Prezja - ebook

PRZEDSŁOWIE

Zazwyczaj nikt tego nie czyta, przynajmniej ja zawsze omijam ten fragment. Od razu jakaś nieznana siła pcha mnie do treści nazwijmy to właściwej. Jednak w swej naiwności postanowiłam skreślić do Ciebie kilka słów.

Otóż na początku tomik miał nosić tytuł _Kamień na Kamien_iu, potem _Wiersze pisane z mojego domu_, myślałam też o cytacie _A pantera z koźlęciem razem leżeć będą_. Jednak od jakiegoś czasu prześladowało mnie jak nazwać fachowo to, w jaki sposób piszę i czym to jest. Niby wiersze, ale jednak opowiadające krótkie historie i zawierające dialogi. Niby mini opowiadania, ale jednak nie przestrzegające zasad interpunkcji i zapisu. I tak stwierdziłam, że doszłam do granicy poezji i prozy, łącząc je w nowy gatunek nazwany przeze mnie prezją.

CZYM JEST PREZJA?

Felietonem spisanym w sposób nieoczywisty. Rozważaniem problemu społecznego lub filozoficznego, ujętym w poetyckiej formie. Utwór musi nosić znamiona logiki, nie może pozostawiać czytelnika w poczuciu kompletnej abstrakcji. Jednym słowem, aby zrozumieć na czym polega prezja, powinieneś przeczytać ten zbiór do końca.

DLACZEGO NAPISAŁAM „PREZJĘ”?

Och przebija nawet tutaj moja dziennikarska natura. Sama zadaję sobie nieustannie pytania i już spieszę z odpowiedzią. Kochany czytelniku. Mam 28 lat i po przekroczeniu magicznej daty, w której mogłam jeszcze dołączyć do Klubu 27*, a nie przekraczając jeszcze 30-stki, po której nie powinno ufać się ludziom*. Postanowiłam rozliczyć się ze swoją wczesną młodością i wydać coś, co podkreśliłoby mój dotychczasowy pisarski styl, jednocześnie otwierając drzwi ku dojrzałemu tworzeniu. Wydałam dwa tomiki oraz zbiór opowiadań, niechaj ten wieńczy dzieło.

O CZYM JEST „PREZJA”?

Ten kto czytał choć jeden mój wiersz, wie, że jestem zafascynowana szeroko rozumianą duchowością i uwielbiam symbolikę. Dla mnie każde słowo, gest, spojrzenie ma znaczenie i nie jest wykonywane w sposób przypadkowy. Moje wiersze rozpoznasz po wpływach szczególnie starotestamentowych, nawiązywaniu do bogatej spuścizny również innych religii i kultur. To utwory opowiadające o sprawach codziennych, widzianych oczami osoby, która szuka w nich drugiego dna. To nieustanny dialog z istotami o wyższej wibracji. A może próba nadania wydarzeniom tragicznym z mojego życia znamion mistycyzmu? Bez wiary, a co za tym idzie próby życia w miłości, Hera* nie istnieje. Nie wyobrażam już sobie innego życia. Postać Chrystusa zarówno w wymiarze historycznym, jak i natury boskiej pociągnęła mnie świadomie kilka lat temu. Choć w Polsce katolicyzm jest głównym wyznaniem, mam wrażenie, że mało kto tym katolikiem tak naprawdę jest. I nie jest to z mej strony próba oceniania kogokolwiek. Z resztą nie lubię w tym momencie już tego upolitycznionego określenia. Wolę określać się mianem chrześcijanina, człowieka poszukującego wiary, prawdy. Przecież to nieustanny proces rozwoju. Zajęta własnym życiem i tworzeniem literackich wydarzeń Heraski* nie tworzyłam niczego aż do momentu odwiedzenia małego kościółka na krakowskim Kazimierzu. To właśnie w tym miejscu, siedząc w czwartkowy, wrześniowy wieczór napisałam pierwszy wiersz po dwuletniej przerwie. Potem następny, kolejny… Aż medytując któregoś dnia pomyślałam, że można by tak przychodzić co tydzień i w symboliczną datę zakończyć pisanie, a może nawet wydać to co powstanie? I tak między 14 września 2020, a uroczystością Bożego Ciała w 2021, powstała niniejsza książka, w całości spisana w sposób staroświecki, zeszytowy w miejscu mojej mocy. „Prezja” to, spisane w tygodniowym rytmie tematy, które w danym dniu krążyły w moich myślach, to dialog z Bogiem, który milczy, ale zawsze odpowiada. To poszukiwanie w gąszczu znaczeń swojego drogowskazu. Znajdziesz tu też kilka stworzonych przeze mnie modlitw, pewnie nigdy nie zostaną uznane przez żadnego z hierarchów, ale myślę, że możesz się moimi słowami zanurzyć w Bogu. Na samym końcu znajdziesz do przejścia drogę krzyżową, imiona bohaterów są zmienione, ze względu na prawdziwość opisanych historii. Wszystko okraszone fotografiami Andrzeja Rasia z krakowskiego Atelier, który uwiecznił moje miejsce mocy*.

KTO NIE POWINIEN JEJ CZYTAĆ?

Osoby z jedynym, słusznym punktem widzenia. Jeśli szukasz w tej pozycji peanów o słodkiej Bozi i pochwały działań organizacji religijnej, to Cię rozczaruję. Znajdziesz tu raczej pytania kierowane do Istoty Wyższej, znajdziesz zapiski rozmów, pytań, zdań pełnych wdzięczności, ale były też tygodnie pełne żalu, niezrozumienia, a nawet kłótni z samym Stwórcą! Nie jestem ani zwolennikiem, ani przeciwnikiem wszelkich poglądów. Jestem obserwatorem, który zafascynowany fenomenem życia, chce kreować jego sens.

JAK MOŻESZ SIĘ ZE MNĄ SKONTAKTOWAĆ I PO CO?

Od kiedy pamiętam byłam ufna i lubiłam ludzi. Czego poniosłam srogie konsekwencje. Czy to mnie czegoś nauczyło? Nadal mój dom jest otwarty dla każdego i zauważyłam, że większość nieszczęść wydarza się z braku komunikacji, strachu, niewiary, że można postąpić inaczej, że ktoś może życzyć Ci naprawdę dobrze. Nadal spotykam wiele ludzkich modliszek, nadal jestem obiektem nienawiści, kpin, zazdrości, ale jest tylu pięknych ludzi, że warto. Warto kochać, warto rozmawiać i warto się dzielić. Dzięki niekończącej się liście wspaniałych osób jestem w tym miejscu, w którym życiowo jestem i chcę mnożyć to dobro dalej.

Możesz napisać przez @heraartystka,

lub [email protected]

Gdybym była skromna napisałabym dobrej lektury, ale ja wiem, że ona taka jest. Zatem, czytajcie na zdrowie!*Klub 27- jest to nieformalny klub zrzeszający artystów, którzy zmarli w okolicy wieku dwudziestu siedmiu lat, zazwyczaj przez podjęte tragiczne w skutkach decyzje w swym życiu.

*Znane hipisowskie hasło głosiło, żeby nie ufać ludziom po 30-stym roku życia, gdyż pochłania ich wtedy konsumpcjonizm.

*Hera to pseudonim literacki autorki, dokładnie w zapisie HEra, oznaczający zbliżający się kres post moderny i chęci zaprowadzenia nowej ery w literaturze.

*Heraski to cykliczne wydarzenie literackie, które zrzesza pokolenia poetów, odbywa się na krakowskim Kazimierzu od 2019 roku, nawiązując do pseudonimu autorki.

*Faktycznie całość została spisana w zeszycie w kościele Bonifratrów pw. Trójcy Przenajświętszej w Krakowie.Modlitwa pierwsza

Ja…, oddaję Ci dzisiaj rozum, ciało i wolę, abyś kierował moim życiem. Od tej chwili nie ja sam żyję, a Bóg mój w Trójcy Jedyny jest mieszkańcem mojego serca. Zawierzam Ci swoją przeszłość, zamknij ją i otwórz mi bramy miłosierdzia ku byciu Nowym Człowiekiem. Abym przechodząc przez nie już zawsze podejmował decyzje zgodne z Twoją wolą. Nie dopuść, abym ośmielił się w nowym życiu dopuszczać się ciężkich przewinień i zasmucał tym Twoje Boskie Serce. Zanurz Mnie w krwi wypływającej z Twego Boskiego Serca i umieść Mnie w nim już na zawsze.

Ja… pragnę, abyś wyrył me imię na obu swych dłoniach i miał wzgląd na wiernego swego sługę przy spotkaniu w wieczności.

AmenTydzień I

Najważniejszy jest wybór ławki,

to tak jak w życiu

wszystko zależy od decyzji.

Większość jest w porządku

ale ja zwykle trafiam do;

rezerwowych, oślich, ostatnich i w złym stanie.

I tym razem nie mogłam zawieść losu.

Pandemiczny strach powoduje zasiedzenie wiernego na dwie

wolne w przód i w tył.

Oczywiście zajmuję ostatnią,

po lewej stronie za kratami od wejścia.

Przede mną widzę czarne i siwe głowy.

Same kobiety,

choć w pewnym wieku starość wszystko zlewa w jedno,

nie mam pewności.

Usiadłam jednak po właściwej stronie,

choć czarne welony mnie kiedyś kusiły.

Niepotrzebnie spojrzałam w bok

Nie ma odwrotu

brudny palec wymierza sprawiedliwość,

wyrokiem jest srebrnik dla bezdomnego.

I wtedy zdaję sobie sprawę z kim jestem na równi.

Nie jestem chyba w pożądanej grupie;

matek, dziewic, sióstr służebnic, zasłużonych dla Kościoła.

Nagle zimny podmuch wyrywa mnie z letargu.

Ktoś otworzył drzwi, jeszcze nie wiem kim jest,

a już go nie lubię.

Spod półprzymkniętych powiek

widzę jakiś niewyraźny zarys postaci.

Kobieta, biblijnie nazwijmy ją chromą.

Nadal zawiedziona czekam na żywego Boga.

Ona coś do mnie mówi, chce pomocy.

Uśmiecham się,

po raz pierwszy od tygodnia.

Do niej.

To dla nas obydwu oznacza uzdrowienie.

I tak siedzę w tej skórzanej kurtce, rajstopach

z czarnym wzorkiem, zasysając cząsteczki Versace Crystal Noir,

bo kąpię się w nich obsesyjnie rano w 25 m2 mieszkania.

Szukam Boga,

po to tu przyszłam.

Miał być gdzieś wystawiony, ponoć prawdziwy.

Nie widzę zbyt dobrze z daleka,

ale pośrodku stoi w złotej monstrancji.

Odbija się blask od przyklejonej do ławki tablicy,

czuję rozlewające się na twarzy ciepło, jak od słońca na plaży,

prawie jak na dawno nie odbytych wakacjach.

Kolega z boku odpala świeczkę,

pieprzony śmieciarz, gnojek, brudas, złodziej, cwaniak.

Wszyscy ich mamy dosyć w społeczeństwie,

tylko polityczna poprawność każe nam pomagać.

Ale dlaczegoś siedzę z nim na równi.

Dobra, czas się temu przyjrzeć.

Spoglądam ostatni raz w bok.

I siedzi On, 30-letni,

grzejący się od świeczki za 2 zł. od sztuki,

ze smutnymi oczami, skulony, przesiąknięty ulicą.

A może to jest właśnie Jezus?

fot. Andrzej Raś
Krakowskie Atelier FotografiiTydzień II

Jak zwykle się spóźniłam

Chyba robię to celowo

W moim życiu nie ma miejsca na przypadki

Chyba że te beznadziejne.

Przemykam niepostrzeżenie do swojego kąta

Byle jak najdalej od spojrzeń

Boję się oceniających oczu

Chociaż jestem przezroczysta

Dawno już przestałam ukrywać emocje

Ostatnio sporo we mnie lęku

Wiesz, ile mnie kosztowało czytanie

O kolejnym zaginionym na Białorusi dziennikarzu?

Wiem, że kiedyś też tak skończę

Bo ciągle tańczę na krawędzi czyjegoś mroku

Boję się wspomnień

Boję się bliskości

Najbardziej boję się myśli

To absurd, ale boję się szczęścia

Wiesz ostatnio było wspomnienie Filipa Nereusza

Tego od radości.

Nie toczy mnie żadna depresja

A nie pamiętam, kiedy ostatnio w głębi duszy się ucieszyłam

Czuję się niezręcznie, kiedy są święta

Wszyscy uśmiechnięci idą w tłumie i śpiewają

Wspólnota

To są momenty, w których mam wrażenie że nie pasuję

Jestem zbędna

Stworzyłeś mnie w potrzebie ogromnej samotności

Za dużo hipokryzji, zranień, niedomowień.

Zbyt wiele człowieka w człowieku

Getsemani

Może tak ma być

A może tylko Ty mnie rozumiesz?Tydzień III

Wpadam jak po ogień

Z marszu codzienności

Sacrum przenika profanum

Zderzam swój chaos z otaczającą Ciebie ciszą.

Siadam tym razem w oślej.

Ledwie ściągam płaszcz a z ust płynie litania

Mówię, opowiadam, zatracam się w sobie.

Ciągle tylko ja, ja, ja

Moja praca,

obgaduję w myślach tego i tamtego i jeszcze ją dorzucam.

Że Marcin to zrobił, a tamto by mógł,

że matka, że sąsiad,

wszyscy i wszystkie

Od złego zbaw mnie Panie.

Odchylam maskę, by zaczerpnąć tchu

i wyczuwam w tym samym momencie wzrok

czyjś skupiony na mnie.

Patrzę w przód, siedzą tylko dwie głowy,

Kolega z boku pewnie zaćpał,

bo na zamarznięcie jeszcze za wcześnie.

Patrzę w górę, choć kogo się tam mogłam spodziewać?

Może łaski spływającej dla mnie z nieba

W końcu jesteśmy w miejscu potencjalnych cudów

Miałam rację!

Są i patrzą się na mnie wymownie.

Muskularny niewolnik, aniołek z sześciopakiem

Umięśniona kobieta z wyciągniętą dłonią

Brodaty starzec, to chyba ten słynny Jan Boży

W wymalowanych medalionach z prawej zerka na mnie

inny zakonnik z czaszką i kobieta z młyńskim kołem

Najlepszy jest ziom, który siedzi pochylony nad zwojem

i uczy czytać woła.

On też patrzy jakoś nieprzychylnie.

Zaraz, zaraz

Że co?

Że wy tacy zrobieni, a ja siłownię olałam,

że może nie czytam tyle co kiedyś,

że memento mori, ale to najpierw pożyć trochę trzeba!

I wtedy schodząc z wysokości zobaczyłam jedyne oczy

skierowane w dół w tej świątyni

Oto i on

Nieruchomy, odziany w czerwień królewską

Z trzciną w splecionych dłoniach

W cierniowej koronie

Stoi i milczy.

Ale o co chodzi tamtym?

Zamykam oczy i wiem.

Nawet nie zapytałam co u ciebie dobrego słychać

wokół tłumy, a Ty jesteś samotny,

bo każdy przychodzi tylko ze swoim pieprzeniem.

Wyrzuci z siebie taki

że COVID, że daj pieniądze, zdrowie, dom, męża, dziecko

i tylko ja, ja, ja i ja

Umywa ręce, wychodzi spełniony

A Ty masz słuchać, bo od tego jesteś.

Zdobywam się na przepraszam.

Choć nic nie mówisz, dzisiaj chcę się wsłuchać w Ciebie.

Zanudź Mnie swoimi boskimi sprawami

W końcu to ja przyszłam do twojego domu.

fot. Andrzej Raś
Krakowskie Atelier FotografiiTydzień IV

Nie mam siły.

Pewnie często to słyszysz,

Ale pretensje możesz mieć tylko do siebie.

Trzeba było nie mówić

Przyjdźcie do mnie wszyscy,

którzy utrudzeni i obciążeni jesteście a ja was pokrzepię.

Duchowy stan błogosławiony zaczyna być powoli widoczny

Odczuwam mdłości na każdy nowy dzień

Z trudem wkładam spuchnięte łydki w czarne martensy.

Każdy krok jest kamieniem milowym,

ledwo doczołgałam się do oślej ławki

Zza krat wyłania się znajomy widok Ojca

Nie ma zbyt wielu dzieci.

Z roku na rok jest nas coraz mniej

(ale kazałeś się nie martwić o kościół,

wszak bramy piekielne go nie przemogą)

Lubię go, choć czasem się z nim nie zgadzam

ale na tym chyba polega wspólnota,

nie mam dzisiaj siły nawet na szukanie zaczepki

Źle ze mną

Jestem spłukana

Wyzuta totalnie

Zmęczona aż po zdradliwy pocałunek

Nawet odechciało mi się płakać

Czuję, jakbym to ja modliła się w Getsemani

Nie ma nikogo

Wszyscy posnęli

Nawet nie mam pewności, że Ty mnie jeszcze słuchasz.

To tak pewnie wygląda chwila, w której powinnam powiedzieć

Boże mój Boże czemuś mnie opuścił?Tydzień V

Za chwilę moja kolej

Na dźwięk Módlmy się

Awansuję.

Jest 6.35.

Żółta wstążka wyznacza Rok C.

W kościele czas płynie w swoim rytmie.

Skupiam się na cudzołóstwie.

Dzisiaj jestem świętym Pawłem

Z listu do kilku osób na mszy.

Wpatrzone uszy

wyciągnęły ze mnie Alleluja w vibrato.

Kłaniam się,

odstępuję ambonę kolejnemu wcieleniu Jezusa

w tym momencie.

Wracam do codzienności bogatsza o cząstki istnień.

Każda historia żyje od nowa we mnie.

Napisałam setki listów, choć nie jestem autorem żadnego.

Byłam w brzuchu wieloryba

Cierpiałam z Hiobem

Trwoniłam z młodzieńcem

I zbierałam za Izajaszem

Czasem nie czytam przez miesiące, pytają, dlaczego?

Uśmiecham się tylko czerwonymi wargami

nr 105 z katalogu Avonu.

Jak im wytłumaczyć,

że potem zabieram bohaterów do domu?

Mąż ma już dość kolejnych opowieści,

wystarczy nam naszego dramatu powszedniego.

Czasem chwalą dykcję,

pytają o szkołę wokalną,

że tak czysto i wyraźnie,

że ładny ze mnie obrazek.

Jak mam wytłumaczyć, że to nie ja,

że to Słowo do nich przemawia,

ja tylko użyczam głosu,

ja tylko staram się sama choć trochę zrozumieć.