Pierrota bolą kopytka - ebook
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Pierrota bolą kopytka - ebook
Klinika pod Boliłapką to maleńki szpital dla chorych zwierzaków. Pracują w nim sympatyczna doktor Magda i wesoły doktor Paweł. Codziennie ratują zdrowie swoich podopiecznych. Pomagają im dzieci doktor Magdy: Dominika i Kajtek. Zaprzyjaźnij się z nimi i zaglądaj do kliniki, by śledzić losy niezwykłych pacjentów.
Autorką serii jest Liliana Fabisińska. Treść konsultowana jest z panią weterynarz, a w treści książeczek znajdują się praktyczne porady dla małych miłośników zwierząt.
Mela kocha konie. W każdą sobotę jeździ do stadniny, żeby spotkać się ze swoim ulubionym kucykiem Pierrotem. Czyści go, czesze i karmi. Któregoś dnia jednak nie dopilnowała kucyka, który zjadł za dużo trawy. Czy może mu to zaszkodzić? I dlaczego Pierrot ma takie gorące kopytka?
| Kategoria: | Dla dzieci |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-245-2079-4 |
| Rozmiar pliku: | 5,9 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Mela przez cały tydzień czekała na sobotę. Liczyła dni, zerkała przed snem w kalendarz. Od piątkowego poranka liczyła nawet godziny.
– Też mi niespodzianka – wydęła wargi jej przyjaciółka, Kasia, gdy Mela zwierzyła jej się z tego liczenia. – Chyba każdy czeka na sobotę, prawda? Sobota to najfajniejszy dzień w tygodniu. Można spać do południa, oglądać telewizję, robić z mamą ciasteczka...
– Spać do południa? – Mela zrobiła wielkie oczy. Co za strata czasu! Sobotę trzeba przecież wykorzystać co do minuty. – Jutro jadę do stajni już o ósmej! – powiedziała rozpromieniona. – Mama obiecała, że będę mogła zostać tam przez cały dzień.
– No tak. Znowu te twoje kucyki – westchnęła Kasia, ale Mela nie usłyszała ani słowa.
Dzwonek wzywający na trzecią lekcję zagłuszył jej przyjaciółkę. Trzeba było ustawić się parami i wejść do klasy.
– Wyjmijcie długopisy. A ty, Alu, rozdaj wszystkim te karteczki – powiedziała wychowawczyni do blondynki w pierwszej ławce.
– Ojej!
– Nie!
– Tylko nie to!
– Kartkówka?
– W piątek? Chyba nie ma pani serca!
Dzieci jęczały jedno przez drugie.
Nauczycielka uniosła rękę, uciszając wszystkich. A potem wyjaśniła spokojnie:
– Nie mówiłam nic o kartkówce. Źle mnie zrozumieliście. Dziś będziemy pisać listy do Mikołaja.
– Do Mikołaja? W maju? – Kuba z tylnej ławki aż poderwał się z miejsca.
– Wyślemy je do Finlandii pocztą żółwiową – szepnął Jacek, siedzący za Melą.
Dziewczynka nie wytrzymała i parsknęła śmiechem. Nauczycielka jednak wcale nie była zła. Sama zaczęła się głośno śmiać.
– Zapomnieliście? Przecież mówiłam wam w zeszłym tygodniu, że napiszemy listy do chorego chłopca. Do Mikołaja właśnie. Leży w szpitalu i bardzo się nudzi. I marzy o tym, żeby dostać chociaż jeden list.
– Dostanie ich osiemnaście! – zawołała Mela, zachwycona pomysłem.
– Zgadza się. – Pani pokiwała głową. – Możecie pisać, o czym chcecie. O szkole albo o swojej rodzinie. O tym, gdzie jedziecie na wakacje. Co będziecie robić w weekend. I nie zapomnijcie o pięknym udekorowaniu swoich listów rysunkami.
– Narysuję kwiatki! – postanowiła Ala z pierwszej ławki.
– A ja rycerzy! – Kuba od razu wiedział, co będzie na jego kartce.
– A ja naszą szkołę! – Kasia sięgnęła po żółtą kredkę.
Bo przecież ściany ich szkoły były żółte jak skrzydła kanarka.
– A ja oprócz kwiatków narysuję jeszcze plażę! Ale to na osobnej kartce. – Ala miała wiele pomysłów. – I białe mewy fruwające nad plażą...
– A ja swój portret! – zdecydował Jacek.
– Czyli autoportret, tak? – podpowiedziała mu pani.
Mela nie odzywała się ani słowem. Nie chciała, żeby Kasia znowu przewracała oczami. Wiedziała przecież dokładnie, że narysuje kucyka. Potrzebowała tylko ołówka i czarnej kredki do pokolorowania plamek na jego białej sierści. Nie musiała patrzeć na żadne zdjęcie. Doskonale wiedziała, jak wygląda Pierrot. Mogła rysować go nawet z zamkniętymi oczami.
Ale najpierw list.
Przycisnęła długopis do dużej, błyszczącej kartki, którą podała jej Ala, i zaczęła pisać:
– O nie! – Kasia zajrzała Meli przez ramię. I oczywiście przewróciła oczami. – Nie mów, że piszesz do chorego chłopca o tych swoich kucykach?
– O jednym kucyku – uśmiechnęła się Mela. – Kiedy Mikołaj wyzdrowieje, może zechce przyjechać do naszej stajni i poznać Pierrota? To najłagodniejszy kucyk na świecie. Na pewno woziłby Mikołaja bardzo, bardzo ostrożnie...
– Też mi niespodzianka – wydęła wargi jej przyjaciółka, Kasia, gdy Mela zwierzyła jej się z tego liczenia. – Chyba każdy czeka na sobotę, prawda? Sobota to najfajniejszy dzień w tygodniu. Można spać do południa, oglądać telewizję, robić z mamą ciasteczka...
– Spać do południa? – Mela zrobiła wielkie oczy. Co za strata czasu! Sobotę trzeba przecież wykorzystać co do minuty. – Jutro jadę do stajni już o ósmej! – powiedziała rozpromieniona. – Mama obiecała, że będę mogła zostać tam przez cały dzień.
– No tak. Znowu te twoje kucyki – westchnęła Kasia, ale Mela nie usłyszała ani słowa.
Dzwonek wzywający na trzecią lekcję zagłuszył jej przyjaciółkę. Trzeba było ustawić się parami i wejść do klasy.
– Wyjmijcie długopisy. A ty, Alu, rozdaj wszystkim te karteczki – powiedziała wychowawczyni do blondynki w pierwszej ławce.
– Ojej!
– Nie!
– Tylko nie to!
– Kartkówka?
– W piątek? Chyba nie ma pani serca!
Dzieci jęczały jedno przez drugie.
Nauczycielka uniosła rękę, uciszając wszystkich. A potem wyjaśniła spokojnie:
– Nie mówiłam nic o kartkówce. Źle mnie zrozumieliście. Dziś będziemy pisać listy do Mikołaja.
– Do Mikołaja? W maju? – Kuba z tylnej ławki aż poderwał się z miejsca.
– Wyślemy je do Finlandii pocztą żółwiową – szepnął Jacek, siedzący za Melą.
Dziewczynka nie wytrzymała i parsknęła śmiechem. Nauczycielka jednak wcale nie była zła. Sama zaczęła się głośno śmiać.
– Zapomnieliście? Przecież mówiłam wam w zeszłym tygodniu, że napiszemy listy do chorego chłopca. Do Mikołaja właśnie. Leży w szpitalu i bardzo się nudzi. I marzy o tym, żeby dostać chociaż jeden list.
– Dostanie ich osiemnaście! – zawołała Mela, zachwycona pomysłem.
– Zgadza się. – Pani pokiwała głową. – Możecie pisać, o czym chcecie. O szkole albo o swojej rodzinie. O tym, gdzie jedziecie na wakacje. Co będziecie robić w weekend. I nie zapomnijcie o pięknym udekorowaniu swoich listów rysunkami.
– Narysuję kwiatki! – postanowiła Ala z pierwszej ławki.
– A ja rycerzy! – Kuba od razu wiedział, co będzie na jego kartce.
– A ja naszą szkołę! – Kasia sięgnęła po żółtą kredkę.
Bo przecież ściany ich szkoły były żółte jak skrzydła kanarka.
– A ja oprócz kwiatków narysuję jeszcze plażę! Ale to na osobnej kartce. – Ala miała wiele pomysłów. – I białe mewy fruwające nad plażą...
– A ja swój portret! – zdecydował Jacek.
– Czyli autoportret, tak? – podpowiedziała mu pani.
Mela nie odzywała się ani słowem. Nie chciała, żeby Kasia znowu przewracała oczami. Wiedziała przecież dokładnie, że narysuje kucyka. Potrzebowała tylko ołówka i czarnej kredki do pokolorowania plamek na jego białej sierści. Nie musiała patrzeć na żadne zdjęcie. Doskonale wiedziała, jak wygląda Pierrot. Mogła rysować go nawet z zamkniętymi oczami.
Ale najpierw list.
Przycisnęła długopis do dużej, błyszczącej kartki, którą podała jej Ala, i zaczęła pisać:
– O nie! – Kasia zajrzała Meli przez ramię. I oczywiście przewróciła oczami. – Nie mów, że piszesz do chorego chłopca o tych swoich kucykach?
– O jednym kucyku – uśmiechnęła się Mela. – Kiedy Mikołaj wyzdrowieje, może zechce przyjechać do naszej stajni i poznać Pierrota? To najłagodniejszy kucyk na świecie. Na pewno woziłby Mikołaja bardzo, bardzo ostrożnie...
więcej..
