Próżniowe kwiaty. Stacje przypływu. Opowiadania najlepsze - ebook

podzię­ko­wa­nia

Podzię­ko­wa­nia należą się Marianne za nazwa­nie _Pequ­oda_, komórki nie­zróż­ni­co­wane i za wypeł­nie­nie życiem kro­pli sto­ją­cej wody; Jac­kowi Dan­nowi za wer­sety pisma Pusz­kina; Bobowi Wal­ter­sowi za pod­su­nię­cie ple­zjo­zau­rów i pro­jekt ska­fan­dra próż­nio­wego Wyetha; Gre­gowi Fro­stowi i Timowi Sul­li­va­nowi za porady w ostat­niej chwili; Tomowi Pur­do­nowi za śnia­da­niowe piwo; Gard­ne­rowi Dozois ze zwy­kłych powo­dów i Vir­gi­nii Kidd za cier­pli­wość. Wspar­cia finan­so­wego dostar­czył fun­dusz M. C. Por­ter Endow­ment for the Arts. A szcze­gólny dług wdzięcz­no­ści mam wobec Maria Rupsa, Eda Bry­anta i Dona Kel­lera za iry­tu­jące uwagi.1. rebel

1

Rebel

Nie wie­działa, że umarła.

Tak naprawdę umarła nawet dwa razy – pierw­szy był wypad­kiem, ale drugi to samo­bój­stwo. Teraz kor­po­ra­cja, która była jej wła­ści­cie­lem, zde­cy­do­wała, że powinna umrzeć raz jesz­cze, by w ciągu kilku naj­bliż­szych mie­sięcy zasi­lić milion zmar­no­wa­nych żywo­tów.

Ale Rebel Eli­za­beth Mudlark nie miała o tym poję­cia. Wie­działa tylko, że coś się nie zga­dza i że nikt nie chce z nią o tym poroz­ma­wiać.

– Dla­czego tu jestem? – spy­tała.

W polu widze­nia poja­wiła się twarz leka­rza. Była chyba pokryta demo­niczną maską czer­wo­nego i zie­lo­nego wetware’owego malo­wa­nia, które nie­mal potra­fiła odczy­tać. I nosiła ten okropny zapro­gra­mo­wany uśmiech, który podobno miał doda­wać otu­chy – kąciki ust ści­skały jego policzki w białe okrą­głe wzgórki.

I tę stę­żałą tru­pią twarz skie­ro­wał ku niej.

– Och, tym bym się nie przej­mo­wał.

Rząd zakon­nic prze­pły­nął w górze; ich piersi koły­sały się nie­win­nie, welony były wykroch­ma­lone i białe. Z gra­cją małych sta­tecz­ków sunęły wzdłuż magne­tycz­nej liny w osi miej­skiego kani­stra. Taki widok był powszechny, nawet swoj­ski. Ale wtedy per­cep­cja Rebel fik­nęła kozła i zakon­nice stały się nie­wy­po­wie­dzia­nie obce, dry­fu­jące gło­wami w dół na tle ogrom­nych ścien­nych okien, zim­nych od nie­skoń­czo­nych smug jaskrawo migo­tli­wych gwiazd, osa­dzo­nych w nocy. Takie rze­czy musiała widy­wać już tysiące razy, ale teraz, bez żad­nego ostrze­że­nia, jej umysł wrza­snął _dziwne dziwne dziwne_ i w żaden spo­sób nie mogła zro­zu­mieć, co widzi.

– Niczego nie pamię­tam – oznaj­miła. – Cza­sami nawet nie mam pew­no­ści, kim jestem.

– To cał­kiem nor­malne – zapew­nił ją dok­tor. – W danych oko­licz­no­ściach.

Znik­nął za jej głową.

– Sio­stro, pro­szę na to spoj­rzeć.

Dołą­czył do niego ktoś, kogo nie widziała. Roz­ma­wiali cicho przez chwilę. Rebel na moment zagry­zła zęby.

– Przy­pusz­czam, że cały czas zda­rzają się panu takie sytu­acje.

Nie zwró­cili na nią uwagi. Aro­mat róż z żywo­pło­to­wych para­wa­nów był ciężki, słodki, tak mocny, że aż duszący.

Ruch wzdłuż osi nie usta­wał.

Gdyby mogła cho­ciaż ruszyć ręką, Rebel zacze­ka­łaby, aż dok­tor pochyli się nad nią za mocno, a wtedy spró­bo­wa­łaby wydu­sić z niego prawdę. Ale była unie­ru­cho­miona, nie­zdolna nawet do prze­krę­ce­nia głowy. Mogła tylko patrzeć w górę na prze­pły­wa­ją­cych ludzi i wiru­jące mono­ton­nie gwiazdy. Pasy habi­tatu po obu stro­nach stropu zabu­do­wane były plat­for­mami i sztucz­nymi wzgór­kami, wynu­rza­ją­cymi się niczym wyspy z gwiezd­nego morza. Przy ich brze­gach grupy wyciecz­ko­wi­czów prze­su­wały się nie­kiedy na płasz­czy­znę okna – czarne punkty, widoczne tylko wtedy, gdy prze­sła­niały gwiazdy albo inne miej­skie kani­stry. Dziwna pla­neta prze­su­nęła się znowu.

– Chcemy zacze­kać jesz­cze dzień przed ope­ra­cją – oświad­czył w końcu dok­tor. – Ale per­sona usta­bi­li­zo­wała się cał­kiem ład­nie. Jeśli jej stan nie zmieni się poważ­nie, jutro możemy ciąć.

Skie­ro­wał się do drzwi.

– Chwila! – krzyk­nęła Rebel. Lekarz zatrzy­mał się i obej­rzał: mar­twe oczy oto­czone farbą pod kępą rudych wło­sów. – Czy wyra­zi­łam zgodę na tę ope­ra­cję?

Znowu skie­ro­wał na nią ten swój wście­kle uspo­ka­ja­jący uśmiech.

– Och, nie sądzę, by to było istotne – stwier­dził. – Prawda?

I znik­nął, zanim zdą­żyła odpo­wie­dzieć.

Kiedy pie­lę­gniarka popra­wiała dyski adhe­zyjne na czole i za uszami Rebel, na chwilę wpły­nęła w jej pole widze­nia. Była zakon­nicą: tęga kobieta z podwój­nym pod­bród­kiem i pło­ną­cymi w oczach wizjami Boga. Wcze­śniej, kiedy Rebel wciąż była senna i nie do końca świa­doma, zakon­nica przed­sta­wiła się jako sio­stra Mary Radha. Teraz Rebel widziała, że tamta maj­stro­wała przy swoim wetwa­rze – obwody mistyczne pod­krę­ciła tak mocno, że led­wie mogła nor­mal­nie funk­cjo­no­wać.

Rebel odwró­ciła wzrok, by ukryć swe myśli.

– Pro­szę, włącz – wymru­czała.

Pła­ski ekran przy dol­nej czę­ści posła­nia roz­ja­śnił się i otwo­rzył ency­klo­pe­dię kodów medycz­nych. Szybko prze­łą­czyła go na coś nie­szko­dli­wego… Pry­mi­tywne struk­tury eko­lo­gii atmos­fer meta­no­wych. Udała, że tekst ją zacie­ka­wił.

– Sio­stro… – ode­zwała się od nie­chce­nia, gdy pie­lę­gniarka już wycho­dziła. – Ekran jest pod dość nie­wy­god­nym kątem. Może sio­stra prze­chy­lić go tro­chę do przodu? – Pie­lę­gniarka speł­niła prośbę. – Tak, w ten spo­sób. Nie, odro­binę… O, ide­al­nie.

Rebel uśmiech­nęła się i przez chwilę sio­stra Mary Radha roz­ko­szo­wała się tym prze­ja­wem uni­wer­sal­nej miło­ści. Po czym odpły­nęła.

– Pie­przona świę­toszka – mruk­nęła Rebel. – Dzię­kuję – rzu­ciła do ekranu.

Wyłą­czył się.

Jego powierzch­nia była gładka i lśniąca. Po wyłą­cze­niu w ciem­nej płasz­czyź­nie odbi­jała się dolna część łóżka i wisząca tam karta infor­ma­cyjna.

Rebel szybko odczy­tała odwró­cone sym­bole. Były tam dwa uprosz­czone pier­ście­nie per­son, jeden ozna­czony jako Ory­gi­nalny, drugi jako Aktu­alny. W ogóle nie były do sie­bie podobne. Dalej był sym­bol przy­go­to­wa­nia do psy­cho­ope­ra­cji i trzy kolejne, które w naj­więk­szym skró­cie ozna­czały, że nie ma żad­nych szcze­gól­nych wska­zań medycz­nych. Niżej, gdzie powinno być jej nazwi­sko, wydru­ko­wano jedną linijkę tek­stu. Rebel odczy­tała ją dwu­krot­nie, litera po lite­rze, żeby mieć pew­ność: „Wła­sność Deut­sche Naka­sone GmbH”.

Gniew uniósł się w Rebel niczym dzi­kie białe zwie­rzę. Zaci­snęła zęby, ścią­gnęła wargi i nie pró­bo­wała z nim wal­czyć. Chciała tej zło­ści. Była sprzy­mie­rzeń­cem, jej jedyną przy­ja­ciółką. Ogar­niała jej spa­ra­li­żo­wane ciało jak sza­le­jąca burza kłów, szpo­nów i prze­mocy.

A potem ta wście­kłość prze­sło­niła jej świa­do­mość sie­bie, wepchnęła ją w głę­binę. Tonąc, spły­nęła w mroczny chaos, w mętną bez­na­dzieję, która nie miała nazwy ani sensu, gdzie utra­ciła swoją twarz, swoje ciało, swoją istotę. Była demo­nem, tępo obser­wu­ją­cym pły­ną­cych w powie­trzu ludzi i prze­su­wa­jące się w bok gwiazdy, i nie­na­wi­dziła ich wszyst­kich. Chciała zgnieść w dło­niach wszyst­kich razem, mia­sta, gwiazdy i ludzi, bez róż­nicy, ule­pić miękką kulkę, gdy będzie się śmiała, a czarne łzy popłyną jej z oczu…

***

Wynu­rzyła się ze swej fugi osła­biona i zała­mana.

– Pro­szę, podaj czas – pole­ciła i ekran posłu­chał.

Minęły cztery godziny.

Jakaś kobieta weszła do wnęki, chuda z zie­lo­nym malo­wa­niem twa­rzy i w skó­rza­nej uprzęży – jakaś bio­tech­niczka niskiego poziomu. Nucąc pod nosem, zaczęła przy­ci­nać ściany żywo­płotu. Pra­co­wała meto­dycz­nie, obse­syj­nie wręcz, zatrzy­mu­jąc się co jakiś czas, by umie­ścić różę na wła­ści­wym miej­scu.

– Hej, kum­pelo – ode­zwała się Rebel. – Zrób mi przy­sługę.

Jej ocię­ża­łość znik­nęła bez śladu, kiedy w żyłach popły­nęła adre­na­lina. Bły­snęła uśmie­chem.

– Hmm? Ach! No… o co cho­dzi? – Kobieta z wyraź­nym wysił­kiem ode­rwała się od pracy.

– Wycho­dzę stąd za parę godzin, a nikt nie pomy­ślał, żeby mi dać jakieś ciu­chy. Jak skoń­czysz, mogła­byś może zaj­rzeć do gdzie-tam-trzeba i prze­ka­zać, żeby coś mi przy­nie­śli?

Kobieta zamru­gała.

– No… jasne, chyba mogę. Czy twoja pie­lę­gniarka nie powinna tego przy­pil­no­wać?

Rebel prze­wró­ciła oczami.

– Ona widzi uni­wer­salne prze­zna­cze­nie w gwiaz­dach i sens ist­nie­nia w kwit­nie­niu róży. Ale w takich dro­bia­zgach mar­nie sobie radzi. Sama wiesz, jak to z nimi jest.

Każdy, kto pra­co­wał w szpi­talu z zako­nem opie­kuń­czym, na pewno łatwo mógł w to uwie­rzyć.

– No tak… Pew­nie, czemu nie?

Kobieta wró­ciła do pracy, wyraź­nie zado­wo­lona, że roz­mowa się zakoń­czyła. Zanim wyszła, Rebel nabrała już pew­no­ści, że zapo­mniała o obiet­nicy.

Jed­nak godzinę póź­niej ktoś z obsługi zbli­żył się i na sto­liku przy łóżku bez słowa poło­żył okry­cie.

– A to suka… – mruk­nęła cicho Rebel.

Chyba naprawdę uda jej się wyrwać z tego miej­sca.

***

Rebel zasnęła. Kiedy się zbu­dziła, przez nie­zno­śną godzinę gapiła się na pły­ną­cych przez wieczny pół­mrok ludzi; potem wró­ciła sio­stra Mary Radha.

Brzuch zakon­nicy prze­le­wał się przez cin­gu­lum i była jak zawsze ciężko mistycz­nie zakrę­cona.

– Sio­stro – ode­zwała się Rebel. – Prze­wody dys­ków adhe­zyj­nych się roz­re­gu­lo­wały. Czy zechce sio­stra im się przyj­rzeć?

A potem, kiedy kobieta wsu­nęła ręce w plą­ta­ninę prze­wo­dów, mówiła dalej:

– Wie sio­stra, wciąż myślę o wer­sach jed­nego z waszych pro­ro­ków. Ale nie wszystko pamię­tam. To się zaczyna: „Pra­gnie­niem ducha i tęsk­notą drę­czy­łem się w pustyni sro­giej, i sze­ścio­skrzy­dły seraf oto uka­zał mi się pośród drogi”. Zna to sio­stra? Dalej idzie: „Pal­cami lekko, jako snem, musnął źre­nice me – i wtem prze­źrzały wiesz­czo chwili onej jak u orlicy prze­lęk­nio­nej. A potem uszu moich tknął…”. I resztę zapo­mnia­łam.

Dło­nie sio­stry Mary Radhy znie­ru­cho­miały. Przez długą chwilę mil­czała. A potem spoj­rzała w nie­skoń­czone głę­bie nocy.

– Święty Pusz­kin – szep­nęła. I mówiła dalej, już gło­śniej: – „A potem uszu moich tknął, i gwar i dźwięk w nich szu­mieć jął: i zro­zu­mia­łem nieba gromy, i lot anio­łów przez wyżyny, i w głębi mor­skiej chód gadziny, i ziół padol­nych wzrost widomy. I usta do ust przy­warł mych, i grzeszny język wyrwał z nich…”¹.

Wypro­sto­wała się gwał­tow­nie, dygo­cząc w reli­gij­nej eks­ta­zie. Poru­szyła dłońmi. Szarp­nęła za jeden z adhe­zyj­nych dys­ków i głowa Rebel opa­dła gwał­tow­nie na bok. Jed­nak para­liż nie minął.

– Sio­stro – powie­działa cicho Rebel. – Sio­stro…

– Mmm? – odpo­wie­działa sen­nie zakon­nica.

– Dok­tor mówił, że ma teraz sio­stra zdjąć mi para­liż. Pamięta sio­stra? Pro­sił, żebym sio­strze przy­po­mniała.

Rebel wstrzy­mała oddech. To był moment, kiedy albo odzy­ska wol­ność, albo straci wszystko. Wszystko zależy od tego, ile czasu trzeba zakon­nicy, by powró­cić do rze­czy­wi­sto­ści.

– Och… – wymru­czała sio­stra Mary Radha.

Pomaj­stro­wała przy prze­łącz­niku, nie­pew­nie zmie­niła dwa usta­wie­nia. Z luna­tyczną powol­no­ścią zdjęła dyski. A potem potrzą­snęła głową, uśmiech­nęła się nie­wy­raź­nie i wyszła.

Rebel wciąż nie oddy­chała. Mogła się ruszać! Ale przez długą minutę nie robiła tego. Patrzyła tylko w górę nie­wi­dzą­cym wzro­kiem.

Wspo­mnie­nie odbi­cia w ekra­nie, choć skró­cone i znie­kształ­cone, przy­ci­skało ją do posła­nia cię­ża­rem stra­chu. W końcu zebrała się na odwagę i ostroż­nie, z waha­niem, pod­nio­sła rękę do oczu.

Prze­krę­ciła ją powoli.

Ręka była cała, a mię­śnie pra­co­wały gładko.

Skóra była gładka, sma­gła jak u Włoszki, pokryta leciut­kim pusz­kiem ciem­nych wło­sów. Palce krót­kie, paznok­cie per­ło­wo­ró­żowe. Prze­ra­żona Rebel usia­dła sztywno i spoj­rzała na swoje ciało.

Piersi miała krą­głe i pełne, uda tro­chę cięż­kie, ale wciąż musku­larne. Szpi­tal dla przy­zwo­ito­ści pozo­sta­wił jej prze­pa­skę łonową, ale ponad nią niczym kolumna mró­wek masze­ro­wała w stronę pępka cienka linia czar­nych wło­sów. Nogi krót­kie, sprawne, mocne. To było dobre, zdrowe ciało.

Ale nie jej ciało. Ciało Rebel Eli­za­beth Mudlark było dłu­gie, chude, gru­zło­wate na łok­ciach i kola­nach. Skórę miała białą jak por­ce­lana, a włosy koloru mysiego blondu. Dło­nie i stopy były smu­kłe i szczu­płe, z pal­cami arty­sty, pia­ni­sty.

Prak­tycz­nie zupełne prze­ci­wień­stwo ciała, które miała teraz.

_Zaraz zwa­riuję_, pomy­ślała. _Zacznę krzy­czeć_.

Ale nie zro­biła ani jed­nego, ani dru­giego. Wstała i w obsy­dia­no­wej powierzchni ekranu obej­rzała swoje malo­wa­nie, igno­ru­jąc obcą okrą­głą twarz z per­ka­tym nosem i ciem­nymi oczami – oczami, w któ­rych lśniła zwie­rzęca trwoga. Linia czer­wo­nej farby bie­gła po twa­rzy od ucha do ucha, jak maska, z się­ga­ją­cymi czoła bocz­nymi zyg­za­kami skrzy­de­łek.

– Pro­szę, włącz – pole­ciła i spraw­dziła listę wetware’owych kodów.

Zgod­nie z logiką malo­wa­nie iden­ty­fi­ko­wało ją jako Pacjenta Szpi­tal­nego, Blok Przy­go­to­wa­nia Psy­cho­ope­ra­cyj­nego.

Farba roz­ma­zy­wała się. Rebel bez trudu zmie­niła ozna­cze­nia na Pacjenta Ambu­la­to­ryj­nego, Psy­cho­chi­rur­gia Posto­pe­ra­cyjna. Dwie krót­kie linie się­gały teraz od oczu w dół, a na czole poja­wiły się dodat­kowe skrzy­dełka. Rebel otu­liła się płasz­czem, nacią­gnęła kap­tur i wyszła ze swo­jej wnęki na bru­ko­wany chod­nik.

Pro­wa­dził mię­dzy wyso­kimi róża­nymi żywo­pło­tami i skrę­cał w inny. Włą­czyła się w stru­mień pra­cow­ni­ków medycz­nych w płasz­czach odpo­wia­da­ją­cych ich malo­wa­niu: chi­rur­giczne zie­le­nie, dia­gno­styczne błę­kity i wetware’owe czer­wie­nie – oraz garstkę cywi­lów we wła­snych okry­ciach. Sunęli chod­ni­kiem równo, bez­myśl­nie, pochło­nięci sobą – jak roboty. Rebel poru­szała się mię­dzy nimi nie­wi­doczna, pły­nąc na pal­cach, jako że był to rejon nisko­cią­że­niowy.

Z początku szła pew­nie, a płaszcz powie­wał jej na ramio­nach. Potem chod­nik się roz­wi­dlał, i jesz­cze raz, aż w końcu bez­na­dziej­nie się zgu­biła w róża­nym labi­ryn­cie, pośród setek wnęk, gdzie cze­kali pacjenci upa­ko­wani cia­sno jak larwy w ulu. Bez żad­nego ostrze­że­nia, nagle poczuła się naga i odsło­nięta… Zapo­mniała, jak się cho­dzi. Wszyst­kie te skom­pli­ko­wane ruchy… W panice cia­sno otu­liła się płasz­czem i potknęła.

Zom­bie sunęły dookoła, zręcz­nie ją omi­ja­jąc, kiedy sta­rała się odzy­skać rów­no­wagę. Oczy na obo­jęt­nych twa­rzach zer­kały na nią pośpiesz­nie i odwra­cały się.

I kiedy już się prze­wra­cała, czy­jaś ręka wycią­gnęła się, chwy­ciła ją za łokieć i bru­tal­nie posta­wiła na nogi. Odwró­ciła się i spoj­rzała pro­sto w chudą, lisią twarz, prze­ciętą poje­dyn­czą poma­rań­czową linią wetware’u. Obcy uśmiech­nął się: wąska szczęka, drobne, ostre zęby. Bole­śnie ści­skał jej ramię tuż powy­żej łok­cia.

– Tędy – powie­dział.

– Wszystko w porządku, czło­wieku – odparła szybko. – Zaha­czy­łam o coś nogą, to wszystko. Pokaż, któ­rędy do wyj­ścia, a będę wdzięczna.

– Bzdury – burk­nął męż­czy­zna. – Już by cię zła­pali, gdyby kto­kol­wiek się zorien­to­wał, że znik­nę­łaś.

Rebel wyrwała rękę i odkryła, że jej nowe, nie­zna­jome ciało drży od adre­na­li­no­wej reak­cji. Męż­czy­zna uśmiech­nął się z wyż­szo­ścią.

– Posłu­chaj. Znam kogoś, kto mógłby ci pomóc wyrwać się z tego bała­ganu. Chcesz się z nią spo­tkać czy nie?

***

Na grzbie­cie wyspy habi­tatu rosły wiel­kie stare dęby. Jeden z nich roz­cią­gał swe gałę­zie nad komer­cyj­nym labi­ryn­tem ota­cza­ją­cych szpi­tal skle­pów i tawern. Jego pień się­gał połowy dystansu do osi. Kiedy idąc, patrzyła w górę, Rebel widziała gwiazdy migo­czące w jego gór­nych rejo­nach, zni­ka­jące i poja­wia­jące się znowu w prze­rwach mię­dzy liśćmi.

– Nie­zły numer, wyrwać się z peł­nego para­liżu tera­peu­tycz­nego – stwier­dził męż­czy­zna. – Chciał­bym wie­dzieć, jak to zro­bi­łaś.

I po chwili, gdy nie odpo­wie­działa:

– Hej… Nazy­wam się Jerzy Heisen.

Pomię­dzy gałę­ziami liście opa­dały powoli, led­wie się prze­su­wa­jąc przez zawie­szone cząstki pyłu, jak gdyby powie­trze zagę­ściło się, by je pod­trzy­mać. Widoczne w roz­pro­szo­nym świe­tle, liście i pył dzie­liły ten bez­ruch, który w rze­czy­wi­sto­ści był powol­nym, nie­usta­ją­cym ruchem, nie­skoń­czo­nym falo­wa­niem tak potęż­nym i nie­po­wstrzy­ma­nym jak obroty spi­ral­nych galak­tyk.

– Doprawdy? – Rebel żało­wała, że nie może wspiąć się na to drzewo, zanu­rzyć mię­dzy dry­fu­jące gałązki i strzępki, tak podobne do ogrom­nych fal pły­wów w domu. – Z two­ich zna­czą­cych uwag wnio­skuję, że nie muszę się przed­sta­wiać.

– Och, wiem o tobie wszystko…

Prze­szli pomię­dzy wysta­wami biżu­te­rii: posre­brzane nara­mienne bran­so­lety, lśniące deli­kat­nie pod błę­kit­nymi lam­pami, nie­które migo­czące od księ­ży­co­wych dia­men­tów, impak­to­wych szma­rag­dów, a nawet kolum­bij­skich tur­ma­li­nów.

– Jesteś per­so­na­torką, aktu­al­nie cier­piącą po poważ­nej kasa­cji oso­bo­wo­ści – wła­sno­ręcz­nej, nawia­sem mówiąc – i pod­trzy­my­waną przez pro­to­ty­pową nakładkę toż­sa­mo­ści, for­mal­nie rzecz ujmu­jąc, będącą wła­sno­ścią Deut­sche Naka­sone Gesel­l­schaft. Nazy­wasz się Eucra­sia Walsh.

– Nie, wcale…

Urwała zasko­czona. Rze­czy­wi­ście, imię i nazwi­sko brzmiały zna­jomo, choć dzi­wacz­nie, jak gdyby Heisen zdo­łał nazwać wszystko, co było w niej wstrętne, całą jej litość nad sobą, tę pora­nioną nie­na­wiść, w jaką się zapa­dała, kiedy ogar­niał ją ponury nastrój. Wez­brał w niej stę­chły, zasta­rzały odór porażki i znu­żo­nego sumie­nia, i spu­ściła głowę.

Heisen wziął ją pod rękę i pchnął naprzód.

– Pogu­biona, co? To cał­kiem nor­malne.

Przyj­rzała mu się uważ­nie i ude­rzyło ją coś w jego twa­rzy: zaci­śnięte rysy, długi, wąski nos, mio­tła rudych wło­sów… Znała tę twarz. Nie musiała wysi­lać wyobraźni, by zoba­czyć ją pokrytą demo­niczną maską czer­wo­nych i zie­lo­nych linii.

– Jesteś moim leka­rzem!

– Twoim psy­cho­chi­rur­giem, zga­dza się. – Chod­nik prze­szedł nad sta­wem, gęstym od wod­nych lilii. Grupa pier­ro­tów obsłu­gi­wała sto­liki przy brzegu. – Ale nie martw się, jestem poza pro­gra­mem. Z wła­snej woli nawet naj­gor­szego wroga nie oddał­bym tym dra­niom z Deut­sche Naka­sone. Cho­ciaż nie mam wyboru, kiedy jestem zapro­gra­mo­wany… – Tłum prze­chod­niów zgęst­niał, zwol­nił… – No, jeste­śmy. Zje­dziemy teraz do cen­trum.

Rząd wind usta­wiono przy pniu wiel­kiego dębu; próż­niowy rękaw prze­bi­jał się pro­sto przez sieć korzeni. Kabiny były brudne, jasno oświe­tlone; uno­sił się z nich leciutki zapach moczu i sta­rego potu. Gdy fala ludzi ruszyła naprzód, Rebel z żalem spoj­rzała w górę, natchniona fan­ta­styczną wizją: wyrywa się z tłumu i wspina na pień drzewa, zwinna jak wie­wiórka, coraz szyb­ciej i szyb­ciej, gdy wyżej sła­bła gra­wi­ta­cja, jak prze­ska­kuje z gałęzi na gałąź. Aż na samym czubku przy­ciąga kolana do piersi, opiera stopy o korę i ska­cze… Wzla­tuje wysoko w powie­trze, z cia­łem wycią­gnię­tym i wyprę­żo­nym, i zwal­nia stop­niowo, aż w ostat­niej moż­li­wej chwili dotyka osi i magne­tyczna lina porywa ją, by pocią­gnąć daleko, daleko stąd w cza­sie jed­nego odde­chu. (Tylko że nie miała bran­so­let ani pier­ścieni noż­nych, żeby pole magne­tyczne miało o co zacze­pić. Dla­tego spa­dłaby w dół jak kamień, z początku z nie­zno­śną powol­no­ścią, potem szyb­ciej: bez­skrzy­dły Ikar, pędzący łukiem w dół, by roz­bić się krwawo o mury mia­sta. To głu­pia fan­ta­zja).

– Deut­sche Naka­sone będzie cię szu­kać. Wiesz o tym? – Z setką innych weszli do kabiny. Drzwi zasu­nęły się z wes­tchnie­niem i pod­łoga zapa­dła się im pod nogami. – Chcą dostać czy­sty zapis tej two­jej oso­bo­wo­ści. A potem chcą cię przy­wró­cić do Eucra­sii Walsh. Z dobroci kor­po­ra­cyj­nego serca, zapy­tasz? W życiu, mar­twią się tylko, żeby zacho­wać prawa autor­skie.

Twarz Heisena była tak bli­sko jej twa­rzy, że kap­tury się poca­ło­wały. Czuła jego kwa­śny oddech, gdy szep­nął:

– Nie obcho­dzi ich, że dla cie­bie – obec­nej cie­bie, tej, którą myślisz, że jesteś – to będzie to samo co śmierć.

Czę­ści windy zostały z tyłu, by wysa­dzić pasa­że­rów; reszta jechała w dół. Nie­grzeczny chło­pak w biało-czar­nym malo­wa­niu, z zawie­szoną na szyi meta­lową gwiazdą, wyraź­nie sta­rał się zwró­cić na sie­bie uwagę Rebel: oparł dłoń na bio­drze i odrzu­cił płaszcz, odsła­nia­jąc pas nagiej skóry wzdłuż ciała. Odwró­ciła wzrok i otu­liła się cia­śniej, a on par­sk­nął śmie­chem.

– Ale dla­czego? Dla­czego mi to robią?

Heisen wes­tchnął.

– Histo­ria jest cał­kiem pro­sta – stwier­dził. – Cho­ciaż nie­przy­jemna. Pamię­tasz, jak byłaś Eucra­sią? Pra­co­wa­łaś jako per­so­na­torka?

Wspo­mnie­nie tkwiło w umy­śle, ale było bole­sne, więc Rebel cofała się przed nim. Łączyło się z tym samo­bój­czym sza­leń­stwem, w jakie wcze­śniej popa­dła, i wolała trzy­mać się od niego z daleka. Cho­ciaż – jak język co chwila przy­ci­ska­jący bolący ząb – jej myśli oka­zy­wały wła­sną wolę.

– Moje wspo­mnie­nia są cał­kiem poplą­tane.

Kolejna część windy pozo­stała z tyłu, potem jesz­cze jedna.

Odstą­pili od sie­bie. Heisen rozej­rzał się po obo­jęt­nych twa­rzach.

– Wiesz, wolał­bym tutaj w to nie wcho­dzić. Ktoś może usły­szeć. Opo­wiem ci wszystko u Snow.

Kabina otwo­rzyła się i gorące, wil­gotne powie­trze dmuch­nęło Rebel w twarz. Tak nisko cią­że­nie było powy­żej normy Gre­en­wich, więc czuła się nie­zgrabna i ocię­żała. Tłum popchnął ich do ogrom­nej groty wypeł­nio­nej gęsto połą­czo­nymi kel­po­wymi barami i salo­nami chi­rur­gii, loka­lami hazardu i stra­ga­nami. Zmienny holo­gra­ficzny trans­pa­rent zaata­ko­wał jej wzrok i skrzy­wiła się nie­chęt­nie. Trzy pasma muzyki zde­rzały się ze sobą; od sub­in­fów czuła się nie­spo­kojna i tro­chę wystra­szona. Pot zwil­żył całe jej ciało. _Byłam już tutaj_, pomy­ślała. _Nie, nie byłam._

– Na Baku­nin­strasse – rzu­cił Heisen.

Dalej od wind z gór­nego mia­sta skle­pów było coraz mniej i prze­dzie­lały je czarne fun­da­menty budyn­ków i wspor­niki habi­tatu. Świa­tło zapa­liło się, kiedy mijali gale­rię wetware’u; Heisen zatrzy­mał się i wska­zał wnę­trze. Rebel spoj­rzała. Klienci prze­ci­skali się w przej­ściach, prze­su­wa­jąc dło­nie nad nie­skoń­czo­nymi liniami sto­ja­ków. Od czasu do czasu ktoś wyj­mo­wał opła­tek i zni­kał w któ­rejś z budek pro­gra­mo­wa­nia, sto­ją­cych rzę­dem przy tyl­nej ścia­nie. Nad gło­wami roz­bły­ski­wały rekla­mowe holo­gramy: suzy vacuum, gło­sił jeden. Dziew­czyna wyglą­dała jak ktoś w rodzaju Ama­zonki. Naj­pięk­niej­szy chło­pak, jakiego Rebel w życiu widziała, uno­sił się nad jed­nym sło­wem: ange­lus. A potem dostrze­gła trans­pa­rent Rebel Eli­za­beth Mudlark: na tle gwiaź­dzi­stego nieba kobieta, która nie była nią, robiła coś, czego ona ni­gdy by nie zro­biła. Rebel patrzyła zaszo­ko­wana.

– Zauwa­ży­łaś te małe komety w tle? Wy, nadrzewcy, jeste­ście w tym sezo­nie bar­dzo modni.

Rebel spoj­rzała na niego oszo­ło­miona.

– Pre­re­klama. Wpa­ko­wali w cie­bie masę forsy. Chcia­łem ci tylko poka­zać, jakim jesteś kosz­tow­nym kawał­kiem roz­wo­jo­wego wetware’u. Chodźmy.

Wzdłuż ześli­zgu, potem kory­ta­rzem dostę­po­wym z dłu­gimi odcin­kami spra­so­wa­nego żużlu… W dol­nych czę­ściach wyma­lo­wano per­ma­spre­jem pry­mi­tywne litery w jaskra­wych kolo­rach, w splą­ta­nym i led­wie zro­zu­mia­łym beł­ko­cie, zostań sobą bóg nie­na­wi­dzi zni­kało pod wol­neu­my­sły­wol­neu­my­sły­wol­neu­my­sły, które jarzyło się ponad migocz mocą mózgu, nim zde­rzyło się z niech pie­kło porwie zmien­no­kształt­nych tan­ce­rzy obli­cza wil­ko­ła­cze wam­piry. Ktoś pod­jął poważny wysi­łek usu­nię­cia sym­bolu koła z tek­stem przy­ja­ciel ziemi wokół. Pod graf­fiti na skrzynce sie­dział robot­nik, odwró­cony twa­rzą do ściany. Zdjął klapę włazu i cybor­go­wał w plą­ta­ni­nie kolo­ro­wych prze­wo­dów.

Za rogiem minęli prze­lo­towe mia­sto. Wypa­leńcy kuś­ty­kali dookoła, wypa­tru­jąc dar­mo­wych oka­zji. Paplali mono­ton­nie i bez końca, ich umy­sły spróch­niały od Boga, seksu i infor­ma­cji, ich odru­chy roz­pa­dły się, oczy mieli puste, roze­dr­gane. Heisen syk­nął nie­chęt­nie i przy­śpie­szył kroku.

– Szu­mo­winy – mruk­nął, kiedy byli już w bez­piecz­nej odle­gło­ści. – Powinno się…

Skrę­cili w jesz­cze węż­szy zaułek, gdzie na ulicy cienką war­stwą leżały śmieci, które zaczy­nały już fer­men­to­wać. Smród gni­ją­cych kal­ma­rów i sta­rego smaru wisiał w powie­trzu, a pode­szwy stóp Rebel poczer­niały.

Spoj­rzała na Heisena i ze zdu­mie­niem odkryła, że tam­ten drży. Pot ście­kał mu po twa­rzy, pobla­dłej teraz jak brzuch ryby.

– Do licha, chło­pie – powie­działa. – Co się z tobą dzieje?

– To tylko wetware. – Heisen mach­nął dło­nią przed twa­rzą. – Zawsze mam pod­krę­cone pro­cesy ima­gi­na­cyjne, żebym szybko dostrze­gał naj­więk­sze szanse. Rozu­miesz? I w efek­cie robię się lekko… para­no­iczny.

Zeszli po uko­śnym pode­ście, gdzie więk­szość stro­po­wych lamp dawno została roz­bita albo ukra­dziona. W cie­niach stę­kały wen­ty­la­tory, z sufitu zwi­sała plą­ta­nina czar­nych kabli. Musieli pochy­lać się, by przejść pod niskimi pętlami.

– Niech ją szlag trafi… – Heisen się otrzą­snął. – Prze­cież nie musi mieć biura aku­rat tutaj, po pro­stu chce tej prze­strzeni… Żałuję, że… – Raz jesz­cze skrę­cili za róg i wska­zał drzwi, szare od miej­skiego brudu. – To tutaj.

Nad wej­ściem migo­tał neo­nowy nóż sprę­ży­nowy, okaz antycz­nej tech­niki, któ­rego odtwo­rze­nie musiało kosz­to­wać mają­tek. Brzę­czał i trzesz­czał, zabar­wia­jąc cie­nie czer­wie­nią. Ostrze noża zapa­lało się i gasło, jakby wyrzu­cane i cho­wane w ręko­je­ści. Na drzwiach, na samym środku, wisiał przy­kle­jony taśmą mały biały pro­sto­kąt, wizy­tówka.

snow

inno­wa­cje

ostend kro­pot­kin­kor­ri­dor bei ber­man­gal­le­rie

neues-hoch-kam­den, e.k.

– Snow? – zawo­łał nie­pew­nie Heisen.

Drzwi otwo­rzyły się i weszli.

***

Cze­go­kol­wiek Rebel mogłaby się spo­dzie­wać, to nie było to: pomiesz­cze­nie tak wiel­kie i puste, że nie potra­fiła oce­nić jego roz­mia­rów. Matowe ściany, białe i gład­kie. Żad­nych mebli. Jedy­nym przed­mio­tem w tej wiel­kiej prze­strzeni był dywa­nik modli­tewny na środku. Klę­czała na nim samotna postać; odrzu­cony kap­tur odsła­niał łysą, pochy­loną głowę. Pokój był ochło­dzony do tem­pe­ra­tury, która po chwi­lo­wej uldze wyda­wała się rów­nie uciąż­liwa jak upał na zewnątrz.

Ruszyli naprzód. To była osta­teczna forma osten­ta­cji wśród mania­ków tech­niki – sys­tem tak kom­pletny i wyra­fi­no­wany, że niczego nie było widać, żad­nych maszyn, prze­wo­dów, ukła­dów ste­ro­wa­nia… Pomiesz­cze­nie zostało pew­nie ople­cione nie­wi­doczną orna­men­ta­cją pro­mieni wyzwa­la­ją­cych, mikro­fo­nów kie­run­ko­wych i czuj­ni­ków sub­wo­kal­nych. Była tu wła­dza, widoczna dla kogoś, kto znał jej geo­gra­fię.

Kobieta unio­sła głowę i zmie­rzyła Rebel spoj­rze­niem zim­nych wężo­wych oczu. Czaszkę miała białą jak mar­mur, a twarz malo­waną w sze­ścio­kątny deseń, przy­wo­dzący na myśl roz­bły­ski gwiazd i lodowe krysz­tałki.

– Co tym razem dla mnie ukra­dłeś, Jerzy?

Na twarz Heisena wró­cił kolor. Znowu odsło­nił zęby i sze­ro­kim gestem odrzu­cił płaszcz, by wyko­nać szy­der­czy głę­boki ukłon.

– Pozwo­lisz sobie przed­sta­wić – rzekł – jedyną ist­nie­jącą czy­stą kopię przy­szło­mie­sięcz­nej głów­nej pre­miery Deut­sche Naka­sone.

Kobieta nie drgnęła nawet.

– Jak to się stało?

– Jak miło cię widzieć, Jerzy, może usią­dziesz wygod­nie? – Męż­czy­zna uśmiech­nął się zaczep­nie. – Czy nie to chcia­łaś powie­dzieć, Snow? A może powin­ni­śmy klap­nąć na pod­łogę?

Snow lekko poru­szyła głową – ruch, jaki mogłaby wyko­nać jasz­czurka w chłodny pora­nek po dłuż­szej hiber­na­cji.

– Za wami.

Rebel odwró­ciła się i nie­mal upa­dła na fotel w stylu kró­lo­wej Anny. Obok stał drugi, iden­tyczny.

Cof­nęła się odru­chowo. Heisen także chyba dał się wytrą­cić z rów­no­wagi. W jaki­kol­wiek spo­sób fotele zostały magicz­nie przy­wo­łane do ist­nie­nia, efekt był tak przej­mu­jący i nie­ska­żony jak dowolny śre­dnio­wieczny cud.

Usie­dli jed­nak. Dziwny błysk poja­wił się w oczach Snow, gdy znów na nią spoj­rzeli. _Czyżby roz­ba­wie­nie?_ – zasta­no­wiła się Rebel. Jeśli tak, było ukryte głę­boko.

Heisen odchrząk­nął.

– To jest Rebel Eli­za­beth Mudlark – powie­dział. – Dwa dni temu była per­so­na­torką, nie­jaką Eucra­sią Walsh. Eucra­sia robiła wstępną selek­cję na serii zaop­cjo­wa­nych psy­cho­ze­sta­wów, kiedy wypa­liła opła­tek Mudlark i roz­wa­liła pod­stawę. Tra­fiła do Naszej Pani Róża­nej…

– Skończ ten beł­kot – prze­rwała mu gniew­nie Rebel. – Prze­wiń do początku i daj jesz­cze raz, tylko bez żar­gonu.

Heisen zer­k­nął na Snow, która lekko ski­nęła głową. Zaczął mówić, tym razem kie­ru­jąc się do Rebel.

– Deut­sche Naka­sone codzien­nie testuje masę wetware’u. Więk­szość ni­gdy nie tra­fia do użytku, ale wszystko trzeba oce­nić. Więc wynaj­mują per­so­na­to­rów, żeby zajęli się pierw­szym odsie­wem. Pro­sta sprawa. Pod­łą­czają cię, wytłu­miają bazową oso­bo­wość… tę Eucra­się… pro­gra­mują nową per­sonę, testują, depro­gra­mują, a potem pro­gra­mują z powro­tem twoją pod­sta­wową jaźń. Brzmi zna­jomo?

– No… Chyba sobie przy­po­mi­nam – przy­znała Rebel. – Ale to w ogóle nie brzmi jak coś, co sama robi­łam – dodała szybko. – Raczej jakby się to zda­rzyło komuś innemu.

– Już do tego docho­dzę – uspo­koił ją Heisen. – Cho­dzi o to, że per­so­na­to­rzy są zwy­kle mocno nie­sta­bilni. To typy samo­bój­czo nie­szczę­śliwe. Dla­tego tra­fiają do takiej roboty, rozu­miesz. Sta­rają się zmie­nić w Tego Wła­ści­wego. Ale dow­cip polega na tym, że mają marne struk­tury doświad­czeń i ni­gdy nie będą tak szczę­śliwi jak inni. Doświad­cze­nie zawsze domi­nuje, jak mawiamy. – Prze­rwał na moment i spoj­rzał try­um­fal­nie na Snow. – Ale tym razem jed­nak nie.

Snow mil­czała. Po nie­zręcz­nej chwili ciszy Heisen zaczął mówić dalej.

– Tak jest. Tra­fi­li­śmy na wyją­tek potwier­dza­jący regułę. Nasza Eucra­sia pod­łą­czyła się, wypró­bo­wała nową per­sonę… i polu­biła ją. Polu­biła tak bar­dzo, że wylała na pro­gra­ma­tor szklankę wody i zro­biła zwar­cie. W ten spo­sób znisz­czyła jedyną bez­pieczną kopię wła­snej per­sony, ale też jedyny ist­nie­jący egzem­plarz pro­gramu Mudlark.

Znów ten lekki ruch jasz­czurki…

– A potem… – rzu­ciła Snow. – Tak. Tak, rozu­miem. Inte­re­su­jące…

Z lek­kim, elek­try­zu­ją­cym dresz­czy­kiem świa­do­mo­ści, że przy­po­mina sobie coś, o czym nie mogła wie­dzieć, Rebel zro­zu­miała, że Snow łączy się ze swoim sys­te­mem, że wąsko­kie­run­kowy mikro­fon albo implant pod­ko­rowy podaje jej dane.

– Jak ci się udało ją ścią­gnąć? – spy­tała Snow.

Heisen wzru­szył ramio­nami.

– Szczę­śliwy traf. Wyrwała się stam­tąd i przy­pad­kiem wpa­dła na mnie.

Opo­wie­dział, co wie­dział o ucieczce.

– To bar­dzo cie­kawe…

Kobieta wstała. Była wysoka i nie­moż­li­wie, ete­rycz­nie szczu­pła: widmo w bieli… Cia­sno otu­lała się płasz­czem. Dwa dłu­gie, bez­cie­le­sne palce wysu­nęły się spod jego fałd, by dotknąć czoła Rebel. Były twarde i suche jak per­ga­min, a Rebel zadrżała od ich dotyku.

– Z jakiego rodzaju umy­słem mamy tu do czy­nie­nia?

I Snow umil­kła.

– Rzuć okiem na jej spe­cy­fi­ka­cję… – Heisen wyjął z kie­szeni płasz­cza tablet i wywo­łał holo­gra­ficzny, wie­lo­krot­nie roz­ga­łę­ziony dia­gram wetware’u. W powie­trzu zawi­sła poskrę­cana zie­lona sfera, podobna tro­chę do burzanu albo do dale­kiego kuli­stego drzewa… Wła­ści­wie to wyglą­dała dokład­nie tak jak rodzinny dyso­now­ski świat Rebel, i ten obraz nią wstrzą­snął.

– Zgoda, to tylko zgrubne odwzo­ro­wa­nie – mówił roz­go­rącz­ko­wany nagle Heisen. – Ale spójrz… Widzisz, gdzie roz­traja się _n_-gałąź? Mamy bar­dzo silne…

Zie­lona sfera jaśniała w powie­trzu niczym wizja Gra­ala, i w umy­śle Rebel bły­snął ten roz­świe­tlony moment, kiedy jej per­sona wypeł­niła czaszkę, a ona sama się­gnęła po szklankę i wylała ją na pro­gra­ma­tor. Stru­mień wody roz­iskrzył się w powie­trzu, nad­zo­ru­jąca tech­niczka odwró­ciła się ze zgrozą, z paniką w oczach i otwar­tymi ustami, a Rebel odchy­liła głowę, czu­jąc, jak w krtani rodzi się ser­deczny, gło­śny śmiech. Przy­jem­nie było poczuć się żywą, poczuć myśli roz­grze­wa­jące umysł jak pro­mie­nie słońca, wie­dzieć, co ma do zro­bie­nia. Wtedy jed­nak, gdy woda chlu­snęła do obu­dowy opłatka, a tech­niczka wrza­snęła: „Co ty…?!”, Rebel uświa­do­miła sobie, że prze­wody pro­gra­ma­tora wciąż są pod­pięte do jej kory mózgo­wej. Opła­tek zaskwier­czał, roz­szedł się smród palo­nego pla­stiku. Przy­pad­kowe impulsy prze­bie­gły po kablach, odpy­cha­jąc w bok jej rękę, kiedy wyszarp­nęła prze­wody o uła­mek sekundy za późno, a wszech­świat pobie­lał i zapadł w nicość…

Wspo­mnie­nie zostało prze­rwane i Rebel zadrżała. Gdzie była? W szpi­talu? Znów ją schwy­tali? Heisen i Snow cią­gle roz­ma­wiali: wysoka, szczu­pła kobieta obo­jęt­nie patrzyła z góry na niskiego, roz­go­rącz­ko­wa­nego męż­czy­znę… i w końcu Rebel przy­po­mniała sobie, kim są. Żadne nie zauwa­żyło nawet, że przez chwilę się wyłą­czyła – epi­zod musiał być bar­dzo krótki.

– I biorę za nią punkty – powie­dział Heisen. – Sły­szysz, Snow? Żądam punk­tów.

– Może to za duża sprawa jak na nas? – Snow przez chwilę nara­dzała się sama ze sobą. – No dobrze, spró­bu­jemy. – Zwró­ciła się do Rebel. – Pozwól, że przed­sta­wię ci pewną hipo­te­tyczną sytu­ację. Wyobraź sobie, że kon­tak­tuje się z tobą nie­wielka firma, która robi pod­róbki komer­cyj­nych per­son. Przy­pu­śćmy, że ofe­ruje ci… – lekko prze­chy­liła głowę – …trzy punkty za pomoc w wyko­na­niu czy­stej reje­stra­cji. W efek­cie stra­cisz war­tość dla Deut­sche Naka­sone. Nie ma war­to­ści, nie ma zain­te­re­so­wa­nia… Zosta­wią cię w spo­koju. Pamię­ta­jąc przy tym, że bez tego dealu wytro­pią cię i wyka­sują z two­jego wła­snego mózgu… Co byś na to powie­działa?

Wspo­mnie­niowy epi­zod pozo­sta­wił nie­przy­jemny posmak w umy­śle Rebel. A może to wyda­rze­nia całego dnia zaczy­nały na nią dzia­łać? Trudno było się sku­pić.

– Nie rozu­miem. – Pokrę­ciła głową. – Pod­róbki?

– No więc powiedzmy, że obec­nym best­sel­le­rem jest… – Snow słu­chała przez moment – …młody czło­wiek o nie­praw­do­po­dob­nym imie­niu Ange­lus. Jest… wraż­liwy, roman­tyczny, nie­śmiały… Tryby reklamy się kręcą i nagle każdy czter­na­sto­la­tek w Kla­strze chce być wraż­liwy, roman­tyczny i nie­śmiały. Poja­wia się ogromny popyt na taką per­sonę. Bie­rzemy więc wcze­sną kopię, wpro­wa­dzamy dość zmian, żeby unik­nąć pro­cesu, i zrzu­camy sto tysięcy opłat­ków na szary rynek. Te per­sony nie są ści­śle Ange­lusem, ale są wraż­liwe, roman­tyczne i nie­śmiałe. I tanie. Wielcy gra­cze zbie­rają wiel­kie zyski, a my wle­czemy się obok i zbie­ramy okru­chy.

– Tylko że tym razem – wtrą­cił Heisen – będziemy na rynku pierwsi i sko­rzy­stamy z ich reklamy za darmo. Będą musieli ści­gać się z naszymi opłat­kami, a nie reagują tak szybko jak my. Możemy ścią­gać topowe zyski przez dobry tydzień, zanim…

Rebel poczuła ciarki na samą myśl o stu tysią­cach obcych dzie­lą­cych z nią myśli, twarz, duszę… doświad­cza­ją­cych jej naj­bar­dziej skry­wa­nych uczuć, naj­głęb­szych emo­cji. Wyobra­ziła ich sobie jako bia­ławe larwy wijące się w śle­pych rojach, bio­lo­giczne maszyny bez woli ani indy­wi­du­al­no­ści.

– Nie – oświad­czyła. – Zapo­mnij­cie. Nie będę han­dlo­wać swoim umy­słem.

– Niech to szlag, prze­cież nie masz żad­nej… – Heisen przy­sko­czył i wycią­gnął rękę.

Rebel pode­rwała się, zła­pała rów­no­wagę, zaci­snęła pięść. Ni­gdy nie ćwi­czyła tech­niki walk w wyso­kiej gra­wi­ta­cji, ale mię­śnie nowego ciała dobrze się zin­te­gro­wały ze sobą i nie wąt­piła, że potrafi powa­lić Heisena na miej­scu. Naj­pierw roz­wali mu nos, potem…

– Dość!

Ramię Snow wystrze­liło spod płasz­cza (błysk tru­pio­bla­dej skóry nacią­gnię­tej cia­sno na kości, małe czarne sutki na pła­skich pier­siach) i stwo­rzyła zaporę mię­dzy nimi. Ręka była długa, ano­rek­tyczna, pokryta sre­brzy­stym fili­gra­nem egzosz­kie­le­to­wych wzmac­nia­czy mię­śni. Gdyby je uru­cho­miła, mogłaby prze­bić pię­ścią żuż­lową ścianę albo bez wysiłku poła­mać kości.

– Jak dotąd – rze­kła – mówi­łam hipo­te­tycz­nie. Żadne oferty nie padły.

Nie­mru­ga­jące oczy wpa­try­wały się w Rebel, jakby była tajem­nicą, którą mogą prze­nik­nąć samą siłą woli.

– Ona może być pułapką, Jerzy – dodała, nie odwra­ca­jąc głowy. – Pomy­śla­łeś o tym?

Heisen skrzy­wił się.

– Nie, prze­cież… Ale to nie­moż­liwe, prawda? – Pod­biegł i wbił palec w pły­wa­jący dia­gram wetware’u. – Popatrz tylko! To roz­sz­cze­pie­nie w _r_-odno­dze! – Uspo­koił się tro­chę. – Nie, cze­goś takiego nie da się pod­ro­bić. Musi być w porządku.

Jed­nak na czoło wystą­piły mu świeże kro­ple potu, a spoj­rze­nie stało się czujne.

Snow wsu­nęła rękę pod płaszcz. Wzru­sze­niem ramion usu­nęła dia­gram.

– Co bar­dziej istotne, jakoś trudno mi uwie­rzyć, że per­so­na­torka nagle odkrywa szczę­ście i sens w nowej oso­bo­wo­ści. To bajka. – Odpły­nęła na swój dywa­nik modli­tewny, pełna gra­cji jak gej­sza. – Oba­wiam się, dziecko, że w tej chwili nie jesteś jesz­cze gotowa, by dobić targu. Choć naprawdę bar­dzo bym chciała się dowie­dzieć, co się dzieje w tym twoim intry­gu­ją­cym umy­śle. – U jej boku Heisen trząsł się cały jak pies myśliw­ski na smy­czy. Snow pokrę­ciła głową. – Dowie­dzie­li­śmy się wszyst­kiego, co moż­liwe, nie parząc sobie przy tym pal­ców.

W ciszy, jaka zapa­dła, jeden z ukry­tych gło­śni­ków Snow zaczął szep­tać Rebel do ucha, gło­sem rów­no­cze­śnie podob­nym i niepodob­nym do głosu Snow.

– Zbiry z Deut­sche Naka­sone będą tu za minutę. – Laser bły­snął holo­gra­mami na jedną z jej siat­kó­wek: zawiła mapa naj­bliż­szych ulic i gale­rii. Dwa migo­czące punkty sunęły w stronę gabi­netu Snow. – Jerzego trzeba będzie poświę­cić, ale jeśli zaraz po wyj­ściu skrę­cisz w lewo i pobie­gniesz jak sza­lona, powin­naś wyjść z tego cało. – Mapa zga­sła. – Ruszaj, dokąd­kol­wiek zechcesz. Będziemy wie­dzieć, czy udało ci się uciec. A kiedy będziesz gotowa do inte­re­sów, ktoś z nas się z tobą skon­tak­tuje.

Sama Snow mil­czała. Stała smu­kła i samotna niczym madonna.

W końcu ode­zwała się gło­śno:

– Drzwi są za tobą.

Rebel odwró­ciła się i wybie­gła.

Na zewnątrz pędziła ślepo po gorą­cych i dusz­nych kory­ta­rzach cen­trum. Skrę­cała przy­pad­kowo w zatło­czone gale­rie i puste zaułki, aż z tru­dem łapała oddech, pot pokrył jej skórę, a strach wez­brał i ją pochło­nął.