Pod piorunami - ebook

Ksiądz Wi­kliń­ski zdą­żył przed nocą po­wró­cić z mia­sta do swej we­so­łej ple­ba­nii, pił her­ba­tę i opo­wia­dał Mar­ci­no­wej o wy­pra­wie:

– Kasz­tan­kę przy­pro­wa­dzi­łem na po­wrót, bo na ca­łym jar­mar­ku nie było ta­kiej ry­si­stej szka­py. Do­brać do pary ani po­do­bień­stwa – sprze­dać szko­da. Za to brycz­kę za­mie­ni­łem ka­pi­tal­nie.

– Jed­no z dru­gim tyle, że ksiądz pro­boszcz do­pła­cił?

– A jak­że­by­ście chcie­li, Mar­ci­no­wo, żeby mi kto za roz­ko­ła­ta­ną brycz­kę dał nową i jesz­cze co do­dał?

– Nie mó­wię – tyl­ko że sta­ra była pa­kow­niej­sza i na wio­snę trzy­dzie­ści ru­bli za na­pra­wę kosz­to­wa­ła. Kasz­tan­ka tak­że, na owsie trzy­ma­na przez cały rok, oprócz dwóch cu­go­wych, to ile kosz­tu­je? jak je­go­mość my­śli?

– Da­li­by­ście po­kój, Mar­ci­no­wo. Pro­boszcz musi dbać o ze­wnętrz­ną oka­za­łość, jako urzęd­nik boży. – A te su­char­ki już czuć sza­fą – zo­bacz­cie…

Mar­ci­no­wa, jędr­na i czy­sta ko­bie­ta czter­dzie­sto­let­nia, za­czer­wie­ni­ła się po uszy. Wzię­ła ze sto­łu ko­szyk z pie­czy­wem, zi­bli­ży­ła go do tech­nicz­nie za­ostrzo­ne­go nosa i rze­kła:

– Sza­fą nie może być czuć, bo sza­fa czy­sta jak szkło; ale tym pu­deł­kiem od pani Droz­dow­skiej, co to przy­szło z bie­li­zną ko­ściel­ną. Je­go­mość ka­zał scho­wać, że niby drze­wia­ne i za­mczy­ste, a to ci pach­nie ja­kimś piż­mem i per­fo­nu­je, gdzie tyl­ko po­ło­żyć.

– Po­staw­cie pu­deł­ko na sza­fie – uśmiech­nął się pro­boszcz.

– Ano, moż­na…

Mar­ci­no­wa wy­szła z po­ko­ju, aże­by na­tych­miast prze­pro­wa­dzić to ulep­sze­nie w go­spo­dar­stwie urzą­dzo­nym już tak wzo­ro­wo, że fał­szy­wy za­pach ra­ził w nim jak chy­bie­nie jed­nej nuty w ze­spo­le kon­cer­tu.

A ksiądz pił pach­ną­cą her­ba­tę i zgod­nie z nią wo­nie par­nej nocy let­niej, wcho­dzą­ce przez okna otwar­te. Ple­ba­nia sta­ła na gó­rze, okna sa­lo­ni­ku wy­zie­ra­ły w wyż­sze war­stwy po­wietrz­ne, w dzie­dzi­nę lotu pta­ka, te­raz pu­stą i ta­jem­ni­czą. Noc od­dy­cha­ła przez sen krót­kim, go­rącz­ko­wym po­świ­stem.

Go­spo­dy­ni po­wró­ci­ła w uspo­so­bie­niu mści­wym za' to, że ją prze­ko­na­no o ma­leń­kiej uster­ce w jej mi­strzo­stwie. Ale po­zo­ry za­cho­wa­ła do­bro­dusz­ne.

– A w ple­ba­nii, kie­dy ksiądz pro­boszcz ba­wił na jar­mar­ku, mie­li­śmy go­ści. Żan­dar­my przy­je­cha­ły.