-
W empik go
Pogoń - Pożar - ebook
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Pogoń - Pożar - ebook
"Czuję się jak ścigana zwierzyna. Cały czas na baczności. Cały czas oglądam się przez ramię. Znalazł nas już? Czy to już koniec?"
Po przybraniu nowych imion, przerażone rodzeństwo ucieka przed swoim agresywnym, znęcająym się nad rodziną ojcem. Podczas gdy oni poszukują nowego życia, ojciec poszukuje ich. Czy kiedykolwiek się od niego uwolnią?
Czy rodzeństwu uda się pozbyć mrocznych wspomnień z przeszłości i wybaczyć bliskim wyrządzone krzywdy?
| Kategoria: | Dla dzieci |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-87-282-3688-8 |
| Rozmiar pliku: | 333 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
ROZDZIAŁ 1
– Tam widać Fårevejle! – woła zdyszana Alma, wskazując na kilka niewielkich kropek w oddali.
Weszłyśmy na szczyt o wiele wcześniej niż reszta naszej grupy. Roztacza się z niego wspaniały widok na otaczający nas krajobraz. Świeci słońce, morze jest niebieskie, a żółte pola rzepaku błyszczą w promieniach słonecznych.
Mimo to widzę wszystko jak przez mgłę. Mam wrażenie, że to mi się tylko śni. Że już tu kiedyś byłam. Gdy odwracam się, żeby spojrzeć na ląd, jak grom z jasnego nieba uderza mnie wspomnienie koszmaru.
Biały dom.
– Co się dzieje? – pyta Alma. – Zobaczyłaś ducha czy co?
– Nie, nie – odpowiadam i siadam na trawie, odwracając się do niej plecami.
– To co? – Alma ląduje z impetem obok mnie.
– Po prostu mam wrażenie… jakbym już tu kiedyś była.
– Boże, może masz déjà vu?
Nie rozumiem, o co jej chodzi. Brzmi, jakby mówiła po francusku.
– To wspomnienia z poprzedniego życia, kiedy twoja dusza żyła w innym ciele.
Kątem oka zerkam na duży, biały dom z podwórzem. Wygląda na opustoszały i jest w opłakanym stanie. Nagle zauważam jakiś cień poruszający się w środku budynku. Kładę się na brzuchu, obserwując jego okna przez źdźbła trawy.
Alma odwraca się na plecy i patrzy w niebo.
– Pomyśl tylko, że mogłaś tu być w swoim poprzednim życiu.
Ma rację, już tu byłam. Ale nie w sensie, o którym myśli Alma. Moje poprzednie życie nie ma nic wspólnego z duszą wchodzącą w nowe ciało. W poprzednim życiu miałam to samo ciało, ale inne imię. Byłam kimś innym. A więc ciało mam to samo, ale dusza jest zmieniona. W pewnym sensie.
Z daleka dochodzi nas wołanie Sulaimy. Alma opiera policzek na dłoni i zaczyna uważnie mi się przyglądać. Odwracam się na bok, lekko się od niej odsuwając.
– Może się tu kiedyś spotkałyśmy? Byłam tu wiele razy – mówi Alma.
– W twoim poprzednim życiu? – pytam.
– Ach, nie – odpowiada, po czym wskazuje palcem w dół. – O, idzie reszta.
Nasze koleżanki wspinają się szybko na szczyt. Sulaima pada obok nas.
– Ale długo wam to zajęło – stwierdza Alma.
– Zachciało mi się siku.
Mój telefon wydaje dźwięk przychodzącego SMS-a. Udaję, że nic nie słyszałam.
– Nie sprawdzisz? – pyta Sulaima.
– Nie… – odpowiadam.
– Dlaczego nie? Z kim piszesz?
– To tylko moja mama – mówię.
– Jasne – mówi Sulaima.
– Wie ktoś, jak na to odpowiedzieć? – pyta Alma.
Sulaima wyjmuje z kieszeni kartkę i czyta:
– „Ile metrów nad poziomem morza się znajdujecie?” Skąd niby mamy wiedzieć? Tysiąc metrów, co najmniej!
– Sto dwadzieścia jeden – stwierdza Sille.
Jest jedyną osobą, która nie położyła się na ziemi.
– Kujon!
– Tak jest napisane na kamieniu.
– Ta, nieważne – odpowiada Sulaima. – Przysuńcie do mnie głowy.
Alma i ja robimy, co nam każe. Sulaima podnosi telefon w powietrze, żeby zrobić grupowe selfie.
Zasłaniam twarz dłonią.
– Ej, no dawaj, to tylko na snapa – mówi. – Wyślę tylko do Mika i jego kolegów. No dalej, uśmiechnij się! Przecież zdobyłyśmy szczyt.
Telefon pstryka. Sulaima spogląda na zdjęcia i po chwili je wysyła.
– Johanne właśnie miała déjà vu. Była tu w poprzednim życiu – mówi Alma.
– Nie… – zaprzeczam.
– Ach, tak – mówi Sulaima. – To pewnie też kłamstwo.
– Nigdy wcześniej tu nie byłam – wyjaśniam szybko.
– To dlaczego tak powiedziałaś?
– Po prostu mi się to przyśniło.ROZDZIAŁ 2
Już tu wcześniej byłam.
_Ojciec i Minken się obejmują. Mój młodszy brat i ja siedzimy w samochodzie. Nie słyszymy, o czym rozmawiają, ale widzimy, że długo klepią się po plecach, po czym zapalają papierosa._
_– Myślisz, że Minken to jego prawdziwe imię? – pyta mój brat._
_– Nie mam pojęcia – odpowiadam._
_– Kiedy pojedziemy do domu?_
_– Nie wiem – mówię._
_Ojciec i Minken otworzyli po piwie. Piją je, znów klepiąc się po plecach. Nagle odwracają głowy, patrzą na samochód i wybuchają głośnym śmiechem._
_– Dlaczego nie wychodzicie? – krzyczy tata i otwiera drzwi. – Wychodźcie, do jasnej._
_Odpinamy pasy i wychodzimy z auta. Brat staje za moimi plecami._
_– Kurczę, skąd ty ich wytrzasnąłeś? – ryczy Minken._
_– Wyjąłem ich z automatu, no wiesz, takiego na parkingu przy autostradzie. – Tata się śmieje._
_– Albo z parku rozrywki – rechocze Minken. – Pewnie wygrałeś ich w Jednorękim bandycie!_
_– Ha, ha, w Jednorękim bandycie! – Tata parska śmiechem. – Nie wydaje mi się._
_– Przecież w ogóle cię nie przypominają. – Minken się śmieje._
_– Sam ich zrobiłem, koleś – mówi ojciec. Jego oczy ciemnieją. Bierze mojego brata na ręce, a mnie chwyta za ramię. Jego uścisk jest trochę za mocny._
_– Spokojnie, przecież tylko żartuję – odpowiada Minken. – Wyglądają kropka w kropkę jak ty._
_Ojciec wyrzuca z siebie krótki rechot._
_– Jestem spokojny. Myślałeś, że się obraziłem? – mówi._
_– No co ty, ziom – odpowiada Minken. – Wchodźcie do środka, do diabła._
To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.
– Tam widać Fårevejle! – woła zdyszana Alma, wskazując na kilka niewielkich kropek w oddali.
Weszłyśmy na szczyt o wiele wcześniej niż reszta naszej grupy. Roztacza się z niego wspaniały widok na otaczający nas krajobraz. Świeci słońce, morze jest niebieskie, a żółte pola rzepaku błyszczą w promieniach słonecznych.
Mimo to widzę wszystko jak przez mgłę. Mam wrażenie, że to mi się tylko śni. Że już tu kiedyś byłam. Gdy odwracam się, żeby spojrzeć na ląd, jak grom z jasnego nieba uderza mnie wspomnienie koszmaru.
Biały dom.
– Co się dzieje? – pyta Alma. – Zobaczyłaś ducha czy co?
– Nie, nie – odpowiadam i siadam na trawie, odwracając się do niej plecami.
– To co? – Alma ląduje z impetem obok mnie.
– Po prostu mam wrażenie… jakbym już tu kiedyś była.
– Boże, może masz déjà vu?
Nie rozumiem, o co jej chodzi. Brzmi, jakby mówiła po francusku.
– To wspomnienia z poprzedniego życia, kiedy twoja dusza żyła w innym ciele.
Kątem oka zerkam na duży, biały dom z podwórzem. Wygląda na opustoszały i jest w opłakanym stanie. Nagle zauważam jakiś cień poruszający się w środku budynku. Kładę się na brzuchu, obserwując jego okna przez źdźbła trawy.
Alma odwraca się na plecy i patrzy w niebo.
– Pomyśl tylko, że mogłaś tu być w swoim poprzednim życiu.
Ma rację, już tu byłam. Ale nie w sensie, o którym myśli Alma. Moje poprzednie życie nie ma nic wspólnego z duszą wchodzącą w nowe ciało. W poprzednim życiu miałam to samo ciało, ale inne imię. Byłam kimś innym. A więc ciało mam to samo, ale dusza jest zmieniona. W pewnym sensie.
Z daleka dochodzi nas wołanie Sulaimy. Alma opiera policzek na dłoni i zaczyna uważnie mi się przyglądać. Odwracam się na bok, lekko się od niej odsuwając.
– Może się tu kiedyś spotkałyśmy? Byłam tu wiele razy – mówi Alma.
– W twoim poprzednim życiu? – pytam.
– Ach, nie – odpowiada, po czym wskazuje palcem w dół. – O, idzie reszta.
Nasze koleżanki wspinają się szybko na szczyt. Sulaima pada obok nas.
– Ale długo wam to zajęło – stwierdza Alma.
– Zachciało mi się siku.
Mój telefon wydaje dźwięk przychodzącego SMS-a. Udaję, że nic nie słyszałam.
– Nie sprawdzisz? – pyta Sulaima.
– Nie… – odpowiadam.
– Dlaczego nie? Z kim piszesz?
– To tylko moja mama – mówię.
– Jasne – mówi Sulaima.
– Wie ktoś, jak na to odpowiedzieć? – pyta Alma.
Sulaima wyjmuje z kieszeni kartkę i czyta:
– „Ile metrów nad poziomem morza się znajdujecie?” Skąd niby mamy wiedzieć? Tysiąc metrów, co najmniej!
– Sto dwadzieścia jeden – stwierdza Sille.
Jest jedyną osobą, która nie położyła się na ziemi.
– Kujon!
– Tak jest napisane na kamieniu.
– Ta, nieważne – odpowiada Sulaima. – Przysuńcie do mnie głowy.
Alma i ja robimy, co nam każe. Sulaima podnosi telefon w powietrze, żeby zrobić grupowe selfie.
Zasłaniam twarz dłonią.
– Ej, no dawaj, to tylko na snapa – mówi. – Wyślę tylko do Mika i jego kolegów. No dalej, uśmiechnij się! Przecież zdobyłyśmy szczyt.
Telefon pstryka. Sulaima spogląda na zdjęcia i po chwili je wysyła.
– Johanne właśnie miała déjà vu. Była tu w poprzednim życiu – mówi Alma.
– Nie… – zaprzeczam.
– Ach, tak – mówi Sulaima. – To pewnie też kłamstwo.
– Nigdy wcześniej tu nie byłam – wyjaśniam szybko.
– To dlaczego tak powiedziałaś?
– Po prostu mi się to przyśniło.ROZDZIAŁ 2
Już tu wcześniej byłam.
_Ojciec i Minken się obejmują. Mój młodszy brat i ja siedzimy w samochodzie. Nie słyszymy, o czym rozmawiają, ale widzimy, że długo klepią się po plecach, po czym zapalają papierosa._
_– Myślisz, że Minken to jego prawdziwe imię? – pyta mój brat._
_– Nie mam pojęcia – odpowiadam._
_– Kiedy pojedziemy do domu?_
_– Nie wiem – mówię._
_Ojciec i Minken otworzyli po piwie. Piją je, znów klepiąc się po plecach. Nagle odwracają głowy, patrzą na samochód i wybuchają głośnym śmiechem._
_– Dlaczego nie wychodzicie? – krzyczy tata i otwiera drzwi. – Wychodźcie, do jasnej._
_Odpinamy pasy i wychodzimy z auta. Brat staje za moimi plecami._
_– Kurczę, skąd ty ich wytrzasnąłeś? – ryczy Minken._
_– Wyjąłem ich z automatu, no wiesz, takiego na parkingu przy autostradzie. – Tata się śmieje._
_– Albo z parku rozrywki – rechocze Minken. – Pewnie wygrałeś ich w Jednorękim bandycie!_
_– Ha, ha, w Jednorękim bandycie! – Tata parska śmiechem. – Nie wydaje mi się._
_– Przecież w ogóle cię nie przypominają. – Minken się śmieje._
_– Sam ich zrobiłem, koleś – mówi ojciec. Jego oczy ciemnieją. Bierze mojego brata na ręce, a mnie chwyta za ramię. Jego uścisk jest trochę za mocny._
_– Spokojnie, przecież tylko żartuję – odpowiada Minken. – Wyglądają kropka w kropkę jak ty._
_Ojciec wyrzuca z siebie krótki rechot._
_– Jestem spokojny. Myślałeś, że się obraziłem? – mówi._
_– No co ty, ziom – odpowiada Minken. – Wchodźcie do środka, do diabła._
To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.
więcej..
