Powrót do Korzeni - ebook

PROLOG

Od kilku dni powracał do normalności i miał już tego dosyć.

To nie była łatwa decyzja, ale kiedy tylko poznał domniemaną prawdę, podjął ją bez wahania. Chciał przynajmniej spróbować osiągnąć niemożliwe i teraz już nic nie mogło go od tego odciągnąć. No, prawie nic. Wiedział zresztą, że wyrok na niego wydano już dawno. Miał stać się nikim z dnia na dzień, dlatego postanowił sam rozwiązać problem innych i odejść na własnych zasadach. Zwłaszcza że w planowanej wyprawie miał ciągle własny cel, którego nikomu nie zdradził.

Oficjalnie robił to dla całego rodzaju ludzkiego. Wszystkich tych, którzy zawdzięczali mu życie i do niedawna uwielbiali, choć najwyraźniej nie było to wiele warte, bo większość znienawidziła go, kiedy tylko przed tygodniami ujawnił swoje prawdziwe zamiary. Nie przeszkadzało mu to. Był przecież alfą wśród Pierwszych nie bez powodu i tak też miał zamiar zostać zapamiętanym. Zamiast ucieczki w nieznane, wolał zawalczyć o przyszłość gatunku, wracając do korzeni.

Chociaż nigdy nie oczekiwał, że jego czyny będą spotykać się za każdym razem z przychylnością pozostałych, to przez te wszystkie lata, te wszystkie najcięższe dla całej ludzkości lata, tak właśnie było. Dlatego ostatnie tygodnie bolały go jeszcze bardziej, niż powinny. Postawiły go przed niemożliwym wyborem. Mógł albo ugiąć się pod głosami przeciwników, przyznać się do błędu i na zawsze stracić cały autorytet, albo przynajmniej spróbować raz jeszcze uratować ludzkość. Miał zamiar postawić wszystko na jednym i przeżyć tam, gdzie nie przeżył jeszcze nikt, aby dać świadectwo swoim bluźnierstwom.

Przez ostatnie tygodnie organizował wszystko praktycznie sam, nie chcąc nawet ryzykować skazywania kogokolwiek na wyrzuty sumienia. Kiedy przed kilkoma dniami podjął już ostateczną decyzję i przedstawił swój finalny plan, ponaginał wszystkie zasady i wprawił w ruch procedury, które osobiście zresztą ustalał. Mimo tego, że spluwał wtedy na budowaną długimi latami stabilność Arki Zero, nie zwątpił w swoje działania nawet na moment. Sama myśl o wyzwaniach, jakim będzie musiał stawić czoła i jak wiele po raz kolejny może zmienić w historii swojego gatunku, utrwalała go w tej decyzji tym bardziej, im bliższy był ten właśnie dzień.

Dzień, w którym wyjątkowo długo zwlekał ze wstaniem z łóżka.

W ciągu ostatnich kilkudziesięciu godzin nie spał dobrze, a chwile między spaniem wypełniał ciągle tym samym. Już dawno stracił rachubę co do tego, który to już raz z rzędu przegląda doskonale mu znane raporty i dane, a przede wszystkim zapasy oraz wyposażenie. Trwał w takim stanie zaledwie tydzień, ale w jego sytuacji te ledwie siedem dni było wiecznością, bo powrotem do ludzkiej normalności i wyjściem z nałogowego ciągu.

Przygotował już dokumenty, nierozwiązane sprawy dopiął na ostatni guzik i przekazał obowiązki tym, których gromadził wokół siebie przez ostatnie lata. Wierzył, że jeśli w jego misji coś się nie powiedzie, to pozostali dadzą sobie radę bez niego i pójdą drogą, na którą nigdy nie miał zamiaru się zgodzić. Nie bez powodu należeli przecież do Pierwszych. Tych, którym ufają wszyscy i którzy wiodą całą ludzkość ku lepszej przyszłości, a przynajmniej są święcie przekonani, że to właśnie robią.

Z tą myślą przesortował po raz kolejny wszystko to, co pozostali mogli uznać za przydatne, albo wręcz za konieczne do realizowania dalszych celów Arki Zero. Chociaż odcinał się od tego raz na zawsze, nie chciał zostawiać za sobą brudów, które już raz musiał po kimś sprzątać. Tak przynajmniej sobie wmawiał. Robiąc to wszystko po raz kolejny, chciał przede wszystkim trwać w ciągłej ucieczce, bo największe wyzwanie stało ciągle przed nim. Piętrzyło się z każdą kolejną chwilą niczym odsłaniany powoli przez gęste chmury Mount Everest, na którego szczyt zawsze chciał się wspiąć, ale teraz mógł o tym tylko pomarzyć. Bo czy dziś ta góra mogła w ogóle istnieć?

Nawet nie zauważył, kiedy nastało południe.

Równe sześć godzin od momentu, w którym niegdyś zawsze wstawał, precyzyjnie odmierzał czas z nosem tuż przy parującym kubku z herbatą i zasiadał w swoim skórzanym fotelu przed drewnianym biurkiem. Teraz te meble były wręcz reliktami przeszłości, ale że o pragnął o niej pamiętać, pozostały w jego rękach w niezmienionym stanie od przeszło trzech dekad. Dekad, w których ludzkość żyła w przekonaniu, że najgorsze jest już za nią. Poza nim tylko kilku z Pierwszych wiedziało, że jest zupełnie inaczej.

Siedząc w tym samym miejscu, w którym spędził połowę życia, żałował, że porzucił swoją herbacianą tradycję. Zapomniał o niej, jak zresztą o wielu innych sprawach wtedy, kiedy wszystko zostało przypieczętowane, a jego świat wywrócił się do góry nogami. Nadal jednak czuł w powietrzu ten charakterystyczny zapach, który niósł też ze sobą niezapomniany smak. Zawsze niezmienny, zawsze idealny, zawsze… znajomy i przez to przypominający dawne czasy. Nie tylko je zresztą. Ludzi również.

Trzynaście gramów mieszanki, dwanaście sekund oczekiwania po doprowadzeniu wody do wrzenia i dwieście osiemnaście sekund obserwacji. Prosty przepis, a tak idealny i pochłaniający umysł pokazem subtelnie rozwijających się ciemnych listków, z których brunatną dominacją walczyły niebieskie płatki bławatka.

Dwieście osiemnaście sekund.

Nie dłużej, nie krócej. W przeciwnym wypadku aromat był za słaby albo mieszał się z goryczą, smak tracił wysublimowaną nutkę, a barwa goszcząca w ceramicznej filiżance traciła swoją szlachetność. Rzecz jasna prawdziwej filiżance. Filiżance wykonanej nie ze wszechobecnego plastiku, bo pamiętającą czasy, w których wszystko było prostsze. Przyjmowała w siebie idealnie wymierzone sto pięćdziesiąt mililitrów wody, której po zagotowaniu zostawało zwykle sto czterdzieści pięć mililitrów. O tak, woda też była ważna, aby uzyskać perfekcję i…

– Kurwa. Znów to robię.

Zrozumiał nagle, że jego umysł ciągle błądzi. Do tej pory pozwalał myślom swobodnie krążyć, bo zwyczajnie się bał. Bronił się, uciekając myślami, gdzie tylko się dało, a przede wszystkim, byleby jak najdalej od tego, co musiał jeszcze zrobić. Obiecał to sobie na samym początku, a czas na wypełnienie tej przysięgi nieuchronnie zbliżał się do wyczerpania. Z zaskoczeniem odkrył, że ocknął się ze swoich rozmyślań dopiero w swoim stylizowanym na dawne domowe biuro laboratorium z gorącą filiżanką na blacie.

Czyżby ostatnie operacje znów zaczęły mu mieszać w głowie? Z przyzwyczajenia chciał zetrzeć niewidoczne drobinki kurzu z blatu i dopiero wtedy zauważył, że ma zajęte dłonie. W jednej ściskał swój pożółkły już telefon jeszcze sprzed ery pierwszej smartfonowej rewolucji, a w drugiej równie pożółkłą, złożoną w pół karteczkę. Jej wystawiony do światła bok przedstawiał tylko połowę krzywego serca z pokracznym napisem "_dla_" i fragmentem dziwacznej rymowanki, która do tej pory wywoływała u niego dreszcze.

Zegar wybił kolejną godzinę.

Pozostała więc mu jeszcze jedna, ostatnia.

Wpatrując się nieustannie w hipnotyzujący teraz dla niego kruchy papier, podrapał się wolną dłonią po brodzie. Podobnie jak włosy, ogolił ją krótko, wiedząc, że wkrótce procesy jego ciała wrócą na dawne tory. Do niedawna zatrzymane w czasie komórki miały zacząć się starzeć, a mieszki włosów ponownie wznowić swoją pracę i działać tak, jak zostały niegdyś do tego stworzone.

Wreszcie odblokował telefon.

Czy miał do tego w ogóle prawo? Po tym wszystkim? Każdy z najbliższego otoczenia dał mu już jasno do zrozumienia, co sądzi na ten temat i jak wielkim szaleńcem właśnie się stał, żeby zdecydować się na coś takiego. Ona również to zrobiła, ale nie miał tego nikomu za złe, bo przecież nikt inny i to zwłaszcza ona, nie mogli wiedzieć tego, czego się dowiedział. Bardziej już przeszkadzało mu to, że nikt nie kwapił się, żeby ten stan rzeczy zmienić. W rzeczywistości, choć wielokrotnie słyszeli, co miał do powiedzenia, to nigdy prawdziwie go nie słuchali i to nawet podczas jego ostatnich dni po tej stronie świata. Świata na wskroś sztucznego i postawionego na bardzo, ale to bardzo kruchych filarach.

Wszyscy wiedzieli, że ciągle przebywa sam w swojej przerobionej na dawne biuro pracowni, ale nikt nawet nie pofatygował się, żeby zamienić z nim przynajmniej kilka słów. Był dla nich zdrajcą, który przestał mieć jakąkolwiek wartość. Rozumiał ich. Rozumiał ich wszystkich, bo to przecież on był postępującym nierozsądnie szaleńcem… ale tej jednej rozmowy potrzebował.

Musiał uspokoić przynajmniej ją. Zapewnić, że wszystko będzie dobrze. Że tak trzeba. Że zdecydował się na to, bo zwyczajnie nie ma już innego wyjścia. Jednak przede wszystkim chciał usłyszeć głos, którego nie słyszał już od dawna.

Zbyt dawna.

Pamiętał numer. Wybrał go i po chwili usłyszał jednostajny sygnał, aż wreszcie po drugiej stronie ktoś się odezwał i serce od razu mu stanęło. Jednak to nie była ona. Cyfrowy głos automatycznej sekretarki odezwał się za pierwszym, drugim i za trzecim razem, a kiedy spróbował raz jeszcze, nagle rozległ się dzwonek do drzwi. Kolejny artefakt przeszłości w jego azylu, który próbował udawać, że przez ostatnie dekady nic się nie zmieniło.

Spojrzał na wielki ścienny zegar. Dochodziła czternasta, choć dałby sobie uciąć rękę, że dopiero co wskazówki wybiły dwunastą. Kolejny dzwonek. Teraz nie mógł zwlekać. Wszystko musiało zostać zrealizowane szybko i sprawnie, a przede wszystkim zgodnie z pierwotnym planem, bo teraz każda sekunda była tak naprawdę na wagę życia i śmierci.

Położył karteczkę na biurku, zasłonił ją telefonem i ruszył w stronę wyjścia w akompaniamencie ciągle powtarzającego się dzwonka do drzwi. Zanim jednak postawił stopę w korytarzu, coś w nim pękło. Rzucił się do biurka, porwał z niego pożółkłą karteczkę i wsadził ją ostrożnie do kieszeni, zerkając ciągle na ekran telefonu. Był ciągle niczym ciemna dziura, pożerająca resztki jego nadziei.

No cóż, przynajmniej spróbował.

Zamykając wielkie drewniane drzwi, nie mógł oderwać wzroku od telefonu, ale wreszcie zatrzasnął je, kiedy akurat łza uderzyła w jego dłoń, zaciskającą się na mosiężnej klamce. Nawet nie przeszło mu przez myśl, że gdy szedł po marmurowych schodach na spotkanie z ostatnimi ludźmi, którzy mieli go zobaczyć, telefon zaczął nagle dopraszać się uwagi nieznośną melodyjką i wibracjami. Na próżno, bo jego właściciel witał się akurat bezgłośnie z nowoprzybyłymi.

Następne minuty, które spędził na czymś w rodzaju lekarskiej kozetki, dłużyły mu się niemiłosiernie. Wszystko to trwało zbyt długo na tle ostatnich dni, które zlały mu się w jedno. Wrażenie to potęgowała zupełna cisza przerywana jedynie przez głuche stuknięcia drewnianych skrzyń ładowanych przez roboty na pokład wielkiego drona.

– Teraz to już definitywnie ostatnia szansa. Możesz się jeszcze wycofać – usłyszał od odwróconego plecami mężczyzny, który rozkładał niezliczone strzykawki i ampułki na sterylnym blacie.

Znał go doskonale.

– Nie zaczynaj, po prostu rób swoje – odpowiedział.

– Chciałbym widzieć w tym wszystkim przynajmniej część tego, co widzisz ty.

– Wątpię. Nie chciałbyś przecież zostać uznany za szaleńca.

– Nie, rzeczywiście bym nie chciał. Gotowy? – W odpowiedzi kiwnął tylko głową. – To w takim razie życzę powodzenia w niemożliwym, Samsonie.

– Od tego tu przecież jestem – powiedział i poczuł ukłucie na ramieniu. – Czyż nie, bracie?

Nie usłyszał kolejnych słów. Nie był w stanie, bo poczuł się, jakby trafił pod wodę. Minęło ledwie kilka sekund, a cały świat wokół zdawał się oddalać coraz dalej i dalej, aż wreszcie ograniczył się tylko do nieprzeniknionej ciemności, która przyjęła go z otwartymi ramionami.INTERLUDIUM

Sprawdził ostatnie zarejestrowane dane i odczyty, wcześniej raz jeszcze próbując uzyskać dostęp do kamer, mikrofonów i niezliczonej liczby czujników. Te ciągle nie działały i wcale go to nie dziwiło. Robiąc to teraz, jedynie upewniał się, że już za moment będzie pierwszym świadkiem czegoś, czego nikt inny do tej pory nie przebadał i czego nikt nawet nie mógł dopuszczać do swojej świadomości.

Przynajmniej nie w erze Arki Zero.

– _Krytyczny incydent w oddziale czerwonym_ – usłyszał, a raczej zidentyfikował polecenie systemu, które rozbrzmiało ponownie w jego myślach.

Nie przejął się tym. Sam go przecież stworzył, dlatego raz jeszcze spojrzał na rejestry, potwierdzając, że wszystko się zgadzało. Wstępne raporty sprzed ledwie kilku minut nie kłamały. Były nawet zadziwiająco dokładne, jak na swoją naturę, co wprawdzie zaniepokoiło go, ale jednocześnie niespecjalnie zaskoczyło. Od dawna miał przeczucie, że prędzej czy później coś takiego nastąpi i oto właśnie doczekał się tego dnia. Dnia historycznego, bo dnia, od którego wszystko miało się zmienić, choć w tej chwili nawet nie mógł zdawać sobie z tego sprawy.

Wtedy nagle poczuł strach. Zwykły ludzki strach, którego nie było mu dane czuć od lat. Nawet nie domyślał się odpowiedzi na to, co dokładnie mogło spowodować taki incydent i to właśnie było w tym wszystkim najgorsze. Strach przed nieznanym stał się teraz czymś zupełnie innym, niż dawniej, a to tylko przez przekleństwo wiedzy.

Wiedzy, która skalała ostatnich ludzi na Ziemi.

Nikt nie przewidział, że im więcej się wiedziało i kontrolowało, tym bardziej niepokojące stawały się nawet najmniejsze, a zwłaszcza niewytłumaczalne odstępstwa od norm. Teraz były one podłym wynaturzeniem. Czymś zupełnie niepasującym do wszystkiego innego i przede wszystkim czymś, co zagrażało wypracowanym przez lata ideałom. Budziły lęk, jak wszystko, czego ludzkość nie mogła zrozumieć, a aktualnie nie było tego zbyt wiele.

Zwłaszcza w gronie Pierwszych.

– _Morris proszony o niezwłoczne udanie się do oddziału czerwonego. Sytuacja krytyczna._

– _Zgłaszam się i potwierdzam przyjęcie_ – odpowiedział w myślach i ruszył do wyjścia, a rozbrzmiewający w jego głowie alarm od razu złagodniał.

Poza pracownią było spokojnie. Zbyt spokojnie, jak na jego gust i sterylna szarość jasno oświetlonych oraz idealnie czystych korytarzy, choć naturalna, wydała mu się teraz niespodziewanie nie na miejscu. Dziś nic mu zresztą nie pasowało, bo nowości nie zdarzały się często w ściśle kontrolowanej i zarządzanej odgórnie Arce Zero. Nie zdziwił się więc, że przed pomieszczeniem kontrolnym zgromadziło się przynajmniej kilku Pierwszych i trzy razy więcej aspirujących na ich miejsce asystentów. Większość z nich nie należała nawet do tego oddziału Arki, a to jednoznacznie sugerowało, że nowy problem pacjentki zero przestał być już tajemnicą. Kompletnie mu się to nie podobało.

Ci ludzie nigdy nie powinni o niej nawet usłyszeć, a co dopiero być tutaj, ale niedawne zamieszanie po zmianach w hierarchii Pierwszych zrobiło swoje i najwyraźniej zaczęto właśnie z tego korzystać. Machinalnie połączył się z systemem, próbując zlokalizować brata niegdysiejszego Alfy, który zaczął sprawiać coraz większe problemy, ale w chwili awansu Dante stał się już najwyraźniej całkowicie niewidzialny dla systemu. On tak, ale wszyscy obecni przed zautomatyzowanymi drzwiami, za którymi znajdowała się pacjentka, już nie.

– Myśleć i interesować się wszystkim w dążeniu do tego, aby przynajmniej spróbować zrewolucjonizować świat nauki – powiedział pod nosem, przeglądając nieustannie zmieniające się profile osobowe zebranych na końcu korytarza. – Brednie uzasadniające pustą ludzką ciekawość.

Wszyscy byli w systemie. Bez wyjątku. Dlatego też wszystkich uczucia i pragnienia można było podejrzeć. Niewielu wiedziało wprawdzie o tym wykorzystywaniu centralnego komputera, ale z tej niewiedzy mogli się oni tylko cieszyć. Z odpowiednimi uprawnieniami można było podejrzeć ich emocje, uczucia, marzenia, plany i cele, a następnie wspomóc ich w dążeniu do nich, skierować na lepszą drogę lub uchronić przed robieniem głupstw. Morris należał do nielicznych, którzy mogli to robić, dlatego bez namysłu zmanipulował ich uczucia tak, że po kilku sekundach z grupy kilkunastu osób zostały jedynie dwie.

Tylko garstka Pierwszych została oficjalnie wyłączona z tej kontroli w całej Arce Zero, ale poza systemem była również ona, pacjentka zero. Dziecko było przez to albo wynaturzeniem, albo ewenementem na skalę całej Arki Zero, a to zależnie od tego komu i kiedy zadało się to pytanie. Przez to właśnie w najważniejszej rzeczywistości, czyli tej cyfrowej, pacjentka zero tak naprawdę nie istniała, co rodziło problemy. Ogromne problemy, które miały wkrótce stać się jeszcze większe.

Morris odpowiedział kiwnięciem głowy na powitanie pozostałej dwójki, której ponaglające spojrzenia zupełnie go nie dziwiły. Należały do Franka i Petersona, jedynych Pierwszych, którzy razem z nim prowadzili oddział medyczny. Przynajmniej dawniej, przed rewolucją ze stacjami regenerującymi, bo dziś, choć nazwa pozostała bez zmian, bardziej pasowało do tego oddziału określenie go mianem psychiatrycznego. Był tym samym niejako artefaktem z dawnych czasów, którego ludzkość niespodziewanie zaczęła potrzebować teraz bardziej, niż kiedykolwiek wcześniej.

Mimo rewolucji w medycynie kompleksowe i skuteczne, a nie jedynie doraźne rozwiązania na problemy nie z ciałem, a z głową, w dalszym ciągu pozostawały dla nich nieuchwytne. Żaden z Pierwszych i komputerów nie był w stanie odpowiedzieć na pytania związane z tym, co zwykło się określać duszą i to właśnie doprowadziło do ponownego powstania religijnych sekt. Na własne oczy Pierwsi widzieli, jak religie kształtują się teraz w społeczeństwie w dokładnie ten sam sposób, jak dawniej, kiedy to ich przedstawiciele mówili dokładnie to, czego pragnęli słyszeć zagubieni w życiu ludzie, potrzebujący jednoznacznych drogowskazów.

– Czekaliście na mnie – stwierdził, nie zapytał, kiedy wreszcie dotarł na koniec długiego korytarza, mijając szereg zajętych izolatek. – Miło.

Po jego przywitaniu Frank westchnął głośno i wręczył niechętnie Petersonowi małe zawiniątko. Ten przyjął je z dumą, jakby właśnie odbierał nagrodę po wielkim zwycięstwie, a raczej kolejnym zakładzie między tą dwójką, którego warunków Morrisowi nigdy nie będzie dane poznać.

Przyzwyczaił już się do tego.

– Też się cieszymy z twojego widoku – powiedział ciągle uśmiechający się Peterson, klepiąc uwypukloną teraz kieszeń kitla. – To przecież unikat i twoja jedyna podopieczna.

– Oczywiście, oczywiście… – mruknął pod nosem Morris, próbując przywrócić na najbliższym ekranie widok z kamer w zamkniętym pomieszczeniu.

– Już się nie trudź. Próbowaliśmy i to nie raz – odezwał się niespiesznie Frank. – Wyciągnęliśmy wcześniej jedynie kilka kadrów z nagrań, ale są na tyle uszkodzone, że nie pokazują za wiele nawet po przepuszczeniu przez filtr udoskonalający.

Po tych słowach Frank wyświetlił na ekranie zdjęcie kawałka podłogi, na której ktoś jakby rozsypał trudne do zidentyfikowania niezliczone fragmenty. Morrisowi długo zajęło rozpoznanie w nich czegoś więcej, niż przypadkowych odłamków plastików, ale przebłysk wspomnień z przeszłości nieoczekiwanie odezwał się w głębi jego umysłu, przypominając dawne dzieje.

Te fragmenty były resztkami przestarzałego telefonu. Tak starego, że nawet najprostszy czujnik w Arce Zero był od niego bardziej zaawansowany. Morris widział już podobny artefakt technologii, ale w rękach kogoś zupełnie innego. Kogoś, kogo w Arce Zero już nie było i kto na mocy oficjalnych zakazów nie miał wstępu do tego oddziału od wielu miesięcy. Nie miał jednak zamiaru zdradzać się ze swoimi odkryciami, dlatego tylko obdarzył pozostałych pytającym spojrzeniem.

– Staroć, ale do niedawna działający i na dodatek wykorzystywany od czasu do czasu, jak walkie-talkie – Peterson pospieszył szybko z wyjaśnieniami. – Sprytnie, bo to jedyne medium, którego nie obserwujemy tak dokładnie. Na nic więcej jednak nie licz. Prześledziłem dokładnie pomiary pasm częstotliwości z ostatnich kilku dni, ale te rozpraszały się zbyt szybko, żeby cokolwiek powiedzieć na ich podstawie. To jednak oczywiste, że ten szmelc był połączony bezpośrednio tylko z jednym telefonem gdzieś w Arce. Schematy łączności były zbyt regularne.

Morris nie odpowiedział ani słowem. Nie musiał też dalej dopytywać, bo doskonale znał rozwiązanie tej zagadki i powód, dlaczego akurat dziś pacjentka przeżyła atak. Jakby tego było mało, teraz wszystko działało na ich niekorzyść i tyczyło się nawet samej Arki, dlatego musiał reagować szybko. Bez słowa zdjął blokadę z drzwi i przekroczył powoli próg, dostrzegając najpierw szczątki zniszczonego artefaktu przeszłości, a następnie ją. Ucieleśnienie tajemnic i wszystkiego tego, co nieznane. Odwrócił się i ponownie obdarzył pytającym spojrzeniem parę Pierwszych, którzy szli za nimi krok w krok.

Pierwszy odezwał się Peterson, rozglądając się do tej pory niepewnie na boki i po suficie, jakby miało tutaj na nich czekać coś jeszcze gorszego. Zupełnie jakby widok wychudzonych, nagich pleców nastolatki, która siedziała kilka metrów dalej, nie był wystarczająco przerażający.

– Najwyraźniej wpadła w szał – wyszeptał zgarbiony Peterson.

Bał się.

Zwyczajnie się bał i Morris wcale mu się nie dziwił, bo po chwili również to poczuł. Przeszywający całe ciało strach przed nieznanym i niezrozumiałym. Czymś, co Pierwsi za wszelką cenę chcieli wyeliminować, dążąc do stanu wszechwiedzy.

Morris zbył jednak tę uwagę milczeniem, idąc ciągle tym samym tempem w stronę siedzącej na prostym krześle dziewczyny. Kroczył pewnie, ale powoli i w pełnym skupieniu. Wierzył... nie, nie wierzył, a wiedział, że ta drobna istotka nie stanowi dla nich zagrożenia. To było życie, rzeczywisty świat, a nie tani horror sprzed kilku dekad.

Był tego pewien, ale w całej trójce był w tej pewności najwyraźniej jedyny.

– Poczekajcie tutaj – powiedział. – Nie chcemy jej przecież wystraszyć waszymi gębami.

Usłuchali, odetchnąwszy zauważalnie z ulgą i choć Morris uważał to za przesadę, wcale im się nie dziwił. Na temat tego dziecka mówiło się zbyt dużo, żeby traktować je normalnie. Był przez to pewien, że gdyby tylko ta dwójka mogła, obserwowałaby go albo z rozmieszczonych wokół pomieszczeń kontrolnych, albo z ekranów. Tyle tylko, że kamery i czujniki całkowicie odmówiły działania w tym pomieszczeniu.

– Zaraz – powiedział w duchu. – Awaria? Awaria w idealnej pod każdym kątem Arce Zero? Akurat dziś i akurat tylko w tym pomieszczeniu? To przecież…

Nie zdążył zareagować. Nawet nie drgnął, zanim poczuł dziwny zapach i usłyszał niepokojący trzask. Chciał krzyknąć, może nawet wezwać pomocy, ale zanim zdołał nabrać powietrza, światła zgasły, pogrążając pomieszczenie i korytarz w całkowitej ciemności.

Pomruki zaskoczenia. Stłumiony krzyk. Dziwne mlaśnięcia bosych stóp o posadzkę. Nikły powiew powietrza, przynoszący niepokojąco znajomy zapach z odległej przeszłości. To wszystko stało się tak szybko, że wręcz uderzyło w jego umysł i sparaliżowało. Stał w całkowitym bezruchu, a odetchnął dopiero wtedy, kiedy kilka sekund później światło zaczęło ponownie bić oślepiającym początkowo blaskiem z paneli.

– Co? Co to było – spytał już naprawdę przerażony.

– Nic, tylko światła zgasły – odpowiedział Peterson z tyłu.

– A ten hałas?

– Jaki hałas?

Machnął tylko ręką w odpowiedzi, dostrzegając, że dziewczynka siedziała ciągle w tej samej pozycji.

Jednak czy na pewno? Czy wcześniej jej długie rozpuszczone włosy nie były ułożone nieco inaczej? Czy jeszcze przed momentem rzeczywiście siedziała na samej krawędzi plastikowego krzesła? Morris nie zważał na głosy dobiegające do niego z tyłu. Zamiast tego doskoczył do niej w dwóch susach, a kiedy ujrzał jej bezbronną, niewinną twarzyczkę, miał przez krótką chwilę wrażenie, że wielkie szmaragdowe oczy, tak niepodobne do oczu obojga rodziców, spojrzały na niego błagalnie.

Ułuda. Nic więcej. To wszystko musiało być tylko ułuda, bo w rzeczywistości te szmaragdy patrzyły bez wyrazu w znaną tylko sobie pustkę. Dziewczynka sprawiała wrażenie, jakby miała zaraz umrzeć.

– Lekarza – powiedział Morris stanowczym tonem, choć tak naprawdę nie musiał mówić nic.

Przywrócona nagle łączność z systemem w pomieszczeniu sprawiła, że panujący nad Arką Zero komputer wysłał polecenie do odpowiedniej osoby na długo przed tym, nim Morris zrozumiał, co właśnie się wydarzyło. Czekając w głębokiej ciszy, ujął delikatnie w dłonie jej blade przedramię, próbując odszukać puls na zimnym nadgarstku. Nie było go, ale dziewczyna żyła. Był tego pewny, ale i tak czuł coraz bardziej ogarniającą go niemoc. Odetchnął, kiedy po chwili usłyszał stukot butów o posadzkę i poczuł czyjąś bliską obecność obok.

Kobieta. Znał ją. Być może nawet bardziej, niż zdawał sobie w tym akurat momencie sprawę, ale znał ją z pewnością i wiedział, że należy do medycznego działu. Były więc szanse, że przynajmniej ona…

– Nie! – W ostatniej chwili zdążył wytrącić z jej dłoni małą strzykawkę z nanobotami. W nagrodę został obdarzony równie wrogim, co zaskoczonym spojrzeniem. – To pacjentka zero. Bez bezpośredniego kontaktu z technologią pod żadnym pozorem. Stacje regenerujące też nie wchodzą w grę. To pewne i nie podlega dyskusji. Zapamiętaj to. Zapamiętaj dobrze.

Więcej mówić nie musiał.

Zrozumienie na twarzy nowo przybyłej zmieszało się z zakłopotaniem i odrobiną wstydu, ale nawet na moment nie spowolniło to jej ruchów. Ta kobieta nie była pierwszą lepszą lekarką. Świadczył o tym zarówno zaawansowany wiek, jak i przywiązanie do tradycji. Inaczej nie dało się określić wyciągniętej zza pasa aparatury wielkości dłoni z gumowym paskiem, którą Alexa, bo tak miała na imię ta ponad czterdziestoletnia kobieta, owinęła na przegubie ręki swojej nowej pacjentki.

Czekali tylko kilka sekund, aż ekran rozświetli się nikłym zielonym blaskiem. Zasilał go pot i ciepło użytkownika, pozwalając przylegającym bezpośrednio do skóry czujnikom na zebranie najważniejszych danych. Morris nie był w stanie dostrzec niczego w ciągle zmieniających się wykresach i liczbach, ale Alexa nieoczekiwanie przyszła mu z pomocą, szepcząc jakby do siebie.

– Stężenie tlenu we krwi w normie, choć jej oddechy są nienaturalnie płytkie i zbyt rzadkie, aby utrzymywać go na tym poziomie – zaczęła wymieniać. – Tętno czterokrotnie niższe od normy, wręcz nieludzkie, choć ogólne dotlenienie organizmu pozostaje na ponadprzeciętnym poziomie. Aktywność synaps… – urwała nagle, a jej głos się załamał.

– Co? No co?! – wykrzyczał Moris, słysząc coraz bardziej zbierający się tłum na korytarzu. – Frank? Zamknij już te drzwi do cholery. Kamery się aktywowały, więc ciekawscy mogą podglądać. No, Alexa, co z nią jest?

– Aktywność jej mózgu jest wzmożona do stopnia, którego na pewno nigdy wcześniej nie odnotowaliśmy u ludzi – mówiła powoli i sucho, ale w jej tonie dało się usłyszeć fascynację. – Nawet po wszczepach i na wzmacniaczach. Wygląda to tak, jakby obie półkule pracowały na pełnych obrotach i poza wszelkimi schematami, które znam. Na dodatek zmieniają się diametralnie i to, co każdą kolejną mikrosekundę. Zupełnie tak, jakby ciągle się do czegoś dostosowywały. Widziałam to kiedyś na materiale z pracy mózgu uczącego się niemowlaka, tyle że w znacznym przyspieszeniu, bo rzędu całych setek razy. Trudno mi porównać to, co właśnie widzę, do czegokolwiek innego.

– Więc tylko pozornie siedzi i patrzy w ścianę? – spytał Morris, doczekując się prawie od razu odpowiedzi.

– Nie do końca – lekarka wreszcie odwróciła wzrok od ekranu i spojrzała na dziewczynę. – Otwarte oczy i wyprostowane plecy o niczym nie świadczą. Może na to nie wygląda, ale ona śpi, a raczej jest pogrążona w czymś w rodzaju śpiączki, ale takiej, która ma też cechy hibernacji i… – przełknęła głośno ślinę – agonii.

– Ona cierpi?

– Może – odpowiedziała, odłączając aparaturę od bezwładnego przedramienia. – Jednak bez użycia technologii to przypadek nie na naszą, a przynajmniej nie na moją wiedzę, doświadczenie, a nawet umysł. Musimy przekazać ją komuś innemu na obserwację.

– Tak chyba będzie najlepiej – odetchnął Morris w duchu, ale powiedział to głosem charakterystycznym dla przegranego. – Mamy przecież kogoś, kto w przeszłości spędził dekady na badaniu pracy mózgu i nerwów. Może on zdoła coś zaradzić starymi metodami i – zawahał się na moment – Frank i Peterson, poinformujcie Dante o tym wszystkim. Będzie wściekły, jeśli dowie się o tym nie bezpośrednio od nas, a ja nie mam najmniejszego zamiaru wysłuchiwać znów jego narzekań. Nie po tym wszystkim i na pewno nie teraz.