Pożyczanie jest srebrem, a rabowanie złotem - ebook

PROLOG

Chwila, w której poszukiwana listem gończym siedemdziesięciodziewięcioletnia emerytka Märtha włożyła do swojej dużej materiałowej torby w kwiaty żółty ser, argentyńską kiełbasę i wykwintny pasztet z owoców morza, była początkiem nowego życia.

Szumiała klimatyzacja, brzdękały koszyki, męczył ją sklepowy gwar. Najwyższa pora wrócić do apartamentu w Hotelu Orleans, w którym mieszkała razem ze swoimi przyjaciółmi. Drink i małe co nieco będzie jak znalazł przed wieczorną rundką po kasynach. Przecież są w Las Vegas. Märtha z zadowoleniem zanuciła pod nosem. Tutaj łatwiej przemycić odrobinę nalewki z moroszek pod kamizelką.

– Kochani, czas wrócić do hotelu na odpoczynek – zarządziła i ułożyła swoje krótko obcięte białe włosy pod przeciwsłonecznym kapeluszem z szerokim rondem. Jej zadbane dłonie mocno ścisnęły torbę, a czarne buty Ecco zastukały na chodniku.

Emerytowani przyjaciele Märthy: Geniusz, Grabi, Anna-Greta i Stina, przytaknęli, grzecznie zapłacili przy kasie za swoje sprawunki, a potem ruszyli za nią. Minęło ponad pół roku, odkąd opuścili Szwecję po ostatnim skoku à la Robin Hood i od tamtego czasu starali się nie zwracać na siebie uwagi. Ale mieli już dość. Nuda zabija. Najwyższy czas coś zrobić.

Pod sklepem czekał na nich pies, a obok niego stały chodziki. Cocker-spaniel zaszczekał radośnie i skoczył na smakowicie pachnącą torbę Märthy. Tych pięcioro emerytów lub Emerycka Szajka, jak czasem nazywali samych siebie, wychodziło na spacery z psem hotelowego portiera. Teraz, pogłaskawszy suczkę, Märtha przyjaźnie, ale stanowczo odsunęła ją od torby. Następnie odwróciła głowę i zobaczywszy, że wszyscy są gotowi, ruszyła przed siebie. Pozostali pospieszyli za nią.

Ponad ich głowami wyrastały białe hotelowe budynki, wokół lśnił asfalt. Migotały neonowe szyldy, upał dawał się we znaki. Jakiś policyjny radiowóz minął ich z zawrotną prędkością. Po zaledwie kilku krokach Märtha była już zlana potem. Sapiąc, skręciła w Hayes Street, wyjęła swój wachlarz i zaczęła nucić Wędrujemy po górach pachnących rosą. Niebawem Emerycka Szajka miała się zapisać na kartach historii Las Vegas. Tutaj także.1

Być może personel usytuowanego nieco dalej sklepu z diamentami de Beers powinien był inaczej zareagować, ale śluza antynapadowa od razu się otworzyła, a ochroniarze grzecznie się rozstąpili, kiedy trzej brodaci młodzi mężczyźni w ciemnych okularach pospiesznie wkroczyli do środka. Dwóch z nich prowadziły psy przewodniki, trzeci pomógł im podejść do lady. Ekspedientka powitała ich uśmiechem, a w jej oczach pojawiło się współczucie. Mężczyźni grzecznie się przywitali i zapytali, czy mogą popatrzeć na oszlifowane diamenty. Po chwili wyciągnęli broń.

– Dawaj diamenty!

Ekspedientka i jej koleżanki odruchowo się cofnęły. Próbowały wymacać przycisk alarmu i równocześnie wysuwały szuflady z mieniącymi się kamieniami szlachetnymi. Trzęsącymi się rękoma wykładały kamienie na ladę. Dwóch napastników przycisnęło ochroniarzy do ściany i ich rozbroiło, a trzeci szybko wkładał diamenty do specjalnie uszytych psich obroży. Do brylantów dołożył granatowy szafir i kilka jeszcze nieoszlifowanych kamieni. Jednej z ekspedientek udało się w końcu wdusić przycisk alarmu – gdy zawył, rabusie umieścili ostatnie kamienie w psich obrożach, zasunęli zamki błyskawiczne i szybko ruszyli do wyjścia. Ostatni z nich zrobił zwarcie i drzwi antywłamaniowe zatrzasnęły się za nimi.

Już na ulicy trzej mężczyźni ściągnęli peruki, ale nie zdjęli okularów przeciwsłonecznych. Potem, jakby nigdy nic, spokojnie ruszyli w dół ulicy. Już wcześniej stosowali trik z psami. Działało, usypiało czujność.

Mężczyźni wyglądali jak zwykli przechodnie. Bez pośpiechu skręcili za róg w Hayes Street, gdzie wcześniej zaparkowali samochód. Przeszedłszy jakieś sto metrów, odwrócili się, żeby sprawdzić, czy nie są śledzeni, i wpadli na grupkę emerytów tarasującą prawie cały chodnik. Pięcioro staruszków śpiewało na całe gardło i pląsało za swoimi chodzikami. Rabusie wytrzeszczyli oczy.

– See you för – nie przestając śpiewać, rzuciła Märtha. Trzydzieści lat udzielali się w chórze, lubili głośny, donośny śpiew.

– Wędrujemy po górach pachnących rosą – podśpiewywali sobie na głosy. Jak zawsze, gdy wykonywali ten kawałek, robili się trochę sentymentalni i zaczynali tęsknić za domem. Byli w swoim świecie, nieświadomi, co się stało, i nie spieszyło im się, ponieważ Barbie miała dużo interesujących rzeczy do obwąchania. Idąc spacerkiem, mijali restauracje, kasyna i sklepy jubilerskie. Märtha uśmiechała się z zadowoleniem. Las Vegas to miasto poszukiwaczy przygód, w którym ona i jej przyjaciele czuli się jak ryby w wodzie.

– Give way! – ryknęli mężczyźni z psami przewodnikami.

– Sami give me awaya, idioci – odpowiedziała Märtha, ale zrobiła krok w tył, kiedy jeden z psów pokazał kły. „Lepiej być miłą” – pomyślała szybko i zaczęła szukać w torbie argentyńskiej kiełbasy, a tymczasem Geniusz wyciągnął pasztet. Duży owczarek zlekceważył przysmak, groźnie zawarczał i chcąc ugryźć Märthę, rzucił się do jej nogi. Na szczęście Geniusz zasłonił ją chodzikiem – pies zaczepił obrożą o koszyk. Wtedy zareagowała Barbie.

Mała suczka wpadła w panikę na widok ogromnego owczarka, żałośnie zaszczekała i tak mocno pociągnęła smycz, że Stina straciła równowagę. Barbie rzuciła się do ucieczki, a drugi pies przewodnik, czarny labrador, zerwał się ze smyczy i pomknął za nią. Barbie była bardzo słodką suczką i na domiar złego właśnie miała cieczkę.

– Fuck, fuck, obroża! – wrzasnęli mężczyźni, widząc, jak labrador znika razem z diamentami. Dwóch złodziei rzuciło się za nim w pościg. Trzeci rabuś nerwowo próbował uwolnić owczarka sczepionego z chodzikiem.

– I am strasznie sorry – powiedziała Märtha.

– Fuck you – odpowiedział mężczyzna.

– If you take it easy, pójdzie łatwiej – dodała Märtha, pochyliła się i udzieliła mu kilku swoich najlepszych rad.

Jednak facet nadal ciągnął psa, szarpał koszyk i nie udawało mu się odczepić obroży. Nagle zawyły syreny kilku policyjnych radiowozów. Rabuś zamarł w bezruchu, a po chwili tak mocno szarpnął smycz owczarka, że obroża pękła i zawisła na chodziku. Spanikowany mężczyzna puścił się biegiem w dół ulicy, ciągnąc za sobą psa.

– Hey, stop! You forgot your dogband in the chodzik – krzyknęła Märtha, wymachując rękoma, lecz mężczyzna, zamiast się zatrzymać, biegł w kierunku swojego samochodu. Jego kompani też usłyszeli syreny, zrezygnowali z pościgu za czarnym labradorem i rzucili się w stronę auta. Otworzyli pojazd pilotem, wskoczyli do środka i ostro ruszyli, zapominając o psach. Po chwili z piskiem opon zniknęli za rogiem.

– Dziwni ludzie! Zdaje się, że wcale nie potrzebują swoich psów przewodników – wymamrotała pod nosem Märtha, a następnie wyjęła obrożę w taki sposób, jaki doradzała tamtemu mężczyźnie. Odetchnęła, wolno pokręciła głową i bąknęła: – Mężczyźni rzadko słuchają dobrych rad.

Serdeczny przyjaciel Märthy, Geniusz, rzucił okiem na obrożę.

– Włóż ją do koszyka, później zadzwonimy do właścicieli. Ich nazwisko na pewno znajdziemy po jej wewnętrznej stronie.

Wszyscy uznali, że to dobry pomysł. Gdy tylko wróciła Barbie, ruszyli w kierunku hotelu. Teraz wlókł się za nimi czarny labrador. Doszedłszy do hotelu, Märtha zrozumiała, że będą jeszcze musieli znaleźć jego właściciela. Zdjęła psu obrożę i włożyła ją do koszyka chodzika w chwili, kiedy podszedł do nich portier.

– Thank you so much – zawołał wylewnie, podniósł swoją ukochaną suczkę i z nią w ramionach szybko zniknął w holu.

Labrador zaszczekał i pobiegł za nimi, ale nie zdążył się wślizgnąć do środka i duże szklane drzwi zamknęły mu się tuż przed nosem. Przez dłuższą chwilę patrzył przez szybę, a potem przybity odczłapał ze spuszczonymi uszami.

W ten sposób Emerycka Szajka weszła w posiadanie dwóch obroży.

– Mam w pokoju szkło powiększające. Na skórzanym pasku na pewno jest coś wygrawerowane albo w środku jest jakaś karteczka z nazwiskiem – stwierdziła Märtha.

Wsiedli do windy i wjechali na ósme piętro, do apartamentu numer osiemset trzydzieści jeden.

– Życie potrafi zaskoczyć, nigdy nie wiadomo, co się wydarzy, prawda? – zaświergotała chwilę później Märtha, podawszy drinki i coś na ząb. Położyła na stole szkło powiększające. – Zobaczmy, co tu jest napisane.

Bacznie przyjrzała się wewnętrznej stronie obroży, ale mimo usilnych starań, nie znalazła ani liter, ani inicjałów. Zrezygnowana pociągnęła za zamek błyskawiczny, żeby sprawdzić, czy w środku nie ma karteczki z nazwiskiem. Wtedy nagle coś spadło na parkiet. Grabi pochylił się, podniósł kilka drobin i położył je na talerzu.

– Psie przysmaki w obroży, ale praktyczne!2

– Psie przysmaki, no nie wiem – powiedziała Märtha i wzięła do ręki jeden z podniesionych przez Grabiego kawałeczków. – Psy w Las Vegas straciłyby wszystkie zęby. Dotknijcie, są twarde jak kamień.

Wszyscy się pochylili, zaczęli gmerać w kamykach, brać je do rąk i przyglądać się im pod światło. Zrobiło się cicho jak makiem zasiał, a potem rozległo się głośne sapanie.

– Rany boskie, wyglądają jak diamenty. Prawdziwe diamenty!

Za hotelowym oknem migotało miasto. Błyszczały szyldy reklamowe, pulsowały światła i kolorowe neony. A Emerycka Szajka właśnie znalazła diamenty.

Pięcioro emerytów wpatrywało się w szlachetne kamienie. Niektóre brali do ręki, a potem głaskali delikatnie i ostrożnie. Niechętnie odkładali je z powrotem na ławę.

– Nie wiemy, ani jak się tu znalazły, ani kto jest ich właścicielem. Mamy do wyboru, albo iść na policję, albo przekazać je na nasz fundusz – oświadczyła Märtha, która zarządzała ich wspólnym Złodziejskim Funduszem Moneta. To na nim trzymali skradzione pieniądze i z niego wypłacali środki dla potrzebujących instytucji i osób.

– A co, jeśli policja oskarży nas o kradzież diamentów? – zastanawiała się Stina, najmłodsza z całej paczki.

– I wylądujemy w amerykańskim więzieniu. Nie, lepiej sami zaopiekujmy się tymi szlachetnymi kamieniami – stwierdziła Anna-Greta, która całe życie pracowała w banku. – Sprzedamy je i pieniądze ulokujemy na koncie Złodziejskiego Funduszu Moneta. Każdy dodatkowy pieniądz się przyda.

Wszyscy z powagą pokiwali głowami. Chociaż zbliżali się do osiemdziesiątki, pracowali ciężej niż kiedykolwiek wcześniej. Równie dobrze mogli nazwać złodziejski fundusz Drzwi Obrotowe, bo pieniądze, które do niego wpływały, prawie natychmiast znikały. Gdy tylko starzy przyjaciele coś ukradli, od razu kogoś obdarowywali. W samym Las Vegas było blisko siedem tysięcy bezdomnych, także w Szwecji mnóstwo ludzi potrzebowało pieniędzy. Zaczęli więc oszczędzać i postawili sobie za cel uzbieranie co najmniej pięciuset milionów szwedzkich koron – w przyszłości miały one na nich pracować. Zyski planowali przeznaczać na domy opieki, kulturę i inne instytucje w ojczyźnie, także po zakończeniu przestępczej działalności. Nie mogli przecież kraść do końca życia.

Minął tydzień od tamtego dziwnego zdarzenia na Hayes Street. Märtha i jej przyjaciele popijali kawę w jej apartamencie i ze smakiem zajadali kruche ciasteczka oraz czekoladowe wafelki. Od spotkania ze złodziejami diamentów starali się nie zwracać na siebie uwagi. Na dobrą sprawę nie ruszali się z hotelu i portier sam musiał wyprowadzać swoją małą Barbie. Domyślili się, że diamenty w psich obrożach były kradzione, a rabusie pewnie ich szukają. O ile oczywiście nie zgarnęła ich policja.

– To co, przejmujemy diamenty i od teraz traktujemy je jak naszą własność? – zapytała Märtha po kawie.

– Oczywiście! Diamenty są nasze – zawołali staruszkowie i wznieśli okrzyk radości, gdyż kradzież czegoś, co już zostało ukradzione, uznawali za najlepsze, co im się mogło przytrafić. Za prezent, który sprawia ogromną radość.

Obok dzbanka z kawą połyskiwała kupka diamentów i kiedy przez panoramiczne okno do apartamentu wpadło słońce, kamienie zaczęły mienić się kolorami. Brylanty w kształcie kropli, o okrągłym szlifie… Należały do kogoś, tylko do kogo? W Las Vegas było tyle sklepów z diamentami, co w Szwecji budek sprzedających hot dogi, więc odnalezienie właścicieli graniczyło z cudem. Doszli do wniosku, że najlepiej będze zabrać je do Szwecji i tam sprzedać, a pieniądze ulokować na koncie Złodziejskiego Funduszu Moneta.

Należało uczcić tę decyzję! Grabi wstał i przyniósł butelkę szampana oraz pięć kieliszków. Kiedyś pracował jako kelner na liniowcu pasażerskim M/S „Kungsholmen”, więc wprawnie i elegancko otworzył trunek, bez wystrzału i tak, że korek nie uderzył ani w żadne z nich, ani w kryształowy żyrandol. Nie polał też kieliszków. Był profesjonalistą i nie zmarnował ani jednej kropli.

– Wasze zdrowie, łotry – Märtha wzniosła toast.

Zanim wychylili kieliszki, wesoło zaśpiewali kilka taktów Szampańskiego galopu. W pokoju zapanował miły nastrój. Wszyscy pięcioro byli rozczulająco zgodni co do tego, że diamenty należy przeszmuglować do Szwecji. W gruncie rzeczy Märtha i Geniusz już poczynili pewne przygotowania. Rączki ich chodzików były odkręcone.

– Naprawdę tutaj ukryjemy diamenty? – zapytała Stina i włożyła kilka brylantów do jednego z uchwytów, i tak nim potrząsnęła, że jego zawartość zagrzechotała. – Sami posłuchajcie, zostaniemy zdemaskowani!

– E tam, włożymy tyle diamentów, żeby nie klekotały. Albo schowamy je w laskach – oznajmił Geniusz, inżynier i wynalazca, i pomachał swoją spacerową laską.

– Tak, laski chyba będą lepsze – stwierdziła Märtha.

– Okej, w jednej z rączek wymieszamy małe kamyki i diamenty, a pozostałe wypchamy samymi kamykami. Tak je ubijemy, żeby nie grzechotały. A potem włożymy laski do torby na kije golfowe. Powinno się udać – przedstawił swój plan Geniusz.

– Sprytnie – podsumowała Märtha. – Zawsze masz takie świetne pomysły.

– Martwią mnie te diamenty – wyraziła zaniepokojenie Stina. – Uważam, że powinniśmy wyruszyć do Szwecji już jutro.

– Nie przed skokiem – zaprotestowała Märtha. – Nie zapominajcie, po co tu jesteśmy. Nie możemy zrezygnować z naszych planów tylko dlatego, że przypadkowo weszliśmy w posiadanie kilku kamieni szlachetnych. Nawet jeśli je uwzględnić, to i tak na Monecie brakuje paru milionów. Pomyślcie o tym, że opieka nad starszymi osobami ciągle jest niedoinwestowana.

– Tak, dziś większość ludzi potrzebuje wsparcia, żeby normalnie funkcjonować – zgodziła się Anna-Greta.

Zapadła cisza. Kiedy państwo przestaje działać tak, jak powinno, muszą wkroczyć inni. Emerycka Szajka wzięła to na siebie. Czuli, że w świecie, w którym bogaci stają się jeszcze bogatsi, a biedni jeszcze biedniejsi, muszą łamać prawo, żeby wesprzeć tych w potrzebie. Dlatego od miesiąca planowali napad na kasyno w Las Vegas, skok, który miał im zapewnić furę pieniędzy, więc nie mogli się wycofać z powodu kilku diamentów.

– Tak, wcielimy w życie nasz plan – nieśmiało odezwał się Geniusz. Jutro wieczorem, tak powiedziała Märtha. Wciąż coś wymyślała i trudno było za nią nadążyć. Rozejrzał się po pokoju, który niebawem mieli opuścić.

Przez wiele miesięcy grali w ruletkę i wzbogacili się o ponad sto tysięcy, ale nadszedł czas, żeby z tym skończyć. Czuli na sobie spojrzenia ochroniarzy. Mężczyźni ze słuchawkami w uszach mruczeli coś do krótkofalówek i kręcili się przy stołach do gry za każdym razem, gdy tylko ich piątka pojawiała się wieczorem w kasynie. Zaczynało się robić nerwowo. Nie powinni zbyt długo tego ciągnąć ani mierzyć zbyt wysoko.

Geniusz zrobił szybki bilans. W ciągu ostatniego roku dzięki różnym kradzieżom i szulerce zebrali na koncie Złodziejskiego Funduszu Moneta dwieście czterdzieści milionów koron. Z diamentami kwota ta z pewnością wzrosła do trzystu czterdziestu milionów. Brakowało jakichś stu sześćdziesięciu milionów do sumy, z której zysk pozwoli im sfinansować opiekę nad starszymi osobami i wszystkimi innymi zaniedbywanymi przez państwo. To dlatego Märtha przystała na pomysł Stiny, żeby dokonać napadu na kasyno. Doszła do wniosku, że szybciej się kradnie, aniżeli wygrywa w ruletkę. Cierpliwość nie była jej mocną stroną.

– Okej, dziś wieczorem się pakujemy, jutro robimy skok, a potem wracamy do Szwecji – zarządziła.

– Ale po co ten wielki skok? Czy nie bezpieczniej kraść w Szwecji? – nagle zapytał Geniusz. Dorastał w Sundbybergu i co prawda znał pięć języków, lecz nigdy nie mieszkał za granicą i tak daleko od domu czuł się niepewnie.

– Mój drogi, potrzebujemy tych stu sześćdziesięciu milionów. Pomyśl, co się stanie, jak będziemy już za starzy na popełnianie przestępstw? – zapytała Märtha. – Napad na kasyno zapewni nam mnóstwo forsy. Przejdziemy na emeryturę dopiero wtedy, gdy następne pokolenie będzie mogło żyć z procentów od skradzionych przez nas pieniędzy.

– Najdroższa, to ambitny plan – westchnął Geniusz.

– To oczywiste, że musimy jeszcze kraść. W dzisiejszych czasach banki oferują takie kiepskie oprocentowanie – wtrąciła Anna-Greta.

– No tak, cóż – bąknął Geniusz, który nie za bardzo znał się na finansach.

– Wypijmy za Złodziejski Fundusz Moneta all inclusive – z uśmiechem zaproponowała Märtha.

– All inclusive? – Grabi wyglądał na zaskoczonego.

– Dokładnie tak. Złodziejski Fundusz trzeba poszerzyć. Dzisiaj, kiedy skończył się dobrobyt w Europie, Złodziejski Fundusz Moneta powinien też objąć służbę zdrowia, szkolnictwo, opiekę społeczną i…

– Ale, Märtho, to strasznie dużo. Nie wolno nam stracić nad tym kontroli – stwierdził Geniusz, któremu trochę zakręciło się w głowie. – Wszystko po kolei!

– Zgadzam się z Geniuszem – powiedziała Anna-Greta. – Nie możemy zacząć rozdawać pieniędzy, których nie mamy.

– Owszem, wiele państw tak robi. Skoro one mogą, to my także. Poza tym plan napadu na kasyno jest dopracowany. Zdobędziemy mnóstwo pieniędzy – oświadczyła Märtha i wykonała ręką zamaszysty gest. Poczuła przeszywający ból i na jej twarzy pojawił się grymas cierpienia. Całkiem zapomniała, że nadwyrężyła ramię, spędzając pół nocy przed jedną z maszyn do gry.

Czy plan napadu na kasyno naprawdę jest dopracowany? Pozostali spojrzeli po sobie niepewnie, ale głównie zerkali na Stinę. Martwiła się o wszystko i więcej niż raz uświadomiła im, w jakim są położeniu. Pochodziła z Jönköping, odebrała surowe, religijne wychowanie i zawsze się wahała, zanim odważyła się na coś nowego. W czasie pobytu w Las Vegas przyjaciele zrobili wszystko, aby wzmocnić jej poczucie własnej wartości, i udało im się to aż za bardzo. Stina pozbyła się wszelkich oporów.

Märtha wstała i przyniosła z barku wiaderko pełne żwiru i piachu, które zebrała wcześniej w ciągu dnia. Rezolutnie odkręciła rączkę swojej spacerowej laski.

– À propos napadu… cóż, minął już jakiś czas od naszego ostatniego skoku – ponownie odezwał się Geniusz i odchrząknął. – Nieco wyszliśmy z wprawy. Czy przypadkiem nas nie przeceniasz, moja droga Märtho? Chodzi mi o to, że to nie jest zwykły napad na szwedzki bank. Chcesz, żebyśmy zrobili skok na najlepiej chronione kasyno na świecie. Mają uzbrojonych ochroniarzy, kamery i…

– Ależ Geniuszu, to fantastyczne wyzwanie! – oświadczyła Märtha i zaczęła napełniać laskę żwirem i diamentami. – Wszystko będzie dobrze, zobaczysz – dodała i poklepała go krzepiąco po policzku. – Założę się o sto tysięcy dolarów, że nam się uda.

– Posłuchaj, co ty wygadujesz! Opętał cię demon hazardu – jęknął Geniusz i z posępną miną spojrzał na swoje poobgryzane paznokcie.

– Kawy? – próbowała odwrócić uwagę pozostałych Märtha. – Przyniosę jeszcze po filiżance, a wy w tym czasie zorganizujcie wafelki – powiedziała, wstając.

Napełniwszy filiżanki, Märtha przykręciła rączkę swojej laski. Następnie przejrzała plany kasyna. Musi zmobilizować pozostałych. Napad na kasyno w Las Vegas to nie jakiś tam pierwszy lepszy skok, co do tego przyjaciele mają rację. Ale nikt nie mówił, że będzie łatwo. Jej obowiązkiem jest ich wspierać i dopingować.

– Wiem, że oglądaliśmy je z tysiąc razy, ale uważam, że powinniśmy się ich nauczyć na pamięć. Nikomu nie wolno pomylić żadnych drzwi ani korytarza – oznajmiła, kładąc plany na stole.

– Nigdy się nie poddajesz – westchnął Grabi. – Może po kawie mamy jeszcze zrobić gimnastykę?

Märtha udała, że tego nie słyszy. Co prawda przykładała wagę do tego, aby byli w formie, lecz to nie był odpowiedni moment na ćwiczenia. Musieli się całkowicie skoncentrować na napadzie. Ostatnim, ale koniecznym skoku przed opuszczeniem Ameryki. Bo pieniądze z ich przestępczej działalności były bardzo potrzebne. Jeśli Emerycka Szajka mogła przyczynić się do poprawy życia ludzi w potrzebie, to gra była warta świeczki. Potem porzucą przestępczą działalność i do końca swoich dni będą wieść spokojne życie.