Przebudzenie - ebook

I

Piąta osoba dramatu – Góra Czaszki – Jezioro Spokoju

Pod co najmniej jednym względem nasze życie naprawdę jest jak film. Główną obsadę tworzą rodzina i przyjaciele. Role drugoplanowe grają sąsiedzi, współpracownicy, nauczyciele i znajomi, których widujesz na co dzień. Są też aktorzy epizodyczni: ślicznie uśmiechnięta kasjerka z supermarketu, przyjazny barman w pobliskiej knajpie, kumple, z którymi trzy razy w tygodniu ćwiczysz na siłowni. Do tego dochodzą tysiące statystów – ludzie, którzy przemykają przez świat każdego z nas jak woda przez sito, raz zobaczeni i zapomniani. Nastolatek przeglądający powieści graficzne w Barnes & Noble, ten, obok którego musiałeś się przecisnąć (mamrocząc „przepraszam”), żeby dostać się do regałów z czasopismami. Kobieta z sąsiedniego samochodu, która stojąc na czerwonym świetle, poprawia szminkę. Matka wycierająca umazaną lodami twarz dziecka w przydrożnej restauracji, do której wpadłeś coś przekąsić. Handlarz, który sprzedał ci torebkę orzeszków ziemnych na meczu baseballowym.

Czasem jednak w twoje życie wkracza osoba niemieszcząca się w żadnej z tych kategorii. To joker, który przez długie lata wyskakuje z talii wtedy, kiedy się tego najmniej spodziewasz, często w sytuacjach kryzysowych. W branży filmowej taką postać zwie się piątą osobą dramatu albo agentem zmiany. Kiedy widzisz kogoś takiego na ekranie, wiesz, że jest tam, bo tak chciał scenarzysta. A kto pisze scenariusz naszego życia? Przeznaczenie czy przypadek? Chcę wierzyć, że to drugie. Pragnę tego całym sercem i duszą. Gdy myślę o Charlesie Jacobsie – piątej osobie mojego dramatu, moim agencie zmiany, moim zaprzysięgłym wrogu – nie mogę się zdobyć na to, by uwierzyć, że jego obecność w moim życiu miała cokolwiek wspólnego z przeznaczeniem. To by oznaczało, że wszystkie te koszmary stały się, bo miały się stać. Jeśli tak jest istotnie, światło nie istnieje i nasza wiara w nie jest naiwną ułudą. Jeśli tak jest, żyjemy w mroku jak zwierzęta w norze albo mrówki w głębi mrowiska.

I nie jesteśmy sami.

Na szóste urodziny dostałem od Claire armię i pewnej soboty w październiku 1962 roku szykowałem się do wielkiej bitwy.

Było nas pięcioro rodzeństwa – czterech chłopaków, jedna dziewczyna – i jako najmłodszy przy każdej okazji dostawałem masę prezentów, ale te od Claire zawsze były najlepsze. Nie wiem, czy dlatego, że była najstarsza, czy przez to, że była jedyną dziewczyną. Może z obu tych powodów. Ale ze wszystkich fajowych prezentów, które mi dała przez lata, ta armia była zdecydowanie najlepsza. Składało się na nią dwieście zielonych plastikowych żołnierzyków, część z karabinami samopowtarzalnymi, część z maszynowymi, tuzin stopionych w jedno z takimi sterczącymi w górę rurami, które nazywały się moździerze (tak powiedziała mi Claire). Kompletu dopełniało osiem ciężarówek i dwanaście jeepów. Może najfajniejsze w tej armii było jej opakowanie, tekturowa wojskowa szafka na rzeczy osobiste pomalowana na maskujące zielenie i brązy, z wykonanym od szablonu napisem WŁASNOŚĆ ARMII USA na wieku. Pod spodem Claire dopisała, też od szablonu: JAMIE MORTON, DOWÓDCA.

To byłem ja.

– Ich reklama była w jednym z komiksów Terry’ego – powiedziała, kiedy przestałem krzyczeć z radości. – Nie pozwolił mi jej wyciąć, bo jest zasmarkanym…

– Zgadza się – powiedział Terry. Miał osiem lat. – Jestem zasmarkanym starszym bratem. – Ułożył dwa palce w widełki i zatkał nimi nos.

– Wystarczy – ucięła nasza mama. – Żadnych kłótni między rodzeństwem w urodziny, proszę i dziękuję. Terry, wyjmij palce z nosa.

– W każdym razie – ciągnęła Claire – zrobiłam kopię kuponu i wysłałam na podany adres. Bałam się, że to nie przyjdzie na czas, ale przyszło. Cieszę się, że ci się podoba. – I pocałowała mnie w skroń. Zawsze mnie tam całowała. Dziś, po tylu latach, wciąż czuję te delikatne pocałunki.

– I to bardzo! – powiedziałem, przyciskając tekturową szafkę do piersi. – Zawsze mi się będzie podobać!

To było po śniadaniu. Tego dnia były naleśniki z jagodami i bekon, mój ulubiony zestaw. W urodziny dostawaliśmy do jedzenia to, co lubiliśmy najbardziej, a po śniadaniu przychodził czas na prezenty, tam, w kuchni z opalaną drewnem kuchenką, długim stołem i potężną pralką, która ciągle się psuła.

– „Zawsze” to dla Jamiego jakieś pięć dni – stwierdził Con. Miał dziesięć lat, był szczupły (choć potem nabrał masy) i już wtedy interesował się nauką.

– To dobre, Conrad – powiedział nasz tata. Miał na sobie czysty roboczy kombinezon ze swoim imieniem RICHARD wyszytym złotą nicią na lewej kieszeni na piersi. Na kieszeni prawej widniał napis OLEJ OPAŁOWY MORTONA. – Jestem pod wrażeniem.

– Dzięki, papciu.

– W nagrodę za swoją elokwencję możesz pomóc mamie sprzątnąć po śniadaniu.

– Dziś kolej Andy’ego!

– Dziś miała być kolej Andy’ego – uściślił tata, polewając ostatni naleśnik syropem. – Bierz ścierkę, krasomówco. I postaraj się niczego nie zbić.

– Rozpuszczasz go jak dziadowski bicz – burknął Con, ale chwycił ścierkę.

Connie właściwie się nie mylił co do mojego sposobu pojmowania terminu „zawsze”. Po pięciu dniach gra „Operacja”, którą dostałem od Andy’ego, już obrastała kotami z kurzu pod moim łóżkiem (tak czy owak, brakowało w niej kilku części ciała; Andy kupił ją za ćwierć dolara na wyprzedaży). Podobny los spotkał układanki od Terry’ego. Con podarował mi stereoskop View-Master, który przetrwał nieco dłużej, ale ostatecznie wylądował w mojej szafie i tyle go widziano.

Od mamy i taty dostałem ubrania, bo moje urodziny wypadają pod koniec sierpnia, a tego roku miałem iść do pierwszej klasy. Nowe spodnie i koszule sprawiały mi mniej więcej taką radochę jak obraz kontrolny w telewizorze, ale starałem się podziękować z entuzjazmem. Domyślam się, że bez trudu przejrzeli mnie na wylot; sześciolatkom niełatwo udawać zachwyt… choć, smutno to przyznać, większość z nas względnie szybko nabiera w tym wprawy. W każdym razie ubrania zostały wyprane w potężnej pralce, rozwieszone na sznurze koło domu i ostatecznie złożone w kostkę spoczęły w szufladach mojej komody. Gdzie, czego pewnie nie trzeba dodawać, leżały zapomniane do września, kiedy przyszła pora je włożyć. Pamiętam, że jeden sweter, brązowy w żółte pasy, w gruncie rzeczy był całkiem fajny. Kiedy go nosiłem, udawałem superbohatera. Jestem Człowiek Osa! Złoczyńcy, strzeżcie się mego żądła!

Con jednak mylił się co do tekturowej szafki z armią w środku. Bawiłem się tymi żołnierzykami dzień w dzień, zwykle na skraju podwórka, na pasie ziemi oddzielającym nasz trawnik od Methodist Road, w tamtych czasach nieutwardzonej. Z wyjątkiem drogi numer 9 i jednopasmówki prowadzącej na Kozią Górę, gdzie znajdował się ośrodek wypoczynkowy dla bogaczy, w Harlow nie było wtedy asfaltowych dróg. Pamiętam, jak mama narzekała, że w suche letnie dni do domu dostaje się tyle kurzu.

Billy Paquette i Al Knowles – moi najlepsi koledzy – zwykle bawili się ze mną żołnierzykami, ale tego dnia, kiedy Charles Jacobs po raz pierwszy pojawił się w moim życiu, byłem sam. Nie pamiętam, dlaczego nie było Billy’ego i Ala, ale cieszyłem się, że dla odmiany nie mam towarzystwa. Po pierwsze, odpadała konieczność podzielenia armii na trzy dywizje. Po drugie – to było ważniejsze – nie musiałem się z nimi kłócić, czyja dziś kolej zwyciężyć. Prawdę mówiąc, wydawało mi się niesprawiedliwe, że w ogóle muszę przegrywać, bo przecież to były moje żołnierzyki i moja szafka wojskowa.

Pewnego upalnego dnia późnego lata wkrótce po moich urodzinach podzieliłem się tymi przemyśleniami z mamą. Chwyciła mnie za ramiona i spojrzała mi w oczy – to był nieomylny znak, że za chwilę otrzymam kolejną Lekcję Życia.

– Z takiego właśnie podejścia, że coś jest twoje, więc innym od tego wara, bierze się połowa problemów tego świata, Jamie. Kiedy się bawisz z kolegami, żołnierzyki są własnością was wszystkich.

– Nawet jeśli się bawimy, że jesteśmy wrogami?

– Nawet wtedy. Gdy Billy i Al idą do domu na kolację, a ty wkładasz żołnierzyki z powrotem do pudełka…

– To szafka wojskowa!

– Jasne, do szafki wojskowej. Kiedy je chowasz, znów są twoje. Ludzie potrafią być dla siebie podli na wiele sposobów, o czym sam się przekonasz, jak podrośniesz, ale ja uważam, że źródłem wszelkiej nikczemności jest stare dobre samolubstwo. Obiecaj, synku, że nigdy nie będziesz samolubny.

Obiecałem, ale i tak mi się nie podobało, kiedy Billy i Al wygrywali.

Tego październikowego dnia 1962 roku, kiedy losy świata wisiały na włosku z powodu małego tropikalnego skrawka ziemi zwanego Kubą, walczyłem obiema stronami bitwy, co znaczyło, że bez względu na jej przebieg wygram. Niedługo wcześniej po Methodist Road przejechała równiarka („Tylko przerzuca kamienie z miejsca na miejsce”, zawsze utyskiwał tata) i było pod dostatkiem sypkiej ziemi. Zebrałem jej dość, żeby usypać najpierw wzgórze, potem wysokie wzgórze i wreszcie bardzo wysokie wzgórze, sięgające mi prawie do kolan. Początkowo chciałem je nazwać Kozią Górą, ale uznałem, że to mało oryginalne (było nie było, prawdziwa Kozia Góra wznosiła się raptem osiemnaście kilometrów stamtąd) i nudne. Po namyśle nadałem mu nazwę Góra Czaszki. Próbowałem nawet wydrążyć palcami dwie jaskinie jak oczodoły, ale sucha ziemia zasypywała jamy.

– Mówi się trudno – powiedziałem plastikowym żołnierzykom porozrzucanym bezładnie w szafce wojskowej. – Życie jest ciężkie i nie można mieć wszystkiego. – Tata często tak mawiał i pewien jestem, że z piątką dzieci na utrzymaniu miał w tym względzie doświadczenie. – Jaskinie będą tylko na niby.

Połowę armii rozlokowałem na szczycie Góry Czaszki. Tworzyli silną załogę. Najbardziej imponująco prezentowali się ci z moździerzami. To były szkopy. Amerykańskie wojsko rozstawiłem na skraju trawnika. Przydzieliłem im wszystkie jeepy i ciężarówki, bo pomyślałem sobie, że fajowo będą wyglądać, gnając po stromym stoku góry. Część się powywraca, to na pewno, ale co najmniej kilka dotrze na szczyt. I rozjadą szkopów z moździerzami, którzy będą wołać o litość. Nie zaznają jej.

– Na śmierć i życie – powiedziałem, stawiając na ziemi ostatnich kilku bohaterskich Amerykanów. – Hicmer, ty będziesz następny!

Właśnie przesuwałem ich do przodu, szereg po szeregu – wydając komiksowe dźwięki karabinu maszynowego – kiedy na pole bitwy padł cień. Podniosłem głowę i zobaczyłem jakiegoś faceta. Zasłaniał słońce obrysowujące jego sylwetkę złocistym światłem – zaćmienie przez człowieka.

Dużo się wtedy działo, jak w każde sobotnie popołudnie w naszym domu. Andy i Con byli w długim ogródku na tyłach i wśród krzyków i śmiechu grali z grupą kolegów w coś przypominającego baseball. Claire siedziała z dwiema koleżankami w swoim pokoju, gdzie puszczały płyty na gramofonie Imperial Party-Time, Loco-Motion, Soldier Boy, Palisades Park. Z garażu dochodził stukot młotka – Terry i tata dłubali w starym fordzie rocznik 1951, który tata nazywał Rakietą Szos. Albo Projektem. Raz słyszałem, jak go nazwał kupą szmelcu, które to wyrażenie bardzo mi wtedy przypadło do gustu i mam je w swoim repertuarze do dziś. Kiedy chcecie sobie poprawić nastrój, nazwijcie coś kupą szmelcu. To zwykle pomaga.

Wiele się działo, ale w tej chwili jakby wszystko umilkło. Wiem, że to tylko złudzenie, wytwór zawodnej pamięci (nie mówiąc o całej walizce mrocznych skojarzeń), ale wspomnienie to jest niezwykle silne. Nagle ucichły krzyki chłopaków za domem, płyta grająca na piętrze, stukot w garażu. Ptaki przestały śpiewać.

Ten człowiek schylił się i wędrujące ku zachodowi słońce wychynęło znad jego ramienia, oślepiając mnie na chwilę. Podniosłem dłoń, żeby osłonić oczy.

– Przepraszam, przepraszam – powiedział i przesunął się tak, żebym patrząc na niego, nie musiał patrzeć w słońce. Od pasa w górę miał na sobie czarną marynarkę jak do kościoła i czarną koszulę z wycięciem w kołnierzu; od pasa w dół niebieskie dżinsy i pościerane mokasyny. Zupełnie jakby chciał być dwiema różnymi osobami jednocześnie. W wieku sześciu lat dzieliłem dorosłych na trzy kategorie: młodzi dorośli, dorośli i dziadki. Ten człowiek był młodym dorosłym. Oparł dłonie na kolanach, żeby z bliska obejrzeć wojujące armie.

– Kim pan jest? – spytałem.

– Charles Jacobs. – To nazwisko zabrzmiało jakoś znajomo. Wyciągnął rękę. Uścisnąłem ją od razu, bo nawet w wieku sześciu lat byłem dobrze wychowany. Jak my wszyscy. Mama i tata o to zadbali.

– Dlaczego nosi pan za krótki kołnierz?

– Bo jestem pastorem. Od tej pory co niedziela będziemy mogli się spotykać w kościele. I w czwartkowe wieczory, jeśli będziesz chodził na spotkania koła młodych metodystów.

– Naszym pastorem był pan Latoure, ale umarł.

– Wiem. Przykro mi.

– Ale to nic, bo mama mówiła, że nie cierpiał, tylko poszedł prosto do nieba. Tyle że nie nosił takiego kołnierza jak pan.

– Bo Bill Latoure był świeckim pastorem. Kimś w rodzaju ochotnika. Pilnował, żeby kościół był otwarty, kiedy nikt inny nie mógł się tym zająć. I chwała mu za to.

– Mój tata chyba coś mówił o panu – powiedziałem. – Jest diakonem w kościele. To znaczy, że może zbierać na tacę. Chociaż musi się zmieniać z innymi diakonami.

– Jasne. – Jacobs ukląkł obok mnie.

– Będzie się pan modlił? – Ta myśl trochę mnie zaniepokoiła. Modlitwy zmawiało się w kościele i na spotkaniach koła młodych metodystów, które moi bracia i siostra nazywali czwartkową szkółką wieczorową. Po wznowieniu jej działalności przez pana Jacobsa miał to być mój pierwszy rok i w niej, i w normalnej szkole. – Jeśli chce pan rozmawiać z moim tatą, jest w garażu z Terrym. Montują nowe sprzęgło w Rakiecie Szos. To znaczy, tata montuje. Terry właściwie tylko podaje narzędzia i patrzy. Ma osiem lat. Ja sześć. Mama chyba jest na tylnym ganku i patrzy, jak chłopaki grają w baseball… no może nie całkiem w baseball, ale coś podobnego.

– Też tak grałem, kiedy byłem mały. – Uśmiechnął się. Miał miły uśmiech. Od razu go polubiłem.

– Naprawdę?

– Uhm. Jedna gra polegała na tym, że kto złapał piłkę, musiał trafić nią w kij pałkarza. Jak się nazywasz, synu?

– Jamie Morton. Mam sześć lat.

– Już mówiłeś.

– Chyba jeszcze nikt nigdy się nie modlił przed naszym domem.

– Ja też nie zamierzam. Chcę się tylko przyjrzeć z bliska twoim wojskom. Którzy to Rosjanie, a którzy Amerykanie?

– Ci na dole to Amerykanie, ale ci na Górze Czaszki to szkopy. Amerykanie muszą zdobyć górę.

– Bo stoi im na przeszkodzie – rzekł Jacobs. – Za Górą Czaszki leży droga do Niemiec.

– Właśnie! I dowódca szkopów! Hicmer!

– Sprawca tak wielu niegodziwości.

– Hę?

– Nieważne. Nie masz nic przeciwko temu, żebym nazywał nieprzyjaciół po prostu Niemcami? „Szkopy” trochę obraźliwie brzmi.

– Nie, tak też jest dobrze, szkopy i Niemcy to jedno i to samo. Mój tata był na wojnie. Ale tylko w ostatnim roku. Naprawiał ciężarówki w Teksasie. Pan był na wojnie, panie Jacobs?

– Nie, byłem za młody. Na Koreę też. Jak Amerykanie zdobędą ten szczyt, generale Morton?

– Szturmem! – krzyknąłem. – Waląc z karabinów maszynowych! Bach! Trach-trach-trach! – I niskim, gardłowym głosem: – Ratatatata!

– Frontalny atak na wzniesienie wydaje się ryzykowny, generale. Na pańskim miejscu podzieliłbym wojsko… o tak… – Połowę Amerykanów przesunął na lewo, połowę na prawo. – Teraz weźmiesz wroga w kleszcze, widzisz? – Zbliżył kciuk do palca wskazującego. – Zaatakujesz cel z dwóch stron.

– Można i tak – powiedziałem. Podobał mi się pomysł frontalnego ataku, bo byłaby ostra nawalanka, lecz fortel pana Jacobsa miał swoje zalety. Był podstępny. A podstęp też fajna rzecz. – Próbowałem zrobić parę jaskiń, ale ziemia jest za sucha.

– Właśnie widzę. – Nowy pastor wbił palec w Górę Czaszki i patrzył, jak ziemia się kruszy i zasypuje otwór. Wstał, otrzepał kolana dżinsów. – Mam synka, któremu za rok czy dwa twoje żołnierzyki pewnie sprawiłyby dużą frajdę.

– Może pobawić się nimi teraz, jak chce. – Starałem się nie być samolubny. – Gdzie jest?

– Jeszcze w Bostonie, z mamą. Zostało sporo rzeczy do spakowania. Będą tu w środę, zdaje się. Najpóźniej w czwartek. Ale Morrie jest jeszcze trochę za mały na żołnierzyki. Tylko by je rozrzucał.

– Ile ma lat?

– Dopiero dwa.

– Na pewno jeszcze sika w majtki! – krzyknąłem i wybuchnąłem śmiechem. Pewnie tak nie wypadało, ale nie mogłem się powstrzymać. Siusiumajtki były takie zabawne.

– To fakt – powiedział Jacobs z uśmiechem – lecz na pewno z tego wyrośnie. Mówiłeś, że twój tata jest w garażu?

– Uhm. – Teraz sobie przypomniałem, w jakich okolicznościach wcześniej słyszałem nazwisko tego człowieka: kiedy mama i tata rozmawiali przy kolacji o nowym pastorze, który miał przyjechać z Bostonu. „Strasznie jest młody, nie sądzisz?”, spytała mama. „Tak, i dostanie stosowną do wieku pensję”, odparł tata z szerokim uśmiechem. Zdaje się, że potem jeszcze coś o nim mówili, ale nie słuchałem. Andy dobrał się do tłuczonych ziemniaków i nie chciał ich oddać. Zawsze tak robił.

– Wypróbuj ten manewr oskrzydlający – powiedział Jacobs na odchodnym.

– Hę?

– Kleszcze – wyjaśnił, znów zbliżając kciuk do palca wskazującego.

– Aha. Jasne. Dobra.

Wypróbowałem manewr. Sprawdził się nieźle. Wszystkie szkopy zginęły. Bitwa jednak nie wypadła zbyt efektownie, więc przeprowadziłem ją od nowa, tym razem atakując od frontu. Ciężarówki i jeepy staczały się ze stromego zbocza Góry Czaszki, szkopy spadały w przepaść po jej drugiej stronie z przedśmiertnymi okrzykami rozpaczy: Aaaaaaa!

Podczas gdy bój wrzał w najlepsze, mama, tata i pan Jacobs siedzieli na ganku przed domem, pili mrożoną herbatę i rozmawiali o sprawach kościelnych – oprócz tego, że tata był diakonem, mama należała do Kobiecej Służby Pomocniczej. Nie była szefową, ale prawą ręką szefowej. Szkoda, że nie widzieliście, jakie eleganckie kapelusze nosiła w tamtych czasach. Miała ich chyba z dziesięć. Wtedy byliśmy szczęśliwi.

Mama zawołała moich braci i siostrę wraz z kolegami i koleżankami, żeby przedstawić im nowego pastora. Ja też ruszyłem w stronę domu, ale pan Jacobs odgonił mnie machnięciem ręki i powiedział mamie, że już się poznaliśmy.

– Wracaj na pole bitwy, generale! – krzyknął.

Wróciłem na pole bitwy. Con, Andy i ich koledzy wrócili na podwórko i grali dalej. Claire wróciła z koleżankami na górę i znowu zaczęły tańczyć (choć mama kazała jej ściszyć muzykę, proszę i dziękuję). Państwo Morton wrócili do rozmowy z wielebnym Jacobsem. Trwała dość długo. Pamiętam, często się dziwiłem, że dorośli potrafią tyle gadać. Przecież to męczące.

Straciłem ich z oczu, bo toczyłem bitwę o Górę Czaszki na kilka różnych sposobów. Najbardziej spodobał mi się wariant – oparty na manewrze oskrzydlającym pana Jacobsa – w którym część wojska amerykańskiego przygwoździła Niemców ogniem od frontu, a reszta obeszła ich bokiem i uderzyła z zaskoczenia od tyłu. Was is das?! – krzyknął jeden z obrońców, zanim dostał kulkę w łeb.

Zaczynało mi się to nudzić i właśnie myślałem, żeby pójść do domu po kawałek ciasta (jeśli koledzy Cona i Andy’ego choć jeden zostawili), kiedy na mnie i pole bitwy znowu padł znajomy cień. Podniosłem głowę i zobaczyłem pana Jacobsa ze szklanką wody w ręku.

– Pożyczyłem to od twojej mamy. Pokazać ci coś?

– Pewnie.

Znowu ukląkł i wylał wodę na szczyt Góry Czaszki.

– Burza! – krzyknąłem i zacząłem wydawać odgłosy piorunów.

– Uhm, niech ci będzie. Gromy i błyskawice. A teraz zobacz. – Rozstawił dwa palce w diabelskie rogi i wcisnął je w mokrą ziemię. Tym razem dziury zostały. – Proszę bardzo – powiedział. – Jaskinie. – Wziął dwóch żołnierzy niemieckich i wsadził po jednym do każdej. – Trudno ich będzie wykurzyć, generale, ale jestem pewien, że Amerykanie sprostają zadaniu.

– Hej! Dzięki!

– Jak ziemia znów zrobi się krucha, polej ją jeszcze raz.

– Dobrze.

– I pamiętaj, żeby po bitwie odnieść szklankę do kuchni. Nie chcę podpaść twojej mamie mojego pierwszego dnia w Harlow.

Obiecałem, że to zrobię, i wyciągnąłem rękę.

– Grabula, panie Jacobs.

Uścisnął moją dłoń ze śmiechem i poszedł w dół Methodist Road, w stronę plebanii, gdzie miał mieszkać z rodziną przez następne trzy lata, dotąd, aż został zwolniony. Odprowadziłem go wzrokiem, po czym odwróciłem się do Góry Czaszki.

Zanim bój rozgorzał na dobre, na pole bitwy znowu padł cień. Tym razem był to mój tata. Przykląkł na jedno kolano, uważając, żeby nie rozgnieść żadnego amerykańskiego żołnierza.

– I jak, Jamie, co sądzisz o naszym nowym pastorze?

– Lubię go.

– My z mamą też. Jest bardzo młody jak na tę funkcję i jeśli okaże się dobry, szybko przeniosą go do większej parafii, ale sądzę, że sobie poradzi. Zwłaszcza z młodzieżą. Młodość do młodości ciągnie.

– Zobacz, tato, pokazał mi, jak robić jaskinie. Wystarczy zmoczyć ziemię i robi się takie jakby błoto.

– Rozumiem. – Zmierzwił mi włosy. – Pamiętaj, żeby przed kolacją porządnie się umyć. – Podniósł szklankę. – Odnieść to za ciebie?

– Tak, proszę i dziękuję.

Zabrał szklankę i poszedł z powrotem do domu. Ja wróciłem do Góry Czaszki i zobaczyłem, że ziemia wyschła i jaskinie się zawaliły. Żołnierze w środku zostali pogrzebani żywcem. Nie zmartwiłem się zbytnio; w końcu to byli ci źli.

C.d. w pełnej wersji