Prawa miłości - Ponadczasowe historie miłosne Barbary Cartland - ebook

ROZDZIAŁ 1

Siedząc w powozie pędzącym po spowitej tumanami kurzu drodze, Paulina zastanawiała się, dlaczego księżniczka Margarita posłała po nią. Były wprawdzie serdecznymi przyjaciółkami, ale widziały się nie dalej jak wczoraj i otrzymane dzisiaj wezwanie do natychmiastowego przyjazdu wydało się Paulinie nieco dziwne.

Kiedy jej ojciec, sir Christopher Handley, przybył jako ambasador do małego księstewka Altauss, Paulina ku swojej ogromnej radości przekonała się, że córka wielkiego księcia Ludwika jest w tym samym co ona wieku.

Sir Christopher był tak przygnębiony swoją misją w Altauss, że Paulina jechała z nim pełna jak najgorszych przeczuć. Najbardziej przerażała ją myśl, iż pozbawiona przyjaciół zostanie skazana na osamotnienie w tym nudnym, poddanym surowym rygorom kraju. Jakże więc była zaskoczona, gdy zarówno Altauss, jak i jego mieszkańcy już od pierwszego wejrzenia podbili jej serce. Podobał się jej ten górzysty kraj, sąsiadujący z jednej strony z Prusami, z drugiej z Saksonią i Austrią, i oczarowali ludzie — otwarci, życzliwi i bardzo zadowoleni z rządów sprawowanych przez wielkiego księcia. Tego ani Paulina, ani jej ojciec zupełnie się nie spodziewali.

— Czuję się tak, jakby zsyłano nas gdzieś na drugi koniec świata! — narzekał sir Christopher. — Będziemy musieli składać głębokie ukłony przed całą rzeszą pomniejszych królewiątek, gdyż każde uważa się za Boga Wszechmogącego, a są jedynie żałosnymi władcami znienawidzonymi przez swoich poddanych.

Paulina, która bardzo kochała swojego ojca, ogromnie mu współczuła. Jednocześnie rozumiała, że mógł się czuć winien sytuacji, w jakiej obydwoje się znaleźli. Prawda była taka, iż jej ojciec, bardzo przystojny i niezwykle atrakcyjny mężczyzna, gdziekolwiek się pojawił, bez trudu podbijał liczne niewieście serca i nawiązywał romanse, które często stawały się powodem plotek i skandali, co z kolei wywoływało ogromne niezadowolenie Ministerstwa Spraw Zagranicznych w Londynie.

Sir Christopher, po sukcesach na placówce w Rzymie, spodziewał się, że zostanie mianowany ambasadorem w Paryżu. Na nieszczęście, bardzo piękna i czarująca włoska hrabina straciła dla niego głowę. W efekcie czego jej mąż nie tylko wyzwał sir Christophera na pojedynek, ale narobił takiego zamieszania w kręgach dyplomatycznych, że placówka w Paryżu, na którą sir Christopher tak bardzo liczył, stała się dla niego zupełnie nieosiągalna.

Niefortunny zbieg okoliczności sprawił, iż po tylu burzliwych przygodach właśnie teraz, kiedy osiągnął szczyt kariery w dyplomacji, miał być ukarany za coś, co sam uważał jedynie za drobne przewinienie.

Ta cała afera bardzo źle na niego wpłynęła i Paulina zupełnie nie wiedziała, jak go pocieszyć. Po raz kolejny pomyślała, że gdyby żyła matka, sprawy inaczej by się potoczyły. Nigdy w życiu nie widziała dwojga ludzi tak szczęśliwych i tak bardzo w sobie zakochanych jak jej rodzice. Kiedy nagła choroba w ciągu tygodnia zabrała jej matkę, Paulina obawiała się, że po tym ciosie ojciec już nigdy się nie podniesie.

Początkowo na to się nawet zanosiło, ale wrodzona witalność, tak typowa dla sir Christophera, bardzo mu pomogła w dojściu do siebie. Podczas gdy inni mężczyźni szukali w takich wypadkach pocieszenia w alkoholu, sir Christopher znalazł je w ramionach pięknych kobiet, które dotąd bezskutecznie usiłowały zwrócić na siebie jego uwagę. Mimo to Paulina nigdy nie miała wątpliwości, że żadna kobieta nie zajmie miejsca jej matki.

Wysłanie na placówkę w Altauss oznaczało dla sir Christophera prawdziwe zesłanie i to tak uciążliwe, jakby miejsce zesłania znajdowało się gdzieś na Syberii. Jednak Paulina szybko przekonała się, że ten wyjazd nie był dla jej ojca żadną karą. Wielki książę Ludwik w rzeczywistości okazał się mężczyzną inteligentnym, z dużym poczuciem humoru, a ludzie z jego bezpośredniego otoczenia nie tylko byli wysportowani, dobrze jeździli konno i wspaniale strzelali, ale jeśli chodzi o osobistą kulturę, w pełni dorównywali swojemu władcy.

Podczas gdy sir Christopher szybko poszerzył krąg swoich przyjaciół, wielka przyjaźń połączyła również Paulinę i córkę władcy Altauss. Księżniczka była bardzo piękną dziewczyną o ciemnych włosach, żywych oczach i ogromym wdzięku, który odziedziczyła po pochodzącej z Polski matce. Poza tym wspaniale jeździła konno, co z kolei zawdzięczała babce Węgierce.

Jak się wkrótce okazało, dziewczęta łączyło ze sobą bardzo wiele. W żyłach matki Pauliny również płynęła węgierska krew, co niewątpliwie miało ogromny wpływ na to, iż sposób trzymania się w siodle przez Paulinę wzbudzał podziw w każdym mężczyźnie i nie skrywaną zazdrość w każdej niemal kobiecie. Paulina, podróżując z ojcem od najmłodszych lat, biegle posługiwała się wieloma językami. Księżniczka Margarita zaś płynnie mówiła po francusku, włosku, niemiecku i rosyjsku. Tak więc przyjaciółki mogły ze sobą rozmawiać bez obawy, iż obecne przy tym osoby coś z tego zrozumieją.

Księżniczce często zdarzało się powiedzieć coś tak uszczypliwego, czy wręcz złośliwego, że Paulina krztusząc się ze śmiechu mówiła:

— Litości, Wasza Wysokość! Jeśli dworscy dostojnicy pomyślą, że to z nich się śmieję, konsekwencje dla mnie mogą okazać się przykre i w domu po reprymendzie ojca poczuję się równie źle, jak on zapewne czuje się w tej chwili.

— Nie wierzę, aby ktokolwiek mógł mieć pretensje do twojego ojca! — zaprotestowała księżniczka. — Jest taki przystojny i czarujący, iż bez względu na to, jakiego przewinienia by się dopuścił, natychmiast otrzyma rozgrzeszenie.

To mogłaby być prawda, z ironią pomyślała Paulina, gdyby Ministerstwo Spraw Zagranicznych składało się z samych kobiet, a nie z surowych urzędników, którzy formułują opinie na podstawie napływających ze wszystkich stron Europy meldunków.

Teraz, po pięciu miesiącach pobytu w Altauss, Paulina zaczynała mieć nadzieję, że raporty trafiające różnymi kanałami do Whitehall będą dla ojca tak pochlebne, iż wszystkie jego stare grzechy zostaną mu w końcu zapomniane. Jeśli o nią chodzi, nie spieszno jej było do opuszczenia Altauss. Wbrew wcześniejszym obawom czas płynął tu bardzo szybko i wyjątkowo przyjemnie.

— Podoba mi się tutaj — powiedziała do siebie, kiedy konie czując bliskość domu gwałtownie przyśpieszyły, jakby to, że droga ostro pięła się w górę, nagle przestało im przeszkadzać.

Górujący nad doliną pałac wyglądał jak z bajki. Cała okolica dosłownie tonęła w różowym i białym kwieciu, którym obsypane były wszystkie drzewa i krzewy. Paulina wzniosła oczy ku niebu, nie zdając sobie nawet sprawy, jak bardzo jego błękit przypominał błękit jej ogromnych oczu ocienionych długimi rzęsami, ciemnymi u nasady i złocistymi na końcach. Włosy miała w kolorze dojrzałego zboża, skórę delikatną, mlecznobiałą. Urzekała również ludzi figlarnym wyrazem twarzy i dwoma uroczymi dołeczkami na policzkach. Często ci, którzy się nią zachwycali, odnosili wrażenie, że patrzą na małą rozkoszną dziewczynkę. Ale Paulina szybko potrafiła wyprowadzić ich z błędu.

— W twojej twarzy jest coś nieprzyzwoitego! — powiedziała kiedyś księżniczka.

— Mam nadzieję, że to nieprawda — odrzekła Paulina — a poza tym nie sądzę, aby mówienie mi takich rzeczy było zbyt grzeczne.

— Nie chciałam sprawić ci przykrości — zaprotestowała księżniczka. — Miałam na myśli jedynie to, iż patrząc na ciebie, często ma się wrażenie, jakbyś za chwilę miała zamiar zrobić coś wbrew przyjętym konwenansom. Ale uważam to za niezwykle ekscytujące.

Paulina roześmiała się, przypomniawszy sobie, że Włosi, którzy dosłownie obsypywali ją komplementami, często mówili to samo. Natomiast niania często jej powtarzała, że w każdym człowieku kryje się tyle samo dobra co zła.

— Aniołek siedzi na twoim prawym ramieniu, a maleńki diabełek na lewym — powiedziała, kiedy jej wychowanka była na tyle duża, aby to zrozumieć. — Obydwaj szepczą do twego uszka i tylko od ciebie zależy, którego z nich posłuchasz.

Paulina siadała cichutko i słuchała, co ma jej do powiedzenia aniołek, a co diabełek. Ale tak się jakoś dziwnie składało, że to, co mówił diabełek, zawsze było o wiele bardziej ekscytujące.

Tymczasem powóz podjechał do imponującej bramy pałacowej i żołnierze stojący przed pomalowanymi w różowo-białe pasy budkami zaprezentowali broń.

Przy drzwiach wejściowych czekał już lokaj, który bezzwłocznie poprowadził ją przez ogromny hol ozdobiony rzeźbami przodków wielkiego księcia oraz portretami ich małżonek, następnie w górę schodami wyłożonymi czerwonym dywanem w kierunku apartamentów księżniczki.

Paulina, która była tu częstym gościem, doskonale znała drogę i aby dotrzeć na miejsce, nie musiała korzystać z pomocy służącego. Wiedziała jednak, iż wystąpienie z taką propozycją byłoby sprzeczne z etykietą dworską i zupełnie niezrozumiałe dla służby. W milczeniu podążała więc za krępym lokajem w średnim wieku, któremu ruch najwidoczniej sprawiał trudność, ponieważ spod jasnej peruki spływały mu na czoło ogromne krople potu. W efekcie dotarcie na miejsce zajęło Paulinie znacznie więcej czasu, niż gdyby szła zupełnie sama.

Kiedy w końcu znaleźli się w zachodnim skrzydle pałacu, gdzie mieściły się apartamenty księżniczki Margarity, służący zapukał do ogromnych drzwi ozdobionych przepięknymi motywami kwiatowymi. Jedna z pokojówek księżniczki natychmiast je otworzyła i dygnęła przed Pauliną.

— Jak to dobrze, że panienka już jest — powiedziała. — Księżniczka bardzo się niepokoiła, że jedzie panienka tak długo.

— Długo? — zdziwiła się Paulina. — Wyjechałam natychmiast po otrzymaniu wezwania, a konie przez cały czas pędziły jak szalone.

Tymczasem służąca otworzyła drzwi i pośpiesznie zaanonsowała:

— Fraulein Paulina Handley, Wasza Wysokość!

Księżniczka z okrzykiem radości zerwała się z fotela rozrzucając po podłodze rzeczy, które trzymała na kolanach.

— Paulina! Dzięki Bogu, nareszcie jesteś! — zawołała po angielsku. — Już zaczynałam myśleć, że mnie zdradziłaś.

— Zdradziłam? — zdumiała się Paulina. — Dlaczego miałabym to zrobić? Czy coś się stało, moja droga?

— Musiałam się z tobą zobaczyć! Tyle mam ci do opowiedzenia. Wiem, że nie odmówisz mi pomocy.

Kiedy pokojówka zamknęła za sobą drzwi i przyjaciółki zostały same, księżniczka pociągnęła Paulinę w kierunku sofy.

— Jak myślisz, co się wydarzyło? — zapytała.

— Nie mam pojęcia.

Księżniczka wciągnęła głęboko powietrze.

— Mam wyjść za mąż!

Tego się Paulina nie spodziewała. Kompletnie zaskoczona z niedowierzaniem patrzyła na przyjaciółkę.

— Ale... za kogo?

W myślach zrobiła szybki przegląd wszystkich młodych mężczyzn, którzy uczestniczyli w organizowanych w Altauss balach, ale chociaż każdy z nich był znakomitym tancerzem, żaden nie wydawał się odpowiednim kadydatem do ręki księżniczki Margarity.

Księżniczka chwilę milczała, po czym ściskając rękę Pauliny zapytała:

— Czy przyrzekniesz na wszystko, co ci najdroższe, że zrobisz to, o co poproszę?

Paulina uśmiechnęła się.

— Nie mogę niczego obiecać, zanim się dowiem, czego ode mnie chcesz.

— To zupełnie proste — odrzekła księżniczka. — Chcę, abyś pojechała ze mną do Rosji.

Paulina patrzyła na nią w zdumieniu.

— Do Rosji? — powtórzyła. — Ale dlaczego... co się... stało? Czyżbyś miała... poślubić Rosjanina?

Księżniczka skinęła głową.

— Papa powiedział mi o tym wczoraj wieczorem. Och, Paulino, jestem taka podekscytowana, ale jednocześnie pełna obaw. Czeka mnie daleka podróż. Z przerażeniem myślę o tym, że mam opuścić papę i dom rodzinny i znaleźć się zupełnie sama w obcym kraju.

— Zacznij od początku — poprosiła Paulina ujmując jej dłoń. — Nic z tego nie rozumiem.

— Widzę, że jesteś zaskoczona. Możesz więc sobie wyobrazić, jak bardzo ja byłam zaskoczona. Księżniczka przerwała na chwilę, po czym wciągnąwszy głęboko powietrze zaczęła opowiadać. — Wczoraj wieczorem, po twoim wyjeździe, papa posłał po mnie. Już od pierwszej chwili, kiedy weszłam do jego pokoju, zauważyłam, że był czymś bardzo uradowany, ale nigdy nie przypuszczałam... nigdy by mi nie przyszło do głowy, co było tego powodem.

Paulina patrzyła na nią w milczeniu. Myślała o tym, jak ślicznie przyjaciółka wygląda, chociaż w jej ciemnych oczach czaił się lęk, a na pięknych ustach nie było widać nawet cienia uśmiechu.

— I właśnie wtedy — ciągnęła księżniczka — papa powiedział mi, co się wydarzyło.

— A co się wydarzyło?

—Pamiętasz, wspominałam ci, że mój brat, Maximus, wyjechał do Rosji na kilka lat?

— Rzeczywiście, mówiłaś mi o tym — odrzekła Paulina. — Mówiłaś również, że wielki książę otrzymał od cara list, w którym ten zaprosił Maximusa na swój dwór i zaproponował mu służbę w rosyjskiej armii.

Paulina słyszała tę historię wielokrotnie, nigdy jednak nie spotkała księcia Maximusa, nie była więc nią szczególnie zainteresowana.

— Car bardzo chwali Maximusa — ciągnęła półgłosem księżniczka Margarita. — Wyobraź sobie, że awansował go do stopnia generała majora w uznaniu dla jego zasług w wojnie kaukaskiej.

— Twój ojciec musi być bardzo szczęśliwy! — zawołała Paulina. Doskonale wiedziała, jak bardzo dumny był wielki książę ze swojego syna. A teraz, gdy zdobyta przez Maximusa sława stanie się udziałem całego księstwa, powody do dumy zdawały się jeszcze większe.

— Tak, papa jest rzeczywiście ogromnie uradowany — przyznała księżniczka. — Mój brat w swoim ostatnim liście napisał, że został odznaczony orderem św. Jerzego i poinformował, że życzeniem cara jest, abym poślubiła jego kuzyna, wielkiego księcia Vladirvitcha.

Oczy Pauliny stały się ogromne ze zdumienia. Niezbyt dobrze orientowała się w hierarchii na dworze rosyjskim, ale lata spędzone wraz z ojcem w służbie dyplomatycznej jednego z pewnością ją nauczyły: pozycja wielkiego księcia zawsze była bardzo ważna, a pokrewieństwo z carem wiązało się z ogromnym prestiżem. Mimo to podświadomie czuła, iż szczęście w małżeństwie jest o wiele istotniejsze niż najważniejsze nawet tytuły.

— Czy widziałaś kiedykolwiek wielkiego księcia?— zapytała.

— Tylko raz — odrzekła Margarita. — Ale zupełnie nie mogę sobie przypomnieć, jak on właściwie wygląda. Pamiętam, że przybył do nas z krótką wizytą z okazji dwudziestej piątej rocznicy ślubu moich rodziców. Ale w pałacu było wówczas tylu gości z całej Europy — na jej twarzy po raz pierwszy pojawił się uśmiech. — Cesarz Austrii miał tak przystojnego adiutanta — ciągnęła — iż rozmowa i taniec z nim zaabsorbowały mnie do tego stopnia, że zupełnie nie widziałam innych gości.

— Ale wielki książę z pewnością cię zapamiętał!

— Tak właśnie twierdzi Maximus. Książę podobno nie tylko chce się ze mną ożenić, lecz otrzymał już nawet zgodę cara na nasz związek.

— Och, kochanie! Wypada mi tylko mieć nadzieję, że będziesz bardzo szczęśliwa! — zawołała Paulina.

— Ale Rosja jest tak daleko — smętnie powiedziała księżniczka — iż nie wyobrażam sobie, abym mogła się tam udać bez ciebie.

— Czy ten pomysł nie wyda się jednak trochę dziwny...? — z powątpiewaniem w głosie zaczęła Paulina.

— Pojedziesz ze mną, jako moja dama do towarzystwa — szybko dodała księżniczka. — Nie mam zamiaru zabierać ze sobą tej nudnej, starej baronowej Schwaez. Tym bardziej iż nie sądzę, aby baronowa mogła gdziekolwiek wyjechać. Ma liczną rodzinę i zawsze powtarza, że czułaby się bardzo nieszczęśliwa, gdyby musiała przebywać z dala od niej.

— Obawiam się... że papa... nie pozwoli mi wyjechać — z wahaniem powiedziała Paulina.

— Jeśli wytłumaczę sir Christopherowi, jak bardzo mi jesteś potrzebna i przyrzeknę, iż nie zatrzymam cię zbyt długo, jestem pewna, że zrozumie — odrzekła księżniczka. — Och, proszę, proszę cię, Paulino, nie możesz mnie zawieść, szczególnie teraz, gdy tak strasznie cię potrzebuję.

Paulina była wystarczająco inteligentna, aby zrozumieć, że księżniczce ofiarowano pozycję, o której, w opinii międzynarodowych sfer towarzyskich, jej ojciec, wielki książę Ludwik, mógł jedynie marzyć. W tej sytuacji, bez względu na to, co czuła Margarita, decyzja o małżeństwie już zapadła i nieistotne było, czy i w jakim stopniu jej marzenia zostaną spełnione. W przeświadczeniu, iż wypełnia swój obowiązek, odezwała się:

— Myślę, że to bardzo dobra wiadomość i że będziesz z wielkim księciem ogromnie szczęśliwa.

— W Rosji? — z powątpiewaniem zauważyła księżniczka.

— A dlaczego nie? — zapytała Paulina. — W dzisiejszych czasach, kiedy tak szybko i wygodnie podróżuje się pociągiem, spodziewam się, że twój małżonek będzie cię zabierał do Paryża, Londynu, no i oczywiście na południe Francji.

— Papa często powtarza, iż rosyjscy arystokraci lubią wyjeżdżać do Francji, ponieważ uważają ten kraj za bardzo gościnny i wesoły — zauważyła księżniczka. — Nigdy jednak nie wspomniał, aby zabierali ze sobą małżonki.

Paulina, nie znajdując na to odpowiedzi, szybko dodała:

— Car i jego rodzina są nieprawdopodobnie bogaci, więc czeka cię życie w ogromnym przepychu.

— I będę zajmowała ważną pozycję na dworze — powiedziała jakby do siebie księżniczka.

— Oczywiście — zgodziła się z nią Paulina. — Tatuś uważa, że rosyjska arystokracja posiada najwspanialsze na świecie klejnoty. Już sobie wyobrażam, jak pięknie w nich będziesz wyglądała na balach w Pałacu Zimowym.

Twarz księżniczki nieco się wypogodziła, mimo to, jakby dla przekory, dodała:

— Odmówię wyjazdu, jeśli się nie zgodzisz mi towarzyszyć.

— Zanim ci odpowiem, muszę porozmawiać z tatą — odrzekła Paulina.

— Poproszę mojego ojca, aby również z nim porozmawiał — pośpiesznie dodała Margarita. — Nigdy nic nie wiadomo. Może tak się spodobasz carowi, że wpłynie na Londyn, aby twój ojciec został mianowany brytyjskim ambasadorem w St. Petersburgu!

Paulina roześmiała się.

— Widzę, że jak tak dalej pójdzie, wszyscy twoi przyjaciele znajdą się na carskim dworze!

— Dlaczego by nie? — zapytała księżniczka Margarita. — Jeżeli mam zajść tak wysoko, to chyba mogę się spodziewać, że otrzymam to, czego chcę. A w tej chwili najbardziej zależy mi na tobie, droga Paulino, i to o wiele bardziej niż na szmaragdach czy brylantach.

Paulina pomyślała, że księżniczka zaczyna się powoli przyzwyczajać do myśli o porzuceniu domu rodzinnego i wyjeździe do Rosji i że dzielą się informacjami o kraju, którego żadna z nich nie widziała.

Kiedy Paulina uznała, że powinna już wracać do domu, księżniczka, składając błagalnie ręce, ponownie poprosiła:

— Obiecaj, obiecaj, że mnie nie zawiedziesz. Mój brat nie zastąpi mi przecież ciebie. Żaden mężczyzna nie jest w stanie zrozumieć, jakie to straszne wychodzić za mąż za człowieka, którego się nie zna.

W drodze powrotej do domu Paulina wciąż sobie powtarzała, jakie to szczęście, kiedy się jest zwyczajną dziewczyną i nie ma się takich problemów. Jej rodzice pobrali się z wielkiej miłości i dlatego przez całe życie byli ze sobą bardzo szczęśliwi.

— Jeśli kiedykolwiek wyjdę za mąż, również uczynię to tylko z miłości i wtedy bez znaczenia będzie, czy przyjdzie mi żyć w pałacu, czy w wiejskiej chacie — przyrzekła sobie.

Paulina zbyt długo obracała się w kręgach dyplomatycznych, aby nie wiedzieć, że wolność wyboru nie przysługuje tym, w których żyłach płynie królewska krew. Wprawdzie wielki książę Vladirvitch miał trzydzieści pięć lat, a Margarita tylko osiemnaście, ale równie dobrze mogłaby trafić na kogoś o wiele starszego, kto marzyłby jedynie o tym, aby jeszcze przed śmiercią doczekać się potomka.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.