Prawo przyciągania - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Tess podchodziła do kuchenki, gdy nagle kot owinął się wokół jej nóg, omal jej nie przewracając. Skruszona, uśmiechnęła się i napełniła mu miseczkę. Kot sprawiał wrażenie, jakby wciąż był głodny. Nic dziwnego, skoro był chudy jak szczapa, kiedy go przygarnęła.

Rzecz w tym, że Tess Brady nie potrafiła przejść obojętnie obok żadnego głodnego czy rannego zwierzęcia. Dziewczęce lata spędziła, towarzysząc ojcu, dwukrotnemu mistrzowi świata w chwytaniu byków na lasso, w wyprawach na liczne rodea. Po śmierci ojca, pozostawiona samej sobie, chętnie zajmowała się bezbronnymi istotami – od ptaków ze złamanym skrzydłem po chore cielęta. Kolejka zwierząt oczekujących pomocy nigdy się nie kończyła.

Kot był jej najnowszym podopiecznym. Pojawił się pod kuchennymi drzwiami wkrótce po Święcie Dziękczynienia, w ponury deszczowy dzień. Tess usłyszała żałosne pomiaukiwanie i wzięła go do siebie mimo zrzędzenia dwóch z jej trzech pracodawców, braci Hartów. Najważniejszy z nich, Callaghan Hart, pozwolił kotu zostać, mimo że jej nie lubił.

Zaskoczył ją tą decyzją. Był mężczyzną silnym, stanowczym i zaprawionym w bojach życiowych i wojennych. Służył w stopniu kapitana w Zielonych Beretach, jednostkach specjalnych wojsk lądowych, i uczestniczył w operacji Pustynna Burza, której celem było wyzwolenie Kuwejtu zajętego przez Irak. Był drugim wedle starszeństwa z pięciu braci Hartów, właścicieli ogromnych posiadłości ziemskich, na które składały się liczne rancza i rozległe pastwiska, położone w kilku zachodnich stanach. Główne ranczo znajdowało się w Jacobsville w Teksasie. Simon, najstarszy z braci, był adwokatem w San Antonio. Corrigan, młodszy od niego o cztery lata, od półtora roku temu ożenił się z Dorie i właśnie urodził im się syn. Nna ranczu pozostało trzech nieżonatych braci Hartów: Callaghan, o dwa lata młodszy od Simona, młodszy od nich Leopold i najmłodszy Reynard.

Ojciec Tess, Cray Brady, zatrudnił się u Hartów ponad sześć miesięcy temu. Był zadowolony z pracy i miejsca pobytu, lecz nagle dostał zawału serca i zmarł. Tess, która towarzyszyła ojcu, wpadła w rozpacz. Opuszczona przez matkę we wczesnym dzieciństwie, po śmierci ukochanego taty została całkiem sama. A że on był jedynakiem, nie miała żadnej bliższej czy dalszej rodziny.

Hartowie znali jej sytuację, więc kiedy ich gospodyni wyraziła chęć przejścia na emeryturę, Tess wydała im się doskonałą kandydatką na jej miejsce. Umiała gotować i prowadzić dom. Potrafiła również jeździć konno jak kowboj, strzelać jak zawodowiec i kląć po hiszpańsku, ale bracia o tym akurat nie wiedzieli, gdyż nie miała okazji zaprezentować im tych umiejętności. Ograniczyła się do wypiekania na śniadanie pulchnych bułeczek, bez których bracia nie mogli się obejść, przygotowywania prostych, lecz solidnych posiłków oraz dbania o porządek.

Byłaby to dla Tess idealna praca, nawet mimo niekończących się psikusów ze strony Leopolda, gdyby nie lęk, którym napawał ją Callaghan, zwany Cagiem. Nie była w stanie wytłumaczyć sobie, iż niepotrzebnie się go boi ani tego ukryć, co pogarszało sytuację. Przy tym wszystkim obawa nie brała się znikąd. Przy każdej okazji Callaghan pilnie ją obserwował, obrzucając przenikliwym wzrokiem od kręconych złocistorudych włosów i jasnoniebieskich oczu po małe stopy, jak gdyby tylko czekał, aż ona popełni błąd, żeby móc ją zwolnić.

Ostre spojrzenie czarnych oczu Callaghana sprawiało wrażenie, jakby mogło przeciąć wszystko, na co popatrzył. Były osadzone w pociągłej twarzy z szerokim czołem i krzaczastymi brwiami. Miał wydatny nos, duże uszy, a usta idealne, jak wyrzeźbione, oraz gęste kruczoczarne włosy. Postawny, umięśniony, władczy i arogancki, wzbudzał lęk nawet u mężczyzn. Leopold wyjawił Tess, że pewnego razu próbowali z braćmi sprawdzić, czy Callaghan straci nad sobą panowanie na tyle, by uciec się do rękoczynów. Na szczęście on rzadko pozwalał, żeby górę wziął jego wybuchowy temperament.

Tess nieraz się głowiła, dlaczego Cag tak bardzo jej nie lubi. Nie sprzeciwił się, kiedy bracia postanowili zaproponować jej pracę po nagłej śmierci jej ojca i odejściu gospodyni. Nakazał Leopoldowi przeprosić Tess po szczególnie niemiłym, adresowanym do niej żarcie, na który pozwolił sobie podczas jednego z przyjęć. Nigdy jednak nie przepuścił okazji, żeby ją zastraszyć.

Tak jak tego ranka. Pamiętała, żeby do śniadania podać dżem truskawkowy, za którym bracia przepadali. Tym razem Cag zażyczył sobie musu z jabłek, a ona nie mogła znaleźć właściwego słoika. Zrugał ją za brak organizacji i wściekły wstał od stołu po zjedzeniu bułeczką i wypiciu kawy.

– Od niedzieli za tydzień wypadają jego urodziny – powiedział Leopold, wyjaśniając przyczynę zachowania brata – a nienawidzi się starzeć.

– W zeszłym roku po kryjomu wyjechał na tydzień – dodał Reynard. – Nikt nie wiedział, gdzie jest. Biedny stary Cag.

– Dlaczego tak o nim mówicie? – spytała Tess.

– Czy ja wiem? – odparł Reynard, w skrócie nazywany Reyem. – Może dlatego, że z nas wszystkich jest najbardziej samotny.

Tess nie myślała w ten sposób o Callaghanie, ale w duchu przyznała Reyowi rację. Rzeczywiście nie umawiał się z dziewczynami, nie spotykał z kumplami, jak inni mężczyźni. Był odludkiem. Kiedy nie pracował – a to zdarzało się sporadycznie – zagłębiał się w książki historyczne. Podczas pierwszego tygodnia pracy Tess zdziwiła się, że Cag czyta książę o kolonialnej ekspansji Hiszpanii, wydaną w języku hiszpańskim. Nie miała pojęcia, że jest dwujęzyczny. Dowiedziała się tego później, kiedy na ranczu dwóch kowbojów meksykańskich wdało się w bójkę z kowbojem z Teksasu, który ich z premedytacją sprowokował. Kowboj z Teksasu został wyrzucony, a Meksykanie zostali spokojnie, choć dosadnie, przywołani do porządku w najbardziej perfekcyjnej hiszpańszczyźnie, jaką kiedykolwiek słyszała. Tess, która większą część swoich młodych lat spędziła na południowym zachodzie, również była dwujęzyczna.

Cag nie wiedział, że ona mówi po hiszpańsku. Tej umiejętności także nie ujawniła, nie lubiła się chwalić. Trzymała to w sekrecie, dopóki na ranczo nie przyjechała Dorie z Corriganem. Mieszkali we własnym domu w odległości kilkunastu mil, choć na ranczu Hartów było miejsca pod dostatkiem. Dorie była miła i pełna wdzięku, Tess od razu ją polubiła. Teraz, kiedy ta para miała dziecko, jeszcze bardziej cieszyła się na ich wizytę, ponieważ wprost uwielbiała dzieci.

Choć kochała zwierzęta i chętnie je wspomagała, nie znosiła Hermana, dużego pytona z białą skórą w żółty deseń i czerwonymi oczami. Żył w ogromnym terrarium ustawionym przy ścianie w sypialni Caga i miał paskudny zwyczaj wymykania się ze swego lokum. Tess zastawała go w różnych najbardziej nieoczekiwanych miejscach, z pralką włącznie. Dobrze odżywiany wąż nie był groźny. Zresztą, po karmieniu, przez cały dzień Cag uważnie obserwował pupila. Był bardzo przywiązany do tego, w mniemaniu Tess, ohydnego gada. W końcu do pewnego stopnia oswoiła się z obecnością węża i przestała krzyczeć na jego widok

Pewnego dnia niezauważona przez Caga, obserwowała, jak bawił się z jej kotem. Niewykluczone, pomyślała wówczas, że on lubił nie tylko węże. Kiedy Cag nie zdawał sobie sprawy, że ktoś się mu przygląda, stawał się innym człowiekiem. Wszyscy pamiętali, co się zdarzyło, kiedy oglądał w kinie pewien film dotyczący hodowli świń. Rey zaklinał się, że starszy brat prawie płakał w czasie jednej ze scen. Obejrzał ten film trzy razy, potem kupił sobie jego kopię na kasecie i przestał jeść wieprzowinę, szynkę, parówki czy bekon. Każdy, kto w jego obecności spożywał mięso wieprzowe, czuł się nieswojo.

Był to jeden z paradoksów charakteru tego skomplikowanego mężczyzny. Nieustraszony, władczy i stanowczy, najwyraźniej miał miękkie serce, tyle że je skrupulatnie ukrywał. Tess nie miała okazji się o tym przekonać, ponieważ Cag, niechętnie do niej nastawiony, nie okazywał jej sympatii. Chciałaby czuć się przy nim mniej niepewnie, i nie była pod tym względem jedyna.

Pod koniec tygodnia przypadały święta Bożego Narodzenia. Tess przygotowała iście królewski posiłek, odpowiednio uroczyście i pięknie podany. Przy stole zebrała się cała rodzina. Ona też uczestniczyła we wspólnym posiłku, gdyż bracia szczerze się oburzyli, kiedy oznajmiła, że zamierza zasiąść do stołu w kuchni razem z owdowiałą panią Lewis, która przychodziła posprzątać. Było jej bardzo miło, że może się poczuć jak członek rodziny. Zresztą, pani Lewis udała się do domu, żeby spędzić ten wieczór ze swoimi dziećmi, więc zostałaby w kuchni sama.

Włożyła swoją najlepszą sukienkę w szkocką kratę, która w porównaniu z suknią Dorie Hart wyglądała tanio i nieefektownie. Wszyscy jednak zachowywali się tak, żeby czuła się swobodnie, więc kiedy przyszła kolej na dynię, placek z orzechami i ogromny tort owocowy, zapomniała o skromnej sukience. Bracia włączali ją do rozmowy i gdyby nie zachowanie Caga, który nawet nie spojrzał w jej stronę i rzadko się odzywał, wieczór byłby cudowny.

Niespodzianką okazały się prezenty, które otrzymała w zamian za swoje wykonane domowym sposobem. Wyhaftowała dla Hartów elegancki wzór na poduszkach, dopasowując kolory do wystroju sypialni każdego z braci. Miała talent do haftowania i szydełkowania. W wolnych chwilach z prawdziwą radością robiła ubranka dla synka Dorie. Otrzymane podarki sprawiły jej dużo radości. Bracia złożyli się na płaszcz zimowy z czarnej skóry, z szerokimi mankietami i dużym kołnierzem. Nigdy w życiu nie widziała czegoś równie eleganckiego i aż krzyknęła z radości. Dostała również prezent od Dorie – delikatne perfumy o zapachu kwiatowym, i od pani Lewis – wzorzysty szal w odcieniach błękitu. Kiedy uprzątnęła stół po posiłku i przystąpiła do porządków w kuchni, czuła się w siódmym niebie.

Leopold, zwany w skrócie Leo, zatrzymał się przy zlewie i z figlarnym uśmiechem pociągnął ją za fartuch.

– Ani się waż – ostrzegła, również się uśmiechając i wróciła do zmywania.

– Cag nawet się nie odezwał – zauważył Leo. – Pojechał z Mackiem konno aż do rzeki.

Mack, zarządca, który miał pieczę nad bydłem, był mężczyzną jeszcze bardziej milczącym niż Callaghan. Ranczo było ogromne, zatrudniono więc kilku zarządców: do spraw bydła, koni, sprzętu mechanicznego, administracji, sprzedaży. Pracował tu również lekarz weterynarii. Przez krótki czas, przed swoją nagłą śmiercią, ojciec Tess odpowiadał za hodowlę bydła. Matka Tess opuściła rodzinę, gdy ona była małą dziewczynką. W ostatnich latach straciła z nią kontakt, lecz wcale to jej nie martwiło. Co więcej, miała nadzieję, że już nigdy nie zobaczy matki.

– Chyba nic złego nie zrobiłam, prawda? – spytała Tess, zwracając zatroskane spojrzenie na Lea.

– Cóż – zauważył z cierpkim uśmiechem – ostatnio jest w gorszym nastroju niż zwykle.

Jest taka młoda, pomyślał Leo, obserwując wyraz niepewności malujący się na gładkiej, lekko piegowatej twarzy Tess. Chociaż nie charakteryzuje się zwracającą uwagę urodą, ma w sobie wewnętrzne światło, które zdaje się od niej promieniować, kiedy jest zadowolona. Leo lubił słuchać, jak Tess śpiewa podczas sprzątania czy innych gospodarskich zajęć, na przykład w trakcie karmienia kur, które trzymali, żeby mieć świeże jajka. Mimo niedawnych tragicznych przeżyć potrafiła zachować pogodę ducha.

– Nie – zapewnił ją. – Nic złego nie zrobiłaś. Musisz się przyzwyczaić do humorów Caga. Na pocieszenie mogę ci powiedzieć, że aż tak nieprzyjemny bywa tylko w Boże Narodzenie, w swoje urodziny i niekiedy latem.

– Dlaczego? – zdziwiła się Tess.

Leo wzruszył ramionami i odparł:

– Jak pewnie wiesz, brał udział w operacji Pustynna Burza. Nigdy o tym nie mówi. Cokolwiek robił, było tajne. Znalazł się w trudnej sytuacji i został ranny. Podczas gdy wracał do zdrowia w Niemczech, porzuciła go narzeczona i wyszła za mąż za młodszego of Caga mężczyznę. Przykre wspomnienia wracają do niego w trakcie Bożego Narodzenia oraz w lipcu. Wtedy wpada w szczególnie ponury nastrój.

– Nie wygląda na mężczyznę, który poprosiłby kobietę o rękę, gdyby nie był poważnie zaangażowany – zauważyła Tess.

– Bo nim nie jest – przyznał Leo. – Zraniła go bardzo mocno. Od tamtego czasu nie zawraca sobie głowy kobietami. – Uśmiechnął się łagodnie. – Zabawnie to wygląda, kiedy uczestniczymy w imprezach czy zjazdach. Cag w czarnym garniturze stoi jak latarnia morska, a dokoła niego wianuszek kobiet, których nie zauważa.

– Myślę, że jeszcze nie doszedł do siebie – powiedziała Tess, odczuwając ulgę na myśl, że nie ona jest przyczyną złego samopoczucia Caga.

– Nie wiem, czy kiedykolwiek to się stanie – odrzekł Leo i zmienił temat: – Dobrze sobie radzisz w zajęciach domowych, prawda?

Tess wlała do zmywarki płyn do mycia naczyń i odpowiedziała:

– Musiałam. Matka zostawiła ojca i mnie, kiedy byłam mała.

Przyjechała nas odwiedzić, jak skończyłam szesnaście lat. Nigdy potem już jej nie widzieliśmy. – Zadrżała na to wspomnienie. – Tak czy inaczej nauczyłam się gotować i sprzątać bardzo wcześnie – dodała.

– Nie masz braci ani sióstr?

– Nikogo. Chciałam podjąć pracę albo pójść do college’u, ale tata mnie potrzebował, więc zwlekałam z decyzją. Teraz się cieszę, że zrezygnowałam. – W jej oczach błysnęły łzy. – Kochałam go. Po jego śmierci wciąż się zastanawiam i nie daje mi to spokoju, czy gdybyśmy wiedzieli na czas o jego chorobie, można byłoby go uratować.

– Nie możesz się obwiniać – orzekł Leo. – Takie rzeczy się zdarzają. Musisz sobie zdać sprawę, że nie da się całkowicie kontrolować życia.

– To trudna lekcja – stwierdziła Tess.

– Z każdej podobnej lekcji wynosimy naukę. – Leo zmarszczył lekko brwi. – Ile właściwie masz lat? Dwadzieścia?

– Dwadzieścia jeden – odparła Tess zaskoczona pytaniem. – W marcu skończę dwadzieścia dwa.

– Nie wyglądasz na tyle.

– To zaleta czy wada? – zapytała, chichocząc.

– Domyślam się, że wybierzesz to drugie – odrzekł z rozbawieniem Leo.

Tess przetarła blat ściereczką.

– Callaghan jest z was najstarszy, prawda?

– Nie, Simon – skorygował Leo. – Cag w niedzielę skończy trzydzieści osiem lat.

Tess odwróciła wzrok, jakby nie chciała, żeby zobaczył wyraz jej oczu.

– Długo trwało, zanim się zaręczył.

– Herman nie sprzyja szczególnie trwałym związkom – zauważył z uśmiechem Leo.

Tess rozumiała to aż za dobrze. Cag za każdym razem musiał zakrywać terrarium kocem, zanim ona rozpoczynała porządki w jego sypialni. Od dzieciństwa panicznie bała się węży. Kilka razy omal nie została ukąszona przez grzechotnika, dopóki jej ojciec nie zorientował się, że nie widzi nic na jard przed sobą. Sprawił jej okulary, ale gdy podrosła i uznała, że może zaprotestować, wymusiła soczewki kontaktowe.

– Kochaj mnie, ale i mojego pupila, ogromnego węża, tak? Cóż, ostatecznie znalazł kobietę, która z początku była na to gotowa.

– Ona nie polubiła Hermana – rzekł Leo. – Zapowiedziała Cagowi, że nie zamierza dzielić męża z wężem. Planował po ślubie oddać go znajomemu, który hoduje węże.

– Ach tak. – Cag jednak zamierzał ustąpić narzeczonej. To wyjątek, ponieważ Tess nie zauważyła, by uległ komukolwiek,

– Rozdałby wszystko – dodał Leo. – Gdyby nie sprawiał wrażenia nieprzystępnego, zostałby bez koszuli na grzbiecie. Nikt nie wie, że ma miękkie serce.

– Nie przyszłoby mi to do głowy – przyznała Tess.

– Bo go nie znasz – rzekł Leo.

– Rzeczywiście nie znam.

– Jest z innego pokolenia niż ty i ja – stwierdził Leo, obserwując, jak Tess się czerwieni. – Jestem młody, przystojny i bogaty. Wiem, jak bez zobowiązań zabawić dziewczynę.

– Jesteś również nadzwyczaj skromny. – Tess uniosła brwi.

– A żebyś wiedziała! – Leo oparł się o blat.

Tess pomyślała, że on ma w sobie coś z rozpustnika. Niewątpliwie najprzystojniejszy z braci Hartów – wysoki, dobrze zbudowany, z ciemnoblond włosami i ciemnymi oczami – musiał wzbudzać zainteresowanie kobiet. Nie umawiał się często, ale krążyły wokół niego pełne nadziei, iż je zauważy. Naturalnie, ona, taka pospolita, nie miała u niego szans, i dlatego była całkiem zaskoczona, gdy zaproponował:

– A co byś powiedziała na obiad i kino w piątek wieczorem?

W pierwszej chwili odmówiła, tłumacząc:

– Jestem przez was zatrudniona i w związku z tym nie czułabym się komfortowo, umawiając się z pracodawcą.

– Jesteśmy niebezpieczni? – Leo uniósł obie brwi.

– Skądże – odparła z uśmiechem. – Po prostu uważam, że to nie jest dobry pomysł, to wszystko.

– Mieszkasz nad garażem, a nie z nami pod jednym dachem – zauważył. – Sytuacja jest klarowna. Jeśli pojawisz się publicznie z jednym z nas, to nie oznacza, że ludzie zaczną cię krytykować lub plotkować.

– Wiem.

– Mimo to nie chcesz zmienić zdania i wciąż się nie zgadzasz.

– Jesteś bardzo miły. – Tess uśmiechnęła się z zakłopotaniem, nie bardzo potrafiąc się znaleźć e tej sytuacji.

– Naprawdę?

– Tak.

Leo głęboko zaczerpnął powietrza i uśmiechnął się smętnie.

– Cóż, cieszę się, że tak uważasz. – Godząc się z porażką, cofnął się od blatu. – Nawiasem mówiąc, jedzenie było wyborne. Jesteś wspaniałą kucharką.

– Dziękuję, lubię gotować.

– Co byś powiedziała na zaparzenie jeszcze jednego dzbanka kawy? Muszę pomóc Cagowi, a nie cierpię tego robić. Potrzebuję łyka kofeiny, żeby jakoś wytrzymać.

– Cag zamierza pracować w święta?! – wykrzyknęła zdumiona Tess.

– Przekonasz się, że zawsze jest zajęty obowiązkami, które zastępują mu wszystko, czego nie ma, czyli głównie życia osobistego. Zresztą, nie uważa ich za pracę, uwielbia prowadzenie interesów.

– Co kto lubi – mruknęła Tess.

– Nie spędź całego wieczoru w kuchni. – Leo lekko pociągnął za kosmyk kręconych włosów Tess. – W salonie możesz obejrzeć jeden z nowych filmów, jeśli masz ochotę. Rey wybiera się do przyjaciół w mieście, a Cag i ja nie będziemy słyszeć w gabinecie telewizora.

– A inni?

– Simon nie wyjawił swoich planów, a Corrigan zabrał Dorie do domu na własne obchody świąt. – Leo się uśmiechnął. – Nie spodziewałem się, że kiedykolwiek ujrzę go jako szczęśliwego małżonka. To miłe.

– Oboje są mili – zgodziła się Tess.

– A Cag? – zapytał Leo, zatrzymując się przy drzwiach.

– Nie wiem. – Tess poruszyła się niespokojnie.

Leo wyszedł z kuchni. Pomyślał, że Tess nie jest tak młoda, jak przypuszczał, ale nie pomylił się, podejrzewając, iż pozostaje niewinna. Żadna kobieta, która uważała go za atrakcyjnego, nie określiłaby go mianem „miłego”. Zdawał sobie sprawę, że Cag nie krył wrogości wobec Tess, co wydawało się zastanawiające, bo brat nie zwykł zachowywać się tak zwłaszcza wobec kogoś tak wrażliwego i nieśmiałego jak ona. Z kolei Tess ona wycofywała się, ilekroć zobaczyła, że Cag się zbliża, co było w tej sytuacji naturalnym odruchem.

Niestety, rozmyślał Leo, Cag zmienił się i zamknął w sobie po odejściu narzeczonej. Ta sprawa pozostawiła w nim głębokie rany, zrodziła uprzedzenia wobec kobiet. Z czasem brat otrząsnął się do pewnego stopnia, nadal jednak regularnie odczuwał spadek nastroju, choć taki stan nie trwał długo. Tym razem wyraźnie się przeciągał, a ten fakt powiązał Leo ze stałą obecnością w ich domu Tess, mimo że ta młoda niewinna kobieta najwyraźniej nie zna żadnych wyrafinowanych sztuczek, które mogłaby wypróbować na Cagu. W dodatku z obawy przed nim, stara się go unikać. Ze względu na dobro Tess, Leo miał nadzieję, że ta sytuacji nie będzie trwać bez końca.

Święta przebiegły spokojnie. Cag pracował bez przerwy, również przez resztę tygodnia. Simon i Tira pobrali się, a ich ślub był ważnym rodzinnym wydarzeniem. Urodzin Callaghana nie obchodzono. Bracia wyjaśnili Tess, że on nienawidzi przyjęć, torów i niespodzianek – w tej właśnie kolejności.

Nie dała wiary ich słowom. Uznała, że tak naprawdę nie chciał, żeby zapomniano o tak szczególnej okazji. Niewiele myśląc, w niedzielę rano, po śniadaniu, przygotowała tort czekoladowy, ponieważ zapamiętała, że Cag ze smakiem zjadł kawałek takiego tortu, który przywiozła Dorie. Ogólnie rzecz biorąc, żaden z braci Hartów nie był amatorem słodyczy, rzadko pojawiało się na ich stole ciasto.

Tess dowiedziała się od poprzedniej gospodyni, pani Culbertson, że matka braci nie przepadała za gotowaniem i nie miała zwyczaju piec. Najwyraźniej szybko znudziła się jej rola żony i matki, bo wyjechała, zostawiając synów i męża. Podobny los spotkał Tess, dobrze więc wiedziała, jak to jest wychowywać się bez matki. Schłodziła tort i umieściła na nim napis „Sto lat”. Zamiast trzydziestu ośmiu świeczek postawiła jedną. Zostawiła tort na stole w kuchni i poszła wrzucić do skrzynki kilka listów, które sekretarz braci zostawił na stoliku w hallu.

Spodziewała się, że żaden z Hartów nie wróci przed wieczornym posiłkiem, gdyż nagła fala arktycznego zimna dotarła na południe, przynosząc niespodziewany o tej porze mróz. Wszyscy byli zajęci przy ciężarnych krowach i sprawdzaniu systemu podgrzewania wody w korytach. Rey zapowiedział, że raczej nie pojawi się nawet na lunch.

Kiedy ciasno owinięta skórzanym płaszczem, Tess wróciła do kuchni, zastała w niej Callaghana. W pasterskim kożuchu wydawał się jeszcze potężniejszy. Czarne oczy błyskały złowrogo spod stetsona z szerokim rondem. Zaskoczona i przestraszona, Tess kątem oka zauważyła resztki tortu leżące na podłodze pod ścianą, na której widniała ogromna plama z czekolady. Nie trudno było się domyślić, skąd się tam wzięła.

– Nie potrzebuję przypominania, że skończyłem trzydzieści osiem lat – oświadczył najwyraźniej wściekły Cag. – Nie życzę sobie ani tortu, ani przyjęcia, ani prezentów. Niczego od ciebie nie chcę. Zrozumiałaś?

Tess już wcześniej zauważyła, że jako jedyny z braci nie zwykł podnosić głosu czy krzyczeć. Tak było i tym razem. Wystarczająco złowrogie było jego spojrzenie.

– Przepraszam – wyszeptała.

– Nie umiesz znaleźć cholernego słoika z musem, ale tracisz czas na to. – Zwrócił głowę ku szczątkom tortu rozrzuconym na jasnożółtym linoleum.

Tess milczała, wciąż przestraszona. Zbladła, piegi wyglądały jak plamki masła w ubijanym mleku. Nie wiedziała, gdzie podziać oczy.

– Co cię, u diabła, napadło? – ciągnął nieubłaganie Callaghan. – Bracia nie powiedzieli ci, że nienawidzę urodzin?

Ugięły się pod nią kolana, gniewne, przenikliwe spojrzenie Caga paliło ją jak żywy płomień. W ustach wyschło jej tak bardzo, że zastanawiała się, dlaczego język nie przykleił się do podniebienia.

– Przepraszam – powtórzyła.

Brak odpowiedzi na pytania wyraźnie doprowadził Caga do furii. Patrząc na nią z jawną wrogością, postąpił ku niej krok. Cofnęła się odruchowo za pniak do rąbania drewna, stojący pod ścianą. Całą sobą wyrażała obezwładniający ją strach. Chwyciła się pniaka i skuliła w sobie, czekając na następny wybuch. A przecież chciała tylko zrobić przyjemność temu najwyraźniej nieszczęśliwemu mężczyźnie, może też się z nim zaprzyjaźnić.

Tymczasem zbliżył się do niej wściekły Callaghan, nie spuszczając z niej przenikliwego wzroku.

– Hej, Cag, mógłbyś… – Rey zamilkł, stając w otwartych drzwiach kuchni.

Ujrzał pobladłą Tess, drżącą na całym ciele, ale nie z zimna, tylko ze strachu, oraz brata z dłońmi zaciśniętymi w pięści i oczami pałającymi gniewem. Kawałki tortu roztrzaskanego o ścianę walały się po podłodze.

Callaghan drgnął, jakby pojawienie się brata wyrwało go ze stanu szału.

– Ejże, uspokój się – powiedział łagodnie Rey, wiedząc, do czego jest zdolny Cag, kiedy wpadnie w szał. – Nie rób tego, spójrz na nią. No, dalej, popatrz na Tess.

W tym momencie Callaghan odetchnął głęboko i rozluźnił pięści. Tess, trzęsąc się jak osika, wcisnęła dłonie w kieszenie płaszcza.

– Musimy przygotować bydło do przewiezienia – oznajmił spokojnie Rey. – Idziesz? Nie możemy znaleźć deklaracji celnej, a ciężarówki czekają.

– Deklaracja, oczywiście. – Cag zaczerpnął powietrza. – Jest w drugiej szufladzie biurka, w teczce. Zapomniałem dołączyć ją do dokumentów przewozowych. Idź pierwszy, zaraz przyjdę.

Rey ani drgnął, zastanawiając się, czy Cag nie zauważył, że dziewczyna się go panicznie boi. Wyminął brata i podszedł do pniaka, stając między Cagiem a Tess.

– Zdejmij płaszcz, tu jest gorąco – zwrócił się do Tess, zmuszając się do uśmiechu, choć nie było mu wesoło.

Tess zatrzymała wzrok na jego piersi, jakby tam szukała schronienia, i wciąż stała nieruchomo, więc Rey sam rozpiął jej płaszcz i go z niej ściągnął. Cag zawahał się, ale tylko na moment. Powiedział coś wulgarnego w poprawnej hiszpańszczyźnie, obrócił się na pięcie i wyszedł, trzasnąwszy drzwiami.

Z Tess pomału opadało napięcie, ale poczuła się tak słaba, iż omal nie osunęła na podłogę.

– Dziękuję, że mnie ocaliłeś – wykrztusiła ze łzami w oczach.

– On ma swoistego fioła na punkcie urodzin – wyjaśnił spokojnie Rey. – Chyba nie uprzedziliśmy cię dość wyraźnie. Przynajmniej nie rzucił tortem w ciebie – dodał. – Stary Charlie Greer piekł nam ciasta, zanim zatrudniliśmy panią Culbertson, którą zastąpiłaś. Gdy upiekł tort na urodziny Caga, musiał go z siebie zeskrobywać.

– Dlaczego?

– Nikt tego nie wie, chyba poza Simonem. Obaj są od nas starsi. Przypuszczam, że ta awersja Caga ma źródło w naszej rodzinnej przeszłości. Nie rozmawiamy o tym, ale jestem pewien, że słyszałaś plotki o naszej matce.

Tess potakująco skinęła głową.

– Simon i Corrigan przezwyciężyli złe wspomnienia i zawarli szczęśliwe małżeństwa. Cag… – Ray pokręcił głową – cóż, pozostał sobą, wraz z wszystkimi uprzedzeniami i nastawieniem do kobiet nawet wówczas, gdy się zaręczył. Pamiętam, że przypuszczaliśmy, iż to raczej zauroczenie, fascynacja niż poważne uczucie czy potrzeba założenia rodziny. Narzeczona Caga była, wybacz określenie, niezłą flirciarą, kobietą mocno zakręconą. Dzięki Bogu, że go zostawiła, zanim stałaby się dla niego kamieniem u szyi.

Tess wciąż jeszcze starała się wyrównać oddech. Wzięła od Reya płaszcz.

– Włożę go. Dziękuję za pomoc.

– On cię w końcu przeprosi – powiedział Rey.

– To nic nie da i niczego nie zmieni. – Tess przejechała ręką po gładkiej powierzchni skórzanego płaszcza. – Wyjeżdżam – powiedziała, czując niezgodę na takie traktowanie. – Wybacz, ale nie mogę tutaj zostać i narażać się na następne takie incydenty.

Rey wydawał się zszokowany jej postanowieniem.

– Cag by cię nie uderzył. Wierz mi, nigdy by tego nie zrobił! – powiedział, widząc łzy w jej oczach. – Ma ataki złości, to fakt, ale nie przekracza pewnej granicy. W gruncie rzeczy nikt z nas nie rozumie tej obsesji urodzinowej, bo on nie chce rozmawiać o tym, co mu się przydarzyło. Na pewno nie jest szaleńcem.

– Oczywiście, że nie. Po prostu mnie nie lubi.

Rey chciałby zaprzeczyć, lecz nie mógł iść w zaparte. Rzeczywiście Cag nie krył niechęci, by nie powiedzieć wrogości wobec Tess, ale żaden z braci nie wiedział, jakie mógł mieć ku temu powody.

– Mam nadzieję, że znajdziecie kogoś na moje miejsce – dodała Tess. – Wyjadę, jak tylko się spakuję.

– Czekaj, nie tak szybko. Daj sobie kilka dni – poprosił Rey.

– Nie – oznajmiła stanowczo Tess.

Miała dosyć Callaghana Harta. Nie może pogodzic się z tym, co powiedział, ze sposobem, w jaki na nią patrzył, z tą całą jego agresją, wrogością. Nie zasłużyła na takie traktowanie. Przerażał ją, a ona nie zamierza pracować dla kogoś, kto mógłby wpaść w szał z powodu tortu.