Podwójna gra - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

„Cassietronics”. Na widok nowej metalowej tabliczki z nazwą firmy wiszącej w holu eleganckiego biurowca, w którym niedawno wynajęła powierzchnię, Cassie poczuła przyśpieszone bicie serca. Gdyby trzy lata temu ktoś jej powiedział, że zajdzie tak daleko dzięki swojej pasji do gier komputerowych, roześmiałaby mu się w twarz.

W wieku dziewiętnastu lat, osierocona i bardzo samotna, stanęła do konkursu i wkroczyła na drogę prowadzącą do sukcesu. Konkursu nie wygrała; zajęła drugie miejsce. Teraz nawet z tego się cieszyła, zwycięzca bowiem w nagrodę został zatrudniony w Howard Electronics, podczas gdy ona…

Ponownie popatrzyła z dumą na tabliczkę z nazwą swojej firmy. Gdyby nie przypadkowe spotkanie z Davidem Bennettem, który wręczał jej dyplom… Ale nie ma co gdybać. Po prostu poznała Davida, finansowego geniusza, który zachęcił ją do otwarcia własnego biznesu.

Prowadziła firmę już trzy lata. David nie pomylił się: miała niesamowity talent. Zaledwie tydzień temu licząca się gazeta poświęcona finansom zamieściła artykuł o Cassietronics, chwalący jego właścicielkę Cassie za pracowitość i pomysłowość, które to cechy pozwalały jej wypuszczać na rynek oryginalne gry komputerowe.

Sukces sukcesem, ale…

Cały ten szum wokół jej osoby miał również wiele negatywnych stron. Uśmiechnąwszy się, Cassie zerknęła z zadumą na brylant połyskujący na jej palcu. Pierścionek zaręczynowy. Jeszcze miesiąc. Potem Cassietronics trafi pod skrzydła większej spółki należącej do ojca Petera, a wtedy nic jej nie będzie groziło ze strony Howard Electronics.

Przypomniała sobie zniecierpliwienie, ba, wściekłość Davida, kiedy oznajmiła mu, że nie ma zamiaru rozważać warunków oferowanych przez Howarda. Ależ, skarbie, Howard Electronics to potęga w tej dziedzinie, próbował ją przekonać, bije Pentaton na głowę…

W głębi duszy wiedziała, że David ma rację. Joel Howard, właściciel Howard Electronics, cieszył się opinią geniusza komputerowego; w porównaniu z nim Peter był tylko niezłym technikiem. No cóż, wiedziała, że David nigdy nie zrozumie, co ją ciągnie do Pentatonu – drugorzędnej firmy, która szybko traci swą pozycję, jak oznajmił z pogardą w głosie. Jednakże w przeciwieństwie do niej nie rozmawiał z Peterem, który z entuzjazmem opowiadał o tym, jak dzięki jej pomocy i talentowi Pentaton znów stanie na nogi.

Oczywiście ona, jako jego żona i założycielka Cassietronics, będzie miała wolną rękę i decydujący głos w sprawach swojej firmy; to po pierwsze, a po drugie, będzie mogła koncentrować się na twórczej pracy, a nie na walce z takimi rekinami jak Joel Howard, którzy chcą zawładnąć jej królestwem.

Ale nie ma nic za darmo. O tym Cassie przekonała się dawno temu, obserwując swego zgorzkniałego ojca, który przez wiele lat patrzył bezradnie, jak jego niekompetentny szwagier doprowadza do bankructwa spółkę odziedziczoną po swoim ojcu; ten – w myśl zasady, że bliższa koszula ciału niż sukmana – wolał ją przekazać własnemu synowi niż zięciowi. Cassie nie wiedziała, czy rodzice pobrali się z miłości, czy może ojcem kierowały względy merkantylne – miała nadzieję, że nie – w każdym razie z roku na rok ojciec, utalentowany matematyk, który poślubił swoją studentkę i zrezygnował z obiecującej kariery naukowej, aby pracować w spółce teścia, stawał się coraz bardziej rozczarowany tym, co wokół siebie widział.

Kiedy Cassie miała dziesięć lat, spółka zbankrutowała. Matka Cassie przeżyła załamanie nerwowe, a ojciec wrócił do nauczania. Niestety, nie dostał posady na uniwersytecie, która to praca wiązała się z uznaniem, szacunkiem i pewnymi przywilejami, lecz w zwykłej szkole powszechnej, do której uczęszczała jego córka. Dziewczynka codziennie widziała, jak żal, poczucie zawodu i frustracji powoli niszczą najbliższą jej osobę.

Matka umarła trzy lata później; umierała codziennie po trochu, aż któregoś dnia pękła cieniutka niteczka utrzymująca ją przy życiu. Cassie została z ojcem, człowiekiem zranionym i zgorzkniałym, który ku swemu zdumieniu odkrył, że córka odziedziczyła po nim talent matematyczny.

Tenże talent oboje szlifowali, aż dziewczynka wysunęła się w naukach ścisłych na czoło szkoły. Oczywiście miało to swe negatywne strony. Nie wypadało, aby dziewczyny dostawały dobre stopnie z matmy; Cassie zaś nie tylko była lepsza od swoich kolegów z klasy, ale nawet od uczniów ze starszych klas. Z początku czuła się rozdarta: z jednej strony chciała, by ojciec był z niej dumny, z drugiej pragnęła zyskać akceptację innych dzieci. W końcu pogodziła się z myślą, że pomiędzy nią a jej rówieśnikami zawsze będzie przepaść. Większość kolegów i koleżanek traktowała ją jak przybysza z obcej planety; wytykali ją, dręczyli, a ona stopniowo zamykała się, otaczała murem, stawała niewrażliwa na docinki i krytykę.

Gdy inni chodzili na randki i godzinami flirtowali, Cassie z pasją rozwiązywała zadania. Miłość do matematyki rozbudziła w niej zainteresowanie komputerami i informatyką. Ojciec zmarł na zawał, kiedy miała dziewiętnaście lat. Po jego śmierci, rozgoryczona życiem, postanowiła podjąć wyzwanie i stanąć do konkursu.

Własna umiejętność wymyślania i projektowania gier komputerowych wciąż ją zadziwiała. Okazało się bowiem, że oprócz wybitnych zdolności matematycznych Cassie ma ogromnie bogatą wyobraźnię. To zaś sprawiało, że jako projektantka gier biła rywali na głowę.

– Nie zapominaj o jednym – ostrzegł ją David. – Teraz jesteś na topie, ale grami komputerowymi pasjonują się głównie młodzi. Musisz przygotować się na to, że któregoś dnia zabraknie ci świeżości, zapału i młodzieńczej weny.

Była zabezpieczona finansowo. Zarobiła wystarczająco dużo, aby nie bać się przyszłości, a jako żona Petera… Zmarszczywszy czoło, westchnęła cicho i wsiadła do windy. Ostatnia gra, którą zaprojektowała, odniosła oszałamiający sukces; zyski firmy się pomnożyły. Właśnie wtedy Cassie zdała sobie sprawę z zagrożeń, jakie niesie z sobą sukces.

Znane, liczące się na rynku spółki, zwłaszcza dwie największe – Howard Electronics oraz należący do ojca Petera Pentaton – natychmiast zaczęły czynić podchody, by przejąć Cassietronics. Na myśl o swoim pierwszym i jedynym spotkaniu z Joelem Howardem Cassie wciąż trzęsła się z oburzenia.

Wparował do jej biura, uśmiechając się ujmująco. Metr osiemdziesiąt pięć wzrostu, szeroki w ramionach, przystojny. Odruchowo się skuliła. Przypomniały się jej kpiny i szykany kolegów szkolnych, którzy zapewne wyrośli na takich facetów jak Joel Howard: aroganckich, pewnych siebie bufonów. Kiedy wbił w nią swoje niebieskie oczy, poczuła się jeszcze mniej atrakcyjna niż zwykle. Nigdy nie grzeszyła urodą: była średniego wzrostu, chuda, blada, nieumalowana, o potarganych ciemnoblond włosach i przeraźliwie nijakich zielonych oczach ukrytych za wielkimi okularami, których potrzebowała stale, choć czasem oszukiwała się, że tylko do czytania małego druku.

Jedno spojrzenie, którym zmierzył ją od stóp do głów, wystarczyło, by wyrobił sobie o niej opinię. Obłudnie serdeczny uśmiech sprawił, że serce ścisnęło się jej z bólu. Tylko raz w życiu Cassie była zakochana, choć może powinna to nazwać młodzieńczym zauroczeniem. Niestety, na obiekt uczuć wybrała najpopularniejszego chłopca w szkole. Chłopca, który oczywiście wyśmiewał się z niej bezlitośnie, ku uciesze kumpli. Na widok Joela Howarda wszystkie te wspomnienia odżyły, dlatego też popatrzyła na intruza z ledwo tłumioną nienawiścią w oczach.

– Czy to ja konkretnie czymś się pani naraziłem? – spytał ironicznie. – Czy też wszyscy przedstawiciele płci brzydkiej wzbudzają pani wrogość? – Na moment zamilkł. – Przyszedłem zobaczyć się z pani szefową – kontynuował, już bez uśmiechu. – Spodziewa się mnie. Moja sekretarka umówiła nas telefonicznie.

Zerknął ponad ramieniem Cassie na zamknięte drzwi, za którymi mieścił się jej gabinet. Akurat wyszła do sekretariatu, by coś sprawdzić. No tak, pomyślała, wziął ją za sekretarkę; stąd jego ironiczne spojrzenie i pogarda w głosie. Nie krył się z tym, że uważa się za lepszego od niej.

Kiedy dowie się, że popełnił błąd, na pewno użyje wszystkich znanych mu i dostępnych środków, aby ją oczarować, a przy okazji osiągnąć cel. Mimo bólu, jaki czuła, ogarnął ją pusty śmiech. Tacy mężczyźni jak Joel Howard nie zadają się z szarymi myszkami. Gustują w porażająco pięknych modelkach i aktorkach, o czym świadczą liczne zdjęcia Howarda w kolorowej prasie. Komputerowy playboy, taki nosił przydomek.

Był człowiekiem, który zanim skończył dwadzieścia pięć lat, dorobił się fortuny; potem stopniowo powiększał swe imperium, aż stał się właścicielem jednej z dwóch największych spółek w kraju.

Druga, która należała do rodziny Petera, istniała znacznie dłużej, ale zdaniem Davida Bennetta rozwijała się o wiele wolniej. Cassie jednak wolałaby sprzedać duszę diabłu, niż sprzymierzyć się z Joelem Howardem.

Starała się wyrzucić z pamięci spojrzenie, jakim ją obrzucił, kiedy zdradziła mu swoją tożsamość. Bez skutku; nadal je pamiętała. Howard stał nad nią w doskonale skrojonym ciemnym garniturze z najlepszej gatunkowo wełny, oraz białej jedwabnej koszuli. Sprawiał wrażenie kulturalnego człowieka, któremu się w życiu powiodło. Ale ona nie dała się na to nabrać; wiedziała, że w głębi duszy facet jest myśliwym, groźnym, okrutnym drapieżcą, który po trupach dąży do celu. A tym razem jako cel wyznaczył sobie przejęcie jej firmy.

Cassie z miejsca to wyczuła; nie wiadomo skąd wstąpiła w nią siła i odwaga, aby sprzeciwić się urokowi tego faceta i stawić mu zdecydowany odpór.

Później spytała Davida o Joela Howarda. Okazało się, że po raz pierwszy w życiu Howard przeliczył się z możliwościami; że inwestycje, jakie poczynił, i pieniądze, jakie przeznaczył na badania technologiczne, mocno nadwerężyły jego kapitał. Jeżeli chce kontynuować badania, musi szybko zdobyć dodatkowe fundusze.

– Joel nie popełnił żadnego błędu – zapewnił ją David. – Po prostu jeden z jego głównych projektantów zerwał kontrakt i przyjął posadę w Dolinie Krzemowej. Zabrał nową grę, nad którą pracował jako jeden z wielu w zespole Joela. Postąpił nieuczciwie, właściwie dopuścił się piractwa przemysłowego, ale Joel nic na to nie mógł poradzić.

– Więc sam również postanowił zabawić się w pirata – przerwała mu gniewnie Cassie. – Chce zawładnąć moją firmą…

– Tak, chce ją przejąć – potwierdził David, zaskoczony jej wybuchem. – Ale przecież cię uprzedzałem, że tak będzie. Jesteś jak pyszna mała rybka w morzu pełnym wściekłych, głodnych rekinów…

– A prawo dżungli mówi, że zdobycz pożera największy i najbardziej agresywny drapieżca? Obawiam się, że jeszcze będzie musiał trochę poczekać.

David usiłował na nią wpłynąć, zmusić ją do zmiany decyzji.

– Howard nie ma sobie równych w tej dziedzinie, Cass. Nie rozumiem, dlaczego odnosisz się do niego z taką wrogością.

– Po prostu nie wyobrażam sobie naszej współpracy – oznajmiła stanowczo. – Tacy jak on uważają, że miejsce kobiety jest w kuchni przy garach.

Poczuła się zraniona i zdradzona, kiedy na twarzy Davida dostrzegła uśmiech politowania. W tym momencie postanowiła, że bez względu na to, jak bardzo by ją David namawiał, nie pozwoli, aby spółka Joela przejęła jej firmę.

Niecałe dwa tygodnie później poznała Petera Williamsa. Spodobał się jej od pierwszego wejrzenia. Oczarowana jego wdziękiem, kulturą i nieśmiałością umówiła się z nim na kolację. Po upływie miesiąca Peter poprosił ją o rękę, a ona zgodziła się zostać jego żoną.

Nigdy nie miała złudzeń co do własnej osoby. Wiedziała, że Peter nie wyszedłby z takim pomysłem, gdyby nie była właścicielką Cassietronics, ale czy ona przyjęłaby jego oświadczyny, gdyby nie musiała chronić firmy przed zaborczymi zapędami Joela Howarda?

Małżeństwo z rozsądku wcale nie wydawało jej się czymś dziwnym czy nagannym. Lubiła Petera; wierzyła, że współpraca dobrze będzie im się układała. Może kiedyś doczekają się potomstwa. Chciała mieć dzieci, chociaż trochę wzdrygała się na myśl o seksie. Odkąd się poznali, kilka razy całowała się z Peterem, nie czuła jednak żadnego podniecenia, co najwyżej lekką ciekawość.

No cóż, najwyraźniej natura obdarzyła ją słabym popędem seksualnym. Zdarza się. Zresztą zważywszy na okoliczności, chyba tak jest lepiej. Brzydula czekająca na rycerza w lśniącej zbroi i marząca o namiętnym seksie… to żałosne. Nie, lepiej być realistką i niepotrzebnie nie robić sobie nadziei. Już i tak osiągnęła znacznie więcej, niż się spodziewała. Jest osobą wolną i niezależną, zarówno finansowo, jak i pod każdym innym względem. A wolność, jak jej tłumaczył ojciec, to najważniejsza sprawa w życiu. On ze swojej zrezygnował, uległ presji teściów, i nigdy nie przestał tego żałować.

Cassie z Peterem bardzo szczegółowo omówili swoją przyszłość. Ona wciąż kierowałaby Cassietronics, on dalej pracowałby w Pentatonie. Kupiliby mieszkanie w Londynie, blisko jej biura; może później prowadziłaby interesy z domu…

Miała wszystko, czego kiedykolwiek chciała. Powtarzała to sobie, przeglądając pocztę i starając się zignorować ból, który ją przeszył na wspomnienie wysokiego, ciemnowłosego kolegi z klasy. Ilekroć na niego patrzyła, czuła ostry ucisk w sercu. Wtedy przed laty stale o nim myślała, marzyła, by ją pocałował, pogładził po twarzy; na niczym innym nie była w stanie się skupić. Dostała nauczkę. I bardzo dobrze. Jest młodą kobietą, niezwykle bogatą. Gdyby nie tamta nauczka, pewnie łatwiej byłoby jej się zakochać w jakimś przystojniaku, który obsypywałby ją komplementami, a zęby ostrzył na jej pieniądze.

Ciotka często ją przed tym ostrzegała. Wzdychając ciężko, Cassie odsunęła na bok korespondencję. Ciotka Renee, wdowa po wuju, winiła ojca Cassie za bankructwo rodzinnej firmy; nie przyjmowała do wiadomości, że to jej mąż doprowadził firmę do upadku. Teraz, gdy wuj Ted nie żył, ciotka Renee była jedyną krewną Cassie. Czasem dziewczyna odnosiła wrażenie, że ciotka zieje do niej nienawiścią; czepiała się jej ojca, krytykowała ją za wygląd. Sama wciąż nosiła ślady wielkiej urody, wydawała fortunę na ubrania oraz kosmetyczkę. Ilekroć Cassie spotykała ją w mieście, zawsze towarzyszył jej młody, a przynajmniej znacznie od niej młodszy i bardzo przystojny mężczyzna.

Uroda szczęścia nie daje, pocieszyła się w myślach Cassie i nagle zamarła: z tygodnika, który zamierzała odłożyć na stos, spoglądała na nią uśmiechnięta twarz Joela Howarda obejmującego w pasie drobną blondynkę. Poniżej zdjęcia widniała informacja o balu charytatywnym. Cassie wykrzywiła z pogardą usta. Dlaczego, kiedy mężczyzna mający pozycję i pieniądze zmienia partnerki jak rękawiczki, wszyscy patrzą na niego z podziwem i zazdrością, a kiedy kobieta robi to samo, spotyka się z krytyką i drwiną?

Nie ma równouprawnienia, uznała. W głębi duszy wiedziała jednak, że Joel Howard pociągałby piękne kobiety, nawet gdyby nie miał złamanego grosza. W jego wypadku nie chodzi o bogactwo, lecz o dziwny zwierzęcy magnetyzm, który z niego emanuje. Dlatego ona, Cassie, tak bardzo go nie lubiła. Przeszkadzało jej to, że facet zbija kapitał na swoim wyglądzie. Tak, nie lubi go. Nienawidzi.

Z rozmyślań wyrwał ją ostry dźwięk telefonu. Podniosła słuchawkę i odetchnęła z ulgą, kiedy na drugim końcu linii usłyszała łagodny głos Petera. A kogo się spodziewałaś? – spytała sama siebie. Joela Howarda? Facet na pewno więcej się do niej nie odezwie. Nie po tym, jak poprosiła Davida, by mu przekazał, że nie jest zainteresowana niczym, co ma jej do zaoferowania.

Peter dzwonił, by potwierdzić wieczorne spotkanie. Wybierali się do restauracji, aby uczcić swoje zaręczyny i omówić przygotowania do ślubu, który planowali wziąć pod koniec miesiąca. Dopiero ślub da jej prawdziwe poczucie bezpieczeństwa, pomyślała, odkładając słuchawkę.

Nagle zadumała się. Poczucie bezpieczeństwa? A niby kto jej zagraża? Czego się boi? Niemal wbrew sobie przesunęła spojrzenie w bok i zatrzymała je na zdjęciu Joela. Wpatrywała się w nie przez kilka minut; wreszcie z trudem oderwała od niego wzrok.

Późno wyszła z pracy. Tak bardzo pochłonął ją pewien pomysł, że zapomniała o całym świecie. Skupiona siedziała przy komputerze, nie zwracając uwagi na zapadający zmrok. Przeraziła się, kiedy spojrzała na zegarek.

Miała zaledwie pół godziny, by przygotować się do wyjścia z Peterem. Raptem ogarnęły ją wyrzuty sumienia. Psiakość, przecież zapisała się do fryzjera! Akurat dziś chciała wyglądać szczególnie atrakcyjnie, właśnie ze względu na Petera. Nie oszukiwała się. Wiedziała, dlaczego postanowił się z nią ożenić. Na pewno nie było mu łatwo.

Westchnęła ciężko, przyglądając się swemu odbiciu w lustrze. Boże! Czy ktoś taki jak ona może się podobać? Chuda jak trzcina, wymoczkowata, totalnie bezbarwna. Może tylko oczy miała ładne, no i kości policzkowe, ale co z tego?

Wykąpana, w samej bieliźnie, podeszła do szafy i otworzyła ją. Wszystkie ubrania kupowała z jedną myślą: by nie odstawać, nie wyróżniać się z tłumu. Po chwili namysłu zdjęła z wieszaka luźną beżową sukienkę z długimi rękawami, która doskonale skrywała jej chude kształty. Na tle beżu jej blada twarz wydała się bledsza, włosy przybrały jeszcze bardziej nieokreślony kolor.

Zazwyczaj czesała się w kok. Wprawnym ruchem przeciągnęła po włosach szczotką, po czym zgarnęła je do góry. Wcześniej całymi latami zaplatała warkocz, ale kiedy na studiach wszyscy zaczęli się podśmiewać z jej fryzury, uznała, że czas na zmianę – że w koku będzie wyglądać poważniej i dostojniej. Również na studiach zastanawiała się, czy nie zastąpić normalnych okularów szkłami kontaktowymi, potem uznała, że nie ma sensu, bo okularów używa jedynie do czytania. Teraz włożyła je, aby sprawdzić w lustrze makijaż. Malując szminką usta, zastanawiała się, dlaczego kosmetyki nie poprawiają jej urody. Wtarła za uszami parę kropli perfum o ciężkim orientalnym zapachu, który wcale do niej nie pasował, ale ponieważ dostała je w prezencie od Petera…

Sięgała po płaszcz, kiedy rozległ się dzwonek do drzwi. Peter uśmiechnął się na powitanie, po czym schyliwszy się, musnął ją lekko ustami w policzek. Nie potrafiła sobie wyobrazić Joela Howarda witającego się tak powściągliwie ze swoimi partnerkami. Wtem oblała się rumieńcem. Na miłość boską, nie ma o kim myśleć?!

– Gotowa?

Skinąwszy głową, ruszyła za Peterem na dwór.

– Rodzice pojechali przodem. Powiedziałem im, że wkrótce do nich dołączymy.

Rodzice? Poczuła się zawiedziona. Nie przepadała za swoimi przyszłymi teściami: ojciec Petera wydawał się jej człowiekiem zbyt obcesowym i dominującym, a matka… matka miała w sobie wiele z ciotki Renee. Cassie zdawała sobie sprawę, że Isabel Williams nie jest zachwycona wyborem, jakiego dokonał jej syn; z kolei Ralph Williams doceniał korzyści, jakie przyniesie małżeństwo syna, ale jako kobietą nią pogardzał.

Czasem Cassie chciała zaprotestować i oznajmić wszem wobec, że osoby nieatrakcyjne również mają uczucia, które można zranić, ale zawsze w porę gryzła się w język. Idąc za Peterem do zaparkowanego przed domem samochodu, nagle zapragnęła kazać mu stanąć, odwrócić się i ją pocałować. Naprawdę pocałować, a nie cmoknąć w policzek. Boże, co się z nią dzieje? Zadrżała, mimo że w samochodzie było całkiem ciepło.

– Zimno ci? – Peter popatrzył na nią z zatroskaniem. – Trochę nawala ogrzewanie. Powinienem pozbyć się tego grata, ale na początku roku ojciec kupił nowego rollsa, więc… A może ty mi kupisz auto w prezencie ślubnym, co?

Wiedziała, że Peter żartuje, ale mimo to zrobiło się jej przykro. Och, jesteś przewrażliwiona, zganiła się. Nikt nie zmuszał jej do przyjęcia oświadczyn Petera. Doskonale zdawała sobie sprawę, co nim kieruje. Sama wcale nie kochała go bardziej niż on jej, więc nie rozumiała, skąd się u niej bierze to poczucie krzywdy, ta chęć, by otworzyć drzwi i rzucić się do ucieczki.

Napięcie przedślubne? Uśmiechnęła się gorzko. Ojciec zawsze jej powtarzał, że nie wolno chować głowy w piasek; trzeba patrzeć prawdzie w oczy, nawet tej najbardziej nieprzyjemnej czy bolesnej. A prawda wyglądała tak: Peter żeni się z nią dlatego, że jest inteligentna, a nie dlatego, że poraża urodą. Czy to zły powód?

Uroda przemija, w przeciwieństwie do inteligencji. A więc co tak naprawdę jest lepsze: piękno czy rozum?

Nagle zorientowała się, że dojechali na miejsce. W eleganckim garniturze Peter prezentował się świetnie. Jego jasne włosy lśniły w blasku dziesiątek lamp. Szkoda tylko, że jest jedynakiem, od urodzenia rozpieszczanym przez matkę. Cassie podejrzewała, że Isabel Williams nie zamierza przestać rozpieszczać syna po jego ślubie.

Restauracja, jedna z najbardziej popularnych w mieście, była wypełniona po brzegi. Kelner zaprowadził Cassie i Petera do stolika, przy którym siedzieli starsi Williamsowie. Isabel serdecznie ucałowała Cassie na powitanie, dziewczyna jednak dostrzegła w jej oczach wyraz zawodu i niechęci. Podziwiając kreację swojej przyszłej teściowej, jej nienaganną fryzurę i makijaż, sama czuła się jak brzydkie kaczątko.

Kiedy wszyscy złożyli zamówienia, Isabel zaczęła omawiać plany weselne.

– Kiedy indziej porozmawiacie o ślubie – powiedział Ralph Williams, zwracając się do żony. – Cassie, chciałbym zorganizować spotkanie między naszymi księgowymi…

Słuchając wywodu przyszłego teścia, Cassie nagle odniosła wrażenie, że jest obserwowana, że ktoś na sali uważnie się jej przygląda. Przeszły jej po plecach ciarki. Starała się skupić na Ralphie, który właśnie zadał pytanie, czy ona, Cassie, pracuje nad jakąś nową grą. Zamierzała grzecznie wykręcić się od odpowiedzi – nie lubiła opowiadać o tym, co robi, dopóki nie miała w głowie gotowego projektu – kiedy poczuła nieprzepartą pokusę, aby zerknąć przez ramię.

Widok wpatrzonych w nią niebieskich oczu Joela Howarda sprawił, że serce niemal podskoczyło jej do gardła. Siedział dwa stoliki dalej, kompletnie ignorując szczebiot swej złocistowłosej towarzyszki. Z jego spojrzenia biła taka wściekłość, że Cassie aż się wystraszyła. Wiedziała, że rozgniewała Howarda swoją odmową spotkania się z nim i porozmawiania, ale nie sądziła, że dosłownie będzie ział furią. Dopiero po paru sekundach zdołała oderwać od niego wzrok. Peter zauważył, co się dzieje.

– Joel Howard! – syknął, nie kryjąc niechęci. – Cóż, do diabła, on tu robi?

Ralph Williams obrócił się w stronę, w którą patrzył jego syn.

– Chce zdobyć Cassietronics.

Specjalnie powiedział to tak głośno, aby Howard go usłyszał. Niebieskie oczy zachmurzyły się. Cassie zadrżała; dla bezpieczeństwa uchwyciła się ręki Petera. Brylant w pierścionku zaręczynowym zalśnił jaskrawo. Joel Howard utkwił w nim wzrok. Zmrużył oczy; wyraz jego twarzy uległ zmianie. Miejsce wściekłości zajęła pogarda zmieszana z drwiną.

Ponad szmerem rozbrzmiewających wkoło rozmów Cassie całkiem wyraźnie usłyszała głos kobiety, która siedziała z Joelem przy stoliku.

– Kochanie, co się stało? Wyglądasz na strasznie zdenerwowanego.

Po chwili usłyszała odpowiedź; oblawszy się rumieńcem, domyśliła się, że słowa przeznaczone są dla jej uszu.

– Nic się nie stało – rzekł do blondynki. – Po prostu się zadumałem… Wiesz, niektórzy mężczyźni gotowi są sprzedać duszę, ba, całego siebie, byle tylko zdobyć upragniony cel.

Blondynka nadąsała się.

– A ty? Gotów byś był na tak wielkie poświęcenie? – zapytała.

Cassie, choć bardzo chciała, nie potrafiła oderwać oczu od Joela Howarda, który wciąż świdrował ją wzrokiem.

– Nie w tym wypadku – odparł. – Niekiedy cena jest zbyt wysoka, niewarta poświęcenia.

Powiódł spojrzeniem po ciele Cassie, która zaczęła dygotać z wściekłości i upokorzenia. Jej twarz dawno straciła bladość. Ciszę przy stoliku przerwał Ralph Williams. Cassie przypomniała sobie jego wcześniejsze pytanie…

– Tak, pracuję nad nową grą – odparła, siląc się na lekki ton. – Chcę ją podarować Peterowi w prezencie ślubnym. – Posłała narzeczonemu promienny uśmiech, w którym nie było jednak cienia radości. – Jeżeli odniesie choć w połowie tak oszałamiający sukces jak poprzednia, będziesz mógł sobie, kochanie, kupić dziesięć nowych samochodów. Co ja mówię? Dwadzieścia!

Kiedy indziej byłaby przerażona własnym zachowaniem, zawstydzona brakiem taktu i kultury, ale teraz chodziło jej tylko o jedno: chciała wzbudzić zazdrość Howarda, upokorzyć go, tak jak on upokorzył ją. Wprawdzie nie powiedział tego wprost, ale przecież jasno dał jej do zrozumienia, co myśli: mianowicie, że kupiła sobie męża; a jego, Joela, nikt nigdy nie kupi.

Resztę wieczoru spędziła w dziwnym oszołomieniu. Jadła, piła szampana, słuchała toastów i życzeń, ale niewiele z tego do niej docierało. Pamiętała, że Peter poprosił ją do tańca, że trzymał ją w objęciach, że podniecony wizją bogactwa szeptał jej do ucha czułości, lecz ona myślami była daleko; zamiast koncentrować się na narzeczonym, śledziła wzrokiem Joela Howarda, który na drugim końcu parkietu tańczył z blond pięknością. Głowa kobiety ledwo sięgała mu do ramienia, gdy przytuleni kołysali się zmysłowo w rytm muzyki. Wyglądali tak, jakby przed chwilą skończyli się kochać… i jakby za chwilę zamierzali zacząć od nowa.

Cassie poczuła, jak ciarki przebiegają jej po grzbiecie. Nie poznawała siebie. Miała wrażenie, jakby myślami i wyobraźnią wdzierała się do sypialni Howarda, podglądała go podczas aktu miłosnego. Zawstydzona własną bezczelnością, zastanawiała się, co ten facet ma w sobie, że wywołuje w niej taką reakcję. Zawsze kierowała się rozumem, nigdy nie pozwalała, by rządziły nią emocje. A teraz…

Odetchnęła z ulgą, gdy wieczór dobiegł końca. Czekała w holu na Petera, kiedy nagle czyjeś palce zacisnęły się na jej ramieniu. Zamarła. Chociaż nie widziała, kto za nią stoi, instynktownie to wyczuła.

– Dlaczego wychodzisz za niego za mąż?

Pogarda w głosie mężczyzny sprowokowała ją do natychmiastowej riposty.

– Sądziłam, że wiesz. Postanowiłam zafundować sobie męża. Peter jest niezwykle atrakcyjny. Podoba mi się.

– Do tego stopnia, że gotowa jesteś ofiarować mu Cassietronics? – spytał drwiąco Joel.

Z jego tonu wynikało, że motywy kierujące Peterem są mu doskonale znane. Gdyby nie jej nieprzeciętne zdolności oraz firma, którą stworzyła, Peter nawet by na nią nie spojrzał.

Zraniona, miała ochotę się zemścić, zadać draniowi taki sam ból, jaki on jej sprawił. Nie była głupia, świetnie wiedziała, jakie pobudki kierują Peterem, ale co innego samej znać prawdę, a co innego, gdy ktoś nam ją wytyka. Zwłaszcza gdy tym kimś jest Joel Howard.

Pokazując zęby w jadowitym uśmiechu, oznajmiła słodko:

– Do szczęścia wystarczy mi świadomość, że poślubiając Petera, ciebie pozbawiam możliwości zawładnięcia moją firmą.

Wyrwała mu się, zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, i na drżących nogach ruszyła w stronę Petera, który z płaszczem w ręku wyłonił się z szatni. Była już przy drzwiach, gdy coś, jakiś instynkt czy odruch kazał jej obejrzeć się za siebie. Na widok przerażającej determinacji i siły woli malujących się na twarzy Joela zbladła.

Jego zimne, wpatrujące się w nią badawczo oczy zdawały się mówić, że to nie koniec. Jeśli myśli, że wygrała, to się myli. On się jeszcze nie poddał. Zamierza przejąć jej firmę i dokona tego, za jej zgodą lub bez.

Przestraszyła się. Wsiadłszy do samochodu Petera, z trudem powstrzymała się, aby nie chwycić narzeczonego za ramię i nie błagać go, by poślubił ją już jutro. Wzięła głęboki oddech, by się uspokoić. Niepotrzebnie się denerwuje, tłumaczyła sobie. No bo co takiego Joel Howard może zrobić? Nic. Absolutnie nic.