Prawdziwy mężczyzna. Jak kształtować swoją męskość? - ebook

OD TŁUMACZKI

Czytając niniejszą publikację, warto zwrócić uwagę na fakt, że po raz pierwszy została wydana w Stanach Zjednoczonych w roku 1972. Jeśli chodzi o system wartości i wizję społeczeństwa amerykańskiego, dominował wówczas pogląd konserwatywny. Ceniono porządek społeczny, w którym najważniejsze były rodzina, patriotyzm i religia. Innymi słowy, były to czasy republikańskiej wizji świata, w której liberalizm w obszarze ekonomii i gospodarki współgrał z podejściem konserwatywnym w zakresie ochrony wartości.

Z całą pewnością liczne zmiany kulturowe, jakie dokonały się zarówno w Ameryce, jak i na całym świecie w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku, oraz te, które zaszły w wieku XXI, sprawiają, że książka może się wydawać nieco przestarzała społecznie i kulturowo. Prawdziwy mężczyzna oferuje jednak ponadczasową mądrość i fundamentalne wartości potrzebne nowemu pokoleniu mężczyzn. Zacytuję Helen Andelin, żonę autora niniejszej publikacji:

Trwałe małżeństwo jest filarem szczęśliwej rodziny, a szczęśliwa rodzina jest trwałym fundamentem społeczeństwa. Problemy dzisiejszego świata w dużej mierze wynikają z burzliwej atmosfery domowej. Jeśli chcemy, by światem rządził pokój, musimy zacząć od naszych domów.

Skąd pomysł na przetłumaczenie i wydanie tej książki? Promując książkę Potęga kobiecości Helen Andelin, która ukazała się w 2012 roku, spotykałam się z licznymi pytaniami mężczyzn, którzy zaobserwowali niezwykłe i pozytywne zmiany dokonujące się w życiu ich żon. Mianowicie z nutką zazdrości pytali o książkę o sobie i dla siebie. Jestem przekonana, że tak jak lektura Potęgi kobiecości, tak i lektura Prawdziwego mężczyzny będzie początkiem niezwykłych przemian wielu polskich mężczyzn, a zatem i całych rodzin.

Ewelina HeineKIEDY MĘŻCZYZNA
STAJE SIĘ MĘŻCZYZNĄ

„Jest taka kraina, w której mężczyzna, aby przeżyć, musi stać się mężczyzną. To kraina granitu, marmuru, porfiru oraz złota, gdzie siła mężczyzny musi być równa sile pradawnych wzgórz. To kraina dębów, cedrów i sosen oraz prawdziwie męskich mężczyzn, gdzie wdzięk umysłu jest niczym wdzięk nieposkromionych drzew. Jest to kraina rozległych i nieskażonych niebios, gdzie wiatr wieje swobodnie i nieskazitelnie, a atmosfera panująca w tych miejscach pozostaje taka, jaką stworzył ją Bóg. Dusza mężczyzny musi być jak nieskażone niebiosa, jak powiew czystego wiatru, jak nieskazitelna atmosfera. To kraina szerokich płaskowyżów, pagórkowatych pastwisk, nieuprawianych dolin łąk, gdzie wolność człowieka jest wolnością, która nie jest ograniczona płotami słabego i bojaźliwego konwencjonalizmu.

W tej krainie każdy mężczyzna, zgodnie z boskim prawem, jest sobie królem, ławą przysięgłych, swoim obrońcą, sędzią, a jeśli trzeba, również swoim katem… W tej krainie, aby przetrwać, mężczyzna musi stać się mężczyzną”.

Harold Bell Wright, When a Man’s a Man1

Powyższy cytat pochodzi z książki, w której autor opisał pełnego wigoru i silnego mężczyznę przystosowanego do znoszenia trudów życia na zachodzie młodych Stanów Zjednoczonych. Aby przetrwać, nie potrzebujemy już takich mężczyzn, jednak jeśli mamy stworzyć świat, w którym warto żyć, prawdziwi mężczyźni są nam potrzebni. Nasze czasy są dużo bardziej złożone i wymagające niż przeszłe. „Dzikie pastwiska i nieuprawiane doliny łąk”2 nie są dziś problemem, któremu musielibyśmy stawiać czoła, mimo to stoją przed nami jedne z największych wyzwań w historii świata. Nasze czasy bardziej niż wcześniejsze wymagają doskonałych mężczyzn.

1 H.B. Wright, When a Man’s a Man, Chicago 1916 (tłum. własne).

2 Tamże.WSTĘP

Oto książka, która uczy mężczyzn stawania się mężczyznami. Pisząc ją, od samego początku zdawałem sobie sprawę z tego, że prawdopodobnie natrafię na duży opór. Żaden z mężczyzn, których znam, nie przyznałby się do tego, że nie stał się jeszcze prawdziwym mężczyzną lub że utracił znaczną część swej męskości. Męska natura wymaga szacunku dla tego, co w mężczyźnie męskie. Jest to sprawa fundamentalna, a sugerowanie utraty męskości jest właściwie równoznaczne z największą zniewagą, jakiej może doznać mężczyzna. Jednak smutna prawda jest taka, że generalnie mężczyźni nie są już mężczyznami. Stanie się to aż nazbyt oczywiste, kiedy postawimy przeciętnego mężczyznę w świetle niepodważalnych kryteriów, które zostaną zaprezentowane w tej książce.

Amerykańskich mężczyzn bardzo znieważył brytyjski psychiatra dr Joshua Bierera, który opisał ich jako „bandę wątłych i tchórzliwych mięczaków”. Po przeprowadzonym w 1964 roku badaniu uznał, że winę za obecną sytuację ponoszą kobiety, Amerykanki są bowiem dominujące i apodyktyczne. „Wcześniej sądziłem, że to kobiety chcą rządzić krajem. Zmieniłem jednak zdanie. Kobiety są zmuszone do przejęcia władzy, nie chcą walczyć o jej przejęcie. Myślałem, że mężczyźni, którzy uczestniczyli w niektórych seminariach, w trakcie których rozmawiałem z ich żonami, zastrzelą mnie za moje komentarze, jednak wszyscy się ze mną zgodzili. Jesteśmy społeczeństwem bez ojców. Mężowie nie stają się mężami. Wszystkie kobiety wołają o silnego mężczyznę, a jego po prostu nie ma” – stwierdził.

W dzisiejszym społeczeństwie spotykamy mężczyzn, którzy są słabi, zepsuci, rozpieszczeni, w większości pozbawieni kręgosłupa moralnego, którym brakuje siły moralnej, fizycznej lub psychicznej albo wszystkich trzech jednocześnie. Niejednokrotnie mamy do czynienia z mężczyznami, którzy nie potrafią wziąć na siebie roli głowy rodziny i pozwalają kobietom oraz dzieciom pomiatać sobą, nie chcąc wziąć na siebie odpowiedzialności. Niektórzy z nich wręcz otwarcie zachęcają żony do podjęcia tego ciężaru. Wiele żartów skupia się na żonie „noszącej w rodzinie spodnie”. Małżonek zaś żartobliwie przedstawiany jest jako niezdara, człowiek nieudolny, niekompetentny i niepotrafiący zrozumieć swojej roli ani przejąć kontroli nad rodziną.

Wielu mężczyzn nie bierze na siebie odpowiedzialności za zapewnienie rodzinie chleba. Kobiety muszą im przychodzić na ratunek. Każdego dnia miliony z nich opuszczają swoje domy, aby pomagać mężczyznom w zarabianiu na życie. Pracująca matka to bardziej reguła niż wyjątek. Pogorszenie się sytuacji i atmosfery w wielu domach jest w dużej mierze konsekwencją zaniedbań wynikających z opuszczenia przez matkę domowego posterunku. Wiele kobiet ubolewa nad tym, jednak nie mogą nic na to poradzić.

Brak męskości widoczny jest na każdym kroku. Kobiety muszą o siebie zadbać. Same wymieniają opony w samochodach, myją swoje auta, koszą trawniki, naprawiają piece, malują domy i noszą ciężkie przedmioty. Gdzie się podziali mężczyźni gotowi zaoferować płci pięknej silną dłoń?

Oprócz tego, że odnoszą niepowodzenia na froncie domowym, panowie nie potrafią podołać swoim rolom społecznym. Żyjemy w krytycznym okresie, kiedy istnieje ryzyko, że wielkie dziedzictwo, jakie udało się stworzyć dzięki pracy oraz poświęceniu poprzednich pokoleń, może zostać utracone. Nasza wolność jest zagrożona. To czas zawirowań, konfliktów i licznych problemów. Naszą jedyną nadzieją jest to, że panowie podniosą się z kolan i staną na nogi jak prawdziwi mężczyźni. Gdzie można znaleźć dzisiejszych bohaterów? Gdzie są ci, którzy będą głosić: „Daj mi wolność albo daj mi śmierć!”1? Gdzie są mężczyźni gotowi poświęcić czas i energię, aby ratować słabnące społeczeństwo?

Problemy społeczne wywołane brakiem męskości

Brak męskości pociąga za sobą dalekosiężne problemy społeczne. Mężczyzna, który nie potrafi przyjąć zadań głowy rodziny, staje się przyczyną trudności w swoim domu. Brakuje w nim porządku. Słabość ojca powoduje, że matka staje się osobą dominującą i władczą, ponieważ ktoś musi wnieść jakąś treść do życia rodzinnego, ktoś musi określić politykę domową i podejmować decyzje dotyczące rodziny. Często nagłe potrzeby powodują, że żona musi przejąć rolę przywódcy, skoro jej małżonek nie potrafi nim być.

Takie zaniedbanie w zakresie przywództwa wywołuje u kobiety frustrację oraz uczucie bycia nieszczęśliwą. Skoro musi być głową rodziny, nie może swobodnie funkcjonować jako kobieta, poświęcać czasu i myśli na dobre wykonywanie swoich, równie wymagających, obowiązków żony oraz matki. Brak silnego mężczyzny, który zarządzałby domem, czego kobieta ma prawo się domagać, może wywołać w niej silne reakcje emocjonalne. W wyniku takiej sytuacji staje się ona niepewna, a czasem zdesperowana.

Dzieci wycofującego się ze swojej roli ojca również stają się niewinnymi ofiarami takiej postawy. Brak ojcowskiej stanowczości i zdecydowania powoduje, że czują się niepewnie. Dzieci dorastające w domu, w którym ojciec nie wymaga posłuszeństwa, nauczą się nieposłuszeństwa. Uczą się, że nie trzeba podporządkowywać się władzy. Kiedy wyjdą w świat, najprawdopodobniej staną się zbuntowaną młodzieżą, taką samą, jaką dziś obserwujemy – sprawiającą kłopoty w szkołach i na uczelniach, a nawet przestępcami czy wyrzutkami społecznymi.

Mężczyzna, który zachęca żonę do pracy poza domem, przyczynia się do powstawania kolejnych problemów społecznych. Kobieta musi dzielić swój czas i uwagę pomiędzy pracę oraz dom. Ponieważ jej praca z reguły wymaga zaangażowania, cierpią na tym dzieci oraz życie domowe. Nie można służyć dwóm panom. Zaniedbywanie życia rodzinnego przez kobietę skutkuje brakiem miłości i uwagi należnej dzieciom oraz szkodzi ich prawidłowemu rozwojowi, a także umniejsza kobiecą rolę wyrozumiałej i kochającej żony.

Kolejnym problemem społecznym, po części przypisywanym słabości mężczyzn, jest ruch wyzwolenia kobiet. Gdyby mężczyźni byli prawdziwie męscy, oddani opiece nad swoimi żonami i dziećmi, a jednocześnie darzyli kobiety należytym szacunkiem oraz doceniali ich pracę w domu, prawdopodobnie niewiele kobiet chciałoby zrezygnować ze swojej domowej roli. W obecnej sytuacji spora liczba pań czuje się niczym obywatelki „drugiej kategorii”, ofiary przytłaczającej populacji mężczyzn, którzy oddali się ekscytującej i dającej satysfakcję pracy. Pragną się one „wyzwolić” ze swoich typowo kobiecych zadań. Gdyby mężczyźni pozwolili kobietom odczuć wagę ich pracy, z chęcią wypełniałyby swoje domowe role, postrzegając je jako okazję do spełnienia, i darzyłyby zarówno mężczyzn, jak i siebie same wielkim szacunkiem.

I jeszcze jedno: kiedy mężczyzna jest słaby lub w jakikolwiek sposób zawodzi w swojej męskiej roli, żona i dzieci tracą do niego szacunek. To z kolei może osłabić relację między małżonkami, spowodować problemy małżeńskie lub pogłębić przepaść między rodzicami a dziećmi.

Te poważne problemy społeczne świadczą o konieczności podjęcia natychmiastowych kroków. Naprawdę nigdy dotąd potrzeba, aby mężczyźni i kobiety uświadomili sobie, w jaki sposób mogą przyczynić się do zwiększenia własnego dobra oraz dobra społecznego, nie była tak silna. Wygląda na to, że jeśli nie wykształcimy jak najszybciej pokolenia prawdziwych mężczyzn, nasza cywilizacja może nie przetrwać. Zagrożone są najświętsze i najcenniejsze instytucje: małżeństwo, życie rodzinne, wolność ojczyzny – fundamenty zorganizowanego społeczeństwa i religii.

1 „Daj mi wolność albo daj mi śmierć!” – słowa przypisywane Patrickowi Henry’emu. Miał je wygłosić podczas przemówienia na Drugiej Konwencji Wirginii 23 marca 1775 r. w kościele św. Jana w Richmond w stanie Wirginia. Henry’emu przypisuje się zachwianie równowagi sił, przekonał bowiem delegatów do przyjęcia rezolucji gwarantującej Wirginii wojska w wojnie o niepodległość. Wśród delegatów na konwencję byli przyszli prezydenci USA Thomas Jefferson i George Washington.POTRZEBA

Wyjątkowe czasy, w jakich żyjemy, wymagają mężczyzn o silnych umysłach, dobrych sercach i ochoczych dłoniach; mężczyzn, którzy odnajdują radość w pracy; mężczyzn odważnych i honorowych, o zdecydowanych poglądach, jasnych umysłach i wysoko stawiających sobie poprzeczkę; mężczyzn, którzy nie boją się wielkiej odpowiedzialności, którzy potrafią poświęcić się zadaniu i zrezygnować ze swoich egoistycznych pragnień i dążeń na rzecz służby innym; mężczyzn, których słowa są wiążące.

Jednak za tą „stalową” zbroją musi kryć się łagodny charakter. Potrzebujemy mężczyzn, którzy potrafią podziwiać wschody i zachody słońca; mężczyzn, którzy z zaangażowaniem i szacunkiem kochają swoje rodziny; mężczyzn, którzy uwielbiają kobiecość, ale nie lubią słabości i nieśmiałości. Potrzebni nam mężczyźni współczujący, wrażliwi na potrzeby słabszych, czuli wobec żon i dzieci; mężczyźni, którzy rozwinęli w sobie zdolność kochania. Książka ta podpowiada, jak stać się właśnie takim mężczyzną i dzięki temu doświadczyć największego życiowego spełnienia. Życiowa satysfakcja nie przychodzi, jak wielu sądzi, wraz z uznaniem, honorami, pieniędzmi, poczuciem bezpieczeństwa, dobrami materialnymi czy też zaspokojeniem potrzeb seksualnych. Choć wymienione zdobycze przyczyniają się do dobrego samopoczucia mężczyzny, największego spełnienia doświadcza on wówczas, kiedy staje się prawdziwym mężczyzną.

Cel ten można osiągnąć – niezależnie od pozycji życiowej oraz statusu społecznego – dzięki zastosowaniu określonych i niezawodnych zasad. Nie ograniczają nas zakazy, które zwykle towarzyszą tak zwanemu sukcesowi. Dzięki tej książce zrozumiesz kobiety, ich naturę oraz cechy szczególne. Pomoże ci ona w zbudowaniu wspaniałej relacji oraz trwałego małżeństwa. Nauczy cię, jak stać na czele domu, zyskać najwyższy szacunek żony i dzieci. Dowiesz się, jak odnieść sukces w pracy zawodowej i w lokalnej społeczności oraz jak wypełniać swoje obowiązki, będąc jednocześnie integralną częścią społeczeństwa.

Odpowiesz sobie między innymi na kilka ważnych dla mężczyzny pytań:

1. Co to znaczy być mężczyzną?

2. Jak zrozumieć kobiety?

3. Co kobiety cenią w mężczyznach?

4. W jaki sposób zapewnić kobietom i dzieciom poczucie bezpieczeństwa?

5. Jak postępować z kobietą, która próbuje przejąć kontrolę?

6. Jak postępować z dziećmi, aby zdobyć ich serce?

7. Życiowa rola mężczyzny jako odpowiedź na Boże powołanie.

8. Jak sobie radzić w trudnych sytuacjach małżeńskich?

9. Spełnienie, jakiego pragnie każdy mężczyzna.

10. Dlaczego niektóre życiowe osiągnięcia nie są trwałe?IDEALNY MĘŻCZYZNA

Moim zdaniem idealny mężczyzna to mężczyzna o zaletach stali i aksamitu. Słowa te zapożyczyłem od Carla Sandburga1, który użył ich, by opisać Abrahama Lincolna. Nie znam innego określenia, które tak trafnie oddawałoby ideał męskości.

Stal

Idealny mężczyzna ma siłę i wytrzymałość szlachetnej stali. Łączy w sobie wiele wyjątkowych cech. Najważniejszą z nich jest gotowość do wzięcia na siebie odpowiedzialności i do „zarabiania na chleb w pocie czoła”, a tym samym – do zapewnienia sobie oraz swojej rodzinie odpowiednich warunków życiowych. To ktoś, kto z dumą spełnia swój męski obowiązek. Cieszy się z możliwości udowodnienia swej męskości i służy innym z entuzjazmem i godnością. Nie podchodzi z niechęcią do swoich obowiązków ani nie opiera się na świadczeniach socjalnych w trosce o utrzymanie rodziny. Kiedy napotyka na swojej drodze problemy, z dumą próbuje je rozwiązać. Jedynie w sytuacjach awaryjnych szuka pomocy u innych.

W żadnym wypadku nie uchyla się od obowiązku zapewnienia opieki oraz utrzymania swojej żonie i dzieciom. Chętnie podejmuje się tego zadania nie tylko ze względu na kwestie moralne, lecz także z tego względu, że daje mu to poczucie męskości. W sytuacji, w której nie może sprawować tej ważnej funkcji, czuje się bardzo niekomfortowo. Jego poczucie odpowiedzialności za rodzinę stanowi fundament wiary, jaką pokłada w nim żona, opuszczając dom rodziców, aby udać się w drogę ze swoim małżonkiem. Postępując tak, polega ona na jego poczuciu odpowiedzialności za nią, potrzebie ochrony jej przed złem tego świata oraz zapewnienia jej siły do przeżycia nowego doświadczenia.

Taki mężczyzna nie tylko bierze na siebie odpowiedzialność za swoją rodzinę, ale staje się także budowniczym społeczeństwa. Dostrzega potrzeby otaczającego go świata i w poczuciu odpowiedzialności społecznej przyczynia się do uczynienia go lepszym. Nie boi się ogromnej odpowiedzialności, nawet jeśli wymaga ona sporego nakładu czasu i energii oraz osobistego poświęcenia. Jego działania wypływają z poczucia moralnego obowiązku wobec innych i nigdy nie towarzyszy im narzekanie. Mężczyzna „ze stali” to męski mężczyzna. Jest przebojowy, zdeterminowany, zdecydowany i niezależny. Uczy się być skuteczny w męskim świecie oraz stawia sobie granice w dążeniu do celów. Jest kompetentny w działaniu, pozbawiony lęku i waleczny w obliczu trudności. Stara się panować nad sytuacją. Niezachwianie trzyma się swoich głębokich przekonań. Stawia przed sobą wysokie cele… cele, które wymagają poświęcenia i cierpliwości. Nie boi się wysiłku i ciężkiej pracy. Nie jest mięczakiem, bojaźliwość jest mu obca. Podejmuje decyzje na podstawie wnikliwego osądu, jest nieugięty niczym stal. Te męskie cechy odróżniają go od kobiet, dzieci i słabszych przedstawicieli jego płci.

Mężczyzna „ze stali” ma nieskazitelny charakter. Pozostaje wierny swoim przekonaniom, nawet pod presją. To człowiek honorowy i konsekwentny. Jest szczery, sprawiedliwy i uczciwy w swoim postępowaniu, wyróżnia się moralną odwagą i poczuciem własnej godności, a także wszystkimi tymi diamentowymi cechami, które formują jego silny charakter. Mężczyzna taki staje się mistrzem dla samego siebie, świadomie podejmuje bowiem wysiłek kształtowania sobie cnót silnego charakteru. Pozostaje nieugięty wobec nacisków. Wreszcie – towarzyszy mu poczucie pewności i spokoju, które wynika z jego osobistego zwycięstwa nad samym sobą. Pod względem fizycznym wyróżnia się siłą i umiejętnościami.

Aksamit

Do „aksamitnych” cech mężczyzny można zaliczyć łagodność, czułość, życzliwość, hojność i cierpliwość. Całkowicie poświęca się on ochronie kobiet i dzieci oraz opiece nad nimi. Rozumie i szanuje ich łagodną naturę i traktuje ją jako uzupełnienie swojej męskości. Jest szarmancki, uważny, z szacunkiem odnosi się do płci pięknej, potrafi kochać z czułością. Ponadto cechuje się entuzjazmem i młodzieńczym optymizmem, nie poddając się upływowi czasu. Jedną z „aksamitnych” jego cech jest pokora, ujarzmiająca męskie ego w miarę doskonalenia się szorstkiej męskiej natury.

Rozpatrując połączenie właściwości stali i aksamitu, można je porównać z cechami dużego, wysokiego budynku. Jest on oparty na solidnej konstrukcji ze stali i betonu, które trwale łączą poszczególne elementy i zakotwiczają je w fundamencie. Bez tej mocnej ramy budynek nie utrzymałby się w swojej bryle, nie wytrzymałby codziennego użytkowania i nacisku sił zewnętrznych. Aksamit zaś odnosi się do wykończenia budynku, jego formy artystycznej, wyglądu oraz wystroju wnętrza, które dodają piękna i delikatności surowej i twardej bryle ze stali i kamienia.

Odpowiednio połączone cechy stali i aksamitu kształtują idealnego mężczyznę jako arcydzieło stworzenia oraz jego wielki wkład w dobro społeczne. Atrybuty charakteryzowane jako stalowe stanowią szkielet jego istoty, reprezentujący niezłomność w dążeniu do celu, niosącą szacunek dla samego siebie, który mężczyzna odczuwa, gdy jest sobie wierny, kiedy jakość jego życia pozwala mu żyć w zgodzie z samym sobą jak z najlepszym przyjacielem. Daje mu to stabilność porównywalną z wytrzymałością stalowego pręta, który jest poddawany testom i starannie ulepszany. Po dodaniu natomiast cech aksamitnych powstaje prawdziwe dzieło sztuki. Stanowczość, która mogłaby wydawać się szorstka, zostaje złagodzona. Przypomina to duże, silne dłonie, które zostały wyszkolone do gry na skrzypcach. Takie ręce mają siłę, która może zmiażdżyć instrument, jednak nie ma takiego niebezpieczeństwa, ponieważ delikatne uderzenia wydobywają piękną muzykę, wyrażając łagodność i uznanie dla artysty. Zarówno cechy stali, jak i aksamitu są niezbędne do wykształcenia wspaniałego charakteru. Prawdziwie wielcy mężczyźni tego świata byli posiadaczami obu tych atrybutów.

Mężczyźni ze stali

Na przestrzeni wieków wielcy ludzie, którzy odznaczali się bardzo mocnymi cechami stali, zostawili swój ślad w historii, jednak pozbawieni charakteru, gładkości, delikatności i innych cech aksamitu nie stali się prawdziwymi mężczyznami. Byli to geniusze wojskowości i przywódcy polityczni, tacy jak Napoleon, Cezar, Hitler, Mussolini i wielu im podobnych. Ich wybitność nie była jednak zupełnie bezwartościowa. Przyznać należy, że każdy z nich nosił cechy wzbudzające wiarę i ufność, co jest typowe dla mężczyzn ze stali.

Mężczyźni ci stawali się silnymi przywódcami, dawali gwarancję ochrony praw i interesów swojego ludu (co też obiecywali), czyniąc to z dużą pewnością siebie. W znacznym stopniu brakowało im jednak cnót szlachetnego charakteru, a co więcej – wykazywali się rażącym brakiem prawie wszystkich właściwości aksamitu. Zyskali poparcie mas dzięki silnej postawie i pewności siebie. Pokaz niektórych silnych, stalowych cech zapewnił im władzę i poparcie milionów, lecz nie był wystarczający, aby zdołali się utrzymać na czele swych narodów przez dłuższy czas. Brak charakteru, prymitywizm i szorstkość ich życia okazały się dla nich zabójcze. Zamiast wejść do grona najwybitniejszych jednostek, zostali sklasyfikowani jako wrogowie ludzkości.

Mężczyźni z aksamitu

Na przestrzeni dziejów znajdziemy wielu mężczyzn, których możemy określić mianem aksamitnych. Choć nie stali się wrogami społeczeństwa, tak naprawdę nie wyróżnili się niczym szczególnym. Byli miernymi jednostkami niegodnymi uwagi innych. Z powodu zbytniej delikatności i miękkości charakteru nie stali się prawdziwymi mężczyznami, nie udało im się zbudować lepszego świata ani w kręgu rodzinnym, ani w społeczeństwie.

Jezus Chrystus

Tylko ci mężczyźni, którzy osiągnęli równowagę między stalą i aksamitem, stoją niewzruszenie na piedestale. Na czele tej stosunkowo nielicznej grupy stoi Jezus Chrystus, który jest uosobieniem tego, co dobre i mocne. W żadnym obszarze niczego Mu nie brakowało. Studium Jego życia ujawnia niezwykłe połączenie cech stalowych i aksamitnych. Nigdy nie pozwolił sobie na zlekceważenie spoczywającego na Nim obowiązku dokończenia „dzieła Tego, który Go posłał” (J 9,4)2. Trwał w tym oddaniu aż do końca, kiedy to powiedział: „Wykonało się” (J 19,28). Był przywódcą mężczyzn, kobiet i dzieci, wierny swoim przekonaniom do samej śmierci. Wykazał się moralną odwagą, wprowadzając ideały i standardy sprzeczne z duchem Jego czasów. Poświęcił swoje życie służbie i zbawieniu innych, pomagając ludziom w osiągnięciu wyższego poziomu życia i myślenia. Był budowniczym społeczeństwa. Był prawdziwym mężczyzną odznaczającym się odwagą, determinacją, nieustraszonością, stanowczością i przebojowością. Był utalentowany, bez wahania rozwiązywał trudne sytuacje, nie obawiając się stawić czoła zatwardziałym wrogom. Niektórzy artyści na przestrzeni wieków przedstawiali Go jako wątłego, zniewieściałego, słabego fizycznie i nieśmiałego człowieka, a było wręcz odwrotnie. Miał na tyle silne ciało, aby wypędzić kupców ze świątyni i wykonywać wyczerpujące męskie prace. Odznaczał się nieskazitelnym charakterem, który budował na najwyższych zasadach moralnych i standardach doskonałości. Był pełen zapału i życiowego entuzjazmu, co popierał słowami: „Ja przyszedłem po to, aby miały życie i miały je w obfitości” (J 10,10). Jednak przy całej swojej sile i odwadze miał w sobie łagodność przyciągającą do Niego kobiety, które płakały u Jego stóp, i taczające go nieustannie dzieci. Odznaczał się również pokorą: choć postrzegano Go i czczono jako uosobienie doskonałości, zaprzeczył swej dobroci, mówiąc: „Nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg” (Mk 10,18). Jednak obok pokory była w Nim także godność, która wywoływała szacunek. Słuchając wyroków sądów, mężnie znosił fałszywe oskarżenia i z niezwykłą godnością stawiał czoła drwiącym z Niego tłumom.

Abraham Lincoln

Chrystus stoi sam i nikt nie może się z Nim równać. Jednak wielu ludzi pozostawiło swój skromny ślad, który nie będzie zapomniany. Jednym z nich jest Abraham Lincoln. Carl Sandburg opisał go jako mężczyznę o cechach zarówno stali, jak i aksamitu: „Nieczęsto w historii ludzkości pojawia się człowiek, który posiada zarówno «stalowe», jak i «aksamitne» cechy, który jest twardy jak skała i łagodny jak unosząca się mgła, który nosi w sercu i umyśle paradoks straszliwej burzy i spokoju, paradoks niewyobrażalny, a jednak doskonały. W ciągu czterech lat sprawowania urzędu prezydenckiego czasami, a zwłaszcza przez pierwsze trzy miesiące, sprawował władzę niemalże dyktatorsko. Stanął na czele najpotężniejszych armii, jakie do tamtej pory brały udział w nowoczesnych działaniach wojennych, po raz pierwszy w historii Ameryki wymusił pobór woskowy, z konieczności zniósł Habeas Corpus Act3, politycznie i duchowo dowodził dzikimi, potężnymi, wzbudzającymi niepokój siłami budzącymi się podczas wojny domowej. Opowiedział się za odpłatną emancypacją niewolników, wręcz o nią błagał jako głowa państwa posiadająca władzę wojskową wydał dokument, w którym ogłosił, że niewolnicy są wolni i obejmuje ich obowiązek służby wojskowej. Ostatecznie majątki warte prawie cztery miliardy dolarów zostały odebrane ich prawnym właścicielom, a własność skonfiskowana, zniszczona niczym ogniem i obrócona w popiół”4. Tego typu działania są dowodem na stalowe cechy Lincolna.

Z kolei wspominając o jego łagodnych cechach, Sandburg mówi: „W poczuciu winy mieszającym się ze wstydem, często nie mając nic do powiedzenia wobec ogromu zła wyrządzonego dwóm upadającym cywilizacjom, nie mówił ani słowa, w ogóle nie sypiał, a czasami widywano, jak płakał, ale to był płacz stosowny, przyzwoity, nawet majestatyczny. Pewien mieszkaniec stanu Indiana słyszał, jak prezydent w Białym Domu powiedział: „Voorhees, czy nie wydaje ci się dziwne, że ja, który nie jestem w stanie odciąć głowy kurczakowi, zostałem wyznaczony do całej tej krwawej walki?”5. Mark Van Doren6 mówi o nim: „Według mnie Lincoln pod pewnymi względami był najciekawszym człowiekiem, jaki kiedykolwiek żył. Był łagodny, jednak łagodność ta łączyła się z niesamowitą wytrzymałością, żelazną siłą”.

Siła i wielkość charakteru prezydenta ujawnia się w sposobie, w jaki ludzie czcili go po śmierci. Carl Sandburg opisuje to w następujący sposób: „W roku 1865, w okresie kwitnienia bzu, trumnę z jego ciałem transportowano tysiąc mil na północ i na zachód, a Amerykanie płakali, jak nigdy dotąd, dzwony łkały, miasta odziane były w krepę, ludzie stali ze łzami w oczach i ściągali kapelusze z głów, gdy wagon pogrzebowy zatrzymywał się w głównych miastach siedmiu stanów”7. Na tym polega wielkość mężczyzny, który posiada zarówno siłę stali, jak i delikatność aksamitu.

Historia dowodzi, że połączenie stali i aksamitu zawsze było podziwiane. Niektórzy zdobyli uznanie tylko i wyłącznie dzięki zaletom stali, jednak prawdziwymi bohaterami, mężczyznami, którzy podbili serca ludzi i wyróżnili się spośród swoich towarzyszy, byli ci, którzy łączyli w sobie cechy stalowe i aksamitne. To połączenie zawsze było też potrzebne, aby zdobyć serce kobiety. W żadnej innej życiowej sytuacji mężczyzna nie potrzebuje cech stali i aksamitu bardziej, niż w obejściu z kobietami i dziećmi. Połączenie siły i łagodności sprawia, że kobieta oddaje swoje życie mężczyźnie, obdarzając go bezwarunkową miłością i oddaniem.

Petruchio

Doskonałym przykładem wykorzystania cech stali i aksamitu w kontaktach z kobietami jest postać Petruchia z Poskromienia złośnicy Williama Szekspira. Chociaż jest postacią fikcyjną, w doskonały sposób odnosi się do prawdziwego życia. Petruchio to silny, szorstki i nieustępliwy mężczyzna, który w pośpiechu szuka żony. Zbliża się do Katarzyny, córki bogatego człowieka, pięknej i młodej kobiety, która jest prawdziwą złośnicą. Ma cięty język, jest niesforna i zbuntowana. Nikt, nawet jej własny ojciec, nie jest w stanie jej poskromić.

Jednak Petruchio, nieco zaintrygowany wyzwaniem, jakie stanowi dla niego nieznośna natura Katarzyny, a także skuszony jej bogactwem i chcący jak najszybciej znaleźć żonę, podchodzi do niej z łagodnością:

Czasem milutką, a czasem złą Kasią,

I najpiękniejszą Kasią w chrześcijaństwie,

Kasią z Kasina, Kasią Katarzynką,

Bo Katarzynki wszystkie – to pierniczki.

Więc słuchaj, Kasiu, moja ty pocieszko,

Gdym wszędzie słyszał cnót twoich pochwały,

Twej łagodności i twojej urody,

(Choć wszystkie stoją przymiotów twych niżej),

Tym poruszony wyruszyłem w drogę,

O twoją rękę przybywam się starać8.

Za każdym razem, kiedy Katarzyna odburkuje coś w odpowiedzi, mówi do niej: „Słodka Kasiuniu, lubię cię i chwalę”. W końcu ją zdobywa i biorą ślub. I właśnie wtedy, w dniu ślubu, wychodzi na jaw jego stalowa, stanowcza natura. Ojciec przygotował ucztę weselną, jednak Petruchio oznajmia, że on i Katarzyna nie wezmą w niej udziału, na co Katarzyna odpowiada:

Gdy tak, to dobrze, rób po twojej woli,

Co do mnie, dzisiaj odjeżdżać nie myślę,

Ni dziś, ni jutro, ale kiedy zechcę.

Drzwi są otworem, tędy pańska droga;

Możesz bruk zbijać, póki służą buty,

Ja zaś pojadę, gdy mi przyjdzie chętka9.

Kiedy Katarzyna zmierza na kolację przygotowaną dla nowożeńców, Petruchio wyprowadza ją ze słowami:

Goście posłuszni będą twym rozkazom.

Lecz moja Kasia musi ze mną jechać.

Nie tup tak nóżką, ocząt nie wytrzeszczaj:

Umiem być panem tego, co jest moje10.

Zebranym natomiast oznajmia:

A żona moja, to własność jest moja,

Mój dom, me meble, spichlerz mój, me pole,

Koń mój i wół mój, mój osioł, me wszystko.

Tu, przy mnie stoi; kto śmie, niech jej dotknie,

A największego padewskiego zucha,

Co chce mnie wstrzymać, rozumu nauczę.

Grumio, do szabli! śród bandy złodziei

Ratuj twą panią, jeśli masz odwagę.

Nie bój się, Kasiu, włosek ci nie spadnie,

Będę ci tarczą przeciwko milionom11.

W dzisiejszych czasach wielu ludzi stanowczo sprzeciwia się takiemu zawłaszczaniu sobie drugiej osoby oraz stosowaniu wobec niej takich określeń, jak własność. Jednak ta historia, jakże realistyczna, wydobyła z Katarzyny nie to, co najgorsze, ale właśnie to, co najlepsze. Swoim zdecydowanym męskim zachowaniem połączonym z łagodnością Petruchio zdobył jej serce. W końcowej scenie Katarzyna dzielnie broni pozycji mężczyzny jako pana kobiety słowami:

Twojego męża, twego króla, pana;

To piękność twoją, jak mróz warzy łąki,

Jak burza pączkom, sławie twojej szkodzi,

Nigdy kobiecej nie przystoi twarzy.

Kobieta w gniewie, jak zmącona woda,

Jest błotna, gęsta, szpetna i niesmaczna,

Póki do dawnej czystości nie wróci,

Nawet spragniony zaczerpnąć jej nie chce.

Mąż twój, jest pan twój, opiekun, twe życie,

Głowa i zwierzchnik; troszczy się o ciebie,

Pracuje ciężko na lądzie i morzu,

By ci uczciwe znaleźć opatrzenie,

Dzień spędza w zimnie, noc bezsenną w burzach,

Gdy ty, bezpiecznie, w ciepłym drzemiesz domu,

A za to wszystko domaga się tylko

Miłości, spojrzeń słodkich, posłuszeństwa,

Za usług tyle uboga zapłata.

Monarsze swemu co winien poddany,

To winna żona swojemu mężowi,

A gdy kłótliwa, kwaśna, opryskliwa,

I nieposłuszna uczciwym rozkazom,

Czyliż występnym nie jest buntownikiem,

Niewdzięcznym zdrajcą dobrego monarchy?

Wstyd mi, gdy widzę szalone kobiety,

Toczące wojnę tam, gdzie na kolanach

Tylko o pokój błagać by powinny,

Gdy chcą panować i słów groźnych użyć,

Tam, gdzie powinny kochać, słuchać, służyć.

Ciała są nasze i miękkie, i słabe,

I burzy świata niezdolne wytrzymać,

By czucia nasze, z ciałem naszym zgodne,

Były uprzejme, miękkie i łagodne.

Biedne robaczki, słabe a uparte!

Myśli me były tak śmiałe jak wasze,

Serce tak dumne, rozum może lepszy,

Słowem odeprzeć słowo, groźbą groźbę,

Dziś widzę, lance nasze są ze słomy,

Siła tym mniejsza, im większe pozory:

Niech was mój przykład nauczy pokory,

Ugnijcie czoła, bezsilne niebogi,

Podłóżcie ręce pod mężowskie nogi.

Aby uczynkiem stwierdzić moje słowa,

Jeśli chcesz, mężu, dłoń moja gotowa12.

Lancelot

Kolejnym przykładem mężczyzny o cechach zarówno stalowych, jak i aksamitnych, jest postać Lancelota z legendy o królu Arturze. Warto jednak najpierw wyjaśnić, że filmowa wersja tej historii nie jest zgodna z przekazem. Lancelot i Ginewra nie mieli potajemnego romansu. Kochali się na odległość, powstrzymując się od jakichkolwiek uczuć i okazywania sobie miłości. Lancelot był zgodnie przez wszystkich postrzegany jako najsilniejszy, najodważniejszy i najbardziej godny podziwu rycerz w całym królestwie. Wykorzystując swoją niemalże nadludzką siłę, zwyciężał ze wszystkimi przeciwnikami w turniejach rycerskich. Jednak dopiero po ujawnieniu swojej aksamitnej natury, okazaniu troski o towarzysza broni, zdobył serce królowej Ginewry i szacunek współrodaków. Gdy pokonał w pojedynku swojego towarzysza, pochylił swoje masywne męskie ciało nad umierającym rycerzem, modląc się z zapałem i dobrocią serca o to, aby cierpiący mężczyzna powrócił do życia. Ta troska o bliźniego, aksamitna łagodność w połączeniu z okazaną przed chwilą siłą i męskością uczyniły go w oczach królowej mężczyzną doskonałym.

Należy pamiętać, że nie wszyscy wielcy mężczyźni zapisali się na kartach historii. Jest wielu, może nawet tysiące takich, którzy posiadali zarówno stalową, jak i aksamitną naturę, lecz świat ich nie poznał. Odważnie służyli swoim rodzinom, pozostając silnymi i niezachwianymi opiekunami kobiet i dzieci. W pocie czoła pracowali na chleb i byli prawdziwymi mężczyznami w każdym znaczeniu tego słowa, choć nie zdobyli uznania w oczach całego świata. Ich życie jest świetnym potwierdzeniem tego, że każdy mężczyzna poprzez rozwijanie w sobie męskości ma okazję stać się w swoim środowisku człowiekiem ze stali i aksamitu.

A zatem połączenie natury stalowej z aksamitną jest celem naszej analizy. Po pierwsze, musimy poznać podstawowe składniki każdej z nich. Po drugie, warto dowiedzieć się, w jaki sposób można je zdobyć. Nie są to przeciwstawne siły, tak jak w przypadku dobra i zła, lecz uzupełniające się cechy, które należy jak najlepiej rozwinąć. Dopiero kiedy mężczyzna udoskonali swoją stalową i aksamitną naturę, stanie się naprawdę wielkim człowiekiem. Braki w jednej z tych kategorii wywołają nieuniknione trudności.

Zachować swoją odrębność

Nauczając zasad, które mają służyć jako życiowe wskazówki, moglibyśmy być posądzeni o to, że staramy się uczynić wszystkich mężczyzn podobnymi do siebie niczym kopie. Jednak tak nie jest. Jest oczywiste, że człowiek został stworzony z osobowością indywidualną, wyjątkową, która odróżnia każdego od innych ludzi. Zawsze należy zachować swoją odrębną tożsamość i osobowość.

Warto jednak zauważyć, że pewne podstawowe zasady służą jako podpowiedzi. Cechy, które opisujemy jako stal i aksamit, mogą być inspiracją dla wszystkich mężczyzn. Są to głęboko zakorzenione podstawy, które nie zmieniają się ze względu na wiek, osobowość czy też pochodzenie. Nie niszczą niepowtarzalności jednostki. Przeciwnie – wzmacniają mężczyznę, czyniąc go lepszym.

Poniższa tabela przedstawia stalową i aksamitną naturę idealnego mężczyzny wraz z sześcioma charakterystycznymi dla nich cechami. Przewodnik ten, jeśli zostanie dobrze zrozumiany i zastosowany w codziennym życiu, pomoże mężczyznom w osiągnięciu prawdziwej męskości.

---------------------------------- -------------------------------
Stal Aksamit
1. Przewodnik, obrońca, żywiciel 1. Rozumienie kobiecej natury
2. Budowniczy społeczeństwa 2. Delikatność
3. Męskość 3. Troskliwość
4. Charakter 4. Młodzieńczość
5. Pewność siebie 5. Pokora
6. Zdrowie 6. Doskonalenie się
---------------------------------- -------------------------------

1 Carl August Sandburg – amerykański poeta, historyk, biograf, powieściopisarz, balladysta i folklorysta pochodzenia szwedzkiego; autor biografii Abrahama Lincolna, Mary Todd Lincoln oraz dwóch autobiografii.

2 Wszystkie cytaty z Pisma Świętego za: Biblia Tysiąclecia – Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, Pallottinum 2019.

3 Habeas Corpus Act (łac. habeas corpus – żebyś miał ciało, ang. act – akt, ustawa) – ustawa angielska uchwalona w 1679 r. przez parlament za panowania Karola II, wydana w celu ochrony nietykalności osobistej jednostki przed samowolnym jej uwięzieniem (zaliczana do angielskich aktów konstytucyjnych), zabraniająca aresztowania obywatela bez nakazu sądu i zapewniająca postępowanie przed właściwym sądem.

4 Carl Sandburg, Abraham Lincoln: The War Years, Brace & Company, Harcourt 1939.

5 Tamże.

6 Mark Van Doren (ur. 1894, zm. 1972) – poeta amerykański. Pochodził ze stanu Illinois. Jego ojciec był lekarzem, brat Carl – krytykiem literackim. Obaj bracia studiowali na Columbia University, gdzie później Mark był przez 40 lat nauczycielem akademickim. Jego żoną była powieściopisarka Dorothy Graffe. Jako poeta wydał między innymi: Spring Thunder (1924), Jonathan Gentry (1931), A Winter Diary (1935) i The Mayfield Deer (1941). Za zbiór Collected Poems (1939) otrzymał w 1940 r. Nagrodę Pulitzera w dziedzinie poezji. W 1957 r. był przewodniczącym American Academy or Arts and Letters. Zmarł w wieku 78 lat w Charlotte Hungerford Hospital w Torrington w stanie Connecticut.

7 Carl Sandburg, Abraham Lincoln, dz. cyt.

8 W. Shakespeare, Poskromienie złośnicy, tłum. Leon Ulrich, Wyd. Fundacja Nowoczesna Polska 2017, online: wolnelektury.pl, s. 34–35.

9 Tamże, s. 52.

10 Tamże, s. 53.

11 Tamże.

12 Tamże, s. 89–90.REALIZOWANIE SIĘ W MĘSKIEJ ROLI

Pragnienie osobistego spełnienia jest wrodzoną częścią męskiej natury. Można je zdefiniować jako poczucie satysfakcji z samego siebie lub dumę czerpaną z własnego życia.

Spełnienie to można uzyskać głównie poprzez:

1. udowodnienie własnej wartości; można tego dokonać poprzez osiąganie celów, pokonywanie przeszkód, wyćwiczenie w sobie wyjątkowych talentów i zdolności;

2. wniesienie cennego wkładu w życie społeczne;

3. rozwój charakteru, który oznacza stawanie się coraz bardziej wartościową osobą.

Spełnienie można osiągnąć na wiele różnych sposobów, jednak zawsze wymaga ono talentów, zdolności oraz wykazania się istotnymi dokonaniami. Odnoszący sukcesy artysta, pisarz, naukowiec czy polityk osiąga poczucie spełnienia dzięki wniesieniu godnego wkładu w swoją dziedzinę, podobnie jak każdy człowiek zaangażowany w pracę na rzecz innych ludzi. Jest to ważny obszar dla każdego mężczyzny. Swoje największe spełnienie może osiągnąć poprzez realizowanie się w roli przewodnika, obrońcy i żywiciela. Pracując cierpliwie i pilnie nad zapewnieniem swojej rodzinie komfortu, rozwija w sobie bezinteresowność. Pokonywanie przeszkód i rozwiązywanie problemów rozwijają charakter i udoskonalają ducha. Przywództwo mężczyzny nad grupą rozwija w nim tę cechę, a ponieważ stoi przede wszystkim na czele rodziny, musi być dla jej członków wzorem do naśladowania – pokonywać swoje słabości i wykorzystywać mocne strony. Pokieruje nim motywacja, o której istnieniu nie wiedział aż do dnia ślubu. Małżeństwo jest dla niego najlepszym polem rozwoju osobistego.

Kiedy mężczyzna osiąga w życiu rodzinnym wysokie cele, uzyskuje największe nagrody, jakie może zdobyć. Jego potomstwo stanowi jego królestwo, a żona jest jego królową. Kiedy dzieci wyrastają na młodych ludzi, mężczyzna wkracza w najlepszy ze wszystkich życiowych okresów. Zaczyna korzystać z owoców swej pracy, ciesząc się towarzystwem swoich dzieci. Największą jego życiową radość stanowi piękna relacja, jaką zbudował ze swoją małżonką.

Potwierdzeniem tego, że dom jest głównym miejscem męskiego spełnienia, jest obraz mężczyzny, któremu nie udało się osiągnąć sukcesu w życiu rodzinnym. Jego dzieci będą dla niego udręką, a małżeństwo może pozostawić w jego życiu ślady porażki. Fundamentalny obszar spełnienia nie przyniósł dobrych owoców. Być może udało mu się osiągnąć cele, które wytyczył sobie poza domem, może jest szanowany przez współpracowników, jednak ten sukces nie zrekompensuje domowych niepowodzeń i porażek. Jego szczęście jest niczym pusta skorupa, a jego spełnienie nie jest w pełni wartościowe.

Kiedy mężczyzna ponosi porażkę w pracy

Wielu mężczyzn w średnim wieku, którym nie udało się osiągnąć upragnionego sukcesu, zaczyna zdawać sobie sprawę ze swojej smutnej sytuacji, a mianowicie że praca, której poświęcili sporo lat życia, nie dała im zbyt wiele. Mogą jedynie stwierdzić: „Straciłem swoją łódź. To, co robiłem, tak naprawdę nie opłaciło się. Starzeję się i jeśli teraz nie uda mi się zrobić czegoś ekscytującego i zupełnie innego niż dotąd, za chwilę będzie na to za późno”. Są zaniepokojeni swoim zaawansowanym wiekiem oraz utratą siły fizycznej. Wielu z nich poszukując spełnienia, zwraca się w stronę świata pełnego przyjemności, szukając w nim radości życia, zanim będzie na to za późno. Inni zaś podejmują ostatnią desperacką próbę osiągnięcia czegoś, zdobycia uznania wśród kolegów.

Niestety, część z nich zwraca się w kierunku innych kobiet, ich życie małżeńskie rozpada się. Jeśli jednak mężczyźnie udało się zbudować szczęśliwą rodzinę, nie musi dać się złapać w tę pułapkę myślenia. Jego życiowym osiągnięciem jest rodzina – dzieci są najbogatszym owocem jego udanego życia, a jego radością są miłość, szacunek i oddanie wspaniałej żony. Bóg nie przykazał mężczyźnie, aby ten osiągał szczyty sukcesu zawodowego. Polecił mu jedynie w pocie czoła zarabiać na chleb. Być może mężczyzna robił to z oddaniem, jednak nie zdaje sobie sprawy, że to właśnie jest jego osiągnięciem. Może odnaleźć satysfakcję, koncentrując się na tym aspekcie życia. Dorosłe dzieci, choć same pozostają już w związkach małżeńskich, nadal potrzebują jego rady, siły i zachęty. Mężczyzna jest ojcem tak długo, jak długo ma dzieci. Wszystkie więzi rodzinne wzmacniają się dzięki tym staraniom, każdy członek rodziny może cieszyć się pogłębiającym się uczuciem radości.

Bez względu na męską potrzebę spełnienia, pamiętajmy, że są pewne obszary życia, w których pełnimy służbę. Sam Bóg nałożył na mężczyznę obowiązki wobec rodziny. Ma być jej przewodnikiem, obrońcą oraz żywicielem. A kiedy w pełni odda się temu ważnemu zobowiązaniu, nie myśląc o zapłacie, spełnienie będzie naturalną konsekwencją jego działań.

Wspaniałe nagrody

Nie tylko mężczyzna doświadcza osobistego spełnienia, gdy odnosi sukces w życiu rodzinnym; wspaniałe nagrody czekają na wszystkich członków jego rodziny. Ponieważ wiernie wypełnia powierzoną mu rolę, zapewniając wszystkim pewne i zdecydowane przywództwo, jego żona i dzieci cieszą się bezpieczeństwem. Jest to niezbędny składnik szczęścia rodzinnego. Poczucie bezpieczeństwa kobiety nie zależy od ilości pieniędzy zarobionych przez jej męża, ale od stopnia jego odpowiedzialności i niezawodności.

Kiedy mężczyzna obejmuje obowiązki wynikające z jego powołania, zapewnia swojej żonie swobodę bycia kobietą i koncentrowania się na osiągnięciu sukcesu polegającego na dobrym wykonywaniu jej domowych obowiązków. Ponieważ żona opiera się na swoim mężu i nie musi być odpowiedzialna za utrzymanie rodziny i wykonywanie męskich prac, może poświęcić się sztuce kobiecości i budowaniu szczęśliwego życia rodzinnego. To z kolei jej daje spełnienie. Skoro jej mąż jest prawdziwym mężczyzną, ona staje się fascynującą kobietą. Razem budują szczęśliwy dom, a dzięki temu w najlepszy sposób przyczyniają się do budowy trwałego fundamentu społecznego. Jest to największa przysługa, jaką można wyświadczyć. Dar cudownych dzieci oraz szczęśliwego domu jest bezcenny!