Prawdziwe przyjaciółki - ebook

PROLOG

Wimbham Times Online, 8 maja 2019

TRÓJKA RANNYCH W WYNIKU POTRĄCENIA NA PRZEDMIEŚCIACH. SPRAWCA UCIEKŁ; ŚWIADKOWIE ZDARZENIA „ZSZOKOWANI I PRZERAŻENI”

Dwie kobiety oraz mężczyzna zostali przyjęci do szpitala Kingston wskutek potrącenia na Wimbham High Street. Do zdarzenia doszło wczoraj około 19:30. Z naszych informacji wynika, że wszystkie ofiary są w wieku około trzydziestu lat. Jak dotąd nie znamy nazwisk tych osób, ale policja potwierdziła, że świadkowie widzieli, jak czarny jaguar I-PACE poruszał się niebezpiecznie szybko i potrącił dwoje pieszych idących chodnikiem. Kierowca nie zatrzymał się, a niedługo potem wjechał w znajdującą się niedaleko miejsca zdarzenia francuską restaurację L’Auberge.

– Samochód wyjechał stamtąd, zza kawiarni – powiedziała Cara Mathers, która widziała całe zajście. – A potem popędził… jechał tak szybko. Szliśmy do Starego Niedźwiedzia, moja przyjaciółka zaczęła krzyczeć. Usłyszeliśmy ten przeraźliwy huk, ale auto pędziło jak wyścigówka. Jakby nic się nie stało. Nie mogliśmy uwierzyć w to, na co patrzyliśmy. To było przerażające.

Niedługo po tym samochód wjechał w słupek blisko świateł na Broadway Road. Osoba kierująca pojazdem straciła panowanie nad wozem, ten przeleciał przez pas zieleni i wbił się w jedno z okien L’Auberge.

– Zamawialiśmy drinki i właśnie patrzyliśmy na menu, gdy dookoła eksplodowało szkło – powiedział Thomas Weaver. – To cud, że nikt nie zginął.

Policja została wezwana na miejsce około godziny 19:35. Wysłano tam trzy jednostki ratunkowe oraz dwa ambulanse, wraz ze śmigłowcem. Dwie ofiary zostały zabrane śmigłowcem do szpitala Kingston, trzecią zabrała karetka. Cztery osoby, które doznały niewielkich ran oraz szoku, opatrzono na miejscu zdarzenia.

Nadkomisarz Brian Kirby z londyńskiej policji opisał ten wypadek jako „doprawdy szokujący”. Kordon policyjny pozostaje na Wimbham High Street, na wysokości od Broadway do Church Road.

– To zielona okolica, na Boga – powiedziała Victoria Sarti, przebywająca w czasie zdarzenia w L’Auberge. – Ludzie sprowadzają się tu, by wychowywać dzieci. To powinno być bezpieczne miejsce. Przyjechaliśmy tu, by tak właśnie się czuć.ROZDZIAŁ PIERWSZY

Szpital

Maj

Głosy. Pod moimi powiekami rozbłyska różowe światło.

Obudź się. Obudź się.

Mrugam. Za jasno, za jasno. Tutaj jest za jasno.

Zamknij oczy, kochanie.

Mamo? Czy to ty?

To nie mama. To nikt. Oczywiście, że nikogo tu nie ma. Nigdy nie ma.

Zamykam bolące oczy.

Wiem, że jestem w szpitalu. Wszędzie rozpoznałabym ten zapach, środek do czyszczenia, którego używają w szpitalach i więzieniach. Ona też tu będzie, o ile żyje. Jeśli umarła, będzie w piwnicy, w kostnicy, ułożona w metalowej szufladzie. Mam nadzieję, że właśnie tak jest. Przykro mi, ale taka prawda. W końcu ukradła mi życie. Jestem miłą osobą, nie życzyłabym nikomu śmierci, ale ludzie kradną nie tylko życia, ale też to, co dobre i miłe.

Próbuję podnieść głowę. Nie mogę. Nogami też nie jestem w stanie poruszyć. Jestem przykuta do tego miejsca. Przynajmniej takie odnoszę wrażenie. Czuję się jak Frankenstein. To boli. Wszystko boli.

Otwieram oczy, tylko odrobinę. Przez kurtynę rzęs błyska białe światło. Kolejny milimetr, dwa. Czuję, jak mięśnie szyi się rozluźniają. Przechylam głowę w lewą, potem w prawą stronę. Boli, ale nie jest aż tak źle. Nic tam nie złamałam. Nadal jednak nie jestem w stanie poruszyć nogami. Co to by była za ironia, gdybym po tych wszystkich latach, gdy musiałam sama ustać na nogach, skończyła bez możliwości chodzenia?

Po drugiej stronie widzę rząd łóżek, wszystkie są zajęte. Ona nie leży na żadnym z nich. Gdybym ją zobaczyła, w tej chwili rzuciłabym się z łóżka, doczołgała się do niej z pomocą rąk i nóg. Wykończyłabym ją. Toksyczna. Jest toksyczna.

Zastanawiam się, gdzie jest Frankie. Boże, proszę, niech on przeżyje. Jeśli jest ciężko ranny, nigdy sobie tego nie wybaczę. Ale najbardziej chcę do mamy. To zabawne, że po tym wszystkim nadal chcę mieć ją przy sobie.

Ale jej tu nie ma. Nie ma nikogo. Nikt przy mnie nie trwa, tutaj nie zaszła żadna zmiana.

To nie moja wina. Nie jestem skłonna do przemocy. Nienawidzę jej. Ale gdzie leży granica? Każdy kiedyś dociera do momentu, gdy łańcuch się napina. Każdy ma swoje limity. I właśnie to robią ludzie jej pokroju: popychają cię aż do granic wytrzymałości. Okradają cię z życia, a gdy przystępujesz do kontrataku, to co, wtedy ty jesteś tą złą?

Ta kobieta wywróciła moje życie do góry nogami, ukradła moich przyjaciół, mój los, wszystko wzięła dla siebie. Bo tak właśnie postępują tacy ludzie.

Staram się wysunąć język z ust, tylko koniuszek. Jeszcze raz, a potem znowu, zbieram ślinę. Czuję ciężkość w lewej nodze. Krzywię się i zerkam w dół – widzę spuchnięte niebieskie palce, gips. Złamana noga – super, po prostu świetnie. Jestem na oddziale, nie na OIOM-ie. Przynajmniej nie umrę. Nie ma takiej opcji, żebym umarła. Jedyną osobą, która dokona dzisiaj żywota, jest ona.

Na samym końcu sali widzę ubranego w niebieski fartuch pielęgniarza, który idzie gdzieś w pośpiechu, jakby to było ważne. Dzięki piankowej podeszwie białych butów praktycznie nie słychać jego kroków.

Panie pielęgniarzu? Halo, panie pielęgniarzu?

Nie odezwałam się. Nic dziwnego, że się nie zatrzymał. Jedyne, co zrobiłam, to wydałam z siebie dziwny dźwięk przez usta zaciśnięte jak odbyt kota. Nie mógł mnie usłyszeć. Poza tym gdzieś tam ktoś jęczał jak zombie. Zamknij się. Zamknij się. Mam wrażenie, jakby ktoś zalał mi oczy klejem. Muszę je przemyć wodą. Muszę umyć twarz. Boże, poczułabym ogromną ulgę, gdybym nie była taka lepiąca. Moja głowa. Moje gardło. Moje plecy. Na samym dole, blisko kości ogonowej. Ten tępy ból w lewej nodze. Pod palcami czuję miękki, lekko włochaty koc.

Ona. Na samą myśl o niej moje serce bije szybciej. Tutaj jestem wystawiona na atak, z tą nogą w gipsie. Jestem siedzącym celem. Muszę się ruszyć.

Rozglądam się na boki. Nie ma nikogo. Nikogo ze mną nie ma. Zawsze jestem sama. Czuję, jak do oczu napływają mi łzy. Gdy je zamykam, łzy spływają po skroniach we włosy. Tak naprawdę nie jestem silna. Udaję, ale nie jestem. Ludzie nigdy nie widzą tego, co skrywa się za uśmiechem. Nigdy nie widzą nic więcej, tylko to, co pokazuję światu.

To ostre światło jest oślepiające. Zamykam oczy, jak dziecko, jakby w ten sposób nikt nie mógł mnie zobaczyć. Nie pozwól, żeby ktoś zobaczył cię w tym stanie. Nikomu nie dawaj tej satysfakcji.

Główna ulica.

Samochód.

Uderzenie.

Potłuczone szkło.

O Boże. O Boże, o Boże, o Boże.

Wreszcie rozwieram usta. Rozciągam je na tyle, by zawołać:

– Poproszę pielęgniarza! – Z mojego gardła wydobywa się zaledwie schrypnięty szept. A teraz płaczę. Jezu Chryste. Podnoszę ręce, poruszam palcami, zaciskam je w pięści. Nic nie jest złamane. Ale nie ocieram łez. Dają ukojenie, niczym niespodziewany letni deszcz, w czasie którego podnosisz twarz ku niebu. Moje usta są takie, takie… Ten smak… jak siano, jak ten zapach siana – drażniący, suchy.

Frankie, gdzie jesteś?

Żyjesz?

Przepraszam, kochanie. Tak bardzo przepraszam, że do tego doszło.

Zrobił się z tego straszny bałagan. Ale to nie moja wina. To wszystko nie jest moja wina. Jestem dobrym człowiekiem. Cóż, byłam. Ale wtedy ona zrujnowała mi życie.

Gdzieś po lewej słychać dźwięk nalewania wody. Potem pojawia się jego twarz. Pielęgniarz.

– Proszę, weź to. – Głos ma śpiewny, jakbyśmy wszyscy byli szczęśliwi. Jakbyśmy byli kochani. – Lepiej? – pyta uprzejmie, podnosząc z końca łóżka moją kartę.

– Tak – chrypię, odchrząkuję, po czym piję jeszcze trochę. – Dziękuję.

– Jeśli czegoś będziesz potrzebować, mam na imię Kevin – mówi. – Jak nic nie będziesz potrzebować, nadal będę Kevinem. – Śmieje się. Podejrzewam, że nie pierwszy raz wyskakuje z tym żartem. – Teraz muszę dostać od ciebie kilka informacji, dobrze? Wczoraj wieczorem podano ci środek uspokajający, czego możesz nie pamiętać.

Kręcę głową. Rzeczywiście, nie pamiętam.

– Miałaś atak paniki. – Uśmiecha się ze współczuciem. Ma ładne zęby, równe i białe.

Staram się myśleć. Pamiętam, że trzymano mnie za ramiona. Pamiętam, że byłam popychana, może na krzesło.

– Nie pamiętam – mówię.

– To nic takiego, nie martw się. Muszę tylko zadać kilka pytań, okej?

Kiwam głową.

– Pewnie.

– Okej, super. – Przygląda się mojej karcie i podnosi wzrok. Napotyka moje spojrzenie. Znowu się uśmiecha. – Okej, czy możesz podać mi swoje imię?

Przyglądam mu się chwilę, temu Kevinowi. Jest uprzejmy i miły. Żartuje i oferuje wsparcie. Jest miłą osobą, tak jak ja kiedyś byłam.

– Jestem Jane – szepczę. – Jane Reece.ROZDZIAŁ DRUGI

Jane

Luty

Kawiarnia Jane, o czym sama by ci powiedziała, jest typową gwarną kawiarnią położoną na głównej ulicy niegdyś zaniedbanego przedmieścia południowego Londynu, które stało się elegancką dzielnicą. Odkąd przeprowadziła się tutaj z Frankiem sześć albo siedem lat temu, na własne oczy widziała zachodzące dookoła zmiany: coraz więcej koszy na śmieci, nowy oddział M&S Simply Food w miejscu, gdzie kiedyś znajdował się całodobowy Wimbham Store. Paradygmat, elegancki salon fryzjerski dla mężczyzn, zajął miejsce starego salonu Cedrica z biało-czerwonym słupkiem oraz żółknącymi czarno-białymi zdjęciami wiszącymi w oknach. Gentryfikacja: miasto rozciągało się coraz bardziej, niczym plama po kawie wylanej na papierową serwetkę. Gdyby razem z Frankiem nie zamieszkali tu wcześniej, nie byłoby ich stać na przeprowadzkę w tę okolicę. Ale wie, że ona jest częścią tej zmiany. Często śmieje się, że ceny domów co jakiś czas wzrastają o wartość jednej sojowej latte. Jej kawiarnia jest kolejną rzeczą, na którą nie byłoby jej stać. Nazwa, Palone Ziarna, była ukłonem w stronę starych nazw małych biznesów, które tak uwielbiała. Flądra z Frytkami, Ogrody Asa Pik, Cięcie ponad Stylistów… tego już nie było.

Po kawę do Jane przychodzi nowy rodzaj mieszkańców. Lubią wspierać, a raczej uchodzić za wspierających małe firmy, a przynajmniej wtedy, gdy czekają na przesyłki z Amazona. Chude matki po trzydziestce w zawrotnie drogich ubraniach do ćwiczeń, manewrujące dookoła stolików trzykołowymi wózkami przystosowanymi do ćwiczeń (nie można marnować nawet chwili!) w drodze na cotygodniowe ploteczki z innymi mamami. Pozostający w domu metroseksualni ojcowie, popijający espresso macchiato, wpatrujący się w swoje wymuskane laptopy. Pod stołami czekają maty do jogi, a panowie, których garnitury świecą tak, jak powinny – nie dlatego, że są tanie – rozmawiają głośno o sprawach biznesowych, z wciśniętymi w uszy białymi bezprzewodowymi słuchawkami. Oni wszyscy przychodzą do Jane. Mleko migdałowe. Cappuccino na mleku owsianym. Kawa w kubkach wielokrotnego użytku dla osób, które dbają o środowisko. Wegańskie bułeczki dla milionerów. To naprawdę totalne przeciwieństwo położonego na północy miasta przemysłowego, w którym dorastała. Znajdowała się daleko od domu pod każdym możliwym względem.

Ale właśnie o to chodziło.

Zresztą banały zdarzają się w życiu wszędzie, niezależnie od tego, kim się jest i gdzie się żyje. Tak przynajmniej uważa Jane. Każda społeczność wygląda z zewnątrz jednolicie. Ludzie to ludzie, w większości są dobrzy. Jane stara się nigdy o tym nie zapominać. A kiedy miało się taką matkę jak ona, stało się to wręcz filozofią. Nawet więcej, sztuką przetrwania.

Ludzie w większości są dobrzy, ludzie w większości są dobrzy, ludzie w większości są dobrzy.

To ludzie mówią Jane, że jest szczęściarą, bo ma swój tak dobrze prosperujący biznes, że klienci na przestrzeni lat stali się stałymi bywalcami lokalu, a nawet przyjaciółmi. Ma to znaczenie, zwłaszcza odkąd po drugiej stronie ulicy otworzył się Starbucks. To ludzie mówią jej, że ma spokojną pracę. Pracę, którą łatwo godzi się z życiem. A do tego cała ta kawa. Jane zawsze odpowiada: Dziękuję, tak, jest świetnie. Tak, tak, poszczęściło mi się. Hasztag szczesciara. Hasztag kochajswojezycie. Przygotowuje zamówienia i podaje je z uśmiechem, który nigdy nie znika z jej twarzy.

Tylko ci, którzy znają ją naprawdę, wiedzą, jaka to była harówka, jak ciężko musieli pracować z Frankiem, żeby spłacać raty za dom, kredyt na firmę, opłacać rachunki. Kath, Hils i Sophie, koleżanki, z którymi ćwiczy we wtorkowe wieczory z grupą Runner Beans, wiedzą niemal o wszystkim. Znają się, odkąd rzuciła pracę biurową, wzięła kredyt i kupiła podupadający biznes przejęty przez bank. Wcześniej w lokalu sprzedawano kurczaki z rożna, firma była nieubezpieczona – jeśli wierzyć plotkom, poprzedni właściciele wynieśli się w środku nocy. Przykrywka dla dziupli narkotykowej, która należała do miejscowego gangu – kolejna z plotek. Trudno było znaleźć przymiotnik na opisanie tego, jak wyglądało wnętrze, ale do przesadnie szykownych nie należało. Potrzebowali całego roku, żeby pozbyć się zapachu spalenizny wżartego w deski i wiszącego w powietrzu smrodu starego tłuszczu zwierzęcego. Wiele podstawowych prac wykonała sama, z czego była bardzo zadowolona.

Chodzi o to, że ludzie nie wiedzą, dlaczego. Po co rezygnować z bezpieczeństwa na rzecz ryzyka? Ludzie nie mają pojęcia, że kredyt, stres i harówka były formą terapii. Nie tylko dla niej, ale też dla Frankiego. To stało się ich tratwą, jedyną rzeczą, która powstrzymała ich przed pójściem na dno. Frankie wykonał wszystkie prace hydrauliczne, zrobił większość elektryki, sam wymierzył kuchnię. Powiedział, że potem Jane „wkroczyła ze swoimi artystycznymi akcentami”. Kocha, gdy ją tak drażni, zwłaszcza że miała przecież obawy, by to, co się stało – a raczej nie stało – nie zabrało im tego, co zbliżyło ich do siebie – zdolności do śmiania się z życia. Ale nie, kawiarnia pomogła im poradzić sobie z ostatnią nieudaną próbą in vitro oraz pogodzić się z bolesną decyzją, że trzeba zaprzestać prób.

Drzwi do kawiarni otwierają się, a do środka wpada podmuch zimnego powietrza, podążając za jej przyjaciółką, Sophie. Zatrzymała się tu w drodze do domu, jak zawsze we wtorki. Przychodzi po szybki zastrzyk kofeiny przed ich treningiem z Runner Beans, klubem dla biegaczy, do którego obie należą. Klub dla biegaczy w jej słowniku można znaleźć pod hasłem Regeneracja: powolne odzwyczajanie się od citalopramu, który tłumił ból, ale sprawiał, że była senna. Drugim hasłem jest Utrata wagi, bo musi pozbyć się tej dodatkowej oponki, będącej kolejną gorzką pigułką do przełknięcia. Kiedyś wciągała całą paczkę chipsów w mgnieniu oka, teraz tyje od samego patrzenia na słone przekąski.

Dzisiaj Sophie zamawia herbatę miętową, co jest nadzwyczajne.

– Trochę za bardzo w stylu generacji Z, nie sądzisz? – Jane ledwie unosi przy tym brew, po czym wskazuje na krzesło, sugerując przyjaciółce, żeby ta usiadła. Zalewa wrzątkiem torebkę wypełnioną liśćmi zebranymi na zboczu góry w Dordogne – chyba – a sobie nalewa wody z kranu.

– Dajesz radę? – pyta swoją popołudniową asystentkę. Córka Kath, Scarlett, pracuje u niej codziennie po szkole, a zapracowała sobie na tę fuchę, gdy kilka miesięcy temu przyniosła domowej roboty biscotti i oznajmiła, że chce zacząć piec, dlatego szuka pracy, żeby mieć na to pieniądze. Zapytała, czy Jane chce w to zainwestować. Stłumiła wtedy chichot, ale Scarlett była tak niesamowicie poważna, a ciastka tak przepyszne, że nie tylko pozwoliła jej pracować dwie godzinny dziennie, ale też zgodziła się sprzedawać w kawiarni jej wypieki. Tego nie można robić w Starbucksie, co nie? Teraz Scarlett raz w tygodniu realizuje zamówienie na sześćdziesiąt biscotti – zawsze pamięta o osobach z alergią na orzechy – co musi jej przynosić niezłe zyski. Przynajmniej tak uważa Jane, bo podejrzewa, że mąka, cukier, jajka i morele pochodzą z zakupów robionych przez Kath.

Zamiast odpowiedzieć, Scarlett nasuwa okulary wyżej na nos, po czym schyla się, żeby opróżnić zmywarkę. Jane zastanawia się, czy ktokolwiek inny był tak sumienny w wieku czternastu lat – sama jako nastolatka upijała się cydrem ukradzionym matce, ale to kolejna historia, której miejsce znajduje się w pudełku podpisanym Nie otwierać.

– Powinnam dać Scarlett podwyżkę – mówi i dołącza do Sophie, zajmując miejsce przy stoliku. – Dałaby radę prowadzić kawiarnię bez mojej pomocy.

Sophie uśmiecha się tak, że Jane nie ma pewności, czy przyjaciółka cokolwiek usłyszała. Dmucha na zaparzoną miętę, ale jej nie pije.

– Zmieniasz nawyki? – zagaduje Jane, wskazując brodą na kubek Sophie. Jej przyjaciółka wygląda dzisiaj wyjątkowo ładnie – nie chodzi o to, że zwykle nie jest ładna, a o to, że Jane już przywykła do jej urody i nie czuje się nią onieśmielona. Tak, dzisiaj jej oczy są wyjątkowo pełne blasku, brązowe włosy niezwykle połyskują i są ściągnięte w kucyk. – Co z podwójnym espresso z dwiema łyżeczkami cukru? – dodaje z odrobiną podejrzliwości w głosie. – Normalnie drwiłabyś z każdego, kto pije cokolwiek herbacianego.

Sophie, podobnie jak Jane, dorastała w czasach, gdy puby nie były zaliczane do gastronomii, a w małych sklepach spożywczych na półkach stało mnóstwo zakurzonych puszek z malinami w syropie, i tak samo nieobca jest jej przyjemność płynąca ze zjedzenia całej pizzy wypiekanej na kamieniu albo znakomitych meze, gdy tylko nachodzi ją na to ochota. Jej późne popołudniowe wtorkowe espresso to coś, co robią biegacze. Kofeina zaczyna działać tuż przed treningiem, około osiemnastej trzydzieści, ale pozbywa się jej z organizmu, zanim idzie spać. Dlatego Jane zastanawia się: dlaczego mięta?

Sophie nie myśli o herbacie. Albo o bieganiu. Czy kawie. Oczy ma błyszczące, a uśmiech tak rozmarzony, że wygląda, jakby się zjarała. Policzki pokrywa rumieniec. Rowek między piersiami wygląda na głębszy niż normalnie.

– Na razie nie będę pić kawy – mówi, ostrożnie odstawiając kubek na stolik i skupiając wzrok na Jane.

Właśnie w tej chwili Jane dodaje dwa do dwóch, a wynik równania uderza ją prosto w brzuch.

– Jesteś… Czy ty… Jesteś w ciąży? – Czuje uderzenie gorąca, nagłą i przytłaczającą potrzebę, by się rozpłakać. Ale udaje jej się – ledwo – zebrać do kupy i odwzajemnić pełen ekscytacji uśmiech przyjaciółki. Jest nawet w stanie przez chwilę popatrzeć jej w oczy, ale szybko spuszcza głowę pod pretekstem sięgnięcia po jej rękę. Jej oczy żyją swoim życiem. Nie jest w stanie powstrzymać napływających do nich łez. Ale to nic. Przyjaciółki wzruszają się, słysząc o dobrych wieściach od tej drugiej, prawda? A ona naprawdę jest szczęśliwa. To cudowna wiadomość. Podnieś wzrok, Jane. Podnieś wzrok.

Mruga szybko, zmusza się do uśmiechu. I w końcu patrzy na Sophie.

– O mój Boże!

– Tak. – Sophie emanuje radością, rumieni się uroczo. Po czym odwraca wzrok, jakby była zawstydzona.

Jane wie, że powinna jej pogratulować – że musi zachować się lepiej, że powinna pogratulować już pięć sekund temu, dziesięć, piętnaście, dwadzieścia. I nie chodzi o to, że nie chce, bo bardzo pragnie złożyć jej gratulacje. Chodzi o to, że ma zaciśnięte gardło i jeśli otworzy teraz usta, boi się – nie, ona to wie – że wybuchnie płaczem tak jak ostatnim razem. To się nie może zdarzyć. Po prostu nie może. Tu nie chodzi o nią. A jednak chodzi, nic nie może na to poradzić. Tylko tyle jest w stanie zdziałać bieganiem, żartami i pracą. Życiowa tratwa nie jest całkowicie wodoszczelna.

Zęby ma zaciśnięte i modli się, żeby łzy nie popłynęły i pozostały lśniącą powłoką, która równie dobrze może oznaczać radość, nic poza tym. Tylko że z Sophie jest to bardziej skomplikowane, bo ona wie. Właśnie dlatego przyszła tu dzisiaj, żeby poinformować Jane na osobności, a to z jakiegoś powodu wszystko pogarsza.

Mijają kolejne sekundy. Sophie przechyla nieznacznie głowę, a gardło Jane pozostaje zaciśnięte, dlatego nie jest w stanie złożyć gratulacji. W ogóle nic nie może powiedzieć, w dodatku nie może powstrzymać przyjaciółki od zadania pytania, które padnie za jedną, dwie…

– Wszystko w porządku? – Sophie ściska jej dłoń, uśmiechając się przy tym ze współczuciem. W tym właśnie tkwi problem z prawdziwymi przyjaciółmi; widzą wszystko, czy tego chcesz, czy nie. Jesteś dla nich otwartą księgą. W dodatku Sophie jest nie tylko bardzo zabawna i wspaniałomyślna, ale też empatyczna. – Chciałam ci powiedzieć o tym twarzą w twarz, bez innych. Jeszcze przez jakiś czas nie będziemy nic mówić o ciąży. Chciałam się tylko upewnić, że nie usłyszysz od kogoś innego.

W tej chwili – bardziej niż kiedykolwiek – Jane żałuje, że powiedziała o tym Sophie. Zrobiła to, zanim naprawdę ją poznała, zanim Sophie była w ciąży z Kyle’em. Nie miała wtedy pojęcia, jak cholernie okropne będzie czyjeś współczucie, jak każda jej reakcja na jakąkolwiek informację na temat dziecka będzie analizowana pod kątem cierpienia lub, co gorsza, zazdrości. Cieszy się, że nie powiedziała nikomu innemu. Kath i Hils zawsze były cudowne, ale wolałaby, żeby te przyjaźnie pozostały takie, jakie są. Wie, że ma przez to na myśli równe.

Wyciąga z kieszeni fartucha chustkę z haftem Palone Ziarna w kącie i wydmuchuje nos.

– To chyba katar sienny – mówi. Genialne, Jane, mamy luty. – Gratuluję, kochana. Tak się cieszę. – Ściska mocno rękę przyjaciółki i dla dodatkowego efektu lekko nią potrząsa.

– Dziękuję!

Puszcza rękę Sophie i sięga po szklankę. Pije. Opróżnia naczynie.

– Chciało mi się pić bardziej, niż myślałam – mówi, choć nie ma pojęcia po co. – Aj, poważnie. Gratuluję, stara. To świetne wieści. – Bierze głęboki oddech.

– Jesteś pewna, że wszystko w porządku?

– Tak! Oczywiście, że tak! Dlaczego miałoby nie być? Jestem zachwycona! Kompletnie! Niesamowicie zachwycona! No! Kyle będzie miał młodsze rodzeństwo, to cudownie! – Unosi lekko rękę w powietrze. – Masz już jakieś zachcianki? – Jest lepiej. Czuje, że bierze się w garść.

– Jeszcze nie. – Niebieskie oczy Sophie otwierają się nieco szerzej. Robi śmieszną minę. – Pewnie truskawka albo wanilia.

– Czy w dzisiejszych czasach da się zgadnąć? W sensie, może tym razem padnie na pistację. Ale się cieszę. Masz już listę imion?

– Jeszcze nie. Dopiero miałam pierwsze USG. Chcesz zobaczyć?

Boże, nie.

Przez jedną przerażającą chwilę Jane myśli, że wypowiedziała te słowa na głos. Ale Sophie już grzebie w swojej nowej torebce. Jest ogromna – ciemna skóra ugina się pod złotym zapięciem z inicjałami CD. Sophie jest bogata. Ma męża, Carla, który w zeszłym roku sprzedał swoją firmę za trzy miliony funtów i zostało mu jeszcze tylko półtora roku okresu przejściowego. Ona pracuje dwa razy w tygodniu u radcy prawnego w Norbiton, „żeby wyjść z domu”.

– Oczywiście, że chcę! – Na linii włosów zbiera jej się pot. – To rodzeństwo mojego chrześniaka, na Boga. Należy do arystokracji.

Myślała, że z czasem będzie jej łatwiej, ale wcale tak nie jest, mimo że od diagnozy minęło sześć lat. O ironio, myślała wtedy, że jest w ciąży. To dlatego poszła do lekarza. Zawsze miała nieregularne miesiączki, ale gdy okres nie pojawił się trzy miesiące z rzędu, a z jakiegoś powodu dżinsy stały się za ciasne, zebrała to wszystko do kupy. Miała wtedy nudności, dlatego uznała, że to ciąża. Była szczęśliwa, tak samo jak Frankie. Starali się przez rok, na zasadzie odstawmy antykoncepcję i zobaczmy, jak to się potoczy.

Ale ku ich zaskoczeniu, trzy testy wykonane w domu wyszły negatywne.

– Czy wie pani, czym jest FSH? – zapytał lekarz pierwszego kontaktu po wielu badaniach. Rozmawiali przez telefon.

Kto by pomyślał, że w dwie minuty można komuś zrujnować życie?

– FSH? Nie, nie mam pojęcia.

– To folitropina, taki hormon. Pani jajniki szwankują, bo zaczyna pani wczesną menopauzę.

Jane zjeżył się włos na głowie, zmroziło ją do kości. Informacja przekazana tak zwyczajnie brzmiała po prostu wrednie.

– Słucham?

– Okrucieństwem przedwczesnej menopauzy – powiedział lekarz, tym razem łagodniej – jest to, że daje objawy podobne do ciąży. Może pani próbować zapłodnienia pozaustrojowego, ale przy niedoborze jajeczek obawiam się, że będzie to tylko strata czasu.

Jane miała dwadzieścia siedem lat. Była młodą kobietą. Wciąż jest młoda.

Sophie postawiła największą torbę na świecie na stole.

– Ładna torebka – mówi Jane.

– Dzięki, to od… To prezent. Ale nie jest prawdziwa.

– Wow. A wygląda, jakby naprawdę była torebką.

Sophie chichocze.

– Chodzi mi o to, że to podróbka Diora, głupku. CD?

– Płyta CD?

– Boże, Christian Dior? Co z tobą?

Jane śmieje się.

– Wybacz. Mimo wszystko jest ładna.

Sophie już zapomniała o torbie. Z jej przestrzennego wnętrza wyciąga papier i wręcza go z szerokim uśmiechem Jane, która wpatruje się w niego jak zahipnotyzowana. Patrzy na tę szarą plamkę na ciemnym tle w kształcie wachlarza. Wygląda trochę jak sękaty kamyk, jak te, które czasami widuje się na plażach, poobijane przez inne, twardsze kamienie.

Oczywiście wie, że to nie kamyk. Nie może tego schrzanić. Nie może sprawić, żeby zrobiło się tak dziwnie, jak za pierwszym razem.

– Ooo – mówi. Dodaje: – Wygląda jak Carl.

Sophie chichocze i przekrzywia głowę, jakby doszukiwała się tego podobieństwa.

– Wiem. Wielkie czarne oczy i małe rączki. Zdjęcia z USG są dziwne, nie? Chyba urodzę krewetkę.

Jane robi śmieszną minę.

– Sądząc po ustach, stawiałabym na karpia. Co myślisz?

Sophie jęczy. Obie wybuchają śmiechem i na szczęście mija panujące między nimi napięcie.

– Lepiej wrócę do pracy – mówi Jane i wstaje. – Nie chcę, żeby Kath pozwała mnie za wykorzystywanie dzieci w pracy – wiesz, jaka potrafi być. Widzimy się później? Nadal możesz biegać, prawda?

– Oczywiście! Nie jestem chora. – Sophie wstaje, prawie nie tknąwszy herbaty, i zarzuca nową torebkę na ramię. – Możliwe, że poznasz dzisiaj Lexie. Spotkałam ją na dniu otwartym na siłowni, kilka tygodni temu. – Marszczy brwi i patrzy na Jane. – Pracowałaś wtedy.

– Przecież możemy widywać się z innymi ludźmi. – Jane robi dziwną minę. – Nie wsadzę chomika Kyle’a do mikrofali ani nic takiego.

Sophie wybucha śmiechem. Ten przyjemny dla ucha dźwięk to jeden z powodów, dla których się zaprzyjaźniły. Chodziło o to, jak obie potrafiły się rozśmieszać.

– Lexie podarowała mi tę torbę. Ta dziewczyna wydaje się naprawdę miła. Jest tu nowa i wspomniała, że nikogo nie zna, więc powiedziałam jej, że Runner Beans to superekipa i powinna wpaść.

– Świetnie – odpowiada Jane, myśląc, że to typowa Sophie, która bierze kogoś pod swoje skrzydła, tak jak kiedyś zrobiła z Jane. – Jak się nazywa?

– Lexie Lane.

– Trochę w stylu Supermana.

– Myli ci się z Lois.

– Może i tak.

Przytulają się na pożegnanie – to mocny i długi uścisk, którym Jane chce przekazać przyjaciółce, że życzy jej wszystkiego, co najlepsze, że nic jej nie jest i że przy tej ciąży będzie lepiej.

Odsuwają się od siebie.

Sophie wychodzi, pasek od płaszcza zwisa luźno po jej bokach, a kucyk kołysze przy każdym kroku. Jane macha jej na pożegnanie, po czym chwyta kubek oraz szklankę i patrzy, jakby z oddali, jak te wyślizgują się z jej dłoni i rozbijają o podłogę.ROZDZIAŁ TRZECI

Jane

Na widok vana Frankiego stojącego tuż obok ich małego domku w stylu wiktoriańskim Jane czuje, jak z jej klatki piersiowej uchodzi napięcie. Jest w domu i zawsze w nim był, odkąd przyszedł do jej okropnego mieszkania na trzecim piętrze w Southall, żeby naprawić prysznic, zapuszczony przez właściciela do granic możliwości. Wykonał tę okropną pracę, umył ręce płynem do naczyń w jej kuchni i powiedział, że może mu zapłacić następnym razem, a najlepiej, jakby postawiła mu piwo. Od razu wiedziała, że to dobry człowiek, że w ogóle nie przypomina mężczyzn, których mama przyprowadzała do domu. Są ze sobą od jedenastu lat, co jednocześnie zdumiewa ją i zachwyca. Jedyne, czego teraz chce, to wtulić się w jego ramiona i obejrzeć coś na Netflixie, może zamówić jedzenie na wynos. Nie ma szans, żeby zdołała pojawić się na treningu Runner Beans – wiedziała to od chwili, gdy Sophie wyszła z kawiarni.

Zsiada z roweru, a gdy dociera do drzwi, wyciąga z kieszeni telefon. Przez chwilę się waha i myśli, żeby jednak pójść. Nie chce, żeby Sophie myślała, że jej unika albo że coś jest nie tak. Nie chce odbierać przyjaciółce radości. Z drugiej strony, naprawdę potrzebuje trochę czasu, żeby przetrawić tę informację. Chwilę przerwy, żeby zebrać się z powrotem do kupy.

Hej, stara, pisze. Nie dam dzisiaj rady, sorki – dopadł mnie straszny ból głowy. Baw się dobrze i jeszcze raz gratuluję! Xx

Sophie odpowiada niemal od razu. Och, biedna! Widzimy się w piątek? Xx

Jane otwiera drzwi i wprowadza rower do środka. Myśli o tym, że przyjaźń nie zawsze opiera się na szczerości. Czasami dobrze jest wiedzieć i dać przyjaciółce wykręcić się beznadziejnym kłamstwem. Pamięta, jak Sophie zabrała ją raz na zakupy do miasta i namówiła, żeby przymierzyła bardzo designerski top, którego cena zdecydowanie przekraczała jej budżet. Musiała go odwiesić i powiedzieć, że nie jest pewna, że się zastanowi i może zamówi go przez internet. Potem, również za namową Sophie, wybrały się na lunch do Selfridges, gdzie usiadły na wysokich stołkach i zjadły sushi. Przyjaciółka zamówiła butelkę szampana, a gdy Jane poszła do toalety, zapłaciła za wszystko. Gdy Jane się dowiedziała, zaczęła protestować, a Sophie odpowiedziała, że prawie dwa lata temu dostała voucher do tej restauracji i miał stracić ważność, a Jane wyświadczyła jej tylko przysługę. Jane udawała, że jej wierzy, tak jak Sophie udawała w sprawie bluzki i teraz po odczytaniu wiadomości.

Oczywiście, odpisuje, pełna wdzięczności. Pozdrów dziewczyny. Powiedz Hils, żeby porządnie się rozgrzała. Do zobaczenia w piątek. X

Tydzień albo dwa po tym wypadzie na zakupy były urodziny Jane. Sophie wróciła do miasta, kupiła bluzkę i podarowała jej w prezencie, zarzekając się, że była na wyprzedaży. To kolejne kłamstwo, choć obie udawały, że w nie wierzą. Jane uśmiecha się na wspomnienie lekkiego przerażenia mieszającego się z wniebowzięciem na myśl o tym, jak Sophie postarała się z prezentem.

Korytarzem drepcze w jej stronę Des, jego pazury stukają o zniszczoną laminowaną podłogę. Merda ogonem jak szalony.

– Cześć, Dezzie. – Opiera rower o ścianę, po czym kuca, żeby podrapać go pod brodą. Uśmiecha się na dziwne zawodzenie, jakie wydaje z siebie pies po tym, jak nie widział jej cały dzień. – Cześć, chłopaku. Witaj, mój ty futrzaku.

Frankie siedzi w kuchni, przy wyspie kuchennej, zwrócony plecami do Jane. Wzrok ma skupiony na telefonie.

– Cześć – wita ją, rozkojarzony.

Obejmuje go w pasie i wtula policzek w miękki materiał jego koszuli w kratę. Czuje lekki zapach jego potu i kurzu, wonie z domów innych ludzi. Zawsze jest taki ciepły, a przytulanie go koi po jeździe w mżawce.

– Wróciłeś – mówi. – Ale super!

– Niestety, nie na długo. W Balham przecieka łazienka, woda leje się do salonu.

Jane opiera się o niego i jęczy.

Mąż odkłada telefon na blat, odwraca się i obejmuje ją, a twarz wtula w jej klatkę piersiową. Przesuwa rękami po jego głowie, zamyka oczy pod wpływem kojącego dotyku i oddechu, który owiewa jej brzuch. Pozostają w tej pozycji w milczeniu.

– Wszystko w porządku? – pyta Frankie po długiej chwili.

– Sophie jest w kolejnej ciąży – mówi bardzo cicho.

– Mój Boże. – Wstaje, przytula ją mocno i kołysze się na boki. Całuje w policzek, w czubek głowy. – Ale beznadziejnie. Cóż, tak naprawdę to świetna wiadomość, ale wiesz, co mam na myśli. Przykro mi, kochanie.

– Nie twoja wina. To niczyja wina. A dla nich informacja jest wspaniała. Czy ktoś nie może zrobić za ciebie tego zlecenia? Co z Robem?

– Jadę po niego, ale nie ma szans, żeby poradził sobie sam. Ciągle się uczy. – Obejmuje ją jeszcze mocniej i wspiera brodę o czubek jej głowy. – Poza tym, to zawsze kolejna kwota do skarbonki, prawda?

„Skarbonka” to ich konto oszczędnościowe, z którego środki mają zostać przeznaczone na podróż dookoła świata. Oczywiście przybywa ich z prędkością lodowca sunącego pod górę. Kolejna rzecz, której nie widzą ludzie, gdy patrzą na jej kawiarnię jak na Central Perk z Przyjaciół, to to, że ledwie wiążą koniec z końcem. Gdyby nie kupiła lokalu, musiałaby już zamknąć interes. Rosnące z zawrotną prędkością czynsze za lokale użytkowe sprawiły, że trzej jej znajomi prowadzący biznesy poszli na dno. Jane musi teraz jeździć do Staines, żeby strzyc Desa, a Frankie znalazł fryzjera w Hounslow, bo „za cholerę” nie będzie płacił „trzydziestu pięciu funtów za przycięcie boków”. Dzięki Bogu za jego firmę. Nikt nie może podnieść czynszu za furgonetkę i świetną reputację, a Frankie ma jedno i drugie.

– Wykręciłam się z biegania – mówi. – Nie dam rady. Wezmę Desa na spacer, żeby trochę się poruszać.

– Nie zapomnij piłki.

– Oczywiście.

– Na pewno nic ci nie będzie, jeśli zostaniesz na trochę sama?

Kiwa głową.

– Dam sobie radę. Po prostu muszę to sobie poukładać w głowie.

– Źle mi z tym, że cię zostawiam.

Całuje ją w czubek głowy. Rozluźnia uścisk, opuszcza ręce. Idzie na korytarz, gdzie zakłada buty robocze. Widzi, jak bardzo jest zmartwiony. Mówi, że wróci najszybciej, jak to możliwe. Jane odpowiada, żeby się nie martwił. Nie może zawieść klienta. Zresztą to praca po godzinach, a wszystkie dodatkowe środki trafiają do skarbonki. Mówi, że zostawi mu coś do jedzenia.

Po jego wyjściu czyta wiadomości na iPadzie, a potem sprawdza konto oszczędnościowe w aplikacji Santandera: 3058,00 funtów. Daleko do dziesięciu tysięcy, ale małymi kroczkami na pewno im się uda.

Po trzech nieudanych próbach in vitro to Frankie wziął ją za ręce, popatrzył głęboko w oczy i powiedział – teraz to rozumie – coś, co musiała wtedy usłyszeć: „Lekarz ma rację, kochanie. To się nam nie uda. Nie możemy sobie tego ciągle robić”.

Tak zaczęła się długa rozmowa, która trwała cały wieczór, a potem noc, aż wzeszło słońce, a ich oczy wypełniły się łzami. Wtedy zapadła decyzja. Nie polecą do Chorwacji, gdzie czekała na nich dawczyni jajeczek. Nie złożą papierów o adopcję. Będą żyli tak, jak przed tym całym koszmarem… a przynajmniej spróbują wrócić do tego, kim wtedy byli. Będą się kochać wtedy, kiedy najdzie ich na to ochota, ponownie spróbują sobie przypomnieć, jak to jest cieszyć się sobą nawzajem bez siedzącego z tyłu głowy procesu złożonego z badań krwi, USG, iniekcji, termometrów i ciągłego lęku. Nie mając innego wyjścia, w tę nową podróż zabrali ze sobą złamane serca.

To Frankie namówił ją, żeby rzuciła pracę i wzięła pożyczkę, to Frankie powiedział, że będzie pracował do upadłego, byle tylko spełnić jej marzenie o prowadzeniu kawiarni, to Frankie wpadł na pomysł ze skarbonką.

– To zawsze coś, na czym będziemy mogli się skupić, prawda? – powiedział. – I zrobimy to razem.

W ciągu pięciu lat planowali wynająć dom – jeśli uda im się go odnowić – oraz zatrudnić managera, by zarządzał kawiarnią, a potem… wyjechać. Czasami jednak nie może opędzić się od myśli, że tak naprawdę nie udało im się wrócić do tego, kim byli. Nie do końca. To nigdy nie będzie możliwe. Głębsze rozmowy, które kiedyś odbywali, zostały zakryte, zabandażowane niczym rana, taka, która boli przy każdym szturchnięciu.

Przebiera się w legginsy, zakłada buty do biegania i zapina Desowi smycz. Gdy dociera do parku, biega w tę i z powrotem, rozciąga się, robi kilka długości sprintem. Des chodzi za nią, przekrzywiając głowę i szykując się na to, aż rzuci mu piłkę. Frankie żartował, mówiąc, żeby o niej nie zapomniała. Tak naprawdę piłka nie istnieje. Poddali się z ich używaniem. Mnóstwo sztuk już zgubili, a ponadto zdali sobie sprawę, że Dezzie jest tak durny, tak głupi, że przebiegnie kilkanaście metrów, pędząc za niewidzialną piłką, jeśli tylko umie się wiarygodnie udawać, że się nią rzuca. Najbardziej w tym wszystkim bawi Jane to, że z nią nie biegnie tak daleko, jak podczas zabawy z Frankiem.

Bo wie, że ona nie jest w stanie tak daleko rzucić piłki.

Około dwudziestej drugiej Jane wyleguje się w wannie. Nagle dzwoni jej telefon, który wibruje, oparty o butelkę płynu do kąpieli, która stoi na wyszczerbionej półce.

Na ekranie pojawia się SOPHIE BIEGACZKA. Zapamiętuje, żeby zmienić jej imię po prostu na SOPHIE.

Przez chwilę rozważa zignorowanie telefonu, ale odbiera po czterech dzwonkach.

– To ja – mówi Sophie.

– Wiem. Twoje imię pojawiło się na moim zaawansowanym technologicznie telefonie.

Słyszy parsknięcie.

– Jak głowa?

– Lepiej. Potrzebowałam odgrzewanego w mikrofali curry i kąpieli.

– Strasznie dużo pracujesz. Przepracowujesz się.

Nie wszyscy mają małżonków milionerów… a nawet wtedy…

– Nic mi nie jest – odpowiada Jane. – Przecież wiesz, że kocham moją kawiarnię.

– Wiem.

Przerwa, jaka po tym następuje, jest o ułamek sekundy za długa. Obie wiedzą, że Jane nie czuje się dobrze, ale wcale nie chodzi o ból głowy. Sophie na pewno ma świadomość, że nie będzie chciała rozmawiać z nią o uczuciach, które jej towarzyszyły, odkąd dowiedziała się o ciąży przyjaciółki. Zresztą rozmawianie o czymkolwiek nigdy nie było mocną stroną Jane, która zawsze zbywała to żartami o tym, że pochodzi z północy albo że to przez to, że pracuje w służbach specjalnych. Nigdy nie pozwól, żeby ktokolwiek zobaczył twoje łzy. Tak brzmiała mantra jej matki. Trzymaj głowę wysoko. Może byłyby to mądre słowa, gdyby, o ironio, nie wypowiadała ich osoba, która najczęściej doprowadzała Jane do płaczu, która sprawiła, że musiała odejść. Osoba, której zachowanie powodowało, że czasami najłatwiej było po prostu wbić wzrok w ziemię. Może powinna porozmawiać z Sophie, ale ta nie ma pojęcia, jak to jest, gdy nie w każdej rozmowie można uczestniczyć, gdy nie do każdego klubu można należeć. Nie wie, że z każdym rokiem to wszystko staje się trudniejsze, że przemilczane pytania są nawet gorsze niż te wypowiedziane na głos. Czasami widzi je w oczach ludzi: po trzydziestce, po ślubie, stabilna finansowo… dlaczego nie ma dzieci?

Ale dzisiaj chodzi o wspaniałą informację, jaką przekazała Sophie. Zepsucie jej tego byłoby totalnie nie na miejscu.

– Lexie przyszła. – Sophie przerywa ciszę. – Naprawdę dobrze biegała. A reszta chyba ją polubiła.

– To fantastycznie! – Z jakiegoś powodu Jane czuje się niepewnie na myśl, że nowa przyjaciółka Sophie poznała ekipę pod jej nieobecność. Zastanawia się, co Kath i Hils pomyślały o tej Lexie, ale szybko odpycha od siebie tę myśl. Zachowuje się nierozsądnie. Nie są w szkole, gdzie składało się przysięgi krwi i zapisywało tajemnice w różowych dzienniczkach z beznadziejnymi kłódkami. Sama myśl o posiadaniu najlepszych przyjaciół zdaje się dziecinna, gdy jest się po trzydziestce.

– Och, skoro o tym mowa – dodaje Sophie, ale to w ogóle nie brzmi jak myśl, która nagle wpadła jej do głowy. – Zaprosiłam Lexie na piątkowe drinki.

Ciąg dalszy w wersji pełnej