Przebudzenie Lukrecji - ebook

Rozdział 1 O czym myślisz w pociągu, skoro nie o tym samym, co ja?

Rozkładasz nogi, zamykasz oczy i próbujesz odpłynąć. Widzisz ocean pokryty taflą lodu. Jesteś zupełnie sama. Jeśli po przebudzeniu wątpisz, czy w ogóle spałaś, a patrząc w lustro, zastanawiasz się, czy ta wyblakła twarz należy do ciebie, zostaje ci na pocieszenie motto ciotki Aurelii: Możesz być szczęśliwa z każdym mężczyzną, pod warunkiem że go nie kochasz…

Siedząc w pociągu, powtarzam je jak mantrę. Próbuję sobie nawet wizualizować wielkie łoże pachnące wanilią przełamaną nutą syczuańskiego pieprzu. Jednak zamiast jedwabnej pościeli i ciemnozielonych lancetowatych liści pieprznego krzewu mam przed oczami oblodzony szczyt Mont Blanc, a w tle białe plamy. Przypominają nieszczęśników rzucających się w przepaść. Tych, którzy uwierzyli, że miłość utrzymuje świat przy życiu, i czekali niczym zamarznięta ziemia na wiosnę — by obrodzić. Przeoczyli moment, kiedy zamienili się w gliniastą glebę. Zbyt skostniałą, by coś z niej wyrosło.

Facet w takim stanie ducha idzie wykupić ubezpieczenie od samotnej starości lub zalewa się w trupa. A co robi kobieta — ze swoim atutem nieprzewidywalności? Zapisuje się na kurs odzyskiwania życia. Wydaje fortunę, katuje się w weekend dwiema z rzędu pobudkami o szóstej rano i przez szesnaście godzin pompuje przeponą w towarzystwie innych desperatek. Oto cena Wyzwolenia przez oddech. Właśnie wracam z warsztatów. Galopada myśli i drętwienie łokci nie ustąpiły, ale podobno wystarczy czterdzieści dni praktyki oddechowej i chłonięcia dobra, aby mózg nauczył się odczuwać szczęście. To głos nadziei, nie frustracji. Na razie siedzę odprężona, na tyle, na ile się da z moimi — w trybie przypuszczającym — pięcioma, a w trybie orzekającym — ośmioma kilogramami nadwagi, i wiem, że jest niedzielny wieczór, a ja od jutra kończę z porannymi muffinami, popołudniową bezą, a zwłaszcza z Tinderem. Ostatni supermen poznany w cyberświecie, po którym dostałam odrętwienia łokci już po pierwszej randce, napisał: Poznasz mnie po tym, że mój wielki cień zawsze pada na ścianę tak, by mnie przyćmić. Ta przewrotna skromność pozbawiła mnie wahań. Rzeczywiście okazał się czarujący, taktowny i taki, jaki dawno nie był dla mnie nikt, a duży rozmiar miał nie tylko jego cień. Aż trudno uwierzyć, że zamilkł jak wszyscy inni po czterech spotkaniach. Moja przyjaciółka Wera ma rację. Jeśli facet na portalu randkowym pisze, że ma trzy pasje, spław go od razu. Jedno, czego możesz być pewna, to to, że nie zrobi z ciebie tej czwartej. Półtorej pasji to maksimum, z jakim wyrabia się zrównoważony emocjonalnie mężczyzna, który wie, czego nie chce.

Za oknem pociągu samotność Niziny Padańskiej, w oddali góry. To, co majaczy na horyzoncie, to pewnie wcale nie Mont Blanc, tylko masyw Bernina, a ja jak zwykle próbuję dopatrzyć się czegoś wielkiego w czymś całkiem średnim. Zawsze, gdy widzę Alpy, myślę o ciotce Aurelii. Ona jedna w naszej rodzinie umiała zdobywać szczyty i śmiać się wtedy, gdy przyszło z nich spadać. Znała się na życiu i wiedziała, że najlepszym sposobem pokonania pokus jest uleganie im. Żartowała, że uczenie się na błędach to hobby tych, którzy na wszelki wypadek nie podnoszą tyłka z kanapy, by ich nie popełniać.

W Aurelii więcej było czaru niż urody. Więcej polotu niż życiowych możliwości. Miała czterech mężów — dwóch obłędnie przystojnych, trzeci prawie przystojny, a czwarty na tyle elegancki, że braki w aparycji nikomu nie rzucały się w oczy. Do tego rzesze tych, którzy aspirowali do jej poślubienia. Wielu porzuciło dla niej żony, narzeczone i swoje ideały. Jeden mecenas podobno poświęcił nawet życie — gdy się dowiedział, że nie ma szans go z nią dzielić, skoczył do Wisły. Aurelia popadała w karciane długi, niefarty i ludzką niełaskę. Ale nigdy nie popadła w udrękę miłosną. Podobno nie zakochiwała się, póki nie zakochano się w niej, i odkochiwała się, zanim ktoś ją w tym ubiegł. Umarła z takim samym rozmachem, z jakim żyła. Na parkiecie. W wieku dziewięćdziesięciu pięciu lat. Na chwilę przed ostatnim podrygiem w takt Strangers in the night wyszeptała podobno do tańczącego z nią siedemdziesięciolatka: „Chciałabym robić z panem to, co letnie słońce z poziomkami”.

Oddam estrogen za testosteron albo wymienię ambicję na śmiałość Aurelii. Choćby na ten jeden wieczór, kiedy podniecasz się myślą, że jutro nie poczujesz tego, co zawsze. Zdobędziesz się na to, na co tydzień temu zabrakło ci odwagi. Wyrwiesz się z monotonii i hibernacji, w którą zapadasz, jadąc codziennie tymi samymi ulicami, siadając na tym samym fotelu, przy tym samym oknie, w którym czasem mignie ci odbicie kogoś, kogo sama nigdy byś nie wymyśliła. Obudź się! Od dawna jesteś tą osobą z lustrzanego odbicia. Raz po raz coś cię wyrywa z codziennych odruchów. Słodka nuta agrestowego musu przenosi cię nagle w koronki leśnych paproci, w puch dzikiego mchu, gdzie łaskotana liśćmi skóra czyni rzeczywistość nierealną. Jeśli dotąd drwiłaś z nostalgii, teraz oddajesz jej hołd. Kiedy indziej niewinne ziarnko gorczycy, zabłąkane w zupie między limonką a krztyną chili, jak przedsmak euforii, podrywa cię z krzesła. Wiele obiecuje, niczego nie zapewnia. Ale przypomina o istnieniu małych rozkoszy. Możesz wąchać, dotykać, zajmować zmysłami przestrzeń. Być bliżej życia.

Uwielbiam pociągi. Lubię patrzeć na ciała ludzi. Sprawdzać, w jakim stopniu potrafią otworzyć się na przyjemność. Kobiety wiedzą, czego chcą, a robią to, do czego je przyzwyczajono. Jesteśmy bardziej sensualne od mężczyzn, ale tuż po zajęciu miejsca od razu się kurczymy. Owijamy jedną nogę wokół drugiej. Blokujemy miednicę. Napinamy ramiona. Jakbyśmy nikomu nie chciały zawadzać i tylko w tych przykurczach czuły się na swoim miejscu. Mężczyźni się w to nie bawią. Wchodzą, siadają i zaraz rozsuwają kolana na boki. Popadają w małe drzemki lub wielkie zamyślenia, bezwiednie wykraczając poza linie swoich foteli. Dopiero gdy zderzą się z nogami kogoś siedzącego obok, ustępują z zawłaszczonego terytorium. Do czasu, nim znów odruchowo na nie nie wkroczą.

W życiu jest tak samo jak w pociągu. Albo się podkurczysz, albo rozprężysz i zagarniesz przestrzeń. Niby wyzwolone kobiety to potrafią. Jednak co innego zagarniać małą cząstkę świata, a co innego wziąć w całości jednego mężczyznę. Ledwie zaczniesz, już coś się kończy — albo ten facet, który jest jeszcze w tobie, ale przy tobie już go nie ma, albo zainteresowanie nim. Dziki tygrys okazuje się kotem kanapowcem. Pech kobiet, które potrafią zagarniać, polega na tym, że wolałyby być zagarniane. Mój pech nawet nie jest wybredny. Nieważne, co bym wolała, on zawsze prowadzi mnie w tym samym kierunku. Gdybym miała wybrać jednego spośród wszystkich pasażerów tego pociągu, wyłowiłabym mężczyznę, który właśnie jedzie do psychiatry albo powinien tam jechać, tylko o tym nie wie. Ostatecznie — kogoś, kto czuje się całkowicie wolny, a w rzeczywistości jest trochę żonaty. Kogoś, kto wyznaje, że chwilę wcześniej odszedł od żony, ale nie wspomina, że zaraz do niej wraca, bo zawsze tak robi. Krętacza lub rozbitka wyłowię na każdym oceanie, nigdy nie wierząc, że to znowu on. Doczepię mu łatkę nadwrażliwości, czegoś ekscentrycznego albo trudną przeszłość. A tego właściwego przeoczę, znudzę się patrzeniem, zanim się zorientuję, że to mógł być właśnie TEN.

Brunet pod oknem. Gdybym zagrała w grę „spójrz tam, gdzie zwykle nie patrzysz”, to mógłby być on. Mężczyzna z żelem na włosach, ale bez żony. Bez wielkich natręctw i katastrofalnej wizji świata. Niewiele by to dało, skoro już wyłapuję, że ciągle spuszcza głowę, nie patrzy w dal. Jego koszula nie ma żadnych zagnieceń, a jego jutro zapewne wygląda tak jak wczoraj. Można by z nim praktykować czynności egzystencjalne od dziewiętnastej do dwudziestej drugiej przez pięć dni w tygodniu, a w weekendy nawet dłużej. Można by mu robić lombardzkie pizzoccheri bianchi, a lepiąc gnocchi, o jakich marzy, fantazjować, jak zlizuje z ciebie sos. Potem, nie wiadomo kiedy, jesteś już tylko ty i brudne talerze. Pospiesznie je zbierasz, wiedząc, że jedyną rzeczą, która ożywi twój wieczór, będzie szum zmywarki.

A pan po przekątnej, z zarostem? Ambicja wojownika w ciele wiecznego chłopca. Kolor oczu porusza. Zakola mniej. Najtrudniej zaufać ustom. Zaciśnięte, wąskie, pewnie rzadko ustępują. Raczej nie lubią tego, co soczyste i krwiste. Może nawet jadają flaczki po florencku zaduszone na wiór w pomidorach. Plamka na koszuli jest zapewne po nich. Uniesione ramiona i zaciśnięta żuchwa zdają się krzyczeć: nie lubię ryzyka, boję się tego, czego nie znam. Czy dlatego tak się napręża? Ani razu na mnie nie spojrzał. Nie czuje mojego wzroku? Może w ogóle nie lubi czuć. A co, jeśli nie patrzy, bo widzi, że się zbliżam?

Tak jak ten pociąg dobija do Mediolanu, tak i ja, nieszczęsna, dobijam do owej strasznej daty. Gdybym była pociągiem, mogłabym przynajmniej czuć się jak spóźniony ekspres. A jestem samotną kobietą w przededniu okrągłych urodzin i prędzej się wykoleję na cenach kremów, niż cokolwiek opóźnię. Zaraz się zacznie. Luzowanie policzków, ciążenie grawitacyjne w okolicach podbródka, zwisy w dolinie łez, wąwozy w okolicach ust. Tak, wiem. Każda kobieta po kilku kursach samorozwoju wie o tym, że tajemnica młodości polega na tym, by nie dać się zawładnąć uczuciom, z którymi nie jest nam do twarzy. Ale jak wznieść się ponad to, gdy jedyne, co czujesz, to lęk przed opadaniem? Zaraz stanę się kobietą po czterdziestce. Przypudrowaną swoim słodkobrzmiącym imieniem — Lukrecja. To dzieło mojej ambitnej matki. Jakby hołd, który złożyła swojemu gorzkiemu życiu, skazując moją młodość na epitety w stylu: „czarny cukiereczku o anyżkowym smaku” czy „moja ty esencjo likieru Sambuca”. Wspomnienie tego, co kiedyś wydawało się goryczą, dziś brzmi jak nieosiągalna słodycz lukru. Czy to, co teraz wygląda na kompletne załamanie, za chwilę jakiś coach nazwie przebudzeniem duchowym?

Milano. Buongiorno, capitale! Jak dla mnie — mortale. Pan przystojny z zakolami wytaszczył walizę z przedziału i ani be, ani arrivederci. Włosi i ta ich kultura. Skończyli się w okolicach Dantego, a udają, że jest jak dawniej. Nawet na mnie nie spojrzał. Addio, pomodoro! Żegnajcie nietknięte gołe kostki w mokasynach. Za drzwiami przedziału czeka przyjemne ciepło wieczoru. Chociaż ono nie wystawi cię do wiatru. W lutym daje się już wyczuć w powietrzu wiosnę. Gorzej z godziną, o której Włosi zaczynają wieczorny posiłek. Mój Potrójny Ogrzewacz szaleje i żąda, by już teraz dostarczyć mu pokarm, który przetransportuje za dwie godziny komórkom całego ciała. Ale konia z rzędem temu, kto żyjąc we Włoszech, odważy się przyznać do wstydliwych praw swojego biologicznego zegara. Albo kochasz życie, albo szanujesz kwestie trawienne. Kolacja z Claudią jest dopiero za półtorej godziny. Mogę się przez ten czas włóczyć, chłonąc dobro tego świata, wyłączając z niego bezy i inne obiekty cellulitotwórcze. Claudia to jedna z tych szczęściar, które potrafią wyzwolić się od zagrożeń kalorycznych za pomocą zwykłego krokomierza, który przypomina ci, że za mało dziś się nachodziłaś, by utrzymać twój właściwy poziom szczupłości. Claudia nie zasypia, jeśli nie wyrobi swojej chodziarskiej normy. Jest nieugięta. Woli dążenia od marzeń i potrafi przekuć każdy swój kryzys w kreatywny projekt, a potem go spieniężyć. Sprawia wrażenie, jakby urodziła się z poczuciem możliwości wpływania na losy świata. Gdy się z nią spotykasz, jeśli tylko przeżyjesz pierwsze trzydzieści minut monologu o jej ostatnich sukcesach, masz szansę dostać celną wskazówkę na życie. W odróżnieniu od kursu Wyzwolenia przez oddech pomoże ci ona wprowadzić zmiany szybciej niż po czterdziestu dniach. Grunt to nie zamykać się w sobie, nawet gdy Claudia zacznie, jak ostatnim razem, od słów:

— Lukrecjo, musisz odzyskać czas, który poświęcasz na zbędne rzeczy. Wtedy godzina marszu lub pół godziny joggingu dziennie nie będzie dla ciebie żadnym kłopotem, a twoje ciało wróci do rozmiaru trzydzieści sześć.

Jak po takim wstępie przejść do powiedzenia o tym, co zawsze, czyli o kolejnych niefartach losu? Zasada ciotki Aurelii numer nie pamiętam który: Nie patrz na to, co odeszło, bo nie zauważysz tego, co ma nadejść. Zwierzęta mają oczy po bokach, żeby się chronić, człowiek ma je z przodu, jakby był nastawiony na atak. Mniejsza o to, co kto atakuje. Jedno jest pewne: nie masz oczu z tyłu! Natura nie życzyła sobie, byś patrzyła na to, co minęło. Lukrecjo, do boju! Żadnych tkliwych zwierzeń o tinderowych niewypałach, tylko poważne rozmowy o przyszłości. Wariant niewinny: Claudynko, gdyby obcięli ci o jedną szóstą pensję, tak znienacka, co byś zrobiła? A może odważniej: Wiesz, czuję gotowość do zmiany i szukam nowych wyzwań. Czy widzisz mnie w roli… No właśnie, jakiej? Uno, due, tre… Co mnie uratuje?

Znieczulić się kieliszkiem Franciacorta Rose na Piazza Stefano czy od razu poddać się torturom wystaw na Via Montenapoleone? Popatrzeć na doskonałe geometryczne formy deptaka. Wstrzymać oddech i zatopić się w ciągnących się po obydwu stronach kompozycjach z butów, torebek i sukienek. Stworzonych po to, by pocieszyć śmiertelniczki faktem, że istnieją na świecie problemy, którymi nie muszą zaprzątać sobie głowy. Na przykład dylemat, czy torebka Hermès Matte Birkin ze skóry krokodyla powinna być w tej samej marnej cenie stu dwudziestu tysięcy euro, co Satchel Louis Vuitton zrobiona ze śmieci. Po tylu latach życia w Mediolanie wiem, że obyta Włoszka lepiej odróżnia skórę kajmana szerokopyskiego od amerykańskiego aligatora niż Indianin z dorzecza Amazonki. Czy kobiety żyjące w świecie burzy i naporu, zastanawiając się, na którą torebkę wydać kolejne kilkadziesiąt tysięcy, to te, które w porę zaplanowały, jak ustrzec się przed stagnacją? Czy raczej te, które zajęły się budowaniem swoich imperiów, by wyeliminować prawdopodobieństwo upadku w emocjonalne doliny, jakim kończy się wspinaczka na uczuciowe szczyty?

Zapach prażonych migdałów zdolny zatrzymać potok myśli. Zawsze czuć go w okolicach trattorii przy Piazza Republica. Wciąż przypomina mi pierwszy mediolański niefart. Miał na imię Lorenzo i usta mięsiste jak dwie cząstki grejpfruta. Gdy muskał nimi moją szyję, moje ciało otwierało się jak orchidea, gotowe zamknąć go w swoich płatkach i już zawsze muskać jego delikatną skórę. Nosił marynarki na dwa i pół guzika. Bardzo włoskie. Szyte jak na dwa zapięcia, z trzecim ozdobnym. Nie bał się różowych koszul i cedrowych nut wyczuwalnych na swojej szyi. Nie bał się też znikać. Już ten pierwszy raz w małej knajpce przy Via Ansperto był jak anons o naszym pogrzebie. Wolałam go nie czytać. Poszliśmy tam po spacerze wokół Muzeum Archeologicznego. Jedliśmy łososia w migdałach, może nawet mówiliśmy sobie czułe słowa. Wtem zaszczekał pies — w jego telefonie. Lorenzo wyszedł odebrać. Zniknął na dwie godziny. Po miesiącu zniknął na trzy dni, a po czterech miesiącach ulotnił się na zawsze, odbierając mi na długie miesiące rozkosz z prażenia migdałów.

— Signorina, signorina!

Odwróciłam się. Demoniczna sprzedawczyni złudzeń nawoływała w moją stronę. Już chyba tylko wróżki widzą we mnie signorinę, a nie signorę. Tylko tego brakowało, by wyczytała mi z kart wygraną w kasynie, na którą muszę wyłożyć trzy razy więcej niż na kurs wyzwolenia oddechowego. Albo bruneta, który zabierze mnie tam, gdzie nigdy nie byłam. Żadnego tarota, żadnych iluzji. Żegnaj, głodzie nieznanych smaków i łatwo wzbudzanych nadziei na niezwykłe życie. Dziś wyjątkowo chciałabym poczuć przyjemność na widok czegoś oswojonego. Czegoś, co zwykłe, dotykalne i chociaż po części trwałe.

Mediolańskie ulice, gdy tu zamieszkałam, onieśmielały mnie swoją elegancją. Majestat katedry, uroda fasad i szyldy małych sklepików o dźwięcznie brzmiących nazwach wydawały się jedynie scenografią dla spektaklu, w którym występowali przechodnie, świadomi krojów swoich garniturów i sukienek. Mijali się na chodnikach, raz po raz przysiadając w restauracjach czy kawiarniach. Odprężali się i czekali, jak się czeka na cud. Proporcjonalnie do zainwestowanych nadziei celebrowali potem każdy kęs dania, choćby była to pizza, a nie jagnię po rzymsku, celebrowali nawet łyk zwykłego espresso, jakby to był Dom Pérignon. Marzyłam, by stać się częścią tego świata. Nawet jeśli z czasem odkryłam, że mniej jest w tym rozkoszy celebracji, a więcej kulinarnej rutyny, wciąż czułam, że to moje. Bardzo mi bliskie. Może to właśnie pozwalało mi przetrwać tyle lat w tym mieście, które okazało się mniej romantyczne, niż się zapowiadało. Spędzać całe dnie w korporacji na wymyślaniu, jak sprzedać ludziom produkty, których zupełnie nie potrzebują. W międzyczasie mogłam się oddawać małym rozkoszom z osobami gotowymi na to samo. Przy okazji lepiej zrozumiałam własną matkę, która w jednej chwili porzuciła przaśny komunistyczny świat dla zupełnie nierokującego Włocha. Zostawił ją, gdy tylko dowiedział się o zalążku nowego życia. Została sama w ciąży, w obcym kraju. Po powrocie do Polski najpierw przez kilka lat szamotała się ze światem i kolejnymi mężczyznami, potem zaczęła doznawać hiperwentylacji prowadzących do omdleń. Z czasem uległa pospolitym migrenom i malkontenctwu. Kto wie, czy nie dlatego przyjechałam tu przed laty na staż. Niosłam w genach nawyki ojca i marzenia matki. Przede wszystkim uwierzyłam, że ja, w odróżnieniu od niej, spełnię marzenia o włoskim dolce vita.

— Signorina, signorina, powróżę! — Tarocistka nie odpuszczała.

Kto nie ma szczęścia w miłości, ten ma szczęście w kartach, a potem słono za to płaci. Wiem, jak słodko to się zaczyna. Zawsze dostajesz światło nadziei. Oddajesz się we władanie pięknie brzmiącej idei i nic już nie jest takie, jak było. Droga do pracy zamienia się w kolekcję symbolicznych znaków, w zbiegach okoliczności słyszysz podszept przeznaczenia, a w każdym mężczyźnie — wystarczy, że na chwilę zawiesi na tobie wzrok — widzisz tego jedynego, z którym spodziewasz się spędzić całe życie. Grazie. Już lepiej poczekam na Claudię, zamawiając w którejś z knajpek małą porcję gamberoni z salsa alla salvia i, wpatrując się w ogonki krewetek unurzane w bladozielonych listkach szałwii, będę chłonąć dobro, by część mojego mózgu odpowiedzialna za rozkosz życiową wytworzyła chociaż jedną nową synapsę.Rozdział 2 Zawsze na początku musi być jakiś koniec

— Pani nie jest z tej ziemi… — zaczęła tarocistka, wpatrując się w damę pik i karty ułożone dookoła niej. — Tutaj pani sobie życia nie ułoży. Zwłaszcza że przyciąga pani popaprańców. Jak się ma uśpione serce, to się ściąga tych, co nagłym wybuchem mogą je przebudzić. Ale taki miłosny wybuch trwa krótko. Potem człowiek prowokuje nieświadomie nowe wybuchy, tylko już nie z głodu szczęścia, ale żeby coś się działo. A od tego ognia wątroba może się przepalić. Szkoda by było, bo zdrowa, młoda. Pani w ogóle do spraw trawiennych ma duży dryg i widać pieniądze, dużo pieniędzy od tego idzie. Tylko musi pani skończyć z fantazjowaniem i zacząć działać. Koło przynosi pani szczęście, popycha do działania. Musi się pani inspirować okręgiem. A mężczyznę to widzę przy pani takiego nie stąd, tylko z ziemi przodkiń, taki trochę blondynowaty. I jest, i go nie ma. Znika i wraca odmieniony. Pani dusza chce teraz wielkiej zmiany. Działa plutoniczna siła. Jak czołg zburzy, a później wzniesie. Widzę czerwień, pomarańcz, złoto, wielkie namiętności i obfitość. Tam, na tej ziemi przodkiń! Tam czeka szczęście. To będzie rewolucja, ale trzeba się odważyć. Pójść za głosem serca. Rozsmakować się w życiu…

Uno, due, tre, nie brać wszystkiego do siebie, zwolnić oddech i przyspieszyć kroku. Zanim wpadnę jak śliwka w nową wizję siebie. Zwłaszcza że już czuję pulsację w żołądku. Jakbym chciała pchnąć życie naprzód. Siło kosmicznego Plutona, rozpędź moje nogi, bym nie połamała obcasów. Zawsze perfekcyjnie zorganizowana Claudynka na pewno już czeka. Nie odważę się jej przyznać, że zasiedziałam się z tarocistką. Chyba właśnie dzwoni z ponagleniem.

— Sapiesz? Przeziębiłaś się? — gruchnęło ze słuchawki.

— A, to ty, mamo, cześć. Nie, skąd, pędzę na spotkanie.

— Nawet w weekend nie umiesz porządnie wypocząć. Wydzwaniam do twojego domu od piątku, ciągle cię nie ma i muszę dzwonić przez tę rakotwórczą komórkę. Znowu siedzisz w pracy? — Mama zaczęła od tego, co zawsze.

— Przeciwnie, wypoczywam, czuję się wspaniale, delektuję się życiem i tego się będę trzymać — powiedziałam z największą dozą spokoju, na jaki mogłam się zdobyć na chwilę przed burzą.

— O Boże, mam nadzieję, że nie wyrzucili cię z pracy!

— Marzę o tym — westchnęłam.

— Lukrecjo, ja cię uczulam! Nie wykonuj żadnych pochopnych ruchów. Nawet jeśli miałaś awanturę z szefem, musisz odpuścić. Chyba zdajesz sobie sprawę z tego, że kobiety w przededniu menopauzy nikt nie zatrudni?

— Mamo, zlituj się!

Byłam na straconej pozycji i nie miałam pomysłu na to, jak się wymknąć. Jeśli ktoś w naszej rodzinie był konsekwentny, to właśnie moja matka. Jedyny problem polegał na tym, że konsekwencję tę objawiała w dręczeniu mnie swoimi paranojami.

— Oczywiście! Każdy będzie się bał zmienności nastrojów, braku koncentracji, mniejszej wydajności — wyrecytowała matka z tym swoim nagłym przebłyskiem konkretu, którego nigdy nie dawało się przewidzieć.

— Jaka menopauza? Ja jeszcze nie mam nawet czterdziestki! — zaoponowałam.

— Córuniu, to już prawie tak, jakbyś miała. A czterdziestka dla zabieganej kobiety to jak pięćdziesiątka dla normalnej. No a poza tym ty o wiele dojrzalej wyglądasz, bo urodę masz niestety po ojcu. Uroda południowa bardzo postarza i pogrubia. Nadwaga zawsze u kobiety…

— Mamo, przecież ja nie mam nadwagi!

— No ale w każdej chwili możesz mieć. Nie wiesz, co potrafią zdziałać hormony!

— Mamo, czy nie mogłabyś zająć się swoimi?

— Jesteś pozbawiona uczuć, właśnie dlatego skończysz jako samotna i bezdzietna kobieta z nadwagą. Zobacz, wspomnisz moje słowa.

— Dzięki, mamo. Pa, muszę kończyć! — ucięłam.

Znowu. Jak małe dziecko przyłapane na gorącym uczynku przymknęłam oczy, by udawać, że nie ma mnie tu, gdzie jestem. Że nawet jeśli cokolwiek słyszę, to tego nie wchłaniam. Zamiast od razu zatrzymać ten potok słów. Stawić opór. Czy właśnie takie atrakcje ma dla mnie ziemia przodkiń, na której czeka wielkie szczęście i pieniądze zarobione na wątrobie? Oby nie na jej marskości. A jeśli moje babki i prababki tak samo torturowały poradami swoje córki? Może to wszystko płynie w genach. A jeśli to gen zbiorowy? Może całe pokolenie dzisiejszych trzydziestolatek czeka samotność. Zakładając, że tylko co dziesiąta kobieta na świecie karmi córkę jedną czwartą tej demotywującej papki, jaką moja matka serwuje mnie, to trudno się dziwić, że kobiety dobiegające czterdziestki, i te młodsze, wieczory spędzają głównie na kozetkach psychoanalityków lub kursach reperacji duszy. Tymczasem mężczyźni w ich wieku opuszczają popołudniami swoje fotele prezesów i idą na tenisa lub uprawiać sponsoring tych dziewczyn, które nie mają jeszcze kasy na psychoanalityka. A przecież statystyki mogą wyglądać o wiele gorzej.

Uno, due, tre, jesteś tym, o czym myślisz, więc już lepiej nie myśl! Oddychaj… albo wdychaj uroki mediolańskiego wieczoru. Tę miłą zawiesinę truflowej oliwy z pomidorami roznieconymi wonią podgrzanego czosnku. Zapach pomidorów jest jak podróż w stronę letnich dni. Ich dojrzała czerwień porywa do wielobarwnych ogrodów. Hodowcy, którzy eksperymentują z ich kolorem, to szaleńcy. Niebieskawe nowoczesne miksy pomidorowo-borówkowe zalatują arogancją, choć przyznaję, że zielonkawe odmiany, ze swoim pikantnym, trawiastym posmakiem potrafią zaskoczyć podniebienie, pomarańczowe uwieść słodyczą, ale to czerwień jest królową. I niech tak zostanie, przynajmniej w pomidorowym królestwie. Czerwień krwista jak poraniony palec lub lekko malinowa jak nabrzmiałe usta. Czerwień rozpalona słońcem kończącego się sezonu i ta delikatna, dopiero wynurzająca się z żółci. Kiedy wbijasz zęby w skórkę, czujesz moment oporu, a zaraz potem to przyjemne tryśnięcie miąższu.

— Lukrecjo, nareszcie! — krzyknęła entuzjastycznie Claudynka. — Jak zwykle oszałamiasz zapachem! Cóż to?

Siedziała wyprostowana jak bogini, która z pewnością nie przechodzi seansów demotywacyjnych ze sfrustrowaną matką i nie sublimuje seksualnego deficytu fantazjami kulinarnymi. Emanuje takim blaskiem, odcinającym ją wyraźnym konturem od szarogranatowego nieba, że nikt by się nie ośmielił raczyć jej kłamliwą wymówką na temat swojego spóźnienia.

— To nowość! — uchwyciłam się bezpiecznego tematu perfum. — Na wejściu mandarynka i narkotyczna tuberoza, w tle irys i woń mimozy, a potem odważny agar, tajemnice żywicy i dyskretny dotyk wetiweru — dodałam z rozkoszą.

— Jesteś boginią! Nosa, podniebienia i zmysłowego życia. Założę się, że za tym spóźnieniem stoi lub leży ktoś obezwładniony twoim zapachem. — Uśmiechnęła się prowokacyjnie.

— Owszem, tak, to znaczy nie. Wyobraź sobie, że kilka dni temu miałam straszny sen…

— Znowu pędzący rogacz? — wytrzeszczyła oczy, pocałowawszy mnie w policzek.

— Gorzej. Śniły mi się wypadające zęby. Chyba przez to mam teraz jakąś obsesję. Po pięć razy wracam w to samo miejsce, wolniej chodzę… Jakbym miała coś zgubić. Claudynko, ale ty wyglądasz olśniewająco!

— Olśnienie wieczoru zapewnił nowy mat numero trzy, podkład, który zmienia duszę — zaintonowała swoim seksownym głosem Claudia i odruchowo wyprężyła pierś. Zaraz potem wykonała swój ulubiony gest, coś w rodzaju pstryczka, który znaczył coś pomiędzy „mamy to” a „naprzód”, i zanurkowała po iPhone’a.

Zdejmując płaszcz, kątem oka kontemplowałam jej niewidoczne bruzdy nosowe. Zachwyt mieszał się z przeczuciem, że pod tym olśniewającym podkładem kryły się ślady nakłuć po igłach, które wtłoczyły w twarz Claudynki trochę deficytowej młodości. Stosownej do kondycji nowoczesnej kobiety, a mnie ciągle jeszcze napawającej straszliwym lękiem. A jeśli moje dziesięć minut codziennej męki przed snem przeznaczone na masaż Kobido, który ma mnie ocalić przed zwisem chomika i worami pod oczyma, to za mało, by olśniewać jak Claudynka?

— Zęby, zęby, zęby… No więc, jeśli się chwiały, to czekają cię straty finansowe. — Claudia przeszukiwała sennik internetowy. — Jeśli wypadły wszystkie, to wypadek lub choroba. Rany boskie, Lukrecjo!

— Nie, tylko jeden!

— To oznacza utratę władzy, zaufania lub poczucia własnej wartości. Och… bella, aż się boję pytać, czy znowu wpakowałaś się w aferę z jakimś seksualnym partaczem albo niedocenianym przez świat neurotykiem, który wymaga pilnej ekstrakcji — zaśmiała się tak donośnie, jak tylko ona potrafi, od przepony przez gardło, wybrzmiewając echem na drugi koniec restauracji.

— Wprost przeciwnie, jestem wypakowana, wracam z kursu Wyzwolenia przez oddech — odpowiedziałam, przyjmując pozycję wyprostowaną jak superjoginka.

Moje życie na pogłębionym oddechu robi, co może, by na dobre się zacząć. Ale dlaczego ciało wchodzi mu w paradę nerwowym zaciskiem? Wystarczy, że się wyprostowałam, a już poczułam, jak nienaturalnie to robię. Wyciągnęłam tarczę, mimo że nikt we mnie nie celuje. A już na pewno nie Claudynka. Owszem, bywa dosadna, ale nie złośliwa. Uno… due… tre… Nie bądź narwana — powtarzam sobie. Przyszłość należy do tych, którzy potrafią używać emocji dla własnego dobra. W końcu rzeczywistość jest tylko taka jak nasza jej interpretacja. Czas zacząć się śmiać ze swoich tinderowych klęsk. Tylko jak, skoro Claudia wpadła w swój ulubiony ton?

— Wadą kursów oddechowych jest oddalony w czasie dostęp do satysfakcji, Lukrecjo, i to złudne poczucie, że jesteś spokojniejsza niż zwykle, a nie jesteś.

— Jak nie jestem, kiedy jestem? — powiedziałam na prawie pełnym wydechu.

— Ależ skąd! Nawet w trakcie powtarzania oddechów fantazjujemy o seksie albo przeżuwamy to, co chciałyśmy komuś powiedzieć, ale nie powiedziałyśmy, albo co miałyśmy z kimś zrobić, ale nie zrobiłyśmy.

— Sfiksowałaś, Claudynko. Za dużo czytasz psychologicznych poradników albo za często się kołczujesz. Posłuchaj, po to właśnie robisz wdech — zademonstrowałam: uno… due… tre… — i wydech, by nie fantazjować, nie czekać na spełnienie jakichś przepowiedni, tylko po prostu być.

Trudno powiedzieć, czy mówiłam do Claudynki, czy może bardziej do siebie samej, by ostudzić emocje, które od godziny wywoływały bulgot w moim żołądku.

— Brzmisz jak zmotywowany do zakupu klient biznesu mindfulnessowego, a wyglądasz jak ktoś, no sorry, kto właśnie jedzie w sprawie reklamacji.

— Ale to nie był mindfulness — szepnęłam, zastanawiając się, czy to możliwe, że w życiu Claudynki w ostatnich dwóch tygodniach nie pojawił się żaden sukces wart omówienia.

— Wszystko jedno. Lukrecjo, nie bierz tego do siebie, nie mam nic przeciwko fulnessom i innym biznesom oddechowym. — Tu, jak przystało na Claudynkę, wzmocniła swoje słowa właściwą pozycją głębokiego odprężenia. — Chodzi o ciało kobiety, które jest potężniejsze niż jej ambicje.

— O, moje na pewno! O pięć kilogramów minimum, ale od jutra ruszam z brzuszkami — wzdrygnęłam się.

— Jesteś przewrażliwiona. Chodzi o pamięć ciała. Zrozum, kobiece ciało miarowy oddech kojarzy z…

— Z zadyszką przy czterdziestym brzuszku.

— Z orgazmem! Bo orgazm… — zawiesiła głos. — Dla nas dwa razy, poproszę! — zwróciła się do młodziutkiego kelnera, który wyrósł jej za plecami.

— Dwa razy… — zaczął kelner, a jego piękne zielonkawe oczy zdecydowanie się powiększyły.

Po chwili pełnego napięcia milczenia, nie spuszczając wzroku ze zmieszanego kelnera i z trudem tamując śmiech, obydwie równocześnie krzyknęłyśmy:

— Prosecco!

To w Claudynce lubiłam najbardziej. Jej zamiłowanie do konkretu, które w żaden sposób nie zakłócało działania intuicji. Potrafiła w sposób analityczny, tonem naukowca rozłożyć na części pierwsze ziarenko pieprzu albo przeanalizować naturę długiego pocałunku, jakby mówiła o budowie skomplikowanej maszyny. A jednocześnie ulegała czasem ezoterycznym teoriom albo odkryciom, które traktowała z całą powagą. Ta jej szalona wprost dyscyplina nie kolidowała, o dziwo, w żaden sposób z umiłowaniem rozkoszy.

— Claudynko, właśnie po to robisz te oddechy, żeby chwilowo nie myśleć o orgazmie — wróciłam do wątku.

— Marzenie ściętej głowy! To działa odruchowo. A już zwłaszcza ten oddech pompujący przeponą, miałaś go na kursie?

— Tak, ale…

— On jest totalnie orgazmiczny skojarzeniowo.

— Ale pozostałe są powolne, odprężające.

— Ano właśnie, zupełnie jak po orgazmie! — krzyknęła triumfalnie Claudynka. — W najgorszym przypadku przywiedzie ci na myśl uczucie rozczarowania, że orgazmu nie było. Nie, zdecydowanie techniki tego typu nie podkręcą cię do życia.

— Za nasze orgazmy! — zaproponowałam, korzystając z okazji, że kelner wniósł kieliszki i z wielką starannością ustawił je na naszym stoliku.

Wieczór był tak przyjemny, że wydawało się, jakby zaraz miały zakwitnąć magnolie, a tuż po nich akacje, tymczasem luty trwał w najlepsze. A może nie była to kwestia powietrza, tylko nagłe rozprężenie w mięśniach? Miałam nadzieję, że to weekendowe oddychanie, a nie kilka łyków prosecco, wreszcie daje o sobie znać.

— A może ty powinnaś poddać się Technice emocjonalnej wolności? — powiedziała z nagłym olśnieniem w głosie Claudynka.

— Bella, co cię napadło? Jakiej znowu technice? Nie jestem wcale zniewolona.

— Czy panie już zdecydowały? — Kelner przypomniał o swoim istnieniu.

— Tak, poproszę noisettes z listkami laurowymi i cytryną — powiedziałam, przypatrując się jego pięknym oczom.

— Dla mnie saltimbocca z indyka — rzuciła Claudyna. Nie dawała za wygraną. — Lukrecjo, ja też tak uważałam, ale do czasu.

Coś się musiało stać. Nawet jak na moją przyjaciółkę, zaprawioną w głoszeniu samorozwojowych tyrad, ten wywód wydawał się już zbyt natarczywy. Czyżby jej ciągle podnoszona świadomość partnerska w związku z ognistym Giovannim osiągnęła niebezpieczne apogeum, za którym czai się już zupełnie niewinna przeszkoda? Na przykład jakieś chwilowe uzależnienie, o którym każda z nas woli powiedzieć, że jest lepsze od kompletnej bierności. W końcu uzależnienie zazwyczaj przychodzi po jakimś wyrzucie adrenaliny. Powinnam zapytać ją wprost, domniemania są najgorsze. Zaletą kursów oddechowych jest to, że zanim postawi się niełatwe pytanie, można nabrać powietrza.

— Bella, Technika emocjonalnej wolności pozwoli ci szybko i skutecznie rozwiązać konflikt — zapewniła żarliwie Claudyna, a ja czułam, że ten dziwny dialog zaraz doprowadzi którąś z nas do emocjonalnego rozbicia.

— Nie mam z nikim konfliktu, Claudynko, co się z tobą dzieje?

— Masz, wewnętrzny. Właśnie dlatego jesteś singielką. Uciekasz przed poważnym związkiem, bo boisz się, że albo cię ktoś stłamsi, albo porzuci — westchnęła ze zrozumieniem. — Ja właśnie dzięki tej technice uwolniłam przyczynę emocji, które czułam, gdy Giovanni opowiadał mi o swojej asystentce. Może tobie też by to pomogło?

— Jak to? Mówiłaś, że skończył ten romans i że ona już u niego nie pracuje — powiedziałam z poczuciem ulgi, jakiej doznaje ktoś, kto wreszcie schodzi z własnej kozetki i może pobabrać się w cudzym życiu.

— Zatrudnił nową — rzuciła ostro Claudyna, rozszerzając oczy. — Wygląda identico, a nawet gorzej, to znaczy lepiej. Jest pięć centymetrów wyższa, jeszcze smuklejsza, chyba że to te jej obcasy, już sama nie wiem, no i jeszcze bardziej przebojowa.

— Ale czy coś między nimi…? — Aż bałam się pytać.

— Jeszcze nie mam dowodów. Mam za to złe przeczucia. Wiesz już, dlaczego chciałam zmienić swój wzorzec mentalny.

Właśnie takie jest życie. Zmienne, podstępne i potrafi w najmniej spodziewanym momencie wymierzyć cios nawet komuś takiemu jak świadoma siebie Claudia, do której nie pasują klęski. Ale swoją drogą, czy jakakolwiek kobieta przy zdrowych zmysłach odważyłaby się wejść w związek z najprzystojniejszym mężczyzną, jaki mija codziennie Porta Garibaldi? Z mężczyzną, który zanim wysiądzie ze swojego czerwonego alfa romeo, żeluje włosy, a zanim przejdzie na drugą stronę ulicy, rzuca ciao minimum trzem nieznajomym kobietom w dowolnym wieku? Trudno powiedzieć, czy łatwiej pozbyć się z życia wiecznie pobudzonego Giovanniego, czy wzorca zapisanego w umyśle na skutek pobudzenia emocjonalnego. Jedno jest pewne, Giovanni się nie zmieni, choćby nie wiem jak intensywnie pracowała nad nim lub nad sobą Claudynka. Nowe obiekty seksualne w jego życiu są tym, co my wszystkie nazywamy nałogiem, a Claudia — dla własnego ocalenia — złym przeczuciem.

— A może niczego nie musimy zmieniać? Tylko uwierzyć, że życie rozwija się samo, ma swoje cykle, przynosi miłość, a potem ją odbiera, coś uśmierca, a potem odradza, a my po prostu musimy za tym podążać? — zapytałam, wodząc na pocieszenie wzrokiem za musem z mascarpone obłożonym pestkami granatu, który kelner postawił przy sąsiednim stoliku.

— Zwariowałaś? Nigdy w życiu! Wznoszę toast za wojnę wypowiedzianą uległości! Zamówmy jeszcze jedno prosecco i płyńmy z życiem, ale na naszych zasadach — krzyknęła Claudia.

— Wiwat my! — podniosłam kieliszek.

Ani my same, ani nikt z gości siedzących nieopodal nie miał już chyba wątpliwości, że sytuacja jest na tyle poważna, że ten wieczór tak szybko się nie skończy. Bąbelki prosecco mieniły się w blasku świec, a gesty Claudynki traciły swoją naturalną grację. Stawały się kanciaste i coraz bardziej raptowne. Przerywnik z serowego musu z dodatkiem granatu wydawał się jak najbardziej uzasadniony. Zamówiłam jedną porcję do podziału. Obydwie czułyśmy w tej chwili, że przetrwanie naszego gatunku nie zależy jedynie, jak dotąd sądzono, od zdolności kobiet do współodczuwania, budowania więzi i kultywowania odruchów wspólnotowych. Wymaga jeszcze rozpoznania siły, która popycha falę życia do przodu, i nadania jej najkorzystniejszego kierunku. Rozpoznawanie tej siły szło nam coraz lepiej z każdym kolejnym kieliszkiem.

— Lukrecjo, każda z nas ma na koncie dziesiątki katastrof, z których większość wydarzyła się tylko w naszej głowie. Kobiecy lęk przed zmianą wynika z ciągłego wyobrażania sobie klęsk — ciągnęła ożywiona Claudynka. — My nigdy nie jesteśmy zanurzone na maksa w jednej chwili, w jednej rzeczy. Ciągle coś przewidujemy, przypuszczamy. To kobiece przekleństwo.

— O, mów za siebie, ja w tej chwili jestem całą sobą w tym jedwabistym, lekko cytrynowym musie.

— Ale przyznaj, że ciągle wypierasz swój lęk przed rzuceniem swojego korpo.

— Co takiego? — Rozparłam się pewniej na krześle, na wszelki wypadek, gdybym zaraz miała się obsunąć.

— Te twoje bolące łokcie na przykład… To on.

— Kto?

— Lęk. Chce być zauważony, więc ciągle masz objawy psychosomatyczne.

— I tu się mylisz, Claudynko. Ja go nie wypieram, ja na niego napieram! Od jutra! Zaczynam rewolucję! Addio, wszystkie lęki świata! Rzucam korporację! — wrzasnęłam pod wpływem jakiejś wielkiej siły, który zalała mnie od środka.

— Cincin! Wiwat my!

— Wiwat nieustraszoność! — Stuknęłyśmy się kieliszkami.

— Tylko błagam, niech ta rewolucja, która tak dobrze się zaczyna, nie skończy się jutro na kolorze platynowy blond. — Zaśmiała się Claudyna.

— Może nawet nazywać się Golden Edition, ale bądź spokojna, włosy wyjdą z niej cało!

Nie każdy skurcz żołądka zwiastuje szaleństwo, ale każde szaleństwo kurczy żołądek i wywołuje w nim bulgot. Tak przynajmniej jest ze mną. Ta długa noc była jak tsunami. Gadałyśmy jak nakręcone, ale rozstałyśmy się jak po turbodoładowaniu. Próby nazwania tego, co czułam, wracając nad ranem uśpionymi ulicami Mediolanu do domu, domagałyby się słów, których nigdy dotąd nie używałam. Pewnie jeszcze nawet ich nie znam. Jedno wypowiedziane w obecności Claudyny zdanie uruchomiło lawinę w całym moim ciele. Jakby wszystkie płyny biegnące od rdzenia aż po czubki palców poruszyły się i zaczęły zmieniać swój rytm. Wypychały zastałe tkanki, przejmując na nowo drogi swoich przepływów, wprawiały wszystko w ruch. Moje stopy mocno i pewnie stykały się z ziemią, a gdy się odrywały, wzbijałam się w powietrze jak nadmuchany helem balon. Lekka, prawie przezroczysta, szybowałam ponad grą świateł i cieni, poza lękami wynurzającego się z ciemności miasta. Tuż ponad żelazno-szklaną kopułą dziewiętnastowiecznej galerii Vittorio Emanuele II, nad dachem La Scali, wokół fontanny ukrytej w ceglanych murach Zamku Sforzów i jeszcze dalej, nad ścianami Pinacoteca di Brera, gdzie skrywali się Canaletto, Caravaggio, Raffaello i inni. By potem zatoczyć łuk i znów frunąć nad sukniami wystawionymi w witrynach wzdłuż Via Montenapoleone, Via Della Spiga, Via Manzoni, Via Sant’Andrea i dalej, hen nad kanał Naviglio Grande. Nawet tu, w zawsze głośnym skrawku miasta, teraz było cicho. A ja wciąż frunęłam, znów wierząc, że czekają na mnie nowe życie i nowa miłość.