych schodach, wszystkie wasze plany i oczekiwania związane z waszym życiem przestały mieć znaczenie?

– To nie jest śmieszne – powiedziała Jenna. – Wiem, że mamy Halloween, ale nie wolno tak żartować.

Cole też tak uważał. Takimi groźbami kobieta przekroczyła granicę, której przekraczać nie należy. Drzwi zamknięte na klucz, upiorny Baleron, wykrzyczane ostrzeżenie, zjedzenie karalucha – wszystko to łączyło się w całość, która wcale mu się nie podobała. Może rzeczywiście wpakowali się w kłopoty. Jeśli to tylko sztuczka, to świetnie działała.

Kobieta pokiwała głową.

– Zaczynasz rozumieć. Tutaj nic nie jest śmieszne. Teraz należycie do nas. Chcecie się bać!? – Podniosła głos. – Pora się zbierać! Ściągajcie zasłony! Bierzemy tych maruderów i w drogę!

Czarne kotary zaczęły opadać, czy to zerwane, czy ciśnięte na bok. Ukazali się za nimi różni ludzie. Umięśniony rudzielec w skórzanej kamizelce i spodniach z koźlej skóry ściskał w rękach krótki metalowy pręt. Blady chudy mężczyzna o białych włosach obnażył zęby spiłowane w przerażające trójkąty. Niski Azjata w długich szatach i mocno zawiązanym turbanie trzymał sieć oraz drewniany drąg, a osoba z głową wilka i złotawą sierścią prostowała palce zakończone pazurami. Jeśli to był kostium, to najlepszy, jaki Cole w życiu widział.

Pojawili się jeszcze inni ludzie, ale chłopiec nie zwracał już uwagi na tę bandę złoczyńców, bo jego wzrok padł na klatki. Za kotarami po obu stronach pomieszczenia stały klatki pełne dzieci w kostiumach halloweenowych. Dzieci siedziały przybite, przygnębione.

W głębi duszy Cole wciąż miał nadzieję, że ktoś zrobił im bardzo wymyślny kawał. Jeśli to tylko element uliczki strachu, to trzeba przyznać, że jej twórcy odnieśli pełen sukces: Cole był pewien, że wraz z kolegami naprawdę znajduje się w niebezpieczeństwie; że idący ku nim ludzie to nie przebrani aktorzy, ale prawdziwi kryminaliści. Więźniami w klatkach rzeczywiście były okoliczne dzieci. Rozpoznawał kilka osób.

Tamci ruszyli naprzód. Rudowłosy chwycił Blake’a za kark i powalił na ziemię. Baleron wyciągnął ręce po Jennę.

Więcej Cole’owi nie było trzeba. Skoro ci goście biorą się do rękoczynów, to znaczy, że nie ma udawania. Wystartował w stronę Balerona i zamachnął się torbą z cukierkami. Trafił w latarnię z taką siłą, jakby chciał ją wystrzelić w kosmos. Błysnęło, rozprysło się szkło i pomieszczenie pogrążyło się w ciemności.

Ktoś wpadł na Cole’a z impetem i chłopak się przewrócił. Nic nie widział. Ludzie krzyczeli. Wstał i po omacku zatoczył się w kierunku, w którym chyba były schody. Musiała stąd uciec chociaż jedna osoba. Jeśli ci ludzie to porywacze, należało powiadomić policję, zanim sytuacja jeszcze bardziej się pogorszy.

Cole zaplątał się w zasłony. Szarpnął rozpaczliwie i zerwał je, ale wcale się nie uwolnił, bo wylądowały mu na głowie. Próbował iść naprzód, ale wpadł na ścianę i wywalił się na podłogę.

Zaraz potem zapaliło się światło. Instynktownie znieruchomiał. Był schowany pod kotarami. Słyszał, że ktoś wykrzykuje komendy. Zaświeciło się jeszcze więcej świateł.

Powoli wyjrzał spod zasłony. Pod sufitem świeciły się lampy elektryczne oraz trzy dodatkowe latarnie. Okazało się, że Cole pobiegł zupełnie nie tam, gdzie powinien. Znajdował się teraz w przeciwległej części pomieszczenia, daleko od schodów do kuchni. Jego kolegów właśnie zaganiano do klatek.

Tęga kobieta rozmawiała z jakimś szczupłym mężczyzną w długim, zniszczonym płaszczu i kapeluszu z szerokim rondem. W żylastej dłoni nieznajomy trzymał sierp.

Baleron wtarabanił się po schodach. Trzy razy walnął tak mocno w drzwi, że aż zadrżały. Otworzył mu ten gość w koszulce z napisem „Buu!”.

– Skończyliśmy – powiedział Baleron.

– Dobrze – odparł tamten. – Świetnie. Rozumiem, że jesteście zadowoleni?

– Zrobiłeś swoje – powiedział Baleron, wręczając mu pękaty worek.

Kiedy Buu sięgnął do środka, zabrzmiał charakterystyczny brzęk monet. Cole lekko uniósł kotarę i wyjrzał spod niej. Dostrzegł blask złota, kiedy Buu wyjął z sakwy kilka monet i zważył je w dłoni.

– Potrzebujecie od nas czegoś jeszcze? – zapytał Buu.

Baleron spojrzał na mężczyznę w płaszczu, a ten pokręcił głową.

– Wynieście się jak najdalej stąd. A potem już się nie przejmujcie. I tak nikt nie będzie w stanie pójść za nami. Nikt już nigdy nie zobaczy tych dzieci. Wkrótce wszyscy o nich zapomną.

Buu uniósł worek w geście pozdrowienia.

– Miło było. Spokojnej podróży. Wesołego Halloween. – Potem zamknął drzwi.

Baleron zszedł po schodach. Razem z rudzielcem podnieśli klapę włazu pośrodku pomieszczenia. Blady facet z dziwnymi zębami podszedł do jednej z klatek z kluczem w dłoni.

Szczupły mężczyzna w kapeluszu z rondem uniósł dłoń, a wtedy wszyscy zamilkli.

– Mądre dzieci – powiedział chrapliwym głosem, niemal szeptem. – Dobrze się spisałyście. Większość z was była cicho, tak jak wam kazano. Pozostali zgodnie z obietnicą ponieśli przykre konsekwencje. Nie chcemy wam zrobić krzywdy. Wszystko odbędzie się spokojnie. Jeśli spróbujecie jakichś numerów, słono za to zapłacicie. Przykładnie was ukarzemy. Teraz to my jesteśmy waszymi panami. Okażcie nam zasłużony szacunek, a potraktujemy was sprawiedliwie. – Ruchem sierpa dał znak blademu, żeby zaczynał.

Klatka się otworzyła. Dzieci wyszły gęsiego. Wszystkie miały na szyjach żelazne obroże, a nogi skute łańcuchami. Cole widział głównie uczniów piątej, szóstej i siódmej klasy. Zupełnych maluchów nie było. Jeden z chłopców, przebrany za pirata, miał zakneblowane usta, a na policzku – wielkiego siniaka. Te elementy chyba nie były częścią jego kostiumu.

Dzieci doprowadzono do otwartego włazu. Baleron ruszył pierwszy. Znikał powoli, schodząc po niewidocznej drabince. Zanim całkiem się tam zagłębił, na chwilę przystanął.

– Kiedy skończą się szczeble, po prostu zeskoczcie – powiedział. Potem zniknął.

Pierwsza zatrzymała się nad krawędzią dziewczynka z błyszczącymi rogami i czerwoną peleryną.

– Tam na dół?

– Idź – ponaglił ją blady. – Żywa jesteś więcej warta, ale kości też się nam przydadzą.

Obróciła się. Ze skutymi nogami trudno jej było ruszyć po szczeblach.

Cole powoli opuścił brzeg kotary. Znajdował się w najdalszym kącie pomieszczenia. Wkoło, w niezgrabnych stertach, leżało mnóstwo zasłon. Jeśli nie będzie się ruszał, może tamci go nie zauważą. Chyba że przed odejściem wszystko pozbierają.

Dokąd mógł prowadzić właz? Czyżby pod Mesą biegła rozległa sieć kanałów? Widocznie tak było, przynajmniej w tej okolicy. Może złoczyńcy dojdą do jakiegoś magazynu, gdzie już czekają ciężarówki. Może tajemną trasą wyjadą za granicę. Wszystko było możliwe.

Czasami w dole któreś z dzieci protestowało. Wtedy ludzie na górze warczeli, żeby zeskoczyło. Cole parę razy słyszał echo okrzyków, które złowieszczo się urywały.

Ci przestępcy właśnie porywali dziesiątki ludzi. Zabierali Daltona. Zabierali Jennę. Cole musiał coś zrobić.

Ale należało działać mądrze. Jeśli teraz wyjdzie z ukrycia, to od razu go złapią. Kiedy sobie pójdą, pewnie zdoła wyważyć drzwi i zawiadomić policję. Czy nie będzie już za późno? Czy policjanci dogonią porywaczy w kanałach? Może, jeśli Cole w porę ich zaalarmuje, domyślą się, dokąd udali się tamci. A co z Buu? Czy już sobie poszedł razem z resztą obsługujących uliczkę strachu? A może czeka na Cole’a na górze?

Chłopak żałował, że nie ma komórki. Rodzice uważali, że jest na to jeszcze za młody. Gdyby go teraz zobaczyli, pewnie przemyśleliby tę decyzję.

Leżał z brodą na betonowej podłodze. Pod ciężkimi kotarami zaczął się pocić. Serce waliło mu w piersi.

Znowu wyjrzał na zewnątrz. Dzieci zrozumiały już, co mają robić, więc cała procesja przemieszczała się szybciej.

Cole opuścił zasłonę. Nikt nie patrzył w jego kierunku. Nikt nie mówił, że kogoś brakuje. Jeden z mężczyzn zbierał kości, ale kotarami nikt się nie interesował.

Jak można porwać tyle osób? Przecież to podadzą w wiadomościach w całym kraju! Dzieci było co najmniej czterdzieścioro. Całe miasto zacznie wrzeć! Cały kraj będzie domagać się wyjaśnień!

Cole uniósł brzeg kotary i patrzył na kilkoro ostatnich dzieci zagłębiających się we włazie. Była wśród nich Jenna. Dalton już zniknął, ale Cole to przeoczył. Brakowało też części mężczyzn.

Człowiek w kapeluszu z szerokim rondem zerknął na staromodny zegarek kieszonkowy.

– Droga zamknie się za niecałe dziesięć minut.

– Doskonale to wyliczyłeś, Anselu – powiedziała kobieta. – To był dobry plan.

– Myślisz, że znaleźliśmy to, czego szukamy? – spytał tamten.

– Po tej stronie tego nie stwierdzimy – odparła. – Ale to spora próbka. Chyba mamy wszystko, czego trzeba. W sumie to będzie nie lada zdobycz.

– Jeszcze za wcześnie, żeby liczyć pieniądze – stwierdził Ansel. – Pojmani niewolnicy to nie to samo co dostarczeni. Na to przedsięwzięcie poszła większość naszych funduszy. Zacznę świętować, dopiero kiedy sprzedamy ładunek.

Mężczyźni wrzucali kości do włazu. Cole nie słyszał, jak lądują. Na koniec rudzielec oraz jakiś długowłosy blondyn z bliznami na twarzy spuścili do dziury tę ogromną czaszkę i zniknęli razem z nią.

Wkrótce na górze zostali tylko Ansel i kobieta. Ansel rozejrzał się po pomieszczeniu. Cole’a korciło, żeby opuścić brzeg kotary, ale wiedział, że nagłym ruchem zwróci na siebie uwagę. Nie ruszał się, bo liczył, że jego twarz skryła się w głębokim cieniu i nikt go nie zauważy.

– Skończyliśmy? – zapytała kobieta.

Ansel zerknął na zegarek.

– Zostało nieco ponad sześć minut. – Znów omiótł wzrokiem piwnicę. – Nie ma znaczenia, co tu zostawimy. I tak nikt za nami nie pójdzie. Gotowe.

Kobieta weszła do otworu, a on w ślad za nią.

– Zakrywamy właz? – zabrzmiał jej głos.

– Nie ma potrzeby.

Cole czekał. W pomieszczeniu zapadła cisza. Czy naprawdę sobie poszli? Chyba tak. Co się zmieni za sześć minut? Wysadzą tunel? Jakoś go zamkną? Czy naprawdę zamierzają sprzedać te wszystkie dzieci w niewolę?

W przeciwległym kącie piwnicy spod sterty kotar wypełzła jakaś dziewczynka. Była chuda i drobna, miała piegi i falujące kasztanowe włosy, a na sobie – przebranie aniołka. Pogniotły jej się skrzydła i przekrzywiła aureola zrobiona ze sreberka.