-
W empik go
Pod maską nocy - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 września 2018
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Pod maską nocy - ebook
Pod maską nocy to zbiór wybranych wierszy, które były publikowane w Internecie, antologii i tomikach, oraz wierszy, które nigdzie się wcześniej nie ukazały.
| Kategoria: | Poezja |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8104-226-0 |
| Rozmiar pliku: | 1,5 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
* * *
Jesteśmy tylko maleńką kroplą w wodach świata, niesioną często bez wpływu na nurt czy wiatr. Nikt też nie jest jedyny, w bólu, płaczu, uśmiechu, radości — życiu… A wszystko, co mamy jest nieskończenie małym wycinkiem teraźniejszości, który znika z chwilą czasu.
* * *
Czytałem kiedyś o pewnym człowieku, który wyszedł z domu, aby zaspokoić ciekawość tego, co go otacza. Szedł drogą rozglądając się wokół i nagle wpadł do głębokiej dziury. Cały dzień mu zajęło, zanim się z niej wydostał. Wrócił więc do domu, żeby wyruszyć w drogę następnego dnia. Rankiem dzielnie maszerował, lecz znów wpadł do tej samej nieszczęsnej dziury. I tak mijały kolejne dni, jak wpadał co dzień do dziury, aż do dnia ósmego. Tego ranka kroczył pewnie i ostrożnie, a kiedy zbliżył się do owej dziury zgrabnie ją ominął. Zadowolony szedł przyglądając się wszystkiemu ciekawie, gdy nagle wpadł do kolejnej dziury. Wcale się jednak nie zmartwił, tylko ze śmiechem powiedział: nauczyłem się tamtej dziury, to i kolejnej też się nauczę.
Człowiek nie ryba, a pływa
Nie wielbłąd, a dźwiga,
Lecz najważniejsze
Aby dnia swego, co dzień się uczył.
Cień…
Na niebie chmura spogląda w ziemie
Szukając oczu rzeźbiących obłoki,
Aby płynęły tchnięte oddechem.
W obliczu szarości zmieszanej z czerwienią
Dnia światła ustępującego ciemności
Rodzą się w szeptach cienie.
Patrzyłem dniem by zbudzić wiatry
Niosące słowa jak skrzydła
By śnić jak ćma…
Jak ćma w ustach księżyca
Kiedy świt szary spisuje pakty
W zamian za rąbek życia.
Patrzyłem mrokiem czarnym
W bezgwiezdne niebo otchłani
Zostawiające strzępy skóry,
Falujące kalectwem odnóży
Próbującym rozłożyć żagle,
Które tonęły w kroplach
Rozmazując ciemność popiołem.
I wtedy na niebie iskra
Zbudzona z głębi
Rozdarła w nim skrawek
Uwalniając blask srebra.
Cienie leżały wzdłuż fali
Topiąc zegary pamięci
Broniące się szeptem kamieni
Zgniatając wilgoć powietrza
W smak bólu i tęsknotę
Dusząc patrzące oczy.
W poświacie nieba
Wschodziły dziwne kształty,
I wielka czerń niczym żywa,
Która wznosiła się w wijącym krzyku:
— Bywajcie! Bywajcie!
I one przyszły…
— Kim jestem?
Skrzypiący głos jak stare koło
Uniosło echo między krąg cieni,
— Kim jestem?
Wtórowały głosy,
A wielka czerń milczała.
Cisza jak martwe płuca
Zawisła chwilą.
Strach oczu patrzy wisielcem,
A w srebrnym szalu dłonie powstają.
Potem kontury niczym sen marą
I znowu iskra.
Lunatycy szeregiem jak blade płótno
Podszyte włosem
Wijącym się żywym,
Rzekłbyś siostry Gorgony
Powielone w odbiciach
Dotykające kamieni
Wraz ze słowami
Jakby zaklęciem:
— Żyje i jest ożywiony
Jest martwy i jest uśmiercony
— Żyje i jest ożywiony
Jest martwy i jest uśmiercony…
Wtem gruby cień wyrwał się z kręgu
Pełznąc niczym wąż w oczach nocy
Po łzach srebrnych tulących ziemię
I wspiął się na plamę czerni
Opadając na kolana ze słów jękiem:
— Nie wiem czy śmierć jest snem
Czy wszystkie noce śmiercią
Bo jeśli to przebudzenie spełnienia
Poprawia koszmarny makijaż,
Gdzie ból zakłada czarny garnitur,
A białe rękawiczki proszą do tańca
Prowadząc w tarcze muzyki
Tnące nienawiścią żywe na wióry,
Aby dać innym wskrzeszenie
To wolę dalej tkwić pomiędzy
W zawieszeniu jak cień nędzny.
Na co wielka czerń rzekła:
— Jam jest cień wszystkich cieni
Otchłań życia i śmierci
Plama karmiona myślą i czynem,
Stworzona nie przez Boga
Lecz człowieka — pana świata,
A tyś jedynie jak strawa
Więc milcz, bo z łatwością przychodzą mi torsje
I wtedy legniesz jak te kamienie,
Gdzie szept w nich wyryty
Pilnują Gorgony, by nigdy nie ożył.
Na niebie chmura odsłania światło,
Słoneczne drzazgi przebijają powieki,
Lecz jakże smutną garść ziemi podnoszę.
Wiem nie utulę, jedynie łzę uniosę
Patrząc jak z małej iskry cień wielki pada.
— Oj biada ci serce i ziemio nasza
Ślepców cień wszystko otacza.Sen jawę tuczy
Postrzępione promienie lampy
Poruszały liście drzewa
Dotykając wilgocią drogi,
Niczym językami szepczącej nocy
Tęsknej za echem kroków,
Nim te umilkły w gwiazdach nieba.
Obrazy w kałużach wabiły cienie
Lecz kiedy wiatr pochylał usta
Marszczyły odbicia jak ciche twarze,
Gdy niemy krzyk dusi marzenia
W zerwanych łańcuchach zegara życia.
Pod maską skóry mrok ukrył skrzydła…
Ktoś ukradł księżyc
Wieszając bochen chleba.Powietrze i ulica
Gdzież to ja jestem? O kraju dawny,
Kiedy lipa nie wita gości ostoją
Tu gdzie stolicę ma teraz ptak stawny,
Którego nawet góry się boją?
Cóż to ci matko? Bóle i żałości
Krew jeno przemówić zdoła —
Rwąc i dzieląc twoje wnętrzności
Potem tylko grawer kamieni zawoła:
Ach, bracia pobili braci
A synów pożarli jak zbójcy!
Teraz, pociecha ostatnia płaci,
Co miesiąc nowemu twórcy?
Nieszczęsna siostro, dziecię też pewnie!
Z tego łona wzięte
Przez słowa płynące rzewnie,
Cieniem niedoli przeklęte.
Spójrz w ulice niezgodą usłane
Pamięci rany jeszcze nie skrzepły,
Tam leżą ciała krwią zapisane,
Tu gdzie oddech w sercu wciąż ciepły.
Wszystkich donikąd wrogość wyzuje,
Okrutna chciwa zemsta zdobyczy
Jak dziki cień nad mądrość wzlatuje,
Który miłości nie czyni, a jeno rany kaleczy.
Jeśli nikt oczu jutrzenką nie obróci
W niechybnej karze tego zegara
Weź Boże mnie, niech czas śmierć skróci
Niech za wszelki gniew, starczy Ci jedna ofiara.Politicus
Rozbity jak księżyc w trzosach
Odbija w toni kwiat żonkila,
Folwarku armii ras ewolucji,
Gdzie cicha noc dźwięk niesie
Mlaskając w korycie znajomego echa.
Weselna była mu uczta
Dopóty sam daniem się nie stał.
Lecz nic to…
Nic to za wiele
Poszedł wół, pójdzie i ciele
Jutro zapowiedź i kolejne wesele…
* * * Każdy kraj
Każdy kraj ma własną scenę życia
na której od czasu, do czasu
można znaleźć i osła.Nocna cisza
Nocna cisza rozświetla gwiazdy
Przez tęskne okna marzeń,
Które niczym oczu lustra
Odbijają wędrujące cienie.
Szukałem wiatru w szepcie,
Aby zbudził zmysły nocy
Rozdzierające fartuch mroku
Aż po dno ciemności duszy,
Gdzie leży jawa we śnie,
Lecz tylko krople ciszy
Opadające z twarzy nieba
Tuliły śpiące miasto.
Patrzyłem jak noc ginęła z brzaskiem
W ulicy przebudzonych kroków,
Gdzie ludzkie robaczywe słowa
Budując szklane mosty
I zapłakałem,
Stając się ciemną ciszą.Oj syta ci ja syta
Najadła się i napiła bieda do syta,
Rozłożyła plecy do słońca
I modli w podzięce.
Usłyszała to chmura na niebie
Skąd taka radość u ciebie.
Dwa tygodnie jak byłam na pogrzebie
Obdarli żywego do końca,
Oj syta ci ja syta.
Tydzień temu u babki jak brała rentę,
Oj syta ci ja syta.
Wczoraj latałam po kraju,
Patrzyłam jak brali po pięćset
Oj nie udźwignie,
Jaka ci ja syta będę, oj syta, a syta.
Pociemniała chmura przez chwilę,
Później jasną przybrała minę
I rzekła: też mi to nowina.
Oj mówi bieda:
Lęk ci ja chmurko, przez chwilkę miałam
Że zamiast ryby, dostaną po wędce.
* * * Patrzymy w
Patrzymy w otaczające nas obrazy
i kiedy one łączą się z myślą,
postrzegamy, jak wiele ukrytej jest
prawdy pomiędzy fikcją…Na twarzy sen
Noc zgasła w chmurach
Chowając cienie szeptu
W drzewach tęsknych liści.
Milczące krople oczu nieba,
Niczym senne widzenie
Opadają z rosą w ziemie
Zabierając śmierci obrazy
Gdzie świat nieobecny, wplatany
Z oddechu jak mgły, przyodziewa życie.
Mrok śniących murów
Poi zaglądające spojrzenie
Spod powiek skradzionego księżyca
Sznurując srebrem usta
Chodzącym we śnie.
Spoglądam w nocy oblicze,
Szukając gwiazdy, co spada.
Składając w nadziei zaklęcie,
By krew szat jej nie zdarła.Już tylko sen
Na jawie słońce ślepe
Rozpala ogień w oczach
Zbawiennym kręgiem zemsty
Pomiędzy ludzkie cienie
Szukając klatki blasku.
Z obłoków zimne usta
Zatrute czasem stopy
Kołyszą echo serca
Z nadzieją dawnej drogi,
Gdzie jeno pień wystaje
W letargu ściętej lipy.
Umilkły słowa w deszczu
Chowając wzrok w ciemności,
Odeszły gwiezdne skrzydła
Delikatne jak ciem marzenia
Unoszące uśmiech srebra
Tańczący z wiatrem nocy.
Przez toń czarnego nieba,
W miękkiej wilgoci łez księżyca
Już tylko sen nawleka nici,
Cerując chwile życia.
Jesteśmy tylko maleńką kroplą w wodach świata, niesioną często bez wpływu na nurt czy wiatr. Nikt też nie jest jedyny, w bólu, płaczu, uśmiechu, radości — życiu… A wszystko, co mamy jest nieskończenie małym wycinkiem teraźniejszości, który znika z chwilą czasu.
* * *
Czytałem kiedyś o pewnym człowieku, który wyszedł z domu, aby zaspokoić ciekawość tego, co go otacza. Szedł drogą rozglądając się wokół i nagle wpadł do głębokiej dziury. Cały dzień mu zajęło, zanim się z niej wydostał. Wrócił więc do domu, żeby wyruszyć w drogę następnego dnia. Rankiem dzielnie maszerował, lecz znów wpadł do tej samej nieszczęsnej dziury. I tak mijały kolejne dni, jak wpadał co dzień do dziury, aż do dnia ósmego. Tego ranka kroczył pewnie i ostrożnie, a kiedy zbliżył się do owej dziury zgrabnie ją ominął. Zadowolony szedł przyglądając się wszystkiemu ciekawie, gdy nagle wpadł do kolejnej dziury. Wcale się jednak nie zmartwił, tylko ze śmiechem powiedział: nauczyłem się tamtej dziury, to i kolejnej też się nauczę.
Człowiek nie ryba, a pływa
Nie wielbłąd, a dźwiga,
Lecz najważniejsze
Aby dnia swego, co dzień się uczył.
Cień…
Na niebie chmura spogląda w ziemie
Szukając oczu rzeźbiących obłoki,
Aby płynęły tchnięte oddechem.
W obliczu szarości zmieszanej z czerwienią
Dnia światła ustępującego ciemności
Rodzą się w szeptach cienie.
Patrzyłem dniem by zbudzić wiatry
Niosące słowa jak skrzydła
By śnić jak ćma…
Jak ćma w ustach księżyca
Kiedy świt szary spisuje pakty
W zamian za rąbek życia.
Patrzyłem mrokiem czarnym
W bezgwiezdne niebo otchłani
Zostawiające strzępy skóry,
Falujące kalectwem odnóży
Próbującym rozłożyć żagle,
Które tonęły w kroplach
Rozmazując ciemność popiołem.
I wtedy na niebie iskra
Zbudzona z głębi
Rozdarła w nim skrawek
Uwalniając blask srebra.
Cienie leżały wzdłuż fali
Topiąc zegary pamięci
Broniące się szeptem kamieni
Zgniatając wilgoć powietrza
W smak bólu i tęsknotę
Dusząc patrzące oczy.
W poświacie nieba
Wschodziły dziwne kształty,
I wielka czerń niczym żywa,
Która wznosiła się w wijącym krzyku:
— Bywajcie! Bywajcie!
I one przyszły…
— Kim jestem?
Skrzypiący głos jak stare koło
Uniosło echo między krąg cieni,
— Kim jestem?
Wtórowały głosy,
A wielka czerń milczała.
Cisza jak martwe płuca
Zawisła chwilą.
Strach oczu patrzy wisielcem,
A w srebrnym szalu dłonie powstają.
Potem kontury niczym sen marą
I znowu iskra.
Lunatycy szeregiem jak blade płótno
Podszyte włosem
Wijącym się żywym,
Rzekłbyś siostry Gorgony
Powielone w odbiciach
Dotykające kamieni
Wraz ze słowami
Jakby zaklęciem:
— Żyje i jest ożywiony
Jest martwy i jest uśmiercony
— Żyje i jest ożywiony
Jest martwy i jest uśmiercony…
Wtem gruby cień wyrwał się z kręgu
Pełznąc niczym wąż w oczach nocy
Po łzach srebrnych tulących ziemię
I wspiął się na plamę czerni
Opadając na kolana ze słów jękiem:
— Nie wiem czy śmierć jest snem
Czy wszystkie noce śmiercią
Bo jeśli to przebudzenie spełnienia
Poprawia koszmarny makijaż,
Gdzie ból zakłada czarny garnitur,
A białe rękawiczki proszą do tańca
Prowadząc w tarcze muzyki
Tnące nienawiścią żywe na wióry,
Aby dać innym wskrzeszenie
To wolę dalej tkwić pomiędzy
W zawieszeniu jak cień nędzny.
Na co wielka czerń rzekła:
— Jam jest cień wszystkich cieni
Otchłań życia i śmierci
Plama karmiona myślą i czynem,
Stworzona nie przez Boga
Lecz człowieka — pana świata,
A tyś jedynie jak strawa
Więc milcz, bo z łatwością przychodzą mi torsje
I wtedy legniesz jak te kamienie,
Gdzie szept w nich wyryty
Pilnują Gorgony, by nigdy nie ożył.
Na niebie chmura odsłania światło,
Słoneczne drzazgi przebijają powieki,
Lecz jakże smutną garść ziemi podnoszę.
Wiem nie utulę, jedynie łzę uniosę
Patrząc jak z małej iskry cień wielki pada.
— Oj biada ci serce i ziemio nasza
Ślepców cień wszystko otacza.Sen jawę tuczy
Postrzępione promienie lampy
Poruszały liście drzewa
Dotykając wilgocią drogi,
Niczym językami szepczącej nocy
Tęsknej za echem kroków,
Nim te umilkły w gwiazdach nieba.
Obrazy w kałużach wabiły cienie
Lecz kiedy wiatr pochylał usta
Marszczyły odbicia jak ciche twarze,
Gdy niemy krzyk dusi marzenia
W zerwanych łańcuchach zegara życia.
Pod maską skóry mrok ukrył skrzydła…
Ktoś ukradł księżyc
Wieszając bochen chleba.Powietrze i ulica
Gdzież to ja jestem? O kraju dawny,
Kiedy lipa nie wita gości ostoją
Tu gdzie stolicę ma teraz ptak stawny,
Którego nawet góry się boją?
Cóż to ci matko? Bóle i żałości
Krew jeno przemówić zdoła —
Rwąc i dzieląc twoje wnętrzności
Potem tylko grawer kamieni zawoła:
Ach, bracia pobili braci
A synów pożarli jak zbójcy!
Teraz, pociecha ostatnia płaci,
Co miesiąc nowemu twórcy?
Nieszczęsna siostro, dziecię też pewnie!
Z tego łona wzięte
Przez słowa płynące rzewnie,
Cieniem niedoli przeklęte.
Spójrz w ulice niezgodą usłane
Pamięci rany jeszcze nie skrzepły,
Tam leżą ciała krwią zapisane,
Tu gdzie oddech w sercu wciąż ciepły.
Wszystkich donikąd wrogość wyzuje,
Okrutna chciwa zemsta zdobyczy
Jak dziki cień nad mądrość wzlatuje,
Który miłości nie czyni, a jeno rany kaleczy.
Jeśli nikt oczu jutrzenką nie obróci
W niechybnej karze tego zegara
Weź Boże mnie, niech czas śmierć skróci
Niech za wszelki gniew, starczy Ci jedna ofiara.Politicus
Rozbity jak księżyc w trzosach
Odbija w toni kwiat żonkila,
Folwarku armii ras ewolucji,
Gdzie cicha noc dźwięk niesie
Mlaskając w korycie znajomego echa.
Weselna była mu uczta
Dopóty sam daniem się nie stał.
Lecz nic to…
Nic to za wiele
Poszedł wół, pójdzie i ciele
Jutro zapowiedź i kolejne wesele…
* * * Każdy kraj
Każdy kraj ma własną scenę życia
na której od czasu, do czasu
można znaleźć i osła.Nocna cisza
Nocna cisza rozświetla gwiazdy
Przez tęskne okna marzeń,
Które niczym oczu lustra
Odbijają wędrujące cienie.
Szukałem wiatru w szepcie,
Aby zbudził zmysły nocy
Rozdzierające fartuch mroku
Aż po dno ciemności duszy,
Gdzie leży jawa we śnie,
Lecz tylko krople ciszy
Opadające z twarzy nieba
Tuliły śpiące miasto.
Patrzyłem jak noc ginęła z brzaskiem
W ulicy przebudzonych kroków,
Gdzie ludzkie robaczywe słowa
Budując szklane mosty
I zapłakałem,
Stając się ciemną ciszą.Oj syta ci ja syta
Najadła się i napiła bieda do syta,
Rozłożyła plecy do słońca
I modli w podzięce.
Usłyszała to chmura na niebie
Skąd taka radość u ciebie.
Dwa tygodnie jak byłam na pogrzebie
Obdarli żywego do końca,
Oj syta ci ja syta.
Tydzień temu u babki jak brała rentę,
Oj syta ci ja syta.
Wczoraj latałam po kraju,
Patrzyłam jak brali po pięćset
Oj nie udźwignie,
Jaka ci ja syta będę, oj syta, a syta.
Pociemniała chmura przez chwilę,
Później jasną przybrała minę
I rzekła: też mi to nowina.
Oj mówi bieda:
Lęk ci ja chmurko, przez chwilkę miałam
Że zamiast ryby, dostaną po wędce.
* * * Patrzymy w
Patrzymy w otaczające nas obrazy
i kiedy one łączą się z myślą,
postrzegamy, jak wiele ukrytej jest
prawdy pomiędzy fikcją…Na twarzy sen
Noc zgasła w chmurach
Chowając cienie szeptu
W drzewach tęsknych liści.
Milczące krople oczu nieba,
Niczym senne widzenie
Opadają z rosą w ziemie
Zabierając śmierci obrazy
Gdzie świat nieobecny, wplatany
Z oddechu jak mgły, przyodziewa życie.
Mrok śniących murów
Poi zaglądające spojrzenie
Spod powiek skradzionego księżyca
Sznurując srebrem usta
Chodzącym we śnie.
Spoglądam w nocy oblicze,
Szukając gwiazdy, co spada.
Składając w nadziei zaklęcie,
By krew szat jej nie zdarła.Już tylko sen
Na jawie słońce ślepe
Rozpala ogień w oczach
Zbawiennym kręgiem zemsty
Pomiędzy ludzkie cienie
Szukając klatki blasku.
Z obłoków zimne usta
Zatrute czasem stopy
Kołyszą echo serca
Z nadzieją dawnej drogi,
Gdzie jeno pień wystaje
W letargu ściętej lipy.
Umilkły słowa w deszczu
Chowając wzrok w ciemności,
Odeszły gwiezdne skrzydła
Delikatne jak ciem marzenia
Unoszące uśmiech srebra
Tańczący z wiatrem nocy.
Przez toń czarnego nieba,
W miękkiej wilgoci łez księżyca
Już tylko sen nawleka nici,
Cerując chwile życia.
więcej..
