Pieśń o Jaśku zbójniku - ebook
Wydawnictwo:
Rok wydania:
2011
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Pieśń o Jaśku zbójniku - ebook
Kazimierz Tetmajer, Wybór poezji, Warszawa 1897
| Kategoria: | Liceum |
| Zabezpieczenie: | brak |
| ISBN: | 978-83-272-2949-6 |
| Rozmiar pliku: | 79 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Pieśń o Jaśku zbójniku
(Na tle pieśni ludowych na Podhalu)
Z orawskiego zamku chłopcy pozierają
Czy się popod Tatry buczki rozwijają?
Idzie bystra woda hań ku Kościelisku,
Chłopcy marnie giną w orawskiem zamczysku.
Czyjże to hań chłopiec stoi u futryny?
Dy to Jasiek z Polan, Józkowej Maryny.
Wartko siwa woda w Kościelisko płynie,
Ale on nie wróci ku swojej dziedzinie.
Mówiła mu matka: «Nie goń ty po drogach,
By ci nie zberczały łańcuszki na nogach.
Nie chodź po za buki na ludzkie barany,
Byś w ciemni na zamku nie gnił okowany.
Jedynaka ciebie Pan Bóg mi zostawił,
Patrz, byś matczynego serca nie zakrwawił».
Mówiła mu Hanka, zalała się łzami:
«Jasiu najmilejszy, nie chodź z zbójnikami.
Jak się za jastrzębiem cień po ziemi włóczy,
Tak za tobą wszędy lecą moje oczy.
Kiej mię ty odejdziesz, cóż mi haw zostanie ?
Będę, jak ta limba samiutka w polanie.
Warkocz mi rozplecie ino wiatr, co duje,
Ino woda z źródła lico pocałuje.
Zostań Jasiu doma, zostań poniewoli,
Bo mię od żałości młode serce boli».
Stoi Jaś przed niemi, wsparty na siekiérce,
Odpowiada matce i swojej freirce:
«Na coś mi matusiu dobrze jeść dawała?
Równo mi się widzi dolina czy skała.
Kie siekierą zatnę w sękate jawory,
Jak ta piana z wody, tak się kurzą wióry.
Widziałaś mię, matko, jakom wóz przeskoczył,
Co go Bartków Kuba na boisko toczył.
Kiedym se wywinął ciupagą na Kirze,
To się ludziom z okien porobiły dźwirze.
Psa, choćby jak leciał, za ogon dopadnę,
Ani mię przełazy nie ogłupią żadne.
Czyś mię to chowała na dziada w kościele?
Jak się postarzeję, legnę se w popiele.
Jako ten Janosik pójdę po dziedzinie,
A choćbym zaginął — imię nie zaginie.
Nie płacz Hanuś darmo, bo się serce żali;
Przyniosę ci zza gór pereł a korali.
Wrócę ja się do cię za czas, za niedługi,
A jakbym nie wrócił, ukocha cię drugi».
Poszedł Jasiek na zbój w górę dolinami:
Horni za nim chłopcy idą z ciupagami.
Stąpa Jasiek szumnie, wysoko się niesie,
że się mało znajdzie wyższe drzewo w lesie.
Idzie przez Orawę, aże ziemia jęczy:
Piórko mu się miga, zbroja na nim brzęczy.
Świeci mu się blacha z mosiężnym łańcuszkiem,
Kółeczkami zberczy ciupaga z obuszkiem.
Flintę ma przez plecy, pistolet za pasem,
Nóż w mosiądz oprawny, i tak idzie lasem.
Zaśpiewałeś bratom Janiczku sokole,
Jakby buk zaszumiał pomiędzy topole:
«Śmiało chłopcy, śmiało, jest hań żyd bogaty,
Będziemy mierzyli kotlikiem dukaty.
Choćby ta Orawców było sto tysięcy,
Ja się ich tak boję, jako wilk zajęcy.
Choćbyście zjechali husary z szablami,
To ja se wywinę ciupagą nad wami!»
Huknęli mu na to towarzysze chórem —
Szeroko, daleko leci echo borem:
«Od buczka do buczka, aże do jawora
Hań nasze pieniążki, hań nasza komora.
Zbójecki hetmanie ku dolinom z góry,
Jako się gradowe uniżają chmury»
Spadł Jaś z zbójnikami w orawską zagrodę,
Jak ten orzeł z wiatru na koźlątko młode.
Podpalił se miasto na wsze cztery rogi:
Nie chciał po ćmie macać między pola drogi.
Zobaczyli ogień husary czerwony,
Wiatr im konie niesie przez łąki, zagony.
Przyjechali duchem, w brzęczącym rynsztunku,
Dopadli zbójników jeszcze na rabunku.
Broni się Jaś ostro, ciupagą się broni:
Dwunastu husarów zwalił na ziem z koni.
Trzynasty go husar szablą dźgnął pod ziobro —
Nie pójdziesz ty więcej już na ludzkie dobro...
Bronią się zbójnicy, skaczą ponad dachy,
Migają im w ogniu, jako gwiazdy, blachy.
Husary ich skuli w żelazne okowy,
Wiedli ich przy koniach w dziedziniec zamkowy.
Tam ich rychtar zamknął w zamczysku Wysokiem,
Stamtąd pozierają zapłakanym okiem.
Ku Tatrom się potok przez łąki przelewa,
A Jaś patrzy za nim, zasmucony śpiewa:
«Po coś mię rodziła, matko moja miła?
Kie mię wieszać pójdą, będziesz się hańbiła.
Pierwej ten Dunajec zwyrtnie się do góry,
Niźli mię wypuszczą za te białe mury.
żałuj Panie Boże, com ja we frasunku:
ślubowałem na mszę dukata z rabunku.
Ej! Kieby to Bóg dał, cobym ja się wrócił,
Rychtarem bym orał, husarami młócił.
Bratowie, bratowie, kochami bratowie,
Będą nam rąbali głowiczld katowie.
żegnajmyż się teraz mili towarzysze,
Jutro nami wiater zimny zakołysze».
«Hej! góry, polany i zielone lasy,
żegnamy was dzisiaj na wieczyste czasy...»
Tak oni śpiewają na zamku w okowach,
A Hanusia w lesie zawodzi przy krowach:
«Strzegłaś matko Jasia, jako swej źrenicy:
Dziś-ci go powiodą, oj, ku szubienicy.
Chowałaś go matko, jak tego sokoła,
A dziś ci go rzucą do ciemnego doła.
We dnie miesiąc, gwiazdy będą się świeciły,
Kiedy ku mnie przyjdzie mój kochanek miły.
Prędzej gniazdko zlepi jaskółka na hali,
Niż się moje serce Janiczka odżali.
Kwitnie biała lilia, kwitnie majeranek,
Ale darmo więdnie mój zielony wianek.
Srebrzy się mi siano na stodole świeże,
łzamim je srebrzyła, sama na niem leżę.
Nie będę ja w ślubnej chodziła sukience,
Nie pierścionka mi trza, ale krzyżyk w ręce.
Nie ściel mi matusiu łóżeczka na dwoje:
Drewniana trumienka będzie łóżko moje.
Panienko najświętsza, czyś zaniewidziała,
Coś mi mego Jasia śmierci zabrać dała?...»
W stajni matka siwa koniom jeść zakłada
Siano za drabinę, i tak do nich gada:
«Sama wam jeść daję koniki cisawe,
Bo mi Jasia wzięli na zamek w Orawę.
Ani ja się moim synem nie ucieszę,
Ani on wam zgrzebłem grzywy nie rozczesze.
Koniki cisawe, czekać go daremnie,
Czekajcie, aż serce rozpęknie się we mnie.
Pole mi zarośnie, zmarnieje chudoba,
Dyć se Pan Bóg robi, co mu się spodoba».
Starodawny grajek poprzed karczmą siedzi;
Wybił-że on, wybił niemało niedźwiedzi.
Głowa mu zsiwiała, jako wierch od śniegu,.
śmierć go wnet zabierze, jak drwal jodłę z brzegu.
Brzęczy na gęślikach nutę staroświecką,
Wyskładał i śpiewa na nutę zbójecką:
sjanosik, Janosik w czarnej ziemi leży,
Byłże to chłop głośny, jako dzwon na wieży.
Szeroko, daleko dzwon na świat wybija :
Co Janosik kroczył, niosła się gloryja.
Urwałeś się dzwonie, nic-że już po tobie:
Skończył się Janosik, leży w czarnym grobie.
Dobrzy chłopcy byli, kanyż się podzieli?
Hej! Jeden po drugim marnie wyginęli.
Hej! Jęczały Tatry, jęczały wąwozy,
Kiej im zakładali na gardła powrozy.
Pogniły jawory i limbowe lasy,
Ka się nam podziały nasze dobre czasy?...»Przypisy:
orawski — Orawa to region górski na pograniczu polsko-słowackim, leżący w dorzeczu rzeki o tej samej nazwie.
zamek — tu występuje w roli więzienia.
pozierać (gw.) — patrzyć.
popod Tatry — pod Tatrami.
hań (gw.) — tam, daleko.
dy a. dyć (gw.) — przecież.
wartko — szybko.
dziedzina — tu: ziemia, którą ma odziedziczyć.
zberczeć a. zbyrczeć (gw.) — dzwonić.
ciemnia — ciemnica, ciemna cela.
okowany — w kajdanach.
wszędy (daw.) — wszędzie.
kiej (gw.) — kiedy, gdy.
haw (gw.) — tu, tutaj.
limba — drzewo podobne do sosny, występujące w górach.
ino (gw.) — tylko.
duć — dąć, dmuchać.
doma (gw.) — w domu.
siekierka — tu: ciupaga.
freirka gw. — (frajerka) dziewczyna.
równo — tu: tak samo.
widzieć się (gw.) — wydawać się.
kie (gw.) — kiedy.
Bartków — Bartkowy, to jest syn Bartka.
boisko — miejsce, gdzie młóci się zboże.
dźwirze (gw.) — drzwi.
przełaz — trudne, zwł. wąskie przejście.
dziad — tu: żebrak.
Janosik — rozbójnik słowacki o imieniu Juraj (1688–1713), często występujący w legendach.
a — i.
horny a. horny (gw.) — piękny, silny, hardy.
obuszek a. obuch — siekiera osadzona na długim drzewcu, wykorzystywana jako broń.
flinta — strzelba myśliwska.
hań (gw.) — tam.
kotlik (gw.) — kociołek.
husar, właśc. huzar — żołnierz lekkiej jazdy węgierskiej.
hetman — tu: dowódca.
po ćmie (gw.) — po ciemku.
duchem — szybko, co tchu.
ziobro (gw.) — żebro.Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się w domenie publicznej, co oznacza że możesz go swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać. Jeśli utwór opatrzony jest dodatkowymi materiałami (przypisy, motywy literackie etc.), które podlegają prawu autorskiemu, to te dodatkowe materiały udostępnione są na licencji Creative Commons Uznanie Autorstwa – Na Tych Samych Warunkach 3.0 PL.
Źródło: http://wolnelektury.pl/katalog/lektura/piesn-o-jasku-zbojniku
Tekst opracowany na podstawie: Kazimierz Tetmajer, Wybór poezji, Warszawa 1897
Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl). Reprodukcja cyfrowa wykonana przez Bibliotekę Śląską z egzemplarza pochodzącego ze zbiorów BŚ.
Opracowanie redakcyjne i przypisy: Paweł Kozioł, Marta Niedziałkowska, Weronika Trzeciak.
Plik wygenerowany dnia 2011-01-26.
(Na tle pieśni ludowych na Podhalu)
Z orawskiego zamku chłopcy pozierają
Czy się popod Tatry buczki rozwijają?
Idzie bystra woda hań ku Kościelisku,
Chłopcy marnie giną w orawskiem zamczysku.
Czyjże to hań chłopiec stoi u futryny?
Dy to Jasiek z Polan, Józkowej Maryny.
Wartko siwa woda w Kościelisko płynie,
Ale on nie wróci ku swojej dziedzinie.
Mówiła mu matka: «Nie goń ty po drogach,
By ci nie zberczały łańcuszki na nogach.
Nie chodź po za buki na ludzkie barany,
Byś w ciemni na zamku nie gnił okowany.
Jedynaka ciebie Pan Bóg mi zostawił,
Patrz, byś matczynego serca nie zakrwawił».
Mówiła mu Hanka, zalała się łzami:
«Jasiu najmilejszy, nie chodź z zbójnikami.
Jak się za jastrzębiem cień po ziemi włóczy,
Tak za tobą wszędy lecą moje oczy.
Kiej mię ty odejdziesz, cóż mi haw zostanie ?
Będę, jak ta limba samiutka w polanie.
Warkocz mi rozplecie ino wiatr, co duje,
Ino woda z źródła lico pocałuje.
Zostań Jasiu doma, zostań poniewoli,
Bo mię od żałości młode serce boli».
Stoi Jaś przed niemi, wsparty na siekiérce,
Odpowiada matce i swojej freirce:
«Na coś mi matusiu dobrze jeść dawała?
Równo mi się widzi dolina czy skała.
Kie siekierą zatnę w sękate jawory,
Jak ta piana z wody, tak się kurzą wióry.
Widziałaś mię, matko, jakom wóz przeskoczył,
Co go Bartków Kuba na boisko toczył.
Kiedym se wywinął ciupagą na Kirze,
To się ludziom z okien porobiły dźwirze.
Psa, choćby jak leciał, za ogon dopadnę,
Ani mię przełazy nie ogłupią żadne.
Czyś mię to chowała na dziada w kościele?
Jak się postarzeję, legnę se w popiele.
Jako ten Janosik pójdę po dziedzinie,
A choćbym zaginął — imię nie zaginie.
Nie płacz Hanuś darmo, bo się serce żali;
Przyniosę ci zza gór pereł a korali.
Wrócę ja się do cię za czas, za niedługi,
A jakbym nie wrócił, ukocha cię drugi».
Poszedł Jasiek na zbój w górę dolinami:
Horni za nim chłopcy idą z ciupagami.
Stąpa Jasiek szumnie, wysoko się niesie,
że się mało znajdzie wyższe drzewo w lesie.
Idzie przez Orawę, aże ziemia jęczy:
Piórko mu się miga, zbroja na nim brzęczy.
Świeci mu się blacha z mosiężnym łańcuszkiem,
Kółeczkami zberczy ciupaga z obuszkiem.
Flintę ma przez plecy, pistolet za pasem,
Nóż w mosiądz oprawny, i tak idzie lasem.
Zaśpiewałeś bratom Janiczku sokole,
Jakby buk zaszumiał pomiędzy topole:
«Śmiało chłopcy, śmiało, jest hań żyd bogaty,
Będziemy mierzyli kotlikiem dukaty.
Choćby ta Orawców było sto tysięcy,
Ja się ich tak boję, jako wilk zajęcy.
Choćbyście zjechali husary z szablami,
To ja se wywinę ciupagą nad wami!»
Huknęli mu na to towarzysze chórem —
Szeroko, daleko leci echo borem:
«Od buczka do buczka, aże do jawora
Hań nasze pieniążki, hań nasza komora.
Zbójecki hetmanie ku dolinom z góry,
Jako się gradowe uniżają chmury»
Spadł Jaś z zbójnikami w orawską zagrodę,
Jak ten orzeł z wiatru na koźlątko młode.
Podpalił se miasto na wsze cztery rogi:
Nie chciał po ćmie macać między pola drogi.
Zobaczyli ogień husary czerwony,
Wiatr im konie niesie przez łąki, zagony.
Przyjechali duchem, w brzęczącym rynsztunku,
Dopadli zbójników jeszcze na rabunku.
Broni się Jaś ostro, ciupagą się broni:
Dwunastu husarów zwalił na ziem z koni.
Trzynasty go husar szablą dźgnął pod ziobro —
Nie pójdziesz ty więcej już na ludzkie dobro...
Bronią się zbójnicy, skaczą ponad dachy,
Migają im w ogniu, jako gwiazdy, blachy.
Husary ich skuli w żelazne okowy,
Wiedli ich przy koniach w dziedziniec zamkowy.
Tam ich rychtar zamknął w zamczysku Wysokiem,
Stamtąd pozierają zapłakanym okiem.
Ku Tatrom się potok przez łąki przelewa,
A Jaś patrzy za nim, zasmucony śpiewa:
«Po coś mię rodziła, matko moja miła?
Kie mię wieszać pójdą, będziesz się hańbiła.
Pierwej ten Dunajec zwyrtnie się do góry,
Niźli mię wypuszczą za te białe mury.
żałuj Panie Boże, com ja we frasunku:
ślubowałem na mszę dukata z rabunku.
Ej! Kieby to Bóg dał, cobym ja się wrócił,
Rychtarem bym orał, husarami młócił.
Bratowie, bratowie, kochami bratowie,
Będą nam rąbali głowiczld katowie.
żegnajmyż się teraz mili towarzysze,
Jutro nami wiater zimny zakołysze».
«Hej! góry, polany i zielone lasy,
żegnamy was dzisiaj na wieczyste czasy...»
Tak oni śpiewają na zamku w okowach,
A Hanusia w lesie zawodzi przy krowach:
«Strzegłaś matko Jasia, jako swej źrenicy:
Dziś-ci go powiodą, oj, ku szubienicy.
Chowałaś go matko, jak tego sokoła,
A dziś ci go rzucą do ciemnego doła.
We dnie miesiąc, gwiazdy będą się świeciły,
Kiedy ku mnie przyjdzie mój kochanek miły.
Prędzej gniazdko zlepi jaskółka na hali,
Niż się moje serce Janiczka odżali.
Kwitnie biała lilia, kwitnie majeranek,
Ale darmo więdnie mój zielony wianek.
Srebrzy się mi siano na stodole świeże,
łzamim je srebrzyła, sama na niem leżę.
Nie będę ja w ślubnej chodziła sukience,
Nie pierścionka mi trza, ale krzyżyk w ręce.
Nie ściel mi matusiu łóżeczka na dwoje:
Drewniana trumienka będzie łóżko moje.
Panienko najświętsza, czyś zaniewidziała,
Coś mi mego Jasia śmierci zabrać dała?...»
W stajni matka siwa koniom jeść zakłada
Siano za drabinę, i tak do nich gada:
«Sama wam jeść daję koniki cisawe,
Bo mi Jasia wzięli na zamek w Orawę.
Ani ja się moim synem nie ucieszę,
Ani on wam zgrzebłem grzywy nie rozczesze.
Koniki cisawe, czekać go daremnie,
Czekajcie, aż serce rozpęknie się we mnie.
Pole mi zarośnie, zmarnieje chudoba,
Dyć se Pan Bóg robi, co mu się spodoba».
Starodawny grajek poprzed karczmą siedzi;
Wybił-że on, wybił niemało niedźwiedzi.
Głowa mu zsiwiała, jako wierch od śniegu,.
śmierć go wnet zabierze, jak drwal jodłę z brzegu.
Brzęczy na gęślikach nutę staroświecką,
Wyskładał i śpiewa na nutę zbójecką:
sjanosik, Janosik w czarnej ziemi leży,
Byłże to chłop głośny, jako dzwon na wieży.
Szeroko, daleko dzwon na świat wybija :
Co Janosik kroczył, niosła się gloryja.
Urwałeś się dzwonie, nic-że już po tobie:
Skończył się Janosik, leży w czarnym grobie.
Dobrzy chłopcy byli, kanyż się podzieli?
Hej! Jeden po drugim marnie wyginęli.
Hej! Jęczały Tatry, jęczały wąwozy,
Kiej im zakładali na gardła powrozy.
Pogniły jawory i limbowe lasy,
Ka się nam podziały nasze dobre czasy?...»Przypisy:
orawski — Orawa to region górski na pograniczu polsko-słowackim, leżący w dorzeczu rzeki o tej samej nazwie.
zamek — tu występuje w roli więzienia.
pozierać (gw.) — patrzyć.
popod Tatry — pod Tatrami.
hań (gw.) — tam, daleko.
dy a. dyć (gw.) — przecież.
wartko — szybko.
dziedzina — tu: ziemia, którą ma odziedziczyć.
zberczeć a. zbyrczeć (gw.) — dzwonić.
ciemnia — ciemnica, ciemna cela.
okowany — w kajdanach.
wszędy (daw.) — wszędzie.
kiej (gw.) — kiedy, gdy.
haw (gw.) — tu, tutaj.
limba — drzewo podobne do sosny, występujące w górach.
ino (gw.) — tylko.
duć — dąć, dmuchać.
doma (gw.) — w domu.
siekierka — tu: ciupaga.
freirka gw. — (frajerka) dziewczyna.
równo — tu: tak samo.
widzieć się (gw.) — wydawać się.
kie (gw.) — kiedy.
Bartków — Bartkowy, to jest syn Bartka.
boisko — miejsce, gdzie młóci się zboże.
dźwirze (gw.) — drzwi.
przełaz — trudne, zwł. wąskie przejście.
dziad — tu: żebrak.
Janosik — rozbójnik słowacki o imieniu Juraj (1688–1713), często występujący w legendach.
a — i.
horny a. horny (gw.) — piękny, silny, hardy.
obuszek a. obuch — siekiera osadzona na długim drzewcu, wykorzystywana jako broń.
flinta — strzelba myśliwska.
hań (gw.) — tam.
kotlik (gw.) — kociołek.
husar, właśc. huzar — żołnierz lekkiej jazdy węgierskiej.
hetman — tu: dowódca.
po ćmie (gw.) — po ciemku.
duchem — szybko, co tchu.
ziobro (gw.) — żebro.Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się w domenie publicznej, co oznacza że możesz go swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać. Jeśli utwór opatrzony jest dodatkowymi materiałami (przypisy, motywy literackie etc.), które podlegają prawu autorskiemu, to te dodatkowe materiały udostępnione są na licencji Creative Commons Uznanie Autorstwa – Na Tych Samych Warunkach 3.0 PL.
Źródło: http://wolnelektury.pl/katalog/lektura/piesn-o-jasku-zbojniku
Tekst opracowany na podstawie: Kazimierz Tetmajer, Wybór poezji, Warszawa 1897
Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl). Reprodukcja cyfrowa wykonana przez Bibliotekę Śląską z egzemplarza pochodzącego ze zbiorów BŚ.
Opracowanie redakcyjne i przypisy: Paweł Kozioł, Marta Niedziałkowska, Weronika Trzeciak.
Plik wygenerowany dnia 2011-01-26.
więcej..
