Powiernik - ebook

PROLOG

Hm, dziwne…

Bardzo dziwne…

Zaiste, drogie siostry. Ja też nic nie widzę – dodała trzecia.

Cóż zatem czynimy?

– Dawno taki cudak nam się nie trafił.

– Bardzo dawno.

– Ja już nawet nie pamiętam kiedy… Tniemy?

– Ale gdzie?

– Gdzie bądź?

– Jakże to: „gdzie bądź”?! Nie uchodzi…

– No to gdzie?

– No właśnie, gdzie?

– Nie wiem gdzie, ale jak tak można „gdzie bądź”, siostry?

– Ja też nie wiem.

– Ani ja – dodała druga, skrobiąc zasuszonym paluchem po siwej głowie.

– Znowu ględzicie, babki? – odezwał się śpiewny głos za ich plecami. – Co tak wydziwiacie przy tym maluchu?

Staruszki jednocześnie i zdecydowanie szybciej niż wskazywałby na to ich wiek, odwróciły się do przybyłej.

– A ty tu czego, smarkata? Strzybóg nami rządzić nie będzie –
zaskrzeczała jedna ze staruch.

– I nie zamierza. Wystarczy, że Rod trzyma was na postronku.

– Nie pozwalaj sobie, niewiastko. – Druga z sióstr wyciągnęła
w stronę dziewczyny kościsty paluch.

Ta prychnęła i wzruszyła ramionami.

– Tak czy owak, Strzybóg ma wobec chłopca jakieś plany, więc skoro wy się zastanawiacie, to dumajcie dalej, a ja sobie go obejrzę – oświadczyła głosem znamionującym zakończenie dyskusji, ominęła trzy zgrzybiałe kobieciny i podeszła do łóżeczka.

– Witaj, maleńki. – Uśmiechnęła się do śpiącego niemowlaka.

– W takim razie przekaż łaskawie swojemu lekkoduchowi, że nic nie widzimy.

Dziewczyna popatrzyła surowo na trzy zgarbione staruchy.

– Po pierwsze, nie lekkoduchowi. Nawet wy nie jesteście zwolnione z oddawania należnego szacunku Bogom. A po drugie, co znaczy: „nie widzimy”?

– Właśnie to. Nie widzimy. Zupełnie niczego nie widzimy.

– Wy? Rodzanice? Nie widzicie?

– Ano nie – skrzeknęły chórem.

– To co teraz?

– Może utniemy gdzie bądź? – odezwała się trzecia starucha, dotąd tylko obserwująca rozmowę sióstr z młodą kobietą.

– Świętowit ci rozum odebrał?! – wrzasnęła dziewczyna, aż starucha się skuliła.

– Nie wrzeszcz, stworze. Bycie ulubienicą Strzyboga nie zwalnia cię z szacunku dla nas – zaskrzeczała najbardziej wygadana z Rodzanic.

– Przepraszam bardzo, do licha ciężkiego, ale jakie: „gdzie bądź”? To jest wasz pomysł? Przeciąć kądziel gdzie bądź?

– Siostra trochę się zapędziła, ale to nie zmienia faktu, że nie wiemy, co robić – mruknęła starowina.

– Odłóżcie kądziel – wypaliła młódka.

– Jakże to: „odłóżcie”? – spytały chórem.

– Normalnie. Odłóżcie. Już tak drzewiej bywało.

– I co, może nam zaraz powiesz, że ma żyć wiecznie?

– Bogowie zdecydują.

– Młoda niewiasto. – Pierwsza siostra aż sapnęła z oburzenia. –
Jesteśmy Rodzanice. To my decydujemy, jak tniemy kądziel życia i…

– I w istocie ze wszystkim biegniecie do Roda – przerwała bezceremonialnie wywód staruchy. – A Rod musi liczyć się ze zdaniem pozostałych. Odłóżcie kądziel, poczekajcie, a jak kiedyś ujrzycie jego przeznaczenie, to wtedy przetniecie, tam gdzie trzeba. A nie: „gdzie bądź” – prychnęła na koniec.

– A Strzybóg to właściwie czego od niego chce?

– Nie mam pojęcia, nie zwierzał mi się. Poza tym to jego sprawa – rzekła dziewczyna dobitnie. – Odłóżcie kądziel, nie musimy zawsze znać wszystkich zamysłów Bogów, prawda?

Staruszki spojrzały po sobie, pokiwały głowami i w milczeniu zwinęły kądziel w motek.

– Niech będzie. Może to i lepszy pomysł – rzuciła pierwsza starucha, zanim wszystkie rozpłynęły się w powietrzu.

Dziewczyna pokręciła głową z lekką dezaprobatą i ponownie odwróciła się w kierunku łóżeczka, gdzie niczego nieświadomy brzdąc cicho mruczał przez sen.

– Ech, maluchu… – westchnęła. – Strzybóg poleca mi ciebie chronić, nie wiem dlaczego, a nawet Rodzanice nie mają pojęcia, jaki będzie twój los…

Popatrzyła z czułością i zaciekawieniem na niemowlę.

– Co z ciebie za cudak, Mareczku?