Podniebny taniec - ebook

PROLOG

Salem, stan Mas­sa­chu­setts
22 czerwca 1692

Spo­tkały się pota­jem­nie w zie­lo­nym mroku głębi lasu, na godzinę przed wscho­dem księ­życa. Wkrótce naj­dłuż­szy dzień roku miał przejść w naj­krót­szą noc – noc świę­to­jań­ską.

Nie przy­były tu po to, by świę­to­wać, dzię­ko­wać za świa­tło i cie­pło. Ta noc była ponurą porą zabo­bonu i śmierci.

Wszyst­kie trzy ogar­niała trwoga.

– Czy mamy wszystko, co trzeba? – Jedna z nich, nazy­wana Sio­strą Powie­trze, bar­dziej nacią­gnęła kap­tur, tak, by w świe­tle giną­cego dnia nie było widać żad­nego jasnego kosmyka wło­sów.

– To, co mamy, powinno wystar­czyć. – Sio­stra Zie­mia poło­żyła swoje zawi­niątko. Co się wyda­rzyło i co jesz­cze miało się zda­rzyć dopro­wa­dzało ją do łez i sza­leń­stwa, ale ukryła głę­boko tę część swej istoty. Pochy­liła głowę i jej gęste ciemne włosy opa­dły luźno.

– Czy nie ist­nieje dla nas inne wyj­ście? – Sio­stra Powie­trze dotknęła dło­nią ramie­nia Sio­stry Ziemi i obie popa­trzyły na trze­cią towa­rzyszkę.

Stała smu­kła i pro­sta. W jej oczach widziały smu­tek, lecz za nim cza­iła się deter­mi­na­cja. Była Ogniem. Buń­czucz­nie odrzu­ciła kap­tur – spły­nęły w dół fali­ste sploty czer­wieni.

– Nie ist­nieje inne wyj­ście, bo taka jest nasza Droga. Będą ści­gać nas jak zło­dziejki i zbrod­niarki. Zamor­dują nas, tak jak zamor­do­wali już biedną, nie­winną kobietę.

– Brid­get Bishop nie była cza­row­nicą. – Sio­stra Zie­mia pod­nio­sła się, a w jej gło­sie brzmiała gorycz.

– Nie. I tak powie­działa przed sądem. Tak przy­się­gała. A jed­nak ją powie­szono. Wystar­czyły kłam­stwa paru dziew­czy­nek i bred­nie fana­ty­ków, któ­rzy w każ­dym podmu­chu powie­trza zwę­szą siarkę.

– Ale byli i tacy, co pro­sili o uła­ska­wie­nie. – Sio­stra Powie­trze złą­czyła palce jak kobieta, która chce się modlić. Albo bła­gać. – Nie wszy­scy są po stro­nie sądu, nie wszy­scy pochwa­lają okrutne prze­śla­do­wa­nia.

– Za mało ich – mruk­nęła Sio­stra Zie­mia. – I za późno.

– Ta śmierć nie będzie jedyna. Widzia­łam to. – Sio­stra Ogień zamknęła oczy i znów ujrzała strasz­liwy czas, który miał nadejść. – Nie zdo­łamy uchro­nić się przed nagonką. Znajdą nas i znisz­czą.

– Prze­cież nic nie zro­bi­ły­śmy. – Sio­stra Powie­trze opu­ściła ręce. – Nikomu nie wyrzą­dzi­li­śmy krzywdy.

– A co złego zro­biła Brid­get Bishop? – odpa­ro­wała Sio­stra Ogień. – Czy któ­ra­kol­wiek z oskar­żo­nych i posta­wio­nych przed sądem? Sarah Osborne umarła w wię­zie­niu w Bosto­nie. Za jakie zbrod­nie? – Ogar­nął ją gniew, gwał­towny i palący, ale natych­miast go zdu­siła. Nawet w tej chwili nie pozwa­lała, by złość i nie­na­wiść ska­ziły jej moc.

– Pury­ta­nie są roz­ju­szeni – cią­gnęła. – Pio­nie­rzy. To fana­tycy, któ­rzy wywo­łają falę śmierci, zanim kie­dyś znów zapa­nuje tu rozum.

– Może mogły­by­śmy…

– Nie zdo­łamy powstrzy­mać ich, sio­stro.

– Nie. – Ski­nęła głową w stronę Ziemi. – Możemy jedy­nie prze­żyć. Opu­śćmy więc to miej­sce, dom, który tu zbu­do­wa­ły­śmy, i życie, jakie cze­ka­łoby tu na nas. Stwórzmy je na nowo.

Deli­kat­nie ujęła w dło­nie twarz Sio­stry Powie­trze.

– Nie, nie smuć się tym, co nie może się zda­rzyć, ale ciesz się z tego, co będzie. Jest nas trzy i nie pozwo­limy się zwy­cię­żyć.

– Będziemy samotne.

– Będziemy razem.

W ostat­nich bla­skach doga­sa­ją­cego dnia nakre­śliły wokół sie­bie krąg – jedna, druga, a potem trze­cia. Strze­liły z niego wysoko pło­mie­nie, które roz­dmu­chi­wał wiatr.

Trzy­ma­jąc się za ręce, stały wewnątrz magicz­nego kręgu.

Pogo­dzona z losem Sio­stra Powie­trze zwró­ciła twarz ku niebu.

– Ofia­ru­jemy to świa­tło, gdy dzień ustę­puje nocy. Jeste­śmy wierne Dro­dze, zawsze czy­nimy dobro i to się nie zmieni. Niech prawda wyty­czy krąg pierw­szy.

– Wybiła ostat­nia godzina. Nie pozna nikt, co było, co jest, co jesz­cze będzie. Niech naszej nie­złom­no­ści strzeże więc drugi krąg – uro­czy­ście prze­mó­wiła Sio­stra Zie­mia.

– Nikt nie zaznał od nas krzywdy, ale polo­wa­nie na naszą krew już trwa, dla­tego swe miej­sce znaj­dziemy gdzieś daleko. – Sio­stra Ogień wysoko unio­sła złą­czone dło­nie. – Z dala od śmierci i stra­chu. Niech moc, która jest wolna, wyty­czy trzeci krąg.

Wiatr ude­rzył nagłym podmu­chem, zie­mia zadrżała. W ciem­no­ści nocy buch­nął magiczny ogień. Trzy głosy brzmiały zgod­nie i potęż­nie.

– Niech ta zie­mia umknie nie­na­wi­ści, niech się ode­rwie. Niech uciek­nie od stra­chu, śmierci i pogardy, a każda skała i drzewo, pagó­rek i potok popłyną z nami na pro­mie­niu księ­życa tej let­niej nocy hen, za urwi­sko, daleko od brzegu. Niech nas na zawsze roz­łą­czy z lądem. Zabie­rzemy tę wyspę gdzieś na morze. Niech się wypełni nasza wola.

Przez las prze­to­czył się grzmot, zawi­ro­wał gwał­towny wicher, roz­bły­snął ogień. Łowcy ści­ga­jący coś, czego ni­gdy nie mieli zro­zu­mieć, spali snem spra­wie­dli­wego, gdy wyspa unio­sła się w niebo i w sza­leń­czym wirze odda­liła się ku morzu.

Osia­dła miękko i łagod­nie na spo­koj­nych falach. Tej naj­krót­szej nocy roz­po­czy­nało się jej życie.ROZDZIAŁ 1

Wyspa Trzech Sióstr
Czer­wiec 2001

Patrzyła wprost przed sie­bie na zie­lony, poszar­pany skra­wek lądu, który w miarę jak prom się do niego zbli­żał, odsła­niał swoje tajem­nice. Latar­nia mor­ska, jasne. W Nowej Anglii żadna przy­brzeżna wysepka nie może obejść się bez takiej wieży. Ta była pro­sta, olśnie­wa­jąco biała i wyra­stała ze stro­mego, urwi­stego brzegu. Dokład­nie tak, jak być powinno, pomy­ślała Nell.

W pobliżu latarni stał dom, zbu­do­wany chyba z kamie­nia. W ostrym let­nim słońcu zda­wał się szary jak mgła. Miał stromy dach i liczne szczyty, a wokół gór­nego pię­tra gale­ryjkę.

Widziała już wcze­śniej obrazki z latar­nią mor­ską z Wyspy Trzech Sióstr i domem, który roz­siadł się obok niej. Jeden z takich widocz­ków zna­la­zła w małym skle­piku na sta­łym lądzie i wła­śnie wtedy, pod wpły­wem impulsu, zde­cy­do­wała się wje­chać na prom.

I ten impuls oraz instynkt pro­wa­dziły ją przez ostat­nie pół roku. Osiem mie­sięcy temu dro­bia­zgowo prze­my­ślany i mozol­nie prze­pro­wa­dzony plan dał jej wol­ność.

Każda chwila pierw­szych dwóch mie­sięcy ozna­czała para­li­żu­jący strach. Póź­niej stop­niowo zła­god­niał, zastą­piony trwogą i nie­po­ko­jem, by nie utra­cić tego, co z takim tru­dem się wywal­czyło.

Zgi­nęła, żeby móc żyć.

Dość już ucie­czek, ukry­wa­nia się, wta­pia­nia w bez­oso­bo­wość wiel­kich miast. Marzyła o domu. Prze­cież zawsze chciała go mieć – pra­gnęła zako­rze­nie­nia, rodziny, przy­ja­ciół, wyro­zu­mia­ło­ści bli­skich.

Może tutaj, na tym małym skrawku lądu oto­czo­nym morzem, spełni się choć cząstka tego marze­nia. Dalej niż na tę śliczną wysepkę już chyba nie dałoby się uciec z Los Ange­les, nie wyjeż­dża­jąc z kraju.

Jeśli nie dosta­nie pracy na wyspie, zosta­nie tu przy­naj­mniej parę dni. Zrobi sobie coś w rodzaju waka­cji od nie­ustan­nej wędrówki. Nacie­szy się ska­li­stymi pla­żami, mia­stecz­kiem, będzie się wspi­nać na urwi­ste brzegi i prze­mie­rzać gęstwinę lasów.

Nauczy się cenić i sma­ko­wać każdą chwilę życia. I już ni­gdy, ni­gdy wię­cej tej sztuki nie zapo­mni.

Prze­chy­lona przez reling, z zachwy­tem patrzyła na drew­niane domki roz­rzu­cone za przy­sta­nią. Wiatr roz­wie­wał jej włosy, które odzy­skały natu­ralny kolor, teraz roz­ja­śniony przez słońce. Kiedy ucie­kła, obcięła je krótko, po chło­pię­cemu. Z satys­fak­cją pozbyła się dłu­gich, fali­stych loków i zaczęła far­bo­wać na ciemny brąz. W ciągu minio­nych mie­sięcy sys­te­ma­tycz­nie zmie­niała kolor na jaskrawo rudy, potem kru­czo­czarny i deli­katny kasz­tan.

Pomy­ślała, że to coś zna­czy. Chyba już może zaak­cep­to­wać fakt, że odzy­skały swój praw­dziwy wygląd. Były teraz dość krót­kie i pro­ste.

Evan lubił ją z dłu­gimi wło­sami, bar­dzo dłu­gimi i zwi­nię­tymi w loki. Bywały dni, kiedy cią­gnął ją za nie po pod­ło­dze albo w dół po scho­dach, jak na łań­cu­chu.

Ni­gdy wię­cej nie zapu­ści dłu­gich wło­sów.

Rap­tem wstrzą­snął nią dreszcz, nagle zaschło jej w ustach, a w gar­dle poczuła ogień; bły­ska­wicz­nie obej­rzała się za sie­bie i prze­bie­gła wzro­kiem ludzi i samo­chody na pro­mie – szu­kała wyso­kiego, szczu­płego męż­czy­zny o lśnią­cych wło­sach i obo­jęt­nym, twar­dym jak stal spoj­rze­niu.

Nie było go tu, oczy­wi­ście, że nie. Został pięć tysięcy kilo­me­trów stąd. Dla niego była mar­twa. Prze­cież setki razy mówił jej, że tylko śmierć może ją od niego uwol­nić.

Tak więc Helen Reming­ton zgi­nęła, żeby Nell Chan­ning mogła żyć.

Wście­kła na sie­bie, że wró­ciła myślą do prze­szło­ści, choćby na chwilę, Nell zamknęła oczy. Kie­dyś nawet ten pro­sty odruch nie przy­cho­dził bez bólu. Łatwiej znieść wię­zie­nie, kiedy się zamknie oczy. Powoli wcią­gnęła powie­trze. Poczuła wil­goć i sól. Wol­ność.

Napięte mię­śnie ramion roz­luź­niły się, a na ustach poja­wił nikły uśmiech. Stała przy relingu – drobna kobieta z krót­kimi, jasnymi od słońca wło­sami, które wdzięcz­nie powie­wały wokół deli­kat­nej, zaró­żo­wio­nej z rado­ści twa­rzy. Mięk­kie, nie­uma­lo­wane usta wygięły się w uśmie­chu, a w policz­kach poka­zały się dołeczki.

Nie malo­wała się, tę decy­zję też pod­jęła świa­do­mie. Jakaś jej cząstka wciąż się ukry­wała, wciąż umy­kała przed pości­giem, dla­tego Nell robiła wszystko, by się nie wyróż­niać.

Kie­dyś, kiedy uwa­żano ją za pięk­ność, nie­sły­cha­nie o sie­bie dbała. Ubie­rała się tak, jak jej kazano – ele­gancko, sek­sow­nie, ory­gi­nal­nie, w rze­czy wybrane przez męż­czy­znę, który twier­dził, że kocha ją naj­bar­dziej na świe­cie. Znała dotyk jedwa­biu muska­ją­cego skórę, bry­lan­tów zapi­na­nych od czasu do czasu na szyi. Helen Reming­ton poznała wszyst­kie przy­wi­leje wiel­kiego bogac­twa.

Ale od trzech lat jej życie było pasmem stra­chu i cier­pie­nia.

Nell miała na sobie zwy­kłą baweł­nianą koszulę, sprane dżinsy i tanie białe teni­sówki, w któ­rych czuła się naj­wy­god­niej. Za całą biżu­te­rię słu­żył stary meda­lion nale­żący jesz­cze do jej matki.

Są rze­czy zbyt cenne, by się z nimi roz­stać.

Prom wpły­wał do przy­stani i Nell wró­ciła do samo­chodu. Przy­by­wała na Wyspę Trzech Sióstr z jedną nie­wielką torbą, zardze­wia­łym, uży­wa­nym buic­kiem i dwu­stu ośmioma dola­rami w kie­szeni.

Jesz­cze ni­gdy nie była tak szczę­śliwa.

Zosta­wiła auto w pobliżu przy­stani i ruszyła dalej na pie­chotę; pomy­ślała, że chyba trudno zna­leźć coś bar­dziej odmien­nego od fan­ta­stycz­nych pała­ców i blich­tru Beverly Hills. I coś, co – tego była pewna – tak prze­ko­nu­jąco prze­mó­wi­łoby do jej serca, jak ta mała, malow­ni­cza mie­ścina z pocz­tówki. Kolory schlud­nych, wymu­ska­nych domów i skle­pów nieco wybla­kły od słońca i sło­nego mor­skiego powie­trza, a kręte, bru­ko­wane uliczki, które pięły się na wzgó­rza i scho­dziły do przy­stani, lśniły nie­zwy­kłą czy­sto­ścią.

W zadba­nych ogród­kach widać było czułą rękę wła­ści­cieli, chwa­sty nie miały prawa tam rosnąć. Za drew­nia­nymi płot­kami szcze­kały psy, a dzieci jeź­dziły na lśnią­cych wiśnio­wych i nie­bie­skich rower­kach.

Miej­scowy prze­mysł kon­cen­tro­wał się przy przy­stani. Łodzie, sieci, męż­czyźni o ogo­rza­łych twa­rzach. Nell czuła zapach ryb i potu.

Z przy­stani wspięła się na wzgó­rze, skąd roz­ta­czał się wspa­niały widok: zatoka ze stat­kami wyciecz­ko­wymi, bli­żej mały sierp piasz­czy­stej plaży – gdzie ludzie wyle­gi­wali się na ręcz­ni­kach kąpie­lo­wych albo koły­sali na falach roz­bi­ja­ją­cych się o brzeg – maleńki czer­wony tram­waj z bia­łym napi­sem „Wycieczki po Wyspie Trzech Sióstr”, który szybko wypeł­niał się tury­stami obwie­szo­nymi sprzę­tem foto­gra­ficz­nym.

Ryby i tury­styka, pomy­ślała Nell, utrzy­mują wyspę przy życiu. Takie są prawa eko­no­mii. Wyspa opiera się morzu, sztor­mom i cza­sowi, trwa i roz­kwita na swój spo­sób. To się nazywa odwaga.

Zbyt długo szu­kała jej we wła­snym życiu.

Wzgó­rze prze­ci­nała High Street. Stały wzdłuż niej sklepy, restau­ra­cje i to, co zapewne repre­zen­to­wało tutej­szy biz­nes. Pomy­ślała, że naj­pierw powinna wejść do któ­rejś z tych restau­ra­cji. Nie­wy­klu­czone, że uda­łoby się jej zacze­pić jako kel­nerka albo pomoc w kuchni, choćby na sezon letni. Gdyby zna­la­zła pracę, mogłaby wyna­jąć pokój.

I zostać tu.

W ciągu kilku mie­sięcy ludzie by ją poznali. Macha­liby do niej na ulicy albo pozdra­wiali ją po imie­niu. Nie mogła już dłu­żej być wszę­dzie obca, nie mieć do kogo otwo­rzyć ust. Żad­nego bli­skiego czło­wieka.

Zatrzy­mała się przed hote­lem. W prze­ci­wień­stwie do innych, drew­nia­nych domów, ten był z kamie­nia. Miał par­ter i dwa pię­tra z wymyśl­nymi ozdób­kami, żeliwne bal­kony i spa­dzi­ste daszki, które spra­wiały, że wyglą­dał nie­sły­cha­nie roman­tycz­nie. Nazwa, tak wydało się Nell, bar­dzo do niego paso­wała – Cza­ro­dziej­ski Zajazd.

Byłoby cudow­nie się tu zała­pać. Poda­wać do stołu albo sprzą­tać w poko­jach. Praca jest jed­nak naj­waż­niej­sza.

Mimo to nie mogła się zmu­sić, żeby wejść do środka i zacząć dzia­łać. Potrze­bo­wała jesz­cze tro­chę czasu, odro­binę, zanim kon­kret­nie coś zde­cy­duje.

Kaprysy, powie­działby Evan. Jesteś zde­cy­do­wa­nie zbyt kapry­śna i nie­mą­dra. Nie wycho­dzi ci to na dobre, Helen. Dzięki Bogu, to ja się tobą opie­kuję.

Tak wyraź­nie sły­szała ten głos w swo­ich uszach, a słowa tak bar­dzo nisz­czyły jej z wolna odbu­do­wy­wane poczu­cie pew­no­ści sie­bie, że odwró­ciła się i poszła w prze­ciwną stronę.

Znaj­dzie tę prze­klętą pracę, kiedy będzie na to gotowa. A teraz się powłó­czy, pobawi w turystkę, w odkrywcę. Kiedy zwie­dzi już całą High Street, wróci do samo­chodu i obje­dzie dookoła całą wyspę. Nie zatrzyma się nawet w biu­rze tury­stycz­nym i nie kupi żad­nej mapy.

Szła przed sie­bie, z ple­ca­kiem na ramio­nach. Mijała sklepy z ręko­dzie­łem, z pamiąt­kami, oglą­dała wystawy. Podo­bały jej się ładne dro­bia­zgi bez żad­nego prze­zna­cze­nia, roz­sta­wione na pół­kach. Pew­nego dnia, kiedy znów zapu­ści korze­nie, urzą­dzi sobie dom tak, jak lubi, z fan­ta­zją, rado­sny i kolo­rowy.

Uśmiech­nęła się na widok lodziarni. Stały w niej białe meta­lowe krze­sła i okrą­głe stoły ze szkla­nymi bla­tami. Przy jed­nym sie­działa czte­ro­oso­bowa rodzina. Śmie­jąc się, wyja­dali bitą śmie­tanę i kolo­rowe dodatki. Sto­jący za ladą chło­pak w bia­łej czapce i far­tu­chu flir­to­wał z dziew­czyną w obci­słych, obcię­tych dżin­sach, która zasta­na­wiała się, na co się sku­sić.

Nell zatrzy­mała w pamięci ten obraz i poszła dalej.

Sta­nęła przy księ­garni i wes­tchnęła. W jej domu będzie mnó­stwo ksią­żek. Nie bez­cenne pierw­sze wyda­nia, któ­rych nikt nie otwo­rzy i nie prze­czyta, ale stosy sta­rych, obszar­pa­nych, zaczy­ta­nych i nowych błysz­czą­cych ksią­żek z opo­wia­da­niami. Szcze­rze mówiąc, mogła zacząć gro­ma­dzić je już teraz. Powieść w mięk­kiej okładce nie zaważy wiele w ple­caku, jeśli trzeba będzie nieść go dalej.

Prze­nio­sła wzrok z wystawy na cią­gnący się w poprzek okna napis goty­kiem. Kawiar­nia i Książki. Fan­ta­stycz­nie. Poszpera sobie po pół­kach, wyszuka coś zabaw­nego i przej­rzy przy fili­żance kawy.

Weszła do środka. W powie­trzu uno­sił się zapach kwia­tów i korzeni, dobie­gały dźwięki fuja­rek i harfy. Naj­wy­raź­niej nie tylko hotel jest tu cza­ro­dziej­ski, pomy­ślała, prze­kra­cza­jąc próg.

Książki wszel­kiego koloru i for­matu wypeł­niały półki w kolo­rze ciem­nego błę­kitu. Małe punk­towe lampki świe­ciły spod sufitu w dół jak gwiazdy. Kon­tu­arem był stary, dębowy sekre­ta­rzyk ozdo­biony rzeź­bio­nymi figur­kami skrzy­dla­tych wró­żek i sier­pami księ­życa.

Za sekre­ta­rzy­kiem, na wyso­kim stołku sie­działa kobieta z burzą ciem­nych wło­sów na gło­wie. Leni­wie prze­rzu­cała kartki. Pod­nio­sła oczy, uśmiech­nęła się i zdjęła oku­lary w srebr­nej oprawce.

– Dzień dobry. Czym mogę słu­żyć?

– Chcia­ła­bym tylko się rozej­rzeć, jeśli można.

– Pro­szę bar­dzo. Gdy­bym mogła w czymś pomóc, pro­szę powie­dzieć.

Kobieta wró­ciła do swo­jej książki, a Nell ruszyła na poszu­ki­wa­nia. Pod prze­ciw­le­głą ścianą, przy kamien­nym kominku, stały dwa sze­ro­kie fotele, a na stole mię­dzy nimi lampa, któ­rej pod­stawę two­rzyła figura kobiety w dłu­giej sza­cie, z rękami unie­sio­nymi w górę. W róż­nych miej­scach na pół­kach Nell widziała bibe­loty, figurki z kolo­ro­wych kamieni, smoki i krysz­ta­łowe jajka. Wędro­wała wzdłuż rega­łów, wśród ksią­żek z jed­nej i rzę­dów świec z dru­giej strony.

Z tyłu kręte schody pro­wa­dziły na pię­tro. Nell weszła na górę, gdzie było jesz­cze wię­cej ksią­żek i bibe­lo­tów i gdzie mie­ściła się kawiar­nia.

Pod oknem wycho­dzą­cym na ulicę stało kilka lśnią­cych drew­nia­nych sto­łów. Z boku, za szkłem na ladzie pysz­niły się cia­sta, kanapki i kocio­łek z zupą dnia. Impo­nu­jący wybór. Ceny nie były naj­niż­sze, lecz w gra­ni­cach roz­sądku. Nell uznała, że prócz kawy może sobie pozwo­lić rów­nież na zupę.

Pode­szła bli­żej i wtedy usły­szała głosy dobie­ga­jące z otwar­tych drzwi za ladą.

– Jane, to śmieszne i kom­plet­nie nie­od­po­wie­dzialne.

– Nie­prawda. To wielka szansa dla Tima. I wresz­cie jakaś szansa wydo­sta­nia się z tej prze­klę­tej wyspy. Musimy z niej sko­rzy­stać.

– Prze­słu­cha­nie sztuki, która może będzie, a może nie będzie wysta­wiona gdzieś w dru­go­rzęd­nym teatrze, nie jest żadną wielką szansą, nawet jeśli uda się wam je zała­twić. Żadne z was nie znaj­dzie pracy. Nie będzie­cie…

– Wyjeż­dżamy, Mia. Powie­dzia­łam ci, że będę pra­co­wać dziś do połu­dnia i już.

– Powie­dzia­łaś to nie­całe dwa­dzie­ścia cztery godziny temu.

Głos był piękny, niski, ale lekko znie­cier­pli­wiony. Nell nic nie mogła na to pora­dzić – musiała podejść bli­żej.

– Jak, do dia­bła, pro­wa­dzić kawiar­nię, skoro nie ma kto goto­wać?

– I to wszystko, na co cię stać, prawda? Mogła­byś cho­ciaż życzyć nam powo­dze­nia.

– Jane, życzę wam cudu, bo to będzie wam potrzebne. Zacze­kaj, nie obra­żaj się.

Nell zauwa­żyła jakiś ruch przy wej­ściu i odsu­nęła się. Na­dal jed­nak sły­szała roz­mowę.

– Uwa­żaj na sie­bie. Życzę wam szczę­ścia. Och, do dia­bła! Wszyst­kiego naj­lep­szego, Jane.

– W porządku. – Roz­le­gło się gło­śne pocią­gnię­cie nosem. – Prze­pra­szam, naprawdę mi przy­kro, że tak cię urzą­dzi­łam. Ale Tim musi to zro­bić, a ja muszę być z nim. Więc… będę za tobą tęsk­niła, Mia. Napi­szę.

Nell zdą­żyła wró­cić mię­dzy regały dokład­nie w chwili, gdy kobieta z pła­czem wypa­dła z zaple­cza i zbie­gła po scho­dach.

– No i pro­szę. Pięk­nie.

Nell wyj­rzała i osłu­piała z zachwytu.

Zja­wi­sko. Nell nie przy­szło do głowy żadne inne okre­śle­nie dla kobiety, która sta­nęła w drzwiach. Ogromna masa wło­sów w kolo­rze jesien­nych liści. Czer­wień i złoto wijące się nad ramio­nami, długa, nie­bie­ska suk­nia bez ręka­wów, a na obu nad­garst­kach poły­sku­jące srebrne bran­so­lety. W nie­zwy­kłej urody twa­rzy przy­cią­gały uwagę przede wszyst­kim oczy, szare jak mgła i błysz­czące od gniewu. Wyraźne kości policz­kowe, pełne, zmy­słowe usta poma­lo­wane kuszącą czer­wie­nią. Cera jak… Nell znała porów­na­nie cery do ala­ba­stru, ale coś takiego zoba­czyła po raz pierw­szy.

Była wysoka, smu­kła jak topola. Dosko­nała.

Nell zer­k­nęła ku sto­li­kom – czy ktoś z krę­cą­cych się tam klien­tów doznał rów­nie moc­nego wra­że­nia? Wyglą­dało jed­nak na to, że nikt nie zwró­cił uwagi ani na kobietę, ani na wrzący w niej gniew.

Wysu­nęła się odro­binę, żeby lepiej się przyj­rzeć, wtedy szare oczy drgnęły. Popa­trzyły na Nell czuj­nie.

– Witam. Mogę w czymś pomóc?

– Ja byłam… myśla­łam… popro­szę cap­puc­cino i por­cję zupy.

Na widok poiry­to­wa­nego wzroku Mii Nell omal nie scho­wała się z powro­tem za regały.

– Zupę mogę podać. Dzi­siaj jest z homara. Ale obsługa eks­presu prze­kra­cza chyba moje moż­li­wo­ści.

Nell spoj­rzała na piękne urzą­dze­nie błysz­czące mie­dzią i mosią­dzem i poczuła lekki dreszcz.

– Kawę mogę zro­bić sama.

– Umie pani to obsłu­gi­wać?

– Natu­ral­nie.

Szyb­kim gestem ręki Mia zapro­siła Nell za ladę.

– Przy oka­zji mogę też zro­bić dla pani.

– Czemu nie? – Dzielny, mały kró­li­czek, pomy­ślała Mia, obser­wu­jąc Nell, jak uru­cha­mia eks­pres. – A co spro­wa­dziło panią w moje progi? Tury­styka?

– Nie. Och. – Nell zaru­mie­niła się na myśl o swoim ple­caku. – Nie, tylko tro­chę zwie­dzam. – Zer­k­nęła na piękną twarz kobiety, stwier­dziła, że ta bacz­nie ją obser­wuje i sku­piła się na przy­rzą­dza­niu kawy. – Szu­kam pracy i miesz­ka­nia.

– Aa.

– Prze­pra­szam, wiem, że to nie­grzeczne, ale usły­sza­łam pani roz­mowę. Jeśli dobrze zro­zu­mia­łam, ma pani kło­pot. Umiem goto­wać.

Mia patrzyła na uno­szącą się parę i słu­chała syku eks­presu.

– Naprawdę?

– Bar­dzo dobrze gotuję. – Nell podała pie­niącą się kawę, patrząc Mii w oczy. – Zaj­mo­wa­łam się cate­rin­giem, pra­co­wa­łam w pie­karni, poda­wa­łam do stołu. Potra­fię przy­rzą­dzić i podać jedze­nie.

– Ile ma pani lat?

– Dwa­dzie­ścia osiem.

– Karana?

Z gar­dła Nell wydo­był się chi­chot. Przez chwilę w jej oczach bły­snęło roz­ba­wie­nie.

– Nie. Jestem do znu­dze­nia uczciwa, nie­za­wodna w pracy i twór­czo pod­cho­dzę do goto­wa­nia.

Nie paplaj tyle, naka­zy­wała sobie, ale nie mogła się powstrzy­mać.

– Szu­kam pracy, bo chcia­ła­bym zamiesz­kać na wyspie. Chcia­ła­bym pra­co­wać tutaj, bo lubię książki i… no więc, spodo­bała mi się atmos­fera tego miej­sca, od razu, kiedy tu weszłam.

Mia, zain­try­go­wana, prze­chy­liła głowę.

– A co takiego pani tu poczuła?

– Wła­sną szansę.

Dobra odpo­wiedź, pomy­ślała Mia.

– Wie­rzy pani w swoje szanse?

Nell prze­stała się uśmie­chać.

– Muszę.

– Czy można? – Do lady pode­szła jakaś para. – Pro­simy dwie mro­żone kawy i dwie eklerki.

– Oczy­wi­ście. Chwi­leczkę. – Mia odwró­ciła się do Nell. – Już ma pani pracę. Far­tuch jest na zaple­czu. Póź­niej omó­wimy szcze­góły. – Łyk­nęła cap­puc­cino. – Dobra – dodała i zro­biła krok ku wyj­ściu. – Aha, jak się pani nazywa?

– Nell. Nell Chan­ning.

– Witaj na Wyspie Trzech Sióstr, Nell.

*

Mia Devlin kie­ro­wała swoją firmą tro­chę tak jak wła­snym życiem. Na wyczu­cie i głów­nie dla przy­jem­no­ści. Była praw­dziwą busi­nesswo­man i bar­dzo lubiła zara­biać. Ale to ona zawsze sta­wiała warunki.

Porzu­cała to, co ją nudziło. Szła za tym, co intry­gu­jące.

Teraz intry­go­wała ją Nell Chan­ning.

Gdyby oka­zało się, że Nell prze­sad­nie wychwala swoje umie­jęt­no­ści, Mia zwol­ni­łaby ją rów­nie szybko, jak zatrud­niła, i to bez żalu. Być może w odru­chu życz­li­wo­ści pomo­głaby jej zna­leźć pracę gdzie indziej. Nie zaję­łoby to wiele czasu i w niczym nie prze­szko­dziło w funk­cjo­no­wa­niu jej firmy.

Zro­bi­łaby to tylko dla­tego, że od chwili, gdy te wiel­kie, błę­kitne oczy napo­tkały jej wzrok, coś ją w tej dziew­czy­nie pocią­gało.

Zra­niona nie­win­ność. Takie było pierw­sze wra­że­nie Mii, a swoim pierw­szym wra­że­niom ufała cał­ko­wi­cie. Facho­wość także, pomy­ślała, lecz zachwiane poczu­cie pew­no­ści sie­bie.

Jed­nak kiedy tylko Nell wło­żyła służ­bowy strój i roz­po­częła pracę, od razu stała się bar­dziej zde­cy­do­wana.

Mia nie spusz­czała jej z oka przez całe popo­łu­dnie. Zauwa­żyła, że dziew­czyna spraw­nie radzi sobie z przyj­mo­wa­niem zamó­wień, z klien­tami, kasą, a nawet z tajem­ni­czym i prze­ra­ża­ją­cym eks­pre­sem.

Trzeba będzie ją odro­binę lepiej ubrać, posta­no­wiła Mia. Na wyspie ludzie nosili się swo­bod­nie, ale jak na jej gust stare dżinsy to już tro­chę za wiele luzu.

Tak czy owak, na razie Mia była zado­wo­lona. Wró­ciła do kuchni. Zdu­miały ją czy­ste blaty i sprzęty. Jane ni­gdy nie zdo­łała utrzy­mać czy­sto­ści w kuchni, choć więk­szość potraw przy­rzą­dzała poza loka­lem.

– Nell?

Dziew­czyna szo­ro­wała przy­pa­lone miej­sca na pły­cie. Zasko­czona, drgnęła i odwró­ciła się gwał­tow­nie. Zaczer­wie­niła się na widok Mii i mło­dej kobiety sto­ją­cej obok niej.

– Nie chcia­łam cię prze­stra­szyć. To jest Peg. Pra­cuje od dru­giej do siód­mej.

– Ach tak. Dzień dobry.

– Cześć. Jezu, nie mogę uwie­rzyć, że Jane i Tom wła­śnie wyjeż­dżają. O rany, Nowy Jork. – Oczy Peg roz­bły­sły. Była nie­duża, ruchliwa, z szopą krę­co­nych wło­sów, roz­ja­śnio­nych nie­mal do bieli. – Jane robiła fan­ta­styczne babeczki z czar­nymi jago­dami.

– Dobra, dobra. Teraz nie ma tu ani Jane, ani jej babe­czek z jago­dami. Chcę spo­koj­nie poroz­ma­wiać z Nell, więc zaj­mij się kawiar­nią.

– Nie ma sprawy. Na razie, Nell.

– Chodźmy do mnie do biura. Omó­wimy szcze­góły. Latem pra­cu­jemy od dzie­sią­tej do siód­mej. Zimą zamy­kamy wcze­śniej, o pią­tej. Peg woli popo­łu­dniową zmianę. Lubi się bawić, więc nie prze­pada za ran­nym wsta­wa­niem. W każ­dym razie powin­naś być tu już rano, bo zaczy­namy o dzie­sią­tej.

– W porządku.

Nell poszła za Mią jesz­cze jedno pię­tro wyżej. A więc sklep ma trzy kon­dy­gna­cje. Nie zauwa­żyła tego wcze­śniej – kilka mie­sięcy temu byłoby to nie do pomy­śle­nia. Zapa­mię­ta­łaby roz­kład i wszyst­kie wyj­ścia.

Odprę­że­nie swoją drogą, ale to nie zna­czy, że może sobie pozwo­lić na brak czuj­no­ści. Musi być w każ­dej chwili gotowa do ucieczki.

Prze­szły przez obszerny maga­zyn, zasta­wiony pudłami i rega­łami peł­nymi ksią­żek, do biura Mii.

Stare biurko z cze­re­śnio­wego drewna pasuje do niej, stwier­dziła Nell. Potra­fiła wyobra­zić sobie Mię w pięk­nym, boga­tym wnę­trzu. Były tu kwiaty i zadbane rośliny donicz­kowe, w wazach leżały małe kawałki krysz­tału i pole­ro­wa­nych kamieni. W tym ele­ganc­kim oto­cze­niu stał kom­pu­ter naj­now­szej gene­ra­cji, faks, segre­ga­tory i półki z kata­lo­gami wydaw­nictw. Mia wska­zała Nell fotel i usia­dła za biur­kiem.

– Masz za sobą kilka godzin w kawiarni, pew­nie już zorien­to­wa­łaś się, co poda­jemy. Każ­dego dnia jest spe­cjalny rodzaj kana­pek, zupa dnia i jakieś inne kanapki do wyboru. Dwa albo trzy rodzaje zim­nych sała­tek. Ciastka, her­bat­niki, babeczki, biscotti. Do tej pory decy­zję co do menu zosta­wia­łam kucharce. Odpo­wiada ci to?

– Tak, pro­szę pani.

– Jestem nie­wiele star­sza od cie­bie. Mów do mnie Mia. Dopóki nie będziemy pewne, że taki tryb pracy zasko­czy, wola­ła­bym, żebyś mi poka­zy­wała menu na następny dzień. – Wyjęła z szu­flady blo­czek i podała go Nell nad biur­kiem. – Napisz, co pro­po­nu­jesz na jutro.

Nell poczuła, że za chwilę spa­ni­kuje i zaczną się jej trząść ręce. Wzięła głę­boki oddech, cze­ka­jąc, aż umysł uspo­koi się i roz­ja­śni. Zaczęła pisać.

– O tej porze roku powin­ny­śmy chyba poda­wać lek­kie zupy. Bulion z dodat­kiem ziół. Sałatka tor­tel­lini, biała fasola i kre­wetki. Zro­bię pitę z kur­cza­kiem na san­dwi­cze, ostro przy­pra­wioną, i coś wege­ta­riań­skiego, ale muszę wie­dzieć, jakie dostanę jarzyny. Mogę zro­bić tarty, tylko też jesz­cze nie wiem, co z owo­cami, eklerki rów­nież dobrze idą. Przy­go­tuję dru­gie tyle. Tort z sze­ściu warstw kremu i cze­ko­lady. Fan­ta­styczne bułeczki z jago­dami… mogą też być z orze­chami. Koń­czą się biscotti z orze­chami lasko­wymi. Her­bat­niki? Na cze­ko­la­dowe zawsze jest popyt. Maca­da­mia. Zamiast trze­ciego rodzaju her­bat­ni­ków pro­po­nuję murzy­nek. Mojemu murzyn­kowi z potrójną war­stwą cze­ko­lady nikt się nie oprze.

– Co z tego możesz przy­go­to­wać na miej­scu?

– Sądzę, że wszystko. Ale jeżeli chcemy poda­wać ciastka i bułeczki już od dzie­sią­tej, muszę zacząć koło szó­stej.

– A gdy­byś miała wła­sną kuch­nię?

– Och. – Marze­nie. – Przy­go­to­wa­ła­bym część w przed­dzień wie­czo­rem i upie­kła­bym na świeżo rano.

– Uhm. Ile masz pie­nię­dzy, Nell?

– Wystar­czy.

– Nie bądź taka szorstka – pora­dziła ser­decz­nie Mia. – Mogę dać ci z góry sto dola­rów. Na konto two­jej pen­sji, na począ­tek sie­dem dola­rów za godzinę. Będziesz zapi­sy­wać codzien­nie zakupy i godziny pracy. To, co ci potrzebne, zama­wiasz na rachu­nek sklepu. Codzien­nie też popro­szę o rachunki.

Nell otwo­rzyła usta, żeby coś powie­dzieć, ale Mia pod­nio­sła smu­kły palec z kora­lo­wym paznok­ciem.

– Zacze­kaj. Do two­ich obo­wiąz­ków należy poda­wa­nie i sprzą­ta­nie ze sto­łów w godzi­nach szczytu i obsługa klien­tów przy rega­łach z książ­kami na twoim pię­trze, kiedy jest spo­kój. Masz dwie pół­go­dzinne prze­rwy, wolne nie­dziele i pięt­na­ście pro­cent zniżki dla pra­cow­ni­ków, jeśli sama będziesz chciała coś kupić. Jedze­nie i picie gra­tis, jeśli nie oka­żesz się żar­ło­kiem. Jasne?

– Tak, ale ja…

– Spo­koj­nie. Jestem tu każ­dego dnia. Jeżeli chcesz o coś zapy­tać albo będziesz miała pro­blem, z któ­rym sobie nie pora­dzisz, przyjdź do mnie. Gdyby nie było mnie na miej­scu, zwróć się do Lulu. Sie­dzi zwy­kle za ladą na par­te­rze i wie wszystko. Wyglą­dasz na bystrą osóbkę, więc szybko się poła­piesz, a jeżeli cze­goś nie będziesz wie­działa, nie bój się pytać. Następna sprawa: szu­kasz pokoju?

– Tak. – Czuła się, jakby zmiótł ją gwał­towny, nie­spo­dzie­wany podmuch wia­tru. – Mam nadzieję…

– Chodź ze mną. – Mia wycią­gnęła z szu­flady pęk klu­czy i ode­szła od biurka. Nell zauwa­żyła, że nosi buty na fan­ta­stycz­nych, cie­niut­kich wyso­kich obca­sach.

Na par­te­rze skie­ro­wała się wprost do tyl­nych drzwi.

– Lulu! – zawo­łała. – Będę o dzie­sią­tej.

Nell z poczu­ciem, że jest nie­mą­dra i nie­zdarna, podrep­tała za nią do nie­wiel­kiego ogrodu, przez który pro­wa­dziła ścieżka wyło­żona kamie­niami. Na jed­nym z nich wygrze­wał się ogromny czarny kot. Kiedy Mia prze­szła nad nim, otwo­rzył błysz­czące, zło­ci­ste oko.

– To Isis. Nic ci nie zrobi.

– Jest piękna. Sama zaj­muje się pani ogro­dem?

– Tak. Dom bez kwia­tów to nie dom. Nie spy­ta­łam, masz jakiś śro­dek trans­portu?

– Tak, samo­chód. Od biedy można go nazwać środ­kiem trans­portu.

– Przyda się. Wpraw­dzie to nie­da­leko, ale nie byłoby ci wygod­nie dźwi­gać codzien­nie zakupy na pie­chotę. – Na końcu działki skrę­ciła w lewo i ener­gicz­nym kro­kiem minęła tyły skle­pów naprze­ciw sta­ran­nie utrzy­ma­nych dom­ków.

– Pani… prze­pra­szam, nie znam pani nazwi­ska.

– Nazy­wam się Devlin, ale pro­si­łam, żebyś mówiła do mnie Mia.

– Mia, jestem ci wdzięczna za pracę. Za szansę. Obie­cuję, że nie będziesz żało­wać. Tylko… mogę spy­tać, dokąd idziemy?

– Musisz gdzieś miesz­kać. – Skrę­ciła za róg, zatrzy­mała się i poka­zała ręką. – Na przy­kład tam.

Mały żółty domek po dru­giej stro­nie wąskiej bocz­nej uliczki był jak rado­sny pro­mień słońca na skraju nie­du­żej kępy kar­ło­wa­tych drzew. Miał białe okien­nice i wąską, białą werandę. Obok kwi­tły kwiaty, wesołe, roz­tań­czone plamy żywych kolo­rów lata.

Stał nieco odsu­nięty od drogi, na wypie­lę­gno­wa­nym traw­niku, cały w cęt­kach świa­tła prze­sia­nego przez ocie­nia­jące go drzewa.

– To twój dom?

– Tak. Przy­naj­mniej na razie. – Podzwa­nia­jąc klu­czami, Mia ruszyła wyło­żoną kamie­niami dróżką. – Kupi­łam go wio­sną.

Zosta­łam do tego zmu­szona, pomy­ślała. Tłu­ma­czyła sobie, że to inwe­sty­cja. A jed­nak ona, busi­nesswo­man w każ­dym calu, nie zro­biła dotych­czas nic, żeby go wyna­jąć. Cze­kała, tak samo jak dom.

Otwo­rzyła fron­towe drzwi i cof­nęła się.

– Przy­nosi szczę­ście.

– Słu­cham?

Mia uśmiech­nęła się tylko.

– Zapra­szam.

Ume­blo­wa­nie było raczej skąpe. Zwy­kła kanapa, roz­pacz­li­wie woła­jąca o nowe pokry­cie, głę­boki, miękki fotel, parę sto­li­ków.

– Sypial­nie są po dru­giej stro­nie, choć ta po lewej nadaje się bar­dziej na biuro albo pra­cow­nię. Łazienka jest malutka, ale uro­cza, a kuch­nia na wprost, z tyłu, została zmo­der­ni­zo­wana i nie powinno być z nią kło­po­tów. Zaj­mo­wa­łam się tro­chę ogro­dem, lecz wymaga więk­szej dba­ło­ści. Kli­ma­ty­za­cji nie ma, za to piece dzia­łają. Prze­ko­nasz się, jakie to przy­jemne w stycz­niu.

– Fan­ta­styczne. – Nell chciała zoba­czyć wszystko. Zaj­rzała do sypialni i uśmiech­nęła się na widok ślicz­nego łóżka z zagłów­kiem z poma­lo­wa­nego na biało metalu. – Jak domek z bajki. Musi ci się tu cudow­nie miesz­kać.

– To ty tutaj miesz­kasz. Nie ja.

Nell odwró­ciła się powoli. Mia stała na środku poko­iku. W zło­żo­nych dło­niach, jak w miseczce, trzy­mała klu­cze. Przez dwa okna od frontu wpa­dało świa­tło, w któ­rego pro­mie­niach jej włosy zda­wały się pło­nąć.

– Nie rozu­miem.

– Potrze­bu­jesz swo­jego kąta, a ja go mam. Miesz­kam na kli­fie… wolę tam… Teraz twój dom jest tutaj. Nie czu­jesz tego?

Nell wie­działa tylko, że jest jed­no­cze­śnie szczę­śliwa i bar­dzo prze­jęta. Od chwili, kiedy weszła do tego domu, miała ochotę prze­cią­gnąć się i wyle­gi­wać, zupeł­nie jak kot na słońcu.

– Mogę tu zostać?

– Było ci ciężko, prawda? – mruk­nęła Mia. – Tak bar­dzo, że drżysz na myśl o zmia­nie na lep­sze. Będziesz pła­cić czynsz, bo nic, co przy­cho­dzi za darmo, nie ma war­to­ści. Potrą­cimy to z two­jej pen­sji, póź­niej omó­wimy warunki. Roz­gość się. Potem przyj­dziesz, pod­pi­szemy papiery i tak dalej. Zresztą to może zacze­kać do rana. Wszystko, co ci potrzebne do jutrzej­szego menu, naj­le­piej kupić na targu. Uprze­dzę ich, że przyj­dziesz, żebyś mogła kupo­wać na rachu­nek sklepu. Garnki, ron­dle, tego typu wydatki pokryję z koń­cem mie­siąca. Cze­kam na cie­bie i twoje dzieła punkt wpół do dzie­sią­tej. – Mia pode­szła do Nell i wrzu­ciła klu­cze do jej bez­wład­nej dłoni. – Jakieś pyta­nia?

– Tak dużo, że nie wiem, od czego zacząć. Nie wiem, jak ci dzię­ko­wać.

– Szkoda łez, sio­strzyczko – wymam­ro­tała Mia. – Są zbyt cenne. Będziesz na to wszystko ciężko pra­co­wać.

– Nie mogę się docze­kać. – Nell wycią­gnęła rękę. – Dzię­kuję, Mia.

Ich dło­nie dotknęły się z lek­kim kla­śnię­ciem. Na uła­mek sekundy strze­liła błę­kitna iskra. Nell odsko­czyła z nie­pew­nym uśmie­chem.

– Powie­trze jest chyba mocno nała­do­wane albo coś w tym rodzaju.

– Albo coś w tym rodzaju. A więc, witaj w domu. – Mia odwró­ciła się w stronę drzwi.

– Mia – wykrztu­siła wzru­szona Nell. – Powie­dzia­łam, że to domek z bajki. A ty chyba jesteś wróżką znad mojej koły­ski.

Uśmiech Mii był olśnie­wa­jący, a jej śmiech głę­boki i dźwięczny.

– Szybko się prze­ko­nasz, że się mylisz. Jestem po pro­stu dosko­nałą cza­row­nicą. Nie zapo­mnij o rachun­kach – dodała i cicho zamknęła za sobą drzwi.