-
W empik go
Popkultura - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 lipca 2022
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Popkultura - ebook
Obraz świata oczami człowieka zagubionego pośród nowoczesności i pośpiechu, jasnych bilbordów, wszechobecnych reklam, ucisku społeczeństwa oraz wzrostu znaczenia marzeń złudnych. Tom poetycki składa się z czterech części, każda z nich opowiada o innym problemie dotyczącym życia w XXI wieku; sentymentalność do minionych lat, rozważania na temat kruchości człowieczeństwa czy choćby toksyczne uczucia — to tylko ułamek tego, co skrywa „Popkultura”.
| Kategoria: | Poezja |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8245-128-3 |
| Rozmiar pliku: | 1,2 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Czarna\ Parada
Czasami\ mam\ wrażenie,\ że nie spełniłem\ wszystkich\ zawartych\ obietnic,
a innym\ razem\ czuję,\ iż wypada\ już stąd\ odejść.
Te\ sprawy\ nie powinny\ mnie\ obchodzić,
jednak\ wciąż\ jestem\ do nich\ w jakiś\ sposób\ przywiązany.
Kiedy\ ojciec\ wiózł\ mnie\ samochodem\ do miasta
i opowiadał\ o bardzo\ odległych\ czasach,
uśmiechał się\ a ja\ byłem\ zachwycony —
strach\ złapał\ mnie\ wtedy\ mocno\ za gardło\ i trwał\ do samego\ końca.
Spytał\ mnie\ on,\ czy nie chciałbym\ prowadzić\ tego\ dalej —
czy umiem\ pokonać\ swoje\ demony;
zniweczyć\ kłamstwa\ i plany,
które\ oni\ ciągle\ snują-? —
Bo pewnego\ dnia\ mnie\ opuści
i pozostawi\ tylko\ błysk\ oraz\ imię;
tajemnicę,\ którą\ będę\ musiał\ kiedyś\ zrozumieć,
aby dołączyć\ do Międzygalaktycznej\ Konfederacji\ Aniołów.
Tego\ dnia\ nie płakałem,
bo kiedy\ byłem\ małym\ chłopcem,
to ojciec\ obiecał\ mi\ zbawienie.
I mimo,\ że kiedyś\ odejdzie,
umrze\ i mnie\ tu\ zostawi,
to pamięć\ o tym\ nie zginie.
Nie mogę\ objąć\ tego\ swoim\ umysłem,
ale moja\ dusza\ jeszcze\ tutaj\ wróci.Lunae\ Lumen
Nie mam\ przyjaciół,\ którzy\ zdołaliby\ przyjąć\ mój\ cały\ ból\ i cierpienie.
Ten\ ogrom\ ich\ przerasta,\ więc\ nie mam\ im\ tego\ za złe.
Aby podążać\ ku światłości\ należy\ wyrzec się\ zawiści\ i mroku,
oraz\ potrafić\ tańczyć\ w rytm\ nadany\ przez\ życie.
Daj\ mi\ jakiekolwiek\ powody\ do bycia\ ukończonym,
bo bycie\ obojętnym\ wobec\ tego\ już dłużej\ nie działa.
Och,\ nie widzisz\ tego,\ jak tutaj\ umieram\ w osamotnieniu?
Moje\ rany się\ nie zabliźnią,
będą\ ciągle\ krwawić.
Zatem\ pozostaje\ mi\ modlić się\ o skrzydła,
na których\ kiedyś\ stąd\ odlecę.Singularyzacja
Tam,\ gdzie się\ udasz,
prędzej\ czy później\ powędruję\ również\ i ja.
Mógłbym\ zawrócić,\ by krwawić\ dalej,
ale czy świat,\ tak naprawdę,\ pragnie\ akurat\ tego?
Błagania\ w stronę\ nieba\ wywołały\ we mnie\ chorobę,
zatem\ obumieram\ z powodu\ własnej\ nieudolności;
stałem się\ obłudnie\ wierzący —
ubolewam\ nad stratą\ własnego\ siebie.
A po tym\ wszystkim\ tak zwyczajnie\ odwracasz\ głowę;
nie kocham\ cię\ tak,\ jak kochałem\ wczoraj —
uczucia\ wyparowały\ wraz\ z twoim\ kolorem,
a ja\ jestem\ już tylko\ cząstką\ dawnego\ siebie.
Kiedy\ odeszłaś,\ tak zwyczajnie\ zniknęłaś\ z horyzontu,
zrozumiałem,\ że nie dam\ rady\ pogrzebać\ twojego\ spojrzenia\ i słabego\ oddechu;
Nie mogę\ kochać\ cię\ tak,\ jak robiłem\ to wczoraj,
ponieważ\ zimno\ stalowej\ szyny\ nigdy\ nie będzie\ zielenią\ wiosennych\ pól\ kukurydzy.Atlantyk
Nigdy\ nie mówiłem,\ że kłamię\ i będę\ przy tobie\ wiecznie;
gdybym\ wtedy\ umarł,\ teraz\ bylibyśmy\ razem.
Nie mogę\ czekać\ w nieskończoność,\ zapomnieć\ tego\ błysku\ oraz\ imienia,
ale ty\ możesz\ kolejny\ raz\ spróbować…\ i spróbować…
Codziennie\ umieram,\ widząc\ twoją\ twarz\ przed\ zmęczonymi\ oczami;
grad\ pocisków,\ lejący się\ z krwistego\ nieba,\ rozrywający\ kończyny\ jak brudne\ szmaty.
Nigdy\ już nie wrócisz\ do naszego\ domu…
Nigdy\ już razem\ nie zatańczymy…
Oczekujący\ na śmierć\ i rozwiązanie\ ślubów;
jak pusta,\ bezużyteczna\ bryła\ mięsa,
rzucana,\ bestialsko\ rozdzierana\ na drobne\ kawałki —\ żółtym,\ jasnym\ żarem,\ przypieczona,
czeka\ na śmierć…\ jest\ już martwa…
Nigdy\ nie powróci\ do domu.
Słone\ fale\ pochłoną\ go\ w całości,
kości\ zaś\ wyplują,\ by grzały się\ w słońcu\ Normandii;
ku przestrodze,\ dla następnych\ odważnych.Serendypność
Gdzie\ jesteś,\ moje\ pragnienie?
Najgorszy\ ze wszystkich\ koszmarów;
ubiegłych,\ samotnych\ nocy?
Nie mogę\ spać,\ nie mogę\ zamknąć\ oczu,
nieważne\ jak zmęczony\ tym\ już jestem —
grunt,\ że ty\ masz się\ raczej\ dobrze.
Śnie\ z ciemnych\ uliczek,\ gdzie\ jesteś?
Aniele\ czuwający\ nad starą\ wierzbą,
dlaczego\ za tobą\ tęsknię?
Życzę\ ci\ wszystkiego\ dobrego,
żeby\ ta\ chora,\ obca\ ciemność\ nas\ kiedyś\ opuściła —
odnajdziesz\ mnie\ po jej\ drugiej\ stronie.
Mała\ duszyczko,\ kochane\ widmo,
brakuje\ mi\ twoich\ dłoni\ i oczu;\ zapachu,
który\ opadał\ powoli\ na dywan\ przytulnego\ salonu.
Chciałbym\ ci\ wyszeptać\ ostatnie\ słowa
nim\ odejdę\ stąd\ na dobre;
spryskać\ tobą\ moje\ niewyspane\ oczy.
Chciałbym,\ żeby\ trwało\ to w nieskończoność,
ale teraz\ jesteś\ tylko\ głosem\ w mojej\ głowie —
nieustającym\ krzykiem,
gdzieś\ daleko,\ ukrytym\ za ciężką\ kurtyną,
która\ nigdy\ ponownie\ nie zostanie\ odsłonięta;
wołam\ cię\ i wołam,\ tęsknię\ wciąż\ za tobą.Pieśń\ Wypalenia
Wypalony,
kartka\ papieru\ i czarny\ długopis.
Jak bezbronne\ dziecko\ na rękach\ matki,
jestem\ zamknięty\ na świat,
choć\ sądziłem,\ iż poznałem\ go\ w całości.
Smutek\ i żal;
krople\ wody\ pełne\ melancholii.
Nie zdołam\ przeprosić\ wszystkich\ moich\ mistrzów;
tam,\ gdzie\ trwa\ oczekiwanie\ na słowa\ pełne\ świeżości —
usta\ moje\ wciąż się\ nie ruszają.
Pytania\ o wiarę\ i pytania\ o czas,
miały\ być\ one\ filarami\ świątyni
człowieka\ oraz\ jego\ skrytych\ marzeń.
Wyczerpany\ i zmęczony\ pytam\ teraz\ o siebie,
ciekaw\ jestem,\ ile\ w tym\ ciele\ mnie\ jeszcze\ zostało.Do Śmierci
<Śmierć!>
Pozwól\ mi\ umrzeć,
gdyż\ ziemia\ pod stopami\ miększa\ być\ już nie może;
błoto\ i krew! —\ tyle\ wart\ jest\ aktor\ w śmiesznym\ Teatrze\ Życia.
Odgrywałem\ swoją\ rolę\ idealnie,
pięknie\ wyglądałem\ z maską\ na twarzy;
trubadurzy\ grają\ wciąż,\ i grają —\ dym\ uchodzi\ przez\ moje\ oczy.
<Śmierć!>
Jak na czarną\ paradę,\ wzywają mnie
szambelani\ orbitalnej\ orkiestry;\ na obumarłych\ trąbach\ wygrywając
ostatni\ hymn,\ waszego\ wybitnego\ poety.
Zgniecie\ mnie\ to oraz\ upodli,\ lecz\ najpierw\ daj\ mi\ umrzeć,\ Boże!;
albowiem\ jestem\ tylko\ i wyłącznie\ sobą,
kolejny\ raz\ cię\ tu\ zawiodę.
<Śmierć!>
Uważam,\ że świat\ jest\ piękny,
ale ja\ na pewno\ nie jestem\ jego\ tworem.
Przekleństwa\ w stronę\ nieba\ ześlą\ mi\ purpurę,\ czy raczej\ zapłacą\ złotem?
Dlatego\ podaruj\ mi\ dzisiaj\ śmierć!
Niech\ wypali\ rozpadlinę\ człowieka\ do samego\ końca,
jako\ iż niepotrzebna\ Życiu\ jest\ kolejna\ niewyżyta,\ pełna\ pychy\ gęba.
Inercja
Czekasz\ na wezwanie,
chociaż\ dobrze\ wiesz,\ że owe\ nigdy\ nie nadejdzie.
Czekasz\ na deszcz,
który\ zmyje\ cierpienie\ z desek\ twego\ świata.
Twierdzisz,\ że jesteś\ gotowy —\ gotowy\ na zmianę.
Czekasz\ na deszcz.
Patrzysz\ na ciemne\ niebo,
doszukując się\ innej\ prawdy.
Mówisz,\ że jesteś\ spokojny,
mimo\ szalejącej\ w twoim\ sercu\ wichury.
Widzę,\ jak trzęsą\ ci się\ dłonie
i ogarnia\ cię\ pustka —
ale nie martw się,\ nie musisz\ tonąć\ we łzach.
Tylko\ wyobraź\ sobie,\ że nie ma\ twojego\ boga,
nie ma\ twoich\ wielkich\ nadziei;
zamknij\ oczy,
bo twierdzisz,\ że jesteś\ gotowy\ na ból.
Tylko\ wyobraź\ sobie,\ że morze\ jest\ spokojne.
Napisz\ swój\ ostatni\ list.
Czekaj\ na mnie\ w deszczu…Epilog:\ Trzecia\ Forma
Wyzionąłem\ ducha\ dnia\ czternastego.
Nic\ po mnie\ nie zostało,\ może\ trochę\ kości\ i zeszytów.
Wierzyłem\ w swoją\ pracę,\ słowa\ oraz\ czyny,
a ty\ potraktowałeś\ mnie\ jak zwykłego\ śmiertelnika —
człowieka\ bez żadnych\ ambicji.
Starałem się\ patrzeć\ głębiej\ i dostrzegać\ to,\ co ukryte.
Każda\ maleńka\ drobinka\ kurzu\ była\ drogowskazem —
ideałem,\ który\ pragnąłem\ rozprzestrzeniać.
Chciałem\ robić\ to,\ co było\ nakazane
w romantycznych\ księgach.
Miłość\ jest\ jedną\ z ciemności\ tego\ świata,
Czasami\ mam\ wrażenie,\ że nie spełniłem\ wszystkich\ zawartych\ obietnic,
a innym\ razem\ czuję,\ iż wypada\ już stąd\ odejść.
Te\ sprawy\ nie powinny\ mnie\ obchodzić,
jednak\ wciąż\ jestem\ do nich\ w jakiś\ sposób\ przywiązany.
Kiedy\ ojciec\ wiózł\ mnie\ samochodem\ do miasta
i opowiadał\ o bardzo\ odległych\ czasach,
uśmiechał się\ a ja\ byłem\ zachwycony —
strach\ złapał\ mnie\ wtedy\ mocno\ za gardło\ i trwał\ do samego\ końca.
Spytał\ mnie\ on,\ czy nie chciałbym\ prowadzić\ tego\ dalej —
czy umiem\ pokonać\ swoje\ demony;
zniweczyć\ kłamstwa\ i plany,
które\ oni\ ciągle\ snują-? —
Bo pewnego\ dnia\ mnie\ opuści
i pozostawi\ tylko\ błysk\ oraz\ imię;
tajemnicę,\ którą\ będę\ musiał\ kiedyś\ zrozumieć,
aby dołączyć\ do Międzygalaktycznej\ Konfederacji\ Aniołów.
Tego\ dnia\ nie płakałem,
bo kiedy\ byłem\ małym\ chłopcem,
to ojciec\ obiecał\ mi\ zbawienie.
I mimo,\ że kiedyś\ odejdzie,
umrze\ i mnie\ tu\ zostawi,
to pamięć\ o tym\ nie zginie.
Nie mogę\ objąć\ tego\ swoim\ umysłem,
ale moja\ dusza\ jeszcze\ tutaj\ wróci.Lunae\ Lumen
Nie mam\ przyjaciół,\ którzy\ zdołaliby\ przyjąć\ mój\ cały\ ból\ i cierpienie.
Ten\ ogrom\ ich\ przerasta,\ więc\ nie mam\ im\ tego\ za złe.
Aby podążać\ ku światłości\ należy\ wyrzec się\ zawiści\ i mroku,
oraz\ potrafić\ tańczyć\ w rytm\ nadany\ przez\ życie.
Daj\ mi\ jakiekolwiek\ powody\ do bycia\ ukończonym,
bo bycie\ obojętnym\ wobec\ tego\ już dłużej\ nie działa.
Och,\ nie widzisz\ tego,\ jak tutaj\ umieram\ w osamotnieniu?
Moje\ rany się\ nie zabliźnią,
będą\ ciągle\ krwawić.
Zatem\ pozostaje\ mi\ modlić się\ o skrzydła,
na których\ kiedyś\ stąd\ odlecę.Singularyzacja
Tam,\ gdzie się\ udasz,
prędzej\ czy później\ powędruję\ również\ i ja.
Mógłbym\ zawrócić,\ by krwawić\ dalej,
ale czy świat,\ tak naprawdę,\ pragnie\ akurat\ tego?
Błagania\ w stronę\ nieba\ wywołały\ we mnie\ chorobę,
zatem\ obumieram\ z powodu\ własnej\ nieudolności;
stałem się\ obłudnie\ wierzący —
ubolewam\ nad stratą\ własnego\ siebie.
A po tym\ wszystkim\ tak zwyczajnie\ odwracasz\ głowę;
nie kocham\ cię\ tak,\ jak kochałem\ wczoraj —
uczucia\ wyparowały\ wraz\ z twoim\ kolorem,
a ja\ jestem\ już tylko\ cząstką\ dawnego\ siebie.
Kiedy\ odeszłaś,\ tak zwyczajnie\ zniknęłaś\ z horyzontu,
zrozumiałem,\ że nie dam\ rady\ pogrzebać\ twojego\ spojrzenia\ i słabego\ oddechu;
Nie mogę\ kochać\ cię\ tak,\ jak robiłem\ to wczoraj,
ponieważ\ zimno\ stalowej\ szyny\ nigdy\ nie będzie\ zielenią\ wiosennych\ pól\ kukurydzy.Atlantyk
Nigdy\ nie mówiłem,\ że kłamię\ i będę\ przy tobie\ wiecznie;
gdybym\ wtedy\ umarł,\ teraz\ bylibyśmy\ razem.
Nie mogę\ czekać\ w nieskończoność,\ zapomnieć\ tego\ błysku\ oraz\ imienia,
ale ty\ możesz\ kolejny\ raz\ spróbować…\ i spróbować…
Codziennie\ umieram,\ widząc\ twoją\ twarz\ przed\ zmęczonymi\ oczami;
grad\ pocisków,\ lejący się\ z krwistego\ nieba,\ rozrywający\ kończyny\ jak brudne\ szmaty.
Nigdy\ już nie wrócisz\ do naszego\ domu…
Nigdy\ już razem\ nie zatańczymy…
Oczekujący\ na śmierć\ i rozwiązanie\ ślubów;
jak pusta,\ bezużyteczna\ bryła\ mięsa,
rzucana,\ bestialsko\ rozdzierana\ na drobne\ kawałki —\ żółtym,\ jasnym\ żarem,\ przypieczona,
czeka\ na śmierć…\ jest\ już martwa…
Nigdy\ nie powróci\ do domu.
Słone\ fale\ pochłoną\ go\ w całości,
kości\ zaś\ wyplują,\ by grzały się\ w słońcu\ Normandii;
ku przestrodze,\ dla następnych\ odważnych.Serendypność
Gdzie\ jesteś,\ moje\ pragnienie?
Najgorszy\ ze wszystkich\ koszmarów;
ubiegłych,\ samotnych\ nocy?
Nie mogę\ spać,\ nie mogę\ zamknąć\ oczu,
nieważne\ jak zmęczony\ tym\ już jestem —
grunt,\ że ty\ masz się\ raczej\ dobrze.
Śnie\ z ciemnych\ uliczek,\ gdzie\ jesteś?
Aniele\ czuwający\ nad starą\ wierzbą,
dlaczego\ za tobą\ tęsknię?
Życzę\ ci\ wszystkiego\ dobrego,
żeby\ ta\ chora,\ obca\ ciemność\ nas\ kiedyś\ opuściła —
odnajdziesz\ mnie\ po jej\ drugiej\ stronie.
Mała\ duszyczko,\ kochane\ widmo,
brakuje\ mi\ twoich\ dłoni\ i oczu;\ zapachu,
który\ opadał\ powoli\ na dywan\ przytulnego\ salonu.
Chciałbym\ ci\ wyszeptać\ ostatnie\ słowa
nim\ odejdę\ stąd\ na dobre;
spryskać\ tobą\ moje\ niewyspane\ oczy.
Chciałbym,\ żeby\ trwało\ to w nieskończoność,
ale teraz\ jesteś\ tylko\ głosem\ w mojej\ głowie —
nieustającym\ krzykiem,
gdzieś\ daleko,\ ukrytym\ za ciężką\ kurtyną,
która\ nigdy\ ponownie\ nie zostanie\ odsłonięta;
wołam\ cię\ i wołam,\ tęsknię\ wciąż\ za tobą.Pieśń\ Wypalenia
Wypalony,
kartka\ papieru\ i czarny\ długopis.
Jak bezbronne\ dziecko\ na rękach\ matki,
jestem\ zamknięty\ na świat,
choć\ sądziłem,\ iż poznałem\ go\ w całości.
Smutek\ i żal;
krople\ wody\ pełne\ melancholii.
Nie zdołam\ przeprosić\ wszystkich\ moich\ mistrzów;
tam,\ gdzie\ trwa\ oczekiwanie\ na słowa\ pełne\ świeżości —
usta\ moje\ wciąż się\ nie ruszają.
Pytania\ o wiarę\ i pytania\ o czas,
miały\ być\ one\ filarami\ świątyni
człowieka\ oraz\ jego\ skrytych\ marzeń.
Wyczerpany\ i zmęczony\ pytam\ teraz\ o siebie,
ciekaw\ jestem,\ ile\ w tym\ ciele\ mnie\ jeszcze\ zostało.Do Śmierci
<Śmierć!>
Pozwól\ mi\ umrzeć,
gdyż\ ziemia\ pod stopami\ miększa\ być\ już nie może;
błoto\ i krew! —\ tyle\ wart\ jest\ aktor\ w śmiesznym\ Teatrze\ Życia.
Odgrywałem\ swoją\ rolę\ idealnie,
pięknie\ wyglądałem\ z maską\ na twarzy;
trubadurzy\ grają\ wciąż,\ i grają —\ dym\ uchodzi\ przez\ moje\ oczy.
<Śmierć!>
Jak na czarną\ paradę,\ wzywają mnie
szambelani\ orbitalnej\ orkiestry;\ na obumarłych\ trąbach\ wygrywając
ostatni\ hymn,\ waszego\ wybitnego\ poety.
Zgniecie\ mnie\ to oraz\ upodli,\ lecz\ najpierw\ daj\ mi\ umrzeć,\ Boże!;
albowiem\ jestem\ tylko\ i wyłącznie\ sobą,
kolejny\ raz\ cię\ tu\ zawiodę.
<Śmierć!>
Uważam,\ że świat\ jest\ piękny,
ale ja\ na pewno\ nie jestem\ jego\ tworem.
Przekleństwa\ w stronę\ nieba\ ześlą\ mi\ purpurę,\ czy raczej\ zapłacą\ złotem?
Dlatego\ podaruj\ mi\ dzisiaj\ śmierć!
Niech\ wypali\ rozpadlinę\ człowieka\ do samego\ końca,
jako\ iż niepotrzebna\ Życiu\ jest\ kolejna\ niewyżyta,\ pełna\ pychy\ gęba.
Czekasz\ na wezwanie,
chociaż\ dobrze\ wiesz,\ że owe\ nigdy\ nie nadejdzie.
Czekasz\ na deszcz,
który\ zmyje\ cierpienie\ z desek\ twego\ świata.
Twierdzisz,\ że jesteś\ gotowy —\ gotowy\ na zmianę.
Czekasz\ na deszcz.
Patrzysz\ na ciemne\ niebo,
doszukując się\ innej\ prawdy.
Mówisz,\ że jesteś\ spokojny,
mimo\ szalejącej\ w twoim\ sercu\ wichury.
Widzę,\ jak trzęsą\ ci się\ dłonie
i ogarnia\ cię\ pustka —
ale nie martw się,\ nie musisz\ tonąć\ we łzach.
Tylko\ wyobraź\ sobie,\ że nie ma\ twojego\ boga,
nie ma\ twoich\ wielkich\ nadziei;
zamknij\ oczy,
bo twierdzisz,\ że jesteś\ gotowy\ na ból.
Tylko\ wyobraź\ sobie,\ że morze\ jest\ spokojne.
Napisz\ swój\ ostatni\ list.
Czekaj\ na mnie\ w deszczu…Epilog:\ Trzecia\ Forma
Wyzionąłem\ ducha\ dnia\ czternastego.
Nic\ po mnie\ nie zostało,\ może\ trochę\ kości\ i zeszytów.
Wierzyłem\ w swoją\ pracę,\ słowa\ oraz\ czyny,
a ty\ potraktowałeś\ mnie\ jak zwykłego\ śmiertelnika —
człowieka\ bez żadnych\ ambicji.
Starałem się\ patrzeć\ głębiej\ i dostrzegać\ to,\ co ukryte.
Każda\ maleńka\ drobinka\ kurzu\ była\ drogowskazem —
ideałem,\ który\ pragnąłem\ rozprzestrzeniać.
Chciałem\ robić\ to,\ co było\ nakazane
w romantycznych\ księgach.
Miłość\ jest\ jedną\ z ciemności\ tego\ świata,
więcej..
