Pod powierzchnią - ebook

Rozdział pierwszy

Dani Whalen zauważyła w pewnej odległości od siebie pianę świadczącą o tym, że nurt rzeki Roaring Fork przybiera na wartkości.

– Okej! – zawołała do grupy osób w kaskach i kamizelkach ratunkowych. – Do tej pory mieliśmy spływ z taryfą ulgową. Gotowi na małą przygodę?

Jak na komendę wszyscy – i para młodych ludzi z Los Angeles w markowych odblaskowych ciuchach sportowych, i Maury ze Steve’em z Atlanty, i rodzina z Michigan z dziećmi usadowionymi na dziobie łodzi – odkrzyknęli chórem:

– Tak! Naprzód!

– Miło mi to słyszeć! – powiedziała Dani, czując na twarzy drobinki wody. Zbliżali się do pierwszych progów rzecznych popularnie zwanych „egzaminem wstępnym”. – Bo akurat jesteście we właściwym miejscu.

Dani pracowała jako przewodniczka spływów na terenie znanym jako Slaughterhouse Falls w okolicach Aspen w stanie Kolorado. Przez „małą przygodę” rozumiała pokonanie serii ośmiu progów na sześciokilometrowym odcinku głównego biegu rzeki. Nie było to specjalnie groźne – trzecia i czwarta klasa ryzyka w sześciostopniowej skali. Miejsca były oczywiście odpowiednio zabezpieczone, a Dani przebyła je do tej pory setki razy bez najmniejszego uszczerbku.

Nowicjuszom zdarzało się blednąć na widok spienionej wody, ale Dani potrafiła sprawić, że i oni bez problemów pokonywali całą trasę spływu.

W razie czego potrafiła wskazać orła szybującego nad drzewami, łosia z rozłożystym porożem przechadzającego się w towarzystwie samicy brzegiem rzeki albo srebrnego pstrąga prześlizgującego się właśnie pod pontonem, co bardzo ożywiało towarzystwo. Z powodu takich chwil kochała swoją pracę. No i z powodu okrzyków triumfu oraz grozy, które nieodmiennie towarzyszyły zaskoczeniu, gdy lodowata woda wodospadu Crossbow wszystkich zalewała.

Dreszcz emocji na widok miejsca, gdzie górska rzeka rwącym nurtem zbliża się do skał, to była istota jej życia.

Studiowała geologię w Bowdoin w stanie Maine, była w tym dobra. Po koledżu mogła iść na medycynę albo zasuwać po czternaście godzin dziennie na Wall Street jak wielu jej znajomych. Prawdopodobnie zarabiałaby tam więcej w ciągu miesiąca niż tu w trakcie całego sezonu. Ale rzeka weszła jej w krew. Tu dorastała, wiedziała o niej więcej niż ktokolwiek inny.

Po skończeniu koledżu przyjechała do domu na wakacje i zaczęła za pieniądze robić to, czym dotychczas zajmowała się dla przyjemności. Zdawała sobie sprawę, że nie zbuduje na tym przyszłości. Prowadzenie spływów w lecie i lekcje snowboardu w zimie to żaden zawód. Jej ojciec był chirurgiem ortopedą, pracował w szpitalu Brigham w Bostonie, obecnie jednak był w Chile, gdzie miał cykl wykładów. Starsza siostra Aggie studiowała medycynę w Austin, a młodszy brat Rick – największy mózg w rodzinie – uczył się grafiki komputerowej 3D na Uniwersytecie Stanforda.

A Dani uwielbiała robić to, co robiła. Dzięki temu od czasu do czasu mogła zmierzyć się z miejscami należącymi do klasy piątej, jak na przykład Gallows na rzece Kolorado. Dla niej największą nagrodą były szeroko otwarte ze zdumienia oczy i okrzyki przerażenia ludzi, których na Cartwheel obracało o sto osiemdziesiąt stopni. Wtedy czuła, że tu jest szczęśliwsza, niż byłaby gdziekolwiek indziej, siedząc za biurkiem. Obcisła kurtka z neoprenu, okulary słoneczne, wypłowiałe na słońcu blond włosy ściągnięte gumką, niebieskie oczy skupione na tym, co przyniesie bieg rzeki – to była ona, całe jej życie.

I każdy dzień utwierdzał ją w przekonaniu, że dokonała właściwego wyboru.

Tym razem wyruszyli wczesnym rankiem. Planowali powrót w południe. To był jeden z tych pocztówkowo pięknych dni w stanie Kolorado. Błękitne niebo, zapach drewna osikowego w nozdrzach, rzeka wezbrana, jak zazwyczaj późną wiosną. Megan i Harlan, dziewięciolatka i jedenastolatek na dziobie pontonu, ich rodzice tuż obok. Dani nie chciała ich niepotrzebnie straszyć, ale pokonanie progu, przez który w ciągu sekundy przepływają tysiące hektolitrów wody, wymaga niezłej techniki. A oni wszyscy chichotali, machali wiosłami, cieszyli się wyprawą. Cóż, taka jej rola – mają to zapamiętać jako dobrą zabawę.

Gdy już okrążyli Jake’s Bend, a ich oczom ukazały się spienione wody, zdali sobie sprawę, że to nie przelewki.

– Patrz! – Harlan jako pierwszy wskazał palcem to, co wyłoniło się przed nimi. Zaczynał się „egzamin wstępny”.

– No nie wiem… – Dani chciała się z nimi trochę podroczyć. – To miejsce wygląda dziś szczególnie groźnie. Mam nadzieję, że sporo o nim wiecie!

To była oczywiście tylko zagrywka mająca na celu budowanie napięcia. Tak naprawdę uczestnicy nie powinni sobie zdawać sprawy z prawdziwego zagrożenia. Uwielbiała te pierwsze przebłyski niepokoju na ich twarzach.

– Łatwo tu wypaść za burtę – zauważyła – więc lepiej przypomnijcie sobie, co mówiłam. Co należy robić, kiedy to się stanie?

Stopy do przodu i nie walcz z prądem. I tak nie masz szans. Jeśli wciągnie cię wir, nie wyrywaj się, nie szarp. Spokojnie, woda i tak w końcu wyrzuci cię na powierzchnię. Dani miała obowiązek powtarzać tę instrukcję przed każdym spływem, jak stewardesa na pokładzie startującego samolotu. Jednak w ciągu jej trzech lat pracy ani razu nie doszło do tego rodzaju wypadku.

– Będę potrzebowała szczególnie waszej pomocy – zwróciła się do ludzi z lewej burty. – Musicie mocno wiosłować, kiedy tylko wydam wam komendę, jasne? Inaczej nie damy rady. Wszyscy gotowi?

Załoga chwyciła za wiosła i przytaknęła z zapałem.

– Znakomicie – powiedziała Dani, manewrując pontonem tak, by znalazł się bliżej lewej strony wodospadu.

– A co z nami? – spytał wyraźnie rozczarowany Steve, siedzący po prawej stronie emerytowany handlowiec z Atlanty.

– Nie zapomniałam o was, ludzie prawej burty! – zawołała Dani, perfekcyjnie zgrywając to w czasie z pokonaniem pierwszego obniżenia. – Waszym zadaniem będzie… za wszelką cenę przeżyć!

Piana podniosła się, a łódź zanurzyła nieznacznie, gdy pokonywali zdradziecki zakręt połączony z trzema szybko po sobie następującymi spadkami. Pokaźnych rozmiarów ponton obijał się o skały. Słychać było wrzaski rzucanych na przemian w górę i w dół ludzi, którym trudno było utrzymać się na miejscach.

– A teraz uwaga! Lewa strona… Przygotować się! – ostrzegła Dani. – Za chwilę spotkamy się z wielką wodą.

Pontonem miotało jak gumową zabawką, którą dostało do kąpieli jakieś szalone niemowlę.

– A teraz wiosłujemy! Wszyscy! Wiosła!

Lecieli w dół napędzani pracą wioseł, dzięki czemu szybciej pokonywali spadek. Lodowata woda zalewała ich ze wszystkich stron. Ludzie lewej burty pracowali gorączkowo, nie żałując również gardeł. Dani kierowała pontonem. Bokiem ominęli ostatnie przeszkody. Wielkie „Uaaa!” wyrwało się z ust uczestników jednocześnie, gdy zsunęli się gwałtownie po pokonaniu ponadmetrowego progu. Potem nagle wydobyli się z topieli, jakby ich ktoś wystrzelił z procy. Wokół woda spływała kaskadami.

– W porządku! – zawołała Dani, starając się przekrzyczeć ogólny wrzask i harmider. – Podobało się?

– To było super! – potwierdziła dziarsko Megan, gdy wypłynęli na spokojniejszy odcinek między wodospadami.

– Jesteśmy w komplecie? – Dani wciąż natężała głos, by przekrzyczeć szum wody. – Będę miała za swoje, jak ktoś zginie. Harlan, jesteś?

Dziewczynka śmiała się, jakby nigdy dotąd się tak świetnie nie bawiła. Starszy brat chyba nie podzielał jej nastroju. Był blady jak ściana.

– Co się dzieje, Harlan? Może coś ci zaszkodziło na śniadanie?

– Nie, proszę pani – odparł chłopiec, blednąc jeszcze bardziej. – To było po prostu naprawdę straszne.

Wszyscy się roześmiali.

– No widzisz, masz to już za sobą. Teraz już będzie tylko bułka z masłem. Lewa strona, to była świetna robota! Dziękuję, że razem przez to przebrnęliśmy. Czy już wam mówiłam, że to kiedyś była także moja pierwsza trasa? Solo… – Wszystkie głowy odwróciły się w jej stronę. – Co? Nie mówiłam? O Boże, pewnie zapomniałam. No, może nie pierwsza prawdziwa trasa. Zdawałam tu coś w rodzaju egzaminu przed instruktorem, kiedy przyjmowali mnie do pracy.

Ludzie się roześmiali. Potem czekał ich Barney Revenge. Klasa czwarta, pełną gębą. Potem znów wodospad. I jeszcze jeden, zwany One Too Far, o jeden za dużo. Tam jest tak: gdy już myślisz, że koniec, i zaczynasz się odprężać, nagle nieoczekiwanie spadasz półtora metra w dół. Żołądek skacze do góry, ponton również. W tym miejscu Dani zawsze woła do uczestników:

– No tak, to było o jeden próg za dużo!

Przy Hell’s Half Mile wszyscy byli przerażeni, podekscytowani, wywijało nimi jak jeźdźcem na rodeo. Totalnie przemoczeni dotarli do kolejnych, już drobniejszych progów. Baby’s Cradle i Last Laugh, klasa druga i trzecia. Rzeka była tu już o wiele spokojniejsza. Cisza na morzu, jak to się mówi. Teraz jednak z powodu ubiegłotygodniowych opadów i ogólnego wiosennego przyboru wód również i te drobiazgi stanowiły pewne wyzwanie.

– Co do Kołyski… – wołała Dani. Nazwa Kołyska, Baby’s Cradle, brała się stąd, że próg składał się z pięciu części, w trakcie pokonywania których kolebało jak w dziecięcej kołysce. Zwłaszcza pierwszy spadek był dość zaskakujący. – Wiem, może się wam wydawać, że to nic groźnego, ale, przepraszam… – Musiała przerwać, bo zachwiała się z powodu nieoczekiwanego uderzenia masy wody o ponton. – Lepiej weźcie wiosła, kochani… bo ta nazwa… jest… zwodnicza!

Potem żołądek podskakuje do gardła jak w odrzutowcu, który nagle zniża lot o kilometr. Na przemian nurkujesz i się wznosisz, woda wlewa ci się do środka. Adrenalina skacze. Wszyscy drą się jak opętani. Odbijasz się od skały, która może cię odrzucić w każdą stronę. Możesz zgubić drogę, możesz wywrócić się do góry dnem. Dani kiedyś sama omal nie wypadła za burtę. Teraz jednak wszystko przebiegało pomyślnie. Zachwycone okrzyki typu: „Okej!” czy „To małe piwo!” świadczyły o tym, że i Harlan świetnie się bawi. Twarze za wodną kurtyną się uśmiechały.

– Kochani, widzę, że z was więksi twardziele, niż myślałam. Uwaga, nadchodzi! – zawołała Dani, szykując się do kolejnych wstrząsów.

I wtedy tknęło ją przeczucie, że nie wszystko jest w porządku.

Z przodu, przed trzecim, najłatwiejszym progiem Kołyski, mignęło coś czerwonego. Może to wywrócony kajak? To się zdarza. Ludzie w pontonie, zajęci wiosłowaniem i żartami, jeszcze nic nie zauważyli.

Z bliska jej najgorsze obawy zaczęły się potwierdzać. To nie był jedynie kajak. Coś było w jego środku. Ktoś. W czerwonej kurtce sztormowej. Pasażerowie jej pontonu też już zaczęli pokazywać sobie to zjawisko palcami.

– Boże! Co to? Tam ktoś jest! – krzyczała matka Harlana.

– Widzę – odrzekła Dani, kierując ponton w tę stronę. – Proszę wszystkich o spokój. Podpłyniemy bliżej i sprawdzę, co się dzieje.

Domyślała się, że nic dobrego. Serce biło jej niespokojnie. Znała większość ludzi, którzy spływali tą rzeką, a już na pewno wszystkich, którzy wyprawili się na nią rano.

– Dobiję tutaj. – Wskazała skalną półkę tuż nad wodą. – I proszę, żeby wszyscy wysiedli.

A więc nici z dalszej części spływu…

– Steve, Dale – zwróciła się do dwóch najbardziej rosłych mężczyzn. – Proszę, pomóżcie mi wyciągnąć ponton na brzeg. Wszyscy muszą tam poczekać, a ja podpłynę i zobaczę. Bardzo mi przykro, że was to spotkało.

Wysiedli i przeciągnęli ponton w bezpieczne miejsce. Dani wyciągnęła z nylonowej torebki radionadajnik i przypięła go sobie do paska.

– Czekajcie spokojnie i uważajcie. Prąd jest tu bardzo zdradliwy. Cokolwiek by się działo, nie wchodźcie za mną do wody.

Mruknęli, że wszystko jasne.

W sandałach trekkingowych podeszła tak blisko przewróconej łódki, jak się dało. Znajdowała się ona w czymś w rodzaju sadzawki utworzonej wskutek działania wiru wodnego, jakieś dwanaście metrów od brzegu. Prąd był w tym miejscu dość silny, czyniąc zamiar Dani ryzykownym. Gdyby wpadła do wody, poniosłoby ją do kolejnego wodospadu. Straciłaby łączność z grupą. I jeszcze – cholera, to było głupie – zapomniała włożyć kask.

Przyglądała się odwróconemu do góry dnem kajakowi, który teraz znajdował się jakieś dziewięć metrów od niej. Ani śladu ruchu…

Wiedziała, że to nierozsądne, co zamierza zrobić. Nie ma liny ani partnera, który by tę linę podtrzymał.

W końcu jednak zdołała się przeprawić i stanąć okrakiem nad sadzawką.

– Słyszysz mnie? – zawołała.

Ktokolwiek był w kajaku, nie odezwał się ani nie poruszył. Stwierdziła tylko, że to mężczyzna. Jego twarz była jednak skryta pod wodą. On też nie miał zwyczaju chronić głowy kaskiem. Wszyscy sobie myślą, że ta rzeka to nic takiego… Dani pochyliła się, oparła kolanami o skały i odwróciła ciało.

Żołądek podskoczył jej do gardła równie gwałtownie, jak w trakcie pokonywania najgroźniejszych wodospadów. Patrzyła z niedowierzaniem na tego człowieka, chciała zaprzeczyć temu, czemu zaprzeczyć się nie dało. Ogarnął ją smutek.

Znała go.

Wpatrywała się w twarz, z której woda zdążyła już zmyć wszelkie barwy.

Znała go bardzo dobrze.Rozdział drugi

Trey Watkins, ściślej Charles Alan Watkins III, do którego zwracano się w żartach per Wysoki Sądzie. Bo jego pełne nazwisko bardziej pasowało do sędziego Sądu Najwyższego niż do faceta, który zjeździł na nartach wszystkie bezdroża masywu Aspen, nakręcił kilka filmów podróżniczych z Warrenem Millerem, a latem wspinał się na Maroon Bells. Był też instruktorem paralotniarstwa.

Dani dobrze wiedziała, że spływ tą rzeką nie przedstawiał dla niego najmniejszego problemu nawet w najgorszych warunkach pogodowych. A te akurat dzisiaj były całkiem niezłe.

Na twarzy miał liczne obrażenia, w czaszce świeżą, sączącą się ranę, a szyję przerażająco wygiętą. Sięgnęła po jego dłoń, ale nie wyczuła ani śladu pulsu, więc położyła ją z powrotem w wodzie. O Jezu, nie… tylko nie to.

Trey.

Wiedziała, że czasami spływał sobie, ot tak dla wprawy, wczesnym rankiem, jeszcze przed pracą. Bo teraz miał normalną pracę. To znaczy taką, która nie polegała na włóczędze z nartami, wędrówce górami ani rzeką. Przypomniało się jej, jak kilka lat temu siedzieli razem po ostatnim zleceniu w barze Black Nugget. To było po śmierci matki Dani i po skończeniu przez nią koledżu. Trudno byłoby nazwać ich wzajemną relację. Nie był to związek, nawet nie miłostka. Trey nie był wówczas materiałem na stałego chłopaka. Spokojny, małomówny, z małego miasteczka na północy. Długie włosy związane w kucyk, wyblakły uśmiech niebieskich oczu, swobodne, budzące ufność zachowanie… Kobiety lgnęły do niego, Dani też zdarzyło się raz czy dwa szukać jego towarzystwa, gdy czuła się zagubiona i zła z powodu sprawy z mamą.

Przy Allie Benton wszystko uległo zmianie. Trey się ustatkował, ożenił, ściął włosy. Podjął nawet regularną pracę jako kierownik sklepu ze sprzętem sportowym. Mieli dziecko, małego Peteya. Wszyscy mówili, że dzięki temu Trey stał się ostatecznie innym człowiekiem.

Dani widziała go ostatnio dwa miesiące temu na poczcie. Wysyłał zgłoszenie na jakieś targi. Wprowadził do sprzedaży kaski sportowe z wmontowanymi kamerami. Podobno schodziły jak świeże bułeczki. Przypomniała sobie, że wtedy naszła ją refleksja: „No i kto by pomyślał, że Trey Watkins zostanie kiedyś biznesmenem? Co też dziecko potrafi zrobić z człowieka!”.

A teraz patrzy na jego zakrwawione i zmasakrowane ciało. Wyblakłe niebieskie oczy – podobne do tych, jakie miał Roger Daltrey z zespołu The Who – znieruchomiały. To wszystko jest bez sensu. Przecież Trey potrafiłby pokonać coś takiego jak Kołyska nawet ze swoim Peteyem na kolanach. Zrobiłby to i z zawiązanymi oczami.

Dani sprawdziła stan kajaka. Nie znalazła żadnego wgniecenia czy nacięcia. Patrzyła na krwawiącą ranę z boku głowy przyjaciela. Zamknęła oczy i pokręciła z niedowierzaniem głową.

Biedny Trey.

Przez chwilę myślała, że mogłaby spróbować masażu serca, ale Trey przecież nie żyje. Jest za późno na ratunek. Odpięła od paska nadajnik.

Firmowy busik miał wyjechać po grupę do docelowego punktu spływu. To niedaleko stąd, na pewno są już w drodze.

– Rich, Rich… jesteś tam? Tu Dani.

W odpowiedzi usłyszała jakieś trzaski.

– Rich, odezwij się, szybko. Jesteś mi potrzebny. Tu się coś stało.

– Już dobiliście do końca? – Jej wspólnikowi z firmy organizującej spływy udało się połączyć. – No to świetnie, Dani, z tym że…

– Nie o to chodzi, Rich. Jestem na dnie Kołyski i mam problem. Zdarzył się wypadek.

– Cholera! – Wyobraźnia Richa zaczęła pracować. – Nic się nikomu nie stało?

– To nie o nas chodzi – sprostowała. – Znalazłam Treya Watkinsa w przewróconym kajaku. Ma ranę w głowie. Rich, on nie oddycha.

– Trey? O mój Boże! – Treya znali wszyscy. – A badałaś puls?

– Ani znaku życia. Nie mogę w to uwierzyć, Rich. – Trey mógł się śmiało mierzyć z wszelkimi przeszkodami na tej trasie. Zresztą te najgorsze miał już za sobą. Dani obejrzała się na uczestników swojego spływu, którzy zgromadzeni na brzegu patrzyli w jej stronę. – Jestem tu przy nim, Rich. On nie żyje.Rozdział trzeci

Komendant Wade Dunn przyklęknął i patrzył na wodę. W tym czasie ratownicy z okręgu Pitkin wyciągali tego dzieciaka z wody.

Nie taki znów dzieciak. Dwadzieścia dziewięć lat. Jeden z tych uzależnionych od adrenaliny, których pełno wokół. Robił wszystko. Zjazdy narciarskie na dziko. Paralotnie. Rowery górskie. Wedle sporządzonej po szybkich oględzinach ciała opinii jednego z ratowników pogotowia mamy do czynienia z obrażeniem zadanym tępym narzędziem oraz prawdopodobnie ze złamaniem karku. Każda z mijanych w drodze skał mogła spowodować coś takiego. Przecież ten kajak przebył już kawał drogi. Nad czym tu się zastanawiać? Wade uniósł nieco swój kowbojski kapelusz i przyglądał się całej scenie. No tak, Trey Watkins to także pierwszorzędny kajakarz górski. Skoro dotarł tak daleko w dół rzeki, miał już za sobą najpoważniejsze wyzwania.

Wade znał jego młodą żonę. Allie. Ładna. Tylko niezła laska mogła usidlić kogoś takiego jak Trey. Życie nareszcie zaczęło mu się układać. Dziecko, sukces w biznesie. Ojciec Allie, Ted Benton, właściciel restauracji specjalizującej się w pieczonych żeberkach i niewielkiego hotelu, śmiał się, że na tle zięcia będzie niedługo uchodził za biedaka.

A popatrzeć na niego teraz…

Wade obserwował uwijających się ratowników.

Opuścili nosze, położyli na nie zwłoki i przez zarośla ponieśli je w stronę drogi, gdzie czekała karetka. Wade wyprostował się i patrzył na ciało. Nosiło ono ślady tego, co prawdopodobnie się wydarzyło: chłopaka podrzuciło i rozbił sobie głowę o skały. To wystarczyło, by powstała tak wielka rana i doszło do złamania kręgów szyjnych. Może próbował jakiejś akrobacji? Może chciał „chwycić się powietrza”, wykonać jakiś myk, czy jak to tam teraz ci młodzi nazywają. No i oczywiście nie noszą kasków. Te dzieciaki myślą, że są niezwyciężone. Zbieranina ze wszystkich stron. Uważają, że życie to pieprzona gra komputerowa. Zrobią mu pośmiertne testy na obecność narkotyków i alkoholu. Ciekawe, co znajdą.

Narwany ćpun.

Wade zreflektował się. On też kiedyś taki był. Niezwyciężony, a przynajmniej tak mu się wydawało. Był szeryfem w Aspen. Nie w Carbondale, małej mieścinie pod miastem, takiej sypialni, gdzie mieszkają ci, których nie stać na życie w samym Aspen. Cholera, gdyby chciał, mógł wtedy startować nawet na burmistrza. Albo gubernatora. Do wyboru, do koloru. Znał osobiście tych wszystkich celebrytów – Dona Johnsona, Melanie Griffith, Goldie Hawn. I prezesów wielkich firm, którzy zlatywali się tu swoimi prywatnymi samolocikami.

A teraz? Popatrz na siebie. Rozwiedziony, i to dwukrotnie. Raz też owdowiał, ale już wcześniej żyli osobno. Dwa razy na detoksie. Kieruje jakimś mizernym oddziałkiem policji, a i tak jest zadowolony, że w ogóle ma robotę. Wygląda dużo starzej niż na swoje pięćdziesiąt siedem lat. W sumie wrak człowieka. Szef społeczności miejscowych niepijących alkoholików i to wszystko. Cały tabun młodszych ambitnych facetów tylko czeka na jego odejście na emeryturę.

No i jeszcze Kyle. Syn Wade’a z pierwszego małżeństwa. Wrócił z Afganistanu bez ręki i nogi, z mózgiem grzechoczącym w pustej czaszce jak kupa drobniaków. Co taki ma ze sobą zrobić? I kto ma się nim zaopiekować? Mamuśka wyjechała sobie gdzieś na Florydę. Ostatnio słyszał, że pracuje na statku wycieczkowym. Kyle ciągle jest na rehabilitacji w szpitalu dla weteranów w Denver, już od dwóch lat. Uczą go tam, jak jeść groszek przy pomocy nowej bionicznej protezy, którą mu dali. W sumie jest w tym samym wieku co ten tu, Trey.

Kyle może jeszcze zostać w szpitalu pięć albo sześć miesięcy. Potem go spławią. I co? Kto będzie się nim opiekował? Rząd ciągle tnie wydatki, dobierają się już do budżetu weteranów, zrobili wielkie zamieszanie. Wade odwiedza syna w szpitalu co tydzień, wszystkiego jest świadomy. Przecież ktoś musi mu pomóc żyć. Kupić samochód przystosowany dla niepełnosprawnych. Przebudować mieszkanie tak, by dał radę się po nim poruszać. A ci wszyscy cholerni terapeuci…

– Wade…

Dave Warrick położył mu rękę na ramieniu.

– Chciałem tylko ci powiedzieć, że zamknąłem rzekę dla ruchu na kilka dni. Aż sobie to wszystko jakoś poukładamy. Dzwoniłem też do Denver. – Roaring Fork to stanowy park krajobrazowy. – Zarząd przyśle tu swojego człowieka.

Dave kierował teraz biurem szeryfa policji w Aspen. Zajął dawne stanowisko Wade’a. Był dość miły, kompetentny. To w końcu nie jego wina, że dawny szef zaprawiał się mieszanką bourbona i opioidów podkradanych z szafki na dowody rzeczowe. Stracił przez to większość przyjaciół. I prawie wszystkie pieniądze.

– Słusznie, Dave – zgodził się Wade.

– Znasz jego rodzinę, prawda?

– Żonę – przytaknął Wade. – On sam był gdzieś z północy, chyba z okolic Greeley.

– Wziąłem zeznania od Dani. Mówi, że chłopak był świetnym kajakarzem.

Wade wzruszył ramionami.

– Kto wie, co mu strzeliło do głowy. Może jakiś obrót o trzysta sześćdziesiąt stopni? Te dzieciaki oglądają w telewizji Shauna White’a i wydaje im się, że są takie jak on. No, z wyjątkiem rudych włosów. Snowboard, skateboard, kajak, wszystko im jedno.

– Masz rację. Chcesz, żebym z tobą poszedł? Do jego żony. To nigdy nie jest łatwe. Nie zawadzi mieć kogoś u boku.

– Dzięki. – Trzeba przyznać, że Dave nigdy nie dawał odczuć Wade’owi swojej służbowej przewagi. – Ale myślę, że po dwunastu latach praktyki w AA jestem świetnie przygotowany do tego typu zadań. Mówienie ludziom, że ich życie właśnie legło w gruzach, to moja specjalność.

– Okej, dasz mi znać, jeśli będziesz jednak chciał pomocy. – Stali na skale, rozglądając się bezradnie. – To okropna strata. – Szef policji w Aspen potrząsnął głową. – Zabawne, nie?

– Co takiego?

– Że odnalazła go właśnie Dani. Jak to się stało? – Dave Warrick wzruszył ramionami.

– Szefie, możemy prosić? – przerwał im jeden z członków ekipy. Chodziło oczywiście o Warricka, choć odwrócił się także Wade. Przygotowywali się właśnie do umieszczenia ciała w karetce.

– Pamiętaj, daj mi znać, gdybym mógł pomóc, dobrze? – Dave poklepał Wade’a po ramieniu. – Będziemy w kontakcie, kiedy już lekarze coś orzekną.

– Dzięki.

Zabawne… Zabawny to był fakt, że przez dwadzieścia lat Wade czuł, że jego życie leci w dół, zupełnie jak te kolejne wodospady. Okłamywał wszystkich wokół. Ciągle coś ukrywał. Stracił jedną żonę, potem musiał się wynieść z miasta. I cały czas wiedział, że w końcu na jakimś progu wywróci się do góry dnem. Tak jak ten tu, Trey.

Charles Alan Watkins III, jakby jakiś sędzia. Wade patrzył, jak ratownicy wsuwają nosze do karetki. A więc można tylko do czasu, co? Iść tak przez życie, od wodospadu do wodospadu. I bez kasku. Taka jest prawda.

Wade podrapał się po głowie i skierował do swojego samochodu.

Co do jednego miał pewność: na tej trasie i na niego kiedyś przyjdzie kolej.Rozdział czwarty

W Black Nugget w Carbondale, kultowym barze raftingowców i narciarzy, odbywało się coś w rodzaju wieczoru pamięci. Wielu uczestników odwiedziło już dom zmarłego, zapewniło Allie o swoim żalu i złożyło wyrazy szacunku. Nikt nie mógł uwierzyć w to, co się stało: dno Kołyski pochłonęło najlepszego spośród nich, Treya. Wszyscy byli zgodni, że wypadek musiał się zdarzyć wcześniej, w górze rzeki, i że prąd pociągnął Treya za sobą. Nie ma innej możliwości.

Allie wspomniała niektórym, że ostatni wieczór przed śmiercią jej mąż spędził poza domem. Jeden z jego przyjaciół, współpracownik ze sklepu, miał się żenić i koledzy zabrali go do Justice Snow’s, baru uchodzącego w Aspen za miejsce spotkań kamikadze wszelkiej maści. Trey wrócił do domu koło północy. Allie twierdziła, że gdy kładł się do łóżka, mógł być lekko wstawiony, ale rano wstał jak zwykle wpół do siódmej, napalony na to, by przed pracą spłynąć sobie raz czy dwa.

– Wrócę przed dziewiątą, kochanie – powiedział, całując ją na do widzenia.

Stary dobry Trey. Zawsze taki sam.

Teraz dochodziła dziewiąta wieczór i bar był wciąż pełny. Zebrani opowiadali sobie różne anegdoty związane z Treyem. Jego dobry kumpel Rudy, miłośnik zjazdów narciarskich na dziko, też tu się pojawił. I John Booth, instruktor paralotniarstwa, od czasu do czasu także przewodnik spływów. I jego dziewczyna, Simone. Także Alexi, przedstawiciel handlowy firmy narciarskiej, oraz wielu innych. Siedzieli wokół stołu, pili piwo i opowiadali historyjki. Dani była już przy trzecim kuflu ulubionego Fat Tire. Rudy opowiadał, jak razem z Treyem badali kiedyś na nartach zamknięte tereny za Higlands w poszukiwaniu plenerów do filmu Warrena Millera.

– Śnieg był dość sypki, obowiązywał alarm lawinowy, ale Trey przekonywał, że puch jest wystarczająco zwarty. Mówił do mnie: „Roots, przecież my dwaj jesteśmy w stanie zjechać na nartach w każdych warunkach. Spójrz, taka jakość zdarza się raz na sezon. Sto procent śniegu w śniegu”.

– Taki był Trey – powiedział Alexi, unosząc kufel.

– Taki był Trey przed Allie – uściślił John Booth.

– Totalnie przed Allie – potwierdziła Dani. – Bo Trey po Allie nawet nie zbliżyłby się do linii, za którą wstęp był wzbroniony.

– Całkowita racja – dodała Simone, dziewczyna Johna.

– No więc śmigamy w dół – ciągnął Rudy. – Trey pruje ten śnieg, a właściwie powietrze, na full. Ja staram się za nim nadążać, aż tu nagle jak coś nie zadudni! Ziemia zadrżała, oglądam się, a tu leci na mnie od szczytu taka biała ściana. Nie miałem czasu nic zrobić. Pomyślałem tylko: „Okej, Roots, właśnie nadeszła twoja ostatnia chwila!”. To wszystko zwaliło się na mnie, porwało z sobą. Myślałem, że zaraz roztrzaskam się o jakieś drzewo albo zostanę pogrzebany pod śniegiem i będzie po nas obu. Nagle wszystko stanęło. Jestem całkiem przykryty. Nic nie słyszę, nikogo nie ma. Nawet nie wiem, gdzie góra, a gdzie dół. Staram się krzyknąć, wytworzyć wokół ust kieszeń powietrzną, macam, szukam komórki. Ale skąd mam wiedzieć, czy Trey zabrał swoją? Jestem zestrachany, ale jednocześnie cholernie wkurwiony na niego, że mnie tu zaciągnął. Ciągle mam w ręce jeden z kijków, wyciągam go, jak mi się wydaje, do góry. Wrzeszczę, wyłażę ze skóry, żeby ktoś mnie zauważył. I nagle słyszę, że ktoś woła: „Roots, Roots? Jesteś tam?”. Zgadnijcie, kto to był? Drę się: „Tu jestem! Tu jestem, ty cholerny sukinsynu! Żyjesz!”. I szarpię kijem, o tak.

Tu Rudy ruchem ramion pokazał bezładne kiwanie we wszystkie możliwe strony.

– A on stoi tuż obok mnie. Tak, Trey, niech Bóg ma go w opiece. Krzyczę: „Pomóż mi! Wydostań mnie stąd!”. A ten skurczybyk na to: „Przepraszam, stary, ale teraz nie mogę. Umówiłem się z kimś w Starbucksie. Ale niedługo wrócę. No co, przynieść ci może latte? Jaką lubisz? Z pianką czy bez?”. Ja wyję: „Zabierz mnie stąd!”. Macham kijem na wszystkie strony, chcę go zabić. I nagle udaje mi się wstać. Okazało się, że leżałem bardzo płytko. Trey mówił, że cały czas widział moje buty. Kto mógł przypuścić…

– Ciesz się, że był z tobą Trey, a nie ja – stwierdził John Booth, krzywiąc się w uśmiechu. – Leżałbyś tam do dziś.

– Bardzo śmieszne. – Rudy rzucił przyjacielowi pogardliwe spojrzenie i pociągnął łyk piwa.

– A ja naprawdę spotkałem się z nim wtedy w Starbucksie – dodał całkiem poważnie Alexi ze swoim francuskim akcentem. – Powiedział mi, że cię zostawił, i zapytał, czy może wrócić i cię odkopać. Nawet poprosił o jedno latte, żeby ci je zanieść. Powiedziałem mu, że chyba zwariował.

– Taki był Trey – powtórzył Artie, serwisant nart z jego sklepu.

Wszyscy chwycili za kufle.

– Bez sensu. – John Booth potrząsnął głową. – Gdyby to się stało gdzie indziej… na przykład na Katapulcie. Ale Kołyska? Trey pokonałby ją nawet z Peteyem na kolanach.

– I dlaczego był bez kasku? – zastanawiała się Dani.

– Trey nigdy nie wkładał kasku – oznajmił John Booth. – No, może do jakichś narciarskich ewolucji…

– Mylisz się. Często widywałam go rano na tej trasie. Odkąd urodził się Petey, Trey zawsze miał na głowie ten cholerny kask.

– A kask został znaleziony? – odparł John Booth zaczepnie. – Ekipa ratowników raczej starannie przeszukała teren.

– Nie – przyznała Dani, wzruszając ramionami.

Fakt, trochę czasu tam spędziła, składając zeznania. W tym czasie przeczesywano okolice.

– No widzisz. Pewnie chciał poćwiczyć zwrot o sto osiemdziesiąt stopni albo przewrót czy coś innego. Może miał trochę spowolnioną reakcję po poprzednim wieczorze, kto wie? W każdym razie napijmy się za niego. – John wzniósł kufel. – Za Charlesa Alana Watkinsa Trzeciego!

– Za Treya! – Zgromadzeni przy stole dołączyli do toastu.

Dani zauważyła, że przez tłum przeciska się Geoff Davies.

Jej szef, właściciel firmy organizującej raftingi. Lat trzydzieści cztery, Australijczyk, magister psychologii. Po rozwodzie przeniósł się tu z Los Angeles i kupił firmę. Rozwinął ją. Sprzedawali teraz też ubrania, sprzęt najnowszej generacji i filmy. W ciągu kilku ostatnich miesięcy umówiła się z nim kilka razy. Nic wielkiego. Może też nic najmądrzejszego, to przecież jej szef. Ale raz się żyje, a Geoff to wesoły i serdeczny facet. No i niegłupi. A jego firma nie znajduje się przecież na liście pięciuset największych. To nie korporacja. Whitewater Adventures zatrudnia zaledwie osiem osób.

– Słyszałem, że tu można wypić za Treya Watkinsa. – Geoff zbliżył się do ich stołu.

– Zgadza się – potwierdził John Booth. – Jeszcze jedną kolejkę poprosimy! – krzyknął do urzędującego za barem Skipa. Dla niektórych to będzie już piąta albo szósta, co trudno byłoby ukryć. – Siadaj.

– Dzięki. – Geoff zajął wolne krzesło obok Dani. – Cześć.

– Cześć – odparła. Wszyscy pewnie o nich wiedzieli, ale na wszelki wypadek oboje trzymali fason i publicznie ograniczali się do cmoknięcia w policzek.

– Jak się czujesz? – Czule dotknął jej związanych w ciasny kucyk włosów. Sam miał ciemną szorstką czuprynę i łagodne szare oczy.

– Jakoś się trzymam. Rich dowiózł wszystkich szczęśliwie do domu?

– No tak, skoro w ogóle można mówić o szczęśliwym zakończeniu. Nie takiego byśmy sobie życzyli dla naszych luksusowych wycieczek… Oczywiście wszyscy dostali zwrot pieniędzy. Niektórzy protestowali. Mówili, że przeżyli wspaniałą przygodę, a ty byłaś świetna. Opowiadali, jak sobie radziłaś z tą sytuacją. Zostawili nawet jakieś napiwki dla ciebie. Ale uznałem za słuszne oddać im kasę. Tym bardziej że tam były dzieci.

– Też uważam, że dobrze zrobiłeś. – Dani ścisnęła pod stołem jego udo. – Ładnie z twojej strony.

Zamówione piwa pojawiły się na stole i wszyscy po raz kolejny wypili za Treya. Geoff też. Dani opróżniła jednym haustem chyba ćwierć kufla.

– Słyszałem, że jutro przyjeżdża jego ojciec – powiedział Geoff. – Jest farmerem gdzieś na północy.

– Trey zawsze podkreślał, że wychował się na małej farmie – potwierdził Rudy, kiwając głową. – Wspomniał też, że ostatnio gospodarstwo podupadło.

– No tak, była susza – wyjaśnił John Booth.

– Przez dwa albo trzy ostatnie lata.

– Cóż, czasem po prostu zabraknie szczęścia. – Rudy kiwał głową melancholijnie wskutek ilości wypitego piwa. – Po prostu uderzysz głową o skałę i… Straszny wypadek. Każdemu z nas mogło się to przydarzyć.

– To nie był żaden wypadek – rozległ się za ich plecami donośny głos.

Wszyscy się obejrzeli. Przy barze stał facet o imieniu Ron, zwany popularnie Roosterem z powodu długich potarganych włosów, ospowatej twarzy i spiczastej szczęki. Komuś widocznie jego wygląd skojarzył się z kogutem. Pracował jako operator balonu wycieczkowego w jednej z licznych w Aspen firm. Zabierał turystów w podniebną podróż, by mogli podziwiać widok doliny z lotu ptaka. Miał około pięćdziesiątki i potężny pociąg do alkoholu, przez co często zdarzało mu się nie trzymać języka za zębami. Nikt się nim specjalnie nie przejmował.

– O czym ty mówisz? – Rudy ruszył w jego stronę.

– O tym, że to nie był wypadek – powtórzył Rooster. Wpatrywał się w całą grupę natarczywie i z wyraźną przyjemnością błyszczącymi, niewykluczone że od alkoholu, oczami. – To mówię.

– Co przez to rozumiesz? – zapytał John Booth, przedrzeźniając wymowę Roostera. – Jak nie wypadek, to co to, do diabła, było?

– Nie mnie o tym sądzić. – Rooster wzruszył ramionami. – Wiem tylko, że on nie był sam.

– Nie był sam… – John pokręcił głową i przewrócił oczami. – A ty skąd to wiesz, Rooster?

– Bo tam byłem. Tamtego ranka, tuż po świcie. I widziałem. Widziałem, co się dzieje.

Zapadła cisza.

– Jeśli coś wiesz, lepiej to z siebie wyrzuć – poradził mu Rudy, kręcąc się na krześle.

Rooster nastroszył się, jakby właśnie to miał zamiar zrobić. Facet był taką miejscową kaczką dziwaczką. Mawiał, że w Bostonie pracował w obsłudze zespołu rockowego. Może zdarzyła mu się jedna szalona imprezka za dużo? Teraz był raczej odludkiem, nie miał przyjaciół. Dani widziała go raz czy dwa razy pijanego i doprawdy nie był to miły widok. Szef wywalił go z roboty, ale akurat jeden z operatorów balonów zrezygnował, a był sezon, więc Rooster został czasowo przywrócony do pracy. Ale już tylko na zlecenie. Było jej go żal.

– Czekamy, koleś… – Rudy bębnił palcem w stół. Był postawny i silny, raczej wybuchowy. A miał za sobą ciężki dzień. Stracił przyjaciela. Jeszcze chwila, a straci też cierpliwość. – No, przyszedł czas…

– Powiedziałem tylko, że wy nie widzieliście tego co ja – powtórzył Ron. Rozejrzał się wokół, jakby szukał wyjścia z sytuacji. – Po prostu nie był sam, to wszystko. – Usiadł, machając nogą, która obijała się o barowy stołek. Jego mina świadczyła o tym, że ma świadomość, iż nie postępuje najmądrzej.

– Sugerujesz, że ktoś mu to zrobił, tak? A więc kogo przy nim widziałeś? – naciskał John Booth.

Rooster spostrzegł, że nieźle się zaplątał. Odchrząknął i wyjąkał coś niezrozumiale, starając się ignorować zadane pytanie.

– Ron? – Widząc jego zdenerwowanie, Dani próbowała przyjść mu z pomocą. – Wszystko jest okej. Powiedz tylko, co widziałeś.

– Nic – oświadczył w końcu Rooster. Utkwił w Dani niepewne, pełne skruchy spojrzenie. Uśmiechał się z żalem. – Nie mam nic do powiedzenia. – Uniósł szklankę, przepijając do Rudy’ego i Johna. – Przykro mi z powodu waszej straty.

– Daj spokój, Rudy, nic z niego nie wydusisz. Rooster to Rooster. – John chwycił przyjaciela za ramię i pociągnął w stronę stołu. – Usiądź, napijemy się.

– Ja nie jestem pijany – zaoponował Rooster. – Od dwóch tygodni jestem trzeźwy jak świnia. A to jest napój imbirowy, widzisz? – Pokazał wszystkim szklankę. – Ale tak czy owak, za waszego przyjaciela – dokończył, wychyliwszy jej zawartość.

– Za Treya – potwierdził Rudy, a pod nosem mruknął: – Dupek.

Atmosfera siadła.

– Na mnie już czas – oznajmiła Dani do Geoffa, sięgając do kieszeni dżinsów. Wyjęła dwie dwudziestki.

– Nie ma mowy – zaprotestowali jednocześnie John Booth i Alexi. – Po tym, co dziś przeżyłaś…

– Dzięki – powiedziała.

– A może wolisz zostać? Wrócimy razem – zaproponował Geoff. – Do domu masz kawałek.

– Dam sobie radę, nie martw się – odrzekła z uśmiechem, kładąc mu rękę na udzie. – Blu mnie odprowadzi.

Blu to trzyletni labrador biszkoptowej maści, bez którego prawie nigdzie się nie ruszała.

– Niektórzy pracują na nocki… – dodała, wstając. – A ja muszę wracać do domu.Rozdział piąty

Rozespany Blu podniósł się z tylnego siedzenia, gdy Dani wsiadała do swojego subaru. Uszczęśliwiony zamachał ogonem.

– Chodź, Blu, kochanie. Będziesz mnie eskortować do domu.

Włączyła odtwarzacz z płytą miejscowej kapeli Wet Spring i skręciła na Main Street.

Wypadki chodzą po ludziach, to wiadomo. John Booth ma pewnie rację, Trey próbował jakichś sztuczek i coś mu nie wyszło. Przy takiej ilości wezbranej wody można się uderzyć w głowę w tysiącu miejsc, zwłaszcza jeśli się nie używa kasku. Możesz się natknąć na skałę, wciągnie cię wir albo znienacka wpadniesz w dziurę. Wszyscy są świadomi ryzyka, a Trey może zdawał sobie z tego sprawę bardziej niż ktokolwiek inny.

– A zresztą cóż to ma za znaczenie, prawda, Blu? – westchnęła. Nieważne, jak zginął. Nie miał kasku i to jest nauczka dla pozostałych. A on nie żyje.

To wszystko.

Przy kolejnym skręcie drgnęła na myśl o samotności, jakiej nieoczekiwanie doświadczają teraz Allie i Petey. Świat im się zawalił w jednej chwili. Ot tak. Jak żołnierzom na wojnie. Wystarczy, że wejdą na minę. Jednego dnia masz wspaniałą rodzinę, niebo błękitne nad sobą i cudownie wezbraną rzekę. A następnego dnia już cię nie ma.

Przypomniały się jej słowa Roostera. „Nie widzieliście tego co ja. To wszystko”.

Ron niespecjalnie dawał się lubić, a już na pewno trudno było mu wierzyć. Ale powiedział coś, o czym niełatwo też było zapomnieć. „To nie był żaden wypadek”.

A skoro nie wypadek, to co, u diabła? Czy tam był jeszcze jakiś kajakarz? Ktoś go popchnął, uderzył? A może ktoś czekał na brzegu? Przecież nieco niżej jest na Kołysce taka półka skalna.

Usiłowała wyobrazić sobie szybującego Roostera i to jej uświadomiło, że facet chyba opowiadał brednie. Nie ma takiego miejsca na trasie przelotów balonem nad Aspen, skąd widać byłoby szlak, na którym rozegrała się tragedia, nawet przy tak dobrej pogodzie jak dzisiejsza. To przecież dobrych parę mil odległości. Cokolwiek Rooster powiedział, potwierdzało to starą prawdę: ten facet ma nierówno pod sufitem. I zawsze są z nim kłopoty.

Rooster to Rooster.

I na tym koniec.

Zespół Wet Springs śpiewał swój przebój „Misunderstood”. Dani kilka razy słyszała to na ich koncertach i teraz nie mogła się powstrzymać od podśpiewywania. Blu leżał wyciągnięty, z przednimi pazurami opartymi o przegrodę między siedzeniami.

Miasto o tej porze wyglądało na wygaszone i wymarłe. Zazwyczaj po dziesiątej wieczorem niewiele się tam działo. Dani skręciła w Colorado Street i dojechała do swojego osiedla parterowych segmentów: było to osiem połączonych z sobą budynków zwróconych frontem do Mount Sopris.

Jej współlokatorka Patti, instruktorka jogi, wyjechała akurat do Los Angeles na jakieś seminarium szkoleniowe. Trójkolorowa kotka sąsiadów Cici przemknęła po trawniku. Nie miała na szczęście zwyczaju odchodzić za daleko. Czasem tylko przeskakiwała płotek oddzielający części tarasu i towarzyszyła Dani przy porannej kawie i innych rytuałach powitania dnia. Blu, wbrew obiegowym opiniom, dobrze znosił jej towarzystwo.

– Cześć, mała. – Dani schyliła się i wzięła mruczącą Cici na ręce. – Jak ci minął dzień? Bo mnie raczej okropnie.

Obok w uchylonych drzwiach ukazała się głowa Dawn.

– Och, Dani, przepraszam, musiała mi się wymknąć.

– Nie szkodzi – zapewniła Dani, podnosząc kota do góry. – Lubię przyjacielskie wizyty.

– Otworzyliśmy butelkę wina. Może wpadniecie razem z Blu? – Dawn była masażystką, pracowała w hotelu St. Regis, a jej chłopak, Jerry, był tam szefem kuchni. – Obejrzymy Jona Stewarta w telewizji.

– Dzięki – odpowiedziała Dani – ale nie dam rady. Miałam ciężki dzień.

– Wiem, słyszeliśmy. To straszne. Znałaś go?

– Trochę. – Dani wzruszyła ramionami i otworzyła drzwi, by wpuścić Blu do środka. – I raczej dawno temu.

– Na pewno nie chcesz tego wina? Jest naprawdę niezłe.

– Dziękuję, ale może innym razem, Dawn. Padam z nóg.

– Rozumiem – uśmiechnęła się sąsiadka. – Daj znać, jeśli będziesz czegoś potrzebować, dobrze?

– Dzięki, kochana, na pewno nie zapomnę – odparła Dani.

W domu zrzuciła z siebie pancerz, który miała na sobie od rana. Zdjęła dżinsy, rozpuściła włosy i padła na kanapę. Kilkoma ruchami rozmasowała sobie szyję i odetchnęła zmęczona.

Fakt. Ciężki dzień.

Gdy robiła sobie herbatę, zawibrowała komórka leżąca na kuchennym blacie. Dani poczuła się rozdarta. Z jednej strony nie miała ochoty patrzeć na wyświetlacz i przekonywać się, kto dzwoni. I tak wiedziała kto. Geoff. Chce upewnić się, czy dotarła do domu. Taki dżentelmen. Z drugiej strony wolała mieć już tę rozmowę za sobą, wskoczyć pod prysznic i pójść do łóżka. A jutro obudzić się z nadzieją na lepszy dzień.

Telefon zabrzęczał po raz trzeci.

Spojrzała na ekran i ujrzała na nim nazwisko, które nic jej nie mówiło. Ronald Kessler.

Któż to, u licha? Pewnie jakiś telemarketing. Już chciała przerzucić połączenie do poczty głosowej, gdy ciekawość zwyciężyła.

– Halo?

– Dani?

Zanim zdążyła pomyśleć, kto to może być, rozmówca przedstawił się sam.

– Tu Ron.

– Ron?

– Rooster.

– Jezu, Rooster… Ron, skąd masz mój numer?

– Dałaś mi kiedyś. Pamiętasz? Poleciłaś nas jakimś swoim klientom, rok czy dwa lata temu.

– Ach tak, prawda. – Uderzyło ją, a nawet trochę zirytowało, że Rooster tyle czasu trzymał jej numer w spisie. – Słuchaj, Ron, jest już późno, a ja właśnie… – W tle słyszała jakieś hałasy.

– Wiem, że jest późno, Dani. Nie chcę ci przeszkadzać – odrzekł – ale muszę ci coś powiedzieć. To dotyczy tego, co się stało w barze.

– Posłuchaj, wszyscy trochę za dużo wypiliśmy… – To może dziwne, ale Dani zawsze żywiła do Roostera coś w rodzaju łagodnego współczucia, trochę jak do bezdomnego kota. Ten facet był niewątpliwie wyrzutkiem, ale miał dobre serce. John Booth miał chyba rację, mówiąc, że Rooster może wciągnął kiedyś trochę za dużo jakiejś podejrzanej substancji. – Ale Rudy słusznie zauważył, Ron, że Trey miał żonę i dziecko. I nie można rozgłaszać na prawo i lewo oskarżeń, na które nie masz dowodów.

– Nic takiego nie robiłem, ale też nie kłamałem. Jak powiedziałem… o tym, co widziałem rano…

W jego głosie było to samo wahanie, jakie dawało się wyczuć w barze. Dani nastawiła czajnik na herbatę.

– Ron, jeśli masz coś do powiedzenia, to mów. A najlepiej przekaż to coś Dunnowi. – Wiedziała, że Rooster zna Wade’a, który usiłował go wprowadzić do AA, ale nic z tego nie wyszło. Rooster prześliznął się przez kilka mityngów, wyrabiając sobie opinię osoby nieszczerej, nielojalnej. Nie przestrzegał żelaznych zasad obowiązujących w stowarzyszeniu. – A skoro już o tym mówimy… Nie mogłeś z balonu dostrzec miejsca wypadku. Sam najlepiej o tym wiesz.

– Nie mogę iść z tym do Dunna. Między nami, wiesz, nie wszystko gra. Wiem, że on ma mnie za głupka, jak zresztą wszyscy. Może i tak jest, nie będę się spierał. A co do trasy balonu… To był jedyny lot tego ranka i trafili mi się tacy mili pasażerowie, para. Dali mi sto dolarów, żeby nie trzymać się programu i trochę podryfować. Dlatego do ciebie dzwonię.

– Do mnie? – Była coraz bardziej zniecierpliwiona.

– Ty to możesz przekazać Dunnowi, Dani. On chętnie cię wysłucha.

– Ron, błagam… – Dani włożyła do kubka torebkę z herbatą i zalała wrzątkiem. – To był ciężki dzień dla nas wszystkich. Marzę, żeby się położyć. Co takiego widziałeś?

– Mogę tylko powiedzieć, że twój przyjaciel nie był tam nad rzeką sam.

– Wiem, to już mówiłeś. Posłuchaj…

– Miał na sobie czerwoną wiatrówkę, tak?

Tu ją zaskoczył. Fakt.

– A kajak był niebieski?

Dani nie odpowiedziała, ale jej wahanie najwyraźniej dodało Roosterowi skrzydeł.

– To co, nie taki ze mnie znowu wariat, hę? Wtedy tego nie wiedziałem, ale to musiał być on, prawda?

– Kto więc z nim był, Ron? – zapytała tym razem z uwagą. – Ron, to jakieś szaleństwo. Dalej jesteś w Nuggecie?

– Spotkajmy się rano na lądowisku balonów – zaproponował. – Mam lot o siódmej, więc najpóźniej o wpół do dziewiątej będę z powrotem.

Dani miała rano wolne. Tak, może przekazać informacje Wade’owi, jakiekolwiek by one były. To, że Ron znał kolor kurtki i kajaka Treya, czyniły je przynajmniej częściowo wiarygodnymi i wartościowymi.

– Przyjdziesz?

– Dobra, będę – odparła Dani. Jednak na myśl o sam na sam z Roosterem poczuła na ramionach gęsią skórkę.

– Wiem, że to był twój przyjaciel, Dani. A ty zawsze byłaś wobec mnie w porządku. Nie tak jak niektórzy.

– Tak, wiem, Ron.

– No to widzimy się po moim locie.

– Dobrze.

– I Dani…

– Tak?

– Nie obchodzi mnie, co ludzie myślą. Nie byłem pijany. Nie byłem pijany dziś wieczorem i na pewno nie będę jutro rano. Wierzysz mi, co?

– Tak, wierzę ci.

Bo zanim opuściła bar, zamieniła kilka słów ze Skipem, barmanem. Chciała zyskać pewność. Rooster naprawdę pił tylko napój imbirowy.Rozdział siódmy

Dani widziała to, jadąc na spotkanie z Ronem.

Za lotniskiem ruch był ograniczony do jednego pasa. Widziała błyskające światłami karetki pogotowia. Odnosiło się też wrażenie, że zostali tu skierowani wszyscy policjanci z okręgu. Masa ludzi zgromadzonych przy autostradzie przyglądała się temu wydarzeniu. Niektórzy powysiadali z samochodów. Znad rozległego pola używanego przez firmę Aspen by Air Balloon Adventure jako lądowisko biła w niebo smuga czarnego dymu.

Co się tu, u licha, wydarzyło?

Dani zatrzymała auto obok jednego z policjantów kierujących ruchem. Znała go z liceum, nazywał się Wesley Fletcher. Opuściła szybę w samochodzie i się wychyliła.

– Wes, co tu się do cholery dzieje?

– Rozbił się balon. Pięć osób na pokładzie, Dani. Przekierowujemy ruch na Rectory Street.

– Pięć osób. – Poczuła skurcz żołądka. – Czyj… – zaczęła pytać, choć odniosła wrażenie, że dobrze zna odpowiedź. – Do kogo należał balon, Wes?

– Aspen by Air, firma Ricka Ketchuma. Latają tu codziennie.

– Nieważny właściciel. Kto kierował tym balonem? – dociekała Dani. Miała poczucie, że strach zaraz przewierci ją na wylot. – Tym, który spadł.

– Wiem tylko, że było tam czworo turystów. Wszyscy zginęli. No i ten facet, miał na imię Ron.

– Ron? – Serce jej stanęło. Rooster.

– O ile wiem, balon spadł w płomieniach z jakichś stu pięćdziesięciu metrów. Ale przepraszam, Dani, muszę cię skierować na Rectory. Widzisz, ile tu wozów i…

– Czy to jest samochód Dunna? – spytała, wskazując biało-zielony SUV z policyjną rejestracją Carbondale.

– Chyba tak. Widziałem go, jak jechał.

– Dzięki, Wes. – Dani nacisnęła pedał gazu i ruszyła za samochodem, który był przed nią.

Dotarła już do ronda, gdy zdała sobie sprawę, że jej obecność w mieście jest właściwie bezcelowa. Zjechała na pobocze i oparła głowę na kierownicy. Biedny Rooster.

Z ciężkim sercem myślała, jak makabrycznie musi wyglądać taki upadek. To się tu dotychczas nie zdarzało. Ale to tylko część sprawy. Reszta jest równie przerażająca. Wczoraj Rooster oświadczył publicznie, że coś widział, a teraz nie żyje. Komuś zależało na tym, by zamknął usta.

„On nie był sam. To nie był wypadek”.

Dani jeszcze raz spojrzała na słup dymu. Napędzane gorącym powietrzem balony nie spadają na ziemię ot, tak sobie.