Płonący lód. Gra pozorów. Tom 2 - ebook

PROLOG

NICO

Artem z Knoxem wyciągnęli mnie z domu, aby mi coś pokazać. Podobno zobaczyli coś ciekawego na kampusowym parkingu. Z początku nie miałem ochoty, ale jak tylko wspomnieli, że wiąże się to z Mikaylą, poderwałem się na równe nogi i jako pierwszy ruszyłem do wyjścia.

– Co tam widzieliście? – pytam, pędząc jak szalony. Nie chcę, aby to, co zobaczyli, mnie ominęło.

Widziałem się z Mikaylą dokładnie godzinę temu i mówiła coś o tym, że musi skończyć jakiś projekt. I dlatego spędzi resztę wieczoru w bibliotece nad książkami.

– Mikayla była z jakimś podejrzanym typkiem. – Zatrzymuję się i patrzę zszokowany na Artema.

– Z podejrzanym facetem – powtarza tym razem Knox. – Ale nie denerwuj się na zaś.

– Jeden z chłopaków powiedział, że jeżeli dobrze kojarzy delikwenta, to ten pracuje dla gościa, który pożycza kasę na duży procent – wyjaśnia szybko Artem, ale to ani trochę mnie nie uspokaja. – I jest alfonsem – dodaje, a mnie od razu paraliżuje strach.

Mikayla przyszłaby chyba do mnie po pomoc, jeżeli potrzebowałaby kasy. Nie pakowałaby się w takie gówno, prawda? Dałbym jej wszystko, o co tylko by poprosiła.

– Nie myślicie chyba, że… – Nie potrafię wydusić tego z siebie.

– Mikayla, ta niewinna dziewczyna – odzywa się Knox. – No coś ty, wątpię, aby w coś takiego weszła.

– Ale jej siostra… – Niedawno opowiedziała mi o swojej młodszej siostrze Lili. Mówiła, że jest w ciężkim stanie i teraz konieczna będzie operacja. Kosztowna operacja. Ale nic nie wspominała, żeby jej rodzice nie mieli na to środków. Cholera, czemu nie wypytałem jej dokładniej?!

– Co jej siostra? – pyta Artem.

– Potrzebuje operacji. – Biegnę, wręcz pędzę na parking. Jeżeli zobaczę ją z tym gnojkiem, to go zabiję.

Docieramy na miejsce, a ja widzę Mikaylę i dwóch napakowanych gostków, którzy wpychają ją do auta.

Jak tylko zatrzaskują się za nią drzwi, samochód rusza z piskiem opon, a typy wsiadają do drugiego pojazdu.

Krzyczę za nią, podbiegając w to samo miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stała.

Łapię się za głowę i rozglądam jak szalony.

– Co to było? – Patrzymy po sobie z chłopakami.

– Porwali ją? – pytam, choć znam odpowiedź.

– Ty, czekaj – szepcze Knox. – To z tamtym palantem widzieliśmy na samym początku Mikaylę. – Wskazuje grupkę facetów.

Porzucam zamiar zadzwonienia na policję i szybkim krokiem kieruję się w ich stronę. Sam to załatwię, a koleś ma już na wejściu przejebane. Odpycham go na bok i patrzę gniewnie.

– Co jest, do kur… – Widząc mnie, łapie, co się dzieje.

– Gdzie te typy zabrały Mikaylę? – Nie owijam w bawełnę.

– Tą rudą? – upewnia się, mrużąc oczy.

– Tak, ją! – Zaciskam mocno szczękę, co grozi, że stracę swoje zęby pod żelaznym naciskiem.

– Ostrzegałem ją. – Podnosi ręce w obronnym geście.

– Przed czym? Jaśniej, głąbie! – poganiam go.

– Jej rodzice są winni mojemu szefowi kasę. – Czyli sama się w to nie wpakowała. Całe szczęście.

– Gdzie? – Jedno słowo, a on cofa się o kilka kroków.

Jego kumple stoją z boku i przyglądają się tylko z bezpiecznej odległości.

Większość wie, kim jesteśmy i nikt nie próbuje interweniować.

– Zabrali ją do klubu „Nocny Jack”. – Prawie błaga mnie o życie.

– Po co? – zipię wściekły.

– Jack w tym klubie sprzedaje dziewczyny. – Moja pięść leci prosto w jego nos, łamiąc go na pewno.

– Lepiej dla ciebie, aby tam jeszcze była, nienaruszona – ostrzegam go.

Biegnę do auta, a moi kumple depczą mi po piętach.

W mojej głowie rozgrywa się przerażający scenariusz. Obym tylko zdążył ją ocalić.

Moją Mikaylę.

Jak oni mogli? Jak mogli poświęcić własną córkę?

To nie rodzice.

To zwyrodnialcy.ROZDZIAŁ 1

MIKAYLA

Ściskam na pożegnanie moją ukochaną siostrzyczkę, Lili. Ma dopiero dziesięć lat, ale życie już bardzo ją doświadczyło. Dopiero od niedawna wiemy, że ma chore serduszko, ale to nie byłoby takie straszne, gdyby nie doszła do tego astma. Mała ma bezdechy w nocy jak noworodek. Teraz, zostawiając ją z wiecznie zajętymi rodzicami, martwię się o nią podwójnie. Nasi starzy są wspaniałymi ludźmi, jednak na okrągło tyrają, aby niczego nam nie zabrakło. Nie jest to jakaś fucha, która dawałaby im astronomiczne sumy. Oboje pracują w jednej z fabryk pod miastem.

– Pamiętaj, bąblu – przypominam jej już któryś raz z kolei – jak będzie coś nie tak, chcę o tym natychmiast wiedzieć.

Stoimy na werandzie, tuląc się do siebie, nie mogąc się rozstać. Dziś razem z moim bratem, Milanem, wyjeżdżamy na studia. Jesteśmy bliźniakami, ale prócz koloru włosów nic nas nie łączy. On od zawsze jest duszą towarzystwa, a ja cichą myszką, która wiecznie trzyma nos w książkach. Mieszkamy wprawdzie pod Londynem, ale dostaliśmy od uczelni przydziały akademickie i aby odciążyć rodziców, postanowiliśmy z nich skorzystać. Zresztą mama bardzo mnie do tego namawiała, gdyż chciała, bym wreszcie wyszła z czterech ścian i zaczęła cieszyć się życiem, jak przystało na nastolatkę. Mowa tu o imprezach i poznawaniu nowych ludzi. Wiem, że pragnęła, abym znalazła przyjaciół i chłopaka, który by mnie pokochał. Ale ja mogę zaczekać, dla mnie najważniejsza jest Lili, wykształcenie, a także pomoc rodzicom.

– Mikayla, spóźnimy się na spotkanie! – krzyczy z taksówki Milan. – Też cię kocham Lili, ale już czas na nas.

Wzdycham i wysuwam się z ramion mojej siostry. Ta pochlipuje pod nosem, a ja na koniec ścieram jej jedną samotną łezkę, która spływa po policzku.

– Kocham cię, Mikayla. – Całuje mnie ostatni raz.

– Ja ciebie też, maleńka. – Cmokam ją w czoło i wycofuję się z werandy.

Do Lili podchodzi opiekunka, na którą rodzice wydają co miesiąc fortunę. Jednak pomoc wykwalifikowanej osoby jest jej teraz bardzo potrzebna. Dlatego zatrudniłam się w wesołym miasteczku „THORPE PARK”, które jest oblegane codziennie przez masę ludzi, dzięki czemu wpadała mi całkiem niezła kasa. To pozwoliło mi odciążyć trochę rodziców.

Taksówka zatrzymuje się przed ogromnym budynkiem, który, jak się domyślam, jest jednym z akademików.

– Dobra siostra, to ja lecę się zakwaterować – oznajmia Milan, mijając mnie.

Niestety, a może stety, akademiki nie są koedukacyjne, dlatego podzielone zostały na segmenty damskie i męskie. Więc brat opuszcza mnie i kieruje się do swojej części. Taszczę za sobą dużą walizkę, którą kupiłam na wyprzedaży. Krzyczy krwistą czerwienią, ale za to ją właśnie lubię.

– Hej. – Zaskakuje mnie czyjś melodyjny głos.

Podnoszę głowę i widzę piękną dziewczynę w kwiecistym kombinezonie. Wygląda olśniewająco ze swoimi czekoladowymi włosami, oczami jak szmaragdy i pełnymi ustami.

– Hej – odpowiadam.

– Ty też po przydział? – pyta, dopiero teraz zauważam za nią bagaże.

– Tak. – Kiwam głową.

– To podobnie jak ja – oświadcza, siadając na jednej z walizek. – Chyba na razie jesteśmy tylko my.

Rozglądam się i stwierdzam to samo.

– Chyba tak – przyznaję jej rację.

– Jestem Sasha. – Wyciąga do mnie dłoń.

– Mikayla. – Potrząsam jej rękę.

– Przyjechałam z Rosji. – Wybałuszam na nią oczy. Jej imię mogło samo mnie na to naprowadzić. – Nie patrz tak na mnie. Nie wyglądam jak typowa rosyjska dziołcha, co nie?

– No, nie – szepczę.

– Co ty tam pod tym nosem skwierczysz?

Wybucham śmiechem. Ta dziewczyna ma niezły dobór słów. Ten, kto będzie z nią w pokoju, może mieć bardzo ciekawie.

– Co studiujesz, rebenok? – Nie rozumiem tego, co mówi na końcu.

– Administrację – odpowiadam. – A ty?

– Ja również. – Szczerzy się do mnie z perfekcyjnym, śnieżnobiałym uśmiechem. – Coś czuję, że będziemy często na siebie wpadać.

– Całkiem możliwe. – Wzruszam ramionami.

Nie czekam dłużej i wchodzę do budynku, w którym będę mieszkać przez kilka najbliższych lat.

Jak tylko przestępuję próg lobby, z jednego z pokoi wychodzi wysoka kobieta z krótkimi włosami, wpatrzona w teczkę. Gdy nas zauważa, uśmiecha się lekko i podchodzi.

– Jak się nie mylę, panie to Mikayla Jonson i Sasha Mrozow? – odzywa się do nas. – Jestem Violeta Colton, opiekunka budynku, w którym się znajdujemy. Zostałyście przydzielone do mojego akademika. Obecnie mam wolny jeden pokój z dwoma łóżkami.

Chce umieścić mnie z tą Rosjanką?

Czy ona oszalała?

Jestem za spokojna jak na taką energiczną współlokatorkę. Od niej bije pozytywna i szalona energia, a ja…

– Mi pasuje – wyrzuca szybko z siebie Sasha.

Obie patrzą na mnie wyczekująco i nie pozostaje mi nic innego jak zgodzić się.

– Mi też – zgadzam się nie za chętnie na tę opcję.

Mam tylko nadzieję, że Milanowi trafiło się lepiej.

Wchodzimy głębiej do dużego lobby, z którego przechodzimy do wind.

Jedziemy jedną z nich na dziesiąte piętro, gdzie zapewne mieści się nasz pokój. Na korytarzu pałęta się wiele podekscytowanych dziewczyn.

– Oto wasz pokój. – Otwiera drzwi do pomalowanego na żółto pomieszczenia. Krzywię się, ale wchodzę do środka. – Tu macie klucze, po jednym zestawie dla każdej z was. Miłego pobytu. Jakby pojawiły się pytania, znajdziecie mnie na parterze – oświadcza i zostawia nas same.

Sasha zajmuje łóżko najbliżej szafy. Zagląda do niej i gwiżdże.

– Biorę ponad połowę tej szafy – obwieszcza mi. – Zostawiłam ci łóżko przy oknie, bo, jak się domyślam, lubisz się uczyć.

– Dzięki. – Mój głos ocieka sarkazmem.

– Dobra, to co dziś robimy? – Ta jej buźka ani na chwilę się nie zamyka.

– My? – upewniam się, czy dobrze zrozumiałam.

– A widzisz tu kogoś poza nami? – Podnosi jedną brew.

– Zamierzam się rozpakować i przygotować do poniedziałkowych zajęć. – Patrzy na mnie zszokowana.

– W sobotni wieczór? – Kręci z politowaniem głową.

– Tak – odpowiadam zbyt ostro.

– Okej, czika. – Czy ona zacznie w końcu mówić do mnie po ludzku?

– Sorki, nie chciałam być niemiła. – Próbuję zneutralizować złe wrażenie.

– To gdzie idziemy? – Wybucha śmiechem.

Ona jest niemożliwa. Powiedziałam jasno, że nie chcę, ale ona mimo to nadal próbuje.

– Mogę wyskoczyć z tobą coś zjeść – proponuję.

– Super. – Klaszcze w dłonie podekscytowana.

Rzuca jedną z walizek na łóżko i zaczyna wyciągać z niej ubrania, które koniec końców lądują wszystkie na podłodze.

– Chcesz coś pożyczyć? – Macha ręką w stronę sterty kolorowych ciuchów.

– Nie, dzięki, wolę swój strój.

– Mogłabyś czasem poszaleć, rebenok. – Irytuje mnie, a tak chciałam być miła.

– Nie! – Stawiam stanowczo na swoim. – I nie mów do mnie rebenok czy czika.

– Rebenok w moim języku znaczy dziecina – wyjaśnia.

– Mimo to nie mów tak. – Nie zmieniam zdania.

– Jak sobie życzysz. – Rozbiera się przy mnie bez skrępowania i wkłada skąpą sukienkę.

Po dziesięciu minutach wychodzimy z akademika, kierując się w stronę budynku z dużym napisem „Burger Dip”. Sasha zamawia dwie duże porcje frytek, boczek i dużą colę. Ja zostaję przy małych frytkach i soku, nie dysponuję nie wiadomo jaką sumą, aby sobie na to pozwolić.

Nagle Sasha piszczy i mówi coś w tym swoim języku. W pewnym momencie milknie i wpatruje się we mnie tak, jakby czekała na jakąś odpowiedź.

– Hmm? – Wzruszam ramionami.

– Widziałaś tamte ciacha? – Pokazuje bez skrępowania palcem za mnie.

Strzelam ją po ręce i dyskretnie się oglądam. Wtedy go widzę z resztą jego kumpli. Jest dokładnie taki, jak go zapamiętałam z wesołego miasteczka, kiedy tam pracowałam.

Sashy nie zamyka się buzia, podczas gdy wszyscy wchodzą do środka. Wśród nich są dwie dziewczyny. Ich głosy docierają aż tutaj.

– Ucisz się, bo cię jeszcze usłyszą – szepczę do Rosjanki, ale ona pokazuje mi język i nadal bezczelnie się im przygląda.

– Nie odpuścisz, co nie? – Patrzę na nią zrezygnowana.

– Podoba mi się ten łysy. – Strzela oczami w jego kierunku. – Uuu, nawet mnie zauważył. Czekaj… – wyczekuję, co zaraz powie – on tu chyba nie idzie? Co nie? Powiedz, że on właśnie się tu nie zbliża.

Z boku pada na mnie wysoki cień. Super, ta dziewczyna nigdy nie jest cicho.

– Hej, dziewczyny – odzywa się chłopak.

– Hej. – Sasha macha do niego.

– Macie ochotę do nas dołączyć? – Choć wpatruję się w blat stołu, widzę, jak moja współlokatorka kiwa głową.

– Nie, dzięki – odpowiadam za siebie.

– Ja chętnie. – Sasha podnosi się i staje u jego boku. – Prowadź, przystojniaku.

– A koleżanka? – pyta chłopak.

– Ona jest zbyt nieśmiała, ale jak będzie chciała, to do nas przyjdzie, prawda? – Mam ochotę przywalić tej lasce.

– Tak, jasne – burczę pod nosem sama do siebie, a im macham ręką, zbywając ich.

Kątem oka widzę, że moja nowa współlokatorka podchodzi z wielkim uśmiechem do sporej grupki siedzącej na samym końcu baru. Szybko kończę jeść lunch, po czym wstaję, zamierzając wyjść. Pozwalam sobie ostatni raz zerknąć przez ramię, gdzie siedzi Sasha i spotykam się z zielonymi tęczówkami tego pewnego siebie chłopaka spod diabelskiego młyna. Speszona jego przenikliwym spojrzeniem momentalnie opuszczam wzrok i wybiegam z baru.

Docieram do swojego akademika, kiedy słyszę za sobą nawoływanie swojego brata.

– Mika. – Podbiega do mnie lekko zdyszany Milan.

– Co jest? – pytam.

– Słuchaj, moi kumple z pokoju organizują dziś wieczorem imprezę w miejscowym klubie na obrzeżach kampusu. Może masz ochotę się tam wybrać? Powinnaś w końcu zobaczyć, jak bawią się ludzie w twoim wieku. – Milan zawsze stara się mnie zaangażować w życie towarzyskie. Kurczę, ale mnie do czegoś takiego nie ciągnie. Wolę oddać się nauce, żeby uzyskać jak najlepsze stopnie, aby nie zawieść rodziców. Chociaż wiem, że i tak są z nas dumni. Poza tym, jeżeli mam już poświęcić wolny czas, to zrobię to wyłącznie dla swojej pasji, jaką jest łyżwiarstwo figurowe. To dzięki niemu, między innymi, dostałam się na tę prestiżową uczelnię. Mój brat jest tu dzięki hokejowi, właśnie to jest jego hobby. Jest świetny, a gdy tylko wychodzi na lód, poświęca się temu w stu procentach. Widzę to za każdym razem w jego oczach. On to kocha tak jak ja jazdę figurową.

– Chyba sobie daruję. Jestem wykończona dzisiejszym dniem, a miałam zamiar jeszcze sprawdzić lodowisko. – Już wcześniej wyczytałam w folderze, że kampus ma wielkie sztuczne lodowisko, gdyż słynie ze swojej niepokonanej drużyny hokeja.

– Może jednak zmienisz zdanie? Wiesz, jesteśmy świeżakami, powinniśmy się integrować. – Próbuje mnie przekonać przez resztę krótkiej drogi, która została mi do akademika.

Oczywiście stawiam na swoim i ląduję zupełnie sama w pokoju, rozpakowując niezbyt imponującą ilość garderoby. Właśnie sięgałam po mocno sfatygowane zużyte łyżwy, kiedy wchodzi Sasha.

– O, gdzieś się wybierasz? – Mogę teraz wydać się wredna, ale nie znam tej dziewczyny i nie zamierzam jej się tłumaczyć.

– Wychodzę. – Chcę pobyć sama.

– Aha. – Patrzę na nią i widzę, że jej trybiki w głowie zaczynają pracować. – W sumie nie ma tu nic do roboty, mogę iść z tobą?

Planowałam zrelaksować się w czasie treningu, ale coś czuję, że zacznie się zabawa w dwadzieścia pytań „Poznajmy Mikaylę”. Co prawda nie jest to po mojej myśli, ale nie chcę jej zrazić do siebie już na samym początku i tak nikogo tu nie znam, a z nią mam spędzić długie trzy lata, więc nie będę już na wstępie kopać pod sobą dołków.

– Czemu nie, a umiesz może jeździć na łyżwach? – pytam, zerkając na nią.

– Yyy… nieee. – Wypowiadając te słowa, marszczy nos, w którym połyskuje srebrny kolczyk w kształcie stopy.

– Mogę cię nauczyć, jeżeli tylko będziesz chciała. – Uwielbiam pokazywać innym, jak prosto i szybko można się tego nauczyć. Lubię dzielić się swoją pasją.

Głos, jaki z siebie wydaje, trudno nawet nazwać piskiem. Ja raczej określiłabym go, jako ultradźwięki, na które wyjątkowo źle zareagowały moje bębenki.

– Coś czuję, że razem będziemy mieć świetną zabawę. Tylko muszę pozbyć się tej twojej nieśmiałości, ale spokojnie, Sasha poradzi sobie i z tym! Kochana, ze mną nie zginiesz. – Boże, w co ja się wpakowałam?!

Ta dziewczyna zaczepia każdą osobę, którą spotykamy, idąc w stronę lodowiska. Tak reasumując, myślę sobie, że idealnie dogadywałaby się z Milanem. Od razu kopię się mentalnie w tyłek. Mój brat, jak każdy chłopak w jego wieku, ma bzika na punkcie ładnych dziewczyn, a muszę przyznać, że Sasha jest bardzo atrakcyjna i w dodatku ma nietypową urodę. To nie byłby dobry pomysł, wiecie, jak to jest, gdy przyjaciółka spotyka się z twoim bratem. No nie mogę nazwać jej w tej chwili moją BFF, ale taka wizja rodzi się w mojej głowie. O Boże, to byłaby masakra. Szybko otrząsam się z głupich myśli, bo kiedy dochodzimy do lodowiska, Sasha zaczyna coś do mnie mówić.

– Chyba dzisiaj nie pojeździmy. Ale zobacz, możemy chociaż sobie popatrzeć na te ciacha. – Prawie jęczę, gdy widzę bandę kolesi grających w hokeja.

– W porządku, ale zgadzam się tylko dlatego, gdyż mam nadzieję, że niedługo skończą. – Ta dziewczyna naprawdę ma chyba za dużo energii, ponieważ na moje słowa podskakuje w miejscu jak dziecko, które dostało lizaka. Natychmiast przypomina mi się Lili i robi mi się smutno. Widziałam ją rano, a już za nią tak bardzo tęsknię.

– O, zobacz, tam są dziewczyny, z którymi gadałam dzisiaj na lunchu. Może dosiądziemy się do nich? – To ostatnie to było pytanie, co nie? Tylko dlaczego nie miałam nawet szansy na nie odpowiedzieć? Natychmiast zostaję pociągnięta w kierunku dziewczyn przyklejonych do barierki oddzielającej trybuny od lodu.

Podchodzimy do nich i widzę, że laska o kruczoczarnych włosach szturcha w żebra siedzącą obok niej blondynkę.

– Cześć wam. – Szczerzy się do nich Sasha. – To moja współlokatorka, Mikayla. – Uśmiechają się do mnie i widzę błysk rozpoznania w oczach tej czarnej.

– Chyba widziałam cię dzisiaj w barze. Dlaczego nie dosiadłaś się do nas? – pyta, zaskakując mnie spostrzegawczością. – Przydałoby nam się towarzystwo dziewczyn. Wiesz, poświęcanie czasu wolnego wyłącznie naszym facetom jest trochę męczące. – Puszcza oczko, a ja już czuję do niej sympatię.

No dobra, wydaje się przyjacielska, to dlaczego tak dziwnie na mnie wcześniej patrzyła i zresztą nadal zerka z błąkającym się na ustach uśmiechem. Chociaż jej nie znam, wydaje mi się, jakby coś knuła.

Sasha pogrąża się w rozmowie z nimi, ale to raczej ona gada, a one słuchają. Ja natomiast tęsknie spoglądam na lód. Chciałabym pojeździć i przestać myśleć o codziennych smutkach. Jeszcze nie miałam telefonu od rodziców i Lili. Jutro ma kolejne badania, a ja tak bardzo chciałabym z nią tam być, ale jak na złość wyznaczono mi dyżur w akademiku. W dodatku zaplanowałam też szukanie jeszcze jednego zajęcia, aby zacząć odkładać na operację dla Lili.

– Widzę, że jeździsz. – Lexi pokazuje głową na łyżwy, które bezpiecznie spoczywają pod moimi nogami. Odkładałam na nie przez rok. Nie mogłam prosić o kasę rodziców, bo musieli w tym czasie płacić za drogie badania Lili.

W międzyczasie zapoznajemy się i szybko się orientuję, że dziewczyny przyszły tu, żeby oglądać swoich facetów podczas treningu.

Oczywiście mam nieodparte wrażenie, że jeden z tych kolesi cały czas zerka w moją stronę.

Kątem oka dostrzegam, jak kąciki ust Lexi podnoszą się, ale nie mam pojęcia, co to oznacza, dopóki się nie odzywa.

– Wyczuwam, że Mikayla wpadła w oko naszemu lowelasowi, Nico. – Wybałuszam na nią oczy. – Nie mów, że sama nie zauważyłaś, jak ten w białym kasku z błyskawicą zerka na ciebie co jakiś czas.

Przełykam ślinę, bo nie wiem, jak powinnam się teraz zachować.

Ta cała sytuacja jest strasznie krępująca.

– Ten tam? – Sasha strzela ręką w stronę lodu, a ja robię się czerwona jak dojrzała truskawka.

Serio? Właśnie teraz? Czy ona oszalała? Ale po niej mogłam się tego spodziewać. Nie pierwszy raz tak się zachowuje.

– Sasha! – krzyczę, a później kulę ramiona. Nie lubię zwracać na siebie uwagi.

Do moich uszu nie dochodzi żaden hałas z lodu i wiem, że oni już skończyli. Lexi patrzy na mnie z ogromnym uśmiechem i zerka na coś za mną.

– Hej, Nico. – Zamieram, chcę zaszyć się głęboko w jakiejś norce. – Jak tam trening?

– Całkiem spoko, ale widzę, że macie towarzystwo. – Słyszę mocny głos za sobą.

– Aha. I nie uwierzysz, ale jedną z tych dziewczyn już spotkaliśmy. – Sięgam po swoje łyżwy z zamiarem ucieczki, ale Sasha jak zwykle musi mi to utrudnić.

– Mówicie o mnie czy Mikayli? – pyta, stając przy mnie, ale odwrócona jest w stronę nieziemskiego faceta. – Czekaj, przecież widzieliśmy się w barze. To na pewno chodzi o mnie. – Wdzięczy się przed nim, a ten wybucha śmiechem.

Kilka par łyżew zatrzymuje się za mną.

– Skończyliśmy, zaraz zabieram cię skarbie do kina – odzywa się jeden z nich.

– Mówisz, że kino? – odzywa się figlarnie Lizzi.

Wszyscy wybuchają śmiechem, a ja stoję jak kłoda pośrodku nich z łyżwami w ręce.

– Boże, Sasha, to nie o ciebie mi chodziło, ale o Mikaylę – informuje ją Lexi.

– Znałaś ich już wcześniej i dopiero teraz się o tym dowiaduję? – pyta z pretensją Sasha.

– To nie tak jak myślisz, pracowaliśmy w tym samym miejscu – wyjaśniam szybko.

– Wiedziałem, że skądś cię znam. – Czuję, jak oddech owiewa moją nagą skórę na szyi.

– Ja… ja – jąkam się.

– Jeździsz? – pyta, nadal stojąc za mną.

– Jeździ i miała mnie tego nauczyć – odpowiada za mnie Sasha.

– To może pokażesz mi, co umiesz? – Czuję, że to wyzwanie.

– Robię to dla chwili oddechu. – Próbuję się z tego wywinąć.

– Nie! – krzyczy Sasha. Boże, czy ona potrafi czasem odpuścić i zachowywać się jak normalna dziewczyna? A nie jak typowa blondynka, a daleko jej do niej. Chodzi mi tu teraz o wygląd. – Ona dostała dzięki temu stypendium.

Zamierzam ją ukatrupić, jak tylko wrócimy do naszego pokoju.

– Może jeszcze powiesz mu, kiedy mam urodziny? – pytam z sarkazmem.

– Nie pogardziłbym tą informacją. – Nadal stoi za mną, a jego strój styka się z moimi plecami.

– Chcę tylko pojeździć. – Omijam go sfrustrowana i kieruję się do drugiego wejścia na lód jak najdalej od nich.

– Do zobaczenia, Mikayla! – woła za mną Lizzi.

– Do zobaczenia, piękna! – Moje ciało mrowi, gdy ponownie słyszę, jak zwraca się do mnie. – Tak przy okazji, jestem Nico.

Jego kumple wybuchają śmiechem, a on ucisza ich, po czym salwy śmiechu stopniowo cichną, jakby się oddalali. Szybkie rozeznanie i wiem, że poszli do szatni. Czuję ulgę, gdy zakładam łyżwy. To właśnie mnie uspokaja. Wtedy obok mnie siada mój wrzód na tyłku, we własnej osobie, Sasha.

– Sorki, czika. – Widzę w niej szczerą skruchę. – Taka jestem. Zawsze miałam z tym kłopot.

– Już okej. Chcesz się pouczyć jeździć? – Zmieniam temat, bo najzwyczajniej w świecie jest mi jej szkoda.

– Tak, ale najpierw popatrzę, jak ty to robisz. – Macha ręką, abym weszła na lód. Uśmiecham się do niej i moje łyżwy stykają się z taflą.

Teraz mogę zacząć oddychać pełną piersią. Pozwalam się ponieść moim łyżwom.

Mojej pasji.