Pod skrzydłem anioła - ebook

Bóg stworzył anioły z ciszy,

Z szelestu liści i śpiewu ptaków.

Bóg stworzył anioły z kwiatów,

Z płatków piwonii i zapachu jodeł.

Bóg stworzył anioły z podmuchu wiatru,

Z kolorów tęczy i blasku gwiazd.

Bóg stworzył anioły z modlitwy,

Z moich marzeń i twojej łzy na policzku.

Bóg stworzył anioły z piosenki skowronka,

Z porannej mgły i zachodu słońca.

Bóg stworzył anioły z szumu fal i błękitu nieba,

Z miłości, radości i optymizmu.

Lucie Ledwoch (2011)PROLOG

Każdy z nas jest aniołem z jednym skrzydłem.

Jeśli chcemy pofrunąć, musimy się mocno objąć.

Luciano de Crescendo

Był ze mną, odkąd tylko sięgam pamięcią. Czułam jego obecność od zawsze. Był ze mną, gdy szczęście zalewało moje serce; gdy z zachwytem patrzyłam po raz pierwszy na morze i brnęłam w miękkim, ciepłym piasku po plaży; gdy smutek cicho wkradał się pod moją poduszkę, bo ktoś wyrządził mi przykrość; gdy rozbiłam sobie kolano podczas pierwszej próby jazdy na rowerze i szlochałam cicho z bólu; gdy co roku zdmuchiwałam świeczki na torcie urodzinowym, a wszyscy wokół śpiewali głośne Sto lat. Wiedziałam, że jest blisko, tuż za moimi plecami, że szepcze mi do ucha, co jest dobre, a co złe. Czułam od zawsze, że jest ze mną, ale zobaczyłam go po raz pierwszy pewnego majowego dnia. Był to dzień moich szesnastych urodzin. Dzień, który już na zawsze odmienił moje życie. Ponieważ ON się w nim pojawił...ROZDZIAŁ I

Niespiesznie wracałam do domu z lekcji angielskiego, która tego dnia wyjątkowo się dłużyła. Czterdzieści pięć minut w dusznej klasie podczas pięknego, słonecznego dnia nie było czymś, o czym marzyłam, i to w dniu swoich urodzin. Perspektywa świętowania urodzin również nie była szczytem moich marzeń. Oczyma wyobraźni widziałam już mamę krzątającą się w kuchni przy sałatkach, które tak uwielbiała robić, eksperymentując z coraz to nowymi przepisami. Widziałam też tatę, który tylko czekał na znak od mamy, żeby rozpalić grilla, co w jego wykonaniu przypominało istny rytuał ognia. Można by rzec, że był jak harcerz, którego należy dopingować okrzykiem: „Jedną zapałką! Jedną zapałką!”. To porównanie przywołało uśmiech na mojej twarzy, uśmiech, który ostatnio coraz rzadziej gościł na moich ustach. Można oczywiście sprowadzić wszystko do dojrzewania, burzy hormonów i takich tam, ale ja wiedziałam, że było to coś więcej. Coraz rzadziej znajdowałam powody do radości, do beztroskiego, spontanicznego śmiechu, do zabawy i spotykania się z przyjaciółmi. Czułam się jak w czarnej dziurze. Wszystko było bez sensu, bez perspektyw, nic mnie nie cieszyło. Może to tylko wiosenne przesilenie – wmawiałam sobie. Ale w głębi duszy wiedziałam, że po prostu czegoś mi brak. Miałam wyrzuty sumienia, że myślę w ten sposób, bo czegóż mi brakowało do szczęścia? Miałam kochających rodziców, przyjaciół, wielu znajomych, a jednak...

Promienie słońca lekko gładziły moją twarz, jakby mówiły mi: „Uśmiechnij się, świat jest piękny!”. I był. Nie mogłam się oprzeć tej radosnej chwili i przechodząc obok parku, usiadłam na ławce. Do domu było już niedaleko, a ja starałam się jak najbardziej wydłużyć tę chwilę samotności, spokoju i ciszy, wiedząc, że za kilka minut czar pryśnie i będę musiała stanąć oko w oko z tłumem gości. Przymknęłam oczy i wsłuchiwałam się w świergot ptaków i szum liści oraz delektowałam się zapachem wiosny, wonią bzu i sosen rosnących w parku. „Oto uroki życia w małym miasteczku” – pomyślałam. Cisza i spokój, świeże powietrze. Westchnęłam.

W pewnej chwili poczułam na sobie czyjś wzrok. Zdziwiona otworzyłam oczy i wtedy GO ujrzałam. Stał po drugiej stronie ścieżki, oparty niedbale o drzewo, z założonymi rękami. Zaparło mi dech w piersiach. „Zasnęłam i jestem w niebie” – pomyślałam. Był taki piękny! Patrzył na mnie nieodgadnionym
wzrokiem, ni to z zainteresowaniem, ni z rozbawieniem. Miał oczy w kształcie migdałów, o barwie lazuru Adriatyku i nieba w jednym. Ciemna grzywka niesfornie opadała mu na czoło. Patrzyłam w jego błękitne oczy jak zahipnotyzowana i nie mogłam się od nich oderwać. Zmarszczyłam brwi, usiłując sobie przypomnieć, skąd go znam. Potrząsnęłam głową z niedowierzaniem, ponieważ zdawałam sobie sprawę, że widzę go po raz pierwszy w życiu, a jednak wydawał mi się taki znajomy. „Jak to możliwe?” – myślałam gorączkowo i przymknęłam oczy. Gdy je otworzyłam, jego już nie było. Zerwałam się z ławki zdezorientowana i rozejrzałam na wszystkie strony, ale nieznajomy po prostu rozpłynął się w powietrzu. A przecież zamknęłam oczy jedynie na ułamek sekundy. Może jednak zdrzemnęłam się na ławce i wszystko mi się przyśniło? Spojrzałam na zegarek i to sprowadziło mnie na ziemię. Było już po piątej, więc wszyscy zaczęli się zapewne niepokoić moją nieobecnością. Ruszyłam biegiem w stronę domu. Nadal nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że to nie był sen, a chłopaka znam od zawsze, choć nieprawdopodobne było nie spotkać go w moim małym miasteczku, gdzie wszyscy znali się jak łyse konie. Chodziłam do gimnazjum, które przylegało do budynku liceum, więc gdyby nawet był starszy ode mnie, nie mogłabym go przegapić. Nie kogoś tak pięknego!

Wpadłam do domu z impetem i w drzwiach zderzyłam się z mamą, która niosła akurat tacę z sałatkami. Na szczęście wykazała się niezłym refleksem i zdołała utrzymać tacę w pozycji poziomej.

– Nareszcie jesteś, Saro! – Zganiła mnie spojrzeniem. – Wszyscy już na ciebie czekają.

– Przepraszam. – Spuściłam wzrok. – Od dawna nie było tak pięknego dnia. Zapomniałam już, jak wygląda słońce.

– To prawda. – Mama się zaśmiała. – To była wyjątkowo długa zima i wyjątkowo paskudna wiosna. Chyba zamówiłaś sobie pogodę na urodziny.

– Pomóc ci? – spytałam, patrząc wymownie na tacę z sałatkami.

– Wszystko już gotowe. – Wzruszyła tylko ramionami i uśmiech zgasł na jej twarzy. – Zanim pójdziemy do gości, muszę ci o czymś powiedzieć.

Zaniepokoiłam się i spojrzałam w okno. Gdy GO ujrzałam, ugięły się pode mną kolana. „To niemożliwe...” – zdążyłam tylko pomyśleć. Stał w grupie gości, obok cioci Ewy. Stał i patrzył wprost na mnie z tym swoim tajemniczym uśmiechem na ustach.

– Kto to? – wyszeptałam tylko.

– No właśnie... O tym chciałam z tobą porozmawiać. – Mama odstawiła tacę, ujęła mnie pod ramię i poprowadziła w kierunku kuchni. – To syn cioci Ewy i wujka Adama.

– Jak to syn? – Zdumiona uniosłam brwi. – Przecież oni nie mogą mieć dzieci.

Zabrzmiało to niegrzecznie. Dla nikogo nie było tajemnicą, że ciocia Ewa nie może mieć własnych dzieci, jednak nikt nigdy głośno o tym nie mówił. Ciocia Ewa była naszą sąsiadką i nie łączyły nas z nią żadne więzy krwi. Łączyła ją jednak z moją mamą głęboka przyjaźń, więc zżyliśmy się z nią i jej mężem tak bardzo, że traktowaliśmy ich oboje, jakby byli naszymi krewnymi. Największym chyba jednak absurdem na świecie był fakt, że ta ciepła i pełna miłości kobieta nigdy nie urodzi dziecka, ona, która była wręcz stworzona do macierzyństwa. Adam i Ewa, którzy nigdy nie będą mieli dzieci – brzmiało to jak jakiś żart.

– Ciocia z wujkiem postanowili adoptować tego chłopca. – Słowa mamy wyrwały mnie z zadumy.

– Jak to? – Nie mogłam wykrztusić nic więcej. ON miałby mieszkać obok mnie? – Dlaczego nic mi wcześniej nie powiedziałaś? – spytałam z wyrzutem.

– To nie takie proste... – westchnęła. – Obiecałam Ewie, że nie powiem nikomu, dopóki nie będą mieli pewności, że Daniel naprawdę zostanie ich synem. Procedury adopcyjne nie są takie proste. Ciocia z wujkiem mają już swoje lata, więc adopcja malucha nie wchodziła w grę, a adopcja prawie już dorosłego mężczyzny nie była łatwą decyzją. Daniel ma siedemnaście lat, więc uznaję, że jest prawie dorosły – dodała.

Daniel... – zaśpiewało mi w duszy – więc tak ma na imię.

– Jednak gdy tylko go poznali – kontynuowała mama – wiedzieli, że podjęli słuszną decyzję. Ewa powiedziała, że odniosła wrażenie, jakby właśnie na nich czekał, a oni na niego.

– To niesamowite... – szepnęłam bardziej do siebie niż do mamy.

– Prawda? – Uśmiechnęła się. – Też myślę, że to niesamowite.

Jej przyjaciółka została matką, więc mama cieszyła się jej szczęściem. A szczęście malowało się na twarzy cioci Ewy już z daleka. Patrzyła z dumą i zachwytem na swojego syna. Nie mogłam się przyzwyczaić do myśli, że mam nowego sąsiada.

– Czas już wyjść do gości, co? – Mama wzięła tacę i wyszłyśmy razem do ogrodu.

– Znalazła się zguba! – wykrzyknął tata, machając widelcem na powitanie.

Wszyscy ruszyli w moim kierunku niczym szarańcza, prześcigając się w życzeniach, ściskając mnie i wręczając mi kwiaty i upominki. Ja jednak niczego nie słyszałam, nie czułam, nie widziałam. Patrzyłam tylko na niego. Na Daniela. Stał poza tą całą rozwrzeszczaną zgrają i uśmiechał się do mnie. Jako ostatni podeszli ciocia Ewa z wujkiem Adamem.

– Saro... – nieśmiało zaczęła ciocia – życzymy ci wszystkiego najlepszego w dniu twoich szesnastych urodzin. Aby spełniły się twoje najskrytsze marzenia... – Urwała i pochyliła się nade mną, dodając szeptem: – Przepraszam, że dowiedziałaś się dopiero teraz...

Wiedziałam, że mówi o adopcji Daniela. Ale ona nie wiedziała, że był to najlepszy prezent, jakim mogła mnie obdarować. Uśmiechnęłam się tylko i mocno ją przytuliłam.

– Dziękuję – powiedziałam cicho. – To może nas sobie przedstawisz? Choć wydaje mi się, że spotkaliśmy się przed chwilą, gdy wracałam z angielskiego.

Ciocia spojrzała na mnie zdumiona.

– To raczej niemożliwe. Daniel był cały czas z nami. Pomagał przygotować przyjęcie. Musiałaś go z kimś pomylić.

Nie zdołałam nic dodać, bo nagle Daniel stanął przede mną.

– Wszystkiego najlepszego w dniu urodzin.

Usłyszałam jego niski głos o ciepłej barwie, a spojrzenie, którym mnie obdarzył, sprawiło, że ugięły się pode mną kolana. Czyżby tak wyglądała miłość od pierwszego wejrzenia? Bo jak inaczej wytłumaczyć fakt, że ktoś, kogo widzimy pierwszy raz w życiu, robi na nas takie wrażenie? Otrzeźwiałam nagle. Nie pierwszy, lecz drugi raz w życiu!

– Dziękuję – odparłam, a gdy ciocia z wujkiem się oddalili, dodałam: – Chyba się już dzisiaj spotkaliśmy.

– Chyba nie... – Odwrócił nagle wzrok i zupełnie zbił mnie z tropu.

– Ale... stałeś przecież pod drzewem, tam w parku... przed chwilą... – plątałam się.

– Chyba mnie z kimś pomyliłaś – zacytował słowa cioci Ewy. – Chodź, powinniśmy dołączyć do gości – uciął krótko i ujął mnie pod ramię, prowadząc w kierunku stołu.

Jego dotyk sprawił, że moje ciało przeszedł dreszcz.

– Zimno ci? – spytał z troską w głosie. – Drżysz.

– Trochę... – skłamałam. Nie mogłam mu przecież powiedzieć, że to jego dotyk sprawił, że cała drżałam.

– Komu kiełbaskę? – krzyknął tata.

„Ja chcę! Ja chcę!” – krzyczeli moi zawsze głodni kuzyni. Spojrzałam na nich z uśmiechem i usiadłam między swoimi dwiema najlepszymi przyjaciółkami, Izą i Eweliną. Już z daleka widziałam ich zaciekawione spojrzenia, które mówiły: „Kim on jest?”. Daniel usiadł obok cioci Ewy, która nadal patrzyła na niego rozpromieniona.

– Skąd ty go wytrzasnęłaś? – szepnęła Iza, nachylając się do mnie.

– Kogo? – udałam zdziwienie.

– No wiesz! – Spojrzała na mnie z wyrzutem.

– Chodzi ci o Daniela – raczej stwierdziłam, niż zapytałam. – Przyszedł z ciocią Ewą i wujkiem Adamem. To ich syn. Przed chwilą go poznałam.

– No, no! Akurat! – burknęła. – Widzę przecież, jak na ciebie patrzy. Jak długo się znacie?

– Przecież ci mówię, że poznałam go przed chwilą! – warknęłam.

– Nie chcesz, nie mów. – Obrażona wzruszyła ramionami.

– Daj jej spokój – wtrąciła Ewelina. – Widzisz, że chce go tylko dla siebie – zażartowała.

– Przestańcie! Naprawdę dopiero go poznałam.

Nie uwierzyły mi, ale i tak nie było warunków do rozmowy, a tym bardziej do sprzeczki, ponieważ tata tubalnym głosem zaintonował Sto lat!, więc wszyscy poszli za jego przykładem. Siedziałam zawstydzona, marząc tylko o tym, aby przyjęcie się skończyło. Nienawidziłam być w centrum uwagi. Moim azylem był mój pokój. Tam mogłam być sama ze swoimi myślami, z moją muzyką, moimi książkami. Dobrze, że miałam Izę i Ewelinę, które starały się wyciągać mnie z domu jak najczęściej, w przeciwnym razie przyrosłabym chyba do łóżka z książką w dłoni. Większość znajomych uważała mnie za dziwaka i raczej mnie unikała, niż zapraszała gdziekolwiek. Nie lubiłam zresztą chodzić na dyskoteki, imprezy ani włóczyć się po mieście, nie zwracałam uwagi na markowe stroje, nie słuchałam tej samej muzyki, co większość nastolatków, a ponadto, czego już w ogóle nie mogli pojąć, uwielbiałam czytać książki. To był mój świat i moi przyjaciele. Choć miałam w pokoju komputer, służył mi on bardziej do nauki i poszukiwania informacji niż do uczestniczenia w portalach społecznościowych i gadania o niczym z nie wiadomo kim. Byłam po prostu inna niż oni, a to kłóciło się z ich wyobrażeniem o normalności. Iza i Ewelina akceptowały mnie jednak taką, jaką byłam. Mimo że próbowały wciągnąć mnie w to „normalne” życie nastolatków, nie próbowały mnie zmienić, za co byłam im niezmiernie wdzięczna. Czasami nawet dziwiłam się tej naszej dziwnej przyjaźni, ponieważ one tak bardzo różniły się ode mnie. Na pierwszy rzut oka można by je wziąć za siostry. Obie miały jasne, proste i długie włosy, często tak samo uczesane. Ubierały się również podobnie; dużą wagę przywiązywały do mody, a bycie trendy było priorytetem. Ja byłam brunetką, dla której moda i wszystko, co modne, mogłoby nie istnieć. Mimo to trzymałyśmy się razem, lubiłyśmy swoje towarzystwo, swoje sprzeczki i małe tajemnice. Obserwując je teraz, miałam jednak wrażenie, iż oddalają się ode mnie i mają mi za złe, że miałam tajemnicę, której im nie powierzyłam. Siedziały nadąsane, szepcząc sobie coś do ucha.

Przez cały wieczór czułam na sobie badawczy wzrok Daniela, starałam się jednak jak najrzadziej spoglądać w jego stronę. Jego obecność sprawiała, że nie czułam się swobodnie. Czekałam tylko, aż przyjęcie się skończy i będę mogła pójść do swojego pokoju, aby wszystko spokojnie przemyśleć. Mój niepokój narastał, gdy tylko zaczynałam myśleć o dziwnym spotkaniu w parku. Dlaczego skłamał? Dlaczego nie przyznał, że tam był? Byłam skołowana. Przez całe przyjęcie nie mieliśmy nawet okazji, aby porozmawiać w cztery oczy.

Gdy wszyscy goście poszli już do domu, pomogłam mamie posprzątać. Zmywałam naczynia, gdy mama weszła do kuchni.

– Jest bardzo miły, prawda? – rzekła ni stąd, ni zowąd.

Talerz wypadł mi prawie z ręki. Czułam, jakby czytała w moich myślach.

– Kto? – udałam zdziwienie.

– Daniel – odparła takim tonem, jakbyśmy rozmawiały o nim już od co najmniej godziny. – Tak dobrze wychowany i ułożony. Aż dziw bierze, że wychowywał się w tylu rodzinach zastępczych.

– Tylu?

– Wielu, Saro... Zbyt wielu... – Posmutniała, ale nagle się uśmiechnęła. – Dobrze, że w końcu zamieszka tu ktoś w twoim wieku. Może zaczniesz gdzieś wychodzić, zamiast całymi dniami przesiadywać w swoim pokoju.

– Dlaczego myślisz, że będę gdzieś wychodzić tylko dlatego, że Daniel zamieszkał obok nas? – powiedziałam niegrzecznie.

Zbiłam ją tym nieco z tropu, bo zawahała się, zanim odparła:

– No... Myślę, że będzie miło, jeżeli poznasz go ze swoimi znajomymi. Pamiętaj, że jest tu nowy i nie będzie mu łatwo. Przynajmniej na początku.

– Nie sprawia wrażenia kogoś, komu trudno nawiązywać kontakty. – Spojrzałam w końcu na mamę. – Szukasz mi chyba na siłę przyjaciela.

– Po prostu się o ciebie martwię. – Wzruszyła beztrosko ramionami.

– Wiem. Ale niepotrzebnie. – Zdobyłam się na uśmiech. – Jestem zmęczona. Idę spać. Dobrze, że jutro sobota, przynajmniej się wyśpię. – Ziewnęłam szeroko, dając tym samym znak, że rozmowę na temat Daniela uważam za zakończoną.

– Dobranoc, córeńko. – Mama cmoknęła mnie w czoło.

– Dobranoc, mamuś!

Noc miałam pełną przedziwnych snów. Śnił mi się oczywiście Daniel, co nie było takie dziwne, w końcu cały wieczór myślałam tylko o nim. Jednak w moim śnie wyglądał inaczej. Nadal bosko, ale jednak inaczej. Coś się w nim zmieniło, coś się nie zgadzało. Czułam to prawie namacalnie. Chciałam go dotknąć, sprawdzić, co było nie tak. Nie mogłam go jednak dogonić. Pojawiał się i znikał, czekał na mnie i znikał. Biegłam, ile sił w nogach, ale ciągle traciłam go z oczu. Wydawało mi się, że gonię za cieniem. W pewnej chwili potknęłam się i upadłam. W tym samym momencie zrobiło się dziwnie ciemno. Poczułam chłód na plecach, a na ziemi ujrzałam rozciągający się cień wielkich skrzydeł. Strach sparaliżował mnie tak bardzo, że nie byłam w stanie się poruszyć. Gdy podniosłam głowę, spojrzałam wprost w czerwone, skrzące się złowrogo oczy. Jeżeli oczy są rzeczywiście zwierciadłem duszy, to nigdy jeszcze nie spotkałam nikogo o tak przesiąkniętym złem wnętrzu. Nagle coś odrzuciło ciemną postać o kilka metrów ode mnie, a przed sobą ujrzałam Daniela. Wyciągnął przed siebie ręce i pomógł mi wstać.

– Kim jesteś? – szepnęłam, bo gardło nadal paraliżował mi strach.

– Jestem tu, by cię chronić – odparł równie cicho.

Patrzyłam na niego uważnie i nie mogłam uwierzyć w to, co widzę. Bił od niego blask, jasny, lecz nie oślepiający, przyciągający i ciepły. Nie to jednak zdziwiło mnie najbardziej. Za jego plecami rozpościerały się białe anielskie skrzydła.

– Jesteś aniołem – szepnęłam znowu.

W odpowiedzi on uśmiechnął się tylko i przytulił mnie do siebie. Utonęłam w jego blasku, czułam się tak bezpiecznie, jakbym wróciła do domu z dalekiej i długiej podróży.

– Jestem tu, by cię chronić – powtórzył tylko.

Nagle wypuścił mnie z ramion, bo jakaś siła odciągała go ode mnie. Poczułam wszechogarniającą pustkę i panikę, strach, że już nigdy go nie ujrzę. W tym samym momencie błyskawica przecięła niebo, a w jej świetle ujrzałam dwie walczące ze sobą postaci, dwa anioły: czarnego i białego, w śmiertelnym uścisku. Krzyknęłam przerażona i w tym samym momencie się obudziłam.

Zlana potem usiadłam na łóżku, oddychając ciężko. Za oknem już świtało. Spojrzałam na zegar – była piąta rano. Opadłam z powrotem na poduszki, patrząc w sufit. „Co miał znaczyć ten sen? Chyba popadam w jakiś obłęd! Co się ze mną dzieje?” – myślałam gorączkowo. Wiedziałam, że już nie zasnę. Nadal miałam przed oczami obraz ze snu: Daniela w uścisku demona. Wstałam z łóżka, podeszłam do okna i usiadłam na parapecie. Słońce wypluwało już swoje pomarańczowe promyki zza drzew, wstawał nowy dzień. Rzadko było mi dane oglądać wschód słońca, więc tym bardziej zachwycił mnie ten widok. Ogród, który był pasją mamy, tonął już w kwiatach. Bzy zniewalające swoim słodkim zapachem, tulipany przekrzywiające główki w stronę słońca, mlecze rozciągające się po trawniku niby żółty dywan. „Chwilo, trwaj wiecznie” – szepnęłam do siebie, oczarowana niebiańskim widokiem. Tylko instynkt podpowiedział mi, że ktoś na mnie patrzy. Spojrzałam w prawo, na dom cioci Ewy. Przy oknie, na parapecie siedział Daniel i patrzył wprost na mnie. Mimo dzielącej nas, niemałej przecież, odległości widziałam jego oczy wpatrujące się we mnie intensywnie i ten uśmiech: nieśmiały i lekko drwiący. Odskoczyłam od okna jak oparzona. Usiadłam na łóżku. Przecież mogłam do niego pomachać, uśmiechnąć się, zrobić cokolwiek innego niż to, co zrobiłam – uciekłam jak wariatka. Jedyne, co mogłam teraz uczynić, to wykonać jakiś pojednawczy gest. Ubrałam się szybko i po cichu, aby nie obudzić rodziców, wymknęłam się do ogrodu. Usiadłam na huśtawce i czekałam. Wiedziałam, że przyjdzie, i się nie myliłam. Pojawił się nagle.

– Cześć. – Usiadł obok mnie.

– Cześć – odparłam, starając się nie patrzeć w jego stronę. Wiedziałam, że gdy tylko spojrzę mu w oczy, będzie po mnie, odpłynę i utonę w ich głębi.

– Uciekłaś. – Uśmiechnął się, co raczej wyczułam, niż zobaczyłam.

– Nie jestem przyzwyczajona do tego, że ktoś może mnie obserwować z rana, taką rozczochraną i nieubraną.

– Wyglądałaś cudownie – powiedział cicho.

Spojrzałam na niego, chcąc sprawdzić, czy ze mnie żartuje. Był jednak poważny. Patrzył mi w oczy, a ja pod wpływem jego spojrzenia przestawałam logicznie myśleć.

– Musisz się do tego przyzwyczaić. Zawsze tu będę – dodał.

– Kim jesteś? – wyrwało mi się zdanie ze snu i prawie usłyszałam, jak odpowiada: „Jestem tu, by cię chronić”.

– Przecież wiesz... – odparł tylko, wzruszając ramionami.

Nie wiedziałam, jak to rozumieć. Miałam wrażenie, że czyta w moich myślach, że zrozumiał dwuznaczność mojego pytania.

– Nie wiem. – Patrzyłam nadal uważnie w jego oczy, próbując coś z nich wyczytać.

– Twoim nowym sąsiadem – zaśmiał się.

Rozczarowana odwróciłam wzrok i westchnęłam.

– Jak ci się tu podoba? – zagadnęłam uprzejmie.

– Tu? Bardzo. – Rozejrzał się po ogrodzie.

– Wiesz, że nie to miałam na myśli – obruszyłam się.

– Wiem. – Skinął głową. – Ewa i Adam są bardzo mili. Wiem, że będę z nimi szczęśliwy.

– Skąd możesz to wiedzieć? – zdziwiłam się.

– Po prostu wiem. A ty nie jesteś szczęśliwa?

– Jak zdefiniujesz szczęście?

– Czy to potrzebuje definicji? Albo jesteś szczęśliwa i czujesz to, albo nie.

– Teraz jestem szczęśliwa – powiedziałam, zanim zdążyłam ugryźć się w język. Zerknęłam na niego w obawie, że mnie wyśmieje, ale w jego oczach nie ujrzałam ani odrobiny kpiny.

– A do tej pory nie byłaś? – drążył dalej.

– Nie wiem. Mam wrażenie, że czegoś mi brakowało. – Nie wiedziałam, dlaczego się przed nim otworzyłam. Przecież nawet moim przyjaciółkom nie przyznałabym się do tego, o czym powiedziałam dopiero co poznanemu chłopakowi.

– Czego? Czego ci brakowało? – nie dawał za wygraną.

– Sensu życia. – Zabrzmiało to tak patetycznie. – Nie wiem, czego chcę, po co żyję, co mogłabym robić w życiu ani kim się stać... Po prostu nie wiem, po co żyję...

– Ja wiem – rzekł nagle. – Wiem, po co żyję.

Spojrzałam na niego zdziwiona, ale nie dodał nic więcej. Patrzył tylko przed siebie zamyślony. Wiele oddałabym, aby poznać jego myśli. Poczułam jednak narastający we mnie niepokój. Przed oczami migały mi obrazy ze snu. „Jestem tu, by cię chronić” – znowu zabrzmiało w mojej głowie. Spojrzał na mnie w skupieniu, jakby czytał w moich myślach.

– Muszę już iść. Zanim rodzice się obudzą i zobaczą puste łóżko – powiedziałam nagle i pobiegłam do domu. Znowu uciekłam.

Na palcach weszłam do swojego pokoju i rzuciłam się na łóżko. W głowie mi pulsowało. „To niemożliwe! Niemożliwe! To był tylko sen!” – myślałam. Co ja sobie w ogóle wyobrażam? Przecież on tego nie powiedział! I skąd pomysł, że chciał to powiedzieć? Wyobraźnia chyba płata mi figle.

Nie wiem, jak długo biłam się z myślami, ale wkrótce zapadłam w głęboki sen. Sen bez snów. Gdy się obudziłam, było prawie południe. Mama krzątała się w kuchni. Słyszałam, jak nuci sobie cichutko Zanim zrozumiesz Varius Manx, myśląc, że nikt jej nie słyszy. Gdy weszłam do kuchni, uśmiechnęła się promiennie na mój widok.

– I co, śpiochu? Wyspałaś się? – spytała.

Wzruszyłam tylko ramionami. Gdybym powiedziała, że nie, musiałabym się tłumaczyć dlaczego, a nie miałam zupełnie ochoty na rozmowę o moich dziwacznych snach, a tym bardziej o spotkaniu z Danielem.

– Nie jesteś w pracy? – starałam się odwrócić jej uwagę od mojej osoby.

– Tata pojechał za mnie. Mam wolne i mogę iść do ogrodu! – Uśmiechnęła się radośnie.

Rodzice prowadzili księgarnię, jedyną w naszym mieście, i chyba właśnie to miało największy wpływ na moją miłość do książek. Otaczały mnie po prostu od zawsze, a że szybko nauczyłam się czytać, mając zaledwie cztery lata, towarzyszyły mi praktycznie na co dzień. Zdawałam sobie jednocześnie sprawę, że dzięki nim próbuję się oderwać od szarej rzeczywistości, żyjąc wręcz życiem moich bohaterów: zaczynając od Ani z Zielonego Wzgórza, kończąc na Silje z Sagi o Ludziach Lodu. W tym samym momencie uświadomiłam sobie, skąd wzięły się moje dziwne sny, i uśmiechnęłam się do siebie. Najzwyczajniej w świecie moja wyobraźnia uruchomiła wielkie pokłady drzemiących w mojej głowie książkowych „wspomnień”.

– Piękny dzień, prawda? – Głos mamy wyrwał mnie z zadumy. – Może wyciągnęłabyś gdzieś Daniela? – zasugerowała ostrożnie. – Nie zna tu nikogo poza tobą.

– Jak to sobie wyobrażasz? Że pójdę do niego i powiem: „Cześć, sąsiad! Chodź na podwórko”?

– Tak jakby. – Zaśmiała się, ale nagle zrobiła się śmiertelnie poważna i dodała: – Proszę cię, Saro!

– No dobrze, dobrze – burknęłam zrezygnowana, choć perspektywa spędzenia dnia z Danielem wydawała mi się rozkoszna. Jego obecność sprawiała, że czułam się bezpieczna, spokojna i szczęśliwa. Czyżbym zakochała się od pierwszego wejrzenia?

Pospiesznie zjadłam swoje późne śniadanie, po czym poszłam prosto do domu cioci Ewy. Jakież było moje zdziwienie, gdy stanęłam w progu. Nie zdążyłam zapukać, a drzwi otworzyły się i był w nich Daniel.

– Witaj. Widziałem cię z daleka i liczyłem na to, że idziesz właśnie do mnie – pospieszył z wyjaśnieniem, uśmiechając się uroczo.

– Mama prosiła, żebym cię gdzieś wyciągnęła – rzekłam otwarcie.

– Więc to tylko na prośbę mamy? Miałem cichą nadzieję, że sama zechciałaś spędzić ze mną ten dzień.

– Gdybym nie chciała, toby mnie tu nie było, uwierz mi – próbowałam załagodzić jakoś gafę, którą niechcący popełniłam.

– To miło. Pójdziemy na spacer? Pokażesz mi okolicę. – Nie czekając na moją odpowiedź, wyszedł z domu i ruszył powoli w kierunku furtki. Otworzył ją i czekał na mnie.

– Dżentelmen – zaśmiałam się i ruszyłam przodem. – To chyba trochę staroświeckie, nie sądzisz?

– Mam staroświeckie poglądy na wiele spraw. A ty jesteś tak bardzo wyemancypowana, że ci to przeszkadza?

– Nie przeszkadza mi. – Szłam, patrząc pod nogi. – Opowiesz mi o sobie? – zagadnęłam.

– Wolałbym posłuchać o tobie. – Uśmiechnął się, ukazując rząd równych śnieżnobiałych zębów.

– Nie jestem ciekawym tematem do rozmowy. – Wzruszyłam ramionami.

– Jesteś bardzo ciekawym tematem, księżniczko.

– Księżniczko? – Zatrzymałam się i stanęłam przed nim, przypatrując się badawczo jego twarzy, z której za nic w świecie nie mogłam niczego wyczytać.

– Nie wiesz, że imię Sara znaczy księżniczka?

– Nigdy się nad tym nie zastanawiałam. – Odetchnęłam z ulgą. A jednak żadnych podtekstów, żadnej kpiny. – A co oznacza twoje imię?

– Też jest hebrajskie. Ale nie da się go określić jednym słowem.

– Więc jak?

– „Potężny jest mój Bóg” – przetłumaczył.

– Dziwne tłumaczenie. Kim był więc ten hebrajski Daniel?

– Pochodził z możnego rodu. Został uprowadzony z Judei do Babilonu. Jako młody prorok uratował przed ukamienowaniem piękną Zuzannę, udowadniając jej niewinność. Posiadał też dar tłumaczenia snów. Niestety nie przysporzyło mu to przyjaciół. Wrzucono go do jaskini lwów, ale został ocalony przez anioły, które zamknęły lwom paszcze.

– Potrafił tłumaczyć sny?... – Dreszcz przeszedł mi po plecach, przypominając o nocnym koszmarze. – A kim była Sara? – szybko zmieniłam temat.

– To wiesz na pewno. Była żoną Abrahama, tą, która w wieku dziewięćdziesięciu lat urodziła syna Izaaka – wyjaśnił.

– No tak. Bajki, legendy, mity... Też lubię o tym czytać. Ale przyznaję, że o Danielu, którego uratowały anioły, słyszę po raz pierwszy.

– Wierzysz w anioły? – zapytał nagle.

Kolana się pode mną ugięły. Rozejrzałam się – byliśmy w parku, w którym ujrzałam go po raz pierwszy. Podeszłam do najbliższej ławki na trzęsących się nogach i usiadłam na niej.

– Kim jesteś, Danielu? – Spojrzałam mu prosto w oczy.

Przyglądał mi się badawczo, jakby zastanawiał się, czy może mi zaufać i powierzyć tajemnicę.

– Nie jestem nikim szczególnym, Saro. – Spojrzał w dal ponad moją głową, a wiatr rozwiewał jego ciemne włosy. – Ale mogę zostać twoim przyjacielem. Jeśli tylko zechcesz.

– Pytam poważnie. – Serce trzepotało mi niczym ptak próbujący uwolnić się z klatki.

– A ja odpowiadam poważnie. – Spojrzał mi w końcu w oczy. – Co chcesz usłyszeć? Że jestem Danielem, który tłumaczy sny?

– Byłoby fajnie, bo mój dzisiejszy sen był naprawdę dziwny – starałam się obrócić wszystko w żart.

– Tak? – Przyjrzał mi się badawczo. – A co ci się śniło?

– O nie! Nie chcesz, żebym ci o tym opowiedziała! – Zarumieniłam się.

Daniel usiadł obok mnie i powiedział cicho:

– Bardzo chcę...

– Ty mi się śniłeś – odparłam po krótkiej chwili. – Byłeś aniołem, miałeś wielkie białe skrzydła, bił od ciebie blask, takie ciepłe światło... Goniłam cię i nie mogłam złapać... – urwałam, bo zauważyłam, że zacisnął pięści.

– I...? – Spojrzał na mnie wyczekująco.

– I nadleciał czarny anioł, który chciał cię skrzywdzić – dodałam krótko, nie wnikając w szczegóły. I tak byłam zła na siebie, że tak dużo i tak szczerze mu opowiedziałam.

Nie mogłam z jego twarzy niczego wyczytać, jedynie zaciśnięte pięści zdradzały, że targają nim jakieś emocje. Nagle wstał, uśmiechnął się do mnie i wyciągnął rękę, pomagając mi podnieść się z ławki.

– Szkoda, że nie jestem biblijnym Danielem. Mógłbym ci wytłumaczyć ten sen. Chodź, pokażesz mi okolicę.

Zdziwiła mnie jego nagła zmiana nastroju, ale powiedziałam tylko:

– Tu nie ma czego oglądać. Dwa duże sklepy, podstawówka, gimnazjum, liceum i kościół. Żadnych zabytków, muzeów, teatrów, galerii. Nawet kina nie ma. Nic. Małe, nudne miasteczko.

Zaśmiał się.

– Ale jest dużo parków, lasów i zieleni – dodał. – Jest gdzie spacerować. Mieszkańcy wielkich metropolii tego luksusu nie mają.

– No tak. Cisza i spokój to atuty tego miejsca. Nic się tu nie dzieje. Fakt! – mruknęłam.

– Przeszkadza ci to? Wolałabyś wielkomiejskie życie? Dyskoteki, imprezy, galerie? – zapytał zaciekawiony.

– Nie! – zaśmiałam się. – Tego mi akurat nie brakuje. Lubię być sama – dodałam już poważnie. -
À propos imprez: Iza robi w piątek imprezę. Poszedłbyś ze mną? – spytałam, zastanawiając się, czy nie wyskoczyłam zbyt pochopnie z taką propozycją. – Poznałbyś parę osób.

– Chętnie – odparł krótko. – Kto jeszcze będzie?

– Parę osób z klasy, ze szkoły, pewnie jej brat i kuzynki również.

– Chętnie poznam twoich znajomych – rzekł. – O ile Iza nie będzie miała nic przeciw temu, że przyprowadzisz jakiegoś obcego gościa.

– Na pewno nie będzie miała nic przeciw temu. – Byłam wręcz przekonana, że Iza będzie zachwycona, mogąc bliżej poznać Daniela.

Dzień upłynął nam szybko i miło, a Daniel okazał się błyskotliwym rozmówcą z niezwykle wszechstronną wiedzą. Tak dobrze się z nim rozmawiało, a raczej dobrze się go słuchało. Potrafił opowiadać o wszystkim: z pasją botanika rozprawiał o roślinności w parku, jak najlepszy krytyk muzyczny wypowiadał się o najnowszych hitach z list przebojów i, co ucieszyło mnie najbardziej, wcale nie był nimi zachwycony, a preferował raczej muzykę starszą, tak przeze mnie lubianą. Nie można było się z nim nudzić. O nie! Gdy odprowadził mnie pod dom, byłam zawiedziona, że czas tak szybko płynie i że musimy się już rozstać.

– Może spotkamy się jutro? – spytałam nieśmiało.

– Chciałbym, ale jutro wyjeżdżam z Ewą i Adamem. Spotkamy się w poniedziałek. Przyjdę po ciebie, to pójdziemy razem do szkoły. Co ty na to?

Posmutniałam, bo zaczynałam już tęsknić za jego obecnością, a perspektywa niedzieli bez niego wcale mi się nie uśmiechała.

– Jasne – odparłam z wymuszonym uśmiechem.

Odgarnął mi delikatnie włosy z czoła i zaczerpnął powietrza, jakby chciał dodać coś jeszcze, ale powiedział jedynie:

– To... do poniedziałku. Pa!

– Pa...

Dotyk jego dłoni na moim policzku sprawił, że cała oblałam się rumieńcem. Patrząc, jak odchodzi, poczułam, że ogarnia mnie smutek. Daniel odwrócił się jeszcze przy drzwiach domu i puścił mi zawadiackie oczko. Uśmiechnęłam się.