Płomień i krzyż. Tom 4 - ebook

CYKL ŚWIAT INKWIZYTORÓW

1. Płomień i krzyż – tom 1
2. Płomień i krzyż – tom 2
3. Płomień i krzyż – tom 3
4. Płomień i krzyż – tom 4

CYKL JA, INKWIZYTOR

1. Ja, inkwizytor. Wieże do nieba
2. Ja, inkwizytor. Dotyk zła
3. Ja, inkwizytor. Bicz Boży
4. Ja, inkwizytor. Głód i pragnienie
5. Ja, inkwizytor. Dziennik czasu zarazy
6. Ja, inkwizytor. Kościany Galeon
7. Ja, inkwizytor. Sługa Boży
8. Ja, inkwizytor. Młot na czarownice
9. Ja, inkwizytor. Miecz Aniołów
10. Ja, inkwizytor. Łowcy dusz

CYKL JA, INKWIZYTOR. RUSKA TRYLOGIA

1. Ja, inkwizytor. Przeklęte krainy
2. Ja, inkwizytor. Przeklęte kobiety
3. Ja, inkwizytor. Przeklęte przeznaczenieWIEDŹMY

Inkwizytor Arnold Löwefell stał na kamiennym balkonie, opierając się o balustradę. Spoglądał, jak mgła ściele się nad zakolem Renu, jak unosi się strzępami wokół pni i gałęzi ogromnych jodeł, które celują szczytami pod samo szarogranatowe, burzowe niebo.

– Kiedy Decymus Kasjusz przybył w te strony, świat wyglądał całkiem podobnie, jak wygląda dzisiaj – usłyszał tubalny głos za plecami.

Od dawna wiedział, iż z tyłu, kilka kroków za nim, stoi Marius van Bohenwald. Jednak przez cały ten czas nie dawał poznać niczego po sobie, czekając, aż Marius sam się odezwie.

– Również tak sądzę. Że niewiele się zmieniło – rzekł teraz. – Tylko naszego klasztoru jeszcze nie było.

– Ano nie było.

Marius stanął obok niego i położył ogromne, napuchnięte dłonie na balustradzie. Löwefell poczuł, jakby nieskalana czystość kamienia, wypolerowanego upływem czasu oraz deszczami, została zbrukana tym dotykiem. Te tłuste, białe, porośnięte rzadkimi, rudawymi włosami dłonie raziły w tym miejscu swoją niewłaściwością. Tak jakby wielowiekowa powaga oraz majestat miejsca zostały zakłócone przez samą obecność rąk Mariusa. A van Bohenwald dodatkowo zabębnił palcami po kamieniu. Miał tak krótko obcięte paznokcie, że zdawały się wtopione w ciało. Löwefell był pewien, że Marius robi to, co robi, z całkowitą, wyrozumianą premedytacją, wiedząc, że przeszkodził towarzyszowi w kontemplacji, i wiedząc również, że wtargnął brutalnie w jego świat niczym ryk asinusa1, którego celem jest zniweczenie chóralnego wysiłku rozśpiewanych i rozmodlonych mnichów.

– Znowu mgła i deszcz – westchnął van Bohenwald, spoglądając w niebo. – Szkoda, że naszego klasztoru nie zbudowano w południowej Italii albo na Sycylii. Wtedy zamiast wpatrywać się w siwą mgłę i szarą puszczę, moglibyśmy podziwiać lazur Morza Tyrreńskiego. I fale marszczące wody Zatoki Mesyńskiej. – Löwefell kątem oka dostrzegł, że jego towarzysz, unosząc głowę, przymyka powieki w teatralnym zachwycie.

– A zamiast pieczonej rzepy moglibyśmy delektować się pomarańczami – dodał poważnym tonem Löwefell.

Marius westchnął głęboko.

– Albo na Costa de la Luz – dorzucił zaraz rozpromieniony. – Wtedy jedlibyśmy krewetki i popijali wino z winogron dojrzewających na rozsłonecznionych wzgórzach Andaluzji. I jeździlibyśmy konno wśród suchych wzgórz pokrytych cedrowymi lasami.

Löwefell uśmiechnął się lekko, gdyż słowa „suche wzgórza” tutaj i teraz, w tej mgle, wilgoci oraz oparach unoszących się znad rzeki, zabrzmiały niczym wymyślone w innym, kompletnie obcym świecie.

– A twoja Persja? Czy bardzo bywała zamglona? – zapytał van Bohenwald tym razem już z powagą w głosie.

Löwefell nie zareagował w żaden sposób na słowa „twoja Persja”, chociaż jak zawsze spytał sam siebie, w jakim celu van Bohenwald próbuje go prowokować, skoro Löwefell nigdy nie dał poznać, iż podobne prowokacje w jakikolwiek sposób go dotykają. Zresztą rzeczywiście to było prawdą: wcale go nie dotykały. Oczywiście w pewnym sensie był Persem, czarnoksiężnikiem Narsesem, magiem ognia i śmiertelnym wrogiem chrześcijan. Ale było to tak dawno temu, że nie „jakby w innym życiu”, jak zwykło się potocznie mówić, lecz dokładnie „w innym życiu”. Bez konieczności dodawania słowa „jakby”. Nawet fizycznie w żaden sposób nie przypominał przecież Narsesa, gdyż zniszczone wiekiem i magią ciało perskiego czarnoksiężnika dawno rozpadło się w proch i pył. A teraz Löwefell był prawowiernym chrześcijaninem, oddanym obrońcą Chrystusa i wpływowym członkiem Wewnętrznego Kręgu Świętego Officjum. Zapewne ja i Marius należymy do grona najpotężniejszych ludzi w znanym nam świecie, pomyślał. I zabawne jest, że dla mnie z całą pewnością ten fakt nie ma najmniejszego znaczenia. A raczej ma znaczenie o tyle, o ile mogę dzięki swej wiedzy i swej mocy służyć Jezusowi oraz Jego najświętszej Sprawie.

– Z tego, co pamiętam, w wysokich górach mgły zdarzały się całkiem często – odparł na głos. – Na morzu dużo rzadziej.

– Wykorzystywaliście jakoś tę mgłę?

– Wykorzystywaliśmy? – Löwefell nie dał po sobie poznać zdziwienia, lecz pytanie van Bohenwalda zaskoczyło go. – Do magii? Nie, oczywiście, że nie.

– Oczywiście?

– Persowie są rozmiłowani w żywiole ognia, nie w żywiole wody – odparł, zdając sobie doskonale sprawę z tego, że Bohenwald wie o tym tak samo dobrze.

– Wiele wiedźm używa mgły do swoich czarów – stwierdził van Bohenwald.

– Wiem – skinął głową Löwefell. – Czytałem o tym.

Zauważył oczywiście, iż inkwizytor wypowiedział słowo „używa”, a nie „używało”, ale na razie nie zamierzał pytać dlaczego.

– Kiedy słyszałeś ostatni raz o sabacie? – zapytał van Bohenwald. – O takim prawdziwym, najprawdziwszym sabacie, złożonym z mistrzyni i jej uczennic, postępujących według starodawnych reguł?

– W Persji nie było sabatów. Nigdy – odparł Löwefell, dobrze wiedząc, iż Marius wcale nie o to pyta.

– Zbyt dużo rozmyślasz o Persji, mój drogi przyjacielu – stwierdził van Bohenwald z wyraźną naganą w głosie. – Oczywiście w moim pytaniu chodziło o Cesarstwo.

– Sabat w Cesarstwie? – powtórzył Löwefell. – No cóż, chyba Herman Balbulus opisał ostatni sabat. Ile to było lat temu? Dwieście? Nie mylę się?

Van Bohenwald pokiwał potakująco głową, po czym niezgodnie z tym ruchem rzekł:

– Mylisz się. To było w Szkocji, dwieście siedemdziesiąt lat temu.

– Tak przemija zło świata – stwierdził sentencjonalnie Löwefell, parafrazując słowa łacińskiego powiedzenia2.

– Zło jest niczym chwast ukryty pod ziemią – westchnął szczerze van Bohenwald. – A czy zdziwiłbyś się, wiedząc, że przez kilkaset ostatnich lat działał niewykryty przez nas sabat? – zapytał. – A szczerze mówiąc, Bóg jeden tylko raczy wiedzieć, ile innych sabatów mogło z niego wypączkować i w jakich miejscach one wyrosły...

– Dietrich Knabe wrócił z Rusi – odgadł Löwefell i odwrócił się w stronę towarzysza. – Czy wszystko zakończyło się dobrze?

Van Bohenwald wykrzywił usta.

– Pytając: „Czy zakończyło się dobrze?”, masz na myśli, czy twój protegowany inkwizytor wrócił cało oraz bezpiecznie?

– Mordimer Madderdin nie jest „moim protegowanym inkwizytorem”, jak raczyłeś to ująć, niemniej rzeczywiście jego los leży mi na sercu – odparł spokojnie Löwefell. – I chyba powyższe stwierdzenie dotyczy każdego z nas, czyż nie?

Van Bohenwald nie tylko machnął dłonią, ale i prychnął z rozdrażnieniem.

– Niestety – przyznał. – Niestety, niestety – powtórzył niechętnie. – Godne pożałowania zrządzenie losu, że musimy poświęcać nasz cenny czas temu nic nieznaczącemu młodemu człowiekowi.

– I cóż z tym nic nieznaczącym młodym człowiekiem? Żyje?

– Oczywiście, że żyje, gdyż wcale nie życzyliśmy sobie, by umarł – odparł van Bohenwald z urazą i zaraz potem lekceważąco wzruszył ramionami. – Przynajmniej na razie tego sobie nie życzymy, chociaż mamy na uwadze, że sprawy w tej mierze mogą się w każdej chwili zmienić – dodał. – Ale czy zdziwisz się, że nie tylko jego powrót wywołał nasze zainteresowanie, lecz zdarzyło się coś więcej, coś, co przykuło naszą uwagę?

– A cóż takiego się wydarzyło?

Van Bohenwald uczynił taki gest, jakby chciał poklepać Löwefella po ramieniu, ale w efekcie zaledwie musnął powietrze tuż nad jego płaszczem.

– Chodź za mną – nakazał. – Dowiesz się wszystkiego.

Löwefell z niechęcią opuszczał kamienny taras i z równą niechęcią rozstawał się z roztaczającym się z niego widokiem, ale oczywiście Mariusowi, po pierwsze, nie można było odmówić, a po drugie, naprawdę był ciekaw, jakie wieści przywiózł ze sobą Dietrich Knabe, inkwizytor wysłany z misją ratunkową na Ruś. Misja ta, z uwagi na wrogi stosunek ruskich władców nie tylko do Inkwizytorium, ale do wszystkiego, co pochodziło ze świata położonego poza granicami Rusi, okazała się nie tylko niezwykle skomplikowana do przygotowania, lecz równie trudna i wyczerpująca do przeprowadzenia. Całe szczęście, że wszystko zakończyło się pomyślnie. A raczej lepiej zastrzec, że chyba pomyślnie, gdyż Löwefell obawiał się, iż ruskie sprawy wcale nie zostały zakończone. I miał tylko nadzieję, że ich kończenie w żaden sposób nie będzie dotyczyło jego samego. Nie dlatego, by wzdragał się przed najtrudniejszymi nawet zadaniami, lecz dlatego, że został obarczony już wystarczającą liczbą obowiązków. Z których wypełniania sam zresztą nie był do końca zadowolony. No ale w tym momencie wszelkie inne sprawy musiały poczekać, skoro Marius życzył sobie, by wspólnie wysłuchali raportu Knabego. Na razie i tak najważniejsze było, iż Mordimer Madderdin powrócił z dzikiego, barbarzyńskiego kraju w dobrym zdrowiu, a przynajmniej jeśli nie w dobrym zdrowiu, to chociaż cały i żywy. Wszyscy bowiem wiedzieli, łącznie z Löwefellem, że śmierć tego nic nieznaczącego młodego inkwizytora, jak nazwał go van Bohenwald, mogłaby mieć, a najprawdopodobniej miałaby dramatyczne i nieprzewidywalne konsekwencje. Tak to już jest, że nawet mały kamyk może poruszyć lawinę na gołoborzu, która to lawina zmiecie i ludzi, i domy położone niżej. Mordimera Madderdina można było wyobrażać sobie jako taki kamyk, świat jako osadę położoną pod gołoborzem, a Wewnętrzny Krąg jako rękę starającą się utrzymać ów kamyk w bezruchu. Jak na razie, lepiej lub gorzej, lecz ów zamysł unieruchomienia całkiem się udawał. Löwefell wiedział jednak, że nie należy się łudzić, iż ta wygodna sytuacja będzie trwała zawsze. Zwłaszcza że Mordimer Madderdin nie należał ani do ludzi rozważnych, ani do lubiących prowadzić nudne, spokojne życie. W związku z czym zagrożenie, że wyślizgnie się z trzymających go palców, musiało być stale brane pod uwagę.

Komnata, do której weszli, miała ściany z szarych, prostokątnych kamiennych płyt i ogromne okna sięgające od niskich, szerokich parapetów aż do łukowatego sklepienia. Pomieszczenie było duże, ale surowe, a wrażenie tej surowości pogłębiał długi stół o masywnych nogach i kamiennym blacie. Löwefellowi przemknęło przez myśl, iż w jakiś sposób mebel ten przypomina ofiarny ołtarz. Przy stole siedziała jasnowłosa, smukła Katrina, która powitała Löwefella ujmującym, nieśmiałym uśmiechem i jednocześnie całkowicie zignorowała van Bohenwalda. Oprócz niej w komnacie znajdował się smagły, chudy inkwizytor o wygolonej tonsurze, lisiej twarzy i martwych oczach, którego Löwefell nigdy wcześniej nie widział, oraz dobrze znany mu już rosły Magnus Thorwaldson z włosami sięgającymi za ramiona i brodą zaplecioną w warkocze (co było niegdyś modne wśród normańskich wojowników, ale Löwefellowi wydawało się, iż dzisiaj w Norwegii patrzono by raczej ze zdziwieniem na kogoś podobnie się noszącego). Obaj inkwizytorzy stali przy szerokim parapecie, tuż przy oknie, i konwersowali szeptem. Słysząc wchodzących, umilkli i odwrócili się w ich stronę. Ale zdecydowanie najbardziej intrygującą postacią w komnacie, postacią, na której Löwefell natychmiast skupił uwagę, była siwowłosa kobieta o gładkiej, nieruchomej twarzy. Była ubrana w prostą, szarą suknię zapiętą pod szyję. Nie miała żadnych ozdób ani na dłoniach, ani na ciele, tylko miedziane spinki przytrzymywały przy głowie gładko ulizane włosy. Löwefell nigdy jej nie poznał i nigdy z nią nie rozmawiał. Wiedział jednak, że nazywa się Deirdre Llatrisant. Była wiedźmą. Gwoli ścisłości: niegdyś była wiedźmą. Teraz, jak wszyscy tu obecni, służyła jedynie świętej wierze i niezmierzonej chwale władztwa Jezusa Chrystusa. Nie zwróciła na nich uwagi, kiedy otwierali drzwi i wchodzili, cały czas wpatrywała się przed siebie nieruchomym wzrokiem, tak jakby na kamiennej ścianie dostrzegała obraz, którego nikt poza nią nie widział, i nie chciała uronić ani jednej chwili, odrywając od niego wzrok.

– Drogi Arnoldzie, nie miałeś okazji do tej pory poznać naszego nieocenionego towarzysza – Marius zwrócił się do Löwefella, wskazując mężczyznę stojącego przy oknie. – Pozwól więc, że ci go przedstawię. Oto Theodoros Angelidis...

A więc Bizantyjczyk, pomyślał Löwefell. Kolejne szkiełko w wielobarwnej mozaice Inkwizytorium. Co zresztą nie miało zazwyczaj żadnego znaczenia, chociaż oczywiście zrozumiałe było, że na przykład Magnus Thorwaldson świetnie orientował się w polityce oraz obyczajach Normanów, a także dokładnie znał intrygi knute na skandynawskich dworach. Można więc przypuszczać, iż z kolei Angelidis wiedział, co piszczy w bizantyjskiej trawie. Czy raczej, znając obyczaje panujące w Bizancjum, lepiej byłoby powiedzieć, że Angelidis wiedział, co i w jaki sposób gotuje się w nieustająco wrzącym i plugawie zatrutym bizantyjskim kotle. Kiedy byłem jeszcze Narsesem, musiałem doskonale znać bizantyjskie intrygi, pomyślał Löwefell, zapewne miałem w Bizancjum, na dworze cesarza, siatkę szpiegów, kto wie na jak wysokich stanowiskach. Szkoda, że nie tylko nie pamiętam nic z tamtego czasu, ale nie dostrzegam nawet najsłabszego cienia wspomnień.

Mężczyzna o lisiej twarzy skinął Löwefellowi głową, a potem obaj – i on, i Magnus, podeszli do stołu i usiedli na krzesłach, jeden obok drugiego. Van Bohenwald zasiadł w samym środku, na fotelu z obitym czerwonym atłasem, nadnaturalnie szerokim siedziszczem. Westchnął z lubością i umościł się swym potężnym cielskiem niczym kura na wygodnej grzędzie. Löwefell zajął jedno z dwóch wolnych krzeseł na lewym końcu stołu, tak by usiąść obok Katriny. Kobieta ujęła jego dłoń w swoje dłonie. Poczuł kojący chłód jej palców i przypomniał sobie, jak podróżował z nią do przerażających koszmarów nie-świata. Kto by pomyślał, spoglądając na tę łagodną twarz i na wiotką postać, że w tym delikatnym ciele kryje się duch przewyższający wszystko, co było mi dane widzieć, przemknęło Löwefellowi przez myśl. A przynajmniej wszystko, co teraz i dzisiaj pamiętam, dodał.

– Czekamy jeszcze na Barnabę – wyjaśniła Katrina cicho.

Van Bohenwald zwrócił głowę w ich stronę ruchem zdumiewająco szybkim, jak na jego posturę. Ten ruch był niczym obrót polującej sowy, która usłyszała szamocącego się w trawie królika.

– Ano właśnie – potwierdził tubalnym głosem. – Nasz kochany Biber jak zwykle się spóźnia. Najwyraźniej uważa się za lepszego od nas wszystkich. Od nas, którzy hołdujemy zasadom najuprzejmiejszej grzeczności.

Wzrok Deirdre ożywił się na moment i oderwała nieruchome do tej pory spojrzenie od muru.

– Co za brednie – stwierdziła lodowatym tonem.

Oczywiście, że były to brednie, gdyż Barnaba Biber z całą pewnością nie był człowiekiem, który próbowałby celowo okazywać lekceważenie towarzyszom wspólnej sprawy. Najprawdopodobniej zasiedział się i zaczytał w bibliotece lub stracił rachubę czasu, pogrążony w mądrej rozmowie z jednym z mnichów. Biber taki już po prostu był, że pasja uczonego i badacza przesłaniała mu czasami cały świat i wszelkie problemy dnia codziennego schodziły na dalszy plan, kiedy mógł zagłębić się w rozumnej konwersacji lub kiedy pogrążył się w szczególnie interesującej lekturze. Löwefell wiedział jednak, że Biber nie zawsze prowadził tak spokojne, klasztorne życie. Kiedyś był to inkwizytor chętnie uczestniczący w różnorakich niebezpiecznych przedsięwzięciach. Zresztą, żeby daleko nie szukać, przecież razem wzięli udział w wyprawie aż za Kamienie3, w czasie której zmierzyli się nie tylko z nieufnością ruskich władców, ale przede wszystkim z pradawną, złowrogą magią. Zmierzyli się i zwyciężyli. Tak więc chociaż Biber niechętnie rozstawał się teraz z klasztorem, to kiedy trzeba było, okazywał się przydatnym towarzyszem walki oraz podróży.

– Och, jak miło, że go bronisz! – zakrzyknął serdecznie van Bohenwald i teatralnie zaklaskał, a w zasadzie tylko po trzykroć zetknął ze sobą opuszki palców przypominających nabrzmiałe, otłuszczone serdelki. – To takie słodkie, zwłaszcza kiedy przypomnimy sobie, że właśnie Barnaba spalił cały twój sabat! Jakżeż te czarownice pięknie wtedy krzyczały! A jak potem pięknie również skwierczały. – Marius zmrużył oczy. – Pamiętasz, Deirdre? Byłaś tam z nami... Tak dokładnie, obok nas. A tak najdokładniej mówiąc, to klęczałaś na smyczy obok nogi Bibera.

– Wszystko jest dobre, co służy Chrystusowi – oznajmiła zimnym i uroczystym tonem nieporuszona Llatrisant.

– O, z całą pewnością! Hosanna, hosanna! – entuzjastycznie zgodził się Marius. – Chociaż jeśli dobrze pamiętam, to tamtego dnia miałaś zupełnie inne zdanie na ten temat. – Pokręcił głową w udawanym zadziwieniu. – A powiedzcie mi przecież, przyjaciele... – Oderwał wzrok od Deirdre i omiótł nim siedzących przy stole towarzyszy. – Czyż może być bardziej radujący serca chrześcijan widok niż płonące o poranku czarownice? Płonące na oczach weselącego się tłumu i jedna przez drugą wykrzykujące, jak bardzo kochają Jezusa i jak bardzo żałują tego, co uczyniły dobrym chrześcijanom całego świata. I błagające nie nawet o łaskę, bo o łasce mowy być przecież nigdy nie mogło, nigdy mowy nie będzie, lecz o serdeczne westchnienie do Pana w intencji ich zagubionych dusz.

– To zawsze jest budujący widok dla inkwizytora – przyznał Magnus. – Pamiętam, jak kiedyś w Norwegii...

– Twoja córka tam również spłonęła, na tym stosie. – Marius nie tylko nie pozwolił Thorwaldsonowi dokończyć zdania, ale nawet zdawał się nie zwracać w ogóle uwagi na to, że Norweg zaczął mówić.

Deirdre nie odezwała się. Jej twarz nawet nie drgnęła.

– Piękna była ta twoja córa, oj, piękna – ze sztuczną emfazą zachwycił się gruby inkwizytor i zatarł ręce. – A lepiej powiedzieć, że była piękna, dopóki jej nie ogolono, nie wyłamano stawów na wyciągarce, nie wyrwano piersi kleszczami, nie spalono twarzy piętnem... – Zaśmiał się szczerze i z głębi serca. – Wtedy już nie była taka piękna, prawda?

– Piękno jest cudem duszy, nie ciała – odrzekła Llatrisant jeszcze zimniejszym tonem niż poprzednio. – Moja córka umierała pogodzona z Bogiem i dziękując Mu za najszczęśliwszy dzień swojego życia, ten dzień, w którym aresztowali ją inkwizytorzy. W zamian za nic nieznaczące triumfy i przyjemności doczesne otrzymała nadzieję na życie wieczne i nieustające wesele przy niebiańskim stole Pana. Codziennie dziękuję Bogu, że tak właśnie się stało...

Van Bohenwald gorliwie pokiwał głową, a jego trzy podbródki gwałtownie zafalowały przy tym ruchu niczym podgardle pędzącej po wertepach maciory.

– Bardzo słusznie – stwierdził. – Bardzo słusznie – powtórzył z przekonaniem. – A jeszcze słuszniej, kiedy zważymy, że to ty sama wydałaś je wszystkie w nasze ręce, łącznie z własną córką.

Löwefell nie znał tej historii, ale też nie wydawała mu się ona w jakikolwiek sposób istotna. Przeszłość ich wszystkich tutaj obecnych i innych żyjących w klasztorze Amszilas lub działających na rzecz Świętego Officjum była zaledwie właśnie przeszłością: wyblakłym malunkiem na starym płótnie. Teraz Jezus Chrystus tworzył dla nich wszystkich nowy obraz i ten obraz żył feerią barw tak intensywnych, jak intensywna może być odwzajemniona miłość do Boga. Oczywiście przeszłość często przydawała się dziełom teraźniejszości lub przyszłości, lecz nie powinna zostawiać żadnych emocji, żadnych uczuć. Miała być jedynie jak niegdyś przeczytana księga, jak dzieło kronikarza czy pamiętnikarza.

– Nie istnieje większy dowód miłości, niż wydać własne dziecko, krew z własnej krwi i ciało z własnego ciała, w ręce inkwizytorów, by w ten sposób ocalić jego nieśmiertelną duszę – odparła Deirdre, nadal tym samym pozbawionym uczuć głosem.

Dlaczego Marius robi to, co robi? – zapytał sam siebie Löwefell. Jaki widzi cel w przypominaniu przeszłości niegdysiejszej potężnej wiedźmy, która od lat przecież nie raz i nie dwa udowadniała nie tylko swą wielką przydatność, lecz również szczere oddanie Jezusowi i jego wyznawcom? A może działanie van Bohenwalda nie ma żadnego celu, a celem jest jedynie, byśmy się zastanawiali, po co robi to, co robi, i snuli związane z jego postępowaniem przypuszczenia?

– Oczywiście, oczywiście – zgodził się z nią van Bohenwald. – Ale nie przyszliśmy tu, by wspominać chwalebną przeszłość naszej drogocennej towarzyszki – rzekł pełnym głosem. – Choć niewątpliwie przeszłość ta zasługuje na ciepłe wspomnienia – dodał zaraz potem z szerokim uśmiechem.

Rozejrzał się, jakby czekał, aż ktoś mu przytaknie, ale nikt się nie odezwał, tak jakby van Bohenwald przemawiał nie do nich, lecz do wyimaginowanej, nieobecnej publiczności.

– Zaprosiłem was, drodzy przyjaciele – ciągnął niezrażony milczeniem Marius – żebyśmy wspólnie wysłuchali Dietricha Knabego, który właśnie przybył z Rusi, spod samych Kamieni. Niektórzy z nas wiedzą, a inni zaraz się dowiedzą, co tam ujrzał, czego się dowiedział oraz z czym do nas powrócił z tej dzikiej i barbarzyńskiej krainy. – Marius uśmiechnął się bardzo szeroko. – Założyłbym się, że będziecie zdziwieni – dodał dobrodusznym tonem.

Kiedy tylko skończył mówić, drzwi otworzyły się i do komnaty wszedł Barnaba Biber, który od kiedy przed ponad rokiem wrócili z Rusi, nie strzygł włosów ani nie golił brody. W związku tym wyglądał niczym dobroduszny, siwowłosy patriarcha. Wrażenie to pogłębiał szary habit, jaki nosił. „Nie żebym czuł powołanie do zostania mnichem” – śmiał się, kiedy Löwefell spytał go niedawno, czemu tak się odziewa. „Ale po prostu, drogi Arnoldzie, zupełnie nie chce mi się rano ubierać. Czynność nakładania na siebie różnorakich kawałków materiału, wybierania ich, by pasowały, dbania potem o ich czystość, dbania również o guziczki, klamerki i haftki – wszystko to wydaje mi się tak nierozumne, bezsensowne oraz zabierające czas, że czuję prawdziwą ulgę, mogąc łatwo, szybko i bez trudu zarzucić na gołe ciało wełniany lub lniany habit”.

– Wybaczcie, wybaczcie! – zawołał Biber od progu z prawdziwą skruchą w głosie. – Mam nadzieję, że nie czekacie zbyt długo.

– Broniłem cię ile sił – zapewnił serdecznym tonem Marius – mówiąc, żeś zajęty pilnymi sprawami w służbie Officjum, lecz sam wiesz, jak ciężko przekonać do swoich racji ludzi rozzłoszczonych czekaniem.

Löwefell był pewien, że Biber pomimo dobrodusznego wyglądu i roztargnienia, które coraz częściej pojawiało się w jego życiu, doskonale wiedział, co sądzić o zapewnieniach van Bohenwalda. Ale siwowłosy inkwizytor uśmiechnął się szeroko spod gęstej brody i rzekł:

– Prawdziwy z ciebie przyjaciel, Mariusie.

I teraz nic już nie stało na przeszkodzie, by zaproszono tego, na którego relację wszyscy czekali.

Dietrich Knabe przybył ubrany jak zwykle na czarno i ze swoją okrągłą, poczciwą twarzą, policzkami wydętymi tak, że zdawać by się mogło, iż ukrywa w nich małe jabłuszka, oraz wąskim sznureczkiem wąsów pod perkatym nosem wyglądał na poczciwego mieszczanina. Ot, takiego, który skończył właśnie obiad i, zadowolony z leniwego dnia, zamierza wyjść na spacer ulicami rodzinnego miasta. A iść będzie statecznie, z żoną pod rękę i uprzejmie kłaniając się mijającym ich sąsiadom. Takie właśnie wrażenie sprawiał Dietrich Knabe. I nic w tym wrażeniu nie było prawdziwe.

– Mistrzu Knabe! – rozpromienił się van Bohenwald. – Jakże miło, że nas odwiedziłeś. Rozgość się, proszę, i opowiadaj, z jakąż to opowieścią przybywasz, by zaciekawić nasze uszy.

Löwefellowi, jak i z całą pewnością żadnemu z obecnych w komnacie, nie umknął fakt, że dla Knabego nie przygotowano krzesła. Miał zdawać swój raport na stojąco. Ale Löwefell był jednocześnie pewien, że Knabemu jest wszystko jedno. Oczywiście wiedział, że to celowa złośliwość, lecz nie robiło to na nim żadnego wrażenia.

– Dziękuję, Mariusie – rzekł Knabe miękkim, uprzejmym tonem. – Spieszę powiadomić tych z was, którzy nie wiedzą, że zostałem wysłany na Ruś, by zabrać stamtąd inkwizytora Mordimera Madderdina, którego niefortunne koleje losów zmusiły do pozostawania przez ponad rok w owej dzikiej krainie.

– Tak właśnie się stało – pokiwał głową van Bohenwald, nadając głosowi posępny ton – w wyniku rażącego lekceważenia obowiązków przez członków wyprawy towarzyszących temu młodzieńcowi. Nigdy... – podniósł dłoń z wyciągniętym palcem wskazującym – powtarzam: nigdy nie powinniście zostawiać tego człowieka samego w obcym kraju. I wasze szczęście, że inkwizytor przechowujący tak cenny dla nas artefakt przeżył podobną przygodę. I że wasza lekkomyślność mu nie zaszkodziła.

Sprawa pozostawienia Mordimera Madderdina na Rusi została już dawno temu omówiona oraz wyjaśniona, a Marius doskonale wiedział, że towarzysze młodego inkwizytora nie mieli innego wyjścia, jak oddać go na usługi ruskiej księżnej Ludmiły. Odmowa spełnienia życzenia władczyni z Peczory i lenniczki księstwa Nowogrodu mogła inkwizytorów kosztować powodzenie całej misji, więc podjęli trudną i ryzykowną, lecz jedynie rozumną decyzję. Ani Löwefell, ani Biber, którzy byli członkami tej wyprawy za dalekie Kamienie, góry oddzielające Ruś od dalekiej Azji, nie odezwali się teraz ani słowem. Oczywiście wszyscy w komnacie wiedzieli, że van Bohenwalda nie obchodziło życie Mordimera Madderdina (tak jak nie obchodziło ono żadnego z obecnych), lecz istotna była jedynie tajemnica, której ów stał się powiernikiem. To w końcu w ciele tego młodego inkwizytora zaklęto, czarami perskiej wiedźmy, księgę Szachor Sefer – najbardziej tajemniczy przedmiot, z jakim Inkwizytorium miało kiedykolwiek do czynienia. Wiele snuto podejrzeń, przypuszczeń i hipotez na temat tego, czym jest Szachor Sefer, a niemal powszechna zgoda tych, których dopuszczono do tajemnicy, opierała się na jednym: o księgę i tego, który jest jej nieświadomym powiernikiem czy nosicielem, trzeba dbać. Tak długo, póki tych dwóch obiektów nie da się bezpiecznie odseparować jeden od drugiego. A jeśli Mordimer Madderdin ulegnie przy tym destrukcji, zniknie, zamieni się w warzywo, kamień, śliniącego się idiotę lub wydarzy mu się inna podobnie nieprzyjemna niespodzianka, nikt się tym nie przejmie, gdyż wszyscy uznają to za doprawdy niską cenę. Löwefell zastanawiał się czasami, jaki byłby stosunek do tak postawionej sprawy Pięknej Katarzyny, matki Madderdina. Nie wiedział, co myślała ta niegdysiejsza czarownica służąca obecnie Inkwizytorium. W końcu to jej własny syn, będąc jeszcze dzieckiem, wydał ją w ręce inkwizytorów. Czy czuła z tego powodu żal? Rozgoryczenie? Nienawiść? A może wręcz przeciwnie: wdzięczność, iż dzięki temu działaniu jej życie zmieniło się na lepsze? Bo oto z czarownicy, każdego dnia drżącej, by jej sztuczki się nie wydały, oto z kurtyzany sprzedającej swe niekłamane wdzięki bogatym mieszczanom i szlachcie zamieniła się w towarzyszkę inkwizytorów. Miała wolność, moc oraz Anioła, który jej strzegł i się nią opiekował. Zaoferowano jej również krew Aniołów, by mogła zachować zdrowie, młodość oraz urodę. A może po prostu Piękna Katarzyna wymazała syna ze swego życia i z pamięci, nie miała do niego uczuć ani cieplejszych, ani chłodniejszych niż do jakiegokolwiek człowieka na ziemi? Löwefell cały czas nie mógł rozgryźć, dlaczego tę czarownicę, to prawda, że bardzo zdolną, dysponującą wielkim naturalnym talentem, otoczono aż taką opieką i pozwalano jej na aż tak wiele. Jakie były plany Świętego Officjum względem niej? A ona sama? Czy również zadawała sobie pytanie, w jakim celu Inkwizytorium aż tak ją hołubi, czy też pozostawała w słodkiej, samochwalczej pewności siebie?

– A więc tylko pełne wstydu milczenie jest waszą jedyną odpowiedzią – skwitował van Bohenwald, przerywając rozmyślania Löwefella. Odzywał się ze smutkiem i przyganą w głosie. – Niech i tak będzie, skoro tak ma być. Mów dalej, Dietrichu.

Knabe podziękował oszczędnym skinieniem głowy.

– Jestem więcej niż zadowolony – kontynuował – mogąc wam również donieść, że dzięki boskiej łasce nie tylko natrafiłem na ślad Hildegardy Reizend, ale przywiozłem naszą księżniczkę z powrotem na łono Świętego Officjum, chociaż nie obyło się to bez pewnych trudności.

O tym Löwefell nie wiedział, lecz to akurat była wiadomość bardzo pomyślna. Chociaż podstawowe pytanie brzmiało: czy Hildegarda Reizend, znana również jako Nontle, afrykańska księżniczka z królestwa położonego na krańcach Sahary, czy ta właśnie utalentowana badaczka, podróżniczka i autorka ksiąg, czy zdradziła Inkwizytorium?

– Czy zdradziła nas? – zapytał żywo Barnaba Biber, jakby odgadując myśli Löwefella.

On sam był chyba najbardziej poruszony samowolą Nontle, gdyż ani tej samowoli nie zapobiegł, ani nawet nie przewidział. Löwefell sądził, że wyrzucał sobie, iż całe inkwizytorskie doświadczenie w służbie Wewnętrznego Kręgu nie podpowiedziało mu, że Mauretanka uknuła intrygę mającą pozwolić jej na realizację zamiarów niebędących częścią planów Świętego Officjum.

– Zależy, jak postanowimy definiować pojęcie zdrady – odparł Knabe zdecydowanie, lecz uprzejmie. – Czy Nontle sprzeciwiła się woli Inkwizytorium? Tak. Czy jej pasja badacza i poszukiwacza anomalii kazała jej nie posłuchać wyraźnych poleceń Officjum? Również tak. Czy jej działania mogły spowodować straty, a nawet ściągnąć niebezpieczeństwo na nasze głowy? Z całą pewnością tak. Ale czy czyniła to powodowana świadomą wolą zaszkodzenia sprawie Jezusa? Oczywiście, że nie.

Przez chwilę panowała cisza, zapewne obecni przetrawiali słowa Knabego i zastanawiali się, jakie konsekwencje one spowodują, jeśli obrazują rzeczywisty stan rzeczy. Hildegarda Reizend była zbyt znana i zbyt zasłużona, by przejść do porządku dziennego nad jej intrygami, zwłaszcza iż dotyczyły spraw fundamentalnych.

– Zdecydowała się przedłożyć własną pasję i własną żądzę nad bezpieczeństwo, a także samowolnie podjęła decyzje, których podejmować nie powinna – stwierdził twardo van Bohenwald.

Treść dostępna w pełnej wersji eBooka.