Poza zasięgiem - ebook

Pro­log

Riggs

CUKIER.

Chrzę­ści i strzela mi w ustach, kiedy za­my­kam je na ba­weł­nia­stej chmurce, która szybko roz­ta­pia się na moim ję­zyku.

Naj­pierw zja­dam chmurkę ró­żową.

Mały kęs za każde okrą­że­nie.

Ko­lejny, ile­kroć sa­mo­chód taty po­ko­nuje aleję ser­wi­sową. Czuję dud­nie­nie w piersi i wi­bro­wa­nie w uszach prze­sło­nię­tych słu­chaw­kami.

Pró­buję mie­rzyć czas aż do po­łowy wy­ścigu. Wiem, że to po­łowa, bo mama prze­nosi się na przód loży, w któ­rej sie­dzimy. Taki ma zwy­czaj. To jej ta­li­zman szczę­ścia. Stała tam, gdy tata po raz ostatni wy­grał wy­ścig.

Te­raz chmurka nie­bie­ska.

Po­dej­muję tę samą za­bawę. Kęs za każde okrą­że­nie.

Aż zo­staje już tylko je­den.

Za­cho­wam go dla niego.

Nie zjem go, by – kiedy tata wy­sią­dzie z sa­mo­chodu i pod­bie­gnie, żeby chwy­cić mnie w ob­ję­cia – mógł po­ło­żyć go na ję­zyku, mla­snąć te­atral­nie i po­wie­dzieć: „Mm, mm, mm, słodki smak zwy­cię­stwa”.

A ja się ro­ze­śmieję, bo brzmi to śmiesz­nie, kiedy jego włosy są cał­kiem mo­kre, a kask od­ci­ska się na po­licz­kach.

Po­tem po­de­rwie mnie w po­wie­trze i po­sa­dzi so­bie na ra­mio­nach, że­bym wi­dział, jak lu­dzie kle­pią go po ple­cach i mu gra­tu­lują.

Cała masa osób cię ko­cha, kiedy je­steś kie­rowcą – zwłasz­cza gdy koń­czysz wy­ścig na po­dium.

Ale nikt nie ko­cha go tak jak ja. I mama.

Moje ciało wi­bruje, kiedy ko­lejna grupa sa­mo­cho­dów prze­myka przez ostat­nią pro­stą przed główną try­buną. Tym ra­zem nie spraw­dzam czasu. Za bar­dzo an­ga­żuje mnie wpa­try­wa­nie się w to, co zo­stało z nie­bie­skiej cu­kro­wej chmurki. Za­sta­na­wiam się, czy je­śli od­gryzę jesz­cze je­den mały kęs, zo­sta­nie dość dla taty.

Nie­moż­liwe, by po­trwało to wię­cej niż – pod­no­szę wzrok na te­le­wi­zor w loży – dzie­sięć okrą­żeń.

Nie­moż­liwe.

Ob­li­zuję lep­kie od cu­kru wargi. Może ominę kilka okrą­żeń. Może tata się nie do­wie.

– Do cięż­kiej cho­lery.

Sły­szę prze­kleń­stwo na­wet mimo słu­cha­wek i pod­no­szę wzrok. Mama po­rzu­ciła swoje szczę­śliwe miej­sce. Gun­ther, fa­cet, który mówi ta­cie, co ro­bić, jest zły.

„Znowu”.

Lubi krzy­czeć na tatę i rzu­cać słu­chaw­kami.

„Za bar­dzo ry­zy­kuje. Jesz­cze ko­goś za­bije”.

„Dla­czego po­chwa­lamy jego sza­leń­stwa? Raz się udało. Na­stęp­nym może się nie udać”.

Za­pa­mię­tuję, co mówi Gun­ther w loży. Po­tem, kiedy tata układa mnie do snu, wszystko mu po­wta­rzam. Śmie­jemy się z tego, jak nie­do­rzecz­nie brzmią jego groźby.

„Prze­cież wy­gra­łem, tak?”

„Sta­ną­łem na po­dium, tak, Spen­cer? Mia­łem od­po­wied­nio dużo punk­tów, zga­dza się?”

Tak od­po­wiada so­bie tata, z uśmie­chem, mru­gnię­ciem, a po­tem mierzwi mi włosy i gasi świa­tła.

„Zwy­cię­stwo ma słodki smak”, po­wta­rza, po czym za­myka drzwi, bym mógł za­snąć i śnić, że pew­nego dnia będę taki jak on.

– Niech cię szlag, Riggs – mam­ro­cze Gun­ther.

Od­ry­wam ka­wa­łek waty cu­kro­wej, szcze­rząc się od ucha do ucha. Będę mógł prze­kli­nać, kiedy wie­czo­rem po­wtó­rzę ta­cie, co mó­wił Gun­ther. Ni­gdy nie każe mi uda­wać.

A mama się zło­ści.

Tata przy­łoży pa­lec do ust i każe mi mó­wić ci­szej, żeby nas nie usły­szała.

Gun­ther woła coś gło­śno, ale nie ro­zu­miem słów, bo po­nad tłu­mem unosi się po­mruk, ktoś za­czyna krzy­czeć.

Roz­lega się wrzask. A póź­niej jęk.

Prze­no­szę wzrok na ścianę lu­dzi przede mną.

A po­tem zer­kam w tym sa­mym kie­runku co oni, na wielki te­le­wi­zor nad na­szymi gło­wami. Wszystko prze­sła­nia dym, czę­ści bo­lidu wy­la­tują w po­wie­trze.

Opony.

Żwir.

Nie­bie­skie ele­menty ka­ro­se­rii.

To sa­mo­chód taty.

W loży za­pada ci­sza. Zdzie­ram słu­chawki z uszu, ale na­dal nie do­ciera do nich ża­den dźwięk.

– Nie. Nie. Nie. Nie – po­wta­rza tylko mama ci­cho, bez końca. Kręci głową i przy­ci­ska dłoń do piersi.

„Gdy­bym kie­dyś miał wy­pa­dek, spójrz na moje ręce, synu. Je­śli się ru­szają, to ozna­cza, że nic mi nie jest”.

Nie ru­szają się.

Wpa­truję się w nie. Cze­kam, by się po­ru­szyły. I na­gle wy­bu­cha po­żar.

Mój świat zmie­nia się na za­wsze.Roz­dział 1

Ca­milla

MOJE BUTY SKRZY­PIĄ NA ŚLI­SKICH POD­ŁO­GACH głów­nej sie­dziby Mo­retti Mo­tor­sports. Ko­ry­tarz po­mię­dzy re­cep­cją a biu­rem taty jest jak prze­wod­nik po na­szej hi­sto­rii w F1, od lat sześć­dzie­sią­tych XX wieku aż do dzi­siaj. Na ścia­nach wi­szą fo­to­gra­fie. Staj­nie z każ­dego rocz­nika. Za­kon­trak­to­wani kie­rowcy. Zwy­cię­stwa.

Prze­cho­dzę po­woli przez to niby-mu­zeum, przy­glą­dam się zdję­ciom i prze­ży­wam po­now­nie uwiecz­nione na nie­któ­rych z nich mo­menty. Mo­menty, które za­pa­dły w pa­mięć mło­dej dziew­czy­nie. Sie­dze­nie na ra­mio­nach nonno, kiedy prze­cha­dzał się po pa­doku. Cho­wa­nie się za no­gami taty na spo­tka­niach z kie­row­cami. Kie­rowcy Mo­retti na po­dium i moje obawy, że po­chla­pie mnie szam­pan, upiję się nim i wpadnę w ta­ra­paty.

Czuję go tu­taj obok, w tych ko­ry­ta­rzach. Czuję obec­ność mo­jego nonno. Jego sze­roki uśmiech i dud­niący śmiech. Kwa­śny smak cy­try­no­wych drop­sów, które wy­kra­da­łam mu z kie­szeni. Po­chy­lał się ku mnie i szep­tał mi wy­ja­śnie­nia do ucha, że­bym coś zro­zu­miała. Moja drobna dłoń zni­kała w jego dłoni. Sły­szę jego na­je­żone prze­kleń­stwami ty­rady, kiedy bo­lid wbi­jał się w bandę albo wpa­dał w po­ślizg na szy­ka­nie. Wi­dzę, jak po wy­ścigu uno­sił do kie­row­ców kie­li­szek w ge­ście to­a­stu.

Na moją twarz wy­pływa mi­mo­wolny uśmiech, ile­kroć o nim my­ślę. O tym męż­czyź­nie, który za­ło­żył na­sze ro­dzinne im­pe­rium. Na pewno nie przy­szłoby mu do głowy, że for­tuna zbita na oli­wie przez jego ojca – a mo­jego pra­dziadka – po­zwoli na za­ło­że­nie i roz­wój stajni wy­ści­go­wej For­muły 1, która znie­sie próbę czasu.

Na­wet je­śli znie­sie ją z tru­dem.

Tyle lat. Tyle wspo­mnień.

W końcu pod­cho­dzę do zdjęć z tego roku, kiedy prze­sta­łam śle­dzić wy­ścigi. Z tego lata, które spra­wiło, że cał­ko­wi­cie po­rzu­ci­łam F1.

Zwal­niam i przy­glą­dam się fo­to­gra­fiom. Pró­buję po­wstrzy­mać falę wspo­mnień, które po­grze­ba­łam głę­boko, lecz na­dal wy­czu­wam je pod stward­niałą tkanką blizn.

– To było wspa­niałe lato, co nie? – Na końcu ko­ry­ta­rza roz­lega się głos mo­jego ojca, który po­woli idzie w moją stronę. La­ska w jego dłoni to coś no­wego, coś, na czym sta­ram się nie kon­cen­tro­wać, na­wet je­żeli trudno mi na to pa­trzeć.

Pod­no­szę wzrok na zdję­cie, na które pa­trzy tata, i się uśmie­cham.

– Twoje ostat­nie lato przed wy­jaz­dem na uni­wer­sy­tet w Sta­nach. Osiem miejsc na po­dium tego roku. Szansa na mi­strzo­stwo. Pa­mię­tam, jakby to było wczo­raj.

Ja rów­nież. A chcia­ła­bym za­po­mnieć.

– Nic z tego nie pa­mię­tam – mó­wię szcze­rze, na­wet je­śli kła­mię w kwe­stii po­wo­dów. – By­łam taka za­jęta, za­czy­na­łam stu­denc­kie ży­cie, wal­czy­łam z tę­sk­notą za do­mem, sta­ra­łam się przy­swoić ame­ry­kań­ski styl ro­bie­nia wszyst­kiego – pró­bo­wa­łam upo­rać się ze wszyst­kim, co się stało – że szcze­rze mó­wiąc, śle­dze­nie po­stę­pów stajni w tam­tym roku nie było dla mnie prio­ry­te­tem.

– W na­stęp­nych la­tach też nie – do­daje tata bez złych in­ten­cji, aż w końcu za­trzy­muje się przede mną, kła­dzie dłoń na moim ra­mie­niu i przy­ciąga mnie do sie­bie. Ca­łuje mnie w czu­bek głowy, jak wtedy, gdy by­łam mała. Na tym się sku­piam, na uczu­ciu, że mój bo­ha­ter jest obok mnie, na tym, że te­raz po­trze­buje la­ski. Nie na tym, że wy­daje się fi­zycz­nie słab­szy, niż kiedy po­przed­nio mnie obej­mo­wał.

– Tak to bywa z dziećmi, prawda?

Po­ta­kuje.

– Ow­szem. Ru­sza­nie na pod­bój świata to na­tu­ralna ko­lej rze­czy, co wcale nie zna­czy, że ro­dzi­com jest ła­twiej, gdy to się dzieje. Mógł­bym ty­siąc razy po­wie­dzieć ci, jak bar­dzo je­stem z cie­bie dumny, ale ni­gdy nie zdo­łam una­ocz­nić ci ogromu tej dumy.

Choć roz­ko­szuję się jego sło­wami, od­py­cham od sie­bie to­wa­rzy­szącą im me­lan­cho­lię. Uśmie­cham się i wtu­lam w ojca, szczę­śliwa, że mogę to zro­bić.

– Kurde, wiem, do kogo się zgło­sić, gdy­bym po­trze­bo­wała pod­ra­to­wać swoje ego.

– Za­wsze do usług. – Od­suwa się i pusz­cza do mnie oko. – Chodź. Chcę z tobą omó­wić parę spraw.

– Po­win­nam się bać? – żar­tuję.

– Nie – za­pew­nia mnie z uśmie­chem, kiedy zmie­rzamy do jego biura.

– Nie. Na pewno?

– Na pewno.

Okna na całą ścianę wy­cho­dzą na za­ple­cze Mo­retti Mo­tor­sports. Główna część bu­dynku ma otwarty plan, wi­dać każde pię­tro. Dział kon­struk­cji. Mar­ke­ting. Dział szko­le­niowy. PR. Lo­gi­styka. Dzie­siątki kwe­stii, które trzeba za­ła­twiać co­dzien­nie, aby staj­nia dzia­łała i po­zo­sta­wała w szczy­to­wej for­mie.

– Duży ruch – mó­wię, od­wró­ciw­szy się ple­cami do ca­łej ar­mii lu­dzi. Sia­dam po dru­giej stro­nie biurka taty. Jego dło­nie drżą, ale tego nie ko­men­tuję.

– Dużo pracy. Bar­dzo dużo. Za­po­wiada się nie­zły rok, są­dząc po pierw­szych wy­ści­gach. – Uśmie­cha się. – Z dru­giej strony każdy se­zon tak się za­czyna, prawda?

– Co mó­wił nonno? Nowe opony, czy­ste bandy i uta­len­to­wani kie­rowcy to wszystko, czego nam trzeba.

– Prawda. Święta prawda. – Uśmie­cha się lekko na myśl o swoim ojcu. Praw­dziwy gi­gant w na­szym ży­ciu i w spo­rcie. – Oby bo­go­wie wy­ści­gów za­pew­nili nam to wszystko w tym se­zo­nie.

– Ale... – po­na­glam go. Nie czu­łam zde­ner­wo­wa­nia, kiedy po­pro­sił, bym go od­wie­dziła. Jest sza­le­nie za­ję­tym czło­wie­kiem, więc na­wet się nad tym nie za­sta­na­wia­łam. Tata pro­szący córkę o wi­zytę, kiedy ta jest w mie­ście. Te­raz jed­nak bu­dzi się we mnie co­raz więk­sza cie­ka­wość. – Dla­czego chcia­łeś się ze mną zo­ba­czyć?

– Od razu kon­krety. Chcesz stąd ucie­kać, za­nim się roz­sia­dłaś. – Uśmie­cha się. – Mam na­dzieję, że to się zmieni.

– To zna­czy?

Wpa­truje się we mnie przez chwilę, po czym spusz­cza praw­dziwą bombę.

– Chcę, że­byś wró­ciła do domu. Tu­taj. Chcę, byś pra­co­wała w Mo­retti.

– O. – Tego się nie spo­dzie­wa­łam. – Ale prze­cież pra­cuję w domu. We Wło­szech – od­po­wia­dam bez za­sta­no­wie­nia, my­śląc o swo­jej po­zy­cji w głów­nej ro­dzin­nej fir­mie, Mo­retti Olive Oil.

Za­nim je­stem w sta­nie w pełni przy­swoić kon­se­kwen­cje tego, co wła­śnie usły­sza­łam, tata zrzuca jesz­cze więk­szą bombę.

– Mó­wiąc do­kład­niej, chcę za­cząć cię wszyst­kiego uczyć, że­byś mo­gła prze­jąć do­wo­dze­nie... i w naj­bliż­szej przy­szło­ści sta­nąć na czele Mo­retti Mo­tor­sports.

Wpa­truję się w niego nie­ru­chomo, mru­gam gwał­tow­nie, jakby to mo­gło po­móc mi prze­tra­wić nowe in­for­ma­cje.

– Tato, to...

– Wiem, wiem. – Unosi ręce, które le­d­wie za­uwa­żal­nie drżą, na jego twarz wy­pływa uśmiech prze­peł­niony dumą. Czuję ko­tło­wa­ninę uczuć w klatce pier­sio­wej. – To jest wy­zwa­nie, a ja wy­ska­kuję z tym wszyst­kim znie­nacka. Wiem, że nie lu­bisz nie­spo­dzia­nek, mo­głem cię ja­koś le­piej przy­go­to­wać... Ale czy to źle, że chcę cię tu­taj? Przy mnie? Z nami? Że chcę, byś stała się czę­ścią cze­goś, co kie­dyś ko­cha­łaś? Że­byś prze­jęła pa­łeczkę.

Na­uczy­łam się kon­tro­lo­wać emo­cje i te­raz mi się to przy­daje. W prze­ciw­nym ra­zie na sam dźwięk eks­cy­ta­cji w jego gło­sie bym się zgo­dziła.

– Tato... – wzdy­cham z py­ta­jącą in­to­na­cją. O cho­lera. – Nie ro­zu­miem. A wu­jek Luca? Prze­cież... Czy to nie on miał cię za­stą­pić? – Bra­kuje mi słów i nie wiem, czy to do­bry znak, czy zły. Wu­jek Luca jest wi­ce­pre­ze­sem. Za­wsze nim był. Lo­giczne, że bę­dzie na­tu­ral­nym kan­dy­da­tem na pre­zesa, kiedy już tata ustąpi.

Kiedy cho­roba prze­szko­dzi mu od­po­wied­nio wy­ko­ny­wać co­dzienne obo­wiązki.

– Tak. Wszy­scy tak za­kła­dają. Ale długo dys­ku­to­wa­li­śmy o tym z Lucą. Na­wet chciał być przy tej roz­mo­wie, byś wie­działa, że masz jego pełne po­par­cie, ale wy­pa­dło mu spo­tka­nie, któ­rego nie można od­wo­łać. To zdolny biz­nes­men, który ro­zu­mie, dla­czego zmiana w tym kie­runku jest po­trzebna. Po­zo­sta­nie szarą emi­nen­cją, pod­czas gdy ty bę­dziesz na­szą cha­ry­zma­tyczną li­derką na ze­wnątrz. Bę­dzie­cie dru­żyną, ale to ty, mała, sta­niesz na czele, je­śli tylko ze­chcesz.

Od­czu­wam pra­gnie­nie od­su­nię­cia krze­sła od biurka, by się po­ru­szać. Dać upust na­głemu ata­kowi nie­po­koju, który wy­wo­łała prośba taty.

– Nie spo­dzie­wa­łam się tego. To... Ojej.

Kiwa spo­koj­nie głową.

– Tak. Wiem. Ale z dru­giej strony... – obej­muje ge­stem swoje ciało, które stop­niowo za­pada się w so­bie, aż w końcu cał­kiem prze­sta­nie mu słu­żyć – ...nie tak miało być.

– Tato... – W tych dwóch sy­la­bach mie­ści się masa emo­cji. Re­zy­gna­cja. Smu­tek. Roz­pacz. Ła­twiej mi uda­wać, że to nie jest prawda. Że dia­gnoza, którą usły­szał, jest błędna, że ja­kieś od­kry­cie me­dyczne za­po­bie­gnie roz­wo­jowi jego cho­roby.

– Wiem. – Uśmie­cha się miękko. Gorzko. To tym smut­niej­sze, że sam mi po­wie­dział, że nie chce, abym mu­siała ob­ser­wo­wać jego od­cho­dze­nie... co na pewno się wy­da­rzy. – Ale jest, jak jest. Mamy czas... Oby było go jak naj­wię­cej.

Po­ta­kuję, gdy sły­szę na­dzieję w jego gło­sie. Też pra­gnę się jej uchwy­cić.

– Tak. Mamy mnó­stwo czasu, bo prze­cież sły­niesz z uporu. – Wiem, że bu­duję zamki na pia­sku tymi sło­wami, że kła­mię, ale mu­simy się cze­goś trzy­mać. – Nie ma więc sensu pro­sić mnie, że­bym te­raz cię za­stą­piła.

– Po­wiedzmy, że chcę przy­go­to­wać się na naj­gor­sze z na­dzieją na naj­lep­szy sce­na­riusz, Cami. – Pod­nosi się z fo­tela i po­woli pod­cho­dzi do okna, za któ­rym roz­po­ściera się jego firma.

Daw­niej sia­dy­wa­łam na tych sze­ro­kich ra­mio­nach, chwy­ta­łam go za włosy ma­łymi rącz­kami i nu­ci­łam śmieszne pio­senki, kiedy prze­cha­dzał się tymi ko­ry­ta­rzami jak jego oj­ciec przed nim.

Wspo­mnie­nia na­pły­wają falą. Jest ich mnó­stwo. Są wy­jąt­kowe. Tak cho­ler­nie nie­winne. Chwy­tam się ich, kiedy tata zbiera my­śli.

– Sta­nę­li­śmy na po­dium tylko pięć razy w ostat­nich dwóch la­tach, Ca­millo. Nie wy­gra­li­śmy żad­nego wy­ścigu od czte­rech. – Oba te fakty ciążą mu, jak cią­ży­łyby każ­demu in­nemu wła­ści­cie­lowi stajni. Tyle że mój tata nie jest byle wła­ści­cie­lem. Trzyma ster kul­to­wej marki, zna­nej i sza­no­wa­nej na ca­łym świe­cie od chwili swo­jego sza­leń­czo uda­nego de­biutu. – Osią­gamy gor­sze wy­niki od spo­dzie­wa­nych. Prze­kre­ślamy ko­lejne szanse z nie wia­domo ja­kiego po­wodu. Sta­jemy się ekipą, którą lu­dzie wi­dzą, ale jej nie za­uwa­żają. Po­woli o nas za­po­mi­nają albo, co gor­sza, pa­trzą na nas z li­to­ścią. My po pro­stu trwamy.

– Mamy gor­szą passę. Każ­dej stajni się to zda­rza. Nie ro­zu­miem jed­nak, co suk­ces dru­żyny ma wspól­nego ze mną. To ty znasz tę branżę na wy­lot. Czy to nie zna­czy, że wła­śnie ty i wu­jek Luca je­ste­ście naj­lep­szymi oso­bami, by tę passę od­wró­cić?

Poza tym mnie cał­ko­wi­cie brak kom­pe­ten­cji, aby za­rzą­dzać ta­kim ko­lo­sem. Czy wiem o tym biz­ne­sie dużo, po­nie­waż przez wiele lat mia­łam z nim kon­takt? Pew­nie. Prze­cież na­wet na ro­dzin­nych uro­czy­sto­ściach o ni­czym in­nym nie roz­ma­wiamy. To wo­kół to­rów kon­cen­trują się na­sze ro­dzinne wy­cieczki.

Czy za­leży mi na suk­ce­sie firmy? Oczy­wi­ście.

To jed­nak nie ozna­cza, że dys­po­nuję umie­jęt­no­ściami nie­zbęd­nymi do za­rzą­dza­nia tym miej­scem. To po­maga, ja­sne, ale nie bar­dzo mi się przyda, kiedy będę chciała tu wejść i rzą­dzić.

Ostat­nie, czego mi trzeba, to przy­ję­cie tej pro­po­zy­cji i za­prze­pasz­cze­nie po­wie­rzo­nego mi dzie­dzic­twa.

– Tato, na­zwi­sko Mo­retti wcale nie zna­czy, że wiem, co ro­bić, ani nie gwa­ran­tuje, że będę w tym do­bra.

Po­woli kiwa głową, po czym od­wraca się do mnie twa­rzą, ręce trzyma w kie­sze­niach spodni. Może po to, by kon­tro­lo­wać ich drże­nie ze względu na mnie. Co­raz le­piej idzie mu ukry­wa­nie ob­ja­wów.

– Masz ra­cję. Można tak na to spoj­rzeć. Że Luca to naj­lep­szy wy­bór. Albo że ne­po­tyzm to o wiele więk­sze ry­zyko po­rażki. A może wy­raź­nie wi­dać, że to, jak funk­cjo­no­wało wszystko do tej pory, co ro­bi­li­śmy Luca i ja, po pro­stu nie działa. Ba, można by na­wet po­wie­dzieć, że je­ste­śmy di­no­zau­rami, które są zbyt uparte na zmianę.

– Nie­prawda.

Unosi pa­lec, aby za­ak­cen­to­wać na­stępne słowa.

– Można też na to spoj­rzeć i uznać, że po­trzebna nam świeża per­spek­tywa. Nowe po­dej­ście. Ktoś, kto przyj­dzie i nie tylko bę­dzie się uczyć, ale też zdoła od­bu­do­wać dru­żynę, wy­ko­rzy­stu­jąc przy tym swoje wy­kształ­ce­nie w mar­ke­tingu.

– Mam dwa­dzie­ścia pięć lat. Sły­szysz, jak nie­do­rzecz­nie to brzmi? Po­sta­wić ko­goś w moim wieku na czele tego wszyst­kiego? – Wy­cią­gam przed sie­bie ręce, aby ob­jąć ge­stem bu­dynki za szybą.

– Dla­tego za­czniemy już te­raz. Nie je­stem na­iwny. Wiem, że nie wej­dziesz tu od razu pierw­szego dnia go­towa do pracy. Upły­nie kilka lat, za­nim roz­wi­niesz się na tyle, by sta­nąć na czele. Na­uczysz się wszyst­kiego. To ja chcę cię uczyć, do­póki jesz­cze mogę.

– My­śla­łam, że o tym nie roz­ma­wiamy – wtrą­cam, bo je­śli nie mó­wimy gło­śno o jego cho­ro­bie, to zna­czy, że nie jest chory, prawda?

– Mu­szę pa­trzeć w przy­szłość, mała, a to ozna­cza, że chcę mieć pew­ność, że ktoś się tym miej­scem za­opie­kuje. Bę­dzie je chro­nić. Za­pewni mu przy­szłość.

Czuję ucisk w gar­dle, kiedy szu­kam słów.

Nie znaj­duję ich, więc po­now­nie sku­piam się na so­bie. Na ode­pchnię­ciu od sie­bie tego po­my­słu, który na równi prze­raża mnie i in­try­guje, choć ni­gdy bym się do tego na głos nie przy­znała, bo to ta­kie prze­ciw­stawne uczu­cia.

– Kto nor­malny słu­chałby mo­ich po­le­ceń? Wszy­scy tu­taj wie­dzą wię­cej ode mnie.

– A od kiedy ob­cho­dzi cię, co my­ślą lu­dzie?

– Nie cho­dzi o to, co my­ślą lu­dzie. Nie da się za­rzą­dzać, kiedy nie cie­szysz się sza­cun­kiem. Nie da się...

– I dla­tego za­trud­nimy cię jako kon­sul­tantkę do stwo­rze­nia no­wej kam­pa­nii me­dial­nej dla Mo­retti. Stra­te­gia marki. Me­dia spo­łecz­no­ściowe. Wpro­wa­dzisz Mo­retti w dwu­dzie­sty pierw­szy wiek. Wszy­scy wie­dzą, że się na tym znasz. Weźmy twoją ostat­nią kam­pa­nię re­bran­din­gową.

– Tak, ale to była oliwa. Zu­peł­nie inny pro­dukt. To nie ma nic wspól­nego z wy­ści­gami.

– Nie musi mieć. My też po­trze­bu­jemy od­świe­że­nia marki. Znasz nas, znasz nasz pro­dukt, wiesz, w co wie­rzymy, le­piej niż ja­ki­kol­wiek inny kon­sul­tant. Tym bę­dziesz się zaj­mo­wać ofi­cjal­nie, a nie­ofi­cjal­nie bę­dziesz się wszyst­kiego uczyć. Zo­sta­niesz moim cie­niem, po­znasz firmę od pod­szewki. Bę­dziesz wkra­czać wszę­dzie tam, gdzie okaże się to po­trzebne. Dzięki temu pra­cow­nicy zo­ba­czą, że się uczysz, zo­ba­czą, że po­tra­fisz prze­jąć każdą funk­cję, i uwie­rzą, że ro­zu­miesz ten biz­nes i pro­wa­dze­nie firmy.

– Sły­szę, co do mnie mó­wisz, ale nie wie­rzę, że to się uda.

– Uda się.

– Ale jak, tato? Co wniosę ta­kiego, czego nie ma wasz ogromny dział mar­ke­tingu?

– Mło­dość. Inną per­spek­tywę. Ze­wnętrzny punkt wi­dze­nia.

– Mógł­byś za­trud­nić każ­dego.

– Nie chcę każ­dego. Chcę cie­bie. – Wzru­sza upar­cie ra­mio­nami. – Je­ste­śmy starą szkołą. Ro­bimy to samo od lat. Mogę wpro­wa­dzać no­wych lu­dzi, ale oni uty­kają w oko­wach tego, kim by­li­śmy daw­niej. Po­trze­bu­jemy no­wej stra­te­gii. Na­sza staj­nia jest znana, ale nie sławna. Ist­nie­jemy, ale nie ma w tym ra­do­ści, iskry. Mu­simy stwo­rzyć trend, żeby lu­dzie nas oglą­dali, na­wet kiedy nie wy­gry­wamy. To przy­cią­gnie więk­szych spon­so­rów, więk­sze pie­nią­dze i po­zwoli nam do­ko­nać skoku tech­no­lo­gicz­nego.

– Am­bitny plan.

– Nie. To coś, czego po­trze­buje ta firma. Ty je­steś tym, czego po­trze­bu­jemy.

– Świeża per­spek­tywa i kam­pa­nia mar­ke­tin­gowa nie za­gwa­ran­tują nam suk­cesu.

– Nie. Ale dzięki nim dasz się po­znać pra­cow­ni­kom. Zo­ba­czą, jaką masz etykę pracy. I kiedy to sta­nie się wi­doczne – obej­muje ge­stem swoje ciało, po­woli pod­da­jące się cho­ro­bie Par­kin­sona – ty bę­dziesz już znana, a lu­dzie się nie prze­stra­szą, gdy sta­niesz na czele.

Wpa­truję się w niego i kręcę głową. Wiem, że nie ma sensu do tego wra­cać, ale i tak to ro­bię. Nie pierw­szy raz.

– Na­dal nie ro­zu­miem, dla­czego chcesz utrzy­my­wać dia­gnozę w ta­jem­nicy. To musi być mę­czące.

– Jest, ale po­zwól mi jesz­cze przez chwilę na­cie­szyć się swo­bodą, Cami. – Zniża głos, uśmie­cha się de­li­kat­nie. – Nie chcę się czuć jak małpa w zoo, ob­ser­wo­wany przez tych, któ­rzy cze­kają tylko, aż moje ciało z czymś się zdra­dzi. Nie chcę, by się nade mną li­to­wano, nie chcę, by ro­biono dla mnie wy­jątki. Nie chcę być te­ma­tem ar­ty­ku­łów o tym, że for­muła je­den jest in­klu­zywna i tak da­lej. Chcę być po pro­stu sobą naj­dłu­żej, jak się da.

Czuję pie­cze­nie łez w gar­dle, ale udaje mi się je po­wstrzy­mać. Po raz pierw­szy zdra­dził po­wód, dla któ­rego utrzy­muje to w ta­jem­nicy.

– Do­brze. Ale jak wy­tłu­ma­czysz tę la­skę?

– Pro­blemy z bio­drami, za­le­ce­nie le­ka­rza. – Wzru­sza ra­mio­nami bez cie­nia skru­chy. – Rzadko jej po­trze­buję, więc nikt tego nie kwe­stio­nuje. Głów­nie, kiedy je­stem ze­stre­so­wany, bo stres za­ostrza ob­jawy. To ko­lejny po­wód, dla któ­rego je­steś mi po­trzebna. Świa­do­mość, że tu je­steś, że po­kie­ru­jesz tym miej­scem z pra­wo­ścią i de­ter­mi­na­cją, które to­wa­rzy­szą nam od po­ko­leń, na pewno mi po­może.

– A moje obecne sta­no­wi­sko? Nie mogę tak po pro­stu odejść.

– Pew­nie, że mo­żesz. Uroki pracy w ro­dzin­nej fir­mie. – Unosi wy­zy­wa­jąco brwi.

– Wy­cho­wa­łeś mnie w prze­ko­na­niu, że na­leży koń­czyć to, co się za­częło. Na­leżę w ta­kim sa­mym stop­niu, a pew­nie na­wet w więk­szym, do Mo­retti Olive Oil, jak tu­taj.

– Ale po­wta­rza­łem też, że kiedy nada­rza się oka­zja, nie wolno jej prze­pu­ścić.

Jezu. Na wszystko ma od­po­wiedź.

– Poza tym – do­daje – o ile do­brze pa­mię­tam, to ty kilka ty­go­dni temu po­wie­dzia­łaś, że do­ku­cza ci sta­gna­cja. Ja pro­po­nuję ci coś in­nego. Coś no­wego, am­bit­nego. Na świe­cie jest tylko dzie­sięć dru­żyn for­muły je­den. My na­le­żymy do tej dzie­siątki. Można by po­my­śleć, że na­uka za­rzą­dza­nia taką firmą cię za­in­try­guje z ra­cji two­jej sła­bo­ści do roz­bi­ja­nia szkla­nych su­fi­tów.

– Po pro­stu... dużo tego – wy­krztu­szam. Bo jest tego dużo. Bar­dzo dużo. Sama prośba. Jej na­głość. Po­ten­cjalna re­wo­lu­cja w moim ży­ciu. Jego dia­gnoza.

Ro­dzina Mo­ret­tich za­ło­żyła to im­pe­rium pod ko­niec XIX wieku, naj­pierw ho­do­wała oliwki, a po­tem na­uczyła się wy­ci­skać z nich oliwę. To wła­śnie ta ga­łąź była mi prze­zna­czona, Mo­retti Olive Oil. Po­ma­ga­nie w za­rzą­dza­niu tam­tym gi­gan­tem. Nie tym!

– Wiem. – Tata wy­krzy­wia wargi, kiedy na­sze oczy się spo­ty­kają, ale po chwili ką­ciki jego ust uno­szą się w ła­god­nym uśmie­chu. – Pra­gnę zo­sta­wić ten sport w lep­szym sta­nie, niż go za­sta­łem. Po­trze­bu­jemy tu­taj więk­szej liczby ko­biet. Nie tylko, by móc po­wie­dzieć, że tu­taj też je­ste­ście, ale dla­tego, że ina­czej pa­trzy­cie na pewne sprawy. Wi­dzi­cie je pod in­nym ką­tem. Po­strze­ga­cie pro­blemy z in­nej per­spek­tywy. Wa­sze zda­nie różni się od opi­nii wła­ści­cieli, z któ­rych każdy jest męż­czy­zną.

– Tylko tyle?

Uśmiech roz­świe­tla rów­nież jego oczy.

– Może też pra­gnę, by znów po­łą­czyła nas taka więź jak kie­dyś. Gdy by­łaś mała, gdy by­łaś na­sto­latką i prze­sia­dy­wa­li­śmy na pa­doku, dud­niło nam w pier­siach, szu­miało w uszach, na­sze serca wa­liły pod­czas wy­ści­gów. Może to no­stal­gia, może sta­rość, ale tę­sk­nię za tam­tymi dniami z tobą.

Jezu. Rów­nie do­brze mógłby pal­cami ści­snąć mi serce. Ucie­kłam od tego sportu. Kon­cen­tro­wa­łam się tylko na tym, by uciec. Dla sie­bie. Sa­mo­lub­nie ni­gdy jed­nak nie my­śla­łam o tym, co on stra­cił. Jak moje gwał­towne odej­ście i ko­lejne lata wpły­nęły na niego. By­łam zbyt za­jęta... No cóż, ucie­ka­niem.

Ra­dze­niem so­bie.

Zdro­wie­niem.

– Ja też za tym tę­sk­nię. – Taka jest prawda. To moje naj­lep­sze wspo­mnie­nia. – Ale... Sama nie wiem, tato.

Prze­chyla głowę i lu­struje mnie wzro­kiem. Ema­nuje mi­ło­ścią, na­wet kiedy tak uważ­nie mi się przy­gląda.

– Ani razu nie po­wie­dzia­łaś, że twoim zda­niem to do­bry po­mysł albo że się cie­szysz. Na­wet się nie uśmiech­nę­łaś. Po­wiesz mi, co się na­prawdę dzieje, Ca­millo? Dla­czego tego nie chcesz? – Jego oczy mó­wią, że wie, że ma ra­cję. Że nie zna ca­łej prawdy o tym, dla­czego ode­szłam.

Otwie­ram usta, a po­tem je za­my­kam. Wra­cają do mnie te wszyst­kie chwile, kiedy sie­dzia­łam na ra­mio­nach jego albo nonno i mó­wi­łam, że pra­gnę za­rzą­dzać tym miej­scem. To było moje ma­rze­nie. Moje naj­więk­sze ma­rze­nie.

Mój wzrok przy­kuwa zdję­cie pra­dziadka, mo­jego nonno, a także wujka Luki, taty i mnie – cztery po­ko­le­nia Mo­ret­tich. Prze­szłość. Te­raź­niej­szość. I to, co okaże się przy­szło­ścią.

Od razu wi­dać, że je­ste­śmy spo­krew­nieni. Ciemne włosy. Oliw­kowa cera. Ja­sno­brą­zowe oczy. Po­dobne ge­sty.

Je­stem dumna z by­cia czę­ścią tej ro­dziny, tego dzie­dzic­twa. Nie mogę znieść my­śli, że nie po­tra­fię od­po­wie­dzieć na prośbę taty.

– Cami? – po­na­gla mnie.

– Nic się nie dzieje – kła­mię. – Zna­la­złam swoją ni­szę w mar­ke­tingu. Je­stem w tym do­bra.

Nie od­po­wiada, a kiedy w końcu pod­no­szę wzrok, za­uwa­żam, że na­dal mi się przy­gląda. To ni­gdy nie wróży nic do­brego. Czyta we mnie jak w otwar­tej książce.

Ist­nieje po­wód, dla któ­rego mu­sia­łam na­rzu­cić dy­stans po­mię­dzy nami – cały ocean – by upo­rać się z nową rze­czy­wi­sto­ścią i łań­cu­chem zda­rzeń, z któ­rymi mu­szę się po­go­dzić.

– Je­steś w tym do­bra. O to mi wła­śnie cho­dzi. Staj­nia cię po­trze­buje. Ta firma cię po­trze­buję. Ja cie­bie po­trze­buję.

Te trzy ostat­nie słowa są jak cios pro­sto w serce.

Za­ci­skam palce na grzbie­cie nosa, to­czy się we mnie wojna, o któ­rej tata nie ma po­ję­cia.

– Wiesz co, mała? Daj mi rok. Daj mi czas do końca se­zonu. Po­pra­cuj dla mnie i je­śli do końca se­zonu cię nie prze­ko­nam, je­śli da­lej nie bę­dziesz tego chciała, ni­gdy wię­cej nie wrócę do te­matu. Bę­dziesz mo­gła wró­cić do MOO i za­po­mnieć o wy­ści­gach.

– Obie­rasz taką stra­te­gię, bo wiesz, że nie będę chciała cię zo­sta­wić, prawda? – żar­tuję.

– Chyba nie można mnie za to wi­nić. – Wy­bu­cha śmie­chem, jego oczy płoną.

– Po­trze­buję czasu, aby się nad tym za­sta­no­wić.

– Oczy­wi­ście. Ale na­prawdę cię po­trze­buję, Cami.

– Wiem. Chcę to tylko prze­my­śleć.

Od­wraca się twa­rzą do świata Mo­retti.

– Je­stem tu­taj, gdy­byś chciała to prze­ga­dać. Za­wsze je­stem tu­taj.

– Dzięki, tato.

Ale to nie­prawda. Je­steś chory i pew­nego dnia, wcze­śniej, niż my­śle­li­śmy, już cię tu nie bę­dzie.

Ni­czego nie boję się bar­dziej niż tego wła­śnie dnia.Roz­dział 2

Riggs

KĄTEM OKA DO­STRZE­GAM BARWNĄ PLAMĘ.

Nie są to ki­bice. Ani re­klamy. Ani też sza­rość bandy.

Ta barwna plama się po­ru­sza, kiedy wy­strze­li­wuję z pola star­to­wego w kie­runku pierw­szego wi­rażu.

– Gar­cia jest dwa koma je­den za nami – mówi mi Pierre do ucha, kiedy wci­skam gaz do de­chy, cze­ka­jąc, aż ktoś za­rzuci mi, że prze­sa­dzam.

Ale nikt tego nie mówi.

W ra­diu ani słowa.

Wie­dzą, że po­trze­bu­jemy tej wy­gra­nej.

Mu­simy wy­grać.

Od­pusz­czam nieco gaz, kiedy wcho­dzę w za­kręt – nie­mal czuję, że Gar­cia dep­cze mi po pię­tach – po czym znów wci­skam go do de­chy, moje kciuki la­tają nad przy­ci­skami kie­row­nicy.

Jesz­cze cztery okrą­że­nia.

Cztery okrą­że­nia po­wstrzy­my­wa­nia tego skur­wiela.

– Opony – mó­wię, pró­bu­jąc wyjść z za­krętu. Przez cały pie­przony dzień wal­czę, by utrzy­mać się na pro­wa­dze­niu. – Chyba...

– Nie da rady.

Ro­bię gry­mas, wy­cho­dząc z ko­lej­nego za­krętu – ręce i kark mam ze­sztyw­niałe – i pró­bu­jąc utrzy­mać jak naj­więk­szy dy­stans po­mię­dzy sobą a Gar­cią.

Na­le­żało zmie­nić opony.

Po­wie­dzia­łem o tym Pierre’owi jesz­cze w bok­sie. Uznał, że nie trzeba. Wi­dzi wszyst­kie po­miary – ma całą je­baną ekipę od tego – ale to ja sie­dzę za kół­kiem. To ja czuję, jak wi­brują. Śli­zgają się. Nie za­cho­wują tak, jak po­winny.

I te­raz to moje ciało płaci za tę zjebę.

Oby nie kosz­to­wało nas to ca­łego wy­ścigu.

Po­trze­bu­jemy tej wy­gra­nej.

Kurwa, po­trze­bu­jemy po­dium.

Ja­kich­kol­wiek punk­tów. Bo­nu­sów od spon­so­rów.

Po­trze­bu­jemy kasy. Bez kasy nie wy­gramy.

Wszy­scy mamy ta­kie same sa­mo­chody, ale to dzięki ka­sie świat kręci się wo­kół nich.

– Do­bra ro­bota – chwali mnie Pierre szorst­kim, lecz ko­ją­cym to­nem. – Już dwa koma osiem. Mu­simy po­ci­snąć na tym okrą­że­niu. Spró­buj po­wal­czyć o prze­strzeń w tym sek­to­rze.

– Ja­sne. – Mój głos wi­bruje, kiedy prze­cią­że­nie wbija mnie w fo­tel z każ­dym ki­lo­me­trem, z któ­rym przy­spie­szam.

To już trzy­na­sta pę­tla, a ja wciąż od­twa­rzam w gło­wie na­stępne kroki, roz­ry­so­wuję so­bie, co mu­szę zro­bić.

Od­pu­ścić na na­stęp­nej szy­ka­nie. Ostry skręt w lewo. Po­tem sze­rzej i de­li­katna ser­pen­tyna. A po­tem banda, która przy­zywa każdy sa­mo­chód, by otarł się o nią tuż przed wą­skim pa­sa­żem, gdzie trzeba wcho­dzić po­je­dyn­czo.

Je­śli uda się to ogar­nąć, wy­prze­dza­jąc Gar­cię, bę­dzie cał­kiem nie­źle.

– Ci­śnij. Ci­śnij. Ci­śnij – za­chęca mnie Pierre.

Śle­dzi wskaź­niki. Wie, co się roz­grzewa, wie, co może pęk­nąć. To moje oczy, uszy, mój prze­wod­nik.

Su­mie­nie na to­rze, któ­rego nie chcę, ale bez któ­rego nie po­tra­fię się obejść.

Za­ci­skam palce na kie­row­nicy i wal­czę z za­krę­tem, opony skwier­czą, kiedy po­ko­nuję ser­pen­tynę.

– Masz go po pra­wej. Jest co­raz bli­żej.

Kurwa.

Da­waj, Riggs. Da­waj, da­waj, da­waj.

Sku­piam się na za­da­niach, które są dla mnie jak druga skóra. Umie­jęt­no­ści wy­ćwi­czone do per­fek­cji, nie­mal in­stynk­towne po wielu go­dzi­nach spę­dzo­nych na stu­dio­wa­niu i wy­czu­wa­niu każ­dej pier­do­lo­nej krzy­wi­zny tego toru.

Ko­lejny za­kręt, ostro w prawo. Blo­kują się ha­mulce. Pisk opon. Dym. Drże­nie kół.

Kurwa. Pró­buję wal­czyć, zjeż­dżam ze swo­jego toru, ale od­zy­skuję kon­trolę.

– Koma osiem.

– Przy­ją­łem. – Pa­nuję nad sa­mo­cho­dem, puls mi sza­leje, ad­re­na­lina krąży w ży­łach.

Wcho­dzę w na­stępną pro­stą, po­trze­buję po­nad se­kundy prze­wagi nad Gar­cią, aby za­blo­ko­wać mu DRS. Nie po­zwolę, żeby ten skur­wiel mnie wy­prze­dził.

Wcho­dzimy w na­stępny za­kręt, a gdy zwal­niam, Gar­cia pró­buje wy­prze­dzić mnie po ze­wnętrz­nej. Blo­kuję go i przy­spie­szam gwał­tow­nie, by po­więk­szyć dy­stans po­mię­dzy nami.

– Ci­śnij, Riggs.

Spier­da­laj, Pierre. Je­stem za­jęty.

Nie po­wi­nie­nem tak my­śleć, kiedy zmu­szam sa­mo­chód do pracy po­nad siły.

– Je­den koma je­den.

Wy­daję wes­tchnie­nie ulgi. Utrzy­mam się. Wy­gram ten pier­do­lony wy­ścig. Będę...

Sa­mo­chód za­czyna się trząść, prze­cią­że­nie się zwięk­sza. Kon­tro­lki na kie­row­nicy roz­bły­skują. Bo­lid zwal­nia.

Obok mnie prze­la­tuje Gar­cia. Po­tem Mont­pier.

– Pierre! – krzy­czę do mi­kro­fonu, choć wiem, że nic się nie da zro­bić.

Sil­nik wy­buchł. Jest ugo­to­wany.

Prze­gra­łem wy­ścig.

Kurwa.

To jedno słowo od­twa­rza się w mo­ich my­ślach w pę­tli, kiedy wi­dzę pod­nie­sioną flagę.

Kiedy wy­sia­dam z sa­mo­chodu.

Kiedy ob­sługa usuwa go z toru.

Kiedy prze­cho­dzę przez pa­dok, za­trza­skuję za sobą drzwi do swo­jej klitki i krążę po niej, pró­bu­jąc po­zbyć się nad­miaru ener­gii, która zżera mnie żyw­cem.

Je­stem tak bli­sko. Tak cho­ler­nie bli­sko, że wręcz czuję smak. Bli­sko zwy­cię­stwa. Przej­ścia do F1, tym ra­zem na dłu­żej. Za­ro­bie­nia kasy, którą zdo­łam za­trzy­mać, za­miast prze­lać ją z po­wro­tem w sport, który ko­cham i któ­rego nie­na­wi­dzę. Ko­cham, bo jak można go nie ko­chać? Nie­na­wi­dzę, bo choć­bym miał nie wia­domo jaki ta­lent, nie jest ła­two dać się za­uwa­żyć, gdy ma się pod­rzędny sprzęt: sa­mo­chody, sil­niki, wspar­cie.

Tylu mo­ich zna­jo­mych, z któ­rymi ści­ga­łem się jesz­cze go­kar­tami, już tam do­tarło, speł­niają swoje ma­rze­nia na szczy­cie pi­ra­midy spor­tów mo­to­ro­wych. A ja wciąż do nich nie do­łą­czy­łem.

Mia­łem szansę. Szansę, która na­de­szła i prze­mi­nęła, na za­wsze po­zo­sta­wia­jąc przy­pis przy moim na­zwi­sku.

Ści­skam pal­cami grzbiet nosa i za­ci­skam mocno po­wieki, igno­ru­jąc wia­do­mo­ści przy­cho­dzące na te­le­fon, który zo­sta­wi­łem w ką­cie.

Mój agent.

Mama.

Przy­ja­ciele.

Su­per. Świet­nie ci po­szło.

Świetny wy­ścig.

Wtopa z tym sil­ni­kiem.

Na­stęp­nym ra­zem się uda.

Nie mu­szę ich czy­tać, żeby wie­dzieć, co w nich jest. Żeby wie­dzieć, że są utrzy­mane w po­zy­tyw­nym, wspie­ra­ją­cym i tym po­dobne to­nie.

To ostat­nie, czego mi trzeba, kiedy je­stem za­jęty bi­czo­wa­niem się z po­wodu tego, co się wła­śnie stało. Z po­wodu tego ca­łego szajsu, który się na mnie za­raz zwali.

Pu­ka­nie do drzwi, które się otwie­rają. Fon­tina za­gląda do środka.

– Kon­fe­ren­cja.

– Bar­dzo jest źle?

– W ja­kim sen­sie? W tym, że otar­łeś się opo­nami o Bick­mana, który wbił się w bandę?

– Je­cha­li­śmy koło przy kole. Nie moja wina, że ko­leś ma pro­blemy z wi­dze­niem prze­strzen­nym. Kurwa, prze­strze­ga­łem za­sad. Mia­łem prze­wagę. Mia­łem pierw­szeń­stwo.

Unosi brwi i mru­czy „hmm”.

Świet­nie. Wła­śnie to chcia­łem usły­szeć.

– Nic mu nie jest, prawda? To się nie zmie­niło? – py­tam, na co Fon­tina kręci głową. – Świet­nie. Ta­kie są wy­ścigi. I tyle. Cho­ler­nie do­brze wiesz, że zro­biłby to samo mnie w od­wrot­nej sy­tu­acji.

Prze­wraca oczami, w któ­rych ma­luje się po­waga.

– Ofi­cjalne sta­no­wi­sko dla prasy. To była świetna próba. Pro­blemy z sil­ni­kiem zo­stały zdia­gno­zo­wane i będą na­pra­wione. Pod­kreśl, że ni­gdy w ni­kogo ce­lowo nie wje­cha­łeś i że przej­rzysz na­gra­nia, bo je­steś pe­wien, że dzięki temu na­uczysz się cze­goś no­wego i po­pra­wisz.

– Za­raz... – Na­kła­dam fir­mową cza­peczkę, kiedy do­cie­rają do mnie jej ostat­nie słowa. – To wła­śnie mó­wią? Że ce­lowo we­pchną­łem go na bandę?

Do kurwy nę­dzy.

Fon­tina wzru­sza ra­mio­nami.

– Nie ukry­wasz, że nie ma mię­dzy wami sym­pa­tii.

– Ale ni­gdy nie prze­niósł­bym tego na tor!

– Ja to wiem. Ty to wiesz. Pu­blicz­ność my­śli, co chce.

– Za­je­bi­ście – mam­ro­czę.

– Tylko po­zy­tywne my­śli, Riggs. Tylko po­zy­tywne my­śli i sze­roki uśmiech.

– Chyba szpilki i ko­ron­kowa bie­li­zna – par­skam.

– Naj­waż­niej­sze, żeby dzia­łało, ale in­spi­ra­cji nie do­star­czam.

– Nie wie­dzia­łem, że jest taka opcja!

– Mą­drala! – Ma­cha na mnie ręką. – Idziemy.

Wy­daję nie­chętne stęk­nię­cie, ale idę za nią do sali kon­fe­ren­cyj­nej. To ostat­nie, na co mam ochotę, na co ochotę ma każdy, kto nie ukoń­czył wy­ścigu. I praw­dziwe prze­kleń­stwo mo­jego ży­cia w ostat­nich mie­sią­cach.

– Pierw­sze krze­sło po pra­wej – wska­zuje mi miej­sce Fon­tina, po czym do­daje: – Tylko po­zy­tywne my­śli.

Upi­jam łyk wody z bu­telki i zmie­rzam na swoje miej­sce. Sy­pią się nudne py­ta­nia do mo­ich ry­wali. O prze­my­śle­nia na te­mat ich prze­jaz­dów. Ich na­dziei na ten se­zon. Po­tem nad­cho­dzi moja ko­lej.

– Riggs, ostat­nio wię­cej mówi się o two­jej nie­kon­se­kwen­cji i nie­sta­bil­nej for­mie, a także lek­ko­myśl­no­ści na to­rze. Mo­żesz to ja­koś sko­men­to­wać? – pyta re­por­ter.

– Ci, któ­rzy tak mó­wią, po­winni wsiąść za kółko, gdzie ktoś do ucha na­ka­zuje ci je­chać jak naj­szyb­ciej, aby wy­grać wy­ścig, ale nie mo­żesz przy tym prze­cią­żyć sil­nika i mu­sisz wi­dzieć, że opony ry­wala o włos mi­jają twoje. Sil­niki się psują. Bo­lidy się zde­rzają. Różne rze­czy się dzieją. Z ja­kie­goś po­wodu nie­wiele osób za­cho­dzi tak da­leko, to nie jest ła­twy sport.

– Czyli mó­wisz, że dzi­siej­szy wy­buch sil­nika był twoją winą?

– Mó­wię, że je­ste­śmy dru­żyną i wszy­scy po­no­simy winę, kiedy coś idzie źle, tak jak wszy­scy zbie­ramy po­chwały, kiedy od­no­simy suk­cesy. – Bro­nię marki, mimo że je­stem na­prawdę wku­rzony, bo te same cho­lerne pro­blemy z sil­ni­kiem po­wtó­rzyły się w czte­rech z ostat­nich sze­ściu wy­ści­gów.

– W ra­diu sły­chać było roz­mowy o zmia­nie opon – wtrąca inny re­por­ter.

– No i? – Uwa­żam na słowa. Nie pa­mię­tam wy­miany zdań z Pierre’em. A od­była się pu­blicz­nie. Mogę tylko mieć na­dzieję, że co­kol­wiek po­wie­dzia­łem, nie zo­sta­nie wy­ko­rzy­stane prze­ciwko mnie.

– Wy­da­wało się, że je­steś roz­ża­lony de­cy­zją, aby tego nie ro­bić.

Śmieję się lekko i kręcę głową. Za­graj w tę grę, Riggs. Wy­ma­rzony ko­niec to przej­ście z For­muły 2 do For­muły 1. Py­sko­wa­nie (tak jak lu­bisz) jest wy­klu­czone.

– Mogę mieć swoje opi­nie, ale to cała ekipa przy­go­to­wuje dla mnie sa­mo­chód. To ci lu­dzie naj­le­piej wie­dzą, co zro­bić, i dla­tego to oni po­dej­mują de­cy­zję. Praca ze­spo­łowa to je­dyna droga do suk­cesu w tym spo­rcie. – Od­chrzą­kuję i uno­szę brwi w gry­ma­sie su­ge­ru­ją­cym, że­by­śmy skoń­czyli już ten te­mat. Słynę z nie­szcze­gól­nej mi­ło­ści do upier­dli­wych py­tań.

– Nie to po­wie­dzia­łeś przez ra­dio.

– To była trudna chwila. Mnó­stwo ad­re­na­liny. Zda­rza się. Moja ekipa wie, że sza­nuję ją i jej opi­nie. Osta­tecz­nie tylko to ma zna­cze­nie.

– A Bick­man?! – woła ktoś z tyłu sali.

– Cie­szę się, że nic mu nie jest. Wszy­scy uni­kamy wy­pad­ków, nie chcemy ich po­wo­do­wać. Mówi się cza­sami przez ra­dio rze­czy, któ­rych się ża­łuje, po­dob­nie jest z jazdą po to­rze. Ze­tknę­li­śmy się opo­nami. Rów­nie do­brze to ja mo­głem wy­lą­do­wać na ban­dzie i to jego py­ta­li­by­ście, dla­czego mnie tam po­słał. Ta­kie rze­czy się zda­rzają. – Uśmie­cham się i wstaję, bo mam już dość.

– Riggs ma dzi­siaj mało czasu – wtrąca Fon­tina.

– Jesz­cze jedno py­ta­nie, Riggs – roz­lega się głos, który znam aż za do­brze. Har­lan Flan­ders. Do kurwy nę­dzy. – My­ślisz, że twoje nocne wy­bryki miały wpływ na twój dzi­siej­szy wy­nik?

Co on pier­doli?

Nie­ru­cho­mieję i mie­rzę re­por­tera spoj­rze­niem spode łba.

– Cho­dzi o ko­la­cję ze spon­so­rami sprzed dwóch dni?

– Nie. O chla­nie w klu­bie i tańce na sce­nie.

Wy­bu­cham śmie­chem. Pier­do­lony ku­tas. Pró­buje wmó­wić opi­nii pu­blicz­nej, staj­niom F1, mo­jej wła­snej cho­ler­nej eki­pie, że nie trak­tuję tego wszyst­kiego po­waż­nie.

Pró­buje mi za­szko­dzić plot­kami.

– Je­śli ten klub nie mie­ścił się w mo­jej sy­pialni, to mnie tam nie było. Ale gdy­bym tam był, hi­po­te­tycz­nie, jak prze­ło­ży­łoby się to na dzi­siej­szą usterkę sil­nika?

– Ty mi po­wiedz – pro­wo­kuje mnie jak ża­den inny dzien­ni­karz. W su­mie nic dziw­nego, skoro nie­świa­do­mie ukra­dłem mu dziew­czynę kilka mie­sięcy temu. No nie do końca ukra­dłem... Po­ży­czy­łem. Nie wcho­dzę w dłu­gie związki, ich dłu­gość mie­rzę w dniach.

Gdy­bym wtedy wie­dział, że igram z ogniem, na pewno bym się z nią nie prze­spał.

Skąd mia­łem wie­dzieć, że są ra­zem? Uwie­rzy­łem jej na słowo, kiedy po­wie­działa, że ni­kogo nie ma.

Chciała mnie po­de­rwać.

Za­re­ago­wa­łem.

Za­ba­wi­li­śmy się. I tyle. Już o tym za­po­mnia­łem.

A on naj­wy­raź­niej nie, bo to ko­lejna taka sy­tu­acja.

Wy­krzy­wiam usta w uśmieszku mó­wią­cym „pier­dol się”.

– Masz ja­kieś praw­dziwe py­ta­nie, Flan­ders?

– Prze­cią­ży­łeś sa­mo­chód. Za bar­dzo ry­zy­ku­jesz na to­rze.

A twoja dziew­czyna świet­nie robi la­skę. Naj­lep­szy jest ten trik, kiedy de­li­kat­nie wy­kręca nad­gar­stek i trąca ku­tasa ję­zy­kiem.

Uno­szę brwi w od­po­wie­dzi, lu­dzie w sali za­czy­nają krę­cić się na krze­słach, wy­czu­wa­jąc, że tu cho­dzi o coś wię­cej niż zwy­kła wy­miana zdań pod­czas kon­fe­ren­cji pra­so­wej.

Nic dziw­nego, skoro ten zjeb przy­pier­dala się do mnie od kilku ty­go­dni.

– Być może przy­czyną jest fakt, że za kie­row­nicą nie my­ślisz ja­sno i nie po­tra­fisz się skon­cen­tro­wać – do­daje Flan­ders.

Mój uśmiech staje się lo­do­waty.

– Trak­tuję swoją pracę i osoby, które za­in­we­sto­wały we mnie swój czas i pie­nią­dze, bar­dzo po­waż­nie. Li­czy się dla mnie tylko opi­nia wła­ści­cieli, mo­jej stajni i fa­nów. Twoja ani tro­chę. Je­śli pró­bu­jesz się w ten spo­sób wdra­pać na szczyt, to wdra­puj się po ple­cach ko­goś in­nego.

Wstaję, wbi­jam wzrok w ciem­ność tam, gdzie sie­dzi ten zjeb, i uśmie­cham się sze­roko, po czym wy­cho­dzę z sali od­pro­wa­dzany przez wiele mó­wiące spoj­rze­nie Fon­tiny. Spoj­rze­nie, które ozna­cza, że moja spe­cja­listka PR bę­dzie mu­siała po mnie po­sprzą­tać.

– No co? – py­tam, kiedy idziemy ko­ry­ta­rzem, a ona pró­buje za mną na­dą­żyć na tych swo­ich krót­kich nóż­kach.

– Je­śli mu­sisz py­tać, to zna­czy, że już wiesz.

– To zjeb. Uwziął się na mnie. Ty to wiesz. Ja to wiem. Je­stem prze­ko­nany, że ki­bice też się do­my­ślają, bio­rąc pod uwagę, jak się mnie cze­pia.

– Na to wy­gląda, ale i tak przy­jaź­nimy się z prasą – od­po­wiada, po czym kle­pie mnie po ra­mie­niu.

Wiem, do kurwy nę­dzy. Prasa może cię stwo­rzyć i może cię znisz­czyć. Na­wa­li­łem mnó­stwo razy w trak­cie swo­jej ka­riery, ale wiem, kto płaci za to, co wkła­dam do garnka.

Staj­nia. Prasa. Ki­bice. Me­dia spo­łecz­no­ściowe.

– Pró­bo­wał mnie spro­wo­ko­wać. Nie da­łem się. Po­win­naś być za­chwy­cona moim opa­no­wa­niem.

– To za­leży, czy re­por­te­rom na ze­wnątrz po­wiesz coś wię­cej niż „bez ko­men­ta­rza”, kiedy bę­dziesz szedł na par­king.

– Za­leży, kto tam bę­dzie – żar­tuję.

– Po­wiem to tylko ten je­den raz: li­czę na to, że ktoś w ko­ron­ko­wej bie­liź­nie i szpil­kach, bo czymś byś się za­jął.

– Nie na­rze­kał­bym.

Fon­tina prze­wraca oczami i chwieje się te­atral­nie, gdy lekko ją sztur­cham. Jest moją rzecz­niczką z ra­mie­nia Sta­rOne Ra­cing od kilku lat, ale trak­tuję ją tro­chę jak młod­szą sio­strę. Jest py­skata. Nie ma cier­pli­wo­ści do głu­poty. I war­czy na mnie, kiedy trzeba.

– Mam po­mysł – mru­czę.

– Nie po­doba mi się, kiedy wpa­dasz na ja­kiś po­mysł. Głów­nie dla­tego, że za­zwy­czaj to coś sza­lo­nego, pro­wo­ka­cyj­nego i po­tem to ja mam kło­poty.

A moja sława ro­śnie, bo moje wy­bryki stają się wi­ra­lem.

Nie­ważne, co mó­wią, byle mó­wili.

– To nic sza­lo­nego. Może tylko na­de­szła pora na nowy fil­mik.

– Masz na my­śli ko­lejną wi­zytę za ku­li­sami uza­leż­nie­nia Spen­cera Rig­gsa od ad­re­na­liny?

– Do­kład­nie tak. – Bły­skam uśmie­chem, który pod­bił serce już wielu ko­biet i który roz­pina sta­niki bez py­ta­nia.

Na Fon­tinę to nie działa.

Raz pró­bo­wa­łem.

Cie­szę się, że nie za­dzia­łało.

– Świet­nie. Udam, że tego nie sły­sza­łam. – Za­krywa rę­kami uszy.

– Co? To ty mi po­mo­głaś z ostat­nim.

– Cho­dzi ci o fil­mik, na któ­rym roz­pacz­li­wie pró­buję wy­per­swa­do­wać ci skok ze spa­do­chro­nem? Nie po­ma­ga­łam ci stwo­rzyć wi­ralu. Chcia­łam utrzy­mać cię przy ży­ciu.

Uno­szę ręce po bo­kach.

– Prze­ży­łem. – Znów prze­wraca oczami. – Poza tym czy wy­ska­ki­wa­nie z sa­mo­lotu ze spa­do­chro­nem na ple­cach na­prawdę jest bar­dziej ry­zy­kowne niż jazda po to­rze z pręd­ko­ścią trzy­stu ki­lo­me­trów na go­dzinę?

Zerka na mnie py­ta­jąco.

– Wiesz, że w pew­nym mo­men­cie twój kon­trakt zo­sta­nie po­pra­wiony i do­pi­szą w nim pa­ra­graf za­bra­nia­jący ci po­dej­mo­wa­nia ja­kie­go­kol­wiek ry­zyka poza to­rem?

Bły­skam uśmie­chem.

– Do­brze, że mó­wisz. Czyli mu­szę spró­bo­wać wszyst­kiego, za­nim to się sta­nie.

Wy­daje sfru­stro­wane jęk­nię­cie.

– Ale ty mnie wku­rzasz.

– Świet­nie. Na taki efekt li­czy­łem. – Ła­two ją wku­rzyć.

– Tylko spró­buj się nie za­bić, do­bra?

– Każ­dego dnia pró­buję. – Wzru­szam ra­mio­nami, a ona kręci głową.

– Do zo­ba­cze­nia, Riggs. Trzy­maj się z dala od kło­po­tów, pro­szę.

– Wiesz, że nie mogę ci tego obie­cać. – Sa­lu­tuję jej prze­kor­nie, po czym skrę­cam do swo­jej przy­czepy i na­gle za­mie­ram.

Cza­sami tak ła­two zi­gno­ro­wać to, co roz­po­ściera się przede mną.

Tor i try­buny.

Lu­dzi – ki­bi­ców, pra­cow­ni­ków toru, re­por­te­rów – prze­cha­dza­ją­cych się w po­bliżu.

Dru­żyny pra­co­wi­cie uwi­ja­jące się w ga­ra­żach i na pa­doku, roz­kła­da­jące to wszystko, co przy­wio­zły, aby zbu­do­wać małe mia­steczko ist­nie­jące tylko przez ty­dzień.

Wra­cam my­ślami do cza­sów dzie­ciń­stwa. Kiedy sie­dzia­łem na ra­mio­nach taty. By­łem czę­ścią cze­goś tak wiel­kiego przy ca­łej swo­jej na­iw­no­ści. Nie mia­łem po­ję­cia o skali przed­się­wzię­cia.

A te­raz je­stem tu­taj. Na­prawdę tu je­stem.

No... Pra­wie.

Tu, gdzie pra­gnie być tak wiele osób. Tak bli­sko ma­rze­nia. Tak bli­sko na­stęp­nego po­ziomu, że nie­mal czuję jego smak.

Po­ra­dzę so­bie ze wszyst­kimi Flan­der­sami tego świata, o ile tylko do­trę na szczyt.

Lata na go­kar­tach. Dłu­gie tre­ningi. Od­kła­da­nie wszyst­kiego in­nego w po­goni za ma­rze­niem. Roz­pacz i żal to­wa­rzy­szące każ­demu kro­kowi na­przód i dwóm kro­kom w tył. Że­bra­nie, po­ży­cza­nie, kra­dzieże, aby zna­leźć środki. Aby od­dać ho­nor na­zwi­sku, które no­szę z dumą. Stać się czę­ścią tej ca­ło­ści.

Spen­cer Riggs. Kie­rowca For­muły 1. Tylko dwu­dzie­stu kie­row­ców na świe­cie nosi ten ty­tuł.

To moje ma­rze­nie. Po­czuć ryk tego sil­nika pod sobą, po­czuć żar na­wierzchni, usły­szeć skan­do­wa­nie tłumu w nie­dzielne po­po­łu­dnie na to­rze wy­prze­da­nym do ostat­niego miej­sca, kiedy prze­kra­czam li­nię mety.

Osią­gnę to. Mu­szę.

Bę­dziesz ze mnie dumny, tato.

To cho­ler­nie długa droga – mor­dęga – ale nie za­trzy­mam się, bo chcę, byś był ze mnie dumny.