Pocałunek śmierci – opowiadania - ebook

NAJWYŻSZE PRAWO

Poprzednim razem spotkałem tego człowieka wśród Agunów, czarnego, dzikiego ludu, mieszkającego na skraju Śpiewających Piasków. Jeszcze wcześniej, jakieś trzy lata temu, w kraju Bantu, gdzie zajmował się skupowaniem wszelkich pism i ksiąg. Nie wyglądał na kogoś, kto opływa w dostatki, a tym bardziej na takiego, który sens życia widzi w ślęczeniu nad słowem pisanym.

Jest wysoki, dobrze umięśniony, jego ruchy przywodzą na myśl polującego kota. Mógłbym się założyć, że w jego krwi, choć to wydaje się mało prawdopodobne, znajduje się domieszka krwi Gontów, koczowników z Północy. Właśnie stamtąd wróciłem i mam świeżo w pamięci ich wygląd: charakterystyczne ostre rysy, głęboko osadzone siwe oczy i ciemne włosy o popielatym połysku, miękkie i lekko wijące się na końcach. Ale to przecież dzikie plemię, wędrujące z miejsca na miejsce, śpiące w ziemiankach lub jaskiniach, ledwo umiejące się porozumiewać urywanym charkotem. Wojownicze, a jednocześnie bojące się własnego cienia, gnuśne i zamknięte na świat zewnętrzny.

Tak, on na pewno nie jest Gontem.

Lecz w takim razie kim jest? Skąd pochodzi? Ja wiem, że nie powinienem interesować się sprawami, które mnie nie dotyczą, ale jest w tym człowieku coś, co mnie intryguje, jakaś przemożna siła kierująca jego myślami, krokami. Coś jakby Zadanie. Przeznaczenie. A może Zemsta?

Jeszcze przed chwilą, zanim znów go ujrzałem, rozkrzyczany i buchający żarem i przeróżnymi zapachami bazar w Lardanie wydawał mi się najzwyklejszym, najnudniejszym miejscem pod słońcem. Tu przecież jest mój dom, to jest moje miasto, które znam na wskroś, od podszewki. Wszystkich kupców i ich nałożnice, karczmarzy i ich pachołków, wszystkich strażników i złodziei... każda z tych warstw jest częścią mojego życia – na samym jego początku byłem złodziejem, teraz jestem kupcem.

Stoję więc w żarze południa przy swoim straganie na środku największego bazaru w Lardanie i widzę człowieka, który jedynie swą obecnością sprawił, że poczułem muśnięcie tajemnicy: lodowaty powiew Nieznanego.

Stał naprzeciw mnie i silną, twardą dłonią przesuwał pieszczotliwie po pięknych niedźwiedzich i tygrysich skórach, które przywiozłem z Północy. Przyjrzałem mu się dokładniej. Nie był już młody, miał ze czterdzieści parę lat... długich i trudnych lat, które wyżłobiły na jego twarzy pamięć o sobie.

– Sam upolowałeś czy kupiłeś za jakieś nędzne grosze? – usłyszałem nagle jego głos, twardy, lekko chrapliwy, z silnym akcentem, którego nie mogłem rozpoznać.

– Te kupiłem – odparłem.

– Te – powtórzył. – A upolowałeś coś?

– Owszem, ale nie są na sprzedaż.

Zmrużył oczy, chcąc dojrzeć mnie w cieniu namiotu, który rozstawiłem, by ochronić się przed palącymi promieniami słońca.

– Wyjdź, abym mógł cię zobaczyć – rozkazał, a ja... posłuchałem – Byłeś tam, na Północy?

– Właśnie stamtąd wróciłem.

Skinął głową. Zacisnął na moment wąskie, mocne usta.

– Dotarłeś do Lodowej Krainy?

– Poszedłem na tydzień w głąb. Dlaczego pytasz?

Zignorował moje pytanie.

– Widziałeś tam ludzi?

Był Gontem, teraz byłem tego pewien. I z tego powodu intrygował mnie coraz bardziej. Znałem przecież tych półludzi. Powiedziałem ostrożnie:

– Widziałem tam plemię Gontów. To od nich kupiłem te skóry za noże, siekiery i krzemień.

Skinął głową z aprobatą.

– Dobra zapłata, przydatny towar.

Nie widziałem jego oczu, bawił się futrem tygrysa, przyglądając się gładkiej sierści. Kiedy spojrzał na mnie, jego oczy miały dziwnie łagodny wyraz.

– Nie mogę kupić tych skór – powiedział cicho. – Ale mógłbym... nie, bardzo chciałbym posłuchać o Północy... za wino w oberży „Pod Gryfem”. Nazywam się Darn, pochodzę stamtąd.

Zamknąłem stragan, dziś i tak handel nie szedł.

Noc już zapadła, kiedy rozstaliśmy się przed moim domem. Czy wiedziałem już o nim więcej? Wiem, że czegoś szuka – czego, nie chciał mi powiedzieć. Zjechał cały świat – z wyjątkiem Północy. Choć tam się urodził, jakaś dziwna niechęć powstrzymuje go przed powrotem, choćby na krótko.

I to wszystko. A on wyciągnął ze mnie całe moje życie. Przy trzecim czy czwartym dzbanie powiedział:

– Nie zabij mnie za to, o co cię teraz poproszę. Chciałabym zobaczyć twoje włosy.

Dotknąłem machinalnie rękojeści noża zatkniętego za pasem, ale powstrzymałem się. Odetchnąłem parę razy głęboko. Szkoła Mistrza daje wyniki. Gdyby nie to, Darn byłby trupem... a może nie. Wygląda na szybkiego.

– Nie mów tego nigdy więcej – powiedziałem cicho. – To nie są żarty.

Zupełnie wyraźnie zobaczyłem, jak rozluźnia spięte gotowością obronną ciało. Wiedział, co robi, a jednak zrobił to. Dlaczego?

W domu kazałem Sakowi podać wino, a potem zamknąłem się w sypialni. Stanąłem przed lustrem i zdjąłem turban.

No cóż, włosy jak włosy, ani gorsze. ani lepsze od innych. Turban nosiłem zawsze, od kiedy pamiętam. Jeszcze zanim poznałem prawa Zardów, czułem żywą niechęć do zdejmowania go przy ludziach. Mistrz Agar mówił, że kiedy znaleziono mnie pod murami miasta, już go miałem, choć liczyłem raptem pół roku. Widać moi nieznani rodzice byli Zardami, wierzącymi głęboko, że urok rzucony przez wiedźmę lub szamana, nie mówiąc o potężniejszych Panach Daru, wplata się we włosy i poprzez nie dociera do wnętrza człowieka.

Czy ja w to wierzę? Gdy jestem sam lub rozmawiam z Mistrzem, śmieję się z tego przesądu. Ale wystarczy, że ktoś chce zdjąć tę szmatę z mojej głowy lub jedynie wyrazi taką chęć, rzucam się, by zabić. Tak nie reagują nawet Zardowie, znani ze szczególnej drażliwości pod tym względem. Dzięki staraniom Agora i moim ciężkim ćwiczeniom teraz jestem w stanie opanować owe mordercze odruchy.

2.

Myśl o Darnie nie dawała mi spokoju. Postanowiłem wybrać się do Mistrza.

Poznałem go, będąc jeszcze dzieckiem. Wychowywał mnie stary Zard, nie da się ukryć – złodziej. Miałem być jego następcą. W ramach nauki „rzemiosła”, a jednocześnie normalnej pracy, za którą dostawałem utrzymanie, próbowałem okraść Agora. Oto zarozumiałość dziecka, któremu się wydaje, że zawsze wszystko będzie mu się udawać. Mimo że ostrzegano mnie przed nim, mimo że wiedziałem, iż to czarodziej, byłem pewien, że MNIE się uda.

Nie udało się, ale dzień ten był zwrotnym w moim życiu. Agor powoli stawał się moim nauczycielem, mistrzem, wreszcie przyjacielem. To on ukazał mi, że ze złodziejskiego fachu nie żyje się najlepiej, i że na Lardanie, choć to stolica i najwspanialsze miasto, świat się nie kończy. To dzięki niemu jestem dziś tym, kim jestem.

Agor mieszkał po drugiej stronie miasta. Idąc tam, trzeba przejść obok muru oddzielającego miasto od zamku władcy Lardanu – Dreosa. Trzeba iść szybko, nie patrząc na mur, nie wolno wzbudzić podejrzeń strażników, bacznie obserwujących przechodniów. Dreos, na chwałę swej nieufności, zbudował głębokie lochy, zapełnione ofiarami jego strachu. Tu, w pobliżu zamku, jest cicho i spokojnie. Nawet żebracy wyglądają dostojniej i są mniej nachalni.

Wielka jest potęga strachu, jego i naszego. Oto źródło siły władców i posłuszeństwa poddanych. „Iluzja” – mówi Agor. „To wszystko iluzja. Pałac bez fundamentów. Wcześniej czy później runie, przeżarty od wewnątrz.”

Pewnie runie, ale na razie trwa i trzeba być ostrożnym.

Ulica, na której mieszka stary czarodziej, jest ulicą kupców. Domy są porządne, choć wcale nie bogate. Wielcy kupcy mieszkają gdzie indziej. Ta ulica jest wąska, gliniasta, wrzaskliwa, pełna brudnych dzieci bawiących się drewnianymi zabawkami, oślich odchodów i wykłócających się, jędzowatych kobiet. Już dawno nauczyłem się nie słyszeć jazgotu ludzi, którzy krzykiem i nienawiścią starają się zagłuszyć swoje niezaspokojone pragnienia. Oto dwie kobiety, z pewnością żony kupców. Widać po nich, że nie znają biedy, Ubrane są nie w szmaty, lecz całe suknie, noszą ozdoby. Jedna z nich zachowała jeszcze ślady dawnej urody – może gdyby miała więcej szczęścia, byłaby żoną któregoś z bogaczy? Ale nie jest, jazgocze więc z tą drugą nad stosikiem potłuczonych, glinianych skorup. W jej spojrzeniu kryje się rozpacz przesłonięta przez wściekłość i nienawiść. Nienawiść do siebie, do męża, do tej rozpalonej, cuchnącej ulicy, do tej kobiety, która rozbiła garnek, zmuszając ją do niezaplanowanego zakupu... i do tego zmarnowanego życia, za które nie wiadomo kogo oskarżać.

Oddalam się pospiesznym krokiem, kłótnia powoli cichnie. Pasmo drzew i krzewów oddziela mnie od tej ulicy nieszczęść. Przede mną stoi dom Mistrza. Jest kwadratowy, bez okien w zewnętrznym murze.

Podchodziłem już do niego, gdy drzwi uchyliły się i ktoś z nich wyszedł. Instynktownie skryłem się za drzewem.

To był Darn. Przeszedł szybko obok mnie, zamyślony i jakby czymś zatroskany. Poczekałem, aż zniknie za rogiem ulicy i dopiero wtedy zastukałem do drzwi. Na twarzy Kory, starej służącej czarodzieja, dostrzegłem radość i niepokój.

– Panie Kalan... jak to miło pana widzieć – powiedziała i zamknęła drzwi.

– Gdzie znajdę Mistrza

– Może najpierw trochę wina? – spytała, prowadząc mnie na patio.

Usiadłem w cieniu wewnętrznego krużganka, popijając chłodne wino i sycąc oczy barwami kwiatów w ogrodzie. Jeśli Mistrz nie chce mnie teraz widzieć – poczekam. Już dawno nauczyłem się, że w kontaktach z Panami Daru trzeba zachować ostrożność, a nade wszystko przestrzegać ich zakazów i nakazów. Dla własnego dobra.

Po dłuższej chwili usłyszałem głos Kory:

– Mistrz Agor prosi.

Był w swojej pracowni bez okien. Siedział w głębokim fotelu, zapatrzony w ogień kominka, i sączył wino z ulubionego pucharu.

– Siadaj, Kalanie. Dobrze, że przyszedłeś. Chcę ci opowiedzieć pewną historię. Myślę, że masz czas?

Przyszedłem, co prawda, ze swoim pytaniem, lecz uznałem, że zawsze zdążę je zadać. Mistrz tak rzadko mówił mi cokolwiek, co nie wiązało się z nauką, że nie należało marnować podobnych okazji.

– Mów, Mistrzu. Jestem panem swego czasu – odrzekłem krótko.

Czarodziej roześmiał się cicho.

– Mimo wszystko jesteś jeszcze bardzo młody, choć tyle widziałeś i tyle przeżyłeś. Może to i dobrze...Słuchaj uważnie.

3.

Daleko na zachodzie jest Wyspa, oddzielona od kontynentu dziesięciokilometrowym pasem morza. W pogodne dni widać ją nawet z brzegu. Odległość nieduża, a przecież tylko niewielu ludzi odważa się zapuszczać na te wody. Jedynie prawowici mieszkańcy Wyspy mogą spokojnie i bez obawy żeglować tam i z powrotem. Sprawiło to, że Wyspa, nie niepokojona przez wieki, mogła pozostać taką, jaką ukształtował zamieszkujący ją lud. To z Wyspy pochodzi rasa, która wydaje na świat czarodziei, czarnoksiężników i oczywiście Magów, tych najpotężniejszych władców Daru.

Jednym z Magów jest Solim Białobrody, potężny członek najwyższej rady Magów, zwanej Radą Złotego Kręgu.

Długo czekał Solim na potomka. Długo i cierpliwie, ale nadzieja też w końcu umiera. Gdy więc pogodził się z wyrokiem losu, jego szósta żona urodziła mu córkę. Wielka była radość Maga, ale i wielki niepokój. Dziecko posiadało Dar, zgodnie zresztą z przypuszczeniami, lecz Solim pragnął Maga, aby przekazać mu swoją wiedzę i mądrość.

Nie jest tak, że samo posiadanie Daru czyni z człowieka czarodzieja czy Maga. Dar jedynie daje szansę stania się tym, do czego określona jego moc predestynuje. Masz mały Dar – będziesz najwyżej czarownikiem, masz olbrzymi – możesz zostać nawet Magiem. Możesz, lecz nie jest to pewne. Iluż jest czarodziei czy czarnoksiężników, których siła jest siłą Magów, ale oni nigdy nimi nie będą. Brak im bowiem cierpliwości, siły charakteru i pragnienia, by zdobyć wiedzę, która umożliwia ujarzmienie posiadanej mocy. Zatrzymują się w połowie drogi i marnują dar Losu. I nie zdarzyło się jeszcze, by jakakolwiek kobieta była czymś więcej niż czarodziejką.

Upływały lata, Talima dorastała, a ojciec z każdym rokiem dostrzegał, że drzemie w jego córce Dar Maga, i to nie pośledniej siły. Nie opuszczał Talimy niemalże na moment, rozpalał w niej ciekawość świata, uczył ją cierpliwości, wlewał pragnienie bycia Magiem. Czy robił to niepotrzebnie? Nie miał kłopotów z córką, sama garnęła się do wiedzy, sama ćwiczyła swą moc, bez ponaglenia. Przez wiele lat przebywała jedynie z ojcem (matka umarła w połogu) w zamku nad morzem, często obserwując zarys lądu po drugiej stronie pasa wody.

Nadszedł czas, gdy dorosła, a Solim przypomniał sobie, że nie żyją sami na świecie i dobrze by się stało, aby jego ukochana córka poznała ten świat. Talima pojawiła się więc wśród ludzi, rozpętując burzę. Była piękna, takiej urody nigdy na Wyspie nie widziano. Była mądra, miała siłę Magów i jedynie kwestią czasu było przyjęcie jej do Złotego Kręgu. Talima uczyła się nadal, tym razem ludzi, poznawała ich reakcje, postępowanie... Nie miała ani czasu, ani ochoty na miłość. Tyle było jeszcze do zobaczenia, poznania. Odrzuceni konkurenci do jej ręki odchodzili zdumieni. Nie chciała nie tylko męża, ale nawet kochanka! Solima to nie martwiło, miała czas, Magowie nie żyją tak krótko jak zwykli ludzie.

Poznawszy Wyspę, Talima zapragnęła zobaczyć resztę świata. Przez wiele lat podróżowała po lądach i morzach, to sama, to z ojcem, to z przyjaciółmi. Przeżyła wiele przygód, zdobyła sławę, udowodniła wielkość swej mocy i umiejętności, więc gdy wróciła na Wyspę, została przyjęta do Złotego Kręgu. Ceremonię celebrował Orfan, Wielki Strażnik Mandrao.

Niezbyt często Złoty Krąg przyjmuje nowych członków, więc każdego wita jak najuroczyściej. Wyobraź sobie, Kalanie, puszczę nieprzebytą, przez którą prowadzi droga zbudowana z olbrzymich płyt czarnego bazaltu. Droga wiedzie w głąb kniei, w centrum której na wzgórzu wznosi się olbrzymi zamek, niemalże miasto. To siedziba Rady Złotego Kręgu. Wstęp mają tu jedynie posiadacze Daru i zaproszeni przez Magów goście. Nawet władca Wyspy, o ile nie jest przynajmniej czarodziejem, bez pozwolenia nie przekroczy jej progów. Nikt nie łamie tego zakazu, nie z szacunku, lecz ze strachu. Magowie umieją chronić siebie i swoje prawa.

Zamek jest najwspanialszą budowlą, wzniesioną kiedykolwiek przez człowieka. Jego wystrój olśniewa nawet bywalców królewskich pałaców na Wyspie, a najpiękniejszą komnatą zamku jest Sala Rady, ale nikt jej poza Magami nie ogląda. To właśnie tam przyjmuje się nowych.

Sala Rady znajduje się w podziemiach zamku, w trzewiach wzgórza. Ściany wyłożone są czarnym, lśniącym kamieniem, w siedmiu niszach stoi siedem srebrzystych posągów Magów. Pośrodku Sali znajdują się najcenniejsze skarby: wielki, złoty stół w kształcie kręgu, cały w runach i zaklęciach – a musisz wiedzieć, że niezwykły to mebel, obdarzony wielką mocą, niewiele słabszą od Mandrao, który umieszczony był w pustej przestrzeni wewnątrz kręgu. Wokół stołu stoi siedem złotych tronów. Pieczołowicie wyrzeźbione ornamenty ozdabiają je jedynie mimowolnie, mając zupełnie inne funkcje do spełnienia.

A wszystko to oświetla kilkanaście srebrnych świeczników, wysokich i rozłożystych, i kilkadziesiąt zatkniętych w nie świec…

* * *

Talima stała przed ogromnymi, bazaltowymi drzwiami, prowadzącymi do Sali Rady, mimowolnie oglądając widoczne na nich płaskorzeźby. Była podniecona i z trudem zachowywała spokój. Ubrana w srebrzystą suknię, nagie ramiona okryła czarną, długą peleryną. Wspaniałe, srebrzystobiałe włosy upięła wysoko... mimo braku biżuterii wyglądała olśniewająco, blask jej ogromnych, czarnych oczu przyćmiłby najwspanialsze nawet brylanty.

Wreszcie drzwi rozchyliły się powoli i Talima zobaczyła czarno– srebrno– złotą Salę Rady, oświetloną przez migotliwe światło dziesiątków świec. Wzruszenie chwyciło ją za gardło, wydało jej się nagle, że nie postąpi ani kroku do przodu. I wtedy spostrzegła przyjazny i dodający otuchy wzrok ojca, siedzącego na jednym z tronów wokół Złotego Kręgu. Weszła.

Zaległa cisza. Minuta, dwie. Wreszcie magowie siedzący przy stole ze zdziwieniem spojrzeli na Orfana. Siedział, a właściwie ni to siedział, ni stał, zastygły w pół– ruchu. Jego brązowe oczy, tak zawsze chłodne i spokojne, płonęły teraz, ogarniając ogniem dziewczynę. Twarz o ostrych, suchych rysach, po których widać już było upływający czas, zastygła w wyrazie bezmiernego zachwycenia i osłupienia.

Któryś z magów dyskretnie chrząknął. Nic. Talima spojrzała pytającym wzrokiem na ojca. Twarz Solima wyrażała troskę. Orfan znany był jako samotnik, pochłonięty zdobywaniem wiedzy i ciągłym kształtowaniem swojej mocy. Nie było kobiety w jego życiu. Nie było nikogo, kto mógłby wygładzić chropawość jego charakteru, zmiękczyć dumę, zwalczyć oschłość serca. Orfan był już dojrzały, prawie stary. Solim kilka razy rozmawiał z nim o przekazaniu jego wiedzy komuś młodszemu. Teraz jednak, widząc reakcję Wielkiego Strażnika na Talimę, zaniepokoił się.

Kasir, siedzący po prawej stronie Orfana, dotknął go lekko dłonią. Mag drgnął, rozejrzał się nieprzytomnie, i nagle dotarło do niego, gdzie się znajduje i co się dzieje. Opanował się i właściwie do końca ceremonii zachowywał się bez zarzutu, może tylko...

Wkładając bransoletę na nadgarstek Talimy, pierścień na jej palec, obręcz ze świetlistym kamieniem na głowę i naszyjnik z takim samym kamieniem na szyję, nie mógł się powstrzymać od delikatnego, pieszczotliwego dotknięcia gładkiej skóry dziewczyny. A gdy mówił „Niech Dar zawarty w tym symbolu chroni cię i wspomaga”, głos drżał mu lekko.

Talima zbyt była przejęta ceremonią, by zauważyć te dowody nagłego uczucia, ale następnego dnia, gdy ochłonęła i zaczęła na spokojnie przypominać sobie wszystkie szczegóły, poruszyły ją dwa fakty.

Zdała sobie sprawę, że chce być jedną z Rady i nie spocznie, póki jeden ze złotych tronów nie będzie należał do niej. Dobrze zapamiętała przenikające ją ciepło wzbudzonego promienia Mandrao, zapragnęła mieć do niego częstszy dostęp. Niestety, magowie spoza Rady jedynie w dniu przyjęcia czują moc Mandrao, a i przebywają w Sali jedynie na wezwania Rady, które rzadko się zdarzały. Mogło być i tak, że już nigdy w życiu nie zobaczy Złotego Kręgu i Mandrao. Talima nie chciała nawet o tym myśleć.

Na wspomnienie Orfana przeszedł ją zimny, nieprzyjemny dreszcz. Wiedziała, że stary, potężny mag to nie jeden z tych, którym mogła powiedzieć nie, i więcej nie zawracać sobie nimi głowy.

Ponure przypuszczenia Talimy sprawdziły się w pełni. Orfan postanowił zdobyć dziewczynę. Z początku próbował wzbudzić w niej miłość do siebie, lecz ani drogą naturalną, ani magią nie mógł tego dokonać – Talima działanie magii likwidowała z łatwością. Okazało się bowiem, iż jej Dar posiada ogromną siłę, równą co najmniej sile Orfana. Jedynie młody wiek, a co za tym idzie mniejsza wiedza, nie pozwalały jej stać się mu równą. Obronić się jednak przed nim umiała. Tylko ktoś o większej mocy mógłby uczynić ją powolną rozkazom. Takim kimś był jej ojciec i dwóch jego przyjaciół, ale oni nigdy nie wsparliby Orfana, i on o tym wiedział.

Początkowa obojętność Talimy w stosunku do Orfana z czasem zamieniła się w niechęć, później we wstręt, połączony z lękiem. Wielki Strażnik Mandrao zmieniał się z roku na rok, posępniał, a jego myśli i działania miały już tylko jeden cel – zdobyć Talimę. Nie pomagały perswazje Solima i innych Magów. Talima stała się obsesją Orfana.

Zmęczona napastliwością Maga, osaczona jego myślami, więzami jego zaklęć, które musiała ciągle rozrywać, postanowiła wyjechać z Wyspy. Przez lata podróżowała po świecie, poznała mnóstwo nowych ludzi, odwiedziła starych przyjaciół, przeżyła moc przygód i poznała wiele tajemnic. Lecz nadszedł czas, gdy zatęskniła za domem, za Wyspą. Postanowiła wrócić.

Stała nad brzegiem morza, a w oddali, jak za mgłą, majaczyły kontury Wyspy. Plaża w tym miejscu miała zaledwie kilkanaście metrów szerokości i kilkanaście długości, a za nią wznosiła się niemal pionowo w niebo skalna ściana, niedostępna tak z dołu, jak i z góry. Wielu próbujących z niej zejść poniosło śmierć, zarówno za sprawą śliskiej gładkości skały, jak i jadowitych węży, mających swe gniazda w licznych niszach, które, mogąc stać się zbawieniem szukającego oparcia dla nóg i rąk człowieka, były jego zgubą.

Istniało tajemne, podziemne przejście, prowadzące na skalistą plażę, ale o nim wiedzieli jedynie Panowie Daru. Wyspa broniła do siebie dostępu na różne sposoby. Morskie wiry, nieprzyjazne wiatry, ostre podwodne skały, niedostępne porty – oto strażnicy spokoju Wyspy. Talima o tym wszystkim dobrze wiedziała. Stała więc na plaży spokojna, czekając na odpływ.

I w tym oto miejscu nałożyły się na siebie tysięczne okoliczności, przypadki, świadome wybory i konieczne działania. Ostatnia pętla została zawiązana, a przyszłość ustalona.

4.

W nocy miałem sen. Szedłem ciemnym korytarzem, a dokoła mnie wiły się spazmatycznie obłe i długie kształty. Wiedziałem, że nie wolno mi się ich bać, a nic mi nie zrobią.

Potem spadałem w otchłań bez dna. I znów szedłem, a przede mną co jakiś czas pojawiała się zasłona. Musiałem ją zerwać, lecz wiele sił mnie to kosztowało. Było ich siedem, a każda miała swoją nazwę. Czułem, że muszę je zapamiętać. Powtarzałem je sobie bez przerwy... Aż wreszcie zdarłem ostatnią zasłonę... i obudziłem się.

Nie wiem, co ujrzałem. Nie pamiętam tych siedmiu nazw. Ale ten sen pozostał we mnie, niepokojący, jak jeszcze jedna zasłona do zerwania.

5.

Bostera Vanja poznałem trzy lata temu podczas podróży do południowych marchii Lardanu. Jest bogatym kupcem w Agrendzie, tym niezależnym od Lardanu królestwie, leżącym w granicach imperium Dreosa niby wyrzut sumienia. Agrenda jest niezależna od tyrana z powodu miłości, jaką czuje on do jej władczyni, Ireny. Bezwzględny despota, który bezlitośnie deptał podbite ludy, wobec tej kruchej, niemal bezbronnej istoty okazywał się bezsilny. Jakiś niepojęty kaprys Losu obdarzył Dreosa, obok silnej, charyzmatycznej i okrutnej osobowości, romantyczną miłością, która nie pozwalała siłą zdobyć ukochanej. Tę jedyną słabość władcy Lardanu wykorzystywała Irena na chwałę swego państwa. Agrenda rosła w bogactwo, a zarazem w siłę. Była schronieniem prześladowanych, źródłem buntowniczych ideologii. Dreos o tym wiedział, tak jak i o tym, że Irena zwodzi go jedynie, a jednak, wiedziony bezrozumną nadzieją na wzajemność, pozwalał jej na wszystko, mimo nalegań doradców, domagających się zniszczenia Agrendy.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.