Północne widmo. Na skraju burzy. Tom 2 - ebook

Roz­dział 2

Sre­bro

Ude­rze­nie na­de­szło bar­dzo szybko. Młot wa­lił go w serce pra­wie tak mocno jak hu­ra­gan Da­lii. Na tyle sil­nie, że Teo­woj na chwilę stra­cił przy­tom­ność. Po­now­nie. Już trzeci raz, od­kąd wlał so­bie mik­sturę do gar­dła. Roz­ma­so­wał ze­sztyw­niały kark i prze­wró­cił się na brzuch, przy­tu­la­jąc czoło i dło­nie do ziemi. Była nad­zwy­czaj lo­do­wata, ale chłód mu po­ma­gał. Po­zo­stał w tej po­zy­cji, aż wszyst­kie funk­cje ży­ciowe w ak­cep­to­wal­nym stop­niu wró­ciły do normy. Bo­lało go do­słow­nie wszystko. Mię­śnie drgały jak po in­ten­syw­nym wy­siłku, serce wa­liło zde­cy­do­wa­nie za szybko, a ręce się po­ciły. Vir wy­du­szał z niego ostat­nie po­kłady ener­gii, wy­ci­ska­jąc kro­ple potu na czoło i po­liczki. Jego ciało się uspo­ka­jało, jed­nak zde­cy­do­wa­nie zbyt wolno. Z wy­sił­kiem uniósł głowę i od­szu­kał wzro­kiem brata.

Wy­buch Viru rzu­cił nim kilka me­trów da­lej. Teo pod­niósł się z mo­zo­łem na przed­ra­miona i pod­czoł­gał się do Rada. Zba­dał jego puls. Vir do­padł go moc­niej. Żył, ale cią­gle był nie­przy­tomny, a jego tętno dra­stycz­nie zwol­niło. Brak kon­dy­cji fi­zycz­nej i nie­do­ży­wie­nie zbie­rały swoje żniwo. Wlał bratu do ust kilka kro­pel młota i cze­kał, aż zioła przejdą w dzia­ła­nie. Chwilę póź­niej Ra­do­woj na­brał gwał­tow­nie po­wie­trza, a jego ciało wy­gięło się w łuk. Teo przy­gwoź­dził go ra­mio­nami i ko­la­nem do ziemi, unie­ru­cha­mia­jąc wy­star­cza­jąco sku­tecz­nie, żeby pod­czas kon­wul­sji nie zro­bił so­bie krzywdy. Cze­kał w tej po­zy­cji, aż się uspo­koi i wy­równa od­dech na tyle, by mógł go pu­ścić. W końcu Rad otwo­rzył oczy i ro­zej­rzał się pół­przy­tom­nie do­okoła.

– Udało się? – od­chrząk­nął. Jego spoj­rze­nie, z po­czątku za­mglone, wy­ostrzyło się w ciągu kilku ko­lej­nych se­kund. – Je­ste­śmy po dru­giej stro­nie?

Teo po­wiódł wzro­kiem po oto­cze­niu. Wszystko wy­glą­dało tak samo jak przed ry­tu­ałem, na­dal byli na tej sa­mej, nie­wiel­kiej po­la­nie, na środku któ­rej ro­sły dwa ży­wo­zie­lone drzewa. Mię­dzy nimi znaj­do­wała się roz­pła­tana no­żem ściana Viru, zza któ­rej wy­ła­niał się wrze­śniowy las. Róż­nicę dało się jed­nak wy­czuć w po­wie­trzu. Teo­woj nie od­czu­wał już tej cięż­ko­ści, która to­wa­rzy­szyła im przed wy­bu­chem Viru. W za­sa­dzie nie czuł po­wie­trza w ogóle, choć prze­cież nim od­dy­chał. I jesz­cze…

– Je­ste­śmy w Na­wii – po­wie­dział krótko.

– Skąd ta pew­ność?

– Spójrz w górę.

Rad pod­niósł głowę, a na jego ob­li­czu od­ma­lo­wało się nie­do­wie­rza­nie. Skle­pie­nie nie było ani nie­bie­skie, jak za dnia, ani gra­na­to­wo­czarne, jak w nocy, ani też szare jak pod­czas desz­czu. Było srebrne – tak jak oczy Za­kli­na­czy w klą­twie. Sre­bro błysz­czało w wy­so­kich ko­na­rach drzew i na od­le­głych ska­łach. Jego dro­binki uno­siły się w gór­nych war­stwach at­mos­fery, do­kład­nie tak samo, jak uno­siły się nad pen­ta­klem i in­nym sym­bo­lami, które sca­lała Da­lia. Był to wi­dok nie­sa­mo­wity. I zu­peł­nie nie taki, jaki wy­obra­żał so­bie, że uj­rzy w Na­wii. Do­sko­nale wie­dział, kto był pa­nem tego miej­sca, spo­dzie­wał się za­tem mroku i zgni­li­zny, a za­stał nie­zwy­kłe, choć bar­dzo nie­na­tu­ralne piękno. Teo­woj po­mógł bratu się pod­nieść i wbrew so­bie spoj­rzał raz jesz­cze na roz­pła­taną ścianę Viru. Po tam­tej stro­nie zo­sta­wiał całe swoje ży­cie, całą ra­dość, jaka go przy tym ży­ciu trzy­mała przez wszyst­kie in­kar­na­cje. Zo­sta­wiał za sobą dom Sa­batu i Da­lię. Je­dyną ko­bietę, którą kie­dy­kol­wiek ko­chał. Je­dyną, którą…

Po raz ko­lejny zmu­sił się, żeby prze­stać o tym roz­my­ślać. I tak le­dwo po­wstrzy­my­wał się przed zmianą zda­nia. Zwłasz­cza że ściana, o dziwo, nie za­skle­piała się tak, jak za­ło­żyli. Roz­wa­żał przez chwilę kon­se­kwen­cje tego stanu rze­czy, ale i te my­śli ode­pchnął. Nie miał już wpływu na to, co się wy­da­rzyło. Co się stało, to się nie­od­sta­nie. Mógł tylko iść do przodu i li­czyć na szczę­ście oraz na to, że uda im się nie­po­strze­że­nie przejść przez ten wy­miar.

Scho­wał pod kurtką nóż We­lesa i za­rzu­cił ple­cak na ra­mię.

– Któ­rędy te­raz? – za­py­tał.

Rad ro­zej­rzał się z uważ­nym sku­pie­niem wy­ma­lo­wa­nym na twa­rzy.

– Nie je­stem pe­wien. Wy­daje mi się, że po­win­ni­śmy iść w tę stronę. – Wska­zał na wiel­kie pną­cza, które po­ra­stały zie­mię po­mię­dzy drze­wami na skraju po­lany.

– Nie ma za­tem na co cze­kać – od­parł Teo­woj i ru­szył pierw­szy.



Dom Sa­batu, ja­wień­ski ty­dzień póź­niej

Da­lia odło­żyła te­le­fon na sto­lik obok ka­napy. Ostatni trop Teo­woja i Rada, jaki mieli, wła­śnie za­pro­wa­dził ich do­ni­kąd. Do­bro­woj nic nie zna­lazł. Zo­stało im tylko strze­la­nie na oślep. Nie mo­gła zro­zu­mieć, dla­czego Teo zo­sta­wił ją za sobą. Dla­czego po­zo­sta­wił ją tu samą, ze stra­chem i na­dzieją po­ja­wia­ją­cymi się za każ­dym ra­zem, kiedy dzwo­nił te­le­fon. Roz­pa­trzyła w gło­wie wszyst­kie sce­na­riu­sze, ab­so­lut­nie każdy po­wód jego znik­nię­cia i stała te­raz z zu­peł­nie pu­stymi rę­kami. Do tego do­cho­dził jesz­cze Vir. Od­kąd wo­jo­wie znik­nęli, za­cho­wy­wał się nie­sta­bil­nie i nie­prze­wi­dy­wal­nie. Ry­tu­alne wy­siłki lo­ka­li­za­cyjne speł­zły na ni­czym, tak samo jak mik­stury zio­łowe Ni­ko­liny, które nie da­wały się za­wią­zać. Po pro­stu za­pa­dli się pod zie­mię. Da­lia le­dwo pa­no­wała nad ży­wio­łami pod swoją skórą, a emo­cjo­nalna huś­tawka, na którą ją na­ra­zili, nie po­ma­gała w utrzy­ma­niu spo­koju.

– Do dia­bła z tobą, Teo­woj! – Wal­nęła pię­ścią w zie­loną, ak­sa­mitną po­duszkę na ka­na­pie do­kład­nie w tym mo­men­cie, w któ­rym w drzwiach uka­zał się Na­woj.

– Nic? – za­py­tał su­cho męż­czy­zna.

Po­krę­ciła w mil­cze­niu głową. Przy­je­chał, jak tylko się o wszyst­kim do­wie­dział. Ty­dzień temu. Tak jak po­zo­stali Za­kli­na­cze poza Ni­ko­liną, która źle się czuła. Ale na­wet on, z ca­łym swoim ar­se­na­łem umie­jęt­no­ści i tro­pi­ciel­skiej wie­dzy , nic nie zna­lazł. Wes­tchnęła ciężko.

Na­woj usiadł koło niej. Ubra­nie miał po­gnie­cione, a oczy pod­krą­żone. Wy­glą­dał, jakby do­piero zszedł z bloku ope­ra­cyj­nego po kil­ku­na­sto­go­dzin­nym dy­żu­rze.

– Spójrz na to. – Po­dał jej swój te­le­fon.

Gdy zo­ba­czyła, co jest na wy­świe­tla­czu, w dole żo­łądka od razu po­czuła nie­przy­jemne sen­sa­cje. Na­woj był chi­rur­giem i wi­dok ludz­kiego ciała, w każ­dej po­staci, nie ro­bił na nim wra­że­nia. Da­lia nie mo­gła po­wie­dzieć tego sa­mego o so­bie. Zdję­cie, na które pa­trzyła, przed­sta­wiało mar­twego męż­czy­znę, który nie mógł być star­szy od Do­bro­woja. Miał siną twarz i wy­trzesz­czone oczy wpa­tru­jące się w pustkę.

– Wy­bra­łeś do­bry spo­sób, żeby mnie do­bić – po­wie­działa w końcu, gdy od­zy­skała mowę. – Po co mi to po­ka­zu­jesz?

– Jesz­cze nie wiem. To dru­gie uto­pie­nie w War­sza­wie w ciągu ostat­niego ty­go­dnia.

– Skąd w ogóle masz to zdję­cie?

Na­woj wzru­szył ra­mio­nami.

– Młody ścią­gnął z po­li­cyj­nej kar­to­teki.

In­nym ra­zem zru­ga­łaby za­równo Na­woja za wy­da­nie ta­kiego po­le­ce­nia, jak i Do­bro­woja za jego wy­ko­na­nie. Usta­lili wspól­nie, ze Sa­bat bę­dzie się trzy­mał z da­leka od wszel­kich spraw zwią­za­nych z ludzką po­li­cją i prze­stęp­stwami. Szcze­gól­nie po tym, jak le­dwo zdo­łali wy­tłu­ma­czyć całą sprawę z za­gi­nię­ciem Brana ko­mi­sa­rzowi Ha­bie. Te­raz jed­nak cho­dziło o Teo­woja i Rada. Żadna cena nie była za wy­soka.

– Sa­mo­bój­stwa?

– Po­li­cja tak ob­sta­wia z braku pew­nych do­wo­dów, że jest ina­czej. Ciała są prak­tycz­nie nie­tknięte – za­wa­hał się przez chwilę. – Choć nie wy­klu­czają też po­czątku se­rii za­bójstw.

Wzięła od niego te­le­fon i przej­rzała kilka ko­lej­nych zdjęć. Męż­czy­zna był w pełni ubrany. Miał na so­bie modną ko­szulę i rów­nie modne spor­towe obu­wie. Wy­glą­dał jak ktoś, kto wła­śnie roz­po­czął ka­rierę w któ­rejś z firm tech­no­lo­gicz­nych w war­szaw­skim city.

– A skąd wiesz, że nie ma żad­nych zna­ków na ciele?

– Bo go oglą­da­łem, za­nim zna­la­zła go po­li­cja. – Spoj­rzał na nią z ukosa, po czym po­wró­cił do zdję­cia. – Wczo­raj­szą noc spę­dzi­łem na plaży. Na­tkną­łem się na niego nad ra­nem. Le­żał za­nu­rzony do po­łowy w wo­dzie tuż obok mo­stu Po­nia­tow­skiego. Są­dząc po tym, że mimo wa­run­ków, w ja­kich go zna­la­złem, nie miał jesz­cze ty­po­wych oznak po­śmiert­nych, spóź­ni­łem się do­słow­nie o mi­nuty.

W jego to­nie krył się gniew. Na­woj był le­ka­rzem z ro­dzaju tych, któ­rzy ra­to­wali ludz­kie zdro­wie za wszelką cenę, a każde przed­wcze­śnie za­koń­czone ży­cie trak­to­wali jak oso­bi­stą po­rażkę. Na­wet wów­czas, gdy nie miał re­al­nego wpływu na to, co się zda­rzyło lub miało się wy­da­rzyć. Miał też ce­chę, która łą­czyła go z Teo­wo­jem – mó­wił jej o róż­nych rze­czach już po fak­cie, a ona, tak jak te­raz, by­wała na niego zła za by­cie kom­plet­nie lek­ko­myśl­nym i za ła­że­nie w po­je­dynkę tam, gdzie po­wi­nien cho­dzić w to­wa­rzy­stwie in­nego woja lub Za­kli­naczki.

– A ty co o tym są­dzisz?

– Oba ciała zo­stały wy­rzu­cone na pla­żach po­mię­dzy mo­stem Ła­zien­kow­skim a Po­nia­tow­skiego. Teo­re­tycz­nie jest moż­liwe, żeby oba ciała po­ko­nały po­dobną drogę, ale Wi­sła ma bar­dzo silny nurt. – Za­milkł na parę se­kund. – Nie do­strze­głem u tych lu­dzi śla­dów walki, co rze­czy­wi­ście mo­głoby prze­ma­wiać za sa­mo­bój­stwami. I gdyby nie to – znowu po­ka­zał jej zdję­cie i po­więk­szył część ob­razu – pew­nie też bym tak za­kła­dał.

Na nad­garstku zmar­łego męż­czy­zny wid­niał nie­wielki si­niak. O czymś jej przy­po­mi­nał.

– Czy to jest…?

Na­woj zła­pał jej nad­gar­stek, ukła­da­jąc kciuk do­kład­nie w miej­scu po­mia­ro­wym pulsu.

– A niech mnie. Czyli na dwoje babka wró­żyła. Albo sami się uto­pili, albo ktoś im to zro­bił. Tylko jak? I dla­czego ten ślad jest tylko po stro­nie we­wnętrz­nej? Czy na ze­wnętrz­nym prze­gu­bie dłoni nie po­winno być si­nia­ków, skoro uścisk był tak mocny? – Zła­pała Na­woja za dłoń, de­mon­stru­jąc, o co jej cho­dzi.

– Też nad tym się za­sta­na­wia­łem. Po­wi­nien. Nie po­tra­fię wy­ja­śnić, dla­czego tak jest. We­dług mo­jej wie­dzy przy tak moc­nym uści­sku si­niaki po­winny być obecne na ca­łym nad­garstku.

Ko­lejna sprawa z ro­dzaju nie­wy­ja­śnio­nych. Da­lia prze­klęła pod no­sem.

– Na­dal nie ro­zu­miem, co to wszystko ma wspól­nego z Teo­wo­jem i Ra­do­wo­jem?

Na­woj prze­glą­dał przez chwilę ko­lejne zdję­cia w te­le­fo­nie, aż w końcu tra­fił na to, któ­rego szu­kał.

– Spójrz na ten do­ku­ment.

Zdję­cie przed­sta­wiało szcze­gó­łowy ra­port po­li­cyjny do­ty­czący pierw­szej ofiary. Mło­dej ko­biety, stu­dentki z ru­dymi wło­sami i zie­lo­nymi oczami, zna­le­zio­nej przy brzegu rzeki po pra­skiej stro­nie w oko­li­cach mo­stu Ła­zien­kow­skiego. Nieco bli­żej niż męż­czy­zna, ale w nie­da­le­kiej od niej od­le­gło­ści.

– Nie to! – Na­woj znie­cier­pli­wił się, uświa­da­mia­jąc jej, że czy­tała pod no­sem. – Spójrz na datę i go­dzinę. „Zna­le­ziona dwu­dzie­stego trze­ciego wrze­śnia o go­dzi­nie dru­giej w nocy…”.

Dwie go­dziny po tym, kiedy za­ata­ko­wał ją Vir. I jak się oka­zało póź­niej, nie tylko ją, ale wszyst­kich ży­ją­cych Za­kli­na­czy.

Na­woj de­li­kat­nie zła­pał ją za rękę.

– Co ostat­nio działo się z Ra­dem?

Da­lia po­ru­szyła się nie­spo­koj­nie tknięta tym py­ta­niem. A wła­ści­wie my­ślą, do któ­rej py­ta­nie Na­woja ją do­pro­wa­dziło. Ra­do­woj nie byłby do tego zdolny. Znała go pra­wie tak do­brze jak Teo­woja i choć część ży­ją­cego Sa­batu uwa­żała, że mógł się prze­ciw­sta­wić We­le­sowi, ona wie­działa, że nie było to moż­liwe. Znała We­lesa na wskroś, wie­działa, że nikt poza in­nym Stwo­rzy­cie­lem, a w za­sa­dzie na­wet do­kład­niej rzecz uj­mu­jąc poza Swa­ro­giem albo in­nym Stwo­rzy­cie­lem z pierw­szego kręgu, nie miał z nim szans. Był jedną z naj­po­tęż­niej­szych istot we wszyst­kich wy­mia­rach. Ra­do­woj nie mógł nic zro­bić. I nie był zdolny do mor­der­stwa z zimną krwią.

– Jest z nim co­raz go­rzej, ale nie są­dzę, żeby miał coś wspól­nego z tymi za­bój­stwami. Na­wet w Weli już prak­tycz­nie nie bywa, więc ze świa­tem ludz­kim też ma nie­wiele wspól­nego. Zresztą po co miałby za­bi­jać tych lu­dzi?

– Nie o to py­tam. – Na­woj po­pa­trzył na nią wy­cze­ku­jąco.

Zmarsz­czyła brwi. Chwilę jej to za­jęło, ale w końcu zro­zu­miała zna­cze­nie ukryte w jego sło­wach.

– Su­ge­ru­jesz, że znowu ktoś go opę­tał? We­les?

Męż­czy­zna przy­tak­nął.

Nie­moż­liwe. Brama po­mię­dzy świa­tami była za­mknięta na głu­cho. Bez Księgi Ży­wio­łów nie można było jej otwo­rzyć, zaś Księgę Ży­wio­łów umiała czy­tać tylko ona. Nikt oprócz wel, czyli dusz zmar­łych, nie miał do Na­wii wstępu i od­wrot­nie. Miesz­kańcy in­nych wy­mia­rów nie mo­gli się do­stać do Ja­wii. Ona była je­dyną Stwo­rzy­cielką, która za­mknęła się w świe­cie ludz­kim.

– Nie ma ta­kiej opcji – po­wie­działa spo­koj­nie. – Ala­tyr jest za­mknięty.

Umil­kła. No wła­śnie. Ala­tyr. Od ty­go­dnia Vir za­cho­wy­wał się, jakby był chory, jakby ktoś go skrzyw­dził. Coś nie­do­brego za­lę­gło się w jej gło­wie, a gdy już na do­bre się tam roz­go­ściło, wie­działa, że wła­śnie sta­nęli na progu ciem­no­ści.

– Mu­szę coś spraw­dzić w bi­blio­tece. – Wstała gwał­tow­nie, igno­ru­jąc na­gły za­wrót głowy.

Na­woj za­wo­łał coś do niej i po­biegł w ślad za nią, ale Da­lia za­trzy­mała się do­piero przed drzwiami po­miesz­cze­nia z wo­lu­mi­nami na­le­żą­cymi do Sa­batu. Otwo­rzył je, a po­tem pu­ścił ją przo­dem. Mi­nęła pierw­sze re­gały z księ­gami i po­spie­szyła do środka bi­blio­tecz­nego la­bi­ryntu. Księga Ży­wio­łów była do­kład­nie tam, gdzie ją zo­sta­wiła i gdzie było jej miej­sce od ty­sięcy lat. Na drew­nia­nym sto­jaku, w sa­mym cen­trum tej czę­ści domu. Jed­nak nóż Łowcy, dla któ­rego zna­leźli z Teo­wo­jem miej­sce w ukry­tej pod jed­nym z re­ga­łów drew­nia­nej skrytce, znik­nął. Wszystko na­gle na­brało sensu.

– Teo­woju, coś ty zro­bił… – wy­szep­tała i usia­dła ciężko w fo­telu usta­wio­nym obok sto­jaka.

Zimny pot spły­nął jej po czole i mię­dzy ło­pat­kami. To nie We­les był przy­czyną nie­sta­bil­no­ści Viru, za to Teo­woj i Ra­do­woj – sami, do­bro­wol­nie – zna­leźli się w jego mocy. Ro­ze­rwali Vir i zła­mali So­leme1, święte prawo roz­dziel­no­ści wy­mia­rów, a ona nic już nie mo­gła zro­bić. Brama była za­mknięta. Ala­tyr do Na­wii był za­mknięty. Sama tego do­ko­nała. Szu­ka­nie wy­rwy, to szu­ka­nie igły w stogu sia­nia.

A prze­cież to jesz­cze nie wszystko. Po dru­giej stro­nie kryło się mnó­stwo istot, które po­wstrzy­my­wała przed wy­do­sta­niem się z Na­wii je­dy­nie mocna pięść We­lesa. One też po­czuły zmianę w Vi­rze i będą pró­bo­wały prze­do­stać się na drugą stronę. We­les na­to­miast na pewno nie bę­dzie ich po­wstrzy­my­wał. Dla­czego miałby kiw­nąć choćby pal­cem po tym, co mu zro­biła?

Nie.

We­les ich nie po­wstrzyma. We­les zrobi też wszystko, by do­paść Teo­woja i Rada w Na­wii.

Osią­gnie w końcu swój cel. A gniew in­nych Stwo­rzy­cieli za zła­ma­nie So­leme bę­dzie rów­nie wielki, jak ich ze­msta, i od­czuje go cały Sa­bat.

Tyle istot, tyle złych i okrut­nych stwo­rzeń, któ­rych ży­wio­łem były strach, śmierć i znisz­cze­nie, tylko cze­kało po tam­tej stro­nie na uwol­nie­nie. Jedna z nich prze­do­stała się już do Ja­wii i kar­miła się śmier­cią lu­dzi, po­tęż­nie­jąc z każ­dym ko­lej­nym za­bi­tym czło­wie­kiem. A to był do­piero po­czą­tek. Przed­smak tego, co w świe­cie lu­dzi mogą uczy­nić de­mony. Na­to­miast nóż We­lesa, je­dyna broń, ja­kiej mo­gli użyć prze­ciwko nim, znik­nął w Na­wii wraz z Teo­wo­jem.

– Mia­łeś ra­cję – po­wie­działa. – Te osoby na plaży zo­stały za­mor­do­wane. Ale nie przez Ra­do­woja ani nie przez in­nych lu­dzi, tylko przez de­mona. Przez Utopca.

Na­woj znie­ru­cho­miał, a na jego twa­rzy po­ja­wił się szok, przez który prze­bi­jało się nie­do­wie­rza­nie.

– My­śla­łem, że de­mony to tylko mity…

Da­lia po­krę­ciła głową.

– Nie są mi­tami.

– Ale jak on się tu do­stał? Mó­wi­łaś, jak do­brze pa­mię­tam, że brama jest za­mknięta.

Od­cze­kała chwilę, za­nim od­po­wie­działa.

– Teo­woj użył noża We­lesa, by zro­bić wy­rwę w ścia­nie Viru, która od­dziela nas od Na­wii.

Po jej sło­wach opa­dła kur­tyna ci­szy. Przez nią prze­bi­jał się je­dy­nie gniew i bez­sil­ność. Emo­cje, które bar­dzo do­brze ro­zu­miała, bo sama je czuła. Czas się dłu­żył i roz­cią­gał, a ko­lejne, wła­ściwe słowa po pro­stu do nich nie przy­cho­dziły.

W końcu męż­czy­zna za­py­tał:

– Mo­żesz ją za­ła­tać?

– Przy­kro mi, ale nie mam po­ję­cia jak – po­wie­działa ci­cho.

Nikt ni­gdy ni­czego ta­kiego nie zro­bił. Nie wie­działa na­wet, gdzie mia­łaby ta­kiej wy­rwy szu­kać. Ściana Viru od­dzie­la­jąca światy jest wi­doczna tylko w kilku miej­scach na ziemi w oko­li­cach wiel­kich sa­ba­tów, ale ona nie miała po­ję­cia, gdzie te miej­sca się znaj­dują. Tylko Stwo­rzy­ciele pierw­szego kręgu mieli do­stęp do ta­kiej wie­dzy. I tylko oni umieli tę ścianę na­pra­wić.

Po­dzie­liła się tymi in­for­ma­cjami z Na­wo­jem, który usiadł na krze­śle i przej­rzał jesz­cze raz zdję­cia w swoim te­le­fo­nie.

– A mo­żesz się z nimi ja­koś… no nie wiem… skon­tak­to­wać?

– Masz na my­śli Stwo­rzy­cieli? – za­py­tała i po­krę­ciła głową. – Nie. Jest tylko jedna furtka, którą so­bie zo­sta­wi­łam, gdy za­my­ka­łam za We­le­sem bramę. Mo­gła­bym spró­bo­wać otwo­rzyć Ala­tyr do­kład­nie w rocz­nicę jego za­mknię­cia, czyli o pół­nocy Prze­si­le­nia, ale do tego wy­da­rze­nia mamy jesz­cze po­nad mie­siąc. Jed­nak na­wet gdy­bym mo­gła otwo­rzyć go w tej chwili, nie uczy­ni­ła­bym tego. Stra­ci­ła­bym za dużo ener­gii i w do­datku stwo­rzy­ła­bym ko­lejne przej­ście dla de­mo­nów.

Nie mó­wiła mu peł­nej prawdy. Tak, zu­ży­łaby ogromną ilość ener­gii, ale to nie o to się mar­twiła. Nie do końca cho­dziło też o de­mony. Po tym, czego do­świad­czyła w snach, prze­ra­żała ją myśl, że nie zdoła za­pa­no­wać nad swoją na­turą. Ry­tuał otwie­ra­jący Ala­tyr niósł ze sobą zbyt duże ry­zyko utraty kon­troli nad ży­wio­łami. Był też We­les, który za nic nie prze­ga­piłby otwar­cia bramy do Na­wii. W re­zul­ta­cie cały Sa­bat wpa­dłaby pro­sto w jego ra­miona. Wy­bu­chu Viru ani stwo­rze­nia wy­rwy na pewno rów­nież nie prze­oczył, ale przy­naj­mniej chwilę zaj­mie mu usta­le­nie, gdzie owa wy­rwa się znaj­duje. Nie miała za­miaru otwie­rać przed nim drzwi na oścież.

– Dwie go­dziny róż­nicy po­mię­dzy wy­bu­chem Viru a pierw­szą ofiarą – pod­su­mo­wał Na­woj. – Kiedy wi­dzia­łaś się z Teo­wo­jem i Ra­dem po raz ostatni?

– W rów­no­noc je­sienną. Wy­szłam stąd mniej wię­cej o dwu­dzie­stej.

– Czyli sześć go­dzin od­stępu po­mię­dzy twoim wyj­ściem a pierw­szym od­na­le­zio­nym na plaży cia­łem. Mo­gli za­je­chać na­wet na Ślężę. Kurwa mać! – Oparł przed­ra­miona na ko­la­nach.

Na­dzieja na od­na­le­zie­nie Teo­woja, skryta głę­boko w sercu, roz­wiała się jak dym.



Świece w domu Sa­batu pło­nęły na­dal po­mimo tego, że ko­lejny dzień roz­po­czął się już trzy go­dziny temu i nie po­trze­bo­wali do­dat­ko­wego oświe­tle­nia, bo wy­star­czało im sło­neczne. Da­lia nie zmru­żyła tej nocy oka, nie pró­bo­wała się na­wet po­ło­żyć do łóżka, tylko udała się do kuchni. Ży­wioły krą­żyły w niej nie­spo­koj­nie, od­po­wia­da­jąc za­pewne na to, co działo się w jej gło­wie. Strach o Teo­woja i Rada mie­szał się ze stra­chem o to, jak za­cho­wy­wał się Vir. Każda z tych sy­tu­acji prze­ra­stała jej wie­dzę i stwo­rzy­ciel­skie moż­li­wo­ści. Na­wet tak pro­sta rzecz jak zwią­za­nie Vi­rem mik­stury na zmę­cze­nie, o którą po­pro­siła Senja, było nie lada wy­czy­nem. Wszyst­kie Za­kli­naczki i wszy­scy wo­jo­wie ra­dzili so­bie z ta­kimi pro­stymi za­klę­ciami bez pro­blemu. A jed­nak ry­tu­alne wią­za­nia przy­cho­dziły jej w tej chwili z naj­wyż­szym tru­dem i mo­co­wała się z nimi już od dwóch go­dzin.

Raz jesz­cze od­mie­rzyła od­po­wied­nią ilość ziół w osob­nych mi­secz­kach i po­sta­wiła je przed sobą. Za­mknęła oczy. Słowa za­klę­cia szybko zna­la­zły drogę z umy­słu do ust, za­częła więc szep­tać.

Do­da­wała ko­lejne zioła do jed­nego wspól­nego na­czy­nia, za­cho­wu­jąc od­po­wied­nią ko­lej­ność. Czuła srebrne dro­binki Viru po­mię­dzy swo­imi pal­cami i pró­bo­wała zmu­sić je do po­słu­szeń­stwa. Je­den raz, drugi… Za trze­cim w końcu jej się udało.

– Kło­poty w raju? – Do­bro­woj zaj­rzał przez drzwi, a po­tem wszedł do kuchni.

Zdjął czapkę z dasz­kiem i ra­zem z kurtką po­wie­sił na opar­ciu krze­sła, na któ­rym na­stęp­nie usiadł. Wró­cił do domu Sa­batu jako ostatni. Spę­dził ty­dzień w te­re­nie, szu­ka­jąc śla­dów Teo­woja prak­tycz­nie bez prze­rwy, dla­tego wy­glą­dem bli­żej mu było do zom­bie niż do czło­wieka.

Ostat­nią rze­czą, ja­kiej chciała Da­lia, było zrzu­ce­nie na Mło­dego cze­goś wię­cej niż walka z na­ło­giem nad­mier­nego spo­ży­wa­nia uzdra­wia­ją­cej mik­stury re­any, nie miała jed­nak in­nego wyj­ścia. W Ja­wii zo­stało, nie wli­cza­jąc jej sa­mej, za­le­d­wie czworo Za­kli­na­czy, z czego Senja nie mo­gła wią­zać Viru, a Ni­ko­lina ze względu na swój stan zdro­wia zo­stała w Za­grze­biu. Tej ostat­niej bar­dzo Da­lii bra­ko­wało. Nikt nie znał się na zio­łach i ich ry­tu­al­nym wią­za­niu tak do­brze jak przy­brana matka Teo­woja i Ra­do­woja.

– A kiedy nie było kło­po­tów w raju? – od­parła.

Uśmiech­nął się lekko w od­po­wie­dzi na jej słowa i się­gnął po je­dze­nie, które przy­go­to­wała dla wszyst­kich z sa­mego rana. Ta­lerz opu­sto­szał w eks­pre­so­wym tem­pie. To był naj­lep­szy do­wód, że Młody w końcu do­cho­dził do sie­bie. Jesz­cze dwa mie­siące temu wszy­scy mu­sieli go do je­dze­nia na­ma­wiać. Ni­ko­lina ciężko prze­żyła od­wyk syna. Ob­wi­niała sie­bie za to, że nic wcze­śniej nie za­uwa­żyła, ob­wi­niała Teo­woja, że nic jej nie po­wie­dział, w końcu jed­nak przy­jęła rze­czy­wi­stość taką, jaką była. Od­pu­ściła. Choć kosz­to­wało ją to tro­chę zdro­wia i czasu, ro­zu­miała, że Do­bro­woj do­rósł i tak jak każdy inny Za­kli­nacz był już pa­nem sa­mego sie­bie. Do­brze było wi­dzieć, że po­woli za­czy­nał mieć nad sobą kon­trolę. To była mała, ale po­zy­tywna kro­pla w ca­łym mo­rzu ne­ga­tyw­nych zda­rzeń, któ­rych do­świad­czał Sa­bat.

Da­lia wy­jęła z lo­dówki jesz­cze tro­chę wa­rzyw, do­kro­iła chleb i po­sta­wiła wszystko na stole.

Po kwa­dran­sie po­zo­stali Za­kli­na­cze rów­nież zja­wili się w kuchni. Na­woj wy­glą­dał za­ska­ku­jąco do­brze, mimo że roz­stali się do­piero nad ra­nem i udało mu się zła­pać za­le­d­wie trzy go­dziny snu. A Senja…

No cóż. Senja była dla niej za­gadką. Coś się w niej zmie­niło od czasu, kiedy wi­działy się po raz ostatni. Dwa mie­siące temu przy­je­chała do domu Sa­batu po za­mó­wie­nie, które Ni­ko­lina zło­żyła u Teo­woja. Nie­wiel­kie lu­stro w bo­gato rzeź­bio­nej ra­mie i parę drew­nia­nych ar­te­fak­tów, które Senja sprze­da­wała w swoim skle­pie z bi­żu­te­rią. Oczy­wi­ście mo­gli to wszystko wy­słać paczką, ale Za­kli­naczka uparła się, żeby przy­je­chać oso­bi­ście. Da­lia nie py­tała wtedy o praw­dziwy po­wód wi­zyty, ale miała wra­że­nie, że cho­dziło o coś wię­cej niż za­kupy. Po­dej­rze­wała, że Na­woj może mieć z tą sy­tu­acją nieco wspól­nego, on jed­nak w ogóle nie po­ja­wił się wtedy w War­sza­wie. Mimo to przez cały po­byt w domu Sa­batu Senja pro­mie­niała, a liczbę ką­śli­wych uwag ogra­ni­czyła do mi­ni­mum, co, jak na nią, było wy­bit­nym osią­gnię­ciem. Tym ra­zem rów­nież ema­no­wała dziw­nym bla­skiem. Da­lia wy­czu­wała w Za­kli­naczce ja­kąś nową ener­gię, ale nie po­tra­fiła po­wie­dzieć, z czego ona wy­ni­kała. Była zmę­czona, tak jak wszy­scy po ty­go­dniu nie­prze­spa­nych lub śred­nio prze­spa­nych nocy, a mimo tego jako je­dyna w Sa­ba­cie wy­glą­dała na za­do­wo­loną z ży­cia.

Da­lia prze­lała do kubka mik­sturę, którą przed chwilą przy­go­to­wała, i po­dała ją Senji.

– To jest to, o co pro­si­łaś.

Za­kli­naczka uśmiech­nęła się lekko w po­dzię­ko­wa­niu, jed­nak uśmiech znikł z jej twa­rzy szyb­ciej, niż się po­ja­wił.

– Na­woj po­wie­dział mi o de­mo­nie. Wi­dzia­łaś już wcze­śniej ja­kie­goś?

– Raz. We­les za­brał mnie do miej­sca, w któ­rym je wię­ziono, ale wi­dzia­łam tylko jed­nego z nich. I to nie Utopca. Nie chciał mnie tam za­pro­wa­dzić, ale się upar­łam.

– Dla­czego mnie nie dziwi, że ci uległ… – Do­bro­woj mru­gnął do niej za­czep­nie.

Da­lia pró­bo­wała skar­cić go wzro­kiem, jak pew­nie zro­bi­łaby to jego matka, ale nie po­tra­fiła. Za bar­dzo lu­biła naj­młod­szego woja, żeby go za co­kol­wiek ru­gać.

– Nie była to miła wy­cieczka, za­pew­niam cię. Ni­gdy wię­cej tam nie wró­ci­łam.

– Masz ja­kiś po­mysł, co da­lej? – za­py­tał Młody.

– Za­po­lu­jemy na de­mona i spró­bu­jemy się do­wie­dzieć, gdzie jest ta cho­lerna wy­rwa.

Po­mysł był w za­ło­że­niu do­bry, cho­ciaż bar­dzo ry­zy­kowny. Zwłasz­cza że Za­kli­na­czy było za mało. We troje, z Na­wo­jem i Mło­dym, mo­gli nie dać rady tak po­tęż­nemu de­mo­nowi, ja­kim był Uto­piec. Da­lia po­dzie­liła się tym spo­strze­że­niem z po­zo­sta­łymi.

– Jest jesz­cze Bran. Je­śli chce po­móc, to niech po­maga. – Na­woj, który przed chwilą wstał, żeby zro­bić kawę, po­now­nie usiadł obok Senji.

– Bran jest czło­wie­kiem, a my nie je­dziemy wy­po­czy­wać w nad­mor­skim ku­ror­cie, tylko po­lo­wać na de­mona.

– Jest tward­szy, niż ci się wy­daje – od­po­wie­dział męż­czy­zna.

Od kiedy Na­woj stał się eks­per­tem w za­kre­sie cha­rak­teru jej brata? Sprawy mię­dzy Sa­ba­tem a jej ro­dziną naj­wy­raź­niej za­szły da­lej, niż się spo­dzie­wała, choć sta­rała się je roz­dzie­lać.

– To prawda. Jest tward­szy, niż ci się wy­daje, i ob­ra­żasz go, my­śląc ina­czej. Cześć, mała cza­row­nico! – Bran uśmiech­nął się do niej w progu sa­lonu. – No już nie patrz tak na Na­woja. Sam się tu wpro­si­łem. – Przy­tu­lił ją lekko na po­wi­ta­nie, nim zdą­żyła za­pro­te­sto­wać.

Gromy na­tych­miast znik­nęły z jej my­śli. Nie chciała go w to mie­szać, ale te­raz, kiedy tu był, po­czuła ulgę. Jak za­wsze, gdy jej ja­wień­ski brat znaj­do­wał się w po­bliżu. Branko przy­wi­tał się z resztą Za­kli­na­czy, roz­go­ścił się przy stole i na­lał so­bie kawę do kubka.

– Kiedy wró­ci­łeś?

– Do­słow­nie przed go­dziną. Przy­je­cha­łem, jak tylko się do­wie­dzia­łem, że po­trze­bu­jesz mo­jej po­mocy. Na czym sto­imy? – wy­ja­śniał, nie zwa­ża­jąc na jej pro­te­sty. – Na­woj po­wie­dział mi tylko, że twój chło­pak nie­ziem­sko na­roz­ra­biał i spro­wa­dził na zie­mię ja­kieś tru­chła.

Prze­ska­ki­wał wzro­kiem po­mię­dzy nią a Senją, aż w końcu za­trzy­mał się na tej ostat­niej. Na jego twa­rzy ma­lo­wało się wa­ha­nie i… czu­łość, ja­kiej dawno u niego nie wi­działa. Ostatni raz, chyba gdy jesz­cze spo­ty­kał się z Anną. A od tego czasu mi­nęło już ład­nych kilka lat.

Da­lia mi­mo­wol­nie uśmiech­nęła się pod no­sem. Sporo rze­czy ją naj­wy­raź­niej omi­nęło.

– Sły­sza­łem koń­cówkę roz­mowy i wy­cho­dzi na to, że gdzieś się wy­bie­ra­cie. Nie usły­sza­łem je­dy­nie do­kąd. – Wró­cił spoj­rze­niem do Da­lii.

– Nad Wi­słę. A po­tem, je­śli wszystko pój­dzie zgod­nie z pla­nem, do Na­wii.

– A skąd wiesz, jak się tam do­stać? Mó­wi­łaś, zdaje się, że brama jest za­mknięta na głu­cho.

Da­lia po­krę­ciła głową.

– Nie wiem, ale Uto­piec zna drogę – od­parła.

Spraw­dziła go­dzinę. Mu­sieli po­cze­kać do wie­czora.



War­szawa

Dwie go­dziny póź­niej, gdy do­tarli nad Wi­słę, na ze­wnątrz pa­no­wała już ciem­ność, którą roz­ja­śniała je­dy­nie łuna miej­skiego oświe­tle­nia. Da­lia za­par­ko­wała stare, po­kie­re­szo­wane vo­lvo przy wale po­wo­dzio­wym po pra­skiej stro­nie War­szawy.

– Czego mo­żemy się spo­dzie­wać po de­mo­nie? – za­py­tał Na­woj i wy­jął z torby kilka strzy­ka­wek z przy­go­to­wa­nym wcze­śniej środ­kiem usy­pia­ją­cym i wło­żył je do kie­szeni spodni.

W lu­sterku wstecz­nym wi­działa, jak Młody par­kuje auto Na­woja tuż za nią. Na tyl­nym sie­dze­niu Branko pró­bo­wał upchnąć nóż pod swoją kurtkę, zu­peł­nie nie­przy­sto­so­waną do broni Sa­batu. Wy­jęła z to­rebki la­re­anę, która wzmac­niała słuch, i wy­piła kilka ły­ków.

– Wiem tyle, ile po­wie­dział mi We­les. Czyli nie­stety nie tak dużo, jak bym te­raz chciała – skrzy­wiła się. – Wszyst­kie de­mony uży­wają transu, to jest główne za­gro­że­nie. Jak wpad­nie­cie w trans, to de­mon jest w sta­nie za­pro­wa­dzić was tam, do­kąd chce, i zro­bić z wami co tylko ze­chce. Przy­naj­mniej w teo­rii. – Na­chmu­rzyła się. – W każ­dym ra­zie – kon­ty­nu­owała – nie tyle cho­dzi o siłę fi­zyczną, ile o ochronę wła­snej głowy przez tran­sem.

– A jak się ten trans ob­ja­wia?

– Teo­re­tycz­nie? – Da­lia zwią­zała włosy w wy­soki ku­cyk. – No cóż… tak jak przy każ­dym tran­sie… Je­śli usły­szysz w swo­jej gło­wie po­wta­rza­jące się słowo, blo­kuj je, tak jak byś chciał blo­ko­wać na­trętną me­lo­dię.

– Wszy­scy Stwo­rzy­ciele wie­dzą tak mało o in­nych wy­mia­rach czy je­steś wy­jąt­kiem? – wes­tchnął ciężko Na­woj i wy­siadł z sa­mo­chodu jako pierw­szy.

Da­lia nie pod­jęła te­matu. To nie był czas i miej­sce na wy­ja­śnia­nie Za­kli­na­czom za­wi­ło­ści wy­mia­rów. Poza tym, na­wet jakby chciała to zro­bić, to miała zwią­zane ręce. Kre­acja oraz wszel­kie sprawy z nią zwią­zane były naj­pil­niej strze­żoną ta­jem­nicą. Już samo in­te­re­so­wa­nie się kre­acją przez in­nego Stwo­rzy­ciela pod­le­gało są­dowi i su­ro­wej ka­rze. Mię­dzy in­nymi na tym wła­śnie po­le­gała roz­dziel­ność wy­mia­rów, od za­ra­nia dzie­jów strze­żona przez za­warte mię­dzy Stwo­rzy­cie­lami przy­mie­rze So­leme. Każdy pil­no­wał wła­snego po­letka. A im mniej­sze było to po­letko, tym mniej wie­dział o kre­acji.

– Jak wy­glą­dał ten de­mon, któ­rego wi­dzia­łaś? – za­py­tał Branko.

Da­lia od­wró­ciła się w jego stronę.

– Wy­glą­dała, bo w tym przy­padku to była ona. Prawa ręka We­lesa. Niby jak czło­wiek, ale ja­kaś taka – za­sta­no­wiła się chwilę nad do­bo­rem słowa – nie­wy­raźna. Ze zmy­słami Za­kli­na­cza bez trudu do­strze­żesz de­mo­niczną istotę w skó­rze czło­wieka.

– Jak czło­wiek? Se­rio? A co się stało z ro­ga­tymi łbami i po­czwa­rami?

Da­lia wzru­szyła ra­mio­nami.

– Może ta­kie też są. Za­kła­dam jed­nak, że więk­szość de­mo­nów po­dobna jest do lu­dzi.

Ko­lejne pół­prawdy. Nie mo­gła im po­wie­dzieć, kim do­kład­nie była więk­szość de­mo­nów za­miesz­ku­ją­cych ba­gna We­lesa. Nie po­ra­dzi­liby so­bie z tą wie­dzą.

Wy­sia­dła z sa­mo­chodu i wcią­gnęła w płuca rześ­kie po­wie­trze. Wy­czu­wała w nim całą nad­rzeczną florę, a także za­pach i wil­goć pły­nące od Wi­sły. Choć woda mo­gła rów­nie do­brze po­cho­dzić z chmur, które wie­czo­rem za­wi­sły nad mia­stem. Za­po­wia­dało się na ulewę. Pierw­sze kro­ple desz­czu spa­dały już zresztą na zie­mię. Przy­naj­mniej była nie­dziela i więk­szość lu­dzi, za­miast oku­po­wać wie­czo­rem plaże, przy­go­to­wy­wała się do nad­cho­dzą­cego po­nie­działku. A z upły­wem go­dzin, bo Da­lia nie są­dziła, że Uto­piec ukaże się przed pół­nocą, bę­dzie tych świad­ków jesz­cze mniej.

Wy­cią­gnęła z ba­gaż­nika prze­ciw­desz­czowy płaszcz i za­ło­żyła go na sie­bie. W tym cza­sie Na­woj z Mło­dym i Bra­nem upo­rali się z roz­dzie­la­niem noży i sa­ba­to­wych le­ków. Kwa­drans póź­niej byli już na plaży, nie­da­leko od miej­sca zna­le­zie­nia pierw­szej ofiary.

– Se­rio? Bejs­bol? – Usły­szała za swo­imi ple­cami głos Brana i się od­wró­ciła.

Do­piero te­raz za­uwa­żyła, że Do­bro­woj, który szedł za nią w asy­ście jej brata, rze­czy­wi­ście trzyma pod pa­chą kij bejs­bo­lowy. Młody wzru­szył ra­mio­nami.

– To aku­rat za­wsze się przy­daje. – Za­rzu­cił go na ra­mię.

– Tu się roz­dzie­lamy – po­wie­działa. – Na­woj za­pro­wa­dzi was w umó­wione miej­sce. Nie in­ter­we­niu­je­cie, chyba że bę­dzie to ko­nieczne.

Bran zmie­rzył ją nie­spo­koj­nym spoj­rze­niem.

– Chcesz go zła­pać sama?

Uśmiech­nęła się do niego.

– De­mony wy­czu­wają Stwo­rzy­cieli, tak jak my wy­czu­wamy de­mony. Moja ener­gia przy­cią­gnie go jak ćmę do lampy. Zresztą, Stwo­rzy­ciele nie ule­gają trans­owi, a Za­kli­na­cze tak – do­dała na ko­niec.

Brat Da­lii nie wy­glą­dał na prze­ko­na­nego, jed­nak po chwili od­da­lił się wraz z wo­jami na umó­wione miej­sce.

Gdy zo­stała sama, wy­pro­sto­wała ra­miona i głę­boko ode­tchnęła, na­pa­wa­jąc się ota­cza­ją­cymi ją ży­wio­łami. Wi­sła pły­nęła wartko, za­bie­ra­jąc ze sobą ga­łę­zie i ko­lejne hi­sto­rie do Bał­tyku, a stam­tąd da­lej – do oce­anów. Wiatr szu­miał po­mię­dzy ko­na­rami drzew, a zie­mia na­ma­kała desz­czem. Gdzieś z od­dali do­cie­rały do niej od­głosy ba­wią­cych się na plaży gru­pek lu­dzi, ale ci­chły wraz z upły­wem czasu. Za­ło­żyła kap­tur. Do­cho­dziła pół­noc. Cze­kała ich ciężka i mo­kra noc.

------------------------------------------------------------------------

1 So­leme – przy­mie­rze Stwo­rzy­cieli, chro­niące kon­strukt wy­mia­rów i rzą­dzące nimi prawa.Roz­dział 10

Oby­wa­telka Na­wii

Dom Sa­batu

– Au! Uwa­żaj tro­chę – syk­nęła Venka, gdy Na­woj po raz ko­lejny wbi­jał jej igłę z pod­łą­czoną kro­plówką.

Wes­tchnął. Ile to już było tych kro­pló­wek? Le­ków? Ba­dań? A jej stan cały czas się po­gar­szał. Od wczo­raj­szego wie­czora, od­kąd wró­cił do domu Sa­batu po tym, jak przy wy­rwie zo­sta­wili Da­lię i Senję, czyli za­le­d­wie w ciągu sze­ściu go­dzin, jej stan po­gor­szył się na tyle, że le­dwo mo­gła się ru­szać. Kon­sul­to­wał jej przy­pa­dek z każ­dym spe­cja­li­stą, któ­rego udało się w tak krót­kim cza­sie zła­pać. Wszy­scy da­wali pro­po­zy­cje le­cze­nia, żadna jed­nak nie oka­zała się tra­fiona. Zo­stał jesz­cze re­zo­nans, ale do tego trzeba było szpi­tala, a za­wie­zie­nie jej w ta­kim sta­nie spro­wa­dzi­łoby im na głowę po­li­cję. Był na to jed­nak go­tów. Na­wet na zmie­rze­nie się z po­li­cją.

– Wiem, że nie leży to w two­jej na­tu­rze, ale po­sta­raj się nie ru­szać.

Venka za­chi­cho­tała, ale po­słusz­nie za­sty­gła w miej­scu. Cała ona. Po­si­nia­czona, chora, z do­świad­cze­nia wie­dział, że po­trafi przy­pie­przyć tak mocno, że w gło­wie po­ka­zy­wały się gwiazdy, a chi­cho­tała jak pod­lo­tek. Za to ją ko­chał. Za te wszyst­kie małe sprzecz­no­ści, które nie­gdyś wno­siły ko­lo­ryt do jego co­dzien­nego ży­cia. W żad­nej z póź­niej­szej in­kar­na­cji nie po­znał ko­biety, która tak za­ła­zi­łaby mu za skórę jak Venka. Na­wet pełna ko­lo­rów Senja, z którą łą­czyło go je­dy­nie kilka po­spiesz­nie skra­dzio­nych fi­zycz­nych ak­tów oraz qu­asi-przy­jaźń po fak­cie. Z Venką było ina­czej.

Wło­żył do uszu ste­to­skop i przy­tknął me­ta­lową koń­cówkę do jej piersi. Jej ręka na­tych­miast wy­lą­do­wała na jego dłoni, prze­su­wa­jąc ją tak, że prak­tycz­nie po­kry­wała całą pierś. Na­woj prze­łknął ślinę.

– Venko… – Jego głos był ci­chy, udrę­czony. – Pró­buję cię zba­dać.

Uśmiech­nęła się sze­roko i prze­krę­ciła się tak, że roz­cię­cie su­kienki, którą po­ży­czyła jej Senja przed wy­jaz­dem, się­gało po­wy­żej po­łowy uda.

– A ja pró­buję po­móc ci mnie zba­dać. Pa­mię­tam, że by­łeś w tym na­prawdę do­bry.

– Je­steś nie­moż­liwa.

Venka prych­nęła.

– Od­kąd tu przy­je­cha­łam, trak­tu­jesz mnie jak por­ce­lanę, a ja je­stem wo­jow­niczką, do cho­lery. Tak jak ty. Na­prawdę się nie stłukę. Chyba że cho­dzi o Senję?

Za­trzy­mał się w bez­ru­chu.

– Dla­czego mia­łoby cho­dzić o Senję?

– Do­brze wiesz dla­czego. Ro­zu­miem, że nie je­stem tak atrak­cyjna jak ona, ale kie­dyś ci to nie prze­szka­dzało.

– Głu­pia je­steś, wiesz?

– A ty uparty. Mó­wię ci, od­kąd się po­ja­wi­łam, że nic dla mnie nie mo­żesz zro­bić, a ty jak wół cią­gniesz te ba­da­nia.

– Ni­gdy nie mó­wi­łaś, że nic nie mogę dla cie­bie zro­bić. – Ujął ją za pod­bró­dek i przez chwilę nie pusz­czał. Co ona ukry­wała?

Venka usia­dła na łóżku.

– Chcia­łam dać nam chwilę, za­nim wszystko się zmieni. Chcia­łam mieć cię na chwilę dla sie­bie. Ale już czas…

Na­woj spoj­rzał na nią twardo.

– Na co? Na co jest już czas, Venko?

– Ja umie­ram. I nic nie mo­żesz zro­bić. Nikt nic nie może zro­bić. Umie­ram, bo nie po­winno mnie tu być. Moje ciało nie na­leży do tej rze­czy­wi­sto­ści. Jest tylko stwo­rzoną z Viru ułudą. Mu­szę znowu stać się welą, żeby od­ro­dzić się w pełni jako Za­kli­naczka. W swoim ciele.

Ste­to­skop wy­lą­do­wał z hu­kiem na ścia­nie. Na­wet nie wie­dział, kiedy to się stało, jego ręce na chwilę po pro­stu prze­jęły kon­trolę. Umie­rała? Prze­cież do­piero tu do­tarła. Do­piero na nowo po­ja­wiła się w jego ży­ciu. Tylko po to, żeby umrzeć? To mu­siał być ja­kiś okrutny żart. Venka do­tknęła jego po­liczka.

Pod­niósł na nią wzrok.

– To jest ła­ska Swa­roga, za którą je­stem mu wdzięczna. Je­stem w końcu wolna. Na­prawdę wolna. Nie ro­zu­miesz tego?

Ro­zu­miał. Nie zmie­niało to jed­nak po­staci rze­czy. Myśl o tym, że znowu ją straci, na­pa­wała go prze­ra­że­niem. Przy­tu­lił ją mocno.

– To co ja mam te­raz zro­bić? – W swoim gło­sie usły­szał de­spe­ra­cję. – Tak po pro­stu dać ci umrzeć? Jak mam to uczy­nić? Je­stem le­ka­rzem, do cho­lery.

Po­gła­skała go raz jesz­cze po po­liczku, a on przy­krył jej dłoń swoją. Tak bar­dzo za nią tę­sk­nił, za jej do­ty­kiem, śmie­chem, sło­wami.

– Do­kład­nie tak. Dać mi umrzeć po to, że­by­śmy spo­tkali się na­stęp­nym ra­zem. Bez klą­twy. A może na­wet i bez swar­nych Stwo­rzy­cieli. – Znów do­tknęła jego po­liczka. – A przed­tem zba­daj mnie w końcu, jak na­leży.

Na swo­ich ustach po­czuł jej usta. W pierw­szym od­ru­chu chciał się od niej ode­rwać i po raz ko­lejny wy­punk­to­wać ry­zyko zwią­zane z ja­ką­kol­wiek ak­tyw­no­ścią w jej sta­nie. Jed­nak gdy jej ję­zyk wśli­zgnął się głę­biej i do­tknął jego ję­zyka, mo­men­tal­nie stra­cił kon­trolę. Dło­nie znowu za­częły żyć wła­snym ży­ciem i nie wia­domo kiedy jedna z nich wy­lą­do­wała na udzie Venki. Prze­su­wał ją co­raz wy­żej i wy­żej, a gdy był już bli­sko punktu, w któ­rym tak bar­dzo chciał się zna­leźć, w jego kie­szeni za­wi­bro­wał te­le­fon. Prze­klął pod no­sem i od­su­nął się od niej. Żeby ochło­nąć, so­lid­nie za­czerp­nął po­wie­trza. Mu­siał ode­brać, wy­świe­tlacz po­ka­zy­wał Mło­dego, któ­rego zo­sta­wił w mie­ście.

– Coś pil­nego?

– Chyba na­mie­rzy­łem ko­lej­nego de­mona.

– Chyba?

Oczyma du­szy Na­woj wi­dział, jak Młody wzru­sza ra­mio­nami.

– W ra­por­cie po­li­cji mowa jest tylko o ofie­rze.

Po­now­nie prze­klął. Na twa­rzy Venki ma­lo­wała się tę­sk­nota po­mie­szana z roz­cza­ro­wa­niem. Czyli do­kład­nie te same emo­cje, ja­kie w nim ko­tło­wały się w tej chwili .

– Za­raz tam będę.

Roz­łą­czył się.

– Idę z tobą – po­wie­działa to­nem nie­zno­szą­cym sprze­ciwu.

– Je­steś za słaba. – Spró­bo­wał prze­mó­wić jej do roz­sądku, choć wie­dział, że na nie­wiele się to zda. – Jak mam wal­czyć z de­mo­nem, je­śli będę cały czas za­sta­na­wiał się, czy wszystko z tobą w po­rządku?

– Mam na­prawdę do­syć tych two­ich no­wo­cze­snych wy­na­laz­ków, po któ­rych chce mi się tylko cały czas si­kać. – Od­le­piła pla­ster i wy­cią­gnęła z żyły kro­plówkę, za­nim zdą­żył ją po­wstrzy­mać. Krew nie po­pły­nęła jed­nak, jak miało to miej­sce za każ­dym ra­zem w ta­kiej sy­tu­acji. – Poza tym ja go wam z ła­two­ścią wskażę. Oby­wa­tele i oby­wa­telki Na­wii po­znają się na­wza­jem, za­ufaj mi.

Ro­ze­śmiała się ze swo­jego żartu. Na­wo­jowi do śmie­chu jed­nak nie było. Ani z po­wodu tego, w jak sła­bym sta­nie była Venka, ani z po­wodu ko­lej­nego de­mona, który uwol­nił się z wy­miaru We­lesa. Za­le­d­wie kilka go­dzin po tym, jak zo­sta­wił za sobą wy­rwę i wró­cił do domu Sa­batu. Wy­jął z le­kar­skiej torby ban­daż i śro­dek de­zyn­fe­ku­jący.

– Wy­cią­gnij rękę.

Tym ra­zem się nie dro­czyła, tylko zro­biła to, o co ją pro­sił. Cho­ciaż raz. Prze­mył ranę po kro­plówce pły­nem de­zyn­fe­ku­ją­cym i mimo że nie pły­nęła z niej krew, po­ło­żył na nią opa­tru­nek, a po­tem za­kleił pla­strem. Wstała, gdy tylko skoń­czył, i po­ca­ło­wała w usta. A po­tem po­szła do ła­zienki. Wie­dział, że to głu­pota za­bie­rać ją ze sobą, ale ro­zu­miał też, że była wo­jow­niczką. Nie mógł so­bie wy­obra­zić dla wo­jow­niczki gor­szego sce­na­riu­sza od po­wol­nego umie­ra­nia w łóżku.



Na­wia

– Za­wsze cię ta­kie tłumy wi­tają? – Senja prze­chy­liła głowę, przy­glą­da­jąc się we­lom za ple­cami Da­lii.

Kilka wel szybko prze­ro­dziło się w dzie­siątki. Gro­ma­dziły się w nie­wiel­kiej od­le­gło­ści od nich. Da­lia wy­czu­wała ich na­dzieję, ocze­ki­wa­nie i sa­mot­ność, ale nie po­tra­fiła im po­móc. Tylko gaj We­lesa za­pew­niał bez­pieczne schro­nie­nie. Po­zo­stała część lasu była pust­ko­wiem. Nie­koń­czą­cym się la­bi­ryn­tem drzew, krze­wów i ro­ślin. Ona mo­gła je­dy­nie za­pro­wa­dzić je do domu.

– Nie zwra­caj na nie uwagi. Po pro­stu pójdą za nami tam, gdzie ich miej­sce.

– Nie bo­isz się We­lesa? – za­py­tała znie­nacka dziew­czyna.

W jej gło­sie Da­lia usły­szała strach. Chyba po raz pierw­szy, od­kąd się znały. Słusz­nie, bo miała się czego bać. Po­ja­wiła się w ciele czło­wieka w in­nym wy­mia­rze i zła­mała prawo roz­dziel­no­ści świa­tów. Za to We­les wy­mie­rzał su­rową karę. Jed­nak im wię­cej czasu upły­wało od mo­mentu, gdy prze­do­stały się przez wy­rwę, tym więk­szej Da­lia na­bie­rała pew­no­ści, że mają szansę. A za­gu­bione wele, które co­raz tłum­niej sta­wiały się na wy­prawę do gaju Stwo­rzy­ciela Ma­gii, tylko ją w tym prze­ko­na­niu utwier­dzały. Wy­glą­dało na to, że We­les po­zo­sta­wił swój wy­miar bez opieki. Znowu. Do­kąd się udał? Tego nie wie­działa. Na pewno nie do Ja­wii, bo tam też by go wy­czuła. Ja­ki­kol­wiek był po­wód jego nie­obec­no­ści, cie­szyła się z ta­kiego ob­rotu spraw. Chciała skon­fron­to­wać się z nim do­piero, gdy przed­stawi swe po­ło­że­nie in­nym Stwo­rzy­cie­lom, i wy­glą­dało na to, że jej ży­cze­nie się speł­niło. Przy­naj­mniej tyle.

Za­trzy­mała się w pół kroku.

– We­lesa w tym wy­mia­rze nie ma. Nie czuję jego ener­gii, a my, Stwo­rzy­ciele, wy­czu­wamy się na lata świetlne. O ile znaj­du­jemy się w tym sa­mym wy­mia­rze i pa­mię­tamy, kim je­ste­śmy – do­dała ci­szej.

Znowu ogar­nął ją wstyd z po­wodu tego, co się stało, i że tak późno do­my­śliła się, kim jest Łowca. Że tak późno zła­mała klą­twę We­lesa. Szybko jed­nak zdu­siła te mało przy­datne emo­cje.

– Może tak go wal­nę­łaś rok temu swo­imi ży­wio­łami, że jesz­cze nie po­wstał? – Senja unio­sła kpiąco brwi.

– Nie wal­nę­łam, tylko we­pchnę­łam za bramę i za­ry­glo­wa­łam drzwi. Uwierz mi, że nie zro­bi­łam mu trwa­łej krzywdy. Nie by­ła­bym w sta­nie. Nikt nie byłby w sta­nie poza Świę­to­wi­tem.

I nie cho­dziło tylko o to, że prze­moc nie­zbędna do skrzyw­dze­nia Stwo­rzy­ciela pierw­szego kręgu po­zo­sta­wała poza jej emo­cjo­nal­nym za­się­giem. W końcu byli jej ro­dziną tak samo jak Sa­bat. W jej sło­wach kryła się jesz­cze inna prawda. We­les był Stwo­rzy­cie­lem i nie­za­leż­nie od tego, co zro­bił, od­po­wie­dzial­no­ści, którą na so­bie dźwi­gał, nie zdzier­żyłby nikt inny. A ma­gię, którą po­sia­dał, Świę­to­wit dał tylko jemu, tak samo jak ży­wioły po­wie­rzył jej. Czy to się ko­muś po­do­bało, czy nie, bez We­lesa nie było Na­wii. A bez Na­wii nie było ko­lej­nych in­kar­na­cji.

We­szła mię­dzy drzewa i po­chy­liła się nad ro­śli­nami. Roz­chy­lała je dłońmi, szu­ka­jąc tej wła­ści­wej.

– O, jest.

Senja przy­pa­try­wała się jej po­szu­ki­wa­niom ze zdzi­wie­niem i z wła­ściwą so­bie drwiną wy­pi­saną na twa­rzy.

– Zna­la­złaś kra­sno­ludki?

Da­lia krótko się za­śmiała.

– Coś lep­szego. Zna­la­złam drogę do gaju We­lesa.

– My­śla­łam, że je­ste­śmy w gaju We­lesa.

– O, nie. To jest tylko na­wień­ski las. A to jest ho­sta. – Wska­zała na ro­ślinę o nie­bie­skich li­ściach. – Je­śli ktoś wie, jak ich szu­kać, to szybko znaj­dzie się w świę­tym gaju We­lesa, bo ho­sty pro­wa­dzą wprost do Drzewa Ży­cia. Tak samo jak kwiaty da­lii pro­wa­dzą na moją po­lanę. W prze­ciw­nym ra­zie bę­dzie błą­dzić po na­wień­skim le­sie do po­stra­da­nia zmy­słów.

Ko­lejna pu­łapka Na­wii. Wele, które wbrew za­ka­zowi We­lesa opu­ściły gaj, ni­gdy stąd nie wra­cały. Nie chciała my­śleć o tym, że taki los mógł spo­tkać rów­nież Teo­woja i Ra­do­woja. Była to jed­nak lep­sza al­ter­na­tywa rze­czy­wi­sto­ści tego wy­miaru niż prze­kro­cze­nie pro­wa­dzą­cego do Pra­wii Ala­tyru.

– Trzy­maj się tak bli­sko mnie, jak tylko mo­żesz, ina­czej się zgu­bisz.

Wy­szu­kała ko­lejną ho­stę, i na­stępną. Senja szła za nią krok w krok, bez po­dej­mo­wa­nia dys­ku­sji, co jak na nią było ra­czej nie­spo­ty­kane. W końcu sta­nęły na skraju drogi pro­wa­dzą­cej do Drzewa Ży­cia.

Senja wy­dała z sie­bie ci­che wes­tchnie­nie. Na jej twa­rzy ma­lo­wał się za­chwyt, ja­kiego Da­lia jesz­cze u niej nie wi­działa. Ten wi­dok, je­dyny w swoim ro­dzaju, na każ­dym mu­siał zro­bił pio­ru­nu­jące wra­że­nie. Był kwin­te­sen­cją ży­cia i śmierci. Kwin­te­sen­cją Viru. Tę­sk­nota ude­rzyła w Da­lię z całą swoją mocą. Ży­wioły wę­dro­wały w jej ciele, aż w końcu osia­dły w sercu. Czuła ich ra­dość, pod­eks­cy­to­wa­nie i po­trzebę wol­no­ści. Tak wiele chwil w wiecz­no­ści spę­dziła wraz z We­le­sem pod Drze­wem Ży­cia, wi­ta­jąc wele, które prze­kra­czały Ala­tyr, i że­gna­jąc te, które wy­bie­rały się w ko­lejną po­dróż. Wi­działa we wspo­mnie­niach Stwo­rzy­ciela ma­gii, który wy­cią­gał do nich dłoń, kiedy tego po­trze­bo­wały, a kiedy się bały, jego ener­gia była dla nich opoką. Za­nim wszystko się tak cho­ler­nie skom­pli­ko­wało.

Ro­zej­rzała się. Wszystko było ta­kie, jak za­pa­mię­tała, a jed­nak się było inne. Gaj We­lesa, nie­gdyś tak pe­łen ży­cia, te­raz, po­dob­nie jak na­wień­ski las, zio­nął pustką. Wele, które przy­szły za nimi do gaju, roz­pierz­chły się ra­do­śnie na wszyst­kie strony. W końcu zna­la­zły się w domu. Cho­ciaż tyle udało się jej na­pra­wić. Po­cią­gnęła Senję za sobą w stronę Drzewa Ży­cia, a gdy przed nim sta­nęły, Da­lia po­chy­liła się i do­tknęła zim­nej po­wierzchni Ala­tyru. Ka­mień na­wet nie drgnął w kon­tak­cie ze Stwo­rzy­cielką. Droga była za­mknięta.

– Jak to działa? – Senja zaj­rzała jej przez ra­mię. – Mu­sisz wy­po­wie­dzieć ja­kieś za­klę­cie, żeby prze­do­stać się do in­nego wy­miaru?

Stwo­rzy­cielka po­ło­żyła na Ala­ty­rze drugą dłoń, szu­ka­jąc choć odro­biny po­łą­cze­nia z Vi­rem.

– W nor­mal­nej sy­tu­acji nie. Ja mu­sia­ła­bym tylko wie­dzieć, do­kąd chcę się prze­do­stać, a Ala­tyr utwo­rzyłby od­po­wiedni tu­nel w cza­sie i prze­strzeni. Ty do po­dróży po­mię­dzy wy­mia­rami po­trze­bo­wa­ła­byś Mer­kaby. W nor­mal­nych wa­run­kach, gdy­bym nie za­mknęła tego przej­ścia dla ży­wych.

– A mo­żesz je otwo­rzyć?

Da­lia zmarsz­czyła czoło.

– Tylko na po­dróż w prze­szłość. Żeby po­now­nie otwo­rzyć drogę do te­raź­niej­szo­ści, mu­sia­ła­bym wy­ko­nać ry­tuał w Ja­wii, bo tam za­mknę­łam Ala­tyr. I moż­liwe by­łoby to do­piero pod­czas Prze­si­le­nia. Poza tym, na­wet jak­bym mo­gła, to nie otwo­rzy­ła­bym go na te­raź­niej­szość. Po co mia­ła­bym uła­twiać ży­cie We­le­sowi? To wła­śnie tędy prze­ni­kał do Ja­wii

Wy­jęła z ple­caka Księgę Ży­wio­łów, otwo­rzyła ją i po­ło­żyła obok sie­bie. Na­stęp­nie raz jesz­cze po­ło­żyła dło­nie na Ala­ty­rze.