MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
W empik go
Przed świtem - ebook
Klasyka na e-czytnik to kolekcja lektur szkolnych, klasyki literatury polskiej, europejskiej i amerykańskiej w formatach ePub i Mobi. Również miłośnicy filozofii, historii i literatury staropolskiej znajdą w niej wiele ciekawych tytułów.
Seria zawiera utwory najbardziej znanych pisarzy literatury polskiej i światowej, począwszy od Horacego, Balzaca, Dostojewskiego i Kafki, po Kiplinga, Jeffersona czy Prousta. Nie zabraknie w niej też pozycji mniej znanych, pióra pisarzy średniowiecznych oraz twórców z epoki renesansu i baroku.
| Kategoria: | Klasyka |
| Zabezpieczenie: | brak |
| Rozmiar pliku: | 158 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
I
– Która godzina?
– Wybiła już dziesiąta.
– W tej chwili bije… słyszę wyraźnie.
– To tylko ostatnie echa dźwięczą w korytarzach.
– …Cztery, pięć!
– I deszcz pluszcze w rynnach.
– …Siedem.. zaraz umrze godzina… osiem… powstrzymać, siostro, powstrzymać… dziewięć… boję się, przechodzi nieubłaganie… dziesięć. Już jej nie ma… już wpadła w wieczność… już jej nic nie powróci… nic… Jak mi jej żal! Czy siostrze nie żal tych godzin pomarłych?
– W Bogu jest wszystko.
– Czy siostrze nie żal tych ludzi, tych drzew i zwierząt pomarłych?
– „We mnie zmartwychwstaniesz wszystek” – rzekł Pan.
– Rzekł Pan… – powtórzył jak echo.
– Chrześcijanin powinien w to wierzyć.
– Wierzę… ale… ale mi żal… – szepnął trwożnie i oczy jego nasączyły się powstrzymywanymi łzami. – Ale mi żal umarłych lat… – powtórzył cicho i zatopił oczy w mroku zalewającym szpitalną izbę.
Biały kornet siostry chwiał się w ciemności niby skrzydła… a pod nim występowały ostro z cieniów jej ręce, białe, długie, rozmodlone ręce… Ziarna różańca spadały monotonnie z dziwnym, przejmującym szelestem.
– …I tych, które umrą do końca świata!
Poruszył się, poczuł jej wzrok w sobie – ostry wzrok czuwania, który czarnym, lśniącym promieniem przenikał mroki i spadał mu na czoło gorącym pocałunkiem.
– Która godzina?
– Wybiła już dziesiąta.
– W tej chwili bije… słyszę wyraźnie.
– To tylko ostatnie echa dźwięczą w korytarzach.
– …Cztery, pięć!
– I deszcz pluszcze w rynnach.
– …Siedem.. zaraz umrze godzina… osiem… powstrzymać, siostro, powstrzymać… dziewięć… boję się, przechodzi nieubłaganie… dziesięć. Już jej nie ma… już wpadła w wieczność… już jej nic nie powróci… nic… Jak mi jej żal! Czy siostrze nie żal tych godzin pomarłych?
– W Bogu jest wszystko.
– Czy siostrze nie żal tych ludzi, tych drzew i zwierząt pomarłych?
– „We mnie zmartwychwstaniesz wszystek” – rzekł Pan.
– Rzekł Pan… – powtórzył jak echo.
– Chrześcijanin powinien w to wierzyć.
– Wierzę… ale… ale mi żal… – szepnął trwożnie i oczy jego nasączyły się powstrzymywanymi łzami. – Ale mi żal umarłych lat… – powtórzył cicho i zatopił oczy w mroku zalewającym szpitalną izbę.
Biały kornet siostry chwiał się w ciemności niby skrzydła… a pod nim występowały ostro z cieniów jej ręce, białe, długie, rozmodlone ręce… Ziarna różańca spadały monotonnie z dziwnym, przejmującym szelestem.
– …I tych, które umrą do końca świata!
Poruszył się, poczuł jej wzrok w sobie – ostry wzrok czuwania, który czarnym, lśniącym promieniem przenikał mroki i spadał mu na czoło gorącym pocałunkiem.
więcej..
