Podróże Pełne Emocji - ebook

Tam gdzie nie dociera ból

nie ma już cierpienia…

Tam zaczynają się

wreszcie spełniać marzenia.

Wszyscy kiedyś

tam się znajdziemy…

Ale jeszcze

żyjemy!

Patrzę więc

do Nieba.

I wiem że

dużo odwagi

mi potrzeba.

By przejść przez życie

z problemami się zmierzyć.

I w lepsze życie

uwierzyć.

Dojdę do

miejsca lepszego.

Gdzie nie ma

już nic złego.

Rozpadnę się

z deszczu kroplami.

Będę niewidzialny

spacerował dniami i nocami.Żałuje każdej minuty

gdy tylko się mijamy.

Ręki sobie

nawet nie podamy.

Żałuję każdej chwili

bez uśmiechu twego.

Mimo iż wiem

że nie jest to

nic straconego.

Wiem że

w życiu coś robisz

ciekawego.

I nie ma

w tym nic złego.

Doceniam chwilę

gdy mogę Ciebie

zobaczyć.

I chociaż

na moment

o Ciebie zahaczyć.

Chcę podróżować

z Tobą

w Przyjaźni Krainę.

Widzieć

zawsze twoją

uśmiechniętą minę.Pod nogami

osuwa się ziemia.

I wierzymy

że wszystko

co dobre to ściema.

Jeden drugiego

za ciuchy zabić może.

Gdzie się nie obrócę

tam widzę walkę na noże.

Dla pieniędzy

lub za inne pochodzenie.

Niszczy ludzi

to wrogie spojrzenie.

Dzieci dostają

za rozpad patologicznej rodziny.

Gdy między dorosłymi

wieczne rodzą się spiny.

Proszę!

Człowieku...Nie zabijaj

w sobie dobroci i radości.

Nie Zabijaj!

W sobie resztek miłości.

Nie zabijaj w sobie sumienia.

Nie zabijaj w sobie

Resztek człowieka!Pozwól Mi

czuć smutek

a nawet cierpienie.

Pozwól Mi

oglądać wciąż

to samo spojrzenie.

Pozwól Mi

błędy popełniać

by wnioski wyciągać.

Nie tonąć

w bezradności.

A zdobyć się

na chwilę szczerości.

Pozwól Mi

nie tłumić

w sobie złości.

By depresji

na skórze

nie czuć.

Jeśli złości

nie zwalczymy

w brodę pozwól pluć.

Pozwól

potem życiem się cieszyć

i nigdzie się nie spieszyć.

Wszystkie

zakątki świata

odwiedzać.

I pieśń

pochwalną

pod nosem śpiewać.Gdybym miał

tron i berło złociste

rządzić chciałbym sprawiedliwie.

Bo serce

me cierpiące

nieustannie jest wrażliwe.

Gdybym

miał wybrać

nie założę królewskiej korony.

Bom

nosić takowej

nie godny.

I wybrałbym

drogę żebraka

zwykłego.

Który dokonuje

czegoś wielkiego.

Szlachetne serce

mnie kreuje.

Ja świat

zrozumieć próbuje.

Nie trzeba mi

tronu królewskiego.

By zyskać coś

równie szlachetnego.

Nie mi

dane rządzenie.

Chcę radością robić

dobre wrażenie.Jeśli już

braknie mi siły.

Chwyć mą dłoń

by obłoki się

ze mną bawiły.

Nim na ziemię spadnie

ostatnia kropla potu…

Proszę!

Dodaj mi wiatru

w żagle abym

miał siłę do

wiecznego lotu.

Nie chcę tylko

pod ciężarem grzechu

upadać.

Chcę się tylko

wzbijać w górę

i pięknie latać.

Rozmawiać z deszczem

i z chmurami marzyć.

O tym

co jeszcze

się może wydarzyć.

Jeśli w wieczność

pójdę

chce zapamiętać

to spacerowanie.

By nie zostało

po mnie tylko

rozczarowanie.

Zostaną oznaki

radości.

Chcę zostawić

pieczęć miłości.Serce kochać

potrzebuje.

Serce cierpienie

niestety czuje.

Serce tak

wrażliwe.

Tylko życie

wiecznie niesprawiedliwe.

Dobroć pojawiała się

gdy o nią nie prosiłem.

O miłości wszak

zawsze pięknie mówiłem.

Chociaż nie raz błądziłem

nigdy kochania nie zapomniałem.

Serce doświadczyło

tego jak w życiu

postępowałem.

Wszystkie serca

które skrzywdziłem.

Przepraszam

za to mówiłem

za to co robiłem.

Będę nieustannie

przepraszać.

By nigdy już

z drogi radości

nie zbaczać.

Serce uczucia

potrzebuje.

Serce wybaczyć

umie.

Serce daje

do życia siłę.

Serce me

takie wrażliwe.Nie wiedziałem

dokąd idę

dopóki w niebo

nie spojrzałem.

Deszczu cierpienia

wcale widzieć

nie chciałem.

Gdy zapytasz mnie

za parę lat

dokąd zmierzałem.

Powiem Ci

wtedy to ja

tego nie wiedziałem.

Robiłem krzywdę sobie

czyniłem bliskim przykrość.

Teraz patrzę w Niebo

proszę o zrozumienie

błagam o litość.

Odnalazłem w życiu

swój cel upragniony.

Czuję się

od przeszłości wolny

od złego ocalony.

Więc dokąd idziesz

chłopcze zmęczony i cierpiący.

Dokąd idziesz

chłopcze wciąż kochający.

Do świata lepszego…

Idę

do czegoś pięknego.