Pozdrowienia z Londynu - ebook

Dokument chroniony elektronicznym znakiem wodnym

Fabryczna syrena zakończyła kolejny dzień pracy. Zawyła krótko i ochryple, jakby ten, kto ją uruchomił, robił to bez przekonania. Bez pewności, czy jeszcze warto i jest komu ogłaszać, że już można wyłączyć maszyny, zdjąć fartuch, nacisnąć czapkę, włożyć kapotę. I w spokoju sumienia, pewnym jutra, pójść do domu.

Tak naprawdę bowiem nikt z ludzi, którzy w ten niezbyt pogodny październikowy dzień opuszczali mury zakładów włókienniczych „Lechtex” w Łodzi, nie był pewny, czy jutro nie zastanie ich bramy zamkniętej na cztery spusty. A w okienku portierni – nieznanego człowieka w garniturze i nieskazitelnie białej koszuli, z przyklejonym uśmiechem rozdającego wszystkim tak samo białe kartki, na których czyjaś ręka podpisała wyrok: na bruk! W połowie lat dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku nikogo już to nie dziwiło.

– Do widzenia, pani Leokadio. – Pełniący służbę strażnik uśmiechnął się do przechodzącej przez bramę kobiety, odruchowo poprawiając na ramieniu parciany pasek karabinu.

– Do widzenia, panie Kasperczak – odpowiedziała kobieta nazwana Leokadią, po czym schowała do torebki kartę, którą przed chwilą odbiła.

Ledwo uszła kilkanaście kroków, usłyszała, że ktoś ją woła. Zwolniła, ale nie odwróciła się, co mogło oznaczać, że głos był znajomy. Ulicą przejeżdżała akurat ciężarówka z krytą brezentem paką, rozbryzgując na boki fontanny wody z kałuż, co dodatkowo zmusiło kobietę do zatrzymania się i usunięcia aż pod mur fabryki.

Kiedyś osiem na dziesięć takich samochodów wjechałoby w bramę fabryki. Teraz tylko przyspieszają… – pomyślała starsza pani.

Chwilę później podeszła do niej kobieta w zielonej chustce na głowie.

– Już myślałam, że pani nie złapię… – sapnęła.

Leokadia uśmiechnęła się w odpowiedzi.

– Idziemy, pani Banasiakowa? – zapytała po krótkiej chwili.

Przez kilka chwil szły w milczeniu. Aż do rogu Gdańskiej, gdzie robotnicy w pomarańczowych kamizelkach kopali jakiś dół.

– Podej mu, Hieniek! – krzyczał jeden do drugiego, nie wyjąwszy nawet z kącika ust dymiącego ogryzka papierosa.

– Cholernie tu jest twardo. Łopatom nie idzie – dobiegło spod ziemi.

Tylko jeden z robotników tkwił w dole, reszta zaś w sile czterech z rękami splecionymi na piersiach bądź ukrytymi głęboko w kieszeniach stała na krawędzi i obserwowała jego walkę z siłami natury.

– Może trza będzie spróbować młotem pneumatycznym – spekulował ochryple jeden z tych na wierzchu, może sam majster, na co reszta „konsyliarzy” zgodziła się, kiwając głowami.

Po chwili pracownice „Lechteksu” ruszyły dalej, choć Leokadia obejrzała się za siebie.

Znów przez jakiś czas maszerowały w całkowitym milczeniu, mijane przez spieszących się dokądś ludzi, pędzące ulicą samochody, ciężarówki i tramwaje. Od strony którejś ze stacji kolejowych dobiegł gwizd lokomotywy. Miasto łapało drugi oddech.

– A co tam słychać u syna, pani Leokadio? – zapytała nagle Teresa Banasiakowa.

– Dziękuję, jakoś sobie radzi – odpowiedziała głucho Leokadia, patrząc przed siebie.

– To już będzie z rok, jak w tej Anglii siedzi, prawda?

– Tak. Dokładnie rok i dwa miesiące, odkąd wyjechał z Łodzi.

– Szmat czasu…

Pani Leokadia była wdzięczna, że jej towarzyszka nie żąda szczegółów. Musiałaby wtedy albo skłamać, albo powiedzieć szczerze prawdę, że jej syn pracuje w knajpie na zmywaku, i liczyć na zrozumienie.

Wiedziała też dobrze, że nie może się Banasiakowej zrewanżować pytaniem o jej syna. Nie było tajemnicą, że Waldek Banasiak odsiaduje w Sztumie karę dziesięciu lat za pobicie ze skutkiem śmiertelnym. Co z tego, że bronił swojej dziewczyny, zaczepianej przez podpitych kiboli. Ich drużyna przegrała mecz, więc trzeba było znaleźć ujście dla gniewu. Trafiło na Waldka.

Miał pecha. Nie dał się zabić i teraz za to płacił – on i jego bliscy. A najbardziej matka…

Zatrzymały się na rogu ulicy Struga. Tutaj mieszkała Banasiakowa. Obie wiedziały, że Leokadia nadrobiła drogi. Mogła przecież wrócić do siebie tramwajem. Ale nie spieszyła się.

Z drugiej strony pytanie o syna obudziło w niej nadzieję, że być może czeka na nią list. Dlatego pożegnała się szybko.

– Wie pani, co ja myślę? – powiedziała Banasiakowa na odchodne. – Że powinien znaleźć się ktoś z przedwojennych właścicieli naszej fabryki.

– A po co, pani Tereniu?

– Bo wtedy o ludzi by zadbał i o sam zakład.

– Myśli pani, że komuś by się jeszcze chciało?

– Jestem pewna. Na pewno stanęlibyśmy znów na nogi! Moja znajoma, która pracuje w magistracie, mówi, że co raz ktoś taki się odnajduje. Zwyczajny człowiek…

– Może i tak. Do widzenia, pani Tereniu. Do jutra.

Kwadrans później przekręciła klucz w zamku i znalazła się w swoim mieszkaniu na trzecim piętrze stojącego samotnie trzypiętrowego domu przy ulicy Kościuszki. Cicho zamknęła za sobą drzwi, zapaliła światło i weszła do kuchni. Ciężko usiadła na taborecie.

Kilka chwil wcześniej z bijącym sercem otwierała blaszaną skrzynkę pocztową. Między rdzewiejącymi ząbkami nie bieliła się koperta, ale jej to nie wystarczało. Musiała mieć pewność.

Listu od syna nie było. Od ponad pół roku…

Następnego dnia, a był to czwartek, Leokadia nie poszła do pracy. Wzięła wolne, by pozałatwiać kilka swoich spraw. Im była starsza, tym więcej ich się zbierało. Wróciwszy do mieszkania około piątej po południu, włączyła telewizor. Nadawano właśnie wiadomości lokalne. Przez kilka chwil oglądała program bez fonii.

W pewnym momencie jej uwagę przykuł znajomy szczegół. Pokazywali miejsce, które wraz z Teresą Banasiakową minęły wczoraj – dziurę wykopaną niedaleko fabryki, w której pracowały. Długie ujęcie w głąb otworu. Potem przed kamerą wypowiadał się jakiś mężczyzna.

Podkręciła potencjometr.

– Dostaliśmy sygnał i teraz sprawdzamy to miejsce. O postępach prac będziemy na bieżąco informować opinię publiczną – zdążyła usłyszeć, zanim puszczono następny materiał.

Leokadia poszła do kuchni. Z górnej szafki wyjęła jakiś podłużny kształt.

Było to blaszane pudełko po czekoladkach. „Baker’s” – głosił stylizowany napis na wieczku ze śladami rdzy na krawędziach.

– Nie. To przecież niemożliwe… – powiedziała cicho sama do siebie, próbując zapanować nad sapaniem, co w jej wieku nie było łatwe.

Podniosła ostrożnie wieczko i sięgnęła do wnętrza. Przez chwilę jej dłoń, pokryta tu i ówdzie brązowymi plamkami, przedzierała się przez fotografie, czarno-białe i w kolorze sepii, a także wycinki z gazet.

Wreszcie poszukiwania zostały uwieńczone sukcesem: Leokadia wyprostowała na kuchennym stole pożółkły ze starości arkusz papieru. Mógł mieć lat pięćdziesiąt, ale równie dobrze i sto pięćdziesiąt.

Był to dokument wydrukowany i wykaligrafowany w dwóch językach: po polsku i rosyjsku. Największe i najwyżej położone, stylizowane litery układały się w jedno słowo i część słowa drugiego: „AKT WŁASN…”. Prawa krawędź dokumentu była postrzępiona, a czarny orzeł w herbie Imperium miał tylko jedną głowę…1

Ostatni dzień kwietnia 1892 roku był w Łodzi i okolicach wyjątkowo pogodny i ciepły. W samo południe na ulicach miasta trudno było wytrzymać w pełnym słońcu, dlatego przechodnie, jeśli tylko mogli sobie na to pozwolić, wybierali zacienione strony ulic. Kobiety chroniły się przed promieniami słonecznymi pod parasolkami, panowie zaś wachlowali się zdjętymi z głów kapeluszami. Ten, kto wyszedł z domu w czarnym cylindrze, pluł sobie w brodę.

W nieco gorszej sytuacji byli fiakrzy, których obowiązywały przecież, w praktyce mniej lub bardziej respektowane, przepisy ruchu ulicznego. Pewną ulgę przynosił im pęd powietrza, dlatego gdy tylko można było, ten i ów smagał konia batem, często wstając przy tym z kozła. Powodowało to niemałe zamieszanie, choćby na skrzyżowaniach ulic, ale szczęściem do żadnych poważnych incydentów drogowych tego dnia nie doszło.

Ale był ktoś w jeszcze gorszej sytuacji od wszystkich stangretów, dorożkarzy czy jegomościów w cylindrach. To uczniowie i uczennice wszystkich łódzkich szkół, którzy tego dnia, a była to sobota, zmuszeni byli siedzieć w ciasnych ławach.

Dlatego gdy tylko wybrzmiał dzwonek oznaczający pauzę, potrząsany żylastą ręką pedla, przez główne drzwi neorenesansowego, oddanego w użytkowanie przed niespełna rokiem gmachu Miejskiego Gimnazjum Męskiego przy ulicy Dzikiej wysypało się istne mrowie rozkrzyczanych chłopaków.

Mali i duzi, grubi i szczupli, czarnowłosi i blondyni – ubrani w jednakowe granatowe mundurki zapinane na srebrne guziki i czapki z daszkiem i nazwą szkoły umieszczoną na otoku. Darli się też jednakowo głośno. Już jakaś grupa kopała włochatą zośkę, inna grała w serso, jeszcze inna wybrała najprostszą zabawę – w berka. Czeredzie przyglądał się zza szafirowych szkieł okularów dyżurujący nauczyciel, który schronił się przed gorącem w cieniu wejścia do szkoły.

– Nie chce mi się wracać, wiesz? – powiedział trzynastoletni Adolf Stein, przez kolegów zwany przyjacielsko Adkiem, do swojego kolegi z tej samej ławy, Leopolda Nałęcza.

Stali przy płocie, w cieniu kilku rachitycznych brzózek, nad którymi w tej chwili nikt z czeredy łaskawie się nie znęcał.

Leopold westchnieniem zgodził się z przyjacielem. Po czym obaj spojrzeli niechętnie na gmach szkoły i otwarte okna ich klasy. Prawda była bowiem taka, że czekały ich jeszcze trzy lekcje, w tym znienawidzona przez obu łacina.

Potrzeba było tylko odrobiny odwagi…

– Wiejemy? – rzucił półgębkiem Leopold, nie patrząc na druha, jakby w obawie, że ktoś może obserwować ich knowania.

Znali się od dawna. Na co dzień byli sąsiadami, obaj skończyli to samo _naczalnoje ucziliszcze_ przy Zielonej, wreszcie zdali egzaminy do męskiego gimnazjum, które cieszyło się w mieście sporą renomą. Byli uczniami ostatniej już klasy, więc z tym większą niechęcią co rano przekraczali próg gmachu przy Dzikiej.

Prawdziwe życie było przecie gdzie indziej. I nie trzeba było w nim brudzić sobie rąk kredą ani atramentem!

– Pewnie, brachu, że wiejemy – odpowiedział na tę propozycję Adolf Stein, przybrawszy szelmowską minę. – Musimy tylko zabrać z klasy nasze manatki…

Po czym jęli przybliżać się ku głównemu wejściu do szkoły.

Dyżurujący nauczyciel, noszący przydomek „Tępa Piła”, wsparty przed chwilą przez pedla, zezowatego, plugawego, przegiętego w krzyżu, ale nad wyraz żywego starca, spojrzał na nich ze zdziwieniem przez ciemne szkła.

– Szybciej! – ponaglił Adek Leopolda, który był nieco gorszym od niego sportowcem.

W ciągu minuty znaleźli się w klasie, spakowali tornistry i wymknęli się do toalet, które znajdowały się w suterenie budynku. Zamknęli się w jednej kabinie na zardzewiały od ciągłego opluwania skobelek. Stamtąd słyszeli, jak pedel oddzwania koniec pauzy. Nie ruszyli się jednak na ten dźwięk, który to cichł, to znów się wzmagał, ale trwał dość długo; widać nie wszyscy chłopcy, którzy bawili się na szkolnym podwórku, chcieli go usłyszeć.

– Może jednak wrócimy, co? – wyszeptał drżącym głosem Leopold, ale Stein spiorunował go wzrokiem.

Dwie minuty później przez wąskie okienko wydostali się z ubikacji. Niezatrzymywani przez nikogo przebiegli przez podwórzec, by na koniec, przez teoretycznie zamknięte na klucz, a w praktyce służące takim właśnie wybrykom drzwi wydostać się z gmachu gimnazjum.

– Bałeś się, przyznaj! – zarechotał Adek, zdjąwszy na chwilę czapkę z głowy.

– Nie. – Nałęcz unikał wzroku równolatka.

Ruszyli niespiesznym krokiem. Mieli przecież kilka godzin wolnego czasu. Czyż nie o tym właśnie marzyli?

Problem w tym, że nie ustalili wcześniej, dokąd pójdą. W grę wchodził jakiś miejski park, tudzież okolice nasypu kolejowego czy brzeg rzeczki Ostrogi. Kilka razy chodzili też w okolice którejś z żeńskich pensji w nadziei, że uda im się porozmawiać z uczącymi się tam dziewczętami.

– Chcesz, to pokażę ci jedno miejsce – odezwał się Leopold, który najwyraźniej miał zamiar zrehabilitować się w oczach kolegi za niedawną chwilę słabości.

– Co to za miejsce? – zapytał Stein bez większego entuzjazmu. – Daleko to?

– Nie, całkiem blisko. – Chłopiec pokazał ręką kierunek, robiąc mądrą, a jednocześnie tajemniczą minę.

Stein spojrzał we wskazanym kierunku, potem splunął na ziemię. Nałęcz patrzył ze zdziwieniem, ale i strachem na przyjaciela. Czasami wydawało mu się, że zupełnie go nie poznaje.

– Bajki jakieś opowiadasz, Poldek! – skwitował Stein, mrużąc oczy. – Chodźmy lepiej od razu do Parku Helenów. Mam akurat parę kopiejek, to wejdziemy.

– Albo… – zaczął Nałęcz, ale tamten wszedł mu w słowo:

– Do domu? Na ciepłe mleczko z kożuszkiem?! Decyduj, byle szybko…

Żaden jednak nie ruszył się z miejsca. Nałęcz wzdrygnął się na wspomnienie gorącego mleka, którego nienawidził na równi z tranem. Stali na rogu Piotrkowskiej i Cegielnianej, obserwując ludzi i pojazdy, jakby oglądali je po raz pierwszy w życiu.

W pewnym momencie Stein dostrzegł, że z przeciwległego rogu przygląda im się spod daszka _gorodowoj_. Mógł się mylić, bo odległość była dość znaczna i policjant mógł patrzeć na kogoś lub coś zupełnie innego. Należało jednak być ostrożnym. I albo czym prędzej stąd zmykać, albo wymyślić na poczekaniu jaką wymówkę, która przekonałaby policjanta z czarnym wąsem.

Adek wybrał to pierwsze. Zdecydowanie pociągnął przyjaciela za rękaw mundurka. Po kilkunastu krokach skręcili w pierwszą bramę.

– Jesteśmy – oznajmił z dumą Leopold. – To jest właśnie miejsce, o którym ci mówiłem.

Stein rozejrzał się dookoła, ale już nie wyraził pogardy czy zniecierpliwienia splunięciem.

Na pierwszy rzut oka podwórko nie różniło się od setek innych w tym mieście, włącznie z tymi, na których mieszkali obaj chłopcy: było wąskie i długie, a na sznurach rozpiętych pomiędzy ścianami suszyły się prześcieradła i poszwy.

Tym razem jednak Leopold nie dał się zbić z pantałyku. Nie miał też wątpliwości, że decyzja o ucieczce z ostatnich lekcji była właściwa. Zdecydowanym krokiem podążył w kierunku wąskich drzwi znajdujących się w kącie między ścianami i dość nisko. Prowadziło do nich kilka kamiennych schodków.

– No, na co czekasz? – rzucił przez ramię.

W chwili gdy Adek zbliżał się do drzwi, jego druh już naciskał klamkę.

– Co tam jest? – zapytał drżącym głosem Stein.

Ale Nałęcz tylko chytrze się uśmiechnął. Wiedział doskonale, że teraz to on jest górą. I że wreszcie zaimponował przyjacielowi.

– Powiesz mi wreszcie czy nie?! – Stein udał zniecierpliwienie: ujął się pod boki i zaszurał nogami.

W odpowiedzi Leopold pchnął drzwi. Rozległo się ciche skrzypnięcie. Weszli do środka. Nałęcz sięgnął ręką do ościeżnicy, skąd wydobył pudełko zapałek. Zapalił jedną, oświetlając drogę. I wreszcie zaczął mówić:

– Odkryłem ten schowek w zeszłym tygodniu. Ktoś składował tu zużyte części fabrycznych maszyn. Koła zębate, śruby, łańcuchy jakieś…

– Coś tu śmierdzi – przerwał mu Adek, znacząco pociągając nosem.

To samo zrobił Nałęcz. Nie mógł nie zgodzić się ze zdaniem przyjaciela. Już otwierał usta, by ciągnąć swoją opowieść, gdy poczuł na lewym ramieniu kurczowy uścisk.

– Jezu – jęknął Stein. – Tam chyba ktoś leży…

Leopold potarł nową zapałkę o draskę i podniósł ją nieco wyżej. Postąpił krok do przodu, mimo że Adek wciąż trzymał go za ramię. Chwilę potem zatrząsł nim dreszcz, mięśnie nóg nagle zwiotczały, a żołądek doznał gwałtownego skurczu, a raczej całej ich serii.

– Boże miłościwy… – wyjęczał teraz on; użył bezwiednie tych samych słów, którymi posługiwała się jego mama, gdy coś ją bardzo przestraszyło albo zdziwiło.

W kącie piwnicy, oparta górną częścią pleców o ścianę, leżała jakaś kobieta. Głowę miała zwieszoną, a rozpuszczone, jasne włosy spływały kaskadą w dół. Nie sposób było ocenić, czy to młoda dziewczyna, czy jejmość w latach. Szczupłe, białe, pozbawione pończoch nogi miała szeroko rozrzucone, a suknię oraz białą halkę bezwstydnie zadarte wyżej kolan i tam skłębione. Całe ciało zaś było w nienaturalny sposób powykręcane…

Wiedziony jakimś instynktem Leopold wyciągnął w jej stronę rękę, ale szybko ją cofnął.

– Proszę pani – odezwał się przez ściśnięte gardło Adek. – Czy pani śpi?

I wstrzymał oddech w napiętym oczekiwaniu. To samo musiał uczynić też jego towarzysz, bo cisza, która ich otoczyła, była ciszą, z jaką dotąd w swoim życiu żaden z nich nie obcował. Totalną i paraliżującą. Adek, podobnie jak i Leopold, nie był zresztą w tej chwili pewny, co bardziej by go przeraziło: odpowiedź na pytanie czy jej brak.2

Gwizdawki odezwały się w fabryce Fritza Ulbricha punktualnie o dziewiątej wieczorem, oznajmiając koniec kolejnego dnia pracy. Po paru chwilach wąskie fabryczne uliczki wypełniał chrzęst setek par drapoków i gwar rozmów:

– Dobrze, że jutro niedziela. Na wieś pojedziem, do swoich… – mówił jeden głos.

– My wyprawiamy się do lasu – wtórował mu inny.

– Albo nad Pilicę – wchodził im w słowo jakiś głos trzeci.

Nie wszyscy jednak robotnicy fabryki opuścili jej mury. Od chwili ogłoszenia końca dniówki minęły dobre dwa kwadranse, a w jednym z magazynów bawełny wciąż znajdowali się ludzie. Co więcej – ich liczba z każdą chwilą się zwiększała. W tłumie przeważali mężczyźni, rozmawiano w małych grupach, półgłosem, a nawet szeptano.

Pomieszczenie było licho oświetlone kilkoma elektrycznymi lampami. Zresztą nie wszyscy z obecnych chętnie pokazywali swoje oblicza innym. Słowa „socjalizm” czy „rewolucja” w wielu ludziach budziły jeszcze niepewność, jeśli nie strach. Woń potu tłoczących się mężczyzn, którzy mieli za sobą długi dzień pracy, mieszała się z zapachem drewna, z którego wykonano nowe skrzynie służące do transportu bawełny.

W pewnym momencie na jedną z takich skrzyń, stojącą na środku magazynu, wdrapał się jakiś starszy robotnik. Gwar przycichł. Spojrzenia wszystkich obecnych skupiły się w jednym punkcie. Dopiero gdy mężczyzna uniósł obie ręce, gestem podobnym nieco do tego, jaki wykonuje w kościele ksiądz w chwili przeistoczenia, zapanowała cisza zupełna.

– Towarzysze! – mężczyzna zwrócił się do obecnych niskim, mocnym głosem. – Jutro minie pięć lat, odkąd nasi bracia w Chicago wyszli na ulice, by upomnieć się o swoje prawa…

Przez tłum przebiegł pomruk. Mówca potoczył zmęczonym wzrokiem po obecnych. Ktoś wyciągnął w jego kierunku blaszany kubek wypełniony wodą, on jednak pokręcił głową.

– Wszyscy wiemy, co stało się w następnych dniach – ciągnął po chwili. – W wyniku ataku policji śmierć poniosło wielu towarzyszy. Ale ci ludzie mieli odwagę powiedzieć panom: nie! Podobnie jak to zrobili dwa lata temu nasi bracia w fabryce Kruschego w Pabianicach. I jak rok temu w Żyrardowie. Liczę na to, że i my, jutro, będziemy mieli odwagę powiedzieć to samo.

Ledwo skończył, rozległy się okrzyki, pojedyncze i niezbyt głośne, jakby nieśmiałe.

– Precz z panami! Precz z wyzyskiem!

– Chleba! Sprawiedliwości!

Po chwili na podwyższeniu znalazł się kolejny mówca, młody mężczyzna w okrągłych okularach i o smagłej cerze. Był szczupły i drobny, ale o głosie równie mocnym jak jego poprzednika. Choć czytał z kartki, musiał tekst przemowy znać bardzo dobrze, bo często spozierał na słuchaczy.

– Kto to jest? – zapytał szeptem jeden robotnik drugiego, starszego.

Obaj stali kilkanaście kroków od prowizorycznej mównicy, niemal pod ścianą magazynu.

– Finder – odpowiedział stary. – Julian. Pracował z Waryńskim aż do jego aresztowania. Dzisiaj to prawa ręka „Blondyna” – wyjaśnił szczegółowo.

– Cicho! – upomniał ich jakiś trzeci głos.

– W imieniu Socjalno-Rewolucyjnej Partii Proletariat wzywam robotników Łodzi: wyjdźcie na ulice, by głośno upomnieć się o swoje prawa! – zakończył przemówienie Finder.

Pod sufit magazynu bawełny fabryki Ulbricha uderzyła kolejna fala okrzyków poparcia dla sprawy i złorzeczeń pod adresem rządzących.

Dopiero po kilku chwilach, gdy aplauz przycichł, a na skrzynię wspiął się kolejny mówca, zorientowany w sprawie starszy robotnik się odwrócił. Za jego plecami nikogo już jednak nie było.3

Mimo późnej pory major carskiej policji Jurij Stiepanowicz Baranow siedział w swoim gabinecie w siedzibie policmajstra miasta Łodzi przy Zawadzkiej. Rozpiął stójkę munduru. Jego czerwona twarz pijaka wydawała się jeszcze ciemniejsza, nalana i odpychająca, a niemal białego koloru rzęsy – widoczne doskonale i bynajmniej niedodające tej twarzy przystojności.

Nie pił jednak Baranow wódki ani żadnego innego alkoholu tego dnia ani nawet wczoraj. Miał ku temu powody. Właśnie nalewał sobie z samowara filiżankę herbaty. Wrzątek wypełniał naczynie z cichym chlupotem.

– Wyśmienita indyjska herbata. Wczoraj przysłali mi ją z Moskwy, uważasz? – powiedział, by zaraz dodać: – Musisz kiedyś koniecznie spróbować, Wołkow.

Stojący przed jego biurkiem mężczyzna jeszcze głębiej wsunął obie ręce do kieszeni. Był nieogolony, ubrany z robociarska. Dodatkowo charakteryzował go zez – tak potworny, że trzeba było znać osobnika tego dobrze, żeby wiedzieć, gdzie akurat spogląda.

Major Baranow mógł o sobie powiedzieć, że jest człowiekiem, który dobrze zna Wołkowa, swojego tajnego informatora. Oczywista nie powiedziałby tego nikomu innemu. Taki już los policyjnych konfidentów pod wszystkimi szerokościami geograficznymi.

– Powiadasz więc, mój przyjacielu – ciągnął po chwili, bawiąc się łyżeczką do herbaty – że szykują się?

– Tak – potwierdził konfident. – Właśnie wracam od Ulbricha, gdzie po fajrancie urządzili wiec w jednym z magazynów.

– A jak nazywa się ten, który nawoływał ich, żeby jutro wyszli na ulice?

– Julian Finder, panie majorze.

– Finder – powtórzył oficer, niemal zupełnie tak samo jak Wołkow kilkadziesiąt minut wcześniej, usłyszawszy po raz pierwszy to nazwisko. – Żyd? Niemiec? Polak?

– Nie wiem. Słyszałem, że pracował z Waryńskim aż do jego aresztowania.

Baranow odstawił filiżankę na spodeczek. Rozpiął jeszcze jeden guzik mundurowej bluzy.

– Możesz odejść – rzucił półgębkiem do Wołkowa. – A rano zameldować się przy kasie.

– Do usług.

Kiedy informator zamknął za sobą drzwi gabinetu, major wstał z miejsca i energicznym krokiem podszedł do ściany, na której niedawno zamontowano system Bella. Nastawił tubkę, podniósł słuchawkę. Po uzyskaniu połączenia przywitał się i podał dwucyfrowy numer telefonu abonenta. Nie czekał długo.

– Pułkownik Kazarow? Baranow mówi. Niestety, jestem zmuszony odwołać jutrzejszy wyjazd na polowanie. Tak, tak… Ja również bardzo żałuję, pułkowniku. Ale za to mam dla pana inną propozycję. Chyba nawet ciekawszą…

Przerwało mu skrzypnięcie otwieranych drzwi. Baranow obejrzał się gwałtownie, gotów zwymyślać natręta. W progu gabinetu stał jednak sam policmajster miasta Łodzi, podpułkownik Nikołaj Aleksandrowicz Danilczuk. Zapięty po szyję, ściśnięty pasem, z lśniącymi w świetle wysokimi cholewami, wyglądał, jakby właśnie wybierał się na jaką paradę.

– Dobrze, że pan jest, majorze – rzucił, zamykając za sobą drzwi.

Baranow szybko odwiesił słuchawkę i zagiął tubkę.

– _Job twoju mat′_ – mruknął pod nosem, po czym wypiął pierś do przodu, choć do uzyskania pozycji zasadniczej jeszcze sporo mu brakowało; na zapinanie guzików pod szyją też było już stanowczo zbyt późno.

Tymczasem Danilczuk pokonywał już gabinet sprężystym krokiem.

– Właśnie otrzymałem kilka cennych informacji. – Jurij zaczął manewr oskrzydlająco-ubiegający, wiele razy sprawdzony, ale Danilczuk przerwał mu gwałtownym ruchem ręki.

– Za chwilę – rzucił niecierpliwie, zbliżywszy się do biurka i spojrzawszy nieuważnie na wszystko, co się na nim znajdowało. – Weźmiecie dwóch ludzi i pojedziecie na Piotrkowską, róg Cegielnianej. Mieliśmy zgłoszenie z Sobornego cyrkułu…

– Przecież to nie ich rewir – zauważył major, na co jego przełożony zareagował tym samym oznaczającym rozdrażnienie gestem co przed chwilą.

– …o znalezieniu zwłok. – Utkwił ciężkie spojrzenie w Baranowie.

– Czyich zwłok, panie pułkowniku?

– Poszukiwanej przez nas od tygodnia córki Teodora Lieberta, Steffi…

Ledwo skończył mówić, stary zegar stojący w gabinecie zaczął wydzwaniać północ.1

Franciszek Lenz, młody, energiczny i ambitny reporter „Dziennika Łódzkiego”, do którego najważniejszych obowiązków należało redagowanie kroniki kryminalnej, wskoczył do jadącej dorożki na rogu Piotrkowskiej i Pasażu Meyera, gdzie mieściła się redakcja gazety. Akurat drynda jechała w kierunku północnym, czyli tam, gdzie Lenz planował dotrzeć.

– Na Cegielnianą – rzucił fiakrowi, po czym zniknął pod budą.

Inny człowiek, któremu szczęśliwie udałoby się złapać o tej porze dorożkę, pewnie od razu zaległby na siedzeniu, wtulił się w tapicerowane oparcie, jeśli oczywiście pozwalałby na to jego zapach i zużycie, i spokojnie czekał, aż człowiek siedzący na koźle uczyni zadość jego żądaniu. Kto wie, może nawet dałby się ukołysać i uciął sobie krótką drzemkę?

Redaktor Franciszek Lenz nie należał jednak do tej grupy użytkowników łódzkich dorożek. Ledwo kwadrans wcześniej do siedziby gazety, gdzie tej nocy pełnił dyżur reporterski, dotarła wiadomość o znalezieniu zwłok młodej kobiety. Wiele wskazywało na to, że była to zaginiona kilka dni wcześniej córka udziałowca jednego z łódzkich browarów. Należało czym prędzej i, co oczywiste, z bliska przyjrzeć się temu odkryciu.

– Szybciej! – rzucił Lenz, co miało nie tyle ponaglić fiakra, ile uspokoić nerwy.

Gdy po kilku chwilach wyjrzał na zewnątrz, właśnie zbliżali się do skrzyżowania.

– W lewo – sprecyzował, uświadomiwszy sobie, że przy wsiadaniu, pochłonięty myślami, podał jedynie nazwę dość długiej ulicy.

Dorożkarz świsnął batem nad głowami pary koni.

Lenz po raz kolejny sprawdził, czy jest należycie wyposażony. Sięgnął do wewnętrznej kieszeni surduta, gdzie namacał reporterski notatnik, oprawny w gładką skórę cielęcą. Po drugiej stronie krył pióro i dwa chemiczne ołówki na wypadek, gdyby ów pierwszy przyrząd odmówił posłuszeństwa. Na koniec, uniósłszy się nieco z siedzenia, w kieszeni pantalonów _satin laine_ namacał pugilares z kilkoma srebrnymi griwiennikami, które miały przekonać nieznajomych służbistów, że prasie, a w rezultacie także i społeczeństwu, należy się prawda – choćby najgorsza.

Dojechali na miejsce. Przed narożną kamienicą stało już kilka policyjnych kibitek, co było dowodem, że wiadomość była prawdziwa (żarty, owszem, też się zdarzały).

Lenz wyskoczył z dorożki i zapłacił za kurs.

– Hej, Franz! – usłyszał w półmroku męski głos.

Bez trudu rozpoznał swojego redakcyjnego kolegę, Andrzeja Lesińskiego, który w „Dzienniku Łódzkim” odpowiadał za uwiecznianie wydarzeń na fotografiach. Lesiński trzymał w prawej ręce średnich rozmiarów drewniane pudełko z okrągłym otworem na jednej ze ścianek. Był to najnowszy i, jak dotąd, najdroższy (pomijając maszyny drukarskie) nabytek redakcji – Eastman detective camera, aparat wynaleziony przed sześcioma laty za oceanem przez niejakiego Franklina M. Cossitta.

– Dobrze, że jesteś. – Franciszek uścisnął dłoń współpracownika.

Ponad jego ramieniem dostrzegł oparty o mur statyw oraz długi kij, na którego końcu spalało się magnezję, co służyło do wykonywania fotografii tak w nocy, jak i w ciemnych pomieszczeniach. Teraz przyrząd ów był więc niezbędny.

– Witaj. – Andrzej z trudem powstrzymał się przed ziewaniem.

– Jest ktoś z innych gazet? – chciał wiedzieć Lenz, rozglądając się z uwagą po okolicy.

Policyjni informatorzy pracowali dla wszystkich łódzkich dzienników bez wyjątku, on zaś najbardziej obawiał się konkurencji „Lodzer Zeitung”.

– Jeszcze nikogo nie widziałem.

– To dobrze. Może będziemy mieli wyłączność. – Dziennikarz zatarł ręce. – Idziemy!

Na te słowa fotoreporter chwycił za statyw i drąg i obaj wysłannicy „Dziennika Łódzkiego” ruszyli w stronę ziejącej pustką bramy kamienicy.

Po kilku krokach drogę zastąpił im policjant. Na szczęście był to znajomy Lenza i chwilę później maszerowali dalej. Przecięli podwórko, spod nóg Lenza czmychnął jakiś spłoszony kocur. Miejsce sprawiało wrażenie, jakby nic się tu nie stało.

Znów zaszarzał przed nimi płaszcz policjanta.

– _Kuda?_

Lenz, który nie rozpoznał w strażniku żadnego ze swoich znajomych, sięgnął po pieniądze. W tym samym momencie na szczycie krótkich schodków pojawił się jeszcze jeden mundurowy.

Dziennikarz mruknął z niezadowoleniem, idący krok za nim Lesiński zaklął pod nosem. Obaj dalece pośpieszyli się jednak ze swoimi reakcjami.

– Lenz! Jak zwykle pierwszy na miejscu – zawołał do przybyszów drugi z policjantów.

– Mazanowski, dzięki Bogu – sapnął Franciszek. – Dobry wieczór.

– Raczej dzień dobry. Co słychać u Stanisława Berga?

– Też chciałbym to wiedzieć, lejtnancie. Dość dawno go nie widziałem.

Na chwilę zapadła cisza. Przerwał ją policjant.

– Jeśli chcecie przyjrzeć się z bliska, ostrzegam, że widok nie jest zbyt miły.

Lejtnant Emil Mazanowski był Polakiem w służbie carskiej policji i zapewne właśnie z tego powodu pozostawał także wiernym informatorem polskojęzycznego „Dziennika Łódzkiego”. Wiele razy właśnie dzięki jego wiadomościom reporterzy gazety docierali na miejsce zdarzenia pierwsi albo przynajmniej jedni z pierwszych.

– Jesteśmy gotowi – odpowiedział Lenz.

Minęli nieprzyjaznego wartownika i po kilku chwilach byli w środku.

Całe pomieszczenie, w tej chwili oświetlone za pomocą lamp naftowych, wypełnione było niezliczoną ilością metalowych części jakichś maszyn, zębatych kół różnej średnicy, przekładni, sztab i sztabek, rur i rurek. W płytkiej niszy pod jedną ze ścian pracowali śledczy.

Woń rozkładającego się ciała była tak intensywna, że w pierwszym odruchu dziennikarz złapał się za nos. Szybko jednak doszedł do wniosku, że prędzej czy później ręce będą mu potrzebne do czego innego. I właśnie zastanawiał się, czy w swoim artykule nazwać ową woń nieprzyjemnym zapachem, trudnym do zniesienia smrodem czy fetorem, kiedy usłyszał znajomy głos. Był to głos Fiodora Josipowicza Kalumkina, lekarza sądowego, z którym Lenz kilka razy miał już okazję rozmawiać.

Sięgnął w zanadrze po reporterski notatnik i otworzył go na pierwszej stronie. Poślinił ołówek i wytężył słuch. Od miejsca, gdzie leżał trup, dzieliło go dwadzieścia, może dwadzieścia pięć stóp. Chciał być bliżej, ale Mazanowski, który wyczuł jego zapędy, położył mu dłoń na ramieniu.

– Jeszcze nie teraz – szepnął, co było jednocześnie komunikatem dla Lesińskiego, który już operował przy obiektywie. – Niech sobie pójdą.

– Kiedy nastąpił zgon, doktorze? – zapytał ktoś.

Franciszek Lenz bez trudu rozpoznał głos policmajstra miasta, Danilczuka. Intuicja podpowiadała mu, że wyżsi oficerowie przybyli na miejsce na krótko przed nimi, co wielce go ucieszyło.

– Wstępnie mogę oszacować, że około dwudziestu, dwudziestu dwóch godzin temu – odpowiedział medyk. – Jest też możliwe, że nie żyje od doby, a to, jak sądzę, za sprawą specyfiki tego miejsca. Więcej będę mógł powiedzieć dopiero po sekcji zwłok.

Ołówek w rękach Lenza skreślił bezszelestnie kilka liter i cyfr.

– Czy są widoczne ślady gwałtu? – brzmiało kolejne pytanie, zadane ponownie przez Danilczuka, ale już nieco ciszej.

– Niestety, na to pytanie również będę w stanie odpowiedzieć dopiero po dokonaniu autopsji, panie pułkowniku.

– Jak zginęła? – zapytał inny, mocno schrypnięty głos, którego Lenz z początku nie poznał; dopiero gdy wychylił się nieco, ujrzał charakterystyczny, bo kwadratowy niemal cień majora Baranowa.

– Nie widzi pan, majorze? – Lekarz sądowy był wyraźnie zdziwiony.

– Pytam pana, doktorze.

Ten krótki dialog wystarczył, by podejrzewać, iż Baranow po prostu unika widoku trupa. Dziwne to było u tego oficera, który, aby wymusić zeznanie, potrafił obić podejrzanego nahajem do nieprzytomności, obryzgując krwią całą celę w więzieniu przy Długiej.

– Przyczyną zgonu było jedno mocne cięcie, które przerwało tętnicę z lewej strony szyi. Poza tym na ciele ofiary nie ma żadnych innych ran – odpowiedział ze spokojem lekarz.

– Czy w taki sam sposób zginęła druga dziewczyna? – zapytał po krótkiej chwili policmajster.

Franciszek Lenz omal nie podskoczył. I omal nie krzyknął. Chemiczny ołówek pośliznął się na kartce w notesie, rysując ukośną kreskę.

Jaka druga dziewczyna? Przecież była mowa tylko o jednej, córce Teodora Lieberta, Steffi. Zdezorientowany Lenz próbował odszukać wzrokiem Mazanowskiego, ten jednak gdzieś się oddalił. Pozostało więc słuchać dalej i skrzętnie notować.

– Anna Krasnowska, lat dwadzieścia. Zaginiona przed dwoma tygodniami – jakiś trzeci, nieznany głos dokonywał właśnie makabrycznej prezentacji.

W miarę jak ujawniał coraz to nowe szczegóły, Lenzowi robiło się coraz bardziej gorąco i duszno. Na szczęście nie musiał pisać. Pamiętał bowiem doskonale tak personalia drugiej z zamordowanych, jak i dzień, w którym zgłoszono jej zaginięcie.

– Dwie rany kłute szyi, ale nieco inne niż te, które zadano pannie Liebert – wyliczał spokojnym, monotonnym głosem Kalumkin. – Wykrwawiła się bardzo szybko. Ubiegając pana pytanie, pułkowniku, o ślady gwałtu, muszę powiedzieć, że prawdopodobnie będę miał kłopot z odpowiedzią. Nawet po dokonaniu sekcji zwłok.

– Dlaczego? – zdziwił się Danilczuk.

– Z tego prostego powodu, że tej nieszczęsnej kobiecie ktoś wyciął narządy rodne.2

Dym nad karcianym stolikiem, który unosił się ku zwisającej z sufitu, przykurzonej mocno lampie, przybrał kształt i gęstość burzowej chmury. Tytoń pod każdą możliwą postacią palili bowiem wszyscy siedzący wokół okrągłego blatu nakrytego zielonym suknem: spośród sześciu graczy dwóch ćmiło cygara, dwóch następnych pykało fajki z wielkimi cybuchami, dwóch ostatnich zaś skromnie kurzyło papierosy.

– Dwie – zwrócił się jeden z fajczarzy do gracza, który w tym momencie dysponował kartami na wymianę.

– Proszę. Dwie – odpowiedział tamten, rzucił karty na stół, po czym sięgnął po odłożone na ten czas na brzeg wielkiej, kryształowej popielnicy cygaro, grubą i aromatyczną hawanę_._

– Przebijam.

– Stawiam dwa tysiące rubli.

Gdzieś za ścianą sekretnego pokoju, gdzie regularnie grywano w Texas hold’em, znaną od ponad dekady odmianę pokera, i to zawsze o wysokie i bardzo wysokie stawki, dał się słyszeć kobiecy śmiech. A potem dźwięk przypominający tupot obcasów. I coś jak skrzypienie sprężyn łóżka… Nikt z grających nie zwrócił jednak na ten fakt większej uwagi.

Wszyscy wiedzieli dobrze, że pokój do gier karcianych sąsiadował z popularnym w Łodzi lupanarem, atoli żadne dźwięki, przystojne czy mniej przystojne, nie miały prawa zakłócić spokoju grających.

– Trzy karty proszę.

– Podwajam. Osiem tysięcy rubli w złocie.

– Stawiam… fabrykę. Dziesięć procent akcji.

Na twarzy gracza, który właśnie podbił stawkę, nie drgnął ani jeden mięsień. Dziwka za ścianą roześmiała się jeszcze głośniej niż przed chwilą. Dym nad głowami graczy rozwiał się jak od nagłego podmuchu silnego wiatru.

– Możemy podbijać tylko tym, co znajduje się na stole, szanowny panie – zwrócił mu uprzejmie uwagę dealer.

Przebijający sięgnął pod sukno przykrywające stół i wydobył stamtąd białą kopertę, którą następnie nonszalancko rzucił na środek.

– To są dokumenty – rzekł niezbyt głośno a wyraźnie. – Przez cały czas były na stole.

– Sprawdzam – rozległ się po chwili tubalny, mocny głos.

Na ten głos wszyscy czekali.3

Robotnicze osiedle Księży Młyn pogrążone było we śnie. Tylko w jednej famule, w oknie mieszkania na parterze, wciąż paliło się światło. W kuchni, pełniącej także funkcję pokoju stołowego, siedziało dwóch mężczyzn. Między nimi stała opróżniona do połowy butelka wódki, tudzież pokrojony chleb i nieco wiejskiej kiełbasy. Biesiadnicy rozmawiali niezbyt głośno, za cienkim przepierzeniem bowiem spała rodzina jednego z nich.

– Masz dzieci? – zapytał starszy młodszego głosem, którego moc było czuć nawet wtedy, gdy mówił cicho.

– Nie.

– A żonkę?

Na to pytanie już odpowiedź nie padła. Staremu wydawało się, że wprawił nim swojego gościa w zakłopotanie, bo ten uciekł wzrokiem w bok i poczerwieniał, choć równie dobrze mógł za to odpowiadać wypity alkohol.

– No to jeszcze po jednym. – Stary sięgnął żylastą ręką po flaszkę.

– Chyba już nie powinienem… – zaoponował gość, poprawiając okulary.

Jego śniada cera była jeszcze ciemniejsza, a drobna postura tłumaczyła, że zbyt dużo wypić nie może.

– Jutro ważny dzień – dodał jeszcze z powagą.

– W takim razie wypijemy strzemiennego, towarzyszu – oznajmił gospodarz, po czym wypełnił obie stojące na stole szklanki równo do połowy. – Rzeczywiście, trza być jutro na chodzie, mimo niedzieli. Na zdrowie!

– Na zdrowie, towarzyszu Sobczak.

Stuknęli się szklankami, wypili, zagryźli kiełbasą, poprawili chlebem. Przez chwilę nie mówili nic. Zza okna dobiegło dalekie szczekanie psa, ale i ono szybko umilkło. Zza cienkiej ściany dobiegał zbiorowy, równy oddech śpiącej rodziny Sobczaka, żony i czwórki dzieci.

Do późnych godzin wieczornych obaj doglądali przygotowań: malowania haseł, osadzania na drzewcach czerwonych chorągwi. Potem wrócili na Księży Młyn.

Przedstawiciel komitetu centralnego miał tę noc spędzić u przywódcy robotników od Ulbricha. Przebywał w Łodzi już od paru dni, ale często zmieniał miejsca, w których nocował. Wymagały tego względy bezpieczeństwa. Obawiano się opłacanych przez fabrykantów prowokatorów, policyjnych tajniaków i agentów Ochrany.

– Myślisz, że nam się uda? – przerwał ciszę Julian Finder.

– Za swoich ludzi ręczę – odparł z mocą Sobczak. – Pójdą za mną, o czym wiele razy już się przekonałem. I nie straszna nam policja ani kozacy. Po jednym takim noszę nawet do dzisiaj pamiątkę. Pokazać ci?

I nie czekając na zgodę, rozpiął kilka guzików koszuli, odciągnął na bok lewą połę, w wyniku czego oczom gościa ukazała się blizna szeroka na cal i długa od obojczyka niemal po pępek.

Finder przełknął z trudem ślinę, jakby miała konsystencję inną niż ciekła. Blizna na ciele robotnika u większości ludzi wzbudzała uczucie odrazy. Ten jednak z jakichś powodów nie mógł… oderwać od niej wzroku.

– Nieźle mnie ogolił ten ruski cyrulik, co? – wycedził przez zęby stary Sobczak, zezując na swoją pamiątkę. – Myśleli wtedy, żem gotów na amen. Dobre dwa kwadranse leżałem na ulicy w kałuży juchy, zanim mnie podnieśli. Ale tego gada dobrze sobie zapamiętałem. Kiedyś się dowiem, gdzie stacjonuje, i wtedy sobie pogadamy! – Sobczak pogroził pięścią niewidocznemu wrogowi, mnąc w ustach siarczyste przekleństwo.

– Kto ci zszywał tę ranę? – zapytał po chwili Finder.

– A, jeden taki. Ty lekarz, więc od razu żeś spostrzegł, że sknocił. Trudno… – Machnął z rezygnacją ręką.

Wyglądało na to, że biesiada dobiegła końca. Także i Finder walczył już z sennością. Oczy za szkłami okrągłych okularów zmniejszyły się i zwęziły.

Sobczak leniwym gestem sięgnął po butelkę, zakorkował ją i już miał odstawić do jednej z kuchennych szafek, gdy nagle rozległ się trzask tłuczonego szkła.

– Jezu! – krzyknął Finder, podrywając się z miejsca.

Sobczak fuknął gniewnie i, wciąż z butelką w dłoni, zadziwiająco szybko jak na swój wiek, stan i porę, rzucił się w stronę okna, w którym jedna z szybek była rozbita na drobne kawałki. Na podłodze leżał kamień. Zza cienkiej ściany dobiegł płacz zbudzonych dzieci.

– Podejdź no tu, jeden z drugim! – ryknął robotnik, wychyliwszy się przez powstałą dziurę. – Tylko na tyle was stać, kpy?!

Wydawało się, że Sobczak za chwilę wybiegnie na zewnątrz, by szukać pomsty. Jednak on usiadł za stołem i ukrył twarz w dłoniach. Płacz dzieci ustał.

Finder o nic nie pytał. Podejrzewał, że nie pierwszy raz ktoś wybił szybę w mieszkaniu robotniczego trybuna. I że pierwszy maja już na pewno nie będzie zwyczajną, miłą niedzielą.4

Było już dobrze po północy, gdy do drzwi domu Jewgiennija Aleksandrowicza Riepina, jednego z najbardziej znanych w Łodzi prywatnych detektywów, ktoś zastukał. Dźwięk nie był zbyt głośny ani zbyt natarczywy, ale nie sposób było go nie usłyszeć.

Szczęściem gospodarz jeszcze nie spał. Ubrany w swój zwyczajowy strój, składający się z podomki z bordowego zamszu, spod której bielała nocna koszula, wstał zza biurka i wyszedł na korytarz.

Niestety, nie spały też obie kobiety, z którymi detektyw dzielił swoje liczne pokoje. Były to Polki, arystokratki: jego wieloletnia gospodyni, Melania Jaraczewska, oraz od całkiem niedawna dama serca, Anna Ostrowska. Obie niemal wpadły na niego, gdy szedł korytarzem.

– Spokojnie, kochane – rzekł do nich, gładząc bokobrody, podczas gdy druga ręka nurkowała w czeluściach kieszeni podomki w poszukiwaniu rewolweru.

Gdy od drzwi dzielił go krok, pukanie powtórzyło się. Było o wiele mocniejsze. Najwyraźniej po drugiej stronie stał ktoś, kto nie miał zamiaru odejść z niczym, mimo nocy.

– Kto tam? – zapytał Riepin, po czym przystawił ucho do powierzchni dębowych drzwi.

– Proszę otworzyć – z drugiej strony dobiegł męski głos. – Nazywam się Antoni Metz. Potrzebuję pańskiej niezwłocznej pomocy.

Na takie dictum gospodarz zaczął odbezpieczać drzwi. Zgrzytnęła zasuwa i po chwili do przedpokoju wdarł się powiew chłodnego, wiosennego powietrza, niosący zapach niespotykany chyba nigdzie indziej, a będący mieszaniną woni kwitnących drzew i smrodu dymu z fabrycznych kominów.

U podnóża schodów stał mężczyzna mniej więcej pięćdziesięcioletni, szczupłej budowy ciała, ubrany w surdut. W ręku trzymał laskę z gałką w kształcie głowy konia.

– Dobry wieczór – przywitał się, uchyliwszy kapelusza. – Przepraszam za najście, ale sprawa, z którą przychodzę, jest naprawdę niecierpiąca zwłoki.

– Nie znam innych, z którymi przychodzi się do prywatnego detektywa – odpowiedział wesoło Rosjanin. – Proszę, niech pan wejdzie.

Wpuściwszy niespodziewanego gościa do domu, Riepin starym zwyczajem ogarnął wzrokiem ulicę. Potem dopiero zamknął drzwi i szerokim gestem zaprosił mężczyznę do gabinetu.

Gdy usiedli i detektyw zaproponował coś do picia, mężczyzna zdecydowanie odmówił.

– Wolałbym od razu przejść do rzeczy – rzekł, rozglądając się z uwagą po pomieszczeniu; jego wzrok na dłużej zatrzymał się na kilku sztychach przedstawiających lokomotywy.

Jewgiennij Aleksandrowicz siedział przy biurku, na którym stała lampa naftowa, tudzież dwa srebrne lichtarze. Przed chwilą podkręcił knot i zapalił nowe świece.

– W takim razie słucham. W czym mogę panu służyć?

– Zaginęła mi bardzo cenna, rodzinna pamiątka – zaczął Antoni Metz. – Jeszcze dziś rano była na swoim miejscu, a wieczorem… – Zawiesił głos, szeroko rozkładając ręce, by następnie ubiec pytanie detektywa: – Nie mogę iść z tym na policję. Sprawa jest bardzo delikatna, tym bardziej że mam pewne podejrzenia.

– Tak?

– Niestety, to osoba z towarzystwa. Wiem, że dopuściła się kradzieży, jednak nie chciałbym doprowadzić do skandalu. To zaszkodziłoby wszystkim…

Nagle rozległo się ciche stukanie w szybę. Gość przerwał, spojrzał w stronę, skąd dobiegł dźwięk. Wyglądał na przestraszonego i zdezorientowanego.

– Przepraszam pana. – Riepin dźwignął się z fotela, podszedł do okna i otworzył je.

Przez kilka sekund z kimś rozmawiał szeptem. Brzęk poruszonej szybki.

Gdy wrócił na miejsce i usiadł ciężko, gość popatrzył na niego z niepokojem. Riepin był trupio blady.

– Czy coś się stało? – zainteresował się Metz.

– Właśnie zakończyła się jedna z prowadzonych przez nas spraw – odpowiedział detektyw drżącym głosem, głośno wypuszczając z ust powietrze: – Niestety, zakończyła się niepomyślnie.

– Przykro mi.

– Cóż, bywa i tak. – Rosjanin z zakłopotaniem podrapał się po potylicy. – Będziemy teraz mogli zająć się pana sprawą, a właściwie zrobi to mój wspólnik. Pod warunkiem wszak, że uda mi się go odszukać.6

Nad Łodzią budziła się niedziela, pierwszy dzień maja 1892 roku. W odróżnieniu od dni powszednich dzień ten miał rozpocząć nie dźwięk setki fabrycznych świstawek, ale bicie dzwonów kilkunastu łódzkich świątyń. Zarówno jedne, jak i drugie kazały tysiącom ludzi wstać ze swych posłań, ubrać się i przygładzić włosy. Wzywały do siebie i nie przyjmowały odmowy.

Pierwsze odezwały się umieszczone w dwóch wieżach dzwony niedokończonego, ale już użytkowanego przez wiernych kościoła pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny na Starym Mieście. Od razu w sukurs przyszły mu dzwony z drugiej parafii i kościoła Podwyższenia Krzyża Świętego przy Mikołajewskiej.

Protestantów wołały dzwony kościołów Świętej Trójcy przy Nowym Rynku i świętego Jana Ewangelisty przy Dzikiej pod sześćdziesiątym, a wyznawców prawosławia, w tym włodarzy miasta i stacjonujących w nim żołnierzy – nosowy zaśpiew dzwonów cerkwi świętego Aleksandra Newskiego.

Byli jednak tacy, którzy tego dnia nie zamierzali słuchać tego, co mieli im do powiedzenia katolicki ksiądz, batiuszka czy pastor.

Dochodziła siódma, gdy Finder i Sobczak zbliżali się do głównej bramy fabryki Ulbricha. Szli równo, choć w krwiobiegach obu krążył jeszcze wypity w nocy samogon. Od wyjścia z famuły nie zamienili wiele zdań. Nie wracali też do tego, co się stało, choć stary Sobczak z pewnością kalkulował w myślach, ile będzie musiał wydać na nową szybę.

Mimo niedzieli przy wejściu tłoczyła się spora grupka robotników. Część z nich, niezbyt duża, miała na sobie odświętne stroje, co na tle fabrycznego muru wyglądało niecodziennie. Najbardziej bawiły kolorowe wstążki w sukniach i nakryciach głowy robotnic, na co dzień ubierających się przecież szaro i smutno. Co niektórzy może właśnie wrócili byli z kościoła albo planowali wybrać się tam po strajku, wszak dziś przypadał też dzień świętego Józefa Robotnika.

Ledwie Sobczak i Finder doszli do bramy, uderzyły w nich słowa skargi.

– Kazali nam iść won spod bramy fabryki! Pańskie sługusy! – krzyczeli jeden przez drugiego, wskazując na przyległą do bramy budkę, w której schronili się fabryczni cerberzy.

Na kilka chwil nad tłumem zaległa cisza. Emisariusz spojrzał zza szkieł okularów na Sobczaka, dołączając do kilkunastu par oczu, które utkwione były w robotniczym trybunie. To właśnie w tej twarzy chcieli widzieć pewność, której być może brakowało im. Ale jedyne, co dostrzegli, to kropelki potu gęsto perlące się na czole starego.

– Spokojnie, towarzysze – rzekł po chwili Sobczak. – Demonstracja odbędzie się, tak jak zaplanowaliśmy. Za chwilę ruszymy na ulice.

W górę wystrzeliło kilka buńczucznych okrzyków, ktoś nawet zaczął klaskać. Po chwili ruszyli ławą w stronę Piotrkowskiej.

– Wiesz, przyjacielu… – Sobczak spojrzał na Findera. – Tak naprawdę to mam gdzieś, co stało się w Chicago czy nawet bliżej, w jakiej Francji. Ja chcę tylko moim dzieciom dać jeść.

Julian przytaknął. W głowie porządkował już słowa kolejnego przemówienia. Słowa, w które wierzył coraz mniej.