Planeta rzeczy zagubionych - ebook
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Planeta rzeczy zagubionych - ebook
Dramaty, które się w tych wierszach rozgrywają, są lokalne, całkowicie subiektywne, prywatne, piętrzą się jak rupiecie w starej szufladzie. Planeta rzeczy zagubionych jest opowieścią o pozbywaniu się takich rupieci, robieniu porządków, by choć przez chwilę poczuć, że się żyje.
Spis treści
Lądy i oceany
Skośni kochankowie
Sybilla
Szuflada
Niezamierzona inwentaryzacja wspomnień
Dlaczego nie zostałam muzykiem
Trzeba być ulotnym jak lilia
Zaduszki
Echo
Widmo zimy
Kochankowie na niebieskim tle
A delikatna rozpacz lgnie do małych rzeczy
Bardo
W domu powinno być także miejsce dla zmarłych
Death full of flowers
Pani Midas
Plaża
Survival
Zakłócenia
Rybacy
Kochankowie na otwartym morzu
Wieczorem
Pierwsza
Chrząszcz
31 wierszy miłosnych
Spis strat (i zysków)
| Kategoria: | Poezja |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-65358-39-4 |
| Rozmiar pliku: | 514 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Spis wierszy
Lądy i oceany
Skośni kochankowie
Sybilla
Szuflada
Niezamierzona inwentaryzacja wspomnień
Dlaczego nie zostałam muzykiem
Trzeba być ulotnym jak lilia
Zaduszki
Echo
Widmo zimy
Kochankowie na niebieskim tle
A delikatna rozpacz lgnie do małych rzeczy
Bardo
W domu powinno być także miejsce dla zmarłych
Death full of flowers
Pani Midas
Plaża
Survival
Zakłócenia
Rybacy
Kochankowie na otwartym morzu
Wieczorem
Pierwsza
Chrząszcz
31 wierszy miłosnych
Spis strat (i zysków)Lądy i oceany
Dosłownie ogień jest nam bliski.
Czasami czujesz go w podeszwach stóp.
To znak, że kiedyś wszystko było boskim oceanem.
Zaś głęboki czas ziemi wyraża się w liczbach tak zatrważających,
że ich odkrycie odmieniło bieg ludzkiej myśli.
Która, rzecz jasna, spodziewa się gruntu
pod nogami i przychylnej aury.
Z tej perspektywy słońce jest czymś w rodzaju wieczności,
a morze upartym podtekstem.
Miejsce
ma sens o ile da się wykopać grób.
Tylko gdzieniegdzie można pobudować domy.
Na przekór wszystkiemu wierzy się w trwałość tych śladów,
chociaż powszechnie wiadomo, że lepsza jest jedna garść pokoju.
Jeszcze inne wersje mówią o wysłuchanej modlitwie ryb.
Tak czy inaczej, odmęt ma swoje prawa.
Ciała poniekąd stałe, mamy przecież łzy, a te są w każdym słowie:
bo sól jest na końcu języka i jest kropką nad i.Skośni kochankowie
stale tu panuje jesienna przezroczystość pojęć:
„gołębie były, ale zdechły”, mówi chłopiec
w niebieskim obrazie. W tle łódeczka,
na niej skośni kochankowie
jadą na morze otwarte.
„gołębie mają budę?” pyta chłopiec
ze smutnego płótna, bo się na tej ziemi
nie zmieścił. „O”, „O”, „O”,
mówią ryby na migi, ale jego świat
w kółeczku się nie zamknie:
linia kręci, skacze i nuż się rzucać
w asymetryczną wolność gołębiego lotu,
mocne skrzydła już ukośnie chronią
przed deszczem, przed ogromnym Bogiem.Sybilla
Oto ona, babcia w sezonie ciszy,
którą wrzesień zabawia ostatnim przedstawieniem.
Wyczerpały się mozolne cykle jej ciała,
poumierali mężczyźni,
synowie śmierć pobierają w płynie, a córek,
(byłyby ładne) nie chciała.
Jej dom jest pełen wiatru.
Za oknem dzień właśnie usiadł w kucki, w niebie
pękła fiolka z różową cykutą
i rzeka znosi pierwsze zadraśnięcia.
Jazgot nocnych psów będzie dziś pełen treści
i śmieci (znowu je wysypali na środku ulicy).
Kuchnię ograniczyła do minimum. Robi herbatę,
karmi kichającego kota.
Staruszka,
Calineczka w spróchniałej kołysce.
Co komu po przepowiedniach. Wyglądając z okna
(dla wygody na parapecie rozłożyła kocyk),
życie ma jak na dłoni, nikt ważny
tędy nie chodzi.
Wcześniej, wiosną, bywały istne
parady!
Młode w kusych spódniczkach,
na szpilkach tak wysokich, że łatwo skręcić nogę,
(szkoda by było opalenizny,
na którą pracowały od marca,
za którą przecież płaciły)
i młodzi (czemu już łysi?) piechotą
albo na motorach, z psami,
które beztrosko zanieczyszczały chodnik. Pusta
ulica,
tak bywa tylko jesienią, w niedzielne popołudnia,
kiedy na wietrze tańczą stare reklamówki,
kiedy płyną liście.
Radio śpiewa forgive me, ona o tym nie wie, nigdy nie miała
głowy do obcych języków, innych niż ten, który
rzeczy
nazywa po imieniu: dźwięki przystają do barw, szelest
należy do liści, doprawdy,
nie ma się czym ekscytować.
Świat pęka w szwach, a jednak dary
byle jakie: but z oderwaną zelówką
i suknia (ktoś by pomyślał: balowa!), lecz patrz,
tutaj odchodzi listwa, a tu, przy kołnierzyku,
brakuje guzika! Pozbywamy się zatem
darów
wyrzucamy pantofle, suknię
oddajemy biednym, biedniejszym
najbiedniejszym. Współczucie?
Raczej przeczucie, że zawartość szafy wystąpi z brzegów
prędzej niż rzeka łez przeznaczonych na nasze ostatnie pożegnanie –
rzeczy zmieniają się w słowa. Nawet bardzo
miękkie
rzeczy takie jak zmierzch, który spoczywa coraz intensywniej
na parapecie jej wietrznego domu, nawet tak zgubne
jak karmazynowe plamy na szybach i kocyku w kratkę
starszym niż historia.
Czyżby teraz nadszedł moment prawdy?
Zatem była piękna, była bardzo silna i miała
zdrowe serce. Odważna, tak, chociaż trudno
mówić o niebezpieczeństwie, czego
mógłby się obawiać worek trocin?
Stopniowo traci wzrok, powonienie, słuch oraz zmysł smaku,
mechanicznie głaszcze sierść kota, nie znajdując w tym przyjemności.
Bawcie się, pewnie, póki czas pięt nie przysmaży,
tylko butelek potem nie rzucajcie jak popadnie,
bo nocą psy je rozwłóczą po całej ulicy. Bawcie
się, oprócz zabawy nic już więcej nie ma
w tym gąszczu luster (jedno z nich przechowało
tajemniczy odcień zieleni, szmaragd leśnych chaszczy
w jej oczach). Las! Kiedy to było,
dziesięć, może piętnaście lat temu, kiedy tak rozmyśla,
czuje zapach mchu. Wrzeszczy chmara ptaków,
latający dywan
napędzany wiatrem. Do widzenia, ptaki, do zobaczenia,
wróćcie znowu wiosną. Wieczór już, już jest czas,
do widzenia obrzydliwe psy, do widzenia śmieci,
do widzenia, pusta ulico.
Sekret jej domu,
i najprawdziwsza z wszystkich przepowiedni, milczenie.
Lądy i oceany
Skośni kochankowie
Sybilla
Szuflada
Niezamierzona inwentaryzacja wspomnień
Dlaczego nie zostałam muzykiem
Trzeba być ulotnym jak lilia
Zaduszki
Echo
Widmo zimy
Kochankowie na niebieskim tle
A delikatna rozpacz lgnie do małych rzeczy
Bardo
W domu powinno być także miejsce dla zmarłych
Death full of flowers
Pani Midas
Plaża
Survival
Zakłócenia
Rybacy
Kochankowie na otwartym morzu
Wieczorem
Pierwsza
Chrząszcz
31 wierszy miłosnych
Spis strat (i zysków)Lądy i oceany
Dosłownie ogień jest nam bliski.
Czasami czujesz go w podeszwach stóp.
To znak, że kiedyś wszystko było boskim oceanem.
Zaś głęboki czas ziemi wyraża się w liczbach tak zatrważających,
że ich odkrycie odmieniło bieg ludzkiej myśli.
Która, rzecz jasna, spodziewa się gruntu
pod nogami i przychylnej aury.
Z tej perspektywy słońce jest czymś w rodzaju wieczności,
a morze upartym podtekstem.
Miejsce
ma sens o ile da się wykopać grób.
Tylko gdzieniegdzie można pobudować domy.
Na przekór wszystkiemu wierzy się w trwałość tych śladów,
chociaż powszechnie wiadomo, że lepsza jest jedna garść pokoju.
Jeszcze inne wersje mówią o wysłuchanej modlitwie ryb.
Tak czy inaczej, odmęt ma swoje prawa.
Ciała poniekąd stałe, mamy przecież łzy, a te są w każdym słowie:
bo sól jest na końcu języka i jest kropką nad i.Skośni kochankowie
stale tu panuje jesienna przezroczystość pojęć:
„gołębie były, ale zdechły”, mówi chłopiec
w niebieskim obrazie. W tle łódeczka,
na niej skośni kochankowie
jadą na morze otwarte.
„gołębie mają budę?” pyta chłopiec
ze smutnego płótna, bo się na tej ziemi
nie zmieścił. „O”, „O”, „O”,
mówią ryby na migi, ale jego świat
w kółeczku się nie zamknie:
linia kręci, skacze i nuż się rzucać
w asymetryczną wolność gołębiego lotu,
mocne skrzydła już ukośnie chronią
przed deszczem, przed ogromnym Bogiem.Sybilla
Oto ona, babcia w sezonie ciszy,
którą wrzesień zabawia ostatnim przedstawieniem.
Wyczerpały się mozolne cykle jej ciała,
poumierali mężczyźni,
synowie śmierć pobierają w płynie, a córek,
(byłyby ładne) nie chciała.
Jej dom jest pełen wiatru.
Za oknem dzień właśnie usiadł w kucki, w niebie
pękła fiolka z różową cykutą
i rzeka znosi pierwsze zadraśnięcia.
Jazgot nocnych psów będzie dziś pełen treści
i śmieci (znowu je wysypali na środku ulicy).
Kuchnię ograniczyła do minimum. Robi herbatę,
karmi kichającego kota.
Staruszka,
Calineczka w spróchniałej kołysce.
Co komu po przepowiedniach. Wyglądając z okna
(dla wygody na parapecie rozłożyła kocyk),
życie ma jak na dłoni, nikt ważny
tędy nie chodzi.
Wcześniej, wiosną, bywały istne
parady!
Młode w kusych spódniczkach,
na szpilkach tak wysokich, że łatwo skręcić nogę,
(szkoda by było opalenizny,
na którą pracowały od marca,
za którą przecież płaciły)
i młodzi (czemu już łysi?) piechotą
albo na motorach, z psami,
które beztrosko zanieczyszczały chodnik. Pusta
ulica,
tak bywa tylko jesienią, w niedzielne popołudnia,
kiedy na wietrze tańczą stare reklamówki,
kiedy płyną liście.
Radio śpiewa forgive me, ona o tym nie wie, nigdy nie miała
głowy do obcych języków, innych niż ten, który
rzeczy
nazywa po imieniu: dźwięki przystają do barw, szelest
należy do liści, doprawdy,
nie ma się czym ekscytować.
Świat pęka w szwach, a jednak dary
byle jakie: but z oderwaną zelówką
i suknia (ktoś by pomyślał: balowa!), lecz patrz,
tutaj odchodzi listwa, a tu, przy kołnierzyku,
brakuje guzika! Pozbywamy się zatem
darów
wyrzucamy pantofle, suknię
oddajemy biednym, biedniejszym
najbiedniejszym. Współczucie?
Raczej przeczucie, że zawartość szafy wystąpi z brzegów
prędzej niż rzeka łez przeznaczonych na nasze ostatnie pożegnanie –
rzeczy zmieniają się w słowa. Nawet bardzo
miękkie
rzeczy takie jak zmierzch, który spoczywa coraz intensywniej
na parapecie jej wietrznego domu, nawet tak zgubne
jak karmazynowe plamy na szybach i kocyku w kratkę
starszym niż historia.
Czyżby teraz nadszedł moment prawdy?
Zatem była piękna, była bardzo silna i miała
zdrowe serce. Odważna, tak, chociaż trudno
mówić o niebezpieczeństwie, czego
mógłby się obawiać worek trocin?
Stopniowo traci wzrok, powonienie, słuch oraz zmysł smaku,
mechanicznie głaszcze sierść kota, nie znajdując w tym przyjemności.
Bawcie się, pewnie, póki czas pięt nie przysmaży,
tylko butelek potem nie rzucajcie jak popadnie,
bo nocą psy je rozwłóczą po całej ulicy. Bawcie
się, oprócz zabawy nic już więcej nie ma
w tym gąszczu luster (jedno z nich przechowało
tajemniczy odcień zieleni, szmaragd leśnych chaszczy
w jej oczach). Las! Kiedy to było,
dziesięć, może piętnaście lat temu, kiedy tak rozmyśla,
czuje zapach mchu. Wrzeszczy chmara ptaków,
latający dywan
napędzany wiatrem. Do widzenia, ptaki, do zobaczenia,
wróćcie znowu wiosną. Wieczór już, już jest czas,
do widzenia obrzydliwe psy, do widzenia śmieci,
do widzenia, pusta ulico.
Sekret jej domu,
i najprawdziwsza z wszystkich przepowiedni, milczenie.
więcej..
