Powrót Karmazynowej Gwardii. Imperium Malazańskie. Tom 2 - ebook

DRAMATIS PERSONAE

W Uncie

Imperialne Dowództwo Naczelne

LASEEN: cesa­rzowa

WIELKA PIĘŚĆ ANAND: dowódca mala­zań­skiej Czwar­tej Armii (Quon Tali)

HAVVA GULEN: nowy wielki mag impe­rialny

KOR­BOLO DOM: wielka pięść i Miecz Impe­rium

OPOS: mistrz Szponu (impe­rial­nych skry­to­bój­ców)

MAL­LICK REL: radca i rzecz­nik Zgro­ma­dze­nia

Untańska Straż Portowa

ATE­LEN BLA­CHARZ: sier­żant dru­żyny

RIGIT RĄCZKA: kapral dru­żyny

NAIT: sabo­ta­ży­sta dru­żyny

HEUK: mag kadrowy

MIO­DZIO CHŁO­PAK: żoł­nierz

NAJ­MNIEJ­SZY: żoł­nierz, pół­krwi Bar­ghast

Inni w Uncie

SPI­RALA: szpon wyso­kiej rangi

PANI BATE­VARI: jasno­wi­dząca i wróżka z Daru­dży­stanu

ORYAN: mag z Sied­miu Miast, ochro­niarz Mal­licka Rela

TAYA RADOK: tan­cerka i skry­to­bój­czyni z Daru­dży­stanu

W Li Heng

Armia malazañska

HAR­MIN ELS D’SHIL: kapi­tan z gar­ni­zonu

GUJ­RAN: kapi­tan z gar­ni­zonu

BANATH: sier­żant z gar­ni­zonu

ODŁÓG: uzdro­wi­ciel z gar­ni­zonu

Drużyna Storo Matasha

STORO MATASH: kapi­tan kom­pa­nii sabo­ta­ży­stów, wete­ran z Trze­ciej Armii

DRŻĄCZKA: star­szy rangą sabo­ta­ży­sta

RZUT: sabo­ta­ży­sta

SŁO­NECZKO: sabo­ta­ży­sta

JEDWAB: kapral i mag kadrowy dru­żyny

JALOR: rekrut z Sied­miu Miast

RELL: rekrut z Gena­bac­kis

Cywile z Li Heng

SĘDZIA EHR­LANN: czło­nek Rzą­dzą­cej Rady Sędziów

JAMAER: słu­żący Ehr­lanna

SĘDZIA PLEN­GYL­LEN: czło­nek Rzą­dzą­cej Rady Sędziów

LISS: miej­ski mag

AHL: miej­ski mag (z braćmi Tha­lem i Larem)

W Cawn

NEVALL OD’ORR: główny fak­tor Cawn

GRO­TEN: oso­bi­sty straż­nik Nevalla

Na Równinach Seti

TOC STAR­SZY: wódz wojenny Seti, czło­nek mala­zań­skiej „Sta­rej Gwar­dii”

DZI­KUS: obrońca Seti, znany także jako „Ody­niec”, Słodka Trawa

IMO­TAN: sza­man Związku Sza­kali

HIPAL: sza­man Związku Fre­tek

KAPI­TAN MECH: ofi­cer mala­zań­skiej kawa­le­rii

RED­DEN ZŁA­MANA NOGA: ata­man (wódz) Zgro­ma­dze­nia Rów­nin­nych Lwów

ORTAL: ata­man (wódz) Zgro­ma­dze­nia Czar­nych Fre­tek

Na pograniczu wickañskim

Armia malazañska

RIL­LISH JAL KETH: porucz­nik mala­zań­skiej Czwar­tej Armii

ŻYŁKA: sier­żant kom­pa­nii

TALIA: mala­zań­ska wete­ranka

Wickanie

CZY­STA WODA: wic­kań­ski sza­man

NUL: wic­kań­ski czar­no­księż­nik, wete­ran kam­pa­nii w Sied­miu Mia­stach

NADIR: wic­kań­ska cza­row­nica, wete­ranka kam­pa­nii w Sied­miu Mia­stach

GRZYWA: młoda wic­kań­ska wojow­niczka

UDEP: wic­kań­ski het­man (wódz)

W Jamie

HO (HOTHA­LAR): mag z Li Heng

YATHEN­GAR AMAL: kapłan („fala­dan”) z Sied­miu Miast

SES­SIN: oso­bi­sty straż­nik Yathen­gara

SMĘ­TEK: nowy wię­zień

FRY­KAS: nowy wię­zień

DEVA­LETH: korel­rij­ska wiedźma mor­ska i nowa więź­niarka

SU: wic­kań­ska cza­row­nica

W Prowincji Quon Tali

GHE­LEL RHIK TAY­LIIN: diu­szesa, ostatni oca­lały poto­mek rodu Tay­lii­nów

AMA­RON: czło­nek mala­zań­skiej „Sta­rej Gwar­dii”, były dowódca pazu­rów

CHOSS: czło­nek mala­zań­skiej „Sta­rej Gwar­dii”, daw­niej wielka pięść

MAR­KIZ JHAR­DIN: dowódca Straży Pogra­nicz­nej

ROT­MISTRZ RAZALA: kapi­tan kawa­le­rii

MOLK: agent Ama­rona

Karmazynowa Gwardia

Ocalali Nazwani Zaprzysiężeni

KAZZ D’AVORE: dowódca, noszący roz­ma­ite tytuły

Pierwsza Kompania

OPRAWCA: kapi­tan

MARA: mag kom­pa­nii

GWYNN: mag kom­pa­nii

PŁA­TEK: mag kom­pa­nii

KALT: porucz­nik

FARESE

HIST

SHI­JEL

CZARNY MNIEJ­SZY

Druga Kompania

BLASK: kapi­tan

CZE­PIEC: wielki mag i mistrz skry­to­bój­ców (welo­nów)

PRZE­CHYŁ: mistrz oblę­żeń Gwar­dii

DYMEK: mag kom­pa­nii

SHEL­LARR (SHELL): mag kom­pa­nii

BLUES: mag i fecht­mistrz kom­pa­nii

PAL­CZAK: mag kom­pa­nii

OPAL: mag kom­pa­nii

ISHA: skry­to­bój­czyni (welon)

KEITIL: skry­to­bójca (welon)

COLE

FRY­KAS

TĘPY

TRZCINA

AMATT

SEPT

LAZAR

PÓŁ­DAN

CHUDA

INESE

TUR­GAL

Trzecia Kompania

TAR­KHAN: kapi­tan i skry­to­bójca (welon)

LOR-SINN: mag kom­pa­nii

KWA­ŚNY: mag kom­pa­nii

TOBY: mag kom­pa­nii

BAL­KIN: skry­to­bójca (welon)

KORONKA

CZARNY

PIE­KARZ

JANETH

ŁUPEK

ALTANA

SZCZĘ­ŚCIARZ

Czwarta Kompania

CAL-BRINN: kapi­tan i mag kom­pa­nii

ŻELA­ZNA KRATA

JUP ALANT

Z Pierwszego Poboru

SIER­ŻANT OKOP

CORLO

VOSS

AMBROSE

PALLA

Z Drugiego Poboru

LURG­MAN PAR­SELL („KRĘ­TACZ”)

JARIS

PIEL­GRZYM

OGI­LVY

BAKAR

TOLT

CICHY

HAR­MAN

GRERE

GED­DIN

BOLL

Z Trzeciego Poboru

SKRA­DACZ

GŁU­SZA

WESZKA

KYLE

W Lidze Taliañskiej

URKO CRUST: dowódca sił falar­skich, czło­nek „Sta­rej Gwar­dii”, znany jako „Zgnia­tacz”

V’THELL: dowódca sił Zło­tych Moran­thów

CHOSS: dowódca sił taliań­skich, czło­nek „Sta­rej Gwar­dii”

TOC STAR­SZY: wódz wojenny Seti, czło­nek „Sta­rej Gwar­dii”

AMA­RON: szef wywiadu, czło­nek „Sta­rej Gwar­dii”

ULLEN KHA­DEVE: prawa ręka i szef sztabu Urka, czło­nek „Sta­rej Gwar­dii”

BALA JES­SELT: mag kadrowy, czło­nek „Sta­rej Gwar­dii”

ESE­LEN TON­LEY: kapi­tan falar­skiej kawa­le­rii

ORLAT KEP­TEN: kapi­tan sił taliań­skich, czło­nek „Sta­rej Gwar­dii”

Inni

LIOS­SER­CAL: Ascen­dent noszący tytuł Syna Świa­tła, znany też jako Osserc albo Osric

ANO­MAN­DA­RIS: Ascen­dent noszący tytuł Syna Ciem­no­ści

JHEST GOLAN­JAR: mag z Jacu­ruku

SHEN: czar­no­księż­nik

TAY­SCHRENN: wielki mag impe­rialny

D’EBBIN: dowódca mala­zań­skiej Czwar­tej Armii, „pięść”

WYŁAM ZĄB: mala­zań­ski star­szy sier­żant szta­bowy

HAR­CIK: mala­zań­ski star­szy sier­żant

KWIAT: ofi­cer Zło­tych Moran­thów

TUR­MA­LIN: sier­żant pie­choty Zło­tych Moran­thów

CAR­THA­RON CRUST: kapi­tan _Utka­nego Szma­tami_, ponoć czło­nek „Sta­rej Gwar­dii”

DENUTH: pra­dawny, jeden z pier­wo­rod­nych Matki Ziemi

DRA­CO­NUS: pra­dawny bóg

EREKO: pra­stary włó­częga

SZARA GRZYWA: daw­niej mala­zań­ska pięść, obec­nie wyjęty spod prawa

LIM TAL: była pry­watna straż­niczka untań­skiego szlach­cica

WĘDRO­WIEC: włó­częga mie­sza­nej, dal­hoń­sko-quoń­skiej krwi

SZMA­CIARZ/PRZE­BIE­RA­NIEC: podróż­nik po Gro­cie Impe­rial­nejParok­sy­zmy owej pierw­szej z wojen trwały przez czas nie­zmie­rzony. Świa­tło raz po raz ude­rzało, ale się roz­pra­szało, Noc zaś cofała się, lecz gęst­niała. Tak oto dwoje rywali sprzę­gło się we wciąż nara­sta­ją­cym wirze two­rze­nia i nisz­cze­nia. W obu Domach poja­wili się nie­zli­czeni wojow­nicy, pusto­szący swą mocą powierzch­nię wszech­świata, ale wszy­scy ginęli jeden po dru­gim, a ich imiona popa­dły w zapo­mnie­nie.

Wresz­cie, jak twier­dzą nie­któ­rzy, w dzie­się­cio­ty­sięcz­nym obro­cie wiru dwóch zastę­pów, do migo­tli­wego brzegu bitwy zbli­żył się ktoś nie­znany obu Domom i skar­cił wal­czą­cych.

– Kim jesteś, że tak do nas prze­ma­wiasz? – zapy­tał ten, kto póź­niej miał być znany jako Dra­co­nus.

– Kimś, kto wędro­wał przez Pustkę wystar­cza­jąco długo, by wie­dzieć, że to się ni­gdy nie skoń­czy.

– Tak zrzą­dził los – rzekł wojow­nik Świa­tła. Lios­ser­cal. – Jedno zawsze musi trium­fo­wać, a dru­gie upa­dać.

Przy­bysz roz­dzie­lił ze wzgardą prze­ciw­ni­ków.

– Zgódź­cie się więc, że tak się stało, i zakończ­cie sprawę!

Oba Domy rzu­ciły się na nie­zna­jo­mego, roz­szar­pu­jąc go na nie­zli­czone frag­menty.

Tak oto naro­dził się Cień i zakoń­czyło się pierw­sze wiel­kie podzie­le­nie.

Frag­ment mitu _Kom­pen­dium pier­wotne,_ PłaszczPra­dawna era
Czas nie­zmie­rzony

Erup­cja zra­niła świat. Denuth, Dziecko Ziemi, pierw­szy prze­nik­nął przez zasłonę uno­szą­cych się na wie­trze popio­łów i odna­lazł kra­ter. Pośrodku sze­ro­kiej na wiele mil niecki gro­ma­dziła się szara, paru­jąca woda. Nagie, skalne zbo­cze opa­dało ku mil­czą­cemu wybrzeżu. Wokół pano­wał bez­ruch, popiół pokry­wał zie­mię na podo­bień­stwo śniegu. Uwagę Denu­tha przy­cią­gnęło jed­nak jakieś poru­sze­nie. Pod­szedł do brzegu i ujrzał tam jeste­stwo o postaci podob­nej do jego wła­snej. Miało dwie ręce i dwie nogi, nazna­czyły je jed­nak strasz­liwe rany. Skórę istoty pokry­wała czarna sko­rupa zakrze­płej krwi, nada­ją­cej wodzie ciemny kolor.

Denuth deli­kat­nie odwró­cił leżą­cego na plecy i pode­rwał się zdu­miony.

– Lios­ser­calu! Pier­wo­rodny synu Ojca! Kto na cie­bie napadł?

Ranny odsło­nił tępe jak u psa kły w okrut­nym uśmie­chu.

– Ależ nikt. Zapy­taj lepiej, na kogo ja napa­dłem. Czy nie ma tu innych?

– Nikogo nie widzia­łem.

Uśmiech prze­ro­dził się w zło­wrogi gry­mas.

– A więc wszy­scy zgi­nęli. Pochło­nął ich wybuch.

– Wybuch? – Denuth przy­mru­żył powieki, przy­pa­tru­jąc się obcej mocy. Tak jest, obcej, któż bowiem potra­fiłby zgłę­bić umysł tego, kto zro­dził się wraz z pierw­szą erup­cją Świa­tła? – Co tu wła­ści­wie się stało?

Lios­ser­cal skrzy­wił się z bólu, wysu­wa­jąc się z objęć Denu­tha. Sie­dział zgar­biony, opla­ta­jąc się cia­sno rękoma, jakby chciał uchro­nić swe ciało przed roz­pa­dem. Z głę­bo­kich ran wypły­wała gęsta, ciemna krew.

– To był eks­pe­ry­ment. Próba. Atak. Możesz to nazwać, jak chcesz.

– Atak? Na co? Nie było tu nic oprócz… – Głos Denu­tha umilkł nagle niczym gęste od popiołu wody. – Matko, broń nas! Azath! – Spoj­rzał na ogromny kra­ter, pró­bu­jąc uzmy­sło­wić sobie skalę kata­strofy.

Wszy­scy cier­pimy z jej powodu!

– Ty głup­cze! Czy nie cof­niesz się przed niczym, by speł­nić swą misję?

Jasna głowa unio­sła się, w bursz­ty­no­wych oczach zapło­nął ogień.

– Czy­nię, co uznam za sto­sowne.

Denuth wzdry­gnął się.

Zaiste. Na tym wła­śnie pole­gał dyle­mat. Trzeba było pod­jąć jakieś dzia­ła­nia w spra­wie tych sta­ro­żyt­nych mocy, nim ich anta­go­ni­zmy i nie­ogra­ni­czone ambi­cje po raz kolejny znisz­czą wszelki ład. Roz­wią­za­nie pro­po­no­wane przez Dra­co­nusa prze­raża, zbli­żam się jed­nak do zro­zu­mie­nia podob­nego… rady­ka­li­zmu. W końcu, czyż wieczne uwię­zie­nie nie jest lep­sze od podob­nego poten­cjału znisz­cze­nia?

Lios­ser­cal pod­niósł się sztywno na nogi, sycząc z bólu w wielu ranach. Denu­tha nawie­dziła strasz­liwa pokusa. Nie sły­szał dotąd żad­nej opo­wie­ści, w któ­rej ta istota byłaby tak bar­dzo osła­biona i nara­żona na atak. Jed­no­po­chwy­cony, Ele­int, cóż zna­czyły podobne okre­śle­nia dla mocy, która mogła wędro­wać przez Świa­tło, nim jesz­cze poznało Ciem­ność? Teraz jed­nak Lios­ser­cal był ranny i strasz­liwe wycień­czony. Czy Denuth powi­nien ude­rzyć? Czy kto­kol­wiek będzie jesz­cze kie­dyś miał taką szansę?

Lios­ser­cal uśmiech­nął się, odsła­nia­jąc ster­czące ku górze kły, jakby śle­dził tok myśli Dziecka Ziemi.

– Niech cię nie kusi, Denuth. Dra­co­nus to głu­piec. Jego kon­klu­zje są błędne. Sztyw­ność nie sta­nowi roz­wią­za­nia.

– A co je sta­nowi?

Lios­ser­cal skrzy­wił się, doty­ka­jąc deli­kat­nie pal­cami głę­bo­kiej rany na policzku.

– Bada­łem alter­na­tywne moż­li­wo­ści.

– To badaj je gdzie indziej.

Roz­bły­snął biały gniew, ale natych­miast zgasł.

– Słusz­nie, Dziecko Ziemi. On się zbliża, prawda?

– Tak. I nie­sie ze sobą swą odpo­wiedź.

– Lepiej będzie, jak się oddalę.

– Zaiste.

Lios­ser­cal uniósł ręce nad głowę. Jego syl­wetka się zama­zała. Zaczął zmie­niać postać, lecz w poło­wie tego pro­cesu wes­tchnął nagle, ryk­nął z bólu i zwa­lił się na zie­mię. Srebrno-złoty smok wił się na kru­chych ska­łach u stóp Denu­tha, który odsu­nął się pośpiesz­nie. Skrzy­dła poru­szały się z wysił­kiem, strą­ca­jąc głazy do jeziora. Wresz­cie ogromne ciel­sko wzbiło się ciężko w powie­trze i smok odle­ciał. Jego długi ogon sma­gnął na poże­gna­nie dymiące wody w kra­te­rze.

***

Denuth został na miej­scu. Stał nie­ru­chomo. Taflę ospa­łego jeziora prze­bie­gały drob­niut­kie zmarszczki. Sypiący się z nieba popiół pla­mił matową czerń bazaltu ramion Dziecka Ziemi. Wresz­cie, na spę­ka­nej skale zachrzę­ściły kroki. Denuth poczuł u swego boku ciem­ność, prze­raź­li­wie zimną, jak pustka roz­cią­ga­jąca się ponoć mię­dzy gwiaz­dami. Pokło­nił się, nie spo­glą­da­jąc na przy­by­sza.

– Witaj, Dra­co­nu­sie, Mał­żonku Ciem­no­ści i Suze­re­nie Nocy.

– Już nie jestem Mał­żon­kiem – odparł Dra­co­nus suchym, chra­pli­wym gło­sem. – A moją wła­dzę Suze­rena dawno pod­wa­żono. Nie­mniej dzię­kuję ci.

Denuth na­dal stał sztywno, nie chcąc spoj­rzeć na potężną, sta­ro­żytną istotę i rów­nie nie­po­ko­jącą ciem­ność, jaką nosiła u swego boku. Jak wielu już pochło­nęła owa Pustka i jaki prze­ra­ża­jący kształt przy­bie­rze po ostat­nim wyku­ciu? Tak eks­tre­malne roz­wią­za­nia budziły w nim odrazę.

– Ach – wydy­szał Dra­co­nus. – To był sam Bękart Świa­tła. I to osła­biony. Jego esen­cja będzie bar­dzo cen­nym dodat­kiem.

W Denu­thu zadrżało to, co uwa­żał za swą duszę.

– On nie jest dla cie­bie.

Poczuł, że padło nań zimne spoj­rze­nie, naka­zał sobie jed­nak nie patrzeć.

– Czy to Jej prze­po­wied­nia? – padło po chwili pyta­nie.

– Tylko moje skromne moce adepta. Podej­rze­wam, że może pew­nego dnia zna­leźć, czego szuka.

– To zna­czy co?

– To, czego wszy­scy pra­gniemy. Unię z Jed­nią.

***

Mijał czas. Denuth czuł, że jeste­stwo u jego boku myśli inten­syw­nie. Gdy skrzy­żo­wało ramiona, usły­szał zgrzyt trą­cych o sie­bie łusek, któ­rych nie wyko­nano z metalu. Potem nad­szedł prze­cią­gły wydech.

– Nie­mniej jed­nak będę go ści­gał. W końcu mam do zaofe­ro­wa­nia wła­sną wer­sję unii, czyż nie tak?

Raczej jej paro­dię.

Denuth nie ode­zwał się jed­nak ani sło­wem. Wie­dział, że lepiej nie zadzie­rać z tą mocą, która mogła pozba­wić go życia, gdyby tylko zapra­gnęła. Rękę sta­ro­żyt­nej istoty powstrzy­my­wała jedy­nie nie­chęć do anta­go­ni­zo­wa­nia jego Matki, rodzi­cielki wszyst­kich, któ­rzy wywo­dzili się z Ziemi.

– Może Ano­man­da­ris… – zaczął Denuth.

– Nie mów mi o tym ple­be­ju­szu – wychry­piał Dra­co­nus. – Wkrótce się z nim poli­czę.

Mam nadzieję, że gdy doj­dzie do tego spo­tka­nia, będę daleko…

Moc się poru­szyła, roz­po­starła ramiona.

– Pro­szę bar­dzo, Dziecko Ziemi, zosta­wię cię two­jej… hmm, kon­tem­pla­cji. Ten świat jest nie­po­ko­jącą mani­fe­sta­cją bytu. Wszystko jest tu płynne. Mimo to wydaje mi się dziw­nie atrak­cyjne. Być może zostanę tu na pewien czas.

Ta per­spek­tywa spra­wiła, że Denuth zaci­snął ze zgrzy­tem kamienne dło­nie.

Nie padły już inne słowa. Po chwili zimna, para­li­żu­jąca duszę ciem­ność sku­piła się, zawi­ro­wała i Denuth znowu został sam na posęp­nym brzegu. Nasu­nęła mu się myśl, że nikt nie zdoła odna­leźć pokoju, dopóki istoty podobne do tych dwóch będą cho­dziły po powierzchni świata, pochło­nięte swymi pra­daw­nymi wen­de­tami, kon­flik­tami oraz nie­okieł­zna­nymi ambi­cjami. Być może, gdy ostat­nia z nich wycofa się w nie­prze­rwany sen – jak uczy­niło bar­dzo wiele z nich – bądź też zosta­nie zabita albo pogrze­bana, ci, któ­rzy będą żyli w owej odle­głej epoce, poznają w końcu smak zgody.

Albo i nie. Denuth nie był prze­ko­nany. Jeśli obser­wa­cja nie­ustan­nych walk cze­goś go nauczyła, to tego, że nowe poko­le­nia nie­wol­ni­czo kopiują cele i uprze­dze­nia poprzed­ni­ków. To była smutna zapo­wiedź na przy­szłość. Sie­dział na brzegu ze skrzy­żo­wa­nymi nogami – bryła skały niczym się nie­róż­niąca od ota­cza­ją­cych go gła­zów. Odwieczna walka wszyst­kich prze­ciw wszyst­kim przy­pra­wiała go o znu­że­nie. Dla­czego musieli być tak swar­liwi? Czy rze­czy­wi­ście winne były jedy­nie małost­ko­wość i dzie­cinna draż­li­wość, jak suge­ro­wała Kil­man­da­ros? Zasta­nowi się, co mogłoby wresz­cie poło­żyć kres odwiecz­nym cyklom prze­mocy. Pora­dzi się też Matki. Przy­pusz­czał, że minie długi czas, nim uda się zna­leźć odpo­wiedź. O ile ist­niała.