Pod słońcem prowincji. Zapiski z prostego życia. Potrawy z pór i ziemi - ebook

Budzę się i myślę: to będzie dobry dzień. Mam za co dziękować światu. Obok mnie są dobrzy ludzie, wkrótce nadejdzie kolejna pora roku i przyroda bezwolnie i z pokorą się temu podda. Mieszkam w pięknym miejscu na ziemi, na mazurskiej prowincji. Mogę obserwować słońce, słuchać muzyki i czytać książki. Nie muszę włączać telewizora, by dowiedzieć się czegoś nowego o świecie. Nie muszę karmić się tym, czego nie chcę. Mam swój wewnętrzny świat. To, co wiem, na dziś mi w zupełności wystarcza. A może i na jutro?

Nie muszę robić niczego, co wnosi w moje życie hałas i chaos. Mogę wybrać spokój. Ciszę. Przyrodę. Zdrowie. Naturę. Zdrowe jedzenie.

Więc wybieram.DARCIE SŁÓW, CZYLI PRELUDIUM DO ZAPISKÓW

Baśnie, prządki, szkubaczki^(). Czas zimowych wieczorów, który zamykał ludzi w ich domach, gdy już wszystko było zwiezione z pól, wykopane z ogrodów, a drewno narąbane na całą zimę. Próbowali wieczorami wytłumaczyć sobie ten świat na tyle mądrze i wnikliwie, by przez resztę roku go rozumieć i godzić się z nim jak należy.

Biały puch na stołach, lampa naftowa gdzieś w kącie izby. Kobiety siedzące w kręgu, milczące, by oddechem nie poruszyć puszącego się pod ich palcami kłębowiska. Tylko jedna opowiada, siedząca najdalej. O topichach, utopcach, zmorach, o złych i dobrych duchach, widzianych na rozdrożach, bagnach, o kamieniach rzuconych przez diabły i śladach świętych, o końcu świata i gniewie bożym, o ludzkich przypadłościach i boskich karach, powodziach, ogniach i kłębowiskach dzikich węży widzianych u kogoś w skrzyniach posażnych. Wreszcie o tym, co w zagrodzie pod lasem, a co u ludzi we wsi. Jak najlepiej ukisić kapustę, a jak zrobić żur. O zakwasie, co lubi ciszę, spokój i czyste ręce. O chlebie, wodzie ze studni i jabłkach w sadzie. O sprawach zwykłych w sposób niezwykły i sprawach niezwykłych – w zwykły. O wielkiej ruchomości wszechświata, co mieni się barwami jak kropla nafty na powierzchni wody.

Kobiety słuchają, pochylone. Blask lampy oświetla im twarze. Wyglądają upiornie w tej bieli; boją się poruszyć i głębiej westchnąć. Siedzą więc jak solne figurki, przypięte w tej chacie do czasu i mroku za oknem, jakby były tu na stałe. Świat bez nich nie przechyliłby się do wiosny, bo byłby nieopowiedziany. Zamarłby w zmarzniętych szybkach, z majakiem jasnego światła lampy.

Czasem wpadną do izby jacyś chłopcy ze wsi i burzą tę ciszę jednym tupnięciem, jednym szarpnięciem. Pierze unosi się w powietrze, opada na sprzęty i ramy obrazów. Harmonia zamienia się w harmider, wszystko trzeba rozpoczynać od nowa. Kobiety śmieją się, poderwane nagle do ruchu, trzepoczą w tym pierzu jak spłoszone ptactwo.

Potem wracają do mozolnej pracy, zastygają zasłuchane, tylko dłonie pracują, jakby rozgarniały rachityczne płatki chabrów, bo ten świat dalszy i bliższy trzeba przecież opowiedzieć. Te zmory i demony muszą być wyjaśnione, a sprawy gospodarskie omówione. Ziemniaki po raz kolejny w opowieściach wykopane, kapusta ukiszona, a jabłka wysuszone na strychach. Zioła zebrane i powiązane we wiązki. Stare lustra omiecione z pajęczyn, podłaźniczki zawieszone, chaty wysprzątane, poduszki ułożone. Przecież w opowieściach nic nie jest jednorazowe i wypełnione raz na zawsze, zawsze można wrócić i dopowiedzieć coś jeszcze. Darcie pierza jest tylko pretekstem do poznania, do zdziwienia. Zamienia się czasem we wspólne malowanie jajek, przędzenie, kiszenie kapusty. Powody są nieważne. Darcie pierza to tylko pojęcie umowne. Chodzi przecież o darcie czasu.

Świat jak płótno na bielniku, rozpięty między ważnymi punktami – zagrodami, pastwiskami, wieża kościoła, zakolem rzeki, rozstajami dróg z kapliczkami dla błądzących. Dłonie kobiet to jedyna ruchomość na tym świecie.

Wypełniam swoje opowieści tym wszystkim, czym wypełniał się wtedy czas. Drę te swoje pierze ze słów, prawie nie oddychając, nie chcąc uszkodzić wspomnień babć i ciotek haftujących na przepranym płótnie leluje, gwiazdy i kogutki. Trzonkami aluminiowych łyżeczek, zaostrzonymi w szpikulce, wkłuwały się w ciało tkaniny, dziurawiły je na wylot i obszywały nitką białą, czarną lub czerwoną. Dokładnie po ołówkowych wzorach przebiegały granice ich wyobraźni.

To było moje dziecięce darcie pierza, w którym brałam udział. Wioska za lasem, z podskakującą nazwą Mystkówiec Stary, z piaszczystą drogą w samym jej sercu i z równoległą do niej rzeczką.

Siadywałam wieczorami na zydlu i patrzyłam na haftujące kobiety z mojej rodziny. Nie musiały wstrzymywać oddechu, nie bały się wpadających nagle do izby chłopaków, zwanych chłopaczyskami, którzy zniweczyliby ich pracę okrzykami i tumultem. Serwetki były wszak ciężkie od nici i potu, nie poruszał ich żaden oddech. Ale cały świat nad nimi był tak samo opowiedziany.

Nie ma już tamtych kobiet. Zostały po nich serwetki i obrusy, pochowane w szufladach między mydłami i gałązkami lawendy. Po innych kobietach w innych wioskach i w innych rodzinach poduszki, kołdry, kraszanki, narzuty, pająki ze słomy, przepisy w starych zeszytach. Tamten czas został już podarty jak listy i zdjęcia, minął i nastał nowy, domagający się opowiedzenia.

Mam więc swoje darcie czasu. Zapiski. Notatki. Opowieści kogoś, skądś. Książki z zakładkami i ołówki zakreślające granice mego zdziwienia. Pozbawiona instynktu naukowca, badacza, historyka wsłuchuję się w legendy mojej ziemi, opowieści żyjących ludzi, jakieś historie zapamiętane i zapisane niedbale w kilku zdaniach, czekające na dopowiedzenie. Zaspokajam swoje zdziwienie.

Świat za domem jest niezmiennie rozpięty między stare siedliska i nowoczesne budynki, las, drogę, poboczne dróżki czasem donikąd, wąwóz, cmentarz za wsią. Na linii horyzontu widzę z okien mojej pracowni stare grusze i myślę, że ten mój świat jest het, po horyzont i mogę go sobie opowiadać do woli, bo zostanie tam na zawsze. Towarzysz moich spojrzeń – gdy czytam, gotuję, rozmawiam.

Drę pióra słów. Zamykam drzwi, wyłączam telefon przed niepotrzebnym rejwachem; nie chcę wzburzyć swoich myśli. Twardy dysk komputera zastępuje kartkę i pamięć. Zapisuje wszystko. Już nic nie będzie miało rozmiaru kilku ocalonych zdań. Już wszystko będzie opowiedziane. Mijają pory roku, a ja tak samo wyjaśniam swój świat, tłumaczę swoją prowincję.

Gotuję, czytam, spaceruję i obrastam opowieściami, a naokoło unosi się puch zwykłego życia, pór roku i ziemi zebranej w garść.ZIELONA ARMIA RUSZA NA PODBÓJ ŚWIATA

Wystawiły już czubki nad ziemię młode pokrzywy, malutkie i jeszcze słabe. Jest w nich zadziwiający imperatyw i odwaga właściwa tym, którzy dopiero się budzą, jeszcze niezmęczeni doświadczeniem. Trudno sobie wyobrazić, że za dwa miesiące będą sterczały sztywne, wyniosłe i groźne z puchatymi zielonymi strączkami nasion. Tuż przy ziemi koło drogi widziałam miniaturowe twarzyczki stokrotek – nigdy nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że milcząco przyglądają się każdemu, kto tędy jedzie, i oceniają nas surowo. Armia zielonych kautków^(), wszędobylskich, wychodzących z ziemi jak grzyby po deszczu.

Któregoś marcowego dnia udałam się na wycieczkę niedaleką, bo niemal za miedzę. Chciałam przekonać się, dokąd prowadzi brukowana droga w samym środku wsi. Skręca w lewo, a potem pnie się lekko pod górkę. Na jej najwyższym punkcie kończy się bruk, położony przez przedwojennych mieszkańców Pfeffendorfu. Jeszcze wtedy nie przeczuwali, że po wojnie ich wieś nazywać się będzie po prostu Popowo, nazwa łatwa do wymówienia, a starannie ułożony przez nich bruk stanie się wzorem sztuki brukarskiej. Na tej drodze nigdy nie zalega woda, a ziemia spływająca z pól szybko znajduje ujście po bokach. Bruk ma bowiem zadziwiającą właściwość samooczyszczania. Powstał w czasach, kiedy nie było projektów, komputerów, wyliczeń, położyli go zwyczajni ludzie, których wiedza opierała się na doświadczeniu.

Dalej, gdy kończy się bruk, biegnie droga żwirowa, o tej porze roku błotnista. Ciężka maź przyczepia się do butów. Co jakiś czas wycierałam je o trawiaste pobocze. Ziemia tutaj jest ciężka i gliniasta i dlatego ludzie rzadko budują podpiwniczone domy. Wysoki poziom wód gruntowych sprawia, że piwnice przechodzą wilgocią i stęchłym zapachem pleśni. W niektórych obejściach pojawiają się żaby i dziwny szlam, w domach unosi się zapach stęchlizny i trzeba wtedy osuszać mury, paląc w piecach, mimo iż na dworze jest ciepło. Lepiej więc darować sobie piwnice, bo potem z nimi same kłopoty. Nawet gdy się wykopie głęboki dół, po nocy przybiera wodą. Na tutejszych polach porobiło się mnóstwo rozlewisk. Jeśli pozwoli się im na istnienie, szybko zarastają turzycą, łączniem baldaszkowym albo wszędobylskimi pałkami. Te ostatnie górują wyraźnie, są jak znaki ostrzegawcze chroniące przed wejściem na mokradła. Do dziś żyją tu ludzie, którzy napar z mało dekoracyjnych kwiatów pałek pili przeciwko biegunkom, a kłącza przyrządzali na ogniu lub gotowali, bo wiele w nich białka i skrobi, a zdarzało się, że i jedli je na surowo. Marta mówiła, że w jej domu plotło się kosze z liści pałki. No cóż, natura daje człowiekowi wszystko, czego mu potrzeba, a na pewno nie przewidziała, że człowiek będzie wolał kosze plastikowe od tych plecionych z liści lub gałęzi, w których ślad życia jest tak wyraźny.

W tej niewielkiej, otoczonej lasami i jeziorami wsi można zatem kopać stawy dosłownie wszędzie, no chyba że się mieszka gdzieś na wzgórzu. Stawy te szybko zarastają i wyglądają tak, jakby od lat istniały na starych mapach Prus Wschodnich. Wieś jest położona wzdłuż drogi. Mało kto miał bowiem odwagę pobudować się gdzieś dalej. Kto lubi grzęznąć w zasysającej stopy glinie? A droga to droga. Bliskość jej zawsze gwarantowała wyjście suchą nogą z domu i dojechanie do miasta.

Jest kilka siedlisk powstałych na obrzeżach, otulonych bzami, lipami i olszyną, ale ludzie już o nich prawie zapomnieli i dziś trudno nawet powiedzieć, kto tam kiedyś mieszkał.

Szłam prosto drogą, aż dotarłam do skupiska drzew. Na Mazurach za takimi skupiskami prawie zawsze kryje się cmentarz, tak jak tajemnicze kopce na środku pola mogą zwiastować miejsca dawnych pochówków. Tutejszy cmentarz, otoczony starodrzewem – wysokimi lipami i tujami do nieba, z korą spękaną wiekiem i wiatrami, drzemał sobie w najlepsze, wciąż zasypany śniegiem. Rozgarniałam go. Był wilgotny i ciężki jak glina. Chciałam odczytać cmentarne inskrypcje na zniszczonych i zapomnianych przez czas nagrobkach.

Tu leży nasz ukochany ojciec i dziadek, tu leży moja ukochana żona… Nazwiska: Kraftzik (wersja spolszczona – Krawczyk), Bukowski. Polskie nazwiska wzruszały mnie. To dawni mieszkańcy tej ziemi, wielu z nich pozostawiło na mazurskiej ziemi swoich potomków, którzy do dziś mieszkają w tej samej wsi. Nad przybyłymi w te strony z innych zakątków Polski mają tę przewagę, że wywodzą się STĄD. Że tu jest ich dom, ziemia, że o parku we wsi mogą powiedzieć: nasz. Trudniej żyje się bez korzeni, na nowym miejscu, gdy jest się przerzuconym z innego miejsca na ziemi. Człowiek wyrwany ze swojego świata, nawet jeśli nie wbrew swojej woli, zawsze będzie patrzył na ludzi STĄD z nieskrywaną estymą i będzie chciał zbliżyć się do nich, by usłyszeć, jak TU było kiedyś. Będzie w ich mowie słyszał tamtą szorstkość i twardość, choć słowa przecież brzmią po polsku, ale jakby zagrane na innym instrumencie, w innej zupełnie tonacji, do której nasze uszy nie są przyzwyczajone.

Nad grobami szumiały drzewa. Kiedyś musiało tu być zupełnie inaczej. Drzew było znacznie mniej, ale za to ludzi odwiedzających to miejsce więcej. Historia przesunęła się nad tymi ziemiami jak kłębiaste chmury i przyniosła nowe czasy. Las urósł, a ludzi ubyło. Coraz rzadziej tu zaglądali, bo nie było już komu. Niewielu zostało, którzy pamiętają tamten czas, który potrafią opowiedzieć, do czyjej rodziny jaki grób należał i kogo upamiętniają kamienne płyty cmentarne w dawnym Pfeffendorfie.

Najstarszy nagrobek ma żeliwny krzyż z 1879 roku. Kiedyś właśnie takimi krzyżami żegnało się bliskich. Było w ich wykonywaniu tyle szacunku do zmarłych i tyle potrzeby zachowania pamięci o nich. Misternie wykuty, choć pokryty rudą rdzą, wcina się w błękit nieba. Nagrobki współczesne niby z jednej sztancy, kamień, napis, czasem jakaś jakby wydziergana w kamieniu fotografia.

W takich miejscach zawsze myśli się o przemijaniu. O bliskich, o sobie. Nastrój trąca nas niczym ćma skrzydłem, czujemy dotyk czasu i bezwiednie myślimy o krańcu.

Ćma zadumy dotknęła i mnie również. Nie chcę mieć grobu na cmentarzu. Nie chcę, by ktoś stał i patrzył na niego w cichej zadumie, bo przecież nie wypada być radosnym i śmiać się do mnie. Nie chcę, by czytał szeptem moje nazwisko i datę śmierci. To chyba sprawa zbyt intymna, taka data. Nikt mi w jej zdobyciu nie pomoże, muszę wdrapać się na nią sama, bo w najważniejszych chwilach życia jesteśmy zdani tylko na siebie. Wolałabym zostać w drzewach, na które patrzyłam, albo w napisanych książkach, albo w przedeptanych drogach, w posadzonych krzewach i w czymś jeszcze innym, co w życiu zrobiłam. A spopielone ciało niech wrzucą do morza, niech wróci po swojej wędrówce do źródła, do tej słonej wody, z której wyszłam, bo w trzewiach naszych matek przecież zamknięte są takie morza czyste i słone, co kołyszą się niczym w przypływach i odpływach. Myślę, że dobrze mi tam będzie, w tym morzu, a i nikogo o niepotrzebną zadumę nie przyprawię.

Za cmentarzem droga zakręca w lewo, mijając cudne pagórki i wzniesienia, prawie jak w górach. I stoi tam piękny, choć zniszczony niemal doszczętnie dom, który mnie od zawsze frapuje, a w dole po przeciwnej stronie widnieje jezioro Salęt Duży, teraz wciąż jeszcze skute lodem.

To o tym domu pisałam w Prowincji pełnej czarów. Chciałam go jakoś ożywić, odmienić, żeby wypiękniał i wypełnił się ciepłem, przynajmniej w wyobraźni. Wiosna wokół tego domu przychodzi późno i z pewnym ociąganiem, jakby wiatry tak układały swoje podmuchy, by jak najdłużej trzymać jeziora w zimowym milczeniu. W rowach leżą jeszcze hałdy śniegu, mimo iż w ogródkach z ciepłą ziemią, podsypaną końskim nawozem, już kwitną przebiśniegi i krokusy. Jakby komuś zależało, żeby do Pfeffendorfu wiosna przyszła później, by mieszkańcy jej wypatrywali, patrząc w zakurzone zimą okna, wieszcząc ją na podstawie kierunku wiatru i chmur na niebie. Nie wszystkie prognozy pogody jednak się tu sprawdzają, bo za wsią jest pas lasu z mokradłami i tam właśnie zaczyna się owo tajemne opóźnienie pór roku, które ciągnie się szarym pasem przez całą wieś.

Między jeziorami Salęt Mały i Duży znajduje się przesmyk, a na nim kopiec. Widać go wyraźnie od strony szosy prowadzącej z Wyszemborka do Szestna. Jest to budowla ziemna o wysokości trzech metrów, być może pozostałość po dawnej wieży wartowniczej. Poszłam dalej drogą równoległą do jeziora. Poprowadziła mnie do niewielkich siedlisk, rozrzuconych na polach między wzniesieniami. A potem dotarłam do przedwojennych zabudowań i… nagle droga skończyła się, jakby dalej już niczego nie było, jakby cały świat skończył się tutaj, a ja stałam na jego brzeżku i mogłam już tylko zawrócić. Ale we wsi jest jeszcze drugi koniec drogi, co niezmiennie pozwala mi sądzić, że naprawdę żyjemy tu na brzeżku świata, na terenie iście przygranicznym, na rozkosznych rubieżach, gdzie zawsze dzieją się rzeczy tajemne.

Są przecież różne końce i przeżywamy je na różne sposoby, ale każdy z nich niesie zapowiedź zmiany, po przekroczeniu tej granicy nigdy nie będzie tak samo. Akurat w tym miejscu po prostu kończy się asfalt. Trzeba jechać przez całą wieś aż do jej końca, do miejsca, gdzie stoi znak ślepej uliczki. Dalej zaczyna się droga znów gliniasta, jak wszystkie wokół, naznaczona koleinami, prowadząca do sporego pagórka, który nazwałam sama dla siebie Wzgórzem Popowskim. Zimą z powodzeniem można byłoby zjeżdżać z niego na nartach, ale dobrze, że nikt tego jeszcze nie odkrył i go nie zaludnił. Lubię wiosną i latem wspinać się tu niczym na bieszczadzkie wyżyny, wiedząc, że na szczycie znajdę moc dzikich słodkich jabłek i drapieżne krzewy tarniny. Jesienna cierpkość jagód czeka cierpliwie na pierwsze przymrozki. To pozostałość po ludziach zadomowionych na wzgórzu – mieszkali tu przecież, sadzili te drzewa, uprawiali ziemię i trzymali ule, a pszczoły jednostajnym brzękiem unosiły się nad tym miejscem jak chmury albo jak uskrzydlony czas.

Nim dojdzie się do wzgórza, mija się prawdziwe cuda mazurskiej natury – wiekowe wierzby, których kora spękana przez lata tworzy olbrzymie otwory, niektóre wielkości skulonego człowieka. Dawniej tak właśnie wyobrażałam sobie domy nocnych strachów. Wielkie ciepłe wierzbowe dziuple, ze śladami codziennego wdrapywania się po szorstkiej korze. Mazurskie sekwoje o pękniętych sercach. Wierzby starzejące się, rozerwane jak ciała rodzących kobiet, z korą rozchodzącą się na boki jak zetlałe płótno. Dęby mają więcej godności, bo nie okazują swoich wnętrzności i umierają zwarte, zamknięte w sobie.

Mijam rozległe pola i łąki pełne ziół. W marcu jeszcze nie widać ich bogactwa; żadne pędy nie wskazują, co kiedyś wyrośnie w odmarzającej od wietrznych oddechów ziemi. Już wkrótce jednak nadejdzie czas silnego wzrostu; tamtego dnia wyczuwałam go intuicyjnie w zapachu powietrza i gliniastych rozpadlin, które nagle straciły swoją zimową szarość i stawały się niczym burobrązowa plastelina. Gdy ziemia mięknie pod butami i przy nacisku rodzi czystą warstwę wody, to znak, że wiosna niechybnie przed nami; że już krąży w ziemnych tkankach, ożywiając je aż do następnej zimy.

Tamtego wiosennego dnia zobaczyłam nagle przepiękną smukłą sarnę, przemykającą w stronę lasu. Entuzjazm, radość, a zaraz potem niszczący je widok ambony, która niewiele ma wspólnego z głoszeniem ewangelii, a jedynie ze śmiercią zadawaną przez ukrytych w jej wnętrznościach ludzi. Kilkanaście metrów dalej odkryłam kolejną ambonę, po niej – następną, zaimprowizowaną na starej wierzbie. Prowadziły do niej drewniane stopnie i poręcz, co z daleka wyglądało jak płonąca żyrafa Salvadora Dali. Wspięłam się. Polana, która ukazała się moim oczom, była idealną areną. Zwierzęta wystawione na strzał wychodziły z kręgu lasu, niczego nieświadome. Czarny kapłan ze strzelbą zamiast sutanny już na nie czekał.

Nie umiałabym polować. W razie głodu jadłabym raczej liście lipy, tasznik, bluszczyk kurdybanek i rdzeń pałek wodnych…

Tuż za miedzą świat smakuje inaczej niż w zakorkowanym mieście. Każda pora roku niesie inny zapach, dzięki któremu da się je odróżnić. Jednak nie trzeba mieszkać na prowincji, żeby to zauważyć. Można mieszkać w sercu miasta. Wystarczy tylko od czasu do czasu zanurzyć się w podmiejską zieleń, jednocześnie codziennie pielęgnując w sobie prostą miłość do natury.

To był piękny dzień. Lubię spacerować. Lubię też samotne podróże. Gdy biegnę, jadę autem lub na rowerze. Oraz kiedy ćwiczę na macie, bo choć nie ruszam się z miejsca i donikąd nie idę, to jednak przenoszę dokądś swoje myśli. Więc to też jest podróż. Czyż nie w takie właśnie podróże udawał się Marcel Proust, chory na szczególnie ciężką odmianę astmy, przez którą nie mógł wyruszyć dalej niż nocą na pobliskie uliczki? Podróże w głąb siebie są równie ważne.

PIEROGI Z JARMUŻEM

Jarmuż wciąż mam na ogrodzie, pięknie przezimował, bo lubi zimno. Karmił mnie całą zimę i to nie koniec, bo już wyrastają nowe pędy. Zdrowy i smaczny, doskonały na przykład jako nadzienie. Już go nie trzeba mrozić, by stracił goryczkę, wystarczy poddusić na patelni, rozdrobnić mikserem i dodać twarogu. Przyprawić solą i pieprzem, świeżymi ziołami, ewentualnie mielonymi nasionami lub orzechami i ulepić pierogi. Moje są z ciemnej mąki. Posypałam je domową rzeżuchą i szczypiorkiem z parapetu, choć dziś w ogrodzie odkryłam dość spory młody szczypior z cebulki siedmiolatki. Pierwsze smaki ogrodowe już są, a to dopiero marzec.

BALSAMICZNE KOPYTKA Z BATATÓW

Gotuję bataty. Pyrkają wesoło i napełniają dom słodkim, lekko pudrowym zapachem. Gdy wystygną, obiorę je, przecisnę przez praskę. Dodam łyżeczkę curry, trochę soli, do tego pół kostki twarogu, a potem dosypię mniej więcej tyle samo mąki, pół na pół pszennej razowej i ziemniaczanej (ziemniaczanej sypię trochę więcej), ile jest batatów. Albo odrobinę więcej – na wyczucie, żeby ciasto nie było twarde i kluchowate. Dosypię kurkumy i wbiję jajko. Wymieszam. A potem zrobię podłużne wałeczki i pokroję na kopytka albo nałożę porcję łyżką i wrzucę na wrzątek. Ugotuję. Dorobię do nich pyszny, aromatyczny sos. Rozpuszczę masło, dodam curry (troszkę), odrobinę soli, kilka kropli cytryny, szczyptę kurkumy, płaską łyżkę miodu i czubatą łyżkę śmietany. I poleję tym moje bataty, które zyskają niepowtarzalny smak. Posypię cynamonem albo prażonym sezamem. Taki pomysł na dzisiejszy obiad, kiedy nieco zmęczona chcę się rozleniwić w tym balsamicznym i ciepłym smaku batatów, masła, miodu, cynamonu i sezamu.

Pomyślałam: spójrz w lustro i zrób gniewną minę. Rozzłość się na chwilę – na zamówienie. Stań się pochmurnym człowiekiem. Widzisz, które zmarszczki się pogłębiają? Jeśli będziesz często się gniewać i złościć, ta poprzeczna zmarszczka na czole z czasem się pogłębi i nada twojej twarzy ponury wygląd. Ludzie widząc cię, pomyślą, że jesteś człowiekiem niezadowolonym z życia. A teraz uśmiechnij się. Spójrz na to, co dzieje się z twoją twarzą. Pogodnieje, zmarszczki się również robią, ale w zupełnie innych miejscach i kształtach. Czy tak właśnie jest? To po nich, jeśli będziesz się często uśmiechać, ludzie rozpoznają w tobie pogodnego człowieka. Pozwól zmarszczkom wywołanym uśmiechem na dobre zagościć na twojej twarzy. To jedyne zmarszczki, które nadadzą twojej twarzy piękno.

Polub spacery i bycie sam na sam ze sobą. Myśl o pięknie wszechświata, które stopniowo w ciebie wnika. Bycie pięknym nie jest wcale trudne; wystarczy tylko moje: CHCĘ. Piękno można wchłaniać nieustannie.

Nie jestem przekonana, czy przyjmując to, co mi ofiarowuje nowoczesny świat i jego przemysł, na pewno stanę się piękna. Niezwykłe kremy i zabiegi kosmetyczne w najdroższych SPA nie sprawią, że będę świadoma swego ciała. To, niestety, tylko sposób na wydawanie pieniędzy, ale w zamian otrzymuję niewiele. Świat czyha na mnie i czas to wreszcie zrozumieć. Jestem tylko klientką i nikomu w głębi serca nie zależy, bym miała piękne ciało i duszę. To jest najważniejszego tylko dla mnie. Położona w gabinecie kosmetycznym maska na twarz, która kosztuje sto złotych, tak naprawdę nie działa lepiej od położonej w domu, w przerwie obiadowej, maski z rozgniecionego awokado i cytryny albo z mango podczas przyrządzania z niego aromatycznego gulaszu. Masaż twarzy, za który zapłaciłam dwieście złotych, jest bardzo często podobny do tego, jaki zrobię sobie sama, wcierając w twarz dobrej jakości olejek migdałowy.

Bez wyjeżdżania do miasta. W zaciszu domu na mazurskiej prowincji.

MASAŻ TWARZY MIMOCHODEM

Masuję twarz w poprzek zmarszczek i uwagę swoją poświęcam zwłaszcza miejscom, które przez lata wyraźnie się zagłębiły. Po kilku minutach takiego masażu „w poprzek” twarz naprawdę staje się gładsza i młodsza, jak po najlepszym zabiegu w drogim SPA. A mnie kosztuje to tylko kroplę olejku ze słodkich migdałów, jojoba lub witaminową ampułkę A+E. Mogę w tym czasie czytać książkę lub słuchać radia, mogę nawet obejrzeć wiadomości w telewizji lub rozmawiać z bliskimi.

Zrób sobie kiedyś taki wiosenny, pobudzający masaż, a potem zaparz dobrą herbatę. Moje ulubione to yerba mate, oolung albo herbata czerwona z trawą cytrynową. Ty również znajdź swoje ulubione, które będą ci się dobrze kojarzyć, i przyrządź je po masażu lub chwilę przed kąpielą. Zrób ze swojej łazienki prawdziwą świątynię relaksu i dbania o siebie, włącz muzykę i napij się herbaty. Poczujesz, że piękniejesz od środka. To piękno jest nieprzemijalne i nie zależy od liczby zmarszczek. Ty też jesteś piękna.

Według ajurwedy najlepszy kosmetyk do ciała to taki, który można zjeść. Moje są PRAWIE takie (bo zawierają niejadalne olejki eteryczne), a na pewno zdrowsze i tańsze niż te, które kupuje się w sklepie. Są całkowicie naturalne.

1. Pomarańczowe masło do ciała z karotenem (olej palmowy, olej kokosowy, olej migdałowy, wosk pszczeli, gliceryna oraz eteryczne olejki naturalne);

2. Leśny scrub do ciała z zielonych alg, cukru i oleju rzepakowego o zapachu jodłowym;

3. Mikstura do twarzy w buteleczce z kroplomierzem, przygotowana z oleju migdałowego, różanego, gliceryny i indyjskich olejków naturalnych;

4. Naturalny balsam do ciała w sztyfcie z masującymi ziarnami fasolki mung, z masła shea, wosku pszczelego, oleju kokosowego;

5. Żel do mycia ciała ze zmielonego i ugotowanego siemienia lnianego oraz olejku geraniowego.

Wszystko to zrobiłam jednego wieczoru. Moje kosmetyki robię przeważnie „na oko”, a jeśli ktoś chce je zrobić z aptekarską precyzją, to odsyłam do wspaniałego podręcznika Klaudyny Hebdy Ziołowy zakątek. Kosmetyki, które zrobisz w domu.

– Skąd ma pani na to wszystko czas? – pyta moja czytelniczka w jednym z listów.

– Nie oglądam telewizji – odpisuję.

Naprawdę. Dzięki temu, że zrezygnowałam z telewizji, mam o wiele więcej czasu na to, żeby żyć bliżej natury, w rytmie ziemi i pór roku.

POMARAŃCZOWE MASŁO DO CIAŁA Z KAROTENEM

Po 30 g pomarańczowego oleju palmowego, oleju z awokado, oleju kokosowego i wosku pszczelego (od niego zależy konsystencja masła, więc lepiej trochę poeksperymentować). Można dodać też innych olejów, na przykład z konopi, rycynowego, masła shea – według uznania, albo pół łyżeczki gliceryny. Wszystko rozpuściłam w kąpieli wodnej, zmieszałam (można do tego na przykład użyć spieniacza do mleka), a gdy już masło wystygnie, dodałam olejku eterycznego, na przykład z kadzidłowca.

Masło pięknie pachnie, jest elastyczne i przyjemne. Intensywnie odżywia skórę, już po pierwszych dniach używania jest zdrowsza i milsza w dotyku.

LEŚNY SCRUB DO CIAŁA Z ZIELONYCH ALG, CUKRU I OLEJU RZEPAKOWEGO O ZAPACHU JODŁOWYM

Do miseczki wsypałam biały cukier, dodałam do niego zielonych mielonych alg (można kupić w sklepach) i oleju tyle, by uzyskać gęstą pastę. Na koniec dodałam jodłowego olejku eterycznego.

MIKSTURA DO TWARZY W BUTELECZCE Z KROPLOMIERZEM, Z OLEJU MIGDAŁOWEGO, RÓŻANEGO, GLICERENY I INDYJSKICH OLEJKÓW NATURALNYCH

Zmieszałam te olejki z dowolnych proporcjach i uzyskałam delikatną miksturę do masażu twarzy lub do wcierania na noc. Najłatwiejszy kosmetyk pod słońcem.

NATURALNY BALSAM DO CIAŁA W SZTYFCIE Z MASUJĄCYMI ZIARNAMI FASOLKI MUNG, Z MASŁA SHEA, WOSKU PSZCZELEGO, OLEJU KOKOSOWEGO

Fasolka mung nie tylko wspaniale smakuje, ale również może stać się składnikiem sztyftu masującego do ciała. Jest on łatwy do wykonania. Muszę mieć pojemnik, z którego po zastygnięciu wyciągnę sztyft. Bazą jest masło shea i wosk pszczeli – to one sprawią, że sztyft zastygnie i będzie twardy. Rozpuszczam oba składniki w kąpieli wodnej (trochę na oko, bo mam różnej wielkości pojemniki), dodaję nieco oleju kokosowego. Po wystygnięciu wlewam olejek eteryczny, na przykład geraniowy, lawendowy, rozmarynowy. Na dno pojemnika wrzucam warstwę fasoli (mniej więcej jedna trzecia lub nawet połowa) i zalewam masą. Gdy zastygnie, wyciągam sztyft i smaruję nim ciało – dowolną końcówką.

ŻEL DO MYCIA CIAŁA ZE ZMIELONEGO I UGOTOWANEGO SIEMIENIA LNIANEGO Z DODATKIEM OLEJKU GERANIOWEGO

Zmieliłam siemię lniane, zagotowałam. Uzyskałam gęstą papkę. Odcedziłam i dodałam potarkowanego mydła Biały Jeleń. Rozpuściłam. Gdy masa wystygła, dodałam olejku eterycznego. Otrzymałam łagodny żel myjący, który kosztował parę groszy.

Aby zwiększyć trwałość domowych kosmetyków, trzeba dodać konserwantów. Żeby robić kremy z fazą wodną, trzeba użyć emulgatorów. O wszystkim tym pisze w swojej książce Klaudyna Hebda. To doskonały podręcznik dla chcących robić sobie domowe kosmetyki.

Do kosmetyków, robionych na bieżąco, dodaję tylko naturalnych składników, muszę jednak pamiętać, że mają one wówczas bardzo krótką trwałość. Robię więc niewielkie ilości, na tak zwane oko, ale jest wiele książek i stron internetowych zawierających informacje, jak zrobić trwalszy krem, balsam czy masło do ciała.

Gdy już sprzątnęłam dom, przeczytałam o tulipanach i zrobiłam zapas domowych kosmetyków (ich robienie sprawia mi przyjemność, bo daje pewność, że należycie o siebie dbam), przyszła Marta.MARTA

– Co ja poradzę, że żyjesz we wsi zabitej dechami? No co?

Miała rację.

Moja wieś. Jej wieś. Prawie jak rubieże ludzkich marzeń. Kołowrotek diabła. Zakręt, a za nim koniec drogi. Prowincja zdziwionych.

Była we mnie stara kobieta. Może nawet starsza od Marty. Sama nie jestem jeszcze stara, trochę po czterdziestce, ale ta kobieta we mnie była już stara. Może na skutek wychowania wśród starych ludzi? Jakby ominęło mnie co najmniej jedno pokolenie. Jakbym była tym mniszkiem, co wyrasta od nowa jesienią, zakwita nawet, ale już daremnie, bo te jego puchate parasolki, które za kilka tygodni z żółtych płatków wyrosną, nikomu już się nie przydadzą.

Ta stara kobieta we mnie nosiła swoją wełnianą zmechaconą kamizelkę i znoszoną spódnicę. Jakieś rajstopy z wyblakłym wzorem. Buty wygodne i na wszystkie pory roku, więc z miękkiej skóry. Może nawet z przydeptaną piętą.

Ta kobieta była jedną nogą tam, jedną tu i nie mogła się zdecydować, gdzie jej lepiej. Świat stary i nowy. Przecięty granicą nowoczesności. Odtąd dotąd jest koniec czegoś, a początek czegoś innego. I ja nad tym okrakiem, bo trochę tu, trochę tam. Po połowie.

Ujadanie psów w mijanych codziennie budach rozpraszało moje myśli, które rodziły się w tej starej kobiecie we mnie; były niczym rozpierzchnięte szpaki, sejmikowały na drutach elektrycznych nade mną, rozciągniętych jak linki do suszenia bielizny w poprzek drogi.

Ludzie w mojej wsi mówili: nie witać się na krzyż. To zła wróżba.

Kto dziś wierzy we wróżby? Czasem jeszcze w czarnego kota albo w piątek trzynastego, ale już nic więcej, a to niewitanie na krzyż to było przecież podstawą wiejskiego savoir-vivre’u. Oby nie przez próg, oby nie na krzyż. Dziś to już wszystko przez próg – i słowa na powitanie, i samo witanie, i oglądanie telewizji u kogoś w progu, i proszenie na wesele, i wąchanie gotującej się kapusty. Mówią, że jak kapusta niepędzona nawozami, nie śmierdzi w całym domu, jak się ją gotuje. Że tylko te pędzone mają duszący zapach jakby amoniaku czy czegoś tam innego, czego nazwać nie umiem, bo przecież nie destyluję w nosie zapachu na związki chemiczne, a jedynie na jakieś odczucia, doznania. Doznań w człowieku jest tysiące dziennie, na przykład gdy taka mucha zabrzęczy. Inaczej przecież brzęczy ta zwykła czarna, a inaczej zielona, połyskliwa. Te są żwawsze od czarnych, szybko przysiadają byle gdzie, ale wolniej się zrywają do lotu. Czasem człowiek ma wrażenie, że się same pchają pod łapkę albo gazetę. Trzask, i po musze, tej zielonej, bo za czarną to się trzeba więcej naganiać. A czasem znów doznania inne, jak smak śmietany na ciepłym chlebie. Musi to być śmietana gęsta, swojska, nie ta ze sklepu, bo taka się nie liczy. Ta śmietana musi być taka, że łyżka stoi, i musi mieć smak masła, lepiej, gdy słodka, ale jak lekko kwaśna, też dobra, ale jakby mniej.

Ta stara kobieta we mnie bardzo lubiła taką śmietanę. To chyba jeszcze pamiątka z czasu, gdy moja pierwsza wieś, ta, w której spędzałam dzieciństwo, była dawną mazowiecką wsią za lasem. Mystkówiec Stary koło Wyszkowa. Teraz wszystko się zmieniło, a wieś nie jest za lasem, bo można dojechać do niej w poprzek, prosto z szosy i już się wcale przez las nie jedzie, a jedynie wzdłuż tego lasu. Ech, to dopiero było doznanie, tamto życie we wsi i ten chleb ze śmietaną; pajda chleba i pajda śmietany, bo tak grubo ją kładłam, jakby to pajda była. Nie sypałam solą, a ktoś z czworaków mówił, że sypał za dużo i potem się na nerki pochorował.

Marta jest taką starą kobietą od wewnątrz i od zewnątrz. Gdy się na nią patrzy, widzi się wielką zgodność. Jej dusza jest tak stara jak ciało, nie ma żadnych niejasności, niedociągnięć genetycznych – czasowych.

Jest niska. Góra metr pięćdziesiąt sześć, może ciut więcej. Im bardziej miała zmierzwione włosy po śnie, tym wydawała się wyższa. Te włosy układają się jej jasnymi falami wokół twarzy. Nie upina ich, poza jakąś starą spinką na boku głowy. Białe jak mleko i falowane, w dotyku bardzo miękkie.

Mówią, że włosy siwe tracą swoją żywotność, że już tylko rosną, ale nie ma w nich tego pędu do światła i do świata, by wyglądać ładniej, połyskliwiej, zdrowiej. Że sztywnieją jak stawy starego człowieka. U Marty jest inaczej. Im starsza, tym włosy delikatniejsze, gładsze, wrażliwsze na czułość. Mawiała nawet, że te włosy ją czasem bolą, choć nigdy przedtem nie bolały. Ja myślę, że zawsze ją bolały, tylko nie zwracała na to uwagi. Może teraz miała po prostu więcej czasu? Jak się ma więcej wolnego czasu, to przychodzą czasem do głowy różne myśli, jak na przykład te o wrażliwości włosów. Albo o tym, że stare zielone kalosze nie pasują do tamtego przeciwdeszczowego płaszcza. Albo że twaróg kupiony od wiejskiej kobiety smakował dziś jakoś inaczej niż zwykle. Widzi się po prostu więcej niuansów, szczegółów, wyróżnia się je w tej całości, do której jesteśmy przyzwyczajeni.

Marta mimo swego wieku jest zapracowana. Pomijając codzienną pracę w obejściu, która w momencie zamieszkania na wsi sama nakłada się niczym jarzmo, szyje ludziom ubrania. To znaczy kiedyś może częściej, na przykład w czasach erefenowskiej krempliny i szykownych z niej garsonek. Teraz narzekała na zalew taniej odzieży, bo nikt już nie chciał szyć na miarę, na siebie, a przecież każdy powinien mieć takie ubranie, które będzie wygodnym futerałem, a nie tylko uniwersalnym opakowaniem. Tak mówiła. „Te szmateksy i chińskie sklepy to całkiem nas wykończyły” – narzekała, wpisując się jednocześnie w tę wielką rzeczpospolitą krawiecką, która funkcjonowała w jej wyobraźni jeszcze z dawnych lat, z mitem przedwojnia, zakorzeniona w niej jak najcieplejsze wspomnienie. Nie było tam podziału na krawiectwo damskie i męskie, na lekkie i ciężkie. Była po prostu ta strzeżona przez pokolenia tajemnica, która pozwalała stworzyć ludziom futerały na miarę tych wszystkich łokci, przedramion, biustów czy bioder i która sprawiała, że człowiek mógł się poruszać po ziemi wygodnie i z godnością. Już samo zostawanie krawcem było niczym rzemieślniczy cheder^() z kolejnymi stopniami wtajemniczenia. A nie do pomyślenia było, żeby rzemieślnicy nie łączyli się ze sobą. Tak powstały cechy i to one czuwały nad jakością towaru oraz nad tym, żeby produkujących nie było za dużo. No i żeby majstrowie odpowiednio odnosili się do czeladników i uczniów. Nie mogło więc być zbyt wielu kuśnierzy ani stolarzy, jeśli nie było takiej potrzeby. To, co zrobił majster, musiało być dobrej jakości. A po jego śmierci wdowa prowadziła zakład przez wyuczonego czeladnika, póki jej własne dziecko nie dorosło albo zięć lub synowa się nie wżenili do rodziny. Marta musiała więc czuć jakiś rodzaj zagrożenia. Nie miała komu przekazać swojego rzemiosła ani pożółkłych dyplomów wiszących na żółto-białej tapecie. Musiała mieć poczucie, że jest przedstawicielką ginącego zawodu. Podobny los spotkał zakłady parasolnicze albo punkty repasacji pończoch. Tłumaczyłam jej czasem, żeby się nie przejmowała, bo przecież zawsze się znajdą chętni na przeróbki krawieckie, jednak ona nie dawała się zbyć, mówiąc, że przeróbka to już nie to samo.

– To tak jakbyś była cukiernikiem i ktoś by ci dawał gotowy tort tylko do udekorowania. Albo żeby czyjeś dekorowanie poprawić tylko. Toć nie wiesz nawet, jak ten tort smakuje, a kładziesz i tak ten krem różowy albo ocukrzone listki pora, albo esy floresy ze szprycki i nie wiesz, po co to robisz w ogóle, czy to jest jeszcze twój zawód, czy jakieś żarty. Patrzysz na ten tort i serca do niego nie masz, bo i skąd masz je mieć? Tako i ja przerabiam te dżinsy z zachowaniem dolnych szwów, albo te kupione w szmateksach za duże marynarki i myślę, że tylko udaję, że szyję, bo to przecież nie mój ścieg na podszewce ani nie ja wybierałam te wielkie kieszenie po bokach, co przecież poszerzą tę kobietę w biodrach i będzie wyglądać fatalnie, nawet jeśli jej wszystko zmniejszę. Albo te guziki. Jakie je te ludzie przyszywają. Albo te zamki chińskie złocone na plecach bluzek, co włosy się w nie wplątują i wyrywają? Ubranie nie może być chomątem, niewygodą. Ubranie nie może boleć. Od razu człowieka napada jakaś złość na samego siebie, że dał się wbić w te za ciasne spodnie, w tę spódnicę z pasem wrzynającym się w ciało, w ten źle skrojony żakiet, co pije pod pachami. Taki człowiek czuje się jakby zgwałcony, poniżony, sponiewierany, że musi się męczyć, a najchętniej by to wszystko ściągnął przez głowę, to barachło byle jakie, i rzucił w kąt. Ubranie musi być jakby drugą skórą. Gdybym je szyła od początku, tobym uwzględniła i lekki garbek kobiety, i to, że włosy długie nosi, i że biodra ma szerokie i łydki ciężkie, inaczej wykroiłabym jej te spodnie, żeby nie wyglądała jak odwrócony trójkąt. Bo nie wystarczy przecież zwęzić albo skrócić, trzeba jeszcze na człowieka popatrzeć, jaki jest i do jego kształtu dobrać wszystko. To jak w tej zabawce dla najmłodszych. Nie wrzuca się okrągłego klocka do kwadratowego otworu. Dzieci się tego uczy, a samemu o tym zapomina.

Marta mieszka w moim sąsiedztwie, w starym siedlisku mazurskim, dość blisko do lasu, do którego od lat nie chodziła, bo nie było już tej drogi, co kiedyś, za domem. Na jej stodole co roku gospodarzyły bociany i to od nich zaczynała się w naszej wsi wiosna. Po podwórku biegał rudy foksterier Foks; pies nie mógł wabić się bardziej dosłownie. To również był pies z innych czasów, kiedy telewizja nadawała bajkę Karela Capka dla dzieci o foksterierce szorstkowłosej Daszeńce i jej czasem smutnych przygodach w ludzkim świecie. Przejęta, oglądałam ją, siedząc samotnie na wersalce. Gdy wchodzę na podwórko Marty, niemal natychmiast przenoszę się na tamtą starą wersalkę.

Cała Marta jest z innego czasu. Kto wchodzi jej w drogę, musi mieć nieznośne poczucie stałości, że wszystko na świecie już uległo zmianom, tylko to jedno jest stałe. Czas Marty.JAK SIĘ TEN ŚWIAT ZIELENI!

Tamtego dnia wiał północny wiatr. Taki to zawsze niesie chłód i zmianę na gorsze. Nie może być w północnym wietrze niczego dobrego. To on zrywa ostatnie liście drzewom, a w marcu zaprowadza na powrót zimowe porządki. Wirował wokół mnie niewidoczną spiralą, unosił kupki piasku, które porywały z kolei drobne patyki i zeschłe listki. Zeschła pozimowa trawa również zrywała się do tańca, świat kręcił się coraz szybciej, niemal straceńczo, a ja stałam w środku nieprzestraszona, związana z żywiołem jak z muzyką, oblizując palce znaczone poziomkową słodyczą. Wiatr pieścił moją skórę i włosy, a ja poddawałam się temu chętnie. Mazurski wiatr stawał się moim kochankiem.

Pojawił się nad ranem. Przez lekko uchylone okno wpadało chłodne nocne powietrze; było przed świtem, kiedy usłyszałam odgłosy porannych ptaków. To mogły być kosy, szpaki albo zięby. Skrzecząca sroka brzmi zupełnie inaczej.

Ludzie lubią zaczynać coś na wiosnę.

Ale każda pora roku jest do tego dobra. Najważniejszy jest pierwszy krok; nieważne, czy w marcową pluchę, lipcowy upał czy w listopadową szarugę.

Dobrze jest zacząć coś nowego. Pomyślałam więc: muszę wyznaczyć sobie cel. I niech każdy mój dzień wypełniony będzie troską, by go osiągnąć. Jeśli chcesz nauczyć się gry na gitarze, ćwicz codziennie. Jeśli chcesz odkryć przyjemność w gotowaniu lub wykonywaniu asan jogi – rób to każdego dnia. Czytaj książki na ten temat, oglądaj zdjęcia i inspiruj się. Nie nauczysz się kontroli nad swoim ciałem, nie czytając o tym, nie myśląc o tym i nie obserwując siebie. O wszystkim trzeba najpierw przeczytać. Gdy sadzasz ptaka do gniazda, najpierw mu je mościsz. Gdy zapraszasz do domu kota, najpierw dbasz o to, by miał dla siebie przestrzeń. Urządzasz ją, by czuł się bezpiecznie. Książki to budowanie w sobie właśnie takich gniazd; bezpiecznych obszarów. Gdy je czytam, uczę się czegoś nowego. Czuję się wówczas przygotowana na kolejne kroki.

Na początku może być ciężko wejść w nowy rytm tego, co chcę w sobie zmienić, ale ilekroć przełamię własną niechęć, pojawi się u mnie duma z samej siebie. Słomiany zapał jest wrogiem zmian. Może zdarzyć się tak, że zacznie padać deszcz i nie będzie mi się chciało jechać na zajęcia jogi, trening lub lekcję języka. Jeśli do tego dopuszczę i wytrącę z regularności, powrót do narzuconego trybu będzie coraz trudniejszy. Wybiera się czasem wygodę, lenistwo lub zawile tłumaczy dezercję z nowych zamierzeń brakiem czasu lub mnóstwem pracy. Zaczyna się wynajdować dziesiątki innych powodów, mniej ważnych albo wręcz błahych, które mają odciągnąć nas od postawionego celu. Czasem jest tak u mnie z pisaniem. Wymyślam tysiące innych zajęć: robienie weków na zimę, suszenie ziół, sprzątanie łazienki czy prasowanie, a wszystko po to tylko, by nie pisać i usprawiedliwić się przed samą sobą, jak bardzo jestem zajęta. Gdy jednak się nad tym zastanowię, dochodzę do wniosku, że te inne sprawy mogą przecież poczekać. Uprasować mogę za tydzień lub gdy napiszę kolejne trzy rozdziały. Sama sobie narzucam reżim. Pójdę na spacer, ale dopiero gdy skończę rozdział. Odpocznę na kocu na trawie, mocząc nogi w stawie, ale po tym jak wyślę opowiadanie do redakcji.

Kiedy już wybrany cel stanie się pasją, szukasz pretekstu, by to zrobić, a nie wymówki – by odwieść się od tego zamiaru.

Zmiana kulinarnych nawyków również może być początkiem czegoś nowego. Osobistej przygody z własnym JA, które przyzwyczaiło się do tego czy tamtego, ze świadomością, że nie zawsze jest to zdrowe. Warto postawić pierwszy krok również w „odnowionej” kuchni – od dziś zrobię wszystko, by jeść lepiej, smaczniej, z szacunkiem do siebie i innych.

Najtrudniejszy jest pierwszy krok.

Kolejne znajdą już drogę do ciebie. Zrobią się same.

Jeśli jest już wieczór lub noc, wiele nie zwojujesz, ale za to jutrzejszy dzień przeżyjesz twórczo i pracowicie. Nie poddasz się lenistwu na kanapie przed telewizorem, nie stracisz cennych chwil na bezsensowne chodzenie między regałami sklepu. Zrobisz coś ważnego dla siebie – tu i teraz. Nie możesz zmienić na raz piętnastu rzeczy w swoim życiu, ale możesz zmienić jedną.

Myślę o tym w samo południe. Słucham hejnału w radiowej Jedynce, tak samo od lat. Ten hejnał dzielił dzień na mądre połowy. Stawiało się radio na parapecie i szło się do ogrodu. Albo się coś szyło, gotowało. Czas spływał sam, jak deszcz w rynnie. Hejnał go odhaczał, definiował.

Dziś lubię, gdy w południe dom mi się cały „hejnali”. Wiekowe radio z anteną ze starego drutu – starość w duecie, bo się przywiązuję. Odkręcam gałkę i słucham. I tylko tych kroków hejnalisty już tylu nie ma co kiedyś i sam hejnał krótszy, jakby w pigułce, bo dziś już prawie wszystko takie. Krótkie, sprasowane. Na więcej nie ma czasu.

Pigułką słów wyrażamy miłość. Love love. Emotikon. Uśmiechnięta buźka. Bijące serce. Kilkanaście bijących serc, powielonych klawiaturowym skrótem ctrl c ctrl v.

Pigułką słów odpędzamy smutek. Będzie git. Olał to. Są też pigułki na radość. Zajebiaszczo. Zajebioza.

Symbioza człowieka ze skrótem.

Jedzenie na skróty. Kulinarny McDonald. Po co piec chleb, skoro można kupić? Tyle go w sklepach! Ile rodzajów! W każdym jednak jest niepotrzebna nam chemia, bo dziś już trudno o coś gotowego, zdrowego i pozbawionego uciążliwego dodatku.

Po co robić naleśniki, skoro są gotowe? Po co gotować godzinami zupy, kiedy są w proszku? Zamieszasz, zagotujesz i do talerza. Szast prast.

W to życie instant, czyli na skróty, wpisuje się też skrócenie hejnału.

CIASTO BEZ CUKRU I MĄKI, ZA TO Z BURAKAMI

Gdy chcę sobie osłodzić dzień, nie biegnę do sklepu po batonika, czekoladę albo gotowe ciasto. Robię przepyszne i zdrowe ciasto z buraków z pomarańczami. Bez grama cukru i mąki. Można? Można! Zdrowo nie znaczy niesmacznie.

Na dodatek to ciasto najłatwiejsze w świecie – choć właśnie dziś zrobiłam je pierwszy raz i to jest mój autorski eksperyment. Z obiadu zostały mi trzy ugotowane buraczki, które potarkowałam jak na jarzynkę. Kostkę masła roztopiłam ostrożnie w rondelku, po czym zmieliłam słonecznik, dynię, siemię i sezam i wsypałam w ilości około 20 dag tej mieszanki do masła i buraczków. Dosypałam kakao (na oko, żeby ciasto było ciemne). Następnie zblendowałam garście fig, rodzynek i żurawiny (wszystko na oko, na tak zwany smak) i dodałam do ciasta. Starkowałam całą skórkę z pomarańczy, miąższ również zblendowałam i dodałam do ciasta. Na koniec wbiłam cztery jajka i wrzuciłam trochę rodzynek, żeby w cieście znaleźć niespodziankę. Można dodać kieliszek rumu. Piekłam w temperaturze 180 stopni około pół godziny. Wyszło lekkie, czekoladowe ciasto pachnące naturalnie, a nie chemicznymi olejkami, których nie znoszę, smakujące też wszystkim tym, co dała natura i co najważniejsze – bez grama mąki i cukru. Naprawdę można pysznie i zdrowo jeść. Zrobiłam do niego polewę z melasy. Jest prosta, wystarczy dodać do niej kakao i wymieszać. To samo można zrobić również z miodem, o ile jest dość rzadki. Na koniec można dosmaczyć sokiem z cytryny. Mam nawet wrażenie, że wtedy szybciej się to kakao z miodem wymiesza.

Wieczorem zaś zrobiłam sobie dzień piękności. Lubię co jakiś czas robić taki dzień. Nie używam jednak przemysłowo wyprodukowanych kosmetyków, a przygotowuję je sama w domu. Wymyślam kosmetyczne zabiegi, maseczki, napary, za które zapłaciłabym krocie, a przecież wystarczy przejrzeć półki w kuchennych kredensach i na pewno znajdzie się w nich coś pożytecznego i zdrowego. Wiosną chyba wszyscy nabierają większego apetytu na odświeżenie swojego ciała.

Zatem najpierw olejowanie twarzy olejem słonecznikowym świeżo wytłoczonym przez mojego nauczyciela jogi, Ryszarda Lewanowicza.

OLEJOWANIE TWARZY

To zabieg bardzo prosty, bo wciera się ów olej w twarz, lekko masując, a potem kładzie się zamoczoną w gorącej wodzie lnianą ściereczkę i trzyma aż do wystygnięcia. Wszystko można powtórzyć dwa lub trzy razy. Oleje mogą być różne – jojoba, awokado, oliwa. Co tam macie w domu. Twarz oczyszcza się i wchłania to, co zdrowe.

A potem coś szczególnego. Ajurweda mówi, że najlepszy kosmetyk do ciała to taki, który można zjeść. Ten jest zdecydowanie jednym z najsmaczniejszych.

CYTRYNOWY SCRUB DO CIAŁA

Wystarczy biały cukier, utarkowana skórka z wyparzonej cytryny, sok z cytryny oraz oliwa z oliwek albo olej kokosowy. Dla koloru i podniesienia wartości odżywczej dodałam kurkumy. Można dodać naturalnego olejku cytrynowego albo geraniowego. Skóra po zabiegu piękna, gładka, odżywiona.

Podobnie można przygotować inne produkty do ścierania i szorowania skóry. Do cukru dosypać cynamonu albo kawy. Kawa pobudza krążenie, więc działa odchudzająco na nasze uda, biodra i pośladki. Można dodać olejku zapachowego; choć niekoniecznie, bo wszak sam cynamon (silny przeciwutleniacz) albo kawa mają piękny zapach. Gdyby podliczyć koszty jego wyprodukowania, byłyby znikome. Podobny produkt można oczywiście kupić. I słono zapłacić.