Poison Study - ebook

1

Tkwiłam w mroku niczym w trumnie, obsesyjnie pogrążona w obrazach z przeszłości. Gdy tylko moje myśli zbaczały na manowce, a wciąż to czyniły, czyhające na taką okazję wspomnienia nacierały na mnie z całą mocą.

Zatopiona w czarnej nicości, znów ujrzałam tuż przy twarzy potwornie gorące płomienie. Uchyliłam się, choć ręce przywiązano mi do słupa, który boleśnie dźgał mnie w plecy. Ogień się cofnął, niemal muskając moją skórę prażącym jęzorem. Brwi i rzęsy już dawno poszły z dymem.

– Musisz stłumić ogień! – rozkazał chrapliwy męski głos.

Rozchyliłam spękane usta i dmuchnęłam na płomienie. Ogień i strach wysuszyły mi wargi, więc mój język przypominał wiór, a od zębów bił taki żar, jakby ktoś upiekł je w piekarniku.

– Nie gębą, kretynko! – wrzasnął. – Użyj umysłu. Zgaś ogień siłą woli.

Zamknęłam oczy i spróbowałam skupić myśli na piekle, które rozgorzało tuż obok. Byłam gotowa zrobić wszystko, nawet to, co uważałam za kompletny absurd, byle tylko powstrzymać tego człowieka.

– Postaraj się bardziej!

Żar ponownie zbliżył się do mojej twarzy, jaskrawe światło oślepiało, choć zacisnęłam powieki.

– Podpal jej włosy – zaproponował inny głos, młodszy i bardziej zapalczywy. – To jej dobrze zrobi. – Zarechotał. – Ojcze, sam się tym zajmę, pozwól.

Drgnęłam, ogarnięta przenikliwym strachem, gdyż rozpoznałam głos tego człowieka. Wykręciłam się, żeby poluzować więzy, a moje myśli gdzieś się ulotniły. Słyszałam w głowie tylko brzęk. Z mojego gardła wydobyło się buczenie i narosło tak, że wkrótce wypełniło pokój, dusząc płomienie.

Głośny, metaliczny szczęk zamka wyrwał mnie z koszmarnych wspomnień. Klin bladożółtego światła przeciął mrok i przesunął się po kamiennej ścianie, gdy ktoś otworzył ciężkie drzwi do celi. Poświata lampy poraziła mnie boleśnie, zanim znów zacisnęłam powieki i skuliłam się w kącie.

– Rusz się, szczurze, bo pogonimy batem!

Dwóch strażników doczepiło łańcuch do metalowego kołnierza i szarpnęło mnie w górę. Wstałam chwiejnie, zataczając się do przodu, piekący ból rozdarł szyję. Gdy zdołałam odzyskać równowagę, strażnicy skuli moje ręce za plecami i spętali nogi łańcuchem.

Odwróciłam wzrok od migotliwego światła, kiedy prowadzili mnie korytarzem lochu. Zatęchłe powietrze owiewało mi twarz, bosymi stopami brnęłam przez kałuże ohydnej brei.

Strażnicy maszerowali równym krokiem, nie zwracając uwagi na nawoływania i jęki innych więźniów, lecz moje serce zamierało od tego upiornego akompaniamentu.

– No, ktoś tutaj zadynda.

– Trzask, prask! I po nogach spływa ci to, co zjadłaś.

– Jeden szczur mniej do wykarmienia.

– Mnie zabierzcie! Mnie! Też chcę umrzeć!

Zatrzymaliśmy się, a ja zerknęłam spod przymrużonych powiek na schody. Uniosłam nogę, żeby wejść na pierwszy stopień, ale potknęłam się o łańcuch i upadłam. Strażnicy podźwignęli mnie i zaczęli wlec na górę. Chropowate krawędzie kamiennych schodów szorowały po obnażonych nogach, szarpiąc je do żywego mięsa. Wreszcie zostałam przeciągnięta przez grube pancerne drzwi i rzucona na podłogę. Promienie słońca wdarły się pod powieki. Choć zacisnęłam je mocno, poczułam łzy na policzkach. Pierwszy raz od tak dawna zobaczyłam dzienne światło.

To już koniec, pomyślałam w przypływie paniki, ale uspokoiła mnie świadomość, że egzekucja tylko zakończy moją żałosną wegetację w lochu.

Gdy strażnicy gwałtownym szarpnięciem postawili mnie na nogi, ruszyłam za nimi po omacku. Czułam się gorzej niż źle. Skóra swędziała od ukąszeń owadów i nocy spędzanych na brudnej słomie, śmierdziałam jak szczur, bo przysługiwały mi tak małe racje wody, że nie marnowałam jej na toaletę. Nieważne, i tak zaraz będzie po mnie, powtarzałam sobie.

Kiedy moje oczy przywykły do światła, rozejrzałam się uważnie. Ściany były zupełnie nagie, bez osławionych złotych kandelabrów i misternie tkanych gobelinów, które podobno kiedyś zdobiły główne korytarze zamku. Kamienna podłoga była gładka i czysta. Wędrowaliśmy zapewne po ukrytych przejściach używanych wyłącznie przez służbę i straż. Gdy mijaliśmy otwarte okna, spragniona widoku otwartej przestrzeni wyjrzałam na zewnątrz.

Szmaragdowa trawa połyskiwała tak jaskrawo, że rozbolały mnie oczy. Drzewa tonęły w pelerynach liści, ścieżki były przyprószone kwiatami. Wiatr pachniał jak kosztowne perfumy. Z rozkoszą wciągnęłam go w płuca. Po kwaśnym fetorze odchodów i smrodzie niemytych ciał skojarzył mi się z doskonałym winem. Ciepło pieściło moją skórę. Cudowne uczucie! Otrząsnęłam się ze wspomnienia wilgoci i chłodu lochów.

A więc nadszedł początek pory gorącej, a zatem tkwiłam pod kluczem przez pięć pór. Jeszcze jedna i spędziłabym w lochach okrągły rok. Piekielnie długo jak na kogoś, kto znalazł się tam z wyrokiem śmierci.

Wyczerpana marszem ze skutymi nogami, trafiłam w końcu do przestronnego gabinetu. Na ścianach ujrzałam mapy Terytorium Iksji oraz ziem ościennych, na podłodze piętrzyły się sterty książek, które utrudniały poruszanie się po pomieszczeniu. Tu i tam sterczały ogarki i całkiem wypalone świece, dostrzegłam też ślady spalenizny na papierach, które znalazły się zbyt blisko płomienia. Na środku pokoju stał duży, zawalony dokumentami drewniany stół, a dookoła sześć krzeseł. W głębi gabinetu znajdowało się biurko, przy którym siedział jakiś mężczyzna. Za jego plecami ujrzałam otwarte okno. Łagodne powiewy wiatru poruszały długimi do ramion włosami nieznajomego.

Wzdrygnęłam się tak mocno, że zabrzęczały łańcuchy u rąk i nóg. Z rozmów, które szeptem prowadzili więźniowie w różnych celach, dowiedziałam się, że skazańcy trafiają przed oblicze pewnego urzędnika, aby przed egzekucją wyznać mu popełnione zbrodnie.

Człowiek za biurkiem był odziany w czarne spodnie i czarną koszulę z dwoma czerwonymi diamentami wyszytymi na kołnierzyku. Rozpoznałam ten mundur, tak się ubierali doradcy komendanta. Blada twarz nie zdradzała żadnych emocji, ale gdy obrzucił mnie uważnym spojrzeniem szafirowych oczu, ze zdumienia uniósł brwi.

Nagle dotarło do mnie, jak wyglądam. Nerwowo opuściłam wzrok na wystrzępiony czerwony uniform więzienny i niemal czarne bose stopy pokryte twardymi, żółtymi odciskami. Szara od brudu skóra prześwitywała przez rozdarcia w cienkim materiale, a długie, ciemne włosy zwisały w tłustych strąkach. Spocona i śmierdząca, chwiałam się pod ciężarem łańcuchów.

– Kobieta? Następny więzień do egzekucji to kobieta? – wycedził lodowato.

Na dźwięk słowa „egzekucja” przeszył mnie dreszcz i zupełnie straciłam zimną krew, którą udało mi się dotąd zachować. Gdyby nie strażnicy, padłabym na podłogę i zaczęła spazmatycznie szlochać. Straż katowała każdego, kto okazywał choćby cień słabości.

Doradca bawił się pasmem ciemnych włosów.

– Powinienem ponownie przeczytać twoje akta. Odmaszerować.

Machnął na strażników, a gdy zniknęli, wskazał mi krzesło przed biurkiem. Łańcuchy zadzwoniły, gdy przycupnęłam na brzeżku.

Urzędnik otworzył teczkę, pobieżnie przejrzał dokumenty, po czym oświadczył:

– Yeleno, może ten dzień będzie dla ciebie szczęśliwy.

Ugryzłam się w język, by nie zakpić. W lochu nauczyłam się, że pyskowanie nie popłaca. To była ważna lekcja, więc tylko zwiesiłam głowę, aby uniknąć kontaktu wzrokowego z doradcą.

Przez dłuższy czas milczał.

– Dobre wychowanie i respekt – zauważył w końcu. – Wygląda na to, że masz zadatki na odpowiedniego kandydata.

W pomieszczeniu panował bałagan, ale biurko było czyste i uporządkowane. Oprócz mojej teczki i kilku przyborów do pisania znajdowały się tam jeszcze tylko dwie małe, połyskujące srebrem pantery wyrzeźbione z niebywałą dbałością o detale.

– Zostałaś osądzona i uznana winną zamordowania Reyada, jedynego syna generała Brazella. – Podrapał się po skroni, po czym dodał jakby do siebie: – To dlatego przybył tu Brazell i dopytywał się o terminarz egzekucji.

Na dźwięk tego nazwiska poczułam strach. Uspokoiłam się dopiero wtedy, gdy dotarło do mnie, że lada moment już na zawsze znajdę się poza zasięgiem rąk Brazella.

Armia Terytorium Iksji przejęła władzę zaledwie pokolenie temu, jednak nasze życie zmieniło się radykalnie i, zdawać by się mogło, na zawsze. Wojskowi wprowadzili surowy kodeks zwany Regulaminem Postępowania. W trakcie pokoju – czyli, o dziwo, przez większość czasu – prawo skwapliwie chroniło ludzkie życie. Jeśli ktoś popełnił morderstwo, nieuchronnie czekała go egzekucja. Zabójstwo w obronie własnej oraz nieumyślne spowodowanie śmierci nie wpływały na złagodzenie kary. Winny trafiał do lochów komendanta, by po jakimś czasie zawisnąć na szubienicy wśród tłumu gawiedzi.

– Jak rozumiem, chcesz wnieść protest przeciwko wyrokowi skazującemu. Na pewno zostałaś wrobiona albo zabiłaś w obronie własnej, co? – Odchylił się na krześle, nie kryjąc znużenia, i cierpliwie oczekiwał na odpowiedź.

– Nie, proszę pana – wyszeptałam, gdyż nic więcej nie mogłam wykrztusić. Moje gardło odwykło od mówienia. – Zabiłam go.

Wyprostował się, patrząc na mnie surowo, po czym się roześmiał.

– To może się udać lepiej, niż zaplanowałem. Yeleno, daję ci wybór. Albo zostaniesz stracona, albo obejmiesz stanowisko nowego testera żywności komendanta Ambrose’a.

Gapiłam się na niego, a moje serce przepełniły nadzieja i niedowierzanie. To musiał być jakiś żart, ten człowiek postanowił zabawić się moim kosztem. Świetna rozrywka – patrzy, jak na twarzy więźnia pojawiają się niepewność i ufność, a potem ściera skazańcowi uśmiech z ust, posyłając na szafot.

– Tylko głupiec odrzuciłby taką ofertę. – Tym razem mój głos chrypiał głośniej.

– To praca na całe życie, a szkolenie jest śmiertelnie niebezpieczne, bo przecież trzeba znać smak trucizn, żeby je rozpoznać. – Uporządkował papiery w teczce. – Dostaniesz pokój w zamku, ale większość czasu będziesz towarzyszyła komendantowi. Nie ma mowy o wolnych dniach. Zapomnij o mężu i dzieciach. Niektórzy więźniowie wybrali egzekucję, bo wtedy przynajmniej wiadomo, kiedy się umrze. Nie trzeba zgadywać, czy śmierć przyjdzie z następnym kęsem. – Uśmiechnął się złowrogo.

Zatem nie żartował. Miałam szansę przeżyć! Służba przy komendancie była lepsza niż lochy i nieskończenie bardziej atrakcyjna niż szubienica. Pytania cisnęły mi się na usta. Skoro skazano mnie za zabójstwo, dlaczego chcą mi zaufać? Co mogłoby mnie powstrzymać przed zamordowaniem komendanta lub ucieczką?

– Kto teraz sprawdza posiłki komendanta? – Uznałam, że inne pytania mogłyby uświadomić urzędnikowi, jaki błąd popełnia, a to oznaczało dla mnie stryczek.

– Ja. I nie mogę się doczekać, gdy ktoś mnie zmieni. Ponadto Regulamin Postępowania głosi, że to zajęcie przypada osobie skazanej na karę główną.

Nie zdołałam dłużej usiedzieć w miejscu. Wstałam i zaczęłam przechadzać się po pokoju, ciągnąc za sobą łańcuchy. Mapy na ścianach przedstawiały strategiczne pozycje wojskowe. Tytuły książek świadczyły o tym, że jest w nich mowa o bezpieczeństwie i technikach szpiegowskich. Stan świec oraz ich liczba informowały, że mężczyzna noszący mundur doradcy pracuje do późnej nocy.

Domyśliłam się, że to Valek, szef osobistej ochrony komendanta oraz dowódca rozległej sieci wywiadu na obszarze Terytorium Iksji.

– Co mam powiedzieć katowi? – spytał.

– Że nie jestem głupia.2

Valek z trzaskiem zamknął teczkę, po czym z gracją i lekkością śnieżnego kota kroczącego po cienkim lodzie podszedł do drzwi i je otworzył. Strażnicy na korytarzu wyprostowali się jak struny, słuchając poleceń Valka, potem jeden z nich podszedł do mnie. Wpatrywałam się w niego zdezorientowana i przerażona, bo przecież Valek nie wspomniał, że mam wrócić do lochów. Może powinnam spróbować ucieczki? Lecz oto strażnik obrócił mnie i zdjął kajdany oraz łańcuchy, w które byłam zakuta od chwili aresztowania.

Na zakrwawionych nadgarstkach ujrzałam głębokie i paskudne obtarcia. Dotknęłam szyi w miejscu, w którym jeszcze przed chwilą była metalowa obręcz, a gdy opuściłam dłonie, na palcach ujrzałam plamy krwi. Nerwowo sięgnęłam po krzesło, gdyż oswobodzona od stalowego jarzma poczułam się dziwnie, jakbym miała zemdleć, jednak gdy kilka razy odetchnęłam głęboko, poczułam się trochę lepiej, a przede wszystkim odzyskałam panowanie nad sobą.

Valek stanął przy biurku i nalał coś do dwóch pucharów. W otwartej szafce ujrzałam rzędy butelek o dziwnych kształtach, a także dużo wielobarwnych słoików. Valek odstawił do szafki butelkę i zamknął drzwi na klucz.

– Skoro musimy zaczekać na Margg, możemy się napić. Jeden głębszy dobrze nam zrobi. – Wręczył mi wysoki cynowy kielich wypełniony bursztynowym płynem, po czym uniósł drugi w geście toastu. – Za Yelenę, nową testerkę żywności. Obyś pożyła dłużej niż twój poprzednik. – Gdy moja ręka z pucharem zawisła w powietrzu, dodał: – Odpręż się. Przecież to zwykły toast.

Wypiłam spory łyk. Delikatny płyn lekko się pienił i drażnił gardło, a kiedy dotarł do żołądka, zrobiło mi się niedobrze. Pierwszy raz od tak dawna wypiłam coś innego niż wodę, na szczęście po kilku sekundach brzuch przestał się buntować.

Zanim zdążyłam spytać Valka, co spotkało poprzedniego testera, poprosił, żebym rozpoznała składniki napoju. Wypiłam jeszcze odrobinę, po czym odparłam:

– Brzoskwinie posłodzone miodem.

– Świetnie. A teraz jeszcze mały łyczek, tyle że najpierw przepłucz usta, dopiero potem połknij.

Gdy wykonałam polecenie, ze zdziwieniem poczułam lekki cytrusowy aromat.

– Pomarańcza?

– Zgadza się. Przepłucz gardło.

– Mam zabulgotać? – Gdy skinął głową, z zakłopotaniem spełniłam i to polecenie, omal nie wypluwając reszty napoju. – Zgniłe pomarańcze!

Valek zaśmiał się tak, że wokół jego oczu pojawiły się drobne zmarszczki. Miał kanciastą twarz, jakby uformowaną z arkusza blachy, ale rysy wyraźnie łagodniały, gdy się uśmiechał. Wręczył mi swój kielich, po czym kazał powtórzyć eksperyment.

Z obawą wypiłam łyk i ponownie poczułam aromat pomarańczy. Przygotowałam się na zjełczały posmak, przepłukałam gardło trunkiem Valka i odetchnęłam z ulgą. Tylko wzmocniło to pomarańczową esencję.

– Lepiej? – Odebrał mi pusty kielich.

– Tak.

Valek usiadł za biurkiem, znów otworzył teczkę i sięgnął po pióro, by sporządzić notatkę.

– Właśnie odbyłaś pierwszą lekcję testowania żywności – oznajmił, nie przerywając pisania. – Twój napój był zaprawiony trucizną o nazwie Motyli Pył. Mój był czysty. Jedynym sposobem wykrycia Motylego Pyłu jest przepłukanie gardła. Aromat zgniłej pomarańczy, który poczułaś, pochodził z trucizny.

Wstałam i natychmiast zakręciło mi się w głowie.

– Czy to śmiertelna trucizna?

– Dostatecznie duża dawka zabija w dwa dni. Objawy pojawiają się dopiero drugiego dnia, ale wtedy jest już za późno na ratunek.

– Czy… czy wypiłam śmiertelną dawkę?

– Oczywiście. Przy mniejszej porcji nie wyczułabyś trucizny.

Żołądek podszedł mi do gardła, zakrztusiłam się, z trudem przełknęłam żółć. Za wszelką cenę próbowałam nie dopuścić do upokorzenia. Byle tylko nie porzygać się na biurko!

Podniósł wzrok znad sterty papierów i uważnie na mnie spojrzał.

– Ostrzegałem cię, że szkolenie będzie niebezpieczne. Nie mogłem jednak podać ci innej trucizny, bo twój organizm jest bardzo osłabiony z niedożywienia i nie poradziłby sobie z mocniejszą toksyną. Ale mamy antidotum na Motyli Pył. – Zademonstrował małą fiolkę z białym płynem.

Opadłam z powrotem na krzesło i westchnęłam. Na twarzy Valka nie malowały się żadne emocje, a ja uświadomiłam sobie, że nie zaproponował mi odtrutki.

– W odpowiedzi na pytanie, którego nie zadałaś, chociaż powinnaś, właśnie ten drobiazg uniemożliwia ucieczkę testerowi żywności komendanta. – Potrząsnął fiolką. Ponieważ się nie odezwałam, oczekując dalszych wyjaśnień, dodał: – Yeleno, przyznałaś się do popełnienia morderstwa. Musielibyśmy postradać rozum, żeby skierować cię do pracy przy komendancie bez odpowiednich środków zabezpieczających. Straż przyboczna ani na moment nie opuszcza komendanta, praktycznie masz więc zerowe szanse, żeby dosięgnąć go jakąkolwiek bronią. Motyli Pył stosujemy na wszelki wypadek, żebyś nie wystawiła nas do wiatru. Codziennie musisz przyjmować dawkę antidotum, bo tylko ono uchroni cię przed śmiercią. Jeśli rano nie wypijesz odtrutki, następny świt będzie twoim ostatnim. Popełnisz zbrodnię lub dopuścisz się zdrady, natychmiast wrócisz do lochów, a tam trucizna zrobi swoje. Sama rozumiesz, że lepiej tego uniknąć. Preparat wywołuje wyjątkowo bolesne skurcze żołądka i niekontrolowane torsje.

Zanim zdołałam w pełni uświadomić sobie wagę jego słów, przeniósł spojrzenie ku drzwiom. Odwróciłam się i ujrzałam na progu tęgą kobietę w uniformie gospodyni domowej. Podeszła bliżej, a Valek przedstawił mi Margg, która od tej pory miała być odpowiedzialna za zaspokajanie moich podstawowych potrzeb. Po zakończeniu prezentacji Margg wyszła, oczekując, że podążę za nią.

Wbiłam wzrok w fiolkę.

– Przyjdź do mnie jutro rano – oznajmił. – Margg wskaże ci drogę.

To koniec rozmowy, mimo to przystanęłam na progu, bo mnóstwo pytań cisnęło mi się na usta. Powinnam była je zadać, ale ugryzłam się w język, zamknęłam za sobą drzwi i pośpieszyłam za opiekunką, która najwyraźniej nie miała zamiaru na mnie czekać.

Ani na moment nie zwolniła kroku, więc się zadyszałam, próbując za nią nadążyć. Starałam się zapamiętać przemierzane zakręty i korytarze, lecz po paru minutach dałam za wygraną. Cały mój świat skurczył się do szerokich pleców Margg i ciężkiego stukotu jej butów. Nosiła długą czarną spódnicę, która zdawała się płynąć nad podłogą, oraz czarną koszulę i sięgający kostek, zawiązany w pasie biały fartuch zawieszony na szyi. Widniały na nim dwa pionowe rzędy drobnych czerwonych rombów stykających się czubkami. Gdy Margg w końcu zatrzymała się przed łazienką, musiałam usiąść na posadzce i zaczekać, aż przestanie kręcić mi się w głowie.

– Cuchniesz. – Z odrazą wykrzywiła szeroką twarz, po czym nieznoszącym sprzeciwu gestem wskazała prysznic. – Umyjesz się dwa razy, a potem solidnie wymoczysz. Przyniosę ci uniform. – Wyszła z łazienki.

Od miesięcy marzyłam o porządnej kąpieli. W nagłym przypływie energii ściągnęłam więzienne łachy i potruchtałam pod prysznic, by po chwili delektować się gorącą strugą opadającą na mnie. Zamek komendanta był wyposażony w zainstalowane piętro wyżej zbiorniki ogrzewanej wody. Na takie luksusy nie mógł sobie pozwolić nawet Brazell w swojej ekstrawaganckiej rezydencji.

Stałam tak przez dłuższy czas, mając nadzieję, że bębniące o moją głowę krople wypłuczą natrętne myśli o truciznach. Dwukrotnie umyłam włosy i ciało. Szyja, przeguby i kostki piekły od mydła, ale nie zwracałam na to uwagi. Wyszorowałam się starannie, mocno trąc uporczywe plamy. Przestałam dopiero wtedy, gdy dotarło do mnie, że to siniaki.

W strumieniach wody poczułam się tak, jakbym straciła kontakt z własnym ciałem. Ból i upokorzenie towarzyszące aresztowaniu i zamknięciu w celi dotyczyły ciała, ale rany na duszy zostały zadane wcześniej, podczas dwóch lat pobytu w rezydencji Brazella.

Pomyślałam o synu Brazella, przywołałam jego przystojną twarz wykrzywioną gniewnym grymasem. Cofnęłam się i odruchowo uniosłam ręce, żeby się osłonić, lecz wizja znikła równie gwałtownie, jak się pojawiła, a ja zadrżałam z przerażenia.

Wytarłam się i owinęłam ręcznikiem, po czym skupiłam się na poszukiwaniu grzebienia. Chciałam za wszelką cenę odpędzić przykre myśli związane z Reyadem.

Nawet po umyciu włosy były tak splątane, że nie dało się ich rozczesać. Gdy się rozejrzałam, chcąc znaleźć nożyczki, kątem oka dostrzegłam inną osobę w łazience. Popatrzyłam na nią uważniej, a wtedy istota o wyglądzie raczej trupa niż człowieka również skierowała na mnie wzrok. Na owalnej, wymizerowanej twarzy jedyną oznaką życia były zielone oczy. Patykowate nogi wydawały się tak kruche, jakby zaraz miały się połamać pod ciężarem tułowia.

Z przerażeniem rozpoznałam tę istotę. To byłam ja. Oderwałam wzrok od lustra, żeby nie widzieć, w jak fatalnym jestem stanie. Tchórz, pomyślałam i z determinacją ponownie spojrzałam na siebie. Czy śmierć Reyada mogła uleczyć moją duszę? Zaczęłam się zastanawiać nad jej kondycją. Dlaczego uważałam, że w tak nędznym ciele mogła gościć zdrowa dusza? Poza tym jej stan nie miał znaczenia, gdyż należała do komendanta Ambrose’a, który zamierzał ją wykorzystać jako narzędzie do filtrowania i testowania trucizn. Odwróciłam się i zaczęłam rozczesywać splątane strąki. Wyrwałam grzebieniem kołtuny, a resztę zaplotłam w długi warkocz.

Jeszcze nie tak dawno liczyłam tylko na to, że przed egzekucją otrzymam czysty, więzienny strój, a teraz, proszę, proszę, korzystałam ze słynnych łazienek komendanta.

– Na dzisiaj wystarczy – warknęła zniecierpliwiona Margg, wyrywając mnie z zadumy. – Tu masz uniform. Ubieraj się. – Ze stężałej twarzy biła dezaprobata.

Otrzymałam bieliznę oraz strój testera żywności. Uniform składał się z czarnych spodni, szerokiego pasa z czerwonego atłasu oraz czerwonej atłasowej koszuli z łańcuszkiem drobnych czarnych rombów wzdłuż rękawów. Nie ulegało wątpliwości, że ubranie uszyto na mężczyznę. Byłam strasznie wychudzona, no i miałam tylko metr sześćdziesiąt dwa wzrostu, więc wyglądałam jak dziecko, które przebrało się w rzeczy ojca i udaje dorosłego. Trzy razy okręciłam się pasem w talii i podwinęłam nogawki oraz rękawy.

Margg prychnęła, nie kryjąc niezadowolenia.

– Valek kazał mi tylko ciebie nakarmić i odprowadzić do pokoju, ale najpierw zajrzymy do szwaczki. – Przystanęła w otwartych drzwiach, zacisnęła usta i dodała: – Będziesz też potrzebowała butów.

Posłusznie podreptałam za nią niczym zagubiony szczeniak.

Na mój widok szwaczka Dilana roześmiała się pogodnie. Jej twarz w kształcie serca była okolona aureolą kręconych jasnych włosów, a miodowe oczy i długie rzęsy podkreślały urodę.

– Chłopcy stajenni noszą takie same spodnie, a pomocnice w kuchni mają czerwone koszule – zauważyła, gdy w końcu przestała chichotać.

Następnie skarciła Margg za to, że nie znalazła mi odpowiedniejszego uniformu, na co moja opiekunka tylko mocniej zacis-
nęła usta.

Dilana troszczyła się o mnie jak babcia, a nie jak młoda kobieta. Ujęła mnie swoją życzliwością, w moim sercu stała się blis-
ką osobą. Pomyślałam, że mogłybyśmy zostać przyjaciółkami. Zapewne miała mnóstwo znajomych i zalotników, którzy pławili się w jej opiekuńczości. Korciło mnie, żeby jej dotknąć.

Po zdjęciu ze mnie miary Dilana przetrząsnęła sterty czerwonych, czarnych i białych ubrań. Każda pracująca w Iksji osoba musiała nosić uniform. Służbie zamkowej komendanta oraz strażnikom przypisano barwy czarną, białą i czerwoną z pionowymi rombami na rękawach koszul albo na szwach spodni. Doradcy oraz starsi oficerowie zazwyczaj nosili jednolicie czarne mundury z małymi czerwonymi diamentami wyszytymi na kołnierzykach dla oznaczenia rangi. Uniformy wszelkiego typu stały się obowiązkowe, kiedy komendant przejął władzę. Chodziło o to, żeby każdy już na pierwszy rzut oka wiedział, z kim ma do czynienia.

Czerń i czerwień były barwami komendanta Ambrose’a. Terytorium Iksji podzielono administracyjnie na osiem Dystryktów Wojskowych, władzę w każdym sprawował wyznaczony generał. Uniformy w całym państwie były niemal identyczne jak te, które obowiązywały w dystrykcie komendanta, a różniły się wyłącznie kolorem. Zatem gospodyni w czerni, z małymi fioletowymi rombami na fartuchu, musiała pracować w Trzecim Dystrykcie Wojskowym, w skrócie DW-3.

– To powinno lepiej pasować. – Dilana wręczyła mi ubranie i wskazała parawan na końcu pokoju.

Kiedy się przebierałam, usłyszałam, jak powiedziała:

– Będzie potrzebowała butów.

W nowej odzieży nie czułam się tak głupio jak w starej, więc podniosłam poprzedni uniform i podałam go Dilanie.

– Te rzeczy z pewnością należały do Oscove’a, poprzedniego testera – wyznała ze smutkiem, zaraz jednak pokręciła głową, jakby próbując odegnać nieproszone myśli.

Wszystkie fantazje o przyjaźni z Dilaną momentalnie znikły. Zrozumiałam, że jako testerka żywności komendanta nie mam prawa zaprzyjaźniać się z nią, żeby nie narażać jej na emocjonalne cierpienia. Odgrodziłam się od ciepła Dilany i poczułam się pusta w środku. Wypełniła mnie zimna gorycz. Przypomniałam sobie May i Carrę, które nadal mieszkały w rezydencji Brazella. Moje palce się poruszyły, jakbym znów miała poprawić rude warkocze Carry i wygładzić spódnicę May.

Otrząsnęłam się. Dilana posadziła mnie na krześle, po czym uklękła i włożyła mi skarpety, a na nie obuwie z miękkiej, czarnej skóry. Cholewki sięgały do połowy łydki i wywijały się w dół. Dilana wsunęła nogawki do butów i pomogła mi wstać.

Od wielu pór nie nosiłam obuwia, dlatego bałam się, że będzie mnie uwierało, ale buty dobrze chroniły stopy, no i pasowały wręcz idealnie. Uśmiechnęłam się ciepło do Dilany, zapominając na moment o May i Carrze. Nigdy jeszcze nie miałam równie przyzwoitych butów.

Dilana odwzajemniła uśmiech.

– Zawsze udaje mi się dobrać odpowiedni rozmiar bez mierzenia – powiedziała.

Margg odchrząknęła głośno.

– Biednemu Randowi wcale nie dobrałaś butów jak należy – oznajmiła. – Za bardzo jest tobą oczarowany, żeby się uskarżać, ale teraz kuśtyka po kuchni.

– Nie zwracaj na nią uwagi – poradziła mi Dilana. – Margg, nie masz nic do roboty? Lepiej już idź, bo zakradnę się do twojego pokoju i skrócę ci wszystkie spódnice.

Dobrotliwie wygoniła nas za drzwi, a Margg zaprowadziła mnie do jadalni dla służby, gdzie podała małe porcje zupy i chleba. Zupa była wyśmienita, pochłonęłam ją w okamgnieniu i zażądałam dokładki.

– Wykluczone – odparła stanowczo Margg. – Rozchorujesz się z przejedzenia.

Niechętnie wstałam od stołu i ruszyłam za nią do mojego pokoju.

– O wschodzie słońca masz być gotowa do pracy – oznajmiła na pożegnanie.

Na umeblowanie pokoiku składało się wąskie łóżko z poplamionym materacem na ramie ze stali, do tego proste drewniane biurko i krzesło, nocnik, szafka, lampa, maleńki piec opalany drewnem. W jednej z gołych, szarych ścian z kamienia znajdowało się okno zasłonięte okiennicami. Przycisnęłam dłonią materac. Był twardy, co mnie rozczarowało, choć do niedawna nawet nie mogłam marzyć o takim luksusie.

Nie dostrzegłam nic miękkiego ani przyjemnego w dotyku. Ciągle miałam przed oczami ponurą twarz Valka, w uszach dźwięczał mi ostry głos Margg. Nie podobał mi się toporny krój uniformów ani surowe barwy, tęskniłam za poduszką i kocem. Czułam się jak zagubione dziecko, które szuka czegoś, co posłużyłoby za przytulankę, czegoś o delikatnej fakturze, co nie mogłoby mnie skrzywdzić.

Odwiesiłam do szafy zapasowy uniform od Dilany i podeszłam do okna z parapetem na tyle szerokim, że mogłam wygodnie usiąść. Okiennice były zamknięte, lecz zasuwki znajdowały się od wewnętrznej strony. Otworzyłam je drżącymi rękami, pchnęłam okiennice i oślepiona światłem zamrugałam. Gdy przez zmrużone powieki wyjrzałam na zewnątrz, moje zdumienie nie znało granic. Zakwaterowano mnie na parterze zamku! Od parapetu do ziemi było nie więcej niż półtora metra.

Między moim pokojem a stajnią znajdowały się psiarnia oraz wybieg dla koni. Stajenni i treserzy psów nawet nie zwróciliby na mnie uwagi, gdybym usiłowała uciec. Mogłam po prostu wyskoczyć i zniknąć, i to bez większego wysiłku. Perspektywa wydawała się kusząca, tyle że już po dwóch dniach padłabym trupem. Z ciężkim sercem postanowiłam przełożyć ucieczkę na inny termin, kiedy dwa dni wolności będą warte swojej ceny.

I jak na razie nie traciłam nadziei.