Popkultura - ebook

Czarna\ Parada

Czasami\ mam\ wrażenie,\ że nie spełniłem\ wszystkich\ zawartych\ obietnic,

a innym\ razem\ czuję,\ iż wypada\ już stąd\ odejść.

Te\ sprawy\ nie powinny\ mnie\ obchodzić,

jednak\ wciąż\ jestem\ do nich\ w jakiś\ sposób\ przywiązany.

Kiedy\ ojciec\ wiózł\ mnie\ samochodem\ do miasta

i opowiadał\ o bardzo\ odległych\ czasach,

uśmiechał się\ a ja\ byłem\ zachwycony —

strach\ złapał\ mnie\ wtedy\ mocno\ za gardło\ i trwał\ do samego\ końca.

Spytał\ mnie\ on,\ czy nie chciałbym\ prowadzić\ tego\ dalej —

czy umiem\ pokonać\ swoje\ demony;

zniweczyć\ kłamstwa\ i plany,

które\ oni\ ciągle\ snują-? —

Bo pewnego\ dnia\ mnie\ opuści

i pozostawi\ tylko\ błysk\ oraz\ imię;

tajemnicę,\ którą\ będę\ musiał\ kiedyś\ zrozumieć,

aby dołączyć\ do Międzygalaktycznej\ Konfederacji\ Aniołów.

Tego\ dnia\ nie płakałem,

bo kiedy\ byłem\ małym\ chłopcem,

to ojciec\ obiecał\ mi\ zbawienie.

I mimo,\ że kiedyś\ odejdzie,

umrze\ i mnie\ tu\ zostawi,

to pamięć\ o tym\ nie zginie.

Nie mogę\ objąć\ tego\ swoim\ umysłem,

ale moja\ dusza\ jeszcze\ tutaj\ wróci.Lunae\ Lumen

Nie mam\ przyjaciół,\ którzy\ zdołaliby\ przyjąć\ mój\ cały\ ból\ i cierpienie.

Ten\ ogrom\ ich\ przerasta,\ więc\ nie mam\ im\ tego\ za złe.

Aby podążać\ ku światłości\ należy\ wyrzec się\ zawiści\ i mroku,

oraz\ potrafić\ tańczyć\ w rytm\ nadany\ przez\ życie.

Daj\ mi\ jakiekolwiek\ powody\ do bycia\ ukończonym,

bo bycie\ obojętnym\ wobec\ tego\ już dłużej\ nie działa.

Och,\ nie widzisz\ tego,\ jak tutaj\ umieram\ w osamotnieniu?

Moje\ rany się\ nie zabliźnią,

będą\ ciągle\ krwawić.

Zatem\ pozostaje\ mi\ modlić się\ o skrzydła,

na których\ kiedyś\ stąd\ odlecę.Singularyzacja

Tam,\ gdzie się\ udasz,

prędzej\ czy później\ powędruję\ również\ i ja.

Mógłbym\ zawrócić,\ by krwawić\ dalej,

ale czy świat,\ tak naprawdę,\ pragnie\ akurat\ tego?

Błagania\ w stronę\ nieba\ wywołały\ we mnie\ chorobę,

zatem\ obumieram\ z powodu\ własnej\ nieudolności;

stałem się\ obłudnie\ wierzący —

ubolewam\ nad stratą\ własnego\ siebie.

A po tym\ wszystkim\ tak zwyczajnie\ odwracasz\ głowę;

nie kocham\ cię\ tak,\ jak kochałem\ wczoraj —

uczucia\ wyparowały\ wraz\ z twoim\ kolorem,

a ja\ jestem\ już tylko\ cząstką\ dawnego\ siebie.

Kiedy\ odeszłaś,\ tak zwyczajnie\ zniknęłaś\ z horyzontu,

zrozumiałem,\ że nie dam\ rady\ pogrzebać\ twojego\ spojrzenia\ i słabego\ oddechu;

Nie mogę\ kochać\ cię\ tak,\ jak robiłem\ to wczoraj,

ponieważ\ zimno\ stalowej\ szyny\ nigdy\ nie będzie\ zielenią\ wiosennych\ pól\ kukurydzy.Atlantyk

Nigdy\ nie mówiłem,\ że kłamię\ i będę\ przy tobie\ wiecznie;

gdybym\ wtedy\ umarł,\ teraz\ bylibyśmy\ razem.

Nie mogę\ czekać\ w nieskończoność,\ zapomnieć\ tego\ błysku\ oraz\ imienia,

ale ty\ możesz\ kolejny\ raz\ spróbować…\ i spróbować…

Codziennie\ umieram,\ widząc\ twoją\ twarz\ przed\ zmęczonymi\ oczami;

grad\ pocisków,\ lejący się\ z krwistego\ nieba,\ rozrywający\ kończyny\ jak brudne\ szmaty.

Nigdy\ już nie wrócisz\ do naszego\ domu…

Nigdy\ już razem\ nie zatańczymy…

Oczekujący\ na śmierć\ i rozwiązanie\ ślubów;

jak pusta,\ bezużyteczna\ bryła\ mięsa,

rzucana,\ bestialsko\ rozdzierana\ na drobne\ kawałki —\ żółtym,\ jasnym\ żarem,\ przypieczona,

czeka\ na śmierć…\ jest\ już martwa…

Nigdy\ nie powróci\ do domu.

Słone\ fale\ pochłoną\ go\ w całości,

kości\ zaś\ wyplują,\ by grzały się\ w słońcu\ Normandii;

ku przestrodze,\ dla następnych\ odważnych.Serendypność

Gdzie\ jesteś,\ moje\ pragnienie?

Najgorszy\ ze wszystkich\ koszmarów;

ubiegłych,\ samotnych\ nocy?

Nie mogę\ spać,\ nie mogę\ zamknąć\ oczu,

nieważne\ jak zmęczony\ tym\ już jestem —

grunt,\ że ty\ masz się\ raczej\ dobrze.

Śnie\ z ciemnych\ uliczek,\ gdzie\ jesteś?

Aniele\ czuwający\ nad starą\ wierzbą,

dlaczego\ za tobą\ tęsknię?

Życzę\ ci\ wszystkiego\ dobrego,

żeby\ ta\ chora,\ obca\ ciemność\ nas\ kiedyś\ opuściła —

odnajdziesz\ mnie\ po jej\ drugiej\ stronie.

Mała\ duszyczko,\ kochane\ widmo,

brakuje\ mi\ twoich\ dłoni\ i oczu;\ zapachu,

który\ opadał\ powoli\ na dywan\ przytulnego\ salonu.

Chciałbym\ ci\ wyszeptać\ ostatnie\ słowa

nim\ odejdę\ stąd\ na dobre;

spryskać\ tobą\ moje\ niewyspane\ oczy.

Chciałbym,\ żeby\ trwało\ to w nieskończoność,

ale teraz\ jesteś\ tylko\ głosem\ w mojej\ głowie —

nieustającym\ krzykiem,

gdzieś\ daleko,\ ukrytym\ za ciężką\ kurtyną,

która\ nigdy\ ponownie\ nie zostanie\ odsłonięta;

wołam\ cię\ i wołam,\ tęsknię\ wciąż\ za tobą.Pieśń\ Wypalenia

Wypalony,

kartka\ papieru\ i czarny\ długopis.

Jak bezbronne\ dziecko\ na rękach\ matki,

jestem\ zamknięty\ na świat,

choć\ sądziłem,\ iż poznałem\ go\ w całości.

Smutek\ i żal;

krople\ wody\ pełne\ melancholii.

Nie zdołam\ przeprosić\ wszystkich\ moich\ mistrzów;

tam,\ gdzie\ trwa\ oczekiwanie\ na słowa\ pełne\ świeżości —

usta\ moje\ wciąż się\ nie ruszają.

Pytania\ o wiarę\ i pytania\ o czas,

miały\ być\ one\ filarami\ świątyni

człowieka\ oraz\ jego\ skrytych\ marzeń.

Wyczerpany\ i zmęczony\ pytam\ teraz\ o siebie,

ciekaw\ jestem,\ ile\ w tym\ ciele\ mnie\ jeszcze\ zostało.Do Śmierci

<Śmierć!>

Pozwól\ mi\ umrzeć,

gdyż\ ziemia\ pod stopami\ miększa\ być\ już nie może;

błoto\ i krew! —\ tyle\ wart\ jest\ aktor\ w śmiesznym\ Teatrze\ Życia.

Odgrywałem\ swoją\ rolę\ idealnie,

pięknie\ wyglądałem\ z maską\ na twarzy;

trubadurzy\ grają\ wciąż,\ i grają —\ dym\ uchodzi\ przez\ moje\ oczy.

<Śmierć!>

Jak na czarną\ paradę,\ wzywają mnie

szambelani\ orbitalnej\ orkiestry;\ na obumarłych\ trąbach\ wygrywając

ostatni\ hymn,\ waszego\ wybitnego\ poety.

Zgniecie\ mnie\ to oraz\ upodli,\ lecz\ najpierw\ daj\ mi\ umrzeć,\ Boże!;

albowiem\ jestem\ tylko\ i wyłącznie\ sobą,

kolejny\ raz\ cię\ tu\ zawiodę.

<Śmierć!>

Uważam,\ że świat\ jest\ piękny,

ale ja\ na pewno\ nie jestem\ jego\ tworem.

Przekleństwa\ w stronę\ nieba\ ześlą\ mi\ purpurę,\ czy raczej\ zapłacą\ złotem?

Dlatego\ podaruj\ mi\ dzisiaj\ śmierć!

Niech\ wypali\ rozpadlinę\ człowieka\ do samego\ końca,

jako\ iż niepotrzebna\ Życiu\ jest\ kolejna\ niewyżyta,\ pełna\ pychy\ gęba.

Inercja

Czekasz\ na wezwanie,

chociaż\ dobrze\ wiesz,\ że owe\ nigdy\ nie nadejdzie.

Czekasz\ na deszcz,

który\ zmyje\ cierpienie\ z desek\ twego\ świata.

Twierdzisz,\ że jesteś\ gotowy —\ gotowy\ na zmianę.

Czekasz\ na deszcz.

Patrzysz\ na ciemne\ niebo,

doszukując się\ innej\ prawdy.

Mówisz,\ że jesteś\ spokojny,

mimo\ szalejącej\ w twoim\ sercu\ wichury.

Widzę,\ jak trzęsą\ ci się\ dłonie

i ogarnia\ cię\ pustka —

ale nie martw się,\ nie musisz\ tonąć\ we łzach.

Tylko\ wyobraź\ sobie,\ że nie ma\ twojego\ boga,

nie ma\ twoich\ wielkich\ nadziei;

zamknij\ oczy,

bo twierdzisz,\ że jesteś\ gotowy\ na ból.

Tylko\ wyobraź\ sobie,\ że morze\ jest\ spokojne.

Napisz\ swój\ ostatni\ list.

Czekaj\ na mnie\ w deszczu…Epilog:\ Trzecia\ Forma

Wyzionąłem\ ducha\ dnia\ czternastego.

Nic\ po mnie\ nie zostało,\ może\ trochę\ kości\ i zeszytów.

Wierzyłem\ w swoją\ pracę,\ słowa\ oraz\ czyny,

a ty\ potraktowałeś\ mnie\ jak zwykłego\ śmiertelnika —

człowieka\ bez żadnych\ ambicji.

Starałem się\ patrzeć\ głębiej\ i dostrzegać\ to,\ co ukryte.

Każda\ maleńka\ drobinka\ kurzu\ była\ drogowskazem —

ideałem,\ który\ pragnąłem\ rozprzestrzeniać.

Chciałem\ robić\ to,\ co było\ nakazane

w romantycznych\ księgach.

Miłość\ jest\ jedną\ z ciemności\ tego\ świata,