Pogłos - ebook

***

jestem szorstka

zarysowana przeszłość ukształtowała mnie

każdy dzień

każdy kant i każdy niesprawiedliwy raz

otwarta dłoń i zaciśnięta pięść

jestem szorstka

skóra utwardzona bliznami

pokiereszowany mózg

serce dziurawe

cała pokryta zadrami

ale jestem

przetrwałam

ukształtowała mnie przeszłość

trudna

zła

a jednak potrafię kochać

a jednak dobro mnie wzrusza

to nic że wewnątrz pełna życiowych szram

bo dzisiaj jestem

i kocham***

siedzę w ciemnościach

zaciągnięte zasłony

okna i drzwi szczelnie zamknięte

a i tak zbyt dużo dociera wspomnień

próbuję się z ciebie wyleczyć

nigdy nie powiedziałeś

że jest ci przykro

nigdy nie usłyszałam słowa przepraszam

już na to nie czekam

nawet dobrze się trzymam

nie szukam okazji do kontaktu

rozumiem że nigdy nie będziesz moim domem

nie ma dla mnie miejsca

w twoim życiu

pogodziłam się z tym

naprawdę

już wszystko dobrze

co z tego że co dzień sypiam w twojej piżamie

i twoje perfumy na niej rozpylam

to jest nieważne

to nic nie znaczy***

przeszłam powoli obok twoich drzwi

już tu nie mieszkasz

minęły lata

zniknąłeś gdzieś w innej przestrzeni

a ja czekam i tęsknię

jak pustynia za deszczem

zawsze byłeś inny

lepszy od wszystkich

patrzę na pusty dom i zamknięte drzwi

prawie słyszę serca krzyk

czekam i tęsknię

wciąż jestem sama

bo nikt nie może zaoferować mi tego co Ty

odchodząc słyszę serca krzyk

czekam i tęsknię

nie słyszysz

ale to nic

może wrócę tutaj za rok

zapukam w te drzwi

otworzysz…?***

przeszywasz serce milczeniem

duszę mrozisz obojętnością

nie pytasz nikogo gdzie jestem

nie szukasz…

nie zastanawiasz się czy jeszcze żyję…

pojawiłeś się tylko na chwilę

wierzyłam że będzie wiecznością

tańczyliśmy w wirze szaleństwa

zakochania…

porwałeś do nieba

zabrałeś w czeluści piekielne

chłonęliśmy siebie bez opamiętania

niczym w obłędzie

i nagle prysła bańka mydlana

ulotniła się euforia

a z nią ty

z raju nic nie zostało

omiata mnie arktyczny chłód

policzki ubrane w lód***

ból jest głodny

trzeba go karmić żeby nie osłabł

o bólu należy mówić

bólem należy się dzielić

lubimy to

niech każdy poczuje ból

niech każdy go doświadczy

ból lubi gdy każdy na niego patrzy

gdy każdy go czuje

lubi nas

każdego z osobna doświadcza

nikogo nie pomija

a nawet gdyby chciał to bliźni na to nie pozwoli

by cierpieć musiał sam

podzieli się swoim bólem

nikt w cierpieniu nie chce być sam

nie chce by ktoś miał lepiej od niego

więc zadaje ból

bo taki już jest ten chory świat

kocha ból***

szara zmęczona twarz

ukryta łza

nieboski raj

każdego dnia na nowo kruszą się uczucia

jestem przeźroczysta

mijasz obojętnie

a kiedyś przecież tak bliska

bez ciebie jak cień

umieram

niszczeję jak stara rzecz

przy tobie —

jak zaśniedziałe srebro

pozbawione blasku

pozbawiona swojego miejsca

tułam się

ulatuję to tu to tam jak pióro

zgubione przez ptaka

a kiedyś przecież to ja miałam skrzydła***

tkwi uwięziona w martwym punkcie

bez możliwości poruszania

zakneblowana obawą

spętana obyczajem

zakuta w dyby oczekiwań

czeka co będzie

policzki zroszone łzami

zapomnieć nie chce-

— odrzucić nie chce

tego co mogłoby być

a mogłoby być tak pięknie

skurcz serca i ból

strach

ile jeszcze wytrzyma

niepewność czy warto przecinać sznur

uciekać

spętana

owinięta w kokon cudzych norm

i własnego strachu

wybucha szlochem

wie

kolejny raz czeka ją przegrana***

zaprosił mnie do kina

żeby uzdrowić relacje i może trochę mnie

siedzę niemo wpatrzona w ekran

na sali cisza

„a w mojej głowie wojna myśli niespokojnych”

myśli moich

nóż

taki duży kuchenny wbić

tylko gdzie

już wiem

w udo — moje udo

głębokie rozcięcie

a potem w brzuch — mój brzuch

z całych sił

bo przecież nie ma sensu podcinanie żył

to takie oklepane

i za mało dogłębne

zrobiło się jasno

wszyscy wstają

podobał ci się film?

tak

nawet bardzo***

na myśl o dniu cały drżysz

nie masz przyjaciół

rodziny

nie masz nic

ludzie ze wzrokiem wbitym

w swoje szczęście

dla nich nie istniejesz

jesteś

kolejną przeszkodą do ominięcia

żebrakiem łaknącym spojrzenia

szukającym resztek człowieczeństwa

w obliczu zapadającego mroku

powłócząc nogami

z obolałym sercem i duszą jałową

zamykasz za sobą drzwi

pragniesz spokoju

wytchnienia

zanurzyć się chociaż w przyjemne sny

ale i tam nie zaznajesz szczęścia

nie możesz

szczęścia po prostu

nie ma