Poszukiwanie Lirogłosa Srebrzystego. Róża na tropie. Tom 2 - ebook

ROZDZIAŁ 1

Róża upiła łyk lodowato zimnego soku morelowego i spojrzała na przesuwającą się powoli przed jej oczami dżunglę. Znajdowała się na sterówce rufowej, czyli najwyższym pokładzie Panny Wanilii, eleganckiego białego parowca, którego dziób rozcinał ze stłumionym warkotem zielonkawe fale i olbrzymie błyszczące liście. Trwał bowiem specjalny rejs, zorganizowany dla uczczenia nowego smaku majonezu pomysłu pani kapitan.

Róża znalazła się na pokładzie parowca razem z tatą i swoim najlepszym przyjacielem Rupertem, aby napisać recenzję dla magazynu „Perspektywy” na zlecenie Katarzyny Rodrigo – jej jedynej prawdziwej idolki i mistrzyni. Było to bardzo ekscytujące zadanie, a jednak sprawiało Róży wielką trudność. A oto dlaczego tak było:

zawołała radośnie kapitan Musztarda, zjeżdżając w dół po olbrzymim okrętowym kominie. Trzepotała przy tym brokatowymi portkami, zgrabnie manewrując trzymaną w ręku tacą, z której unosiła się para.

Kapitan Musztarda zdawała się przebywać wszędzie naraz, a to wyskakując zza zwoju tłustej od oleju liny, a to znowu kołysząc się między otwartymi balkonami, by opaść z hukiem na siedzenie tuż obok Róży.

– Lepiej napisz dla mnie dobrą recenzję! – zawołała kapitan, podając jej drgającą krewetkę. – Nie jak te kłamstwa, które wymyślają w „Chochli Codziennej”!

– Oczywiście – bąknęła cienko Róża, spoglądając na krewetki, które tym razem taplały się w jaskrawopomarańczowym sosie i… kurka siwa… czyżby to była posypka?!

– Chyba znowu będę wymiotował – powiedział Rupert, gdy tylko kapitan Musztarda oddaliła się w podskokach, rozpryskując po pokładzie krople sosu.

Rupert wymiotował już trzy razy. Przyczyniał się do tego prawdopodobnie fakt, że był bezwzględnym wegetarianinem. Wpatrywał się w czarne kropki oczu martwych krewetek, zadając pytania w rodzaju: „Jak myślisz, czy ona była zakochana?” albo „Ta mogłaby być wspaniałą artystką. Poznaję po tym czułku”. Stawało się to coraz bardziej nużące i Róża z trudem zmuszała się, żeby cokolwiek napisać.

Róża pragnęła otworzyć swój _Podręcznik dla korespondentów specjalnych_ i zagłębić się w porządną historię. Chciała opisać koszmarny wieczór rozrywkowy (Jakim cudem śpiewaczki dostały tę robotę? Kto zgodził się uszyć nie jedną, ale trzy beznadziejne kreacje?), okoliczną dżunglę i dobywające się z niej rozmaite dźwięki zależnie od pory dnia, a także drużynę Ptasich Brygadierów, nierozstających się nigdy ze sztywnymi podkładkami i lornetkami, które zabierali ze sobą nawet pod prysznic. (Róża dowiedziała się o tym od Bartka, zaprzyjaźnionego ptasiego brygadiera, który jej o tym powiedział).

Na przeszkodzie stały jedynie te cuchnące krewetki. Ale obiecała Katarzynie Rodrigo, że wykona zadanie, chociaż ją nudziło. Cóż, nie mogła zawieść swojej bohaterki.

Tubalny głos z niższego pokładu przerwał rozmyślania Róży.

Generał Horynycz, dowódca Ptasiej Brygady, przechadzał się przed szeregiem stojących na baczność ptasich brygadierów. Uwielbiał dużo gadać, hucząc przy tym jak megafon.

– Co charakteryzuje idealnego ptasiego brygadiera? PORZĄDEK. Wymagam wypastowanych butów, chust wyprasowanych w nienaganny trójkąt równoramienny i nazw wszystkich żyjących gatunków ptaków wyhaftowanych na waszych śpiworach wraz z wersją łacińską! – Generał zatrzymał się przed piegowatą dziewczyną z mundurkiem ozdobionym mnóstwem kolorowych odznak Ptasiej Brygady. – Ty! – Wycelował w nią palec. – Co to jest papuga?

– Jaskrawo upierzony ptak o zakrzywionym dziobie i ochrypłym głosie – wyrecytowała pewnie dziewczyna.

– Dobrze. A teraz ty. – Generał nachylił się nad Bartkiem. – Wyrecytuj mi, _verbatim_, zaśpiew terytorialny strusia żółtobrzuchego.

Bartek przełknął nerwowo.

– ŹLE! – warknął generał Horynycz, przekrzykując chichot reszty brygadierów. – Czy jest choć jedno pytanie, na które znasz odpowiedź, Bartłomieju Bąbel?

– Tak, panie generale! – Bartek zaczerwienił się, ale mimo to dumnie wypiął pierś. – Wiem, jak śpiewa lirogłos srebrzysty!

Generał Horynycz odwrócił się jak smagnięty biczem.

– Co?! – Zbliżył się do Bartka. – Co powiedziałeś? – wycedził złowieszczo.

– Powiedziałem, że wiem…

– Nie wolno wymawiać tej nazwy pod skrzydłami mojej brygady – syknął generał Horynycz. – Taki ptak nie istnieje! To tylko senne marzenie marzyciela, pierdnięcie na wietrze, mit dla głuptasów. Czy jesteś głuptasem, Bartku?

Bartek spuścił głowę i milczał.

– Cieszę się, że nie należę do Ptasiej Brygady – mruknęła Róża do swojego przyjaciela Ruperta. – Kto ma w ogóle czas na trójkąty równoramienne?

Rzecz jasna nie ona ani Rupi. Była bowiem punkt trzecia.

– Obiecaliśmy tacie, że się nie spóźnimy! – Róża chwyciła Ruperta i zbiegła po metalowych schodkach na niższy, szeroki pokład, akurat by usłyszeć, jak chrypiący puzon rozpoczyna burkliwą piosenkę.Hannah Peck

Hannah urodziła się w Londynie, ale wychowała na wsi. Studiowała filologię angielską, po czym zamieniła pióro na ołówek. Obecnie używa ich obu, pisząc i jednocześnie rysując.

Róża na tropie

jest jej pierwszą samodzielnie napisaną i zilustrowaną książką, a jeśli będzie kiedyś miała szczęście spotkać którąś ze swoich postaci, to wydaje jej się, że Katarzyna Rodrigo onieśmieliłaby ją (ten kostium!, ta fryzura!), a Rupert byłby wspaniałym towarzyszem na przyjęciu.

Kiedy Hannah nie pracuje nad książką, lubi zaprzyjaźniać się z kotami, nieszkodliwie plotkować i marzyć, że pewnego ranka obudzi się z talentem wybitnej cukierniczki (śmiałe marzenie z uwagi na to, że fatalnie wychodzi jej przygotowanie herbaty z mlekiem).

Jeżeli chcesz skontaktować się z autorką, na własne ryzyko możesz użyć któregoś z jej przezwisk. Peck może być, Pecorino również, natomiast ci, którzy wołają na nią Hansa-Pansa, spotykają się z wielką niechęcią.