Pokusa diabła - ebook

PROLOG

Grzecznie przyjął zaproszenie rodziców do stołu, bo i tak nie mógł odmówić. Każde ich wołanie, sugestia czy rada były rozkazami ubranymi w miłe słowa. Obiady traktowali rytualnie, jakby fakt wspólnego połykania zabitych kurczaków, kaczek albo świń mógł ich zjednoczyć. Gdy został wezwany, zbiegł na dół, usiadł przy stole i wbił widelec w mięso.

– Duży ruch na mieście? – spytała ojca matka.

Zawsze podczas posiłków toczyli wymuszone konwersacje i to ona zwykle je rozpoczynała. Repertuar miała uboższy niż zwroty akcji podczas mszy. Pogoda, praca, szkoła, ewentualnie prośby o ocenę przygotowanego jedzenia, jakby byli uczestnikami zasranego kulinarnego show. Ale od pewnego czasu w Krakowie działo się coś, co przyćmiło jej durnoty. Wszyscy mówili o jednym, nawet ona.

– A daj spokój – warknął ojciec. – Przez ten cholerny proces nie da się jeździć! Idioci otaczają budynek sądu, blokują ulice! No ileż można się tym podniecać?! – Dla podkreślenia frustracji uderzył szklanką o stół. – Niech już go skażą! Może wtedy ta banda znajdzie sobie nowy sposób na marnowanie życia bez konieczności blokowania ruchu drogowego! Debile pierdoleni…

Dawniej częściej mówił, niż krzyczał, czasami nawet się uśmiechał. Zwykle kiedy dobrze zarobił lub gdy alkomat o poranku wskazywał zero i nie musiał jeździć do firmy taksówką. Jego nastawienie uległo zmianie, po tym jak za namową matki odstawił alkohol. Od tamtej pory wyglądał na złego i rozczarowanego. Tęsknił za procentami, co było widać. Kompot pił z wysokiej szklanki na piwo, wodę z kieliszka po winie, a kawę z literatki na drinka.

– Hamuj się z łaciną, chociaż przy synu… – upomniała go matka.

Ojciec zachowywał się tak, jakby wszystkie kurwy, chuje, pizdy i skurwysyny uciekające z jego ust zastępowały mu procenty. Odurzał się nimi, tworząc namiastkę czegoś w stylu alkoholowego upojenia. Z marnym skutkiem.

– No litości, ma szesnaście lat! Sam pewnie używa nie gorszych tekstów!

– Ktoś go ich nauczył.

– Wyolbrzymiasz… To słowa, nie noże wbite w krok córki Komendanta Wojewódzkiego Policji!

– Dobrze, przestańmy już…

– Sama zaczęłaś! Przecież nie spytałaś o ruch w mieście, bo interesowało cię, ile zmian świateł straciłem przy Mogilskim. Chciałaś wiedzieć, co odpierdala się pod sądem, prawda?

– Chciałabym to mieć gwarancję, że ten człowiek naprawdę jest winny i szaleństwo nigdy już nie wróci…

Przyglądał się rodzicom, żując kolejne kawałki jedzenia. Byli rozbrajający. Matka ciągle martwiła się, że coś mu się stanie, próbowała zamknąć go w domowym gnieździe i chronić przed światem. Ojciec nie okazywał żadnych uczuć, żądał jedynie posłuszeństwa. On sam w swojej kwestii nie miał nic do gadania. Póki płacili za jego życie, mógł tylko słuchać i wykonywać. Nie mieli bliższej ani dalszej rodziny, święta spędzali we trójkę, podobnie sylwestra i wakacje. Większa część dzieciństwa upłynęła mu w samotności na odkrywaniu rzeczy, o których ta dwójka nie miała pojęcia.

– Uwierz mi, żono – ojciec przybrał poważny ton – nawet jeśli Tomasz R. nie jest Rzeźnikiem Niewiniątek, ty możesz spać spokojnie. Nie wpisujesz się w target zabójcy.

Parsknął, słuchając docinka ojca. Szybko jednak spoważniał, bo dwójka jełopów wbiła w niego karcące spojrzenia.

– Przepraszam, mięso stanęło mi w gard… – Zasymulował atak kaszlu, wypluł kawałek kurczaka i napił się kompotu. – Już lepiej.

– Straszne mamy ostatnio upały… – Mama zmieniła temat i zaczęła rozwodzić się nad pogodą, dogłębnie analizując temperatury z ostatnich pięciu dni.

Pokornie znosił tę torturę, udając zainteresowanie. Dopiero gdy talerz ojca był pusty, powiedział:

– Skoczę na trochę do chłopaków.

– Musisz? – Matka nie była zadowolona. – Posiedź w domu, poucz się angielskiego albo posprzątaj łazienkę – złożyła propozycję równie intrygującą, co skakanie do gnojówki.

– Tato… – Wlepił wzrok w ojca. – Chociaż na trochę.

Posiadanie kumpli było dla ojca ważne. W tej kwestii diametralnie różnił się od matki. Uważał, że facet musi mieć ziomków, z którymi będzie odkrywać męski świat, choć sam nie miał żadnych. On też, ale nauczył się udawać, że jest inaczej. Brak bezpośredniego sąsiedztwa i nowe osiedla w dalszej okolicy sprzyjały ściemom. Starzy nie wiedzieli, kto tam mieszka, mógł im wmawiać, co chce.

– Niech idzie – zawyrokował ojciec. – Tylko wróć przed dziesiątą, jutro szkoła.

– Oczywiście. – Wstał od stołu. – I będę pamiętał o kasku – dodał przekonany, że matka i tak mu to przypomni. – Na razie!

Wsiadł na scotta peaka i opuścił teren rodzinnej posesji znajdującej się na zachodnich przedmieściach Krakowa. Pedałując wąskimi ulicami, wspomniał dzisiejszy poranek. Wyszedł wcześnie, tłumacząc się potrzebą powtórzenia materiału przed klasówką. Zamiast do szkoły pojechał pod budynek sądu. Rano tłum gapiów nie był jeszcze tak duży, więc udało mu się zająć dobre miejsce. Stał i przyglądał się ogólnemu szaleństwu. Policyjne kordony, śmigłowce, blokady dróg, przedstawiciele wszystkich możliwych mediów. Każdy czekał na pojawienie się najpopularniejszego mieszkańca miasta.

Po dwóch godzinach nadjechała kawalkada SUV-ów z czarnymi szybami. Rozsierdzony tłum zaczął ryczeć, kiedy gliniarze otoczyli jedno z aut i pomogli wysiąść Tomaszowi R. Liczył, że będzie mógł mu się przyjrzeć, specjalnie wziął ze sobą lornetkę, ale VIP miał solidną obstawę. Udało mu się dostrzec tylko skrawek czarnych, kręconych loków. Marna atrakcja trwała kilkanaście sekund, potem poszedł na lekcje.

Pędził coraz szybciej, wspominając poranek, aż w końcu dotarł do lasu niedaleko ronda przy Tetmajera. Kiedyś to miejsce stanowiło jego plac zabaw. W połowie podstawówki złapał fazę na wojsko, kupił sobie odpowiedni strój, atrapy broni, kompas, bidon i resztę wyposażenia. Chował je do plecaka, rodzicom mówił, że idzie bawić się z kumplami, a w rzeczywistości jechał do lasu i udawał, że jest armią likwidującą przeciwników. Właśnie podczas jednej z takich eskapad, trzysta metrów od drogi, trafił na spróchniałe deski. Podszedł bliżej, zauważył, że blokują wejście do podziemnego bunkra. Zaintrygowany wszedł do środka.

Bunkier miał rozmiar małego pokoju i nikt nie używał go od dawien dawna. Świadczyła o tym gruba warstwa kurzu, wilgoć, mech na ścianach i robactwo. W środku nie było żadnych rzeczy. Spróbował dowiedzieć się czegoś o tym miejscu, ale nic nie znalazł. Grzebanie w necie pomogło jedynie wysnuć kilka teorii. Mógł to być schron przeciwlotniczy wybudowany przed wojną albo w jej trakcie i jedyni, którzy o tym wiedzieli, nie żyją. Mogła to być piwnica wyżłobiona pod domem, który stał tu w XIX wieku, a potem został zburzony. Wreszcie schron mógł być tajną miejscówką gangsterów służącą do przetrzymywania ludzi porywanych dla okupu w latach dziewięćdziesiątych. Finalnie nie miało to znaczenia. O istnieniu bunkra wiedział tylko on.

W wakacje ogarnął nieco wnętrze, zwiózł kilka rzeczy i przygotował nowe deski, odpowiednio maskując je liśćmi. W ten sposób stworzył swój azyl. Trzymał w nim to, czego wolał nie mieć na chacie. W ciągu ostatnich miesięcy używał schronu częściej niż kiedykolwiek. Historia Rzeźnika Niewiniątek tak na niego podziałała. Gość doprowadził miasto do obłędu. Szkoda, że go zamknęli…

Myśląc o nim, położył rower w krzakach i zszedł do schronu, oświetlając sobie przestrzeń telefonem. W środku czuć było ziemię i lekki odór palonego papieru. Na dole włączył dwie latarki szperacze, zrobiło się jasno, niemal rażąco. Zasłonił wejście deskami, oddzielając się od świata zewnętrznego. Teraz mógł być sobą bez obaw, że ktoś go nakryje.

Zdjął ubranie. Chłód bunkra stojący w kontraście do upału na zewnątrz wywołał gęsią skórkę. Dotknął wydrukowanego zdjęcia Ewy Kubiak, ostatniej ofiary Rzeźnika Niewiniątek. Zdjęcie leżało na stoliku kempingowym. Córkę gliniarza, przybitą nożami do ściany, widział każdy, kto miał internet. Wokół walały się artykuły dotyczące seryjnego mordercy. Znał każdą wzmiankę, każdą teorię, a nawet większość komentarzy. Godzinami stał w tym miejscu, zastanawiając się, kim jest człowiek, który bawi się z policją. Wyobrażał sobie rosłego gościa o szalonej pewności siebie. Takiego, co zarządza korporacją, sypia z najlepszymi laskami i we wszystkim jest zwycięzcą. Filmowa postać, niemal zbyt idealna, żeby być prawdziwą. Trochę rozczarował go fakt, że słynny Rzeźnik okazał się studentem dorabiającym jako diler. Przynajmniej potwierdzało to teorię, że każdy może stać się wielkim.

Im dłużej nad tym myślał, tym lepiej rozumiał niezwykłość Tomasza R. Facet dopiero się budował, zamierzał zostać prawnikiem, posiąść wiedzę niezbędną do tego, co robi, i przy okazji zarabiać szmal ułatwiający dokonywanie następnych zbrodni. Forsa z dragów była mu potrzebna na bieżące działania. Jakże niesamowity stałby się za kilka lat! Niestety, miał pecha, jego show zakończył anonimowy świadek. Ktoś, kto był blisko niego i przejrzał jego mroczną stronę. A tak dobrze się to oglądało…

– Dla mnie i tak jesteś największym zabójcą wszech czasów – powiedział, sięgając pod stolik po starą walizkę.

Wyjął z niej oliwkowe spodnie kupione w demobilu i czarną replikę kurtki S.W.A.T. Kiedy się ubrał, sięgnął po wodoszczelną, ochronną maskę armii amerykańskiej. Była zielona, miała podwójną filcową powłokę, wycięcia na oczy, zapinane zakładki na nos i usta. Uwielbiał tę ciasnotę, gdy skórzane pasy zakleszczały się z tyłu głowy, jednocząc go z maską. Jeszcze bardziej lubił noże, które trzymał na dnie walizki: rosyjskiego kizlyara z rękojeścią wykonaną z hartowanego orzecha i niemieckiego waltera z ząbkowanym ostrzem i wstawkami fluorescencyjnymi. Gdy ich dotknął, przez jego ciało przeszedł rozkoszny prąd przypominający subtelne, kobiece dłonie. Mógł zrobić to, co poza bunkrem wydawało się niewłaściwe.

– No i co, głupia suko?! – krzyknął, wykonując obrót. – Myślałaś, że to już koniec?! Że jesteś bezpieczna?!

Doskoczył do damskiego manekina ubranego w czarną sukienkę i szpilki, którego głowę zdobiła ciemna peruka.

– Wydaje ci się, że możesz świecić tyłkiem, bo on został złapany? – Przyłożył nóż do szyi kukły. Drugim przejechał po udzie. – Nie, kochana… – wysyczał przez zęby. – Ja jestem Rzeźnikiem Niewiniątek, a ciebie czeka już tylko ból! – W głowie wyobraził sobie jej pisk i żałosne błaganie o litość. – Nic to nie da, sama się prosiłaś!

Przejechał nożem od szyi do policzka, jakby obierał skórkę z jabłka. Manekin upadł, a on rzucił się na niego. Rozciął sukienkę, odsłaniając koronkową bieliznę. Szybko potraktował ją ostrzem waltera. Wykrzykując najgorsze obelgi, ciął chropowatą powierzchnię z włókna szklanego, imitującą brzuch, piersi i krocze. Robił to nie pierwszy raz, manekin był cały porysowany. W trakcie wyobrażał sobie, że to kobieta. Słyszał, jak skamle, kiedy zeskrobywał wymyśloną skórę z jej twarzy, a drugim ostrzem wbijał się w mocno już podziurawiony krok.

Zawsze dopadało go to samo uniesienie, czuł moc, jakiej nie mają zwykli śmiertelnicy. Teraz to on był niezwyciężony, to on siał postrach, a spotkanie z nim oznaczało śmierć. Stawy w dłoniach piekły, ścięgna miał napięte niczym struny, mięśnie puchły z wysiłku. Oddawał się fantazji tak długo, aż jego biodra same zaczęły ocierać się o jej nogi, lewy nóż utknął w kobiecości, prawy zakotwiczył pod piersią, a on osiągnął euforię, jakiej nie dało się porównać z niczym innym. Kiedy skończył, położył się obok manekina i zaniósł gorzkim śmiechem. Wyobraźnia uwalniała najskrytsze instynkty, lecz i tak nie potrafił odrzucić świadomości, że brakuje mu odwagi, żeby spróbować tego samego na żywo.

***

Z obrzydzeniem patrzyła na budynek, który pojawił się za oknem hamującego pociągu. Miniaturowa stacja kolejowa Kraków Mydlniki – stara, szara, pomazana sprejami. Oznaczała powrót do ostatniego miejsca, w którym chciałaby się znaleźć. Zawsze odwlekała ten moment. Dziś, po sześciu bezproduktywnych godzinach w szkole, długo szwendała się z człowiekiem, którego szanuje. Zostałaby jeszcze dłużej, ale musiała wrócić przed dwudziestą, dla własnego dobra.

Chwiejnym krokiem wyszła z wagonu. Jabol wciąż nią kręcił, choć w trakcie podróży myślała, że trzeźwieje. Jeszcze kilka godzin temu była rozluźniona, teraz brzuch skręcał ją z bólu. Nie buntował się przeciwko siarkowanej mieszance wiśni, tylko przez stres. Żeby się rozluźnić, sięgnęła do zniszczonego harcerskiego plecaka, który towarzyszył jej od początku edukacji. Nie była jego pierwszą właścicielką. Wyjęła paczkę czerwonych elemów obklejonych napisami wykonanymi cyrylicą. Szlugi smakowały nieźle, przynajmniej tak twierdził człowiek, którego szanuje. Jej brakowało doświadczenia, zaczęła przygodę z papierosami zimą.

Pierwszego wciągnęła na wdechu. Drugiego paliła wolno, idąc przed siebie. Wypaliłaby jeszcze jednego, gdyby czekał ją dłuższy spacer, ale dom znajdował się trzysta metrów od dworca. Zawsze gdy zbliżała się do brązowej rudery z dwoma pomieszczeniami i poddaszem, miała ochotę uciekać. Jak zwykle powstrzymała nogi od zrobienia „w tył zwrot” i weszła na paskudny teren porośnięty trawą, na której walała się sterta gruzu oraz worki ze śmieciami. Rudera była jedyną, jaka przetrwała od zamierzchłych czasów. Pozostałe wyburzono, zastąpiły je domy, szeregowce, firmy i bloki. Mydlniki ładniały, ale jeden punkt wciąż tkwił w przeszłości. Ostatni dom przed skrętem prowadzącym do dworca, przy błotnistej części drogi. Błoto było stałym elementem krajobrazu. W ciepłe dni zmieniało się w kurz i jej dziurawe tenisówki, zamiast przemoknąć, tylko się brudziły.

Od dawna miała jedną parę butów, trzy pary spodni, dwie bluzy, kurtkę wiosenną, kurtkę zimową, kilka koszulek i sześć kompletów bielizny. Starzy obiecywali, że dostanie nowe, kiedy trochę podrośnie, sęk w tym, że nie rosła. Zatrzymała się na metrze sześćdziesiąt jeden i czterdziestu siedmiu kilogramach wagi. Niska, szczupła, bezbronna – tak odbierała samą siebie, choć człowiek, którego szanuje, uważał, że jest zgrabna i uwodzicielska. Czując, jak brzuch pęcznieje ze stresu, nacisnęła klamkę. Powitał ją szczypiący w oczy, toksyczny aromat pędzonego bimbru. Odkąd pojawiła się ta cholerna aparatura, musiała zamieszkać w jednym pokoju ze starymi. Poddasze, kiedyś należące do niej, zostało wygospodarowane dla najważniejszego członka rodziny – destylatora.

– O Jezuu…! – Z pokoju, który służył za sypialnię, salon i wszystko inne oprócz kuchni oraz kibla, dobiegło uciążliwe charczenie. – Już nie mogę!

Matka jak zwykle narzekała na trzustkę. Domowej roboty chlańsko ją wykańczało. Powinna coś z tym zrobić, ale ból stanowił wygodny pretekst, żeby nie szukać roboty.

– Co tak późno…? – Kolejnym słowom matki towarzyszyło skrzypienie łóżka. – Gdzie się szlajasz?

Chciała minąć pokój i skierować się prosto do kuchni. Nie licząc paczki paluszków, zjadła dziś tylko jedną słodką bułkę. Trzydzieści złotych tygodniowego kieszonkowego zainwestowała w fajki. Przynajmniej wino kupował człowiek, którego szanuje.

– No, gdzie byłaś?

Stara wyszła jej naprzeciw. Szła, kołysząc się, jakby zamiast stóp miała zainstalowane bieguny. Efekt mieszaniny alkoholu z lenistwem. Wyglądała okropnie w brudnej piżamie, poplamionym szlafroku i klapkach. Ubranie wisiało na niej jak na szkielecie. Włosy miała rzadkie i tłuste, twarz pokrywało coraz więcej bruzd, zęby żółkły, ostatnio straciła dolną trójkę. Jedyne, czego można jej było zazdrościć, to oczy. Ciemnoniebieskie, tajemnicze, hipnotyzujące. Pasowały jak Mona Lisa na wyprzedaży garażowej.

– Nagle cię to obchodzi, mamusiu?! – Starej nie bała się odszczeknąć. Czuła się lepsza od rozklekotanej istotki, która nic nie mogła jej zrobić.

– Uważaj, jak się odzywasz! – Kobieta ścisnęła ją za ramię. – Piłaś? – spytała, pociągając nosem.

– A ty nie? – Przybrała wredny uśmiech. Miała całą gamę różnych min, stanowiły broń. – I nie czujesz?

– Nie pozwalaj sobie! – Szarpnęła jej ręką – Chuchnij!

– Obejdzie się. Poszło jedno winko, na spółę z kimś ważnym.

– Masz czternaście lat! Nie wolno ci szlajać się z menelami! Wiesz, co będzie, kiedy opieka społeczna się dowie?!

– Jasne, odbiorą wam zapomogę – parsknęła.

Człowiek, którego szanuje, tłumaczył, że dzięki zapo-modze wciąż dostaje na jedzenie i puszczają ją do szkoły. Inaczej byłaby bezużyteczna.

– Niewdzięczna suka! – Matka jeszcze mocniej nią szarpnęła. – Może się puszczasz?!

Przewróciła oczami, zamiast udzielić odpowiedzi.

– Jutro po lekcjach w podskokach wracasz do domu! Koniec samowolki, a jak jeszcze raz poczuję od ciebie alkohol, to…

– Wyładowujesz się na mnie, żeby dodać sobie odwagi?! – wcięła się w zdanie. – Czy przenosisz dalej agresję, której sama doświadczasz? – Matka lubiła wybuchnąć. Człowiek, którego szanuje, wytłumaczył jej powody. – Menelstwo mam w domu, nie muszę się z nim szlajać. – Wyswobodziła się z uścisku. – Głodna jestem, zajrzę do garów.

– Kolacja jest dla niego… – wymamrotała. – Dostajesz kieszonkowe, jego posiłków nie ruszaj. Wiesz, co będzie, jeśli…

– Tak, wiem… – Odwaga uleciała, powrócił skurcz wywołany strachem. – Wezmę tylko trochę… – Czując na plecach palący wzrok matki, uszczknęła kilka łyżek makaronu. Mięsa bała się ruszyć.

Po symbolicznym posiłku obie czekały na niego w ciszy. Matka na łóżku, nawet nie jęczała. Ona na swoim tapczanie. Patrzyła na wskazówki zegara, marząc już o poranku. Miała nie iść do szkoły, tylko spędzić cały dzień z człowiekiem, którego szanuje. Złapał trochę gotówki, obiecywał leniuchowanie na Plantach, jabcoka, kebab, a potem wycieczkę na jego dzielnię. Szykował się cudowny dzień, niemal idylliczny jak w odklejonych romansidłach, a ona miała odegrać w nim główną rolę.

Przyjemne wizje prysnęły wraz ze skrzypiącymi drzwiami, dokładnie o dziewiętnastej pięćdziesiąt dziewięć. Stara bez zająknięcia ruszyła do przedpokoju, przywitać swojego pana. Ona z nerwów przygryzła koszulkę. W każdej miała dziury przy kołnierzyku, efekt codziennego oczekiwania na pierwsze jego słowa. Na razie słyszała tylko matkę, przymilała mu się niczym kot. Potem nastała cisza. Nic tak nie przerażało jak cisza. Zwykle zwiastowała burzę.

– Znowu nie szukałaś roboty?! – Krzyk ojca brzmiał przerażająco. – Boli? – Pojawiło się plasknięcie, równo z nim skowyt matki. – A teraz też boli? – Nastąpił huk jak przy rzucaniu piłką o ziemię. Stara musiała upaść. – Albo do końca tygodnia znajdziesz robotę, albo osobiście wyrwę ci tę trzustkę, pasożycie jebany!

Matka próbowała coś tłumaczyć, jej słowa zlewały się z bolesnym jękiem.

– Przestań pruć mordę! – Ojciec ruszył dalej, wyraźnie słyszała kroki.

_Bądź głodny, bądź głodny, bądź głodny…_ – myślowe życzenie przyczepiło się do niej jak guma do podeszwy.

– Drugi darmozjad co dzisiaj robił?! – Ryk ojca zabił ostatnią nadzieję.

Poczuła, jak kurczy się do rozmiarów małej dziewczynki. Godzinę temu pyskowała starej, trzy godziny temu piła jabcoka, a teraz wślizgiwała się pod łóżko. Robiła to niezdarnie, choć szybko. Przestrzeń między stelażem a podłogą była ciasna, ledwie udało jej się wcisnąć. Czyli jednak trochę urosła.

– Córko! – Wszedł do pokoju. Widziała obdarte buciory, nos wypełnił odór ludzkich fekaliów, tanich środków czyszczących i bimbru. – Pokaż się!

Kiedyś też pił, ale wódkę. Bywał agresywny, choć mniej. Problem zaczął się, gdy stracił pracę dróżnika. Zamykał i otwierał szlaban, lubił pić na posterunku. Raz zasnął i nie otworzył. Po tym incydencie był skończony. Od kilku lat siedział przy kiblu miejskim. Świadomość, że jego egzystencja ogranicza się do pilnowania, żeby każdy, kto wysra się lub wyszcza, rzucił dwa złote na talerzyk, pogrążyła go. Nienawidził całego świata, a bimber wyżerał jego komórki mózgowe.

– Odgrzeję ci jedzenie… – burknęła z korytarza stara.

– Stój, idiotko! – Podniósł plecak, który zostawiła przy tapczanie. – Zobaczmy, co nosi ze sobą twój życiowy błąd.

Przyglądała się spod łóżka, jak ojciec grzebie w jej rzeczach. Miała dwa zeszyty, używała ich do wszystkich przedmiotów, książki dawno spyliła. Ojciec zdawał się nie zauważać ich braku, nie obchodził go też piórnik ani paczka gum do żucia. Zainteresował się dopiero, kiedy włochate łapsko dotarło na samo dno.

– Co jest… – Obejrzał fajki, powąchał i rzucił razem z grzałką na tapczan. Gdy otworzył boczną kieszeń, serce na moment przestało jej bić, w uszach zadudniło, jakby weszła do wnętrza bębna. – Skąd to masz?! – ryknął ojciec, wyjmując komórkę. – Córko!

Popełniła błąd. Powinna była skitrać telefon na zewnątrz, ale bała się, że zawilgnie. Mogła chociaż wsadzić go za majtki albo zostawić w bucie. Zapomniała. Wszystko przez jabcoka.

– Smarkulo! Gdzie jesteś?!

– Józek, odpuść… – Matka pojawiła się w progu. – Chodź zje…

– Milcz!

Zaczęła dygotać, pewna, że lada moment to się zacznie. Wystarczyło, żeby się schylił, przecież wiedział, że jest w ruderze, widział buty. Zamiast tego usiadł na łóżku i westchnął. Po chwili zaczął ziewać. Chuj był zmęczony.

_Może zaśnie…_ – tak brzmiała ostatnia myśl, zanim skóra na jej czole napięła się niczym sznur wisielca. Pociemniało jej przed oczami, ciało mimowolnie zaczęło przesuwać się do przodu, ból rozsadzał czaszkę.

– I po co ta dziecinada?! – Ojciec ciągnął ją za kudły, które musiały wystawać spod łóżka. – Naprawdę myślałaś, że cię nie widzę?

– Tato, nie! – zawsze zwracała się do niego w ten sposób. Ze strachu. – Przepraszam!

Ciągnął ją coraz mocniej, wyrywając kłęby włosów. Zahaczała kręgosłupem o stelaż, przesuwając się do przodu. Próbowała wbić paznokcie w dywan, ale to nie miało sensu. Zadałaby sobie jeszcze większe cierpienie, a przed ojcem i tak nie było ucieczki. Prędzej porąbałby łóżko, niż pozwolił jej pod nim zostać.

– Kradniesz?! – spytał, gdy udało mu się ją wyciągnąć. Ścisnął jej ramiona i podniósł, jakby była plastikową zabawką. – Chcesz sprowadzić tu psy?!

– Nie, tato, przepra… – urwała, bo cisnął nią o betonową ścianę.

Jej ciało zdrętwiało od pleców aż po stopy. Dobrze znała to uczucie. Zaraz uderzył ponownie. Muliło ją w środku, jakby flaki przestawiały się na inne miejsca niczym klocki w Tetrisie. Obraz przed oczami wirował, widziała tylko twarz ojca – groźną, brudną, zarośniętą. Zwykle nawet nie potrzebował pretekstu, po prostu walił nią o ścianę, odreagowując niepowodzenia, przez które nie czuł się mężczyzną.

– Komu zajebałaś ten telefon?! – spytał, gdy zrobił przerwę. Nie była w stanie ustać, musiał ją trzymać. Żołądek pęczniał, jakby połknęła rurkę od kompresora. Nienawidziła tego uczucia, ból zawsze był jej wrogiem. – No komu?!

Telefon dostała od człowieka, którego szanuje. Gdyby ojciec się dowiedział, sprawdziłby, czy jej kręgosłup zdoła przedziurawić beton.

– Nie wiem, skroiłam na dworcu jakiemuś dzieciakowi… – ledwie udało jej się wybełkotać.

– Czemu otaczają mnie głupie pizdy?! Przez was wszystko się pierdoli! – Walił nią coraz mocniej. Nerwy dodawały mu sił. – Nie możesz kraść, zamkną cię, a mnie zabiorą maszynę! – Nie raz przypominał, że destylator jest sensem jego egzystencji. – Nie dopuszczę do tego! – Oddech miał szybki i podniecony. Lubił się męczyć, bijąc. Kręciło go to jak wysiłek sportowca.

Po kolejnym uderzeniu jej głowa opadła bezwładnie. Ból wchodził przez plecy, rósł w środku i kumulował się w gardle. Musiała przymknąć oczy, bo inaczej zaczęłaby rzygać. Raz tak się zdarzyło, potem kazał jej sprzątać gołymi rękami.

– Józek… – Matka odważyła się otworzyć usta. – Wystarczy…

Słowa starej zadziałały jak magiczne zaklęcie. Puścił ją, pozwalając upaść na podłogę.

– Sprzedam komórkę! – wpadł na rewolucyjny pomysł. – Fajki wypalę! – Pogłaskał córkę po czole. Jego łapsko zabolało niczym cegłówka. – Wreszcie się do czegoś przydałaś, ale więcej tego nie rób. Mariola, jutro kupię wódeczkę! – Klasnął w dłonie. Nie widziała tego, tylko słyszała. – Kurwa, nabrałem na ciebie chęci! – Pojawił się dźwięk rozpinanej klamry od paska. – Dawaj, świętujemy!

– Józek, no co ty! – Głos matki, przed chwilą przerażony i obolały, teraz brzmiał w rytmie radosnego zaskoczenia. Cieszyła się, bo wreszcie ktoś się nią zainteresował. – Tak po prostu? Przy niej?

– Natychmiast!

Długo leżała bez ruchu, wciąż nie dawała rady otworzyć oczu. Słyszała za to coraz bardziej żałosne jęki dwójki prymitywnych ludzi udających, że łączy ich coś więcej niż wstręt i bieda. Nie mogła tego znieść, ale nie mogła też wstać. Stopy mrowiły, kręgosłup palił, żebra przypominały kolczasty drut napinający się przy każdym oddechu. Popełzła więc do korytarza na oślep. Tam skuliła się w kłębek przy drzwiach wejściowych. Wyobrażała sobie, jak ich podpala i zdychają trawieni przez ogień. Liczyła, że człowiek, którego szanuje, pewnego dnia jej w tym pomoże.1

Kraków, wiele lat później

Obserwuję ją. Stoi przed lustrem, zapina niebieską sukienkę, przed chwilą włożyła bieliznę i pończochy. Włosy opadają jej na plecy w sposób, jaki byłby w stanie rozmiękczyć najtwardszych przedstawicieli gatunku męskiego. Robię krok w przód, wychylając się zza ściany. Nie zauważa mnie, jest za bardzo pochłonięta podziwianiem własnej urody. Zaciskam pięści, mrużę oczy. Przez moje ciało przechodzi fala cudownie niewłaściwych dreszczy, w uszach odbija się zarozumiały śmiech tej, która zmieniła mnie w potwora. Przypominam sobie koszmar dzieciństwa, dzieło młodości, nasze pojednanie w czyśćcu i akceptację tego, że jej nie da się całkowicie wyeliminować. Nienawiść rozpala krew w żyłach, nogi robią się twarde, adrenalina buzuje. Przyspieszam i dopadam do dziewczyny. Chwytam ją od tyłu, moje ręce owijają się wokół niej niczym dwa wygłodniałe węże. Ona sztywnieje momentalnie w efekcie dobrze mi znanego szoku. Ten stan trwa zdecydowanie za krótko. Zostaje zastąpiony słodkim chichotem.

– Ejj, Kuba, przestań. – Dona sprzedaje mi kuksańca w biodro. – Nie ma czasu, spóźnimy się. – Marna symulacja dobiegła końca, nim dostała szansę się rozwinąć.

Gdy zaatakowałem Donę, zakleszczyłem ręce wokół jej żeber i otarłem się zębami o szyję, wyobrażając sobie, że jej aksamitna skóra to zewnętrzna powłoka otaczająca Klarę, a ja ją przegryzam.

– Serio? Przecież to nie _business dinner_ ani rozprawa. Spóźnijmy się, czemu nie… – mruczę do jej ucha. Całe moje wnętrze chciałoby chapnąć ucho kogoś innego. – Zganimy to na korki.

– Serio! – Uderza mnie w dłoń, jakby była muchą, a jej palce łapką. – Ostre gierki są wyczesane, ale spóźnialstwo oznacza brak szacunku do zapraszających – rzuca pseudomądrością.

Ostre gierki polegają na tym, że skradam się do niej w najbardziej nieoczekiwanym momencie, po czym zrywam z niej ubrania i robię to, na co w jej mniemaniu mam chęć. W ten sposób próbuję wmówić sobie namiastkę prawdziwego ataku. Atak nie następuje, na pocieszenie zostaje seks. Dona uważa, że eksperymenty zapobiegają łóżkowej monotonii, więc pozwala mi na wiele.

– Wcale nie chodzi ci o szacunek, boisz się, że mógłbym rozwalić twój make-up i fryzurę. Stroisz się od dobrej godziny, słabo, panno lansiarko – próbuję wpłynąć na jej ambicję, która w wielu sprawach jest ogromna.

– Ubieraj się i śmigamy – olewa moje sugestie. – Zamówię Bolta, tylko gdzie ja położyłam komórkę… – Wychodzi z sypialni. Ciągle gubi telefon, a mnie ciągle nie udało się poznać kodu odblokowującego ekran.

– Jak myślisz, czego Dorian naprawdę może od nas chcieć?! – krzyczę, odsuwając lewe skrzydło szafy. Kiedyś cała była moja, teraz dzielę ją na pół z blond pięknością.

– Nic nie chce! – drze się z salonu. – Zaprosił nas z czystej sympatii, ludzie czasami tak robią!

Wizyta u kryminalnego pitbulla stanowi niepowtarzalną szansę, ale jest też zagadką. Kilkanaście miesięcy temu, grożąc mi bronią, Dorian wywiózł mnie do opuszczonego magazynu, w którym podczas policyjnej obławy zastrzelił dwóch gangsterów. Ostrzegł, że czeka mnie podobny los, jeśli nie przestanę częstować jego kuzynki śniegiem.

– W jego przypadku dzieje się to rzadko! – stwierdzam fakt.

Widuję Doriana sporadycznie. Zwykle na meczach Wisły i przedmeczowych zaprawach. Najczęściej migam się od udziału w tych widowiskach pracą lub zmęczeniem. Dotąd wolałem go unikać, zwłaszcza że w czasie kiedy po raz ostatni zaspokajałem demona Klary, popełniłem błąd i znów zyskałem obrzydliwą popularność.

– Nie dziw się, ma sporo problemów w pracy, a pretekst do dzisiejszego spotkania naprawdę jest miły. Szlag, no gdzie posiałam ten telefon?!

W październiku fragment nagrania z kamery zainstalowanej w samochodzie jakiegoś ciecia obiegł wszystkie media. Przedstawiało mężczyznę o wzroście około metra osiemdziesięciu pięciu, sylwetce uznanej za zbitą, ubranego w bluzę z kapturem i z maską mima. Wzrost oszacowano na podstawie pomiarów. Mężczyzna minął auto i wszedł do bloku, gdzie zamordował Kamilę R., autorkę podcastu Grypserka.

– Sprawdź w łazience! – odpowiadam poirytowanej Donie, bo trzaska drzwiczkami od szafek, jakby zakładała, że telefon sam wszedł do jednej z nich i schował się między talerzami albo kubkami. – Spędziłaś w niej większość czasu!

Gliny nie były w stanie powiązać mnie z zabójcą w masce, a medialny szał uciszył Klarę. Życie wreszcie zaczęło płynąć przyjemnym rytmem. Nikt nie umierał, nikt nie wysyłał mi listów, nikt nie próbował mnie zabić. Spokojnie angażowałem się w związek, pilnowałem interesów i korzystałem ze spadku po Soni, mojej zabójczej kochance, która uważała się za Bestyjeczkę. Zacząłem nabierać przekonania, że potrzeba, która uczyniła mnie seryjnym mordercą, naprawdę wygasła. Było zajebiście, a to zwykle oznacza, że w każdej chwili coś może się spierdolić. Początek negatywnych zmian nastąpił w grudniu, podczas urlopu z Doną.

***

Blond piękność zorganizowała nam wypad nad morze. Mieliśmy siedzieć tam od Wigilii do Nowego Roku. Dziewczyna, której policzek zdobi gruba blizna, świadectwo zazdrości Bestyjeczki, wybrała najgorsze miejsce z możliwych – Juratę. To właśnie w Juracie spędziłem wspaniały czas z Sonią tuż po jej pierwszym planowanym zabójstwie, kiedy była nastolatką.

Każdy metr kwadratowy nadmorskiego miasteczka mimowolnie ożywiał wspomnienia, rozbudzając nostalgiczną część mnie. Chodziłem rozdrażniony, sporo piłem i jeszcze więcej paliłem. Jakby tego było mało, ciągle musiałem słuchać o paragrafach i kazusach przypominających, że już nigdy nie będę mógł uprawiać zawodowej pasji.

– Według mnie nie ma podstaw do skazania Joanny za groźbę karalną. – Wieczorny spacer dzień przed sylwestrem nie stanowił wyjątku. Dona wciąż przygotowywała się do egzaminu adwokackiego. – Nie bez żyletki!

– Chyba masz rację… – burknąłem i przypaliłem fajkę. – Brakuje dowodów.

Akurat wtedy rozwiązywała zadanie z zakresu prawa karnego. W jego treści osiemnastoletnia Joanna groziła Magdalenie, koleżance z klasy. Obie dorabiały w restauracji. Joanna regularnie podbierała szmal z firmowej kasetki. W trakcie zakrapianej imprezy pochwaliła się Magdalenie, a ta doniosła właścicielowi knajpy. Właściciel zażądał zwrotu skradzionych pieniędzy. Następnego dnia Joanna napadła na koleżankę po lekcjach, z żyletką w ręku. Groziła, że potnie jej twarz. Przerażona Magdalena pobiegła do dyrektora, a ten wezwał policję. Gliniarze zatrzymali Joannę dopiero w drodze ze szkoły do domu. Tak zaczęła się sprawa. Po wysłuchaniu zeznań i zapoznaniu z materiałem dowodowym sąd uznał Joannę winną obu zarzucanych czynów i skazał na cztery miesiące pozbawienia wolności.

– Właśnie! Z akt wynika, że nie znaleziono żyletki! Mamy więc słowo przeciwko słowu. – Dona strzeliła z palców. – Owszem, niunia powinna odpowiedzieć za kradzież, ale nie za przestępstwo ścigane z artykułu sto dziewięćdziesiątego Kodeksu karnego.

– Co byś zrobiła? – Dmuchnąłem dymem w jej twarz, licząc, że się odsunie. W Juracie za dużo myślałem o Bestyjeczce, bliskość blond piękności zaczynała mnie drażnić.

– Przygotowałabym apelację, stojąc twardo przy braku zasranej żyletki. – Dym nie zadziałał. Dona jeszcze bardziej do mnie przywarła. – Oskarżona uważa, że Magdalena żądała podzielenia się forsą w zamian za milczenie. Po odmowie próbowała wrobić Joannę w groźbę karalną. Sędzia uwierzył Magdalenie, ale wiesz, kiedy czytam zeznania, to widzę konflikt dwóch niezbyt rozgarniętych patolasek. Kto normalny chwali się kradzieżą przy wódzie?

– W sądzie status społeczny ani iloraz inteligencji nie mają znaczenia. Liczą się fakty – przypomniałem.

– _Si_, ale sędzia też człowiek. – Zabrała mi szluga i ściągnęła kilka machów. – Będąc adwokatką Joanny, poszukałabym czegoś na jej koleżaneczkę. Na pewno istniał głębszy powód konfliktu. Może rywalizowały o tego samego typa albo o status najgorętszej suczki w budzie. A może razem miały kraść, tylko Madzi brakło śmiałości? Gdybym coś znalazła, przycisnęłabym ją i jeszcze przeprosiłaby Joannę.

– Tylko tego nie pisz na egzaminie – rozdrażniony czy nie, starałem się podpowiadać. – Grożenie jest nieetyczne, obleją cię.

– Wiem, skarbie. – Oddała resztkę fajki. – Karne to błahostka, mam doświadczenie. Najgorsze do zdania będą właśnie zasady etyki.

– Z etyką w ogóle ci nie po drodze…

– Nieśmieszny żart, Kuba. Ja to nie wiem, po co mi pisać egzamin z ety… – Jej wywód przerwał dźwięk WhatsAppa. Wsadziła rękę do kurtki i wyjęła telefon. – Prawie brat się odezwał – oznajmiła, patrząc na ekran. – Pytałam, czy nie chcieliby wpaść do nas z Majką na sylwka.

– Super, brakowało mi Doriana… – nie kryłem uszczypliwości.

Wspomnienia Soni i straconej adwokatury mogły zostać doprawione kolesiem, któremu chętnie zaprezentowałbym moje noże. Dokładniej rzecz ujmując: ostrza, najlepiej na jego szyi albo jajach.

– Nie bądź złośnik. Cały wyjazd jesteś markotny, jakbyśmy przyjechali tu za karę. Pomyślałam, że męskie towarzystwo dobrze ci zrobi. Golniesz sobie i odpoczniesz od słuchania o moim egza… O kurwa! – Stanęła w miejscu.

– Co jest? Już tu są?

– Nie przyjadą. – Przewiercała wzrokiem ekran podekscytowana, jakby kuzyn wygrał szóstkę w totka i zamierzał się podzielić. – Dorian będzie zaraz w telewizji! Ma coś ogłosić. Poczekaj, spytam co… – Wysłała mu wiadomość. Odpowiedź przyszła natychmiast. – Pisze, że chodzi o Mima!

Pierwszy raz, odkąd wyjechaliśmy z Krakowa, poczułem, że korzystnie jest być blisko morza, które stwarza szansę wejścia na prom i ucieczki do innego kraju.2

Ogarnięty głupimi myślami dałem się poprowadzić Donie do pierwszej napotkanej knajpy. Zamówiłem nam gorącą czekoladę, sobie dodatkowo setkę whisky, a blond piękność w tym czasie ściągnęła apkę ogólnodostępnej telewizji. Łyk cierpkiego, czterdziestoprocentowego roztworu podziałał kojąco. Zrozumiałem, że choć większość mieszkańców Krakowa widziała moją maskę, to nic mi nie grozi. Gdyby było inaczej, specgrupa zdjęłaby mnie na deptaku w Juracie.

– Jak myślisz, o co biega? – spytałem z rosnącym zaintrygowaniem.

– Nie wiem, ale ta sprawa nie daje mu spokoju. Jego pierwsza samodzielna… – Westchnęła. – Ma straszną zajawkę na znalezienie zabójcy, ale dotąd nic nie osiągnął. Przydzielili mu nowe sprawy, ślęczy przy Mimie po godzinach. Już nawet chwilowo zapomniał o przenosinach do narkotykowych. Ten skurwiel jest jego ambicją…

– Myślisz, że właśnie go złapał? – Rozważałem taką możliwość, przepijając whisky czekoladą.

Grypserka nagrywała podcast, w którym przeprowadzała wywiady z dawnymi skazańcami. Mordercy, złodzieje, gwałciciele gościli w jej studiu. Lista potencjalnych podejrzanych była długa, co skłoniło mnie do podjęcia ryzyka i zatańczenia z Klarą na własnym terenie. Dotąd nikogo nie aresztowano, ale wciąż istniała szansa, że Dorian znajdzie delikwenta pasującego do rysopisu, bez alibi, za to z wiarygodnym motywem i sam dopasuje brakujące elementy układanki.

– Zaraz się dowiemy. – Pogłośniła. Oboje pochyliliśmy się nad ekranem.

Najpierw poleciały informacje gospodarcze, trochę propagandy i miks wydarzeń, jakie pijani odwalili przez weekend. Potem prowadzący oznajmił, że przenoszą się do Komendy Wojewódzkiej Policji w Krakowie, gdzie właśnie zaczyna się konferencja. Tam przy stole siedział gość podpisany jako rzecznik prasowy, a obok niego Dorian. Sprawiał wrażenie śmiertelnie poważnego.

– Proszę państwa, jesteśmy na żywo w telewizji. – Kuzyn Dony jednym zdaniem uciszył szmery panujące w sali konferencyjnej. – Jak państwo wiecie, w drugi dzień świąt w dzielnicy Czyżyny doszło do zabójstwa. Ofiarą jest dwudziestotrzyletnia Sylwia W.

– Człowiek na trochę odcina się od domowych newsów, a tu takie wianki… – nie dowierzała Dona.

Pitbull pokazał zdjęcie. Przedstawiało wypikselowaną twarz brunetki z idealnie prostymi włosami. Opierała się o barierkę na molo. Widać było szczupły brzuch oraz zarys jędrnych piersi pod koszulką. Sądząc po sposobie pozowania, na jej profilach społecznościowych musiało roić się od podobnych ujęć.

– Sylwia wracała wieczornym pociągiem z rodzinnego Rzeszowa – kontynuował Dorian, odłożywszy fotografię. – Następnego dnia miała iść do pracy w salonie fryzjerskim. Amatorsko prowadziła również blog z fryzjerskimi poradami, który śledziło czterdzieści tysięcy osób. – Urwał na moment. – Została napadnięta w swoim mieszkaniu. Sposób działania sprawcy oraz profil ofiary wskazują na tego samego człowieka, który zamordował Kamilę R., znaną jako Grypserka. Uważamy, że może on również odpowiadać za zabójstwo popularnej influencerki Vanessy J. oraz jej sąsiada, do którego doszło półtora roku temu w dzielnicy Rybitwy. Jest wielce prawdopodobne, że w Krakowie pojawił się seryjny morderca.

– Ja pierdolę… – Z wrażenia dolałem czekolady do whisky i przepłukałem usta słodko-szczypiącą miksturą.

Salę konferencyjną zalał grad pytań. Reporterzy przekrzykiwali się niczym baby na straganie.

– Skąd pewność, że zabił je ten sam człowiek?

– Macie nagranie tego potwora, czemu jeszcze go nie złapaliście?!

– Czy kolor włosów ofiar ma znaczenie?!

– Zakładacie kolejne zabójstwa?

– Są jacyś podejrzani?

– Co ty?! Gdyby byli, nie zwoływaliby konferencji!

Pitbull dał im się wyszczekać, a gdy ucichli, mówił dalej:

– To ja namówiłem zwierzchników na zorganizowanie konferencji. Prowadziłem śledztwo w sprawie Kamili R., prowadzę również sprawę Sylwii W., teza dotycząca seryjnego mordercy jest moją tezą. – Nie mógł odpuścić sobie tych kilku chwil żałosnej próżności. – Zrobię wszystko, żeby złapać zabójcę, ale chciałbym też was ostrzec. – Zamilkł na moment, jakby próbował zwiększyć napięcie. – Uważać powinny przede wszystkim młode kobiety parające się zawodowo lub hobbystycznie działaniami w social mediach. Każda z trzech wymienionych ofiar upubliczniała większość swojego życia, tworząc schematy pomocne zabójcy. Rozumiem, że to dla wielu praca, niestety ten człowiek też to rozumie. Nie ułatwiajmy mu zadania. To wszystko z mojej strony. Pytania proszę kierować do rzecznika prasowego Komendy Wojewódzkiej Policji.

Patrzyłem na ekran, ściskając szklankę. Oczywistym było, że ktoś zaspokoił na Sylwii drzemiący w nim mrok, a Dorian zbudował wzór. Za _modus operandi_ uznał atrakcyjną dziewczynę działającą w socjalach. Nie mógł opierać się na sposobie odebrania im życia. Vanessa, jej sąsiad i Grypserka byli moimi ofiarami. Każdą zabiłem inaczej, nikt ich nie łączył do chwili, w której ktoś postanowił kontynuować moje dzieło. Gdy dziennikarze zadawali kolejne pytania, w rogu ekranu pojawiło się słynne nagranie domniemanego Mima.

– Znowu… – zaciągnęła marudnie blond piękność. – Trzymają się tego jak posrani. A przecież w sądzie to żaden dowód. Nie widać twarzy, zarys sylwetki jest dość ogólny, nie ma żadnej pewności co do wagi ani wzrostu. Gość mógł mieć buty na koturnach, bluza jest dość luźna, nie wiemy, czy nie wypełnił czymś ciuchów, żeby zwiększyć optycznie swój kształt… Takie coś nie wystarczy, żeby skazać człowieka za zabójstwo. W ogóle co o tym sądzisz?

Nie odpowiedziałem, bo po mojej głowie krążyła Sonia. Chciałem usłyszeć jej słodki głos mówiący: „zajebioza, twoje grzeszki polecą na jego konto”. Marzyłem o wspólnym wciągnięciu śniegu, seksie, jaki potrafią uprawiać tylko pozbawieni dusz zabójcy, i chwilach, kiedy podniecenie opadało, a zapach naszych spoconych ciał odurzał czarną magią.

– Kuba? – Dona tyrpnęła mnie łokciem, szukając atencji.

– Twój kuzyn dostał sprawę życia. Jeśli jej nie spierdoli, czeka go kariera. – Napiłem się za jego porażkę.

***

– No gdzie ten cholerny fon?! – Dona wpada do sypialni, kończąc wspomnienie dnia, w którym mój spokój zaczął się burzyć.

– Nie wiem – kłamię. Zauważyłem już białą komórkę na białej pościeli. – Nie sypiam z telefonem, tylko z jego właścicielką.

Mój nonszalancki ton sprawia, że Dona czerwienieje ze złości. Ostatnie miesiące są dla niej pasmem sukcesów, przez co łatwo się frustruje, gdy coś jej nie wychodzi. Zła wygląda jeszcze lepiej niż szczęśliwa. Albo chcę tak myśleć, bo zaczynam lubić oglądanie jej w niehumorze.

– Zadzwonisz do mnie? – pyta, a jej piękne oczy skanują parkiet i nocną szafkę, potem łóżko, na którym wciąż nie zauważają komórki. – Albo łaskawie powiedz, gdzie jest twój telefon, dalej sama sobie poradzę!

– Nie ma potrzeby. Twój leży na pościeli – wybawiam ją od dalszych męczarni, bo niehumor niebezpiecznie zmierza w kierunku focha.

– Ja jebię, patrzałki mi wysiadają… – Rusza w stronę łóżka.

– No chodź tu… – Chwytam ją w talii i przyciągam, jakby moja ręka była hakiem. – Za dużo lustra, laptopa i paragrafów.

Całuję jej powieki, próbując w ten sposób pobudzić moją ludzką stronę. Jeszcze kilka miesięcy temu przy Donie odczuwałem wspaniałe samozadowolenie. Teraz za nim tęsknię.

– W lustro gapię się dla ciebie. Lubię, kiedy ci się podobam.

– Nawzajem.

– Spójrz na nas. – Wskazuje palcem lustrzane drzwi szafy. – Jesteśmy wyczesanie eleganccy.

Dona zawsze prezentuje się świetnie, standard w jej przypadku. Mimo różnych niedogodności ja też trzymam formę. Regularnie odprawiam poranne rytuały, dzięki czemu wciąż utrzymuję swoją muskulaturę. Moja twarz starzeje się powoli, choć Dona twierdzi, że dojrzewa. Jasne włosy ani trochę nie ściemniały. Roztrzepuję je na wszystkie strony jak w czasach studenckich. Błękitna koszula podkreśla kolor oczu, ciemne dżinsy dodają nieco luzu. Idealnie uzupełniam się z Doną. Stojąc razem, możemy wpędzić w kompleksy każdego.

– Pani mecenas wygląda oszałamiająco – mówię po chwili pozytywnej zadumy.

– Pan też, panie prezesie. – Blond piękność dotyka językiem moich warg i szybko się cofa. – Zmieniłam zdanie, może jednak się spóźnimy? – Rozpina sukienkę, opuszcza ramiączka. Skąpy kawałek niebieskiego materiału wart połowę średniej krajowej pensji ląduje na podłodze.

– Ach te przeklęte korki… – Łapię ją za biodra i rzucam na łóżko.

Nie spieszy mi się do wyjścia. Życie w raju, poza murami penthouse’u, nie jest tak eleganckie jak my.