Płonące listy - ebook

_Evo,_

_kiedy to pi­szę, znaj­duję się dwa­na­ście ty­sięcy me­trów nad po­zio­mem mo­rza. Jak na ra­zie w ka­bi­nie jest spo­koj­nie, a je­dyne, co wi­dzę przez owalne okienka, to niebo usiane gwiaz­dami. Da­leko pode mną cze­kają fale. Pie­nią się, hu­czą i nie­cier­pli­wie ude­rzają o sie­bie, lecz pa­sa­że­rów wo­kół mnie to nie ob­cho­dzi. Pa­trzą w swoje ekrany albo pró­bują za­snąć. Ste­war­dessy też od­po­czy­wają, czę­ściowo scho­wane za za­słoną. Ko­niec może na­dejść za dzie­sięć mi­nut albo za kilka go­dzin, ale jest pewny._

_Ro­zu­miem, że mo­jego li­stu nikt nie prze­czyta, w każ­dym ra­zie nie Ty. Umarli nie mogą czy­tać. Może na­wet nie zo­sta­nie od­na­le­ziony. Jest duże ry­zyko, że się spali albo prze­pad­nie w wo­dzie. Mimo to pi­szę do Cie­bie. Wiele osób na­dal roz­ma­wia z bli­skimi, na­wet gdy już ode­szli. Od­kąd Cię nie ma, świat się skur­czył i zo­stał po­zba­wiony ca­łej reszty, jakby ktoś usta­wił wiązkę świa­tła tak, że mie­ścisz się w niej tylko Ty._

_Ostat­nie ty­go­dnie były straszne, nie­wy­tłu­ma­czalne. Zło w naj­bar­dziej sku­pio­nej po­staci jest czymś nie­po­ję­tym, rów­nie abs­trak­cyj­nym, co nasz wieczny, za­krzy­wiony wszech­świat. Może te dwa po­ję­cia są od sie­bie za­leżne. Wszech­świat i zło, zro­śnięte tak, że jedno nie może ist­nieć bez dru­giego. Jak węże na ka­du­ce­uszu._

_Sie­dzę wy­god­nie z no­gami okry­tymi ko­cem. Nie chcia­łem, żeby tak to się skoń­czyło, ale je­stem go­towy. Po­go­dzi­łem się z lo­sem. Pew­nie, że czuję smu­tek. Roz­cza­ro­wa­nie. Ale jed­no­cze­śnie wiem, że ży­cie składa się wła­śnie z tych prze­ci­wieństw i ni­gdy nie czu­łem się tak żywy._

_Mam na­dzieję, że się spo­tkamy. Że na mnie po­pa­trzysz tak, jak la­tem w Le­rvik. Je­śli to zro­bisz, je­stem spo­kojny. Wtedy wszystko bę­dzie tak, jak po­winno._

_Atlan­tyku, przy­by­waj!_

_Ni­klas_