Pomyłka - ebook

ROZDZIAŁ 1

Samantha

Z wyrazem szoku wymalowanym na twarzy po raz kolejny spojrzałam na ekran monitora.

– To nie może się dziać naprawdę – jęknęłam cicho, tak żeby nikt inny mnie nie usłyszał. – Ja pierdolę.

W końcu wzięłam się w garść i zabrałam za pisanie kolejnej wiadomości. Im szybciej ją napiszę, tym lepiej, a przynajmniej taką miałam nadzieję. Nawet nie chciałam myśleć o konsekwencjach swojej nieuwagi.

Panie Sullivan, z całego serca przepraszam za poprzednią wiadomość. Jak zapewne się Pan domyślił, została wysłana przez pomyłkę.

Z wyrazami szacunku

Samantha Spinster, DeF Interactive Inc.

Ponownie spojrzałam na wcześniejszego e-maila, którego wysłałam do naszego największego, a jednocześnie najważniejszego klienta. Zażenowanie, które czułam, sprawiało, że miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Przez tyle lat budowaliśmy pozytywny wizerunek firmy, a ja w jednej sekundzie to wszystko przekreśliłam.

Megan! Red Alert!

Ten pieprzony skurwysyn zaprowadzi mnie wprost w ciasne objęcia kaftana bezpieczeństwa. Dzisiaj ja + Ty + dużo wina.

PS Nocuję u Ciebie!

Kliknęłam „usuń”, ponieważ Jack miał dostęp do mojego służbowego maila, co prawda wiedziałam, że nie zagląda na niego regularnie, ale wolałam nie ryzykować. Gdyby to zobaczył, zabiłby mnie albo od razu żywcem zakopał w ogrodzie. Zabiłby mnie po raz drugi, gdyby się zorientował – a zrobiłby to na pewno – że e-mail był o nim.

Jackson De Feo, mój najlepszy przyjaciel ze studiów oraz chłopak od ich końca. Zamieszkaliśmy razem zaraz po opuszczeniu akademickich murów i tak trwamy już od pięciu lat. W tym czasie wspólnie założyliśmy DeF Interactive Inc. – agencję reklamową, która była naszym dzieckiem.

Niestety, odkąd pojawił się Sullivan, a wraz z nim cała masa jego partnerów biznesowych, nasza agencja zaczęła zarabiać duże pieniądze, co wpłynęło na to, że najwyraźniej Jacksonowi ktoś wsadził kij w dupę. Z miłego i zabawnego chłopaka zmienił się w gburowatego pajaca traktującego każdego jak gówno, a mnie dodatkowo jak pięciolatkę, która z niczym sobie sama nie umie poradzić. Zupełnie nie widział tego, że od lat nie robi nic poza kontaktem z klientem oraz pozyskiwaniem nowych zleceniodawców. Całą najgorszą robotę odwalałam ja wraz z innymi pracownikami, a on ograniczał się do podpisywania tego swoim nazwiskiem.

Powinnam odejść. Nie tylko z firmy, ale również od niego i doskonale o tym wiedziałam, jednak z jakiegoś powodu wciąż tego nie zrobiłam. Za każdym razem, gdy wykrzykiwałam mu prosto w twarz, że nie chcę go więcej widzieć, nagle zamieniał się w starego Jacksona, którego pokochałam, i obiecywał mi, że tym razem naprawdę się zmieni. A ja, chociaż już w to nie wierzyłam, przyjmowałam jego przeprosiny po to, żeby po tygodniu wszystko wróciło do normy. Normy z kijem w dupie w roli głównej. Chyba po prostu miałam problem z przyznaniem przed samą sobą, że całe moje życie było jedną wielką pomyłką.

Dzisiejszy dzień zaczął się paskudnie i najwyraźniej miał skończyć się jeszcze gorzej. Kiedy rano przyszłam do biura, okazało się, że mamy do poprawy cały projekt, ponieważ klientowi nie spodobała się nasza wizja. Miałam więc w planach zostać po godzinach, żeby zrobić jak najwięcej, jednak Jackson oznajmił mi, że zaprosił na kolację państwa McKinley.

Gdyby to była kolacja w restauracji, nie powiedziałabym ani słowa, ale nie, Jack zaprosił ich do naszego domu! Nie widział żadnego problemu w tym, żebym przez cały dzień poprawiała projekt, w międzyczasie zamawiała catering, sprzątała dom i szykowała najlepszą zastawę. Właśnie dlatego pękłam. Chciałam napisać e-mail do Megan, jednak przez to, że byłam roztrzęsiona po półgodzinnej kłótni z moim facetem w jego gabinecie, którą słyszeli chyba wszyscy pracownicy, nie zauważyłam, że pomyliłam adresatów. A mogłam wysłać SMS-a! Albo zadzwonić! Wybrałam e-mail, ponieważ Meg, jako asystentka starszego biznesmena, wiecznie siedziała w sieci lub na telefonie służbowym, a swój sprawdzała zaledwie co kilka godzin. Miała na głowie praktycznie całą firmę, więc zupełnie się nie dziwiłam, że nie ma czasu na prywatne sprawy, i już dawno wypracowałyśmy sposób komunikacji w nagłych sytuacjach – wysyłałam jej wiadomość na służbowego maila, którego kasowała po odczytaniu, a następnie do mnie dzwoniła.

Nie miałam zamiaru brać udziału w kolacji, którą wymyślił Jack. Musiałam ulotnić się z tego biura jak najszybciej, dlatego potrzebowałam swojej przyjaciółki natychmiast. W ten właśnie sposób mój e-mail trafił do skrzynki ostatniej osoby, u której powinien się znaleźć.

Pozostało mi mieć nadzieję, że Dustin Sullivan nie ma w dupie jeszcze większego kija niż mój własny facet. Jeśli zerwałby z nami współpracę, nasza agencja od razu mogłaby pisać oświadczenie o bankructwie.

Nigdy nie spotkałam Sullivana osobiście. Wymienialiśmy od czasu do czasu wiadomości dotyczące nowych kampanii oraz marketingu jego licznych firm oraz spółek.

Jednak wiedziałam o nim sporo. Dustin był trzydziestopięcioletnim najgorętszym ciachem w Chicago. Jego zdjęcia pojawiały się przynajmniej raz w tygodniu w jakiejś plotkarskiej gazecie. W skrojonym na miarę garniturze, który opinał jego umięśnione ciało, z brązowymi włosami stylizowanymi na artystyczny nieład i dwudniowym zarostem otwierał nową firmę albo przejmował kolejną spółkę. Czasem występował na charytatywnych przyjęciach lub po prostu bawił się z przyjaciółmi na swoim jachcie czy w piekielnie drogich klubach. Wszędzie, gdzie był on, były również kobiety i dziennikarze.

Sprawiał wrażenie bezwzględnego biznesmena, który dokładnie wiedział, do czego zmierza i to osiągnie, choćby po trupach.

Schowałam twarz w dłoniach. Kogo ja oszukiwałam? Taki mężczyzna musiał mieć w dupie kij wielkości Statuy Wolności.

– Sam, wszystko okej? – zagadnął mnie Denis, jeden z pracowników. – Źle się czujesz?

– Właściwie to tak – jęknęłam. – Mam migrenę, muszę się położyć. Możesz komuś wcisnąć moją działkę?

– Jasne. – Spojrzał na mnie ze współczuciem, a ja stłumiłam w sobie wyrzuty sumienia, że nie tylko go okłamuję, ale dodatkowo wciskam własne obowiązki, i to w tak gorącym okresie.

– Dziękuję – powiedziałam, a później szybko zaczęłam się zbierać, żeby nie natknąć się na Jacksona, gdyby jakimś cudem postanowił opuścić swoją jaskinię.

Wyszłam na parking, po czym skierowałam się do samochodu. Na szczęście dzisiaj przyjechaliśmy osobno, ponieważ Jack jeszcze przed pracą miał spotkanie na mieście.

Wsiadłam do mojego wygodnego SUV-a i zsynchronizowałam telefon z zestawem głośnomówiącym. Postanowiłam, że dodzwonię się do Megan, choćbym miała wykonać milion telefonów.

Po dwudziestu minutach jazdy i piętnastu połączeniach miałam ochotę ją udusić. Już miałam nacisnąć po raz kolejny jej numer, kiedy komputer pokładowy poinformował mnie o e-mailu czekającym na mojej skrzynce. Drżącym palcem nacisnęłam „przeczytaj”.

Samantho,

Mam nadzieję, że skopała Pani dupę temu pieprzonemu skurwysynowi niezależnie od tego, kim on jest.

PS W razie gdyby Paniom zabrakło wina, mam całą piwniczkę.

Kiedy mechaniczny głos samochodu skończył czytać, zjechałam na pobocze i chwyciłam za telefon, żeby zobaczyć tę wiadomość na własne oczy.

– Niemożliwe. – Spojrzałam z zaskoczeniem na ekran.

Parsknęłam śmiechem, odczytując e-maila raz po raz. Na zdjęciach sprawiał wrażenie naburmuszonego dupka, a tu proszę, jakie miłe zaskoczenie.

Ulżyło mi. Mogłam przypuszczać, że Dustin Sullivan nie zrezygnuje z naszych usług. Miałam również nadzieję, że nie powie Jacksonowi o tej wpadce. Zawahałam się przez chwilę… Może mogłabym go o to poprosić? Powinnam? Czy to będzie już przesada? Przygryzłam dolną wargę.

A co mi tam, raz kozie śmierć!

Czy mogłabym prosić o nieinformowanie Jacksona o tej pomyłce?

Wysłane. Wciąż lekko drżąc, ponownie włączyłam się do ruchu. Po kilku minutach jazdy w końcu oddzwoniła Megan.

– Co tam? – zapytała lekko znudzonym tonem.

– Wino i nocleg – bąknęłam, zazdroszcząc jej, że prowadzi tak bezproblemowe życie: bez naburmuszonego faceta u boku, bez dramatów i bez ciągłych kłótni.

– Jasne. – Jej głos wyraźnie się ożywił. – Będę w domu za godzinę, ale znasz kod do garażu. Może kup ze dwie butelki wina, bo u mnie zostały tylko trzy.

Parsknęłam śmiechem, rozłączając się. Megan znała mnie jak własną kieszeń. Wiedziała, że gdy chciałam u niej nocować, to musiało to oznaczać kłótnię z Jacksonem, a to z kolei znaczyło, że będziemy potrzebować sporej ilości alkoholu.

***

– Dobra, to opowiadaj, co ten pajac zrobił tym razem – powiedziała Meg, gdy wyszła już spod prysznica.

Jej krótkie, czarne włosy sterczały we wszystkie strony, w niczym nie przypominając eleganckiej fryzury, którą zwykle nosiła. Miała na sobie dresowe spodnie i zwykły podkoszulek. Taki zestaw sprawiał, że wyglądała jak nastolatka chociaż, tak jak ja, zbliżała się do trzydziestki.

– Cofnął nasz projekt, a później mnie poinformował, że zaprosił na kolację McKinleyów i miło by było, gdybym zajęła się przygotowaniami, gdy skończę już poprawki – warknęłam.

– McKinleyów tych od International coś tam? – Spojrzała na mnie pytająco.

– Tak, tych – burknęłam. – Zapomniał mi powiedzieć o tym wcześniej, chociaż umówił to spotkanie dwa tygodnie temu.

– I chciał, żebyś poprawiła projekt, zajęła się kolacją, ogarnięciem chaty i jeszcze żebyś wyglądała jak milion dolarów? – Popatrzyła na mnie zirytowana.

– Tak – potwierdziłam. – Na dziewiętnastą.

– Więc postanowiłaś uciec? – Uśmiechnęła się, unosząc brew.

– Meg, uciekłam tu, żeby mieć go z głowy, a nie po to, żeby o tym rozmawiać – westchnęłam, po czym oparłam się o miękką sofę.

– Powinnaś posłać go do diabła i dobrze o tym wiesz. – Usiadła obok mnie, podając mi kieliszek wina.

To mi o czymś przypomniało.

Roześmiałam się w głos, a zaskoczony wyraz twarzy Megan tylko bardziej mnie rozbawił. W końcu opowiedziałam jej o e-mailu, który przez pomyłkę wysłałam do Sullivana, a także o jego odpowiedzi oraz mojej prośbie.

– O rany, odpisał coś? – Zerknęła na mnie z ciekawością.

– Nie wiem. – Spojrzałam na nią poważnie, a później zerwałam się jak dzieciak, żeby wygrzebać telefon z torebki – Odpisał!

– Czytaj! – Podciągnęła nogi pod brodę, a wyraz jej twarzy sugerował, że najchętniej wyrwałaby mi smartfona z rąk, żeby jak najszybciej zobaczyć wiadomość.

Westchnęłam, udając zirytowanie, ale przeczytałam na głos.

Oczywiście. Jednak, jak na pewno Pani wie, w biznesie obowiązuje zasada przysługa za przysługę. Pójdzie Pani ze mną na drinka w przyszłym tygodniu. Mam kilka pomysłów dotyczących najnowszej reklamy. Napiszę w poniedziałek, kiedy, gdzie i o której. Miłego weekendu, Samantho.

Otwarłam szeroko usta, wciąż patrząc na ekran. Po chwili przeniosłam wzrok na Megan. Wyglądała, jakby sama nie wiedziała, czy powinna wybuchnąć śmiechem, czy jednak być przerażona.

– Dustin Sullivan zaprasza cię na drinka – powiedziała po chwili, wypijając na raz całą zawartość kieliszka. – Ja pierdolę.

– Nalej mi też – poprosiłam, wciąż stojąc pośrodku salonu, po czym wypiłam jednym haustem cały alkohol, który miałam w szkle, i postawiłam naczynie przed Megan. Byłam w szoku. Nie! Boże, ja byłam przerażona. – Od dwóch lat kontaktuję się z nim przez e-maile, nigdy nie wymagał spotkania w cztery oczy.

– Chryste, ale ty masz szczęście – odrzekła rozmarzonym głosem, nalewając nam wina tym razem po samą krawędź. – Będziesz piła drinka z najprzystojniejszym facetem Ameryki według magazynu „People”.

– Jeszcze się na nic nie zgodziłam – warknęłam, a później podeszłam bliżej, żeby usiąść na kanapie.

– Ale on wcale nie pytał o zgodę. – Zaśmiała się paskudnie. – On cię poinformował o swoich planach. Znajdź w jego wiadomości choćby jeden pytajnik.

Ponownie spojrzałam na ekran. Miała rację. Sullivan nie pytał mnie o zgodę, on mnie stawiał przed faktem.

Upiłam łyk alkoholu, a potem odstawiłam kieliszek na niski, szklany stolik. Wstałam, a następnie podeszłam do aneksu kuchennego. Otwarłam lodówkę, po czym wyciągnęłam z niej kolejną butelkę wina.

– Dobrze, że jednak kupiłam trzy – powiedziałam, stawiając ją na stoliku w salonie.

Jadąc do przyjaciółki, sądziłam, że moim największym dzisiejszym problemem był Jackson. Nigdy w życiu nie pomyślałabym o tym, że wpakuję się w spotkanie z Sullivanem. Miałam dziwne przeczucie, że nic dobrego z tego nie wyjdzie, a przez to, że moje przeczucia często się sprawdzały, czułam się jeszcze gorzej.ROZDZIAŁ 2

Samantha

Obudził mnie potworny ból głowy oraz tak silne pragnienie, że miałam ochotę napić się wody z kranu, która zdecydowanie nie nadawała się do spożycia.

Wyplątałam się z pościeli w sypialni gościnnej Megan. Właściwie mogłam powiedzieć, że to moja druga sypialnia, bo to właśnie ja najczęściej tu nocowałam, co wyraźnie świadczyło o tym, jak bardzo mój związek był do kitu.

Opłukałam twarz w łazience i umyłam zęby, a później zeszłam na pierwsze piętro, po czym skierowałam się do kuchni. Megan siedziała na wysokim stołku, przy kuchennej ladzie, opierając głowę o dłonie. Przed nią stała szklanka soku pomarańczowego.

– Ja też chcę – wymamrotałam. Wzięłam kubek z szafki, po czym otwarłam lodówkę.

– Wypiłyśmy pięć butelek wina – jęknęła Meg, patrząc na mnie przez palce. – Jeśli dzisiaj nie umrę na kaca, to znaczy, że jestem nieśmiertelna.

Już miałam jej odpowiedzieć, jednak przerwał mi dzwonek do drzwi.

– Ja pierdolę, kurwa – mamrotała przyjaciółka, zsuwając się ze stołka. – Jest sobota, dwunasta w południe. Kogo tu, do cholery, niesie?

Oparłam się o ladę, zanurzając wargi w zimnym soku. Chryste, miałam kaca giganta, nie pamiętałam nawet, jak znalazłam się w sypialni, za to pudełko po pizzy, które wciąż leżało na stoliku w salonie, jasno sygnalizowało, że najwyraźniej zgłodniałyśmy w środku nocy. Cóż… tego również nie mogłam sobie przypomnieć.

Nagle z korytarza dobiegły mnie podniesione głosy. Najwyraźniej Megan musiała wdać się w pyskówkę z nowym gościem. Westchnęłam przeciągle i zasłoniłam twarz dłońmi. W takim razie to musiał być…

– Samantha – warknął Jackson, stając w kuchni. – Co ty odpieprzasz? Musiałem zabrać McKinleyów do restauracji i kłamać, że jesteś chora. Jak ty wyglądasz?

– Wybacz, Sam – powiedziała przyjaciółka, siadając na swoim miejscu i posyłając mi przepraszające spojrzenie. – Wepchnął się do środka. Wcale nie chciałam go wpuszczać.

Popatrzyłam na mojego chłopaka. Miał na sobie ciemne dżinsy oraz jasną koszulkę polo, która opinała jego mięśnie. Czarne włosy były idealnie ułożone, a twarz świeżo ogolona. Wyglądał, jakby wyszedł wprost z sesji zdjęciowej dla jakiegoś modowego magazynu. Jaka szkoda, że za takim wyglądem nie kryło się nic więcej. Wczoraj, gdy tylko odczytałam wiadomość od Sullivana, przezornie wyłączyłam telefon. Wiedziałam, że kiedy Jackson zauważy moją nieobecność, od razu zacznie wydzwaniać. Na pewno domyślił się, gdzie może mnie znaleźć, jednak nie mógł nic z tym zrobić. Nie wystarczyłoby mu czasu, żeby po mnie przyjechać i dopiero wtedy pojechać na kolację z McKinleyami. Mogłam się więc spodziewać tego, że pojawi się z samego rana.

– Daj mi spokój, Jackson – powiedziałam, upijając kolejny łyk. – Nie chce mi się z tobą rozmawiać.

– Świetnie – warknął. – Wcale nie musisz. Zbieraj się. Zarezerwowałem ci kosmetyczkę. Tak sądziłem, że się tu upijesz. – Rzucił pogardliwe spojrzenie mojej przyjaciółce, na szczęście Meg nic sobie z tego nie robiła. – Dzisiaj jest przyjęcie charytatywne, na którym musimy być. Nie możesz tak wyglądać.

– Jakie znowu przyj… – Wtedy to do mnie dotarło: zapomniałam. Zapomniałam o balu, podczas którego pod przykrywką dobrych uczynków zwykle załatwiało się biznesowe sprawy i umawiało na milionowe kontrakty. – Zapomniałam.

– Ty nigdy o niczym nie pamiętasz – wysyczał. – Zbieraj się.

– Bo mam za dużo na głowie! – krzyknęłam tak głośno, że aż Megan jęknęła i zasłoniła uszy dłońmi. – Wszystko zwalasz na mnie, sam skupiając się tylko na kolacjach, spotkaniach i balach!

– Może w końcu zacznij lepiej organizować swój czas – warknął, zaciskając zęby. – Rusz się. Nie mam zamiaru stać tutaj pół dnia, a jak sądzę, nie jesteś w stanie sama jechać samochodem.

Spojrzałam zbolałym wzrokiem na Megan, która przewróciła oczami i już otwierała usta. Wiedziałam, co chciała powiedzieć, ale pokręciłam lekko głową. Byłam pewna, że Jackson i tak mi nie odpuści. Będę musiała pójść na ten bal, nawet jeśli po drodze umrę na kaca. Zabrałam torebkę, która wciąż leżała na stole w jadalni, po czym odwróciłam się do przyjaciółki.

– Oddam ci jutro ciuchy – powiedziałam, wskazując na legginsy oraz podkoszulek, które miałam na sobie.

Pożyczyła mi je, żebym nie musiała spać w majtkach i staniku. Sukienka, w której się u niej pojawiłam, nie nadawała się do łóżka. A przynajmniej nie do spania.

– Nie ma sprawy. – Machnęła ręką, a później poszła za nami, żeby zamknąć drzwi, gdy już wyjdziemy.

Po dotarciu do naszego domu znajdującego się zaledwie dziesięć minut drogi od Megan, szybko wbiegłam na piętro, po czym od razu udałam się do sypialni. Z garderoby zgarnęłam pierwsze lepsze ubranie, a później poszłam do łazienki. Za wszelką cenę chciałam uniknąć rozmowy z Jacksonem. Nie miałam na to ani sił, ani ochoty.

Odkręciłam wodę pod prysznicem i zamknęłam się w kabinie.

Ciepły strumień spływał po moim ciele, rozluźniając napięte mięśnie. W obecności Jacksona zawsze byłam spięta. A przynajmniej odkąd mu odbiło. Ciągle czekałam na atak z jego strony, na kolejny przytyk, na wypomnienie kolejnej rzeczy, której nie zrobiłam lub którą zrobiłam źle.

Powinnam odejść i, kurwa, doskonale o tym wiedziałam, jednak wciąż, gdzieś podświadomie, łudziłam się, że kiedyś się obudzę, a Jack będzie tym samym zabawnym chłopakiem poznanym na studiach. Tym, z którym mogłam rozmawiać godzinami, który rozśmieszał mnie do łez i z pasją opowiadał o tym, jak założymy wspólną firmę, rozwiniemy interes i staniemy się najbardziej rozchwytywaną agencją reklamową po tej stronie kraju.

– Za pół godziny masz być u Agnes – warknął, wchodząc bez pukania do łazienki. – Pospiesz się.

Niechętnie zakręciłam wodę. Nie wdawałam się z nim w dyskusję, nie miało to najmniejszego sensu. Wiedziałam to już od jakiegoś czasu.

Kiedy siedzieliśmy w samochodzie, w ogóle nie rozmawialiśmy. Ja nie miałam o czym, Jack najwyraźniej również nie miał mi nic do powiedzenia. Tak było lepiej. Miałam dosyć ciągłych kłótni i sporów. Tak naprawdę nawet nie potrafiłam sobie przypomnieć, kiedy z nim ostatnio normalnie rozmawiałam, tak bez przytyków oraz ciągłych pretensji.

– Z powrotem zamów sobie taksówkę – oświadczył, kiedy wysiadłam pod małym, eleganckim spa.

– Okej – rzuciłam sucho i zamknęłam drzwi samochodu.

Gdy tylko weszłam do budynku, od razu wpadłam wprost w objęcia Agnes.

– Rany – powiedziała, patrząc na mnie uważnie. – To na pewno była więcej niż jedna butelka.

– Dwie i pół na głowę – odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

– To nic. – Uśmiechnęła się szeroko. – Obiecuję, że wyjdziesz stąd, wyglądając jak gwiazda filmowa.

Miała rację. Kiedy trzy godziny później wychodziłam z salonu, czułam się jak nowonarodzona. Agnes wmusiła we mnie dwa koktajle witaminowe, a później zajęła się moją twarzą. Liczby maseczek, które na nią nałożyła, nie byłam w stanie zapamiętać, jednak najwyraźniej były skuteczne. Kiedy spojrzałam w lustro, tuż przed tym, jak zaczęła mnie malować, wyglądałam zupełnie normalnie. Po drugim koktajlu nawet kac i ból głowy gdzieś zniknęły.

Wróciłam do domu taksówką, po czym od razu poszłam do garderoby. Nie wiedziałam jeszcze, co na siebie włożę. W normalnych okolicznościach, kiedy pamiętałam o takich przyjęciach, zawsze starałam się kupić nową sukienkę, ponieważ pokazanie się dwa razy w tym samym stroju było oczywiście zbrodnią. Jednak tym razem nie miałam wyjścia, musiałam wybrać coś, co od dawna wisiało w mojej szafie. Na szczęście kilka tygodni wcześniej towarzyszyłam Meg na zakupach. Kupiłam wtedy dwie sukienki, których do tej pory nie miałam na sobie, i to właśnie na nich miałam zamiar skupić swoją uwagę. Może akurat któraś z nich będzie odpowiednia na takie przyjęcie.

Stanęłam naprzeciwko wieszaków z długimi oficjalnymi sukniami, po czym przyjrzałam im się uważnie.

– Jesteś już? – Z dołu dobiegł mnie zgrzyt zamykanych drzwi i oschły głos Jacksona.

– W garderobie! – odkrzyknęłam.

Usłyszałam kroki na schodach, ale z powrotem skupiłam się na sukienkach, nie zawracając sobie głowy tym, co robił mój facet. W końcu sięgnęłam po piękną długą, turkusową suknię, na grubych ramiączkach, z dekoltem w serek. Była prosta, ale drobne kryształki wzdłuż ramiączek oraz dekoltu, dodawały jej zarówno uroku, jak i pazura. Z ramiączka wciąż zwisała metka.

– Zapomnij – warknął Jackson, wchodząc do pomieszczenia. – To oficjalne spotkanie, nie możesz się tam pokazać z TYM na wierzchu.

Spojrzałam mu w oczy w lustrzanym odbiciu.

– Kiedyś, dawno temu – syknęłam, nie spuszczając z niego wzroku – mówiłeś, że je uwielbiasz, że do mnie pasują.

– Czasy się zmieniają. Dorośliśmy – odparł oschle. – Nie jesteśmy już na studiach, a bal charytatywny nie jest imprezą w domu bractwa.

– Czyli co? – Odwróciłam się gwałtownie w jego kierunku. – Sądziłeś, że kiedy opuścimy mury college’u, to wszystkie moje tatuaże znikną?

– Nie sądziłem, że zajdę tak daleko – burknął.

– Ach, rozumiem! – Zaśmiałam się gorzko. – Dla wielkiego biznesmena to wstyd mieć partnerkę, która nie wygląda jak nieskazitelne modelki Victoria Secret.

– Załóż coś z długim rękawem – powiedział tonem nieznoszącym sprzeciwu, po czym wyszedł z pomieszczenia, tym samym kończąc tę dyskusję.

Westchnęłam i spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Agnes upięła moje długie blond włosy w misterny kok, a oczy podkreśliła tak, że ich zielona barwa wydawała się jeszcze intensywniejsza. Nie byłam zbyt wysoka, ale nie byłam też kurduplem. W kilkucentymetrowych szpilkach zawsze wyglądałam nieźle. Moja lewa ręka była pokryta tatuażami od samego nadgarstka aż do ramienia. Uwielbiałam je. Każdy jeden był starannie przemyślany i dopracowany tak, żeby pasował do reszty. Od zawsze kochałam tatuaże i kiedy tylko osiągnęłam odpowiedni wiek, wiedziałam, że na pewno nie skończę swojej przygody na jednym. A teraz okazało się, że nie są one mile widziane wśród chicagowskiej klasy wyższej.

Zacisnęłam mocno powieki, bo łzy napłynęły mi do oczu, a nie miałam ochoty na poprawianie makijażu. Przecież powinnam się już do tego przyzwyczaić. Od dawna byłam traktowana jak kolejny przedmiot, niezbędny do prowadzenia firmy. Miałam ładnie wyglądać i udawać miłą, moje uczucia nie miały tu żadnego znaczenia. Tylko, cholera, dlaczego żal rozlał się po mojej klatce piersiowej, próbując przy okazji odebrać mi oddech?

Minęło kilka minut. Zamrugałam szybko, a następnie sięgnęłam po czarną sukienkę z długimi rękawami. Czy mówiłam już, że nawet nie miałam ochoty na sprzeczki z Jacksonem? Miałam również gdzieś to, jak będę wyglądać. Nie zależało mi na opinii obcych ludzi, z przerażeniem stwierdziłam, że również coraz mniej zależy mi na tym, jak będzie postrzegana nasza agencja. Nie mogłam uwierzyć, że Jack nie tylko zabił we mnie radość z życia, ale również pomału mordował moją miłość do wymarzonej pracy.

Może to dobrze? Może gdy przestanie mi całkowicie zależeć, to w końcu zbiorę się w sobie, rzucę to wszystko, z nim włącznie, i w końcu zacznę moje życie od nowa?