Poradnik prawdziwej damy. Przypadek, wypadek czy intryga? - ebook

PO­DZIĘ­KO­WA­NIA

Z ca­łego serca dzię­kuję wszyst­kim oso­bom, dzięki któ­rym po­wstała ta książka. W szcze­gól­no­ści pra­gnę po­dzię­ko­wać moim przy­ja­ciół­kom po pió­rze, Mary Ka­lii­koa, He­ather Red­mond, Bei Conti i Cla­ris­sie Har­wood, które słu­żyły mi kry­tyczną uwagą pod­czas lek­tury ko­lej­nych wer­sji książki. To one po­mo­gły mi roz­wi­kłać nie­które zbyt skom­pli­ko­wane wątki i uni­kać błę­dów hi­sto­rycz­nych. One też mo­ty­wo­wały mnie do więk­szego wy­siłku.

Chri­stine Ho­un­shell i Mar­kowi Fle­sza­rowi pra­gnę po­dzię­ko­wać za wspar­cie tech­niczne w dzie­dzi­nie me­dy­cyny i sportu. J.W. niech zaś przyj­mie ser­deczne po­dzię­ko­wa­nia za rze­czy wia­dome. Cie­płe słowo na­leży się także Bu­dowi Elon­zae, nie­po­praw­nemu ro­man­ty­kowi.

Ta książka by nie po­wstała, gdyby nie moja agentka Me­lissa Edwards, mój re­dak­tor John Sco­gna­mi­glio oraz ze­spół Ken­sing­ton Bo­oks, a w szcze­gól­no­ści La­rissa Ac­ker­man, Ro­bin Cook i Pe­arl Sa­ban. Je­ste­ście wszy­scy nie­sa­mo­wici!

Bar­dzo ser­decz­nie dzię­kuję wszyst­kim bi­blio­te­kar­kom i bi­blio­te­ka­rzom, a także księ­gar­kom i księ­ga­rzom, któ­rzy za­chę­cają czy­tel­ni­ków do śle­dze­nia lo­sów hra­biny Har­le­igh. Dzię­kuję rów­nież czy­tel­ni­kom za ich za­in­te­re­so­wa­nie moją bo­ha­terką.

Na za­koń­cze­nie zaś chcia­ła­bym po­dzię­ko­wać mo­jemu mę­żowi Da­nowi, który cier­pli­wie mnie słu­chał, gdy czy­ta­łam mu rę­ko­pis od de­ski do de­ski, który nie­ustan­nie wspiera mnie i ob­da­rza mi­ło­ścią, a na do­da­tek opo­wiada o mo­ich książ­kach, komu tylko może.ROZ­DZIAŁ 1

Paź­dzier­nik 1899 roku

Dla­czego to za­wsze tak jest? Dla­czego wła­śnie wtedy, gdy za­czy­nam mieć po­czu­cie, że wszystko układa się po pro­stu ide­al­nie, los fun­duje nam ka­ta­strofę – żeby jed­nak nie było za do­brze?

Nie wiem, na ile jest to po­wszechne zja­wi­sko, ale mnie coś ta­kiego spo­tyka iry­tu­jąco czę­sto. Pro­sty przy­kład... Nieco po­nad dzie­sięć lat temu cał­kiem zwy­czajna panna Fran­ces Price speł­niła ma­rze­nie swo­jej matki i wy­szła za mąż za hra­biego. Tak oto świat po­znał Fran­ces, hra­binę Har­le­igh. Ra­dość wielka to­wa­rzy­szyła temu wy­da­rze­niu, ro­dzina miała się czym po­chwa­lić. Mój mąż był czło­wie­kiem rzut­kim i przy­stoj­nym. Do­piero póź­niej zo­rien­to­wa­łam się, że był rów­nież czło­wie­kiem roz­rzut­nym i sko­rym do po­za­mał­żeń­skich przy­gód. Przez dzie­więć lat sporo się przez niego wy­cier­pia­łam, a na ko­niec zna­la­złam go mar­twego w łóżku ko­chanki. Gdy mi­nął czas ża­łoby, po­czu­łam przy­pływ sił. Mój opty­mizm szybko jed­nak przy­gasł na sku­tek ko­lej­nego zgonu, a ści­ślej rzecz bio­rąc – za­bój­stwa.

Po­nie­waż wzloty i upadki prze­pla­tały się z taką wła­śnie re­gu­lar­no­ścią, nie po­tra­fi­łam do końca cie­szyć się tym, że aku­rat chwi­lowo moje ży­cie to idylla w naj­czyst­szej po­staci. Po gło­wie cały czas krą­żyła mi myśl, że ja­kaś ka­ta­strofa naj­pew­niej już wisi w po­wie­trzu. Nie ba­cząc jed­nak na to, sta­ra­łam się zaj­mo­wać co­dzien­nymi spra­wami. Pod­czas śnia­da­nia, które ja­dłam z moją ośmio­let­nią córką Rose w jej po­koju, snu­łam plany do­ty­czące zbli­ża­ją­cej się wy­prawy na wieś. Gdy na­stała pora na lek­cję, ze­szłam do bi­blio­teki, gdzie obok sto­siku ko­re­spon­den­cji cze­kał na mnie dzba­nek z kawą przy­nie­siony przez moją go­spo­dy­nię, pa­nią Thomp­son. W ogro­dzie za oknem kwi­liły je­mio­łuszki. Zdą­ży­łam wła­śnie za­nu­rzyć usta w cie­płym na­poju, gdy los po­sta­no­wił dać mi znać, co złego ma tym ra­zem dla mnie w za­na­drzu.

Do po­koju we­szły ciotka Hetty i moja sio­stra Lily, obie tak po­ru­szone, że wy­raź­nie obo­jętne na uroki po­ranka. Lily miała wkrótce wyjść za mąż i przez ostat­nie dwa mie­siące za­cho­wy­wała się jak na szczę­śliwą przy­szłą pannę młodą przy­stało. Te­raz stała przede mną z pod­puch­niętą twa­rzą, wo­kół któ­rej bez­ład­nie spły­wały nie­sforne ko­smyki zło­tych wło­sów. W jej nie­bie­skich oczach stały łzy, od któ­rych białka zdą­żyły się wy­raź­nie za­czer­wie­nić. W ni­czym nie przy­po­mi­nała try­ska­ją­cej opty­mi­zmem osóbki, którą wi­dy­wa­łam na co dzień.

Po ple­cach prze­szedł mnie dreszcz, jakby ktoś prze­cią­gnął mi po skó­rze lo­do­wa­tymi pal­cami.

– Ko­chana moja, czy coś się wy­da­rzyło?

Lily wy­bu­chła pła­czem.

Hetty otu­liła ją ra­mie­niem i skar­ciła mnie wzro­kiem.

– Zo­bacz tylko, co na­ro­bi­łaś!

Cał­kiem mnie to zbiło z tropu. I zmar­twiło. Wsta­łam zza biurka i po­de­szłam do sio­stry.

– Lily, po­wiedz mi, pro­szę, co się stało.

Moja sio­stra nie mo­gła prze­stać pła­kać, więc Hetty po­sa­dziła ją na krze­śle i wzięła na sie­bie cię­żar roz­mowy. To od niej się do­wie­dzia­łam, że Lily spo­dziewa się dziecka. Opar­łam cię­żar ciała o blat biurka, a z mo­ich ust pa­dło spon­ta­niczne:

– Ka­ta­strofa!

Lily za­po­wie­trzyła się jesz­cze bar­dziej i znów za­lała się łzami, a ciotka Hetty wes­tchnęła z iry­ta­cją.

– Do­prawdy, Fran­ces? W ogóle nie pró­bu­jesz po­móc. Lily przy­cho­dzi do cie­bie ze swoim zmar­twie­niem, a ty mó­wisz jej coś ta­kiego?

Po­sła­łam jej obu­rzone spoj­rze­nie, chcąc wy­wo­łać u niej po­czu­cie skru­chy albo choćby skło­nić ją do kie­ro­wa­nia tak kry­tycz­nych słów pod in­nym ad­re­sem. Na nic się to jed­nak zdało. Hetty nic so­bie nie ro­biła z tego, jak się na nią pa­trzy – bez względu na to, czy pa­trzy­łam ja, czy kto­kol­wiek inny. Sio­stra mo­jego ojca była ciem­no­oką i ciem­no­włosą prag­ma­tyczną ko­bietą, która miała wy­jąt­kowy dar za­ra­bia­nia wła­ści­wie na wszyst­kim. Prze­żyła śmierć uko­cha­nego męża, nie­je­den raz do­ro­biła się for­tuny, a po­tem ją stra­ciła. Trwała przy swoim zda­niu nie­za­leż­nie od tego, co o niej my­śleli lu­dzie in­te­resu i sza­nowne pa­nie z wyż­szych sfer. Tym bar­dziej nie za­mie­rzała przej­mo­wać się moim nie­za­do­wo­le­niem.

Po­de­szła do Lily i ob­jęła ją tak, jakby chciała ją ochro­nić. Jak­bym ja za­mie­rzała ją skrzyw­dzić. Moja sio­stra tym­cza­sem pró­bo­wała po­wstrzy­mać łzy i ocie­rała chu­s­teczką ką­ciki oczu.

– Ależ po­mogę wam, oczy­wi­ście. Po pro­stu je­stem za­sko­czona. – Zer­k­nę­łam na sio­strę i wes­tchnę­łam ci­cho. – Bie­rze­cie ślub za osiem ty­go­dni. Nie mo­głaś po­cze­kać?

Lily zro­biła nie­winną minkę i po­now­nie przy­tknęła chu­s­teczkę do za­pła­ka­nych oczu.

– Wła­śnie w tym rzecz, Franny. Uzna­li­śmy, że nie ma sensu cze­kać. – Mach­nęła chu­s­teczką, jakby od nie­chce­nia. Hetty tym­cza­sem roz­sia­dła się na wła­snym krze­śle. – Jak sama po­wie­dzia­łaś, wkrótce bę­dziemy mał­żeń­stwem. Nie zda­wa­łam so­bie sprawy, że to się może wy­da­rzyć tak szybko. Ty i Reg­gie nie mie­li­ście prze­cież Rose od razu. Ciotka Hetty żyła w mał­żeń­stwie przez wiele lat, ale nie do­cze­kała się dzieci. Skąd mo­głam wie­dzieć?

Coś mi pod­po­wia­dało, że na­sza matka nie za­do­woli się wy­ja­śnie­niem typu „Skąd mo­głam wie­dzieć?”. Ła­two po­tra­fi­łam so­bie wy­obra­zić, jak by za­re­ago­wała, gdy­bym to ja przy­szła do niej z taką wie­ścią przed swoim ślu­bem. Choć gdyby do­brze się nad tym za­sta­no­wić, to na coś ta­kiego w ogóle nie by­łoby czasu. Matka wy­ty­po­wała Reg­giego jako moż­li­wego kan­dy­data do mo­jej ręki jesz­cze przed wy­jaz­dem z No­wego Jorku. Wkrótce po przy­by­ciu do Lon­dynu zo­sta­li­śmy so­bie przed­sta­wieni przez wspól­nego zna­jo­mego. Za­tań­czy­li­śmy ze sobą kil­ku­krot­nie, a po­tem on usta­lił z moją matką wszyst­kie wa­runki i ślub od­był się, za­nim jesz­cze zdą­ży­li­śmy na­wią­zać zna­jo­mość.

A czy ja już wspo­mi­na­łam, że to było cał­ko­wi­cie nie­udane mał­żeń­stwo? Czy za­tem tak trudno mi się dzi­wić, że za­le­żało mi na dłuż­szym okre­sie na­rze­czeń­stwa w przy­padku Lily i Leo? Chcia­łam, żeby spę­dzili ze sobą tro­chę czasu i bli­żej się po­znali.

Naj­wy­raź­niej po­znali się aż za bli­sko. No i oto mie­li­śmy am­ba­ras.

– Leo su­ge­ruje, że­by­śmy ucie­kli i wzięli po­ta­jemny ślub – po­wie­działa Lily tak ci­cho, że nie­mal szep­tem.

Jej słowa wy­rwały mnie z za­my­śle­nia.

– Ależ, ko­cha­nie, nie... To nie ma prawa się udać.

Ona zwi­nęła chu­s­teczkę w kulkę i scho­wała ją w za­ci­śnię­tej pię­ści.

– No tak, ale prze­cież nie mo­żemy cze­kać ze ślu­bem osiem ty­go­dni. Jak wów­czas wy­tłu­ma­czymy tak szyb­kie przyj­ście dziecka na świat? Ono by się uro­dziło nie­spełna sześć mie­sięcy po ce­re­mo­nii.

– Nie pierw­szy raz by się coś ta­kiego zda­rzyło, moja droga. – Hetty po­kle­pała ją po dłoni.

– Może to i prawda, ale gdyby dało się tego unik­nąć, to by­łoby le­piej – wtrą­ci­łam. – Tyle że po­ta­jemna ce­re­mo­nia to w za­sa­dzie jawne przy­zna­nie się do ciąży. Zga­dzam się, że ślub nie może się od­być w pier­wot­nie pla­no­wa­nym ter­mi­nie, ale wer­sja z ucieczką to plan, który nie za­do­woli ni­kogo.

Za­sta­na­wia­łam się, co w ta­kim ra­zie mo­gli­by­śmy zro­bić.

Lily zdo­łała już tro­chę nad sobą za­pa­no­wać, po­sta­no­wi­łam więc za­dać jej ko­lejne trudne py­ta­nie.

– A co po­wie­działa matka Leo?

Ona spoj­rzała na mnie, jak­bym jej za­pro­po­no­wała, żeby sama pod­ło­żyła ogień pod wła­sny stos.

– Pani Ken­drick nic nie po­wie­działa, po­nie­waż nie ma po­ję­cia o ca­łej sy­tu­acji – nie­mal wy­krzyk­nęła. – Chyba nie my­ślisz po­waż­nie, żeby jej o tym mó­wić? Już chyba wo­la­ła­bym za­paść się pod zie­mię, Fran­ces. – Spoj­rzała na mnie z prze­ra­że­niem i chwy­ciła się za gar­dło, jakby ją coś du­siło. – Umar­ła­bym.

– Tego wo­le­li­by­śmy unik­nąć, jak jed­nak za­mie­rzasz to przed nią ukryć?

– Po to mie­li­śmy wziąć ślub po kry­jomu.

Ulżyło mi, gdy spo­strze­głam, że Hetty rów­nież zmru­żyła oczy w wy­ra­zie za­sko­cze­nia.

– A za­mie­rza­li­ście uciec i ukry­wać się przez dzie­więć mie­sięcy? – za­py­tała.

Lily na­brała po­wie­trza w płuca, jakby chciała coś po­wie­dzieć, ale osta­tecz­nie się nie ode­zwała, tylko opa­dła na opar­cie krze­sła.

– A niech to... Wtedy tak by trzeba zro­bić... In­nego wyj­ścia by nie było.

– Leo nie mógłby so­bie na to po­zwo­lić, ko­chana. A co naj­mniej mu­siałby przed­sta­wić ojcu ja­kiś bar­dzo do­bry po­wód. Je­śli więc nie wy­my­śli cze­goś wia­ry­god­nego, bę­dzie­cie mu­sieli wy­ja­wić im prawdę. Pan Ken­drick ra­czej nie zgo­dzi się sfi­nan­so­wać wam dzie­wię­cio­mie­sięcz­nej po­dróży po­ślub­nej.

Leo Ken­drick był czło­wie­kiem in­te­resu. Pra­co­wał jako wspól­nik w fir­mie swo­jego ojca. Nie po­tra­fi­ła­bym wy­ja­śnić kon­kret­nie, czym się zaj­muje, ale miało to zwią­zek z ko­pal­niami i dzia­łal­no­ścią ja­kichś fa­bryk. Firmę za­ło­żył jego dzia­dek, a oj­ciec ją roz­wi­nął i za­pew­nił jej wy­soką ren­tow­ność. Z za­ra­bia­nych w ten spo­sób pie­nię­dzy mógł wy­cho­wać córki na praw­dziwe damy, syna zaś po­słać do naj­lep­szych szkół i dać mu wy­kształ­ce­nie godne dżen­tel­mena. Osta­tecz­nie ro­dzinny biz­nes miał przejść w ręce syna, ale oj­ciec od wszyst­kich czworga swo­ich dzieci ocze­ki­wał, że za­wrą ko­rzystne mał­żeń­stwa.

Naj­star­sza sio­stra Leo, Eliza, speł­niła jego ży­cze­nie. Wy­bór syna rów­nież spo­tkał się z apro­batą ojca. Całe szczę­ście zresztą, bo tych dwoje sza­leń­czo się w so­bie za­ko­chało. Gdyby nie moje na­le­ga­nia na brak po­śpie­chu, wzię­liby ślub wiele mie­sięcy temu. Po­sta­no­wi­łam się tym jed­nak nie za­drę­czać. To prze­cież nie była moja wina, że Lily za­szła w ciążę.

Gdy jed­nak sie­działa przede mną taka zroz­pa­czona, czu­łam nie­od­partą po­trzebę, żeby po­móc jej ja­koś z tego kło­potu wy­brnąć. Hetty naj­wy­raź­niej rów­nież. A skoro przy­szła tu w roli wspar­cia dla Lily, to naj­wy­raź­niej do­wie­działa się o za­ist­nia­łej sy­tu­acji jesz­cze przede mną.

– A ty masz ja­kieś po­my­sły, cio­ciu Hetty?

– Wy­da­wało mi się, że nic lep­szego niż po­ta­jemny ślub nie da się wy­my­ślić. – Po­krę­ciła głową.

– To może nie jest cał­kiem nie­do­rzeczne roz­wią­za­nie, ale moim zda­niem po­win­ni­śmy je trak­to­wać jako osta­tecz­ność. Na pewno uda nam się wpaść na coś lep­szego.

– Masz ra­cję. – Hetty za­ci­snęła szczękę i zro­biła bar­dzo po­ważną minę. – W końcu są z nas trzy mą­dre ko­biety. A co by­śmy zro­biły, gdyby wszystko było moż­liwe?

– Gdyby Gra­ham nie sprze­da­wał po­sia­dło­ści Har­le­igh, tam ce­re­mo­nia mo­głaby się od­być na­wet w ciągu ty­go­dnia – stwier­dzi­łam. – Za­pro­si­li­by­śmy tylko naj­bliż­szą ro­dzinę. Wy­da­rze­nie od­by­łoby się z dala od mia­sta, nikt by więc nie mógł się ob­ra­zić, że nie zo­stał za­pro­szony.

Wes­tchnę­łam i opar­łam się o biurko. Sprze­daż ro­dzin­nej po­sia­dło­ści uwa­ża­łam za je­den z naj­lep­szych po­my­słów, na ja­kie kie­dy­kol­wiek wpadł mój szwa­gier. Utrzy­ma­nie w od­po­wied­nim sta­nie sa­mych tylko mu­rów po­chło­nęło już nie­jedną for­tunę, w tym moją. A to wła­śnie dla tych pie­nię­dzy – i tylko dla nich – Reg­gie się ze mną oże­nił. Choć to by­naj­mniej nie tak, że in­nych atu­tów mi bra­ko­wało. Świet­nie się spi­sy­wa­łam w roli pani domu, kon­wer­so­wa­łam cał­kiem bły­sko­tli­wie, po­tra­fi­łam się sto­sow­nie ubrać i od­na­leźć w to­wa­rzy­stwie. Wzro­stu może by­łam po­nad­prze­cięt­nego, poza tym jed­nak nie od­bie­ga­łam ni­czym od więk­szo­ści ko­biet. Zgod­nie z wy­mo­gami so­cjety cerę mia­łam ja­sną, do tego włosy ciemne, a oczy nie­bie­skie. W żad­nym ra­zie nie można by mnie na­zwać szpetną, naj­wy­raź­niej jed­nak poza po­sa­giem nie mia­łam nic, co by ja­koś szcze­gól­nie in­te­re­so­wało mo­jego męża.

Ty­tuł hra­biego Har­le­igh no­sił obec­nie brat Reg­giego, Gra­ham, który nie mógł so­bie po­zwo­lić na dal­sze utrzy­ma­nie tego wiel­kiego domu. Na szczę­ście stał on na ziemi, którą jego pra­dzia­dek na­był nie­za­leż­nie od ty­tułu szla­chec­kiego, a w związku z tym można go było bez prze­szkód sprze­dać.

Chwi­lowo jed­nak bar­dzo by się ten dom przy­dał.

– Ślub w ciągu ty­go­dnia... To chyba jed­nak ciut za wcze­śnie – za­uwa­żyła Hetty. – Wa­sza matka nie zdąży przy­je­chać, a prze­cież Lily nie może wyjść za mąż bez jej obec­no­ści.

– Nie mogę? – za­py­tały drżące wagi Lily.

Ro­zu­mia­łam, dla­czego wo­la­łaby ta­kie roz­wią­za­nie. Nie by­łam jed­nak skłonna zgo­dzić się na to, żeby wy­szła za mąż pod nie­obec­ność matki, po­nie­waż nie­za­do­wo­le­nie na­szej ro­dzi­cielki spa­dłoby po­tem na mnie. Zresztą temu nie­za­do­wo­le­niu trudno by­łoby się dzi­wić, zwa­żyw­szy że matka za­mie­rzała prze­mie­rzyć drogę aż z No­wego Jorku, żeby to­wa­rzy­szyć młod­szej córce pod­czas ce­re­mo­nii za­ślu­bin.

– Nie, moja droga, nie mo­żesz. – Zer­k­nę­łam do ka­len­da­rza, który le­żał na biurku. – Jej sta­tek przy­pływa we wto­rek. Roz­sąd­nie by­łoby zor­ga­ni­zo­wać ślub jak naj­szyb­ciej po jej przy­jeź­dzie, żeby miała mniej czasu na do­cho­dze­nie przy­czyn na­głej zmiany pla­nów.

– No i dla­tego ten po­mysł z ucieczką i po­ta­jem­nym ślu­bem wy­dał mi się tak in­te­re­su­jący – stwier­dziła Lily. – Ro­dzi­ców Leo nie ma w tym ty­go­dniu w mie­ście. Matka też jesz­cze nie przy­je­chała. Mo­gli­by­śmy wziąć ślub i po­sta­wić ich przed fak­tem do­ko­na­nym.

Tylko że w prak­tyce mło­dzi by ni­kogo przed ni­czym nie sta­wiali. Ten wąt­pliwy za­szczyt spadłby na mnie.

– To nie by­łoby w po­rządku w sto­sunku do Pa­tri­cii Ken­drick. Leo to jej je­dyny syn. To dla niej na pewno ważne, żeby uczest­ni­czyć w jego ślu­bie. – Skrzy­żo­wa­łam ręce na pier­siach i spoj­rza­łam su­rowo na sio­strę. – A wy dwoje prę­dzej czy póź­niej bę­dzie­cie jej mu­sieli po­wie­dzieć o dziecku. Na pewno się ze mną zga­dzasz.

– Do­piero po za­koń­cze­niu mie­siąca mio­do­wego. Masz oczy­wi­ście ra­cję, że ona za­pewne bę­dzie roz­cza­ro­wana na­szym po­stę­po­wa­niem, je­śli jed­nak szybko weź­miemy ślub, to za­pew­nimy jej choć moż­li­wość wy­ci­sze­nia nie­któ­rych plo­tek. – Po­pa­trzyła na mnie, jakby chciała mnie prze­ko­nać do swo­ich ra­cji. – To ra­czej do­bry po­mysł, nie są­dzisz?

– Tylko pod wa­run­kiem, że uda nam się zna­leźć dom na wsi, w któ­rym mo­głaby się od­być nie­wielka uro­czy­stość w ro­dzin­nym gro­nie. Na ra­zie zaś ża­den mi nie przy­cho­dzi do głowy.

Hetty rzu­ciła mi ta­kie spoj­rze­nie, jakby na­gle ją coś za­in­try­go­wało.

– A czy ta­kich do­mów się przy­pad­kiem nie udo­stęp­nia na wy­na­jem?

– Na pewno nie na tak krótki czas.

Hetty i Lily miesz­kały w Lon­dy­nie do­piero od kwiet­nia, kiedy to moja sio­stra po raz pierw­szy za­pre­zen­to­wała się w to­wa­rzy­stwie. Na­dal nie do końca się orien­to­wały, co i jak działa w tych krę­gach. To zna­czy w krę­gach ary­sto­kra­tycz­nych. Zda­rzało się, że ktoś wy­naj­mo­wał swoją po­sia­dłość na rok czy dłu­żej – i choć był to dla wszyst­kich czy­telny sy­gnał, że ro­dzina ma kło­poty fi­nan­sowe, to po­wszech­nie uzna­wano ta­kie roz­wią­za­nie za ak­cep­to­walny spo­sób ich roz­wią­zy­wa­nia. Gdyby ktoś zde­cy­do­wał się wy­na­jąć swój dom na ty­dzień, mógłby zo­stać po­są­dzony o pro­wa­dze­nie ho­telu czy in­nego ro­dzaju dzia­łal­ność ty­pową dla klasy śred­niej. Cze­goś ta­kiego się po pro­stu nie prak­ty­ko­wało.

– A sio­stra Leo i jej mąż? – Za­sta­na­wia­łam się, kto z dal­szych zna­jo­mych mógłby nam przyjść z po­mocą. – Na­zy­wają się, o ile do­brze ko­ja­rzę, Du­rant? Mają dom w mie­ście, ale gdzie wła­ści­wie re­zy­duje ro­dzina pana Du­ranta?

Lily zmarsz­czyła nos.

– Wła­ści­wie to nie wiem, skąd oni są. Leo na pewno le­piej się orien­tuje. To może ja go przy­pro­wa­dzę?

Wstała i prze­mie­rzyła po­kój, zu­peł­nie jakby Leo miał cze­kać w ko­ry­ta­rzu. Otwo­rzyła drzwi i wy­cią­gnęła rękę.

Ja­kież było moje zdu­mie­nie, gdy go zo­ba­czy­łam za­raz za pro­giem.

Zer­k­nę­łam wy­mow­nie na Hetty, która tylko wzru­szyła ra­mio­nami.

– Uzna­li­śmy, że ła­twiej nam bę­dzie przed­sta­wić ci całą sprawę bez jego udziału.

Leo, czło­wiek zwy­kle przy­ja­zny i to­wa­rzy­ski, te­raz szedł przez moją bi­blio­tekę jakby nie­pew­nie i ze spusz­czoną głową. Po­dą­żał pół kroku za Lily, zer­ka­jąc na mnie ukrad­kiem. Ależ to był nie­ty­powy wi­dok! Choć Leo nie grze­szył może wzro­stem, ra­miona miał sze­ro­kie i po­tężne, więc drob­niutka Lily wy­glą­dała przy nim tak, jakby wio­dła do mnie skru­szo­nego Go­liata.

Uzna­łam, że to wła­ści­wie do­brze. Od­po­wia­dało mi, że on czuje się w tej sy­tu­acji co naj­mniej rów­nie nie­zręcz­nie jak ja, tym bar­dziej że wal­nie się przy­czy­nił do jej za­ist­nie­nia. Za­pro­po­no­wa­łam mu, żeby usiadł, a sama szu­ka­łam od­po­wied­nich słów.

Hetty się za to w ogóle nie krę­po­wała.

– Roz­ma­wia­ły­śmy wła­śnie o wa­szej sy­tu­acji, pa­nie Ken­drick. Lady Har­le­igh uważa, zdaje się, że ucieczka i po­ta­jemny ślub mo­głyby cał­kiem nie­po­trzeb­nie dać po­żywkę plot­kom.

Leo przy­gryzł wargę i przez chwilę przy­glą­dał mi się nie­pew­nie swo­imi cie­płymi brą­zo­wymi oczami.

– Ja z ko­lei przy­pusz­czał­bym, że mniej na­ra­zimy się na plotki, bio­rąc ślub po­ta­jem­nie, niż gdy­by­śmy cze­kali z ce­re­mo­nią do pier­wot­nie pla­no­wa­nego ter­minu.

– To być może prawda – od­par­łam. – Choć róż­nica by­łaby nie­wielka. Za­pro­sze­nia nie zo­stały jesz­cze ro­ze­słane, więc być może mo­gli­by­ście z Lily zmie­nić czas i miej­sce uro­czy­sto­ści. Prze­nieść ją na wieś i zor­ga­ni­zo­wać mniej wię­cej za ty­dzień, z udzia­łem sa­mej tylko ro­dziny.

On przez chwilę się nad tym za­sta­na­wiał, a po­tem wes­tchnął.

– Ro­zu­miem oczy­wi­ście, dla­czego do­brze by było zor­ga­ni­zo­wać skromny ślub w moż­li­wie nie­od­le­głym ter­mi­nie, ale gdzie kon­kret­nie na wsi miałby się od­być?

– A czy można by zor­ga­ni­zo­wać przy­ję­cie w domu ro­dzin­nym pana Du­ranta?

Leo otwo­rzył sze­roko oczy ze zdu­mie­nia.

– W Nor­thum­ber­land?

Raz jesz­cze opar­łam się o biurko, cmo­ka­jąc przy tym z nie­za­do­wo­le­niem.

– To aż tak da­leko?

On przy­tak­nął bez­gło­śnie.

– Na do­da­tek nie je­stem prze­ko­nany, czy oni by na ten po­mysł przy­stali. Du­rant nie utrzy­muje bli­skich re­la­cji z ro­dziną. Nie wiem na­wet, czy w ogóle ze­chciałby się do nich zwró­cić z taką prośbą.

– No to nie ma o czym mó­wić – stwier­dziła Lily. – Ucie­kamy i nie ma in­nego wyj­ścia. – Przy­sia­dła na pod­ło­kiet­niku krze­sła, które zaj­mo­wał Leo. – I to czym prę­dzej, do­póki nie ma two­ich ro­dzi­ców.

W ogóle mi się ten po­mysł nie po­do­bał, ale za­nim zdą­ży­łam co­kol­wiek po­wie­dzieć, roz­le­gło się pu­ka­nie i przez drzwi wsu­nęła się do środka siwa głowa pani Thomp­son.

– Pan Ha­zel­ton do pani, mi­lady.

– Czyżby? – Uśmiech­nę­łam się mi­mo­wol­nie, bo sama tylko myśl o Geo­rge’u Ha­zel­to­nie sku­tecz­nie uwal­niała mnie od wszyst­kich trosk.

– A mu­sisz go przyj­mo­wać aku­rat te­raz? – Na twa­rzy Lily wy­ma­lo­wało się znie­cier­pli­wie­nie.

Pod­nio­słam się do po­zy­cji sto­ją­cej i od­par­łam:

– Ow­szem, mu­szę. On je­dzie do Ri­sings, więc nie za­bawi długo. Poza tym ma­cie z Leo mnó­stwo spraw do za­pla­no­wa­nia. – Idąc za pa­nią Thomp­son do drzwi, po­sła­łam im jesz­cze ostrze­gaw­cze spoj­rze­nie. – Tylko niech wam nie przyj­dzie do głowy wy­cho­dzić, do­póki nie wrócę.

Gdy tylko prze­kro­czy­łam próg ba­wialni, Geo­rge od razu po­rwał mnie w ra­miona. Nie opie­ra­łam się, a wprost prze­ciw­nie – ule­głam mu całą sobą. Geo­rge Ha­zel­ton i ja po­sta­no­wi­li­śmy się po­brać, ale na ra­zie za­cho­wy­wa­li­śmy to w ta­jem­nicy, żeby nie od­wra­cać uwagi od Lily. Na­sze wie­ści mie­li­śmy za­miar prze­ka­zać światu za­raz po jej ślu­bie.

Wes­tchnę­łam ci­chutko, gdy o tym jej ślu­bie po­my­śla­łam...

Geo­rge od­su­nął się ode mnie lekko i spoj­rzał na mnie py­ta­jąco.

– Nie za­brzmiało to jak wes­tchnie­nie za­chwytu, Fran­ces. Czy coś się stało?

Ależ ten Geo­rge jest ko­chany! Nie za­mie­rza­łam wy­zwa­lać się z jego ob­jęć, ale prze­krzy­wi­łam głowę, żeby móc spoj­rzeć mu w oczy. Po­zo­sta­wa­li­śmy tak bli­sko sie­bie, że do­kład­nie wi­dzia­łam ciemne ob­wódki wo­kół jego ja­sno­zie­lo­nych tę­czó­wek. Tyle się w nich kryło ta­jem­nic. Wie­dzia­łam, że mo­gła­bym je la­tami od­kry­wać i że spra­wia­łoby mi to wielką przy­jem­ność.

Uję­łam go za ręce i po­pro­wa­dzi­łam do czę­ści po­koju, w któ­rej zwy­kle to­czyły się roz­mowy. Znaj­do­wał się tu duży sto­lik do her­baty, a wo­kół niego stały mięk­kie sofy i fo­tele obite biało-nie­bie­skim ma­te­ria­łem. Roz­sie­dli­śmy się na jed­nej z ka­nap.

– Drobne kom­pli­ka­cje ze ślu­bem Lily i Leo. Za­kła­dam jed­nak, że to nic strasz­nego.

On zmarsz­czył czoło tak bar­dzo, że mię­dzy jego brwiami po­ja­wiły się dwie pio­nowe li­nie.

– Po­wiedz mi tylko, że to nie jest nic ta­kiego, przez co nie mo­gła­byś w przy­szłym ty­go­dniu przy­je­chać do mnie do domu mo­jego brata. Ro­man­tyczny wy­pad się nie od­bę­dzie, je­śli nie zdo­łamy oboje w nim uczest­ni­czyć. Wiesz do­brze, że bez cie­bie to się nie uda.

Po­ło­ży­łam so­bie dłoń na sercu.

– Ach, no tak. Ty, ja i kil­ku­na­stu in­nych uczest­ni­ków po­lo­wa­nia. Aż mi dech w piersi za­piera na myśl o tym, jaki ro­man­tyczny na­strój tam za­pa­nuje.

– Za­pro­szeni zo­stali tylko Eving­do­no­wie, moja sio­stra i jej mąż. Poza tym będą są­sie­dzi, ale oni no­cują u sie­bie. Przy­pusz­czam więc, że po­wi­nie­nem być w sta­nie za­pew­nić nam kilka chwil tylko we dwoje.

Po­wie­dział to tak ni­skim gło­sem, że aż po­czu­łam lek­kie drże­nie w piersi.

Geo­rge był naj­młod­szym z braci hra­biego Hart­fielda, który aku­rat prze­by­wał z żoną gdzieś kon­ty­nen­cie. Wy­brali się w po­dróż, która miała być jak po­wtórny mie­siąc mio­dowy. Tyle że wy­ru­szyli już mie­siąc temu i pla­no­wali po­wrót do­piero po upły­wie ko­lej­nego. A po­nie­waż nie­roz­tropne by­łoby po­zo­sta­wia­nie po­sia­dło­ści bez nad­zoru na tak długo, hra­bia po­pro­sił Geo­rge’a, aby doj­rzał spraw Ri­sings i wszyst­kiego do­pil­no­wał. Geo­rge się oczy­wi­ście zgo­dził i wła­śnie dziś miał tam wy­je­chać na dwa ty­go­dnie. A któż to wi­dział, żeby spę­dzać dwa ty­go­dnie je­sie­nią na wsi i nie zor­ga­ni­zo­wać po­lo­wa­nia?

Geo­rge cie­szył się na to wy­da­rze­nie jak dziecko z no­wego szcze­niaka. Długo mu­siał mnie na­ma­wiać, że­bym tam do niego przy­je­chała, ale w końcu się zgo­dzi­łam. Po­nie­waż jed­nak ślub Lily zbli­żał się wiel­kimi kro­kami, po­sta­no­wi­łam wy­brać się tylko na ty­dzień.

– Te kon­kretne kom­pli­ka­cje mo­głyby wręcz spra­wić, że do­łą­czę do cie­bie wcze­śniej.

Geo­rge uśmiech­nął się sze­roko i roz­ch­mu­rzył.

– Czyżby po­sta­no­wili uciec i wziąć ślub po­ta­jem­nie? Do­bry wy­bór!

Wzru­szy­łam ra­mio­nami.

– To nie do końca kwe­stia wy­boru.

– O, ty mó­wisz cał­kiem po­waż­nie? – Od­su­nął się nieco i po­pa­trzył na mnie zdu­miony. – Ależ! Tyle mieli pla­nów, a te­raz chcą ucie­kać i brać ślub w ta­jem­nicy przed wszyst­kimi?

– Ich ślub musi się od­być wkrótce. – Po­sła­łam mu wy­mowne spoj­rze­nie.

Od­po­wie­działo mi nie­zro­zu­mie­nie, które się wy­ma­lo­wało w jego oczach.

– Prze­cież ich ślub od­bę­dzie się wkrótce.

Moje wy­mowne spoj­rze­nie naj­wy­raź­niej nie było dość wy­mowne.

– Chcia­łam przez to po­wie­dzieć, że mu­szą wziąć ślub czym prę­dzej.

Z unie­sio­nych brwi Geo­rge’a wy­wnio­sko­wa­łam, że wresz­cie zro­zu­miał, w czym rzecz.

– A czy twoja matka wła­śnie do nas nie pły­nie? Bę­dzie strasz­li­wie roz­cza­ro­wana, je­śli omi­nie ją ce­re­mo­nia.

– Matka Leo rów­nież, ale nie udało nam się wy­my­ślić nic in­nego. Za­pro­po­no­wa­łam, żeby zor­ga­ni­zo­wali uro­czy­stość w ro­dzin­nym gro­nie gdzieś na wsi, ale po­sia­dłość w Har­le­igh zo­stała wy­sta­wiona na sprze­daż, więc tam się to od­być nie może, a ro­dzice Leo nie mają domu za mia­stem. – Wzru­szy­łam ra­mio­nami. – A tym sa­mym nie ma gdzie pod­jąć go­ści.

– Mo­gliby przy­je­chać do Ri­sings. Tam się wszy­scy zmiesz­czą.

– To bar­dzo miłe z two­jej strony, ale twój brat nie jest prze­cież w ża­den spo­sób spo­krew­niony z żad­nym z nas. Nie mo­żemy ocze­ki­wać, że zgo­dzi się urzą­dzić dla nas ślub, choćby na­wet naj­skrom­niej­szy. To by­łoby nad­uży­cie uprzej­mo­ści.

– Mała po­prawka – po­wie­dział Geo­rge, uno­sząc pa­lec wska­zu­jący. – Wkrótce bę­dziesz jego szwa­gierką, a to bar­dzo bli­ska ko­li­ga­cja. – Te­raz do wska­zu­ją­cego palca do­łą­czył środ­kowy. – Poza tym nie ma go aku­rat na miej­scu, więc w ża­den spo­sób tego nad­uży­cia nie od­czuje. I wresz­cie... – W tym mo­men­cie po­ka­zał trzeci pa­lec. – I tak or­ga­ni­zuję po­lo­wa­nie i mam jego zgodę na przyj­mo­wa­nie go­ści we­dle wła­snego uzna­nia. Cóż to za róż­nica, czy bę­dzie ich tu­zin wię­cej czy mniej. – Wzru­szył lekko ra­mie­niem, jakby na za­chętę. – Przy­wieź ich do Ri­sings.

Przy­gry­złam wargę, wprost nie do­wie­rza­jąc w tak szczę­śliwe zrzą­dze­nie losu. Szczę­śliwe zwłasz­cza dla Lily. To na­wet mo­gło się udać. Ri­sings znaj­do­wało się w Hamp­shire, czyli wcale nie tak da­leko od Lon­dynu. Naj­bliż­sza ro­dzina mo­gła się tam zgro­ma­dzić w dość krót­kim cza­sie. Moja matka miała przy­być za parę dni, pań­stwo Ken­dric­ko­wie nie zo­sta­liby po­zba­wieni moż­li­wo­ści uczest­nic­twa w ślu­bie swo­jego dziecka. To na­prawdę mo­gło się udać! Rzecz od­by­łaby się szybko, ale zgod­nie ze wszel­kimi pra­wi­dłami. Unik­nę­li­by­śmy roz­cza­ro­wa­nia ro­dzi­ców. W to­wa­rzy­stwie nikt by się nie zo­rien­to­wał, co za­szło.

– Je­śli mó­wisz cał­kiem po­waż­nie... Je­śli cał­kiem po­waż­nie to pro­po­nu­jesz...

Zro­bi­łam sto­sowną pauzę, żeby dać mu szansę na wy­co­fa­nie pro­po­zy­cji. On jed­nak tylko prze­krzy­wił głowę i cze­kał na moją de­cy­zję.

Spoj­rza­łam na niego z ukosa, z ulgą stwier­dza­jąc, że udało się zna­leźć do­bre wyj­ście z ca­łego tego am­ba­rasu.

– Dzię­kuję ci, Geo­rge. To roz­wią­zuje wszyst­kie na­sze kło­poty.

– Za­wsze ci chęt­nie we wszyst­kim po­ma­gam. No i za nic bym nie chciał, żeby matkę omi­nął ślub jej córki.

Spoj­rza­łam na niego, lekko się przy tym krzy­wiąc.

– Tak szcze­rze po­wie­dziaw­szy, to wła­śnie myśl o nie­za­do­wo­le­niu mo­jej matki chyba naj­moc­niej mnie mo­ty­wuje do dzia­ła­nia w tej spra­wie.

Aż mnie ciarki po ple­cach prze­szły, gdy so­bie to uświa­do­mi­łam.

On ski­nął głową.

– Tak, mia­łem oka­zję po­znać twoją matkę. Też nie chciał­bym wy­stę­po­wać w roli po­słańca, który jej prze­ka­zuje złe wie­ści.

– Na szczę­ście te­raz żadne z nas nie bę­dzie mu­siało tego ro­bić. – Przy­ło­ży­łam so­bie jego dłoń do po­liczka. – Dzię­kuję ci, Geo­rge. Ty za­wsze znaj­du­jesz roz­wią­za­nia mo­ich pro­ble­mów.

– Bo za­wsze mogę li­czyć na wspa­niałą na­grodę.

Ujął mnie za ręce i ge­stem za­su­ge­ro­wał, że­by­śmy wstali.

– Nie przy­po­mi­nam so­bie, że­bym ci obie­cy­wała co­kol­wiek w za­mian.

– Przy­bę­dziesz do Ri­sings co naj­mniej ty­dzień wcze­śniej, niż pla­no­wa­li­śmy. Uwa­żam, że to wspa­niała na­groda.

Wy­do­był z kie­szeni ze­ga­rek, cał­kiem nie­chcący wy­cią­ga­jąc przy oka­zji list. Gdy on zer­kał na tar­czę, ko­perta opa­dła na pod­łogę.

– Mu­sisz już je­chać? – za­py­ta­łam.

– Nie­długo. A po­nie­waż wcze­śniej jesz­cze po­wi­nie­nem coś za­ła­twić, będę się że­gnać.

Zmie­rzał już do wyj­ścia, gdy ja pod­nio­słam z ziemi list i po­dą­ży­łam za nim.

– Masz coś do za­ła­twie­nia w wię­zie­niu New­gate?

– Co ta­kiego? – Od­wró­cił się tak rap­tow­nie, że nie­mal na niego wpa­dłam. – Nie. A skąd to py­ta­nie?

Od­su­nę­łam się od niego za­sko­czona i wy­cią­gnę­łam ku niemu dłoń trzy­ma­jącą list.

– Wy­pa­dło ci to z kie­szeni.

Geo­rge roz­luź­nił szczękę, a wów­czas wy­raz na­pię­cia szybko ustą­pił z jego twa­rzy. Wziął ode mnie ko­pertę i scho­wał ją z po­wro­tem do ma­ry­narki.

– Przy­pad­kiem za­uwa­ży­łam, że list przy­szedł z New­gate. Ko­re­spon­du­jesz z ja­kimś więź­niem?

Ro­ze­śmiał się ner­wowo.

– By­naj­mniej, ale wiąże się to ze sprawą, którą mam do za­ła­twie­nia. Jadę z tym do Mi­ni­ster­stwa Spraw We­wnętrz­nych. – Po­ło­żył mi pa­lec na ustach. – Nie py­taj na­wet. Prze­cież wiesz, że nie mogę ci po­wie­dzieć.

– Wy­cho­dzę za mąż za nie­zwy­kle ta­jem­ni­czego czło­wieka – stwier­dzi­łam, zdzi­wiona siłą na­ci­sku jego palca.

Geo­rge uśmiech­nął się i za­miast palca przy­ło­żył do mo­ich ust wargi. Od razu mi się przy­po­mniało, że bar­dzo go ko­cham.

Parę mi­nut póź­niej że­gna­łam go już w drzwiach. Oparta o fra­mugę, za­sta­na­wia­łam się nad wszyst­kim, co się wy­da­rzyło tego ranka. Sta­nę­łam mia­no­wi­cie przed dość nie­ba­ga­tel­nym pro­ble­mem, ale dzięki po­mocy Geo­rge’a udało mi się z nim upo­rać. Ślub w Ri­sings wy­da­wał się roz­wią­za­niem ide­al­nym.

W uro­czy­sto­ści miała też uczest­ni­czyć sio­stra Geo­rge’a, Fiona, która wraz z mę­żem, sir Ro­ber­tem, zo­stała za­pro­szona na po­lo­wa­nie. Wie­dzia­łam, że mogę li­czyć na jej po­moc. Te­raz po­zo­sta­wało mi tylko usta­lić, w jaki spo­sób moja matka do­trze z portu na miej­sce or­ga­ni­za­cji ślubu. No i za­pla­no­wać małą ce­re­mo­nię. Nie spo­dzie­wa­łam się jed­nak, żeby miało się to oka­zać skom­pli­ko­wane. Kto wie, może wła­śnie wy­rwa­łam się z błęd­nego koła wzlo­tów i upad­ków?

------------------------------------------------------------------------

Za­pra­szamy do za­kupu peł­nej wer­sji książki

------------------------------------------------------------------------