Poradnik prawdziwej damy. Ślub w cieniu morderstwa - ebook

ROZDZIAŁ 1

_Londyn, luty 1900_

Bliscy są jak słodycze – najlepiej się nimi raczyć w małych porcjach. Człowiekowi się wydaje, że mógłby się nimi cieszyć bez końca i nie będzie mieć ich dość, ale od nadmiaru może go zemdlić i potem nie będzie chciał po nie sięgać… już nigdy.

Chociaż może to dotyczy tylko mojej rodziny?

Matka najechała mój dom, to znaczy przyjechała do mnie w odwiedziny, cztery miesiące temu, pod pretekstem ślubu mojej siostry. A gdy już moja siostra wyszła za mąż, została, żeby planować mój ślub. Od tamtej pory chodziły mi po głowie najróżniejsze myśli – od potajemnych zaślubin po wyprowadzkę na Hebrydy Zewnętrzne… Ponieważ jednak słabo u mnie ze znajomością języka gaelickiego, postanowiłam zostać i jakoś się ułożyć z najeźdźcą, to znaczy z gościem. I tak trwało to cztery miesiące.

To były cztery bardzo długie miesiące.

Ukojenia mogłam szukać już tylko we wnętrzu własnej głowy. Nawet za dnia marzyłam więc o tym, żeby uciec od tego wszystkiego. Udawałam tylko, że z przyjemnością się przysłuchuję, jak przy śniadaniu matka z ciotką Hetty przeglądają ostateczną – oby rzeczywiście była ostateczna! – listę spraw do załatwienia przed ślubem, tak naprawdę zaś byłam myślami w kościele i wygłaszałam słowa przysięgi.

Uśmiechnęłam się. Ta wizja miała się urzeczywistnić już za nieco ponad dwadzieścia cztery godziny.

Ja, Frances Helena, biorę sobie ciebie, George’u…

– Ehm…

Jedno chrząknięcie wystarczyło, żeby sprowadzić mnie z powrotem do jadalni. Ołtarz szybko przeistoczył się w stół przykryty białym obrusem i zasypany odręcznymi notatkami, pod którymi ukryło się zapomniane śniadanie. Miejsce kościelnych świec zajęły gazowe kandelabry, a zamiast śpiewu chóru moich uszu dobiegł brzęk naczyń – bo gospodyni, pani Thompson, właśnie przyniosła czyste talerze.

Głos pastora z mojej wizji brzmiał teraz łudząco podobnie do głosu mojej matki.

– Pijesz tę kawę, Frances, czy będziesz się w nią dalej wpatrywać?

Jeszcze przez chwilę postanowiłam nie przejmować się świdrującym spojrzeniem zimnych błękitnych oczu.

– Słucham?

– Od dziesięciu minut gapisz się w filiżankę i nie odzywasz się do nas ani słowem.

Nic w tym dziwnego, zważywszy, że taki właśnie miałam plan.

Matka ściągnęła brwi.

– Czyżby coś ci leżało na wątrobie?

Od czego by tu zacząć? W moim domu zaroiło się od krewnych. Matka organizuje mi ślub, jakby to była kampania wojenna, a ja zastanawiam się nad tym, jak pomimo lutowych chłodów, jakich jeszcze w życiu nie zaznałam, sprawnie przenieść się do nowego domu. A teraz jeszcze zostałam brutalnie wyrwana z pięknego snu na jawie. I na żadną z tych rzeczy nie mogłam się poskarżyć…

– Wszystko w porządku. – Przywołałam na usta obowiązkowy uśmiech. – To o czym rozmawiałyśmy?

– Właśnie dostałam wiadomość od kwiaciarza. – Matka rzuciła liścik na stół. – Nie da rady dostarczyć na ślub idealnie białych róż. I co teraz?

Strach pomyśleć… Nie można było wykluczyć, że biedny kwiaciarz zapłaci za to głową.

Ciotka Hetty próbowała się ukryć za poranną gazetą. Ja dla wzmocnienia upiłam łyk kawy.

– Różowawe też będą dobre – powiedziałam. – Sukienka Rose będzie różowa.

Rose, moja ośmioletnia córka, miała być moją jedyną druhną. Tylko do niej matka nie miała żadnych zastrzeżeń. W jej oczach Rose nie mogła zrobić nic nie tak.

Matka westchnęła i opadła na oparcie krzesła.

– Nie mogę dopuścić do tego, żeby kwiaty miały niewłaściwy odcień bieli. Będę musiała pojechać do tej kwiaciarni i osobiście je obejrzeć. – Wbiła we mnie wzrok. – To natomiast oznacza, że nie będę ci mogła towarzyszyć podczas przymiarki sukni.

Najwyraźniej gdzieś pośród chmur zaśpiewał dla mnie chór anielski.

Zasłoniłam się filiżanką, żeby ukryć uśmiech zadowolenia. Popołudnie bez przytyków matki to był prawdziwy dar od niebios. Ponieważ ona wyruszała szukać po całym Londynie idealnie białych kwiatów, ja za kilka godzin miałam odzyskać kontrolę nad własnym życiem.

Stawałam na ślubnym kobiercu po raz drugi, nie podzielałam więc jej przekonania, że wszystko musi być białe. Nie zamierzałam się z nią jednak w tej sprawie spierać, tym bardziej że moje poprzednie małżeństwo najchętniej puściłabym w niepamięć. Dziesięć lat temu, gdy po raz pierwszy wychodziłam za mąż, też wszystko zorganizowała matka. Nawet pana młodego mi znalazła. Zgodziłam się wypełnić jej plan, więc część odpowiedzialności spada na mnie, ale Reggie Wynn to zdecydowanie nie był dobry wybór. Mój ówczesny narzeczony miał odziedziczyć tytuł earla, za to z pieniędzmi było u niego krucho. To jednak oznaczało, że idealnie spełniał kryteria matki, ona bowiem szukała mężczyzny, który potrzebował wsparcia finansowego, a w zamian mógł zrobić ze mnie hrabinę. Ja z ulgą przyjęłam fakt, że nikt nie próbuje wydać mnie za starca, jak to często wtedy bywało. Reggie liczył sobie już trzydzieści trzy wiosny, więc był ode mnie piętnaście lat starszy, ale nosił się ze swadą i niczym się nie przejmował, a to ujmowało mu lat.

Poza Rose z naszego małżeństwa nie wynikło absolutnie nic dobrego, trochę więc sama się sobie dziwiłam, że znów tak bardzo ciągnęło mnie do ołtarza. George Hazelton wydaje się mieć jednak tę wielką zaletę, że jest kompletnym przeciwieństwem Reggiego. Przede wszystkim kocha mnie, a nie moje pieniądze – i dobrze się składa, bo niewiele mi ich zostało. Poza tym kocha moją córkę, a my obie kochamy jego. Co również bardzo ważne, mam do niego pełne zaufanie. W stosunku do kobiet, a przynajmniej do mnie, wykazuje bardzo postępowe stanowisko. Jest prawnikiem, ale poświęca się głównie różnego rodzaju nie do końca jasnym przedsięwzięciom, które realizuje na rzecz Korony. Zawsze dotąd chętnie korzystał przy tym z mojej pomocy, więc raczej nie muszę się martwić, że porzuci mnie w jakimś wiejskim majątku jak niechciany bagaż, co w istocie zrobił mój pierwszy mąż.

– Dzień dobry paniom – usłyszałam głos mojego ojca, który właśnie wkroczył do jadalni. Wraz moim bratem Alonzem przyjechali z Nowego Jorku wczoraj wieczorem. – Czyżby Alonzo jeszcze spał?

Obszedł stół, żeby delikatnie musnąć swoim policzkiem mój, po czym wcisnął się między krzesło matki a kredens, na którym stała kawa.

– Dzień dobry, Franklinie – odpowiedziała mu matka, nie odrywając wzroku od notatek. – Nie śpisz już od ładnych kilku godzin. Co właściwie porabiałeś?

– Byłem w bibliotece – odparł Frankie. – Miałem parę telegramów do nadania. Posłałem kuchennego, żeby to zrobił. Mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe?

– Ten dom należy teraz do ciotki Hetty – stwierdziłam. – Chłopak pracuje więc dla niej.

Rose i ja miałyśmy się lada moment przeprowadzić do domu George’a, który znajdował się tuż obok. Gdy te ustalenia zapadły, Hetty zaproponowała, że mogłaby przejąć ode mnie dzierżawę mojego dotychczasowego przytulnego lokum. Trudno by było o lepsze sąsiedztwo, dlatego chętnie się zgodziłam.

Hetty tylko machnęła ręką.

– Ależ czuj się jak u siebie.

– Frankie, to przecież miały być wakacje – zwróciłam mu uwagę. – Interesy nie mogą zaczekać?

Dla mojego rodzeństwa Franklin Price był zawsze „ojcem” lub „tatą”, ale ja mówiłam do niego „Frankie”, tak samo zresztą jak on do mnie. Ostatecznie nosiłam imię po nim. Obojgu nam było z tym dobrze i tylko nam się to nigdy nie znudziło. Mnie wręcz cieszyło, tym bardziej że poza tym mieliśmy ze sobą niewiele wspólnego. Może nawet nic. W dzieciństwie częściej oglądałam jego plecy niż twarz, bo wychodził do biura, ledwo ja zdążyłam wstać. Ostatnio widzieliśmy się na moim poprzednim ślubie. Miałam nadzieję, że nie będę musiała wychodzić za mąż po raz trzeci, żeby ponownie się z nim spotkać.

Odsunął krzesło i zajął miejsce między matką a ciotką Hetty.

– Interesy nigdy nie mogą czekać, moja droga.

Hetty opuściła gazetę, więc przez chwilę mogłam podziwiać jednocześnie profile brata i siostry. Byli jak dwie krople wody. Mieli identyczne gęste, ciemne włosy, takie same brązowe oczy, tę samą potężną budowę ciała. Frankie dorobił się baczków i chyba kilku nowych zmarszczek. Ciotka Hetty na szczęście pozostała od nich wolna. Nie nosiła też okularów. Alonzo i ja z wyglądu byliśmy podobni raczej do ojca niż do matki. Też byliśmy wysocy, mieliśmy wyraziste rysy i ciemne włosy. Po matce odziedziczyłam tylko zadarty nosek i niebieskie oczy.

– Przypomnij mi, Frankie – odezwał się ojciec – dlaczego właściwie Lily nie będzie na twoim ślubie? Wydawało mi się, że ona tu teraz mieszka.

Zanurzył usta w kawie, po czym westchnął z zadowoleniem.

Matka ściągnęła brwi, rzuciła mu wymowne spojrzenie i dopiero wtedy przystąpiła do wyjaśnień:

– Teść Lily wysłał młodych do Francji. Jej mąż tam chyba – machnęła niedbale ręką – nad czymś pracuje.

– Robi interesy, Franklin – doprecyzowała Hetty. – Ty sam z powodu interesów nie przyjechałeś na jej ślub, więc nie powinno ci przeszkadzać, że Leo rzucił się w wir pracy.

– W żadnym razie mi nie przeszkadza, ale z Francji nie jest tu znowu tak daleko. Z okazji ślubu siostry można by się wybrać w krótką podróż.

Matka położyła dłoń na jego dłoni.

– To i tak za daleko dla kogoś, kto spodziewa się dziecka.

Lily była już w ciąży, gdy cztery miesiące temu wychodziła za Leo. Tak naprawdę nie planowała przyjeżdżać na mój ślub, żeby nie budzić sensacji. Ktoś mógłby przecież zwrócić uwagę, że do rozwiązania jest jej już bliżej, niż być powinno. Po fakcie zawsze można było powiedzieć, że poród nastąpił przedwcześnie. Nie do końca wiedziałam, czy moja matka rzeczywiście orientuje się w całej sytuacji, a ja z całą pewnością nie miałam ochoty jej wtajemniczać.

– W tej kwestii zdaję się na twoją ocenę, Daisy, ale żałuję, że się z nią nie zobaczę. Pomyśl tylko, moja droga, nasza najmłodsza córka da nam wkrótce kolejnego wnuka. – Spojrzał na moją matkę, a następnie zdjął okulary, żeby je przetrzeć ściereczką. – Wyglądasz stanowczo zbyt młodo jak na babcię.

– Ależ dziękuję ci, Franklinie. – Matka wyraźnie się zarumieniła. Czyżby szczerze się cieszyła z tego komplementu?

– Pewnie będziesz chciała do niej pojechać i zostać z nią do narodzin dziecka – ciągnął, popijając kawę i jeszcze mocniej rozmazując brud na okularach.

Z twarzy matki zniknął uśmiech.

– Być może – odparła krótko.

Zerkałam przez chwilę to na nią, to na niego. Atmosfera między nimi bardzo szybko się popsuła.

Ciotka Hetty uchyliła rąbek gazety i zagadnęła ojca.

– Franklinie, a ty znasz Petera Bainbridge’a?

Frankie stuknął palcem wskazującym w filiżankę.

– To jeden z Baronów Bonanzy. Dorobił się na srebrze. Teraz inwestuje prawie we wszystko, co się dzieje na zachód od Missisipi.

Hetty cmoknęła z niezadowoleniem.

– Pytałam, czy znasz go osobiście.

– Mogliśmy się poznać na jakiejś kolacji biznesowej w Nowym Jorku – odparł Frankie. – A dlaczego pytasz?

– Parę dni temu przyjechał do Londynu. Ma tu dom. Wczoraj ktoś się do niego włamał i zdemolował mu gabinet.

– Możesz zgadywać, kto za tym stoi. Masz trzy szanse, przy czym dwie pierwsze się nie liczą – odparł mój ojciec. – W artykule wskazano sprawcę?

Hetty opuściła płachtę.

– Nie, ale któż to mógłby być inny niż James Connor? On też chwilowo przebywa w Londynie, więc o lepszego podejrzanego chyba trudno.

– A dlaczego James Connor? – zapytałam.

Oboje spojrzeli na mnie jak na ostatnią ignorantkę.

– Z powodu zatargu między nimi – wyjaśniła Hetty. – Nie słyszałaś o tym?

O tym odwiecznym sporze słyszał chyba każdy, ale obaj wspomniani ludzie emigrowali do Ameryki już wiele lat temu, Connor z Irlandii, a Bainbridge z Anglii. Na początku swojej drogi byli wspólnikami, ale się pokłócili. Od tamtej pory obaj robili, co tylko w ich mocy, żeby – za pośrednictwem gazet – oczerniać się nawzajem.

– To nie przypadek, że obaj są w Londynie. Podobno umyślili sobie, i jeden, i drugi, kupić tę samą firmę – powiedział Frankie. – Idę o zakład, że Connor próbuje odstraszyć Bainbridge’a.

– Poza gabinetem żadnego bałaganu nie stwierdzono, a też i nic nie zginęło – dodała Hetty. – Niewinny prztyczek w nos, obaj sobie na takie rzeczy pozwalają. Z tego, co słyszałam, to bardzo w stylu Connora.

To ostatnie zdanie, jakkolwiek prawdziwe, bardzo mnie zasmuciło. Przyjaźniłam się z panią Connor. Jej mąż, który również dorobił się na srebrze, rzeczywiście nie ujmował osobowością. Był głośny, ostentacyjny i wiecznie z kogoś szydził. O ile towarzystwo Willi Connor bardzo mi odpowiadało, o tyle jego unikałam za wszelką cenę. Szczęśliwie pan Connor nie przepadał za wydarzeniami towarzyskimi, więc zwykle nie wymagało to wielkiego wysiłku.

– Niewinny prztyczek w nos, powiadasz… Dla mnie akt przestępczy! – wtrąciła matka oburzonym tonem. – Przez tę ich waśń wszystkim w Londynie się wydaje, że Amerykanie to durnie. Trzeba się za to wstydzić, a konkretnie za pana Connora. Bainbridge’owie próbują skończyć z tym ciągłym szczuciem przeciwko sobie, ale Connor za nic nie chce odpuścić.

Wszyscy troje spojrzeliśmy na matkę z nie lada zdumieniem. Ona tymczasem otworzyła szeroko swoje okrągłe niebieskie oczy i uniosła ręce.

– Cóż ja niby takiego powiedziałam?

Wyglądała równie niewinnie jak laleczka z porcelany, a przy tym chyba nawet bardziej uroczo. Jasne włosy, gładko zaczesane z tyłu głowy, okalały jej idealnie owalną twarz, na której próżno by szukać choć jednej zmarszczki, piega czy skazy. Matka wiele wysiłku wkładała w to, aby taki stan utrzymać. Dbanie o urodę stanowiło istotę jej jestestwa. Nikt się natomiast nie spodziewał, że akurat ona będzie coś wiedzieć na temat sporu między rekinami finansjery pokroju Connora i Bainbridge’a.

– A skąd ty masz taką wiedzę na ten temat? – zapytała Hetty.

Matka machnęła dłonią od niechcenia.

– Nie mam chyba żadnej wielkiej wiedzy, po prostu przyjaźnię się z Bainbridge’ami. Wszystko, co wiem na temat tej rzekomej waśni, słyszałam od nich. – Wzruszyła ramionami. – To pewnie tylko jedna strona medalu, ale mówili mi, że chcieliby się jakoś dogadać i położyć kres temu nonsensowi.

Ojciec zaśmiał się pod nosem, po czym wstał i udał się w stronę kredensu po jedzenie.

– Nie wątpię. Wtedy Gladys Bainbridge mogłaby wystosować ofertę zakupu co znamienitszych nieruchomości w Paryżu i nikt by się nawet nie skrzywił.

Matka posłała mu karcące spojrzenie.

– To było wiele lat temu, Franklinie. Teraz już by się na takie prostactwo nie zdecydowała. To było okropne ze strony Connora, że kazał ją śledzić, a potem przekazywał gazetom informacje na temat każdego jej posunięcia.

– Oni w ogóle są dla siebie nawzajem okropni – wtrąciłam. – Na tej waśni korzystają tylko gazety. Pan Connor płaci im, żeby opisywały każde nieroztropne posunięcie pani Bainbridge, a pan Bainbridge wydobywa spod ziemi różne kompromitujące fakty z życia Connorów. Wcale nie tak dawno temu czytałam artykuł o tym, jakie to skromne pochodzenie ma pani Connor. A ich córka ma w tym roku wejść na salony. Taka historia może jej bardzo utrudnić znalezienie dobrej partii. – Westchnęłam. – A tak w ogóle to co ci dwaj mają przeciwko sobie?

Hetty pokręciła głową i wstała, żeby dolać sobie kawy, zwróciłam się więc do ojca:

– Frankie, ty coś wiesz na ten temat?

– Nie mam pojęcia – odparł. – Odkąd pierwszy raz o nich usłyszałem, zawsze się mówiło, że są poróżnieni. Właściwie to wiem o nich tylko tyle, ile mówią ludzie. A o Connorze nie mówią dobrze. Wielki majątek i brak zasad moralnych to niebezpieczne połączenie. Nie robiłem z nim dotąd żadnych interesów i mam nadzieję, że nigdy nie będę.

– Interesów możesz nie robić, ale będziesz musiał go znosić co najmniej przez jeden dzień – powiedziałam, a gdy ojciec spojrzał na mnie pytająco, wyjaśniłam: – Connorowie będą na ślubie.

Hetty, która zdążyła już wrócić do stołu – i do czytania gazety – uniosła wzrok, wyraźnie zaskoczona. Matka się zapowietrzyła.

– Dodałaś kogoś do listy? I nie zapytałaś mnie o zdanie?

Bardzo szybko zrezygnowałam z przypominania jej, że to mój ślub. Teraz jej mina zdawała się mówić, że zapraszając Connorów, bezczelnie pokrzyżowałam jej plany.

– Dopisałam ich dwa tygodnie temu, na prośbę Alonza. Widocznie ich nie zauważyłaś, gdy przeglądałaś listę.

– Skąd ci przyszło do głowy, żeby zapraszać ich na swój ślub? – Matka zmrużyła oczy, patrząc na mnie podejrzliwie.

W tym momencie żałowałam, że Alonzo nie zdążył się jeszcze zwlec z łóżka – i że to nie on ją o tym poinformował.

– Mam wrażenie, że mój brat ma słabość do panny Madeline Connor. Poznali się w Nowym Jorku, gdzie ona powiedziała mu o swoim zamiarze udziału w bieżącym londyńskim sezonie towarzyskim.

Chciałam nie robić zbyt dużego szumu wokół tej sprawy, więc czym prędzej chwyciłam widelec i wróciłam do konsumowania jajek, które i tak zdążyły już ostygnąć.

– Spodziewałam się, że Madeline będzie polować na jakiegoś księcia albo earla – stwierdziła Hetty. – Że interesuje ją znakomity tytuł.

– Nie można tego wykluczyć. Jej ojciec z pewnością mógłby wspomóc jakiegoś szacownego lorda w potrzebie niebagatelnym posagiem. Nie sposób wierzyć we wszystko, co się czyta w gazetach o Connorach, tak samo zresztą jak o Bainbridge’ach. – Wzruszyłam ramionami. – Zaproszenie w każdym razie przyjęli.

Matka mruknęła coś pod nosem i zanurzyła wzrok w notatkach. Prawdopodobnie szukała pośród kartek tej dotyczącej usadzenia gości.

Ojciec wrócił do stołu z pełnym talerzem i ponurą minę.

– Muszę poważnie porozmawiać z Alonzem – stwierdził. – Ta dziewczyna może i ma twarz anioła, ale jej ojciec to diabeł wcielony. Niech on sobie lepiej znajdzie kogoś innego. Nie podoba mi się, że będzie na twoim ślubie.

– W takim razie będziesz jeszcze mniej zadowolony – odezwała się matka, gryzmoląc coś w notatkach – gdy się dowiesz, że wśród gości jest również pan Bainbridge.

– Zaprosiłaś Bainbridge’ów? – zdumiałam się. To musiało się wydarzyć na krótko po tym, jak matka przejęła ode mnie listę. Ja miałam prawo dopisywać do niej nazwiska, ale ona? To przecież ja wychodziłam za mąż. – To miała być skromna uroczystość, z udziałem najbliższej rodziny i przyjaciół. A ja ich nawet nie znam.

– A z Connorami niby blisko się przyjaźnisz?

– Znam dobrze Willę Connor. Wszystko wskazuje na to, że Alonzo zapewne przyjaźni się z jej córką. Nadto przyjęcie organizuje Graham w Harleigh House, a tak się składa, że Connorowie mieszkają tuż obok, więc są sąsiadami mojego szwagra.

– A jakie to ma znaczenie? – Matka uniosła brodę. – A ja się z Bainbridge’ami przyjaźnię. Gladys jest akurat w Paryżu, pan Bainbridge jest sam, więc go zaprosiłam. To się dobrze składa, skoro zaprosiłaś dodatkową panią. Dzięki temu liczba kobiet i mężczyzn będzie równa.

– Domyślam się, że on nie spodziewa się spotkać na ślubie Connorów – zagadnęłam.

– Oczywiście, że nie. Sama dopiero się o tym dowiedziałam.

Mój ojciec zerknął w naszą stronę z szelmowskim uśmiechem.

– Dwie zwaśnione strony na twoim ślubie, Frankie. Możemy się spodziewać fajerwerków.

Ostatnie popołudniowe sprawunki załatwiałam w podskokach, tym bardziej że moja pokojówka Bridget, próbując poprawić mi humor, raz po raz przypominała mi, że jeszcze tylko jeden dzień i wyruszymy w podróż poślubną na południe Francji. Mieliśmy z George’em spędzić dziesięć dni sam na sam w luksusowej Villi Kasbeck należącej do rosyjskiego arcyksięcia Michała Michajłowicza Romanowa i jego żony Sophie, hrabiny Toby, których mieliśmy okazję poznać w związku z naszym poprzednim śledztwem. Para książęca chyba całkiem słusznie była nam wdzięczna za pomoc, ale to zaproszenie i tak zaskoczyło mnie jako niezwykle szczodre.

Plan zakładał, że po powrocie zamieszkam razem z George’em w domu obok. Matka miała zostać z ciotką Hetty albo wrócić do Nowego Jorku z ojcem i Alonzem, względnie – jak zasugerował Frankie – wyruszyć do Francji, żeby towarzyszyć Lily. Tak czy owak zapowiadało się, że zamieszkamy oddzielnie, co z pewnością ułatwi nam obu życie.

Wysiadłyśmy z Bridget z powozu przy Bond Street, gdzie pomimo niepogody panował nie lada tłok. Kobiety i mężczyźni spiesznym krokiem przechodzili od sklepu do sklepu. Wokół nich roiło się od małych obdartusów, które z zapałem wymiatały im spod nóg wodę, błoto i inne okropieństwa. My miałyśmy do pokonania zupełnie niedługą drogę, więc już po chwili przekroczyłyśmy próg najdroższego sklepu z sukniami, jaki miałam odwagę odwiedzić, odkąd zostałam wdową. Pieniędzy mojej świętej pamięci męża nigdy nie wydawałam lekką ręką, ale dopóki po jego śmierci sama nie zaczęłam przeglądać rachunków, nie przywiązywałam szczególnej wagi do tego, ile co kosztuje. Dopiero gdy sama musiałam za wszystko płacić, nagle okazało się, że mam węża w kieszeni, i zmieniłam podejście do wymiany garderoby. Suknie zwykle poddawałam przeróbkom, kapelusze trafiały do renowacji, a nowe rzeczy kupowałam tylko wtedy, gdy było to absolutnie konieczne.

Dotąd nie widziałam też potrzeby, aby odwiedzać tak drogi sklep. Gdy jednak matka postanowiła sfinansować mi kreację ślubną, uznałam, że mogę sobie pozwolić na ekstrawagancję w postaci zakupu stroju na wyjazd. Szukałam czegoś wyjątkowego, co stałoby się symbolem początku mojego nowego życia. A suknie madame Arquette w pełni zasługiwały na miano wyjątkowych. Z niecierpliwością wyczekiwałam tej ostatniej przymiarki.

Bridget pchnęła drzwi, wprawiając w drżenie dzwoneczek. Jego dźwięk zwrócił uwagę dwóch ekspedientek. Weszłyśmy do przytulnej części recepcyjnej, gdzie – ku memu największemu zdumieniu – zastałyśmy panią i pannę Connor. Bridget wzięła mój płaszcz i usiadła pod ścianą obok ich służącej, ja tymczasem podeszłam do obu kobiet z uśmiechem i słowem powitania na ustach.

– Nie spodziewałam się spotkać pani tutaj, lady Harleigh – odezwała się pani Connor z lekkim akcentem, który kazał przypuszczać, że wychowywała się gdzieś w Ameryce Południowej.

Zawsze mnie zastanawiało, skąd pochodziła, potem jednak wybuchł skandal wokół tego, że zanim te dziesięć lat temu wyszła za pana Connora, należała do klasy robotniczej. Sama pochodziłam z rodziny o dobrych tradycjach klasy średniej, ale nie chciałam jej zadawać takich pytań, żeby nie sprawić jej przykrości. Pani Connor była raczej niską, ale przystojną i błyskotliwą kobietą w średnim wieku. Miała ciemne włosy i ciemne oczy. Występowała w modnej czerwonej sukni. Jakiekolwiek tajemnice kryła jej przeszłość, w życiu poradziła sobie zupełnie dobrze. I tylko miała w sobie jakieś dziwne napięcie – jakby liczyła się z tym, że fortuna może się od niej w każdej chwili odwrócić.

– Spodziewałam się, że będzie pani pochłonięta przygotowaniami do jutrzejszego ślubu – dodała. – Na pewno mnóstwa rzeczy trzeba jeszcze dopilnować.

– Tak się składa, że ta wizyta się do nich zalicza. Przyszłam na ostatnią przymiarkę sukni podróżnej.

Madeline Connor wyraźnie się zainteresowała.

– A dokąd się państwo wybierają w podróż poślubną, lady Harleigh?

– Głównie do Cannes, ale mam nadzieję zobaczyć też nieco francuskiej wsi.

– Brzmi wspaniale – rozmarzyła się pani Connor. – My niestety resztę zimy spędzimy tutaj. Pan Connor musi pilnować interesów, no i będziemy przygotowywać Madeline na nadchodzący sezon.

– Zakładając, że papa pozwoli. – Młoda kobieta zacisnęła wargi, a w jej oczach pojawił się błysk zwiastujący wolę walki o swoje.

Pani Connor, niższa od pasierbicy co najmniej o cztery cale, pogładziła dziewczynę po lokowanych brązowych włosach.

– Ojciec nie odmówi ci debiutu. Niemniej musisz pamiętać, że sezon to nie tylko przyjęcia i tańce. – Spojrzała na mnie i uśmiechnęła się. – Madeline ma nowego zalotnika. Pan Connor spodziewa się wkrótce usłyszeć pytanie o rękę córki.

Alonzo z pewnością by się z tego nie ucieszył, robiłam jednak co mogłam, żeby nie zdradzić swojego rozczarowania.

– Może powinna pani kazać mu jeszcze trochę zaczekać, panno Connor. Wraz z rozpoczęciem sezonu mogą się pojawić inni kandydaci.

Pani Connor zmarszczyła brwi i splotła palce.

– Madeline nie chciałaby, żeby ten pan niepotrzebnie się martwił, prawda?

Odpowiedź ostatecznie nie padła, bo właśnie pojawiła się madame Arquette i zaprosiła do siebie panią Connor.

– Za chwileczkę będę do pani dyspozycji, lady Harleigh. Dziś rano brakuje nam rąk do pracy.

– W takim towarzystwie na pewno nie będę się nudzić – odparłam, chwytając pod ramię Madeline.

Udałyśmy się w kierunku wygodnej sofy ukrytej za stolikiem, na którym wyłożono bele bogato zdobionych tkanin. Nie lubiłam się wtrącać w nie swoje sprawy, ale koniecznie chciałam poznać tożsamość nowego absztyfikanta. Z myślą o Alonzie oczywiście… Osiemnastoletnia panna Connor sprawiała wrażenie wręcz nieprzyzwoicie młodej, ale próbowałam spojrzeć na nią oczami brata. Miała sercowatą twarz i wargi niczym pąki róż, a do tego oczy jak półksiężyce, lekko unoszące się w kierunku skroni. Wzrostu była średniego, gdyby więc oparła się Lonowi na ramieniu, mogłaby spoglądać na niego spod wachlarza długich rzęs. Z całą pewnością straciłby wtedy dla niej głowę.

Podczas gdy ja szukałam pomysłu na to, aby jakoś nawiązać do osoby zalotnika, panna Connor śmiało przejęła inicjatywę.

– A pani brat przybył już do Londynu, lady Harleigh?

– Tak, przyjechali wczoraj wraz z ojcem.

– Wczoraj? – Otworzyła szeroko oczy. – O rany! Gdyby pogoda choć odrobinę nie dopisała, mogliby nie zdążyć na ślub! Spodziewałam się, że zjechali już ładnych parę dni temu.

Gdzieś pośród tej sprawnie markowanej troski dostrzegłam uśmiech zadowolenia. Czyżby panna Connor martwiła się dotąd, że Alonzo jest w mieście od „ładnych paru dni”, a mimo to się z nią nie skontaktował?

– Są na miejscu od niespełna doby – dodałam. – Mój ojciec już wstał, ale Alonzo odsypia jeszcze podróż.

– Rozumiem. – Dziewczyna przesunęła się nieco w kierunku drugiego końca kanapy i spojrzała przed siebie. Potem zaś zerknęła na mnie jakby spod kapelusza. – A czy mogę liczyć na pani dyskrecję? – zapytała. – Nie chciałabym się narzucać, ale macocha wspomniała o zalotniku, więc chętnie bym coś wyjaśniła.

Najwyraźniej czytała w moich myślach! Skinęłam głową, dając jej znać, że może śmiało mówić.

– To Daniel Fitzwalter.

Wielkie nieba! Connorowie, widać, mieli nie lada ambicje. Wicehrabia Fitzwalter był pierworodnym synem i dziedzicem markiza Sudleya, wpływowego członka Izby Lordów. Nosił tytuł o długiej i wspaniałej tradycji, rangą ustępujący tylko tym książęcym. Jakby tego wszystkiego było mało, Fitzwalter był młody. Dopiero co skończył studia na Oksfordzie, miał zatem ledwo ponad dwadzieścia lat. Jeśli więc pannie Connor zależało na tytule, mogłaby być z siebie zadowolona. Tyle że jej mina mówiła coś całkiem innego. Dziewczyna patrzyła na mnie z wyraźnym smutkiem, czekając na moją reakcję.

– Coś mi mówi, że nie cieszy to pani jakoś szczególnie – zagaiłam.

Odpowiedziało mi ostentacyjne westchnienie.

– Jak pani zapewne rozumie, trudno nie być zadowolonym.

Zdumiałam się. Nie wiedziałam, co jej zdaniem powinnam rozumieć. Ona przecież nic mi nie powiedziała.

– Chyba jednak nie rozumiem…

– Ojciec nie posiada się z radości na myśl o tym związku, ale mnie nie interesują tytuły, celebra i cała ta sprawa. Prawie nie znam tego Fitzwaltera, ponieważ jednak ojciec oferuje w posagu pokaźną sumę, niestety spodziewam się oświadczyn. Jeśli zaś wicehrabia poprosi o moją rękę, jakże mogłabym mu odmówić?

Słuchałam tych jej żalów i nagle do mnie dotarło, że ona nie tyle prosi mnie o radę, ile widziałaby mnie w roli posłańca. Miałam przekazać wszystkie te informacje Alonzowi, co oczywiście zamierzałam zrobić. Sęk w tym, że nie wiedziałam, czy mój brat ma wobec Madeline jakiekolwiek konkretne plany. Czy zależy mu na niej na tyle, żeby o nią walczyć? A może gotów oddać ją Fitzwalterowi? Skoro zaś tego nie wiedziałam, nie bardzo potrafiłam cokolwiek sensownego jej odpowiedzieć.

– Skoro wizja małżeństwa z Fitzwalterem nie przypadła pani do gustu – zaczęłam – a jednocześnie nie chce mu pani odmawiać, to może należałoby powiedzieć o tym ojcu albo Willi?

– Ojciec by się wściekł, a macocha też raczej nie próbowałaby go nakłaniać do zmiany zdania. Wolałabym porozmawiać z pani bratem.

Tego właśnie się obawiałam. Panna Connor liczyła na to, że Alonzo ją uratuje. Takie scenariusze prawie nigdy nie prowadziły do szczęśliwego finału, a wszelka pomoc ze strony mojego brata z całą pewnością ściągnęłaby na niego gniew jej ojca. Tego zaś należało za wszelką cenę unikać.

– Na pewno już wkrótce będzie pani miała okazję z nim porozmawiać – zapewniłam.

W tym momencie moją uwagę odwróciły odgłosy dobiegające od strony zaplecza. Willa Connor najwyraźniej już załatwiła swoją sprawę z madame Arquette i teraz obie do nas wracały.

– Prędzej czy później będzie pani musiała przedstawić ojcu swoje zdanie – ciągnęłam. – Jak rozumiem, spodziewa się pani, że nie spodoba mu się to, co usłyszy. Być może jednak z czasem zmieni zdanie. Może ten czas warto sobie zapewnić, zniechęcając Fitzwaltera do oświadczyn. W tak delikatnych sprawach warto działać z rozwagą.

Wstałam, bo madame Arquette już na mnie czekała. Pożegnałam się z panią Connor, a gdy potem przeniosłam wzrok na Madeline, dostrzegłam w jej spojrzeniu coś na kształt smutku. Było dla mnie jasne, że czegoś jeszcze mi nie powiedziała – i że w związku z tym moje rady na niewiele jej się zdadzą. Pozostawało mieć nadzieję, że ona i Alonzo nie zrobią niczego, czego potem mogliby żałować.